The New Eden สงครามเทวทูตแห่งสวนศักดิ์สิทธิ์

ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ 11 Meteors (2)

ตอนที่ 11 Meteors (2)

     เศษของเกราะเหล็กกระจัดกระจายตามพื้นเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดงและสีดำที่นองตามพื้นและถูกอาบไปบนชุดเกราะที่ว่างเปล่า

     เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่แค่การส่งกลับไปยังที่ที่จากมา ทว่าบนโลกแห่งนี้มันคือการทำลายวิญญาณให้สูญสิ้นไป

     บนท้องฟ้าเหนือโรงเรียน รูฟัสฟาดโล่ไปที่ใบหน้าของปีศาจค้างจนฟันและเขี้ยวของมันแตกหัก มันจึงพ่นลูกไฟใส่เขากลับในระยะประชิด ลูกไฟพุ่งโดนโล่ของรูฟัสเกิดเป็นระเบิดอย่างรุนแรง ทั้งมันและเขาต่างก็รับแรงระเบิดไปพอๆกัน

     นักรบสรรค์ใช้โอกาสนี้บินโฉบเข้าไปใกล้กับปีศาจค้างคาวแล้วใช้หอกจ้วงแทงอย่างหนัก ค้างคาวปีศาจที่ตั้งตัวได้ใช้แขนที่ติดกับปีกปัดโดนนักรบสววรรค์ ร่างของเขาปลิวลอยไปไกลก่อนที่จะค่อยๆตกลงไปยังพื้นเบื้องล่าง 

     รูฟัสเห็นช่องโหว่ เขาจึงทะยานตัวเองด้วยความเร็วสูงพุ่งตรงเข้าไปที่ด้านหลังของปีศาจค้างคาวแล้วฟันที่โครงปีกของมันจนเกือบขาดออกจากร่างอันใหญ่โต

     ค้างคาวปีศาจเสียหลักในทันที จนมันไม่สามารถพยุงตัวให้อยู่บนอากาศได้อีกต่อไปร่างของมันถูกดึงลงสู้พื้น

     รูฟัสพอใจในผลงานของเขา จนไม่ทันระวังตัว ปีศาจค้างคาวตัวนั้นคว้าตัวเขาได้ทัน ทำให้รูฟัสถูกดึงลงไปด้วย โล่ของเขาหลุดมือในทันที กว่าที่รูฟัสจะรู้ตัวเขาก็อยู่ในกำมือของมันเสียแล้ว

     ดาบของรูฟัสแทงเข้าไปที่แขนและมือของปีศาจค้างคาวไม่ยั้ง แต่เขาออกแรงได้ไม่เต็มที่นักเนื่องจากร่างของมันไม่สามารถพยุงให้สมดุลได้ รูฟัสจึงถูกเหวี่ยงไปมาในอากาศด้วย

     ปีกของค้างคาวปีศาจที่ถูกรูฟัสฟัน มันขาดออกจากหลังและพุ่งขึ้นไปข้างบนกระแทกเข้ากับศีรษะของรูฟัสอย่างแรง แท้จริงแล้วเป็นตัวของเขาที่ตกลงไปกระแทกกับปีกซึ่งล่วงหล่นสู่พื้นด้วยความเร็วที่น้อยกว่า หมวกเหล็กของรูฟัสหักบิ่นไปซีกหนึ่ง

     ทั้งปีศาจค้างคาวและรูฟัสตระหนักได้ทันทีหากตกลงไปทั้งอย่างนี้คงไม่รอดแน่ เขาจึงรีบสบัดปีกของเขาให้หลุดจากกำมือของมัน และใช้ปีกนั้นฟันที่ข้อมือของมันในฉับเดียว มือของมันขาดในทันทีทำให้รูฟัสหลุดจากพันธนาการ

     ทว่าปีศาจค้างคาวยังไม่ยอมหยุดแค่นั้น มันใช้มืออีกข้างพยายามคว้าตัวรูฟัสไว้ แต่เขาสบัดปีกให้ปลายปีกเชือดเฉือนไปยังมือนั้น จนมันดึงมือกลับไป

โฮก มันส่งเสียงอย่างเจ็บปวด

     ก่อนจะตกถึงพื้นอีกไม่กี่วินาที ปีศาจค้างคาวใช้ความพยายามที่จะสังหารนักรบสวรรค์ครั้งสุดท้าย มันอ้าปากขึ้น แสงสีส้มสว่างออกมาจากภายในปาก รูฟัสรู้ได้ในทันทีว่ามันจะพ่นลูกไฟ แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น มันปล่อยหินหลอมเหลวออกจากปากให้ลอยขึ้นไปโดนตัวของเขา

     รูฟัสบินหลบหินหลอมเหลวที่ลอยขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว แต่หินหลอมเหลวนั้นมีปริมาณเยอะมากจนเขาต้องบินฉีกหลบออกมาจากทิศทางเดิม และสยายปีกออกเพื่อชะลอความเร็วการตกสู่พื้น แม้ว่านักรบสวรรค์จะมีพละกำลังมหาศาลแต่การต้านแรงดึงดูดในระยะกระชั้นชิดก่อนถึงพื้นก็ใช้กำลังมหาศาลเช่นเดียวกันนั่นทำให้เขาต้องพยายามประคองปีกอย่างสุดกำลัง

     เพียงไม่กีอึดใจหลังจากที่รูฟัสประคองตัวเองได้

     ตึง! ร่างของปีศาจค้างคาวกระแทกกับพื้นเบื้องล่าง ฝุ่นควันฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ

     รูฟัสมองไปยังซากเบื้องล่างอย่างโล่งใจก่อนมองกลับขึ้นไปยังพื้นที่การต่อสู้เบื้องบน

     

     มันเงียบสงัด มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาท่ามกลางเวิ้งอากาศอันเปล่าเปลี่ยว 

     "การต่อสู้ภาคอากาศ เหลือนักรบเพียงคนเดียว" รูฟัสสรุปสถานการณ์ด้วยเสียงอันแผ่วเบาและเหนื่อยอ่อน

     

     การต่อสู้ที่ภาคพื้นดินนั้นสิ้นสุดลงเมื่อร่างของปีศาจค้างคาวล่วงหล่นลงมานอนแน่นิ่ง ฝูงค้างคาวปีศาจตัวเล็กๆที่ตอนนี้เหลือเพียงไม่กีสิบตัว บินแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง

     นักรบที่เหลืออยู่เพียงสองคนนอกจากฟาเรนไฮต์และโรไมน์ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย พวกเขาไม่แสดงท่าทีเหนื่อยล้าหรือแม้แต่จะปริปากบ่นสักคำ นั่นอาจเป็นเพราะพวกเขายังไม่วางใจว่าศัตรูจะหมดลงเพียงแค่นั้น

     วูบ เสียงวัตถุบางอย่างแหวกผ่านอากาศ ตูม! 

     บางอย่างพุ่งตกลงมาใส่รูฟัสก่อนปะทะเข้ากับพื้นอย่างรุนแรงเศษคอนกรีตกระเด็นออกไปรอบทิศทาง 

     เมื่อฝุ่นควันเริ่มจางลง ฟาเรนไฮต์และนักรบคนอื่นรู้ได้ในทันทีว่ามันไม่ได้ตกลงมา แต่เป็นการพุ่งเข้าโจมตีรูฟัส

     รูฟัสถูกกดทับไว้ด้วยมือของปีศาจค้างคาวตัวใหญ่อีกตัวหนึ่ง

     "อ้าก! อึก" รูฟัสร้องด้วยความเจ็บปวด 

     หมวกเหล็กของรูฟัสหลุดกระเด็นไปหยุดตรงหน้าของโรไมน์ เธอง้างธนูเตรียมพร้อมในทันที ฟาเรนไฮต์ฝืนยกดาบขึ้นอีกครั้ง

     ค้างคาวตัวนี้ต่างออกไป แม้ว่าจะมีร่องรอยบาดแผลตามตัว แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะบาดเจ็บเลย ทั้งยังสงบนิ่งกว่ามาก เมื่อสังเกตดีๆเจ้าตัวนี้มีขนาดที่ใหญ่กว่าเล็กน้อยและมีเขาสองข้างบนหัวของมัน

     "อ่า หัวหน้าหน่วยรบ ข้าประทับใจกับความบากบั่น" เสียงที่แหบแห้งของมันก้องกังวานไปทั่วบริเวณแม้ว่ามันจะไม่ได้ขยับปากเลย

     

     หลังจากมันได้สื่อสารเสร็จสิ้น มันกระโดดข้ามหัวกลุ่มนักรบสวรรค์มายืนขวางประตูโรงเรียนเอาไว้โดยทิ้งให้รูฟัสนอนอยู่ที่เดิม ไม่เพียงเท่านั้น นักรบปีศาจจากฝั่งตะวันออกได้เคลื่อนกำลังมาทางทิศใต้แทน ซึ่งมีจำนวนมากกว่านักรบสวรรค์หลายเท่า

     "ภารกิจของเจ้ามีค่าเพียงไร ทำให้ข้าเห็น" ค้างคาวปีศาจกล่าว

     วูบ  แสงสว่างวาบขึ้นบนท้องฟ้าราวกับกลางวัน

     ลำแสงสีแดงพาดผ่านจากท้องฟ้าลงสู่กลางกลุ่มนักรบปีศาจ เพียงพริบตาเหล่านักรบปีศาจลอยขึ้นเหนือพื้น ถนนคอนกรีตยุบตัวเป็นวงกว้าง รอยร้าวของพื้นลุกลามอย่างรวดเร็ว ภาพเคลื่อนไหวช้าลงราวกับทุกอย่างถูกหยุดเวลา 

     ที่กลางวงนั้นปรากฏหญิงสาวในชุดเกราะและผ้าคลุมสีแดงฉาน ใบหน้าของเธอสงบนิ่งแต่ดูดุดันแม้ว่าเธอจะหลับตาอยู่ก็ตาม เธอแทงหอกปักลงที่พื้นโดยตัวของเธอหันหัวทิ่มลงพื้นเช่นกัน ก่อนที่เธอจะตีลังกาลงมายืนที่พื้น วงแหวนที่เปล่งแสงสีขาวอ่อนเหนือศีรษะของเธอนั้นบ่งบอกถึงความเป็นมิตรและศัตรูได้อย่างชัดเจน ภาพกลับมาเคลื่อนไหวเป็นปกติราวกับเข็มวินาทีที่เริ่มเดินอีกครั้ง

     ตูม! แรงอัดอากาศระเบิดออกจากกลางวงพื้นที่ความเสียหาย

     ร่างของนักรบปีศาจกระเด็นกระดอนออกไป ค้างคาวปีศาจได้รับผลกระทบเช่นกัน ทว่าร่างที่ใหญ่โตของมันทำให้มันยืนหยัดอยู่ได้

     นักรบสวรรค์คนดังกล่าวสบัดผ้าคลุมสีแดงฉานของเธอให้เข้าที่ก่อนจะดึงหอกขึ้นจากพื้น

     "หากข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องรับศึกหนักเยี่ยงนี้" เธอยิ้มที่มุมปาก "ข้าคงร้องขอทำภารกิจนี้แทน หาใช่ความเสียสละ แต่เป็นเพียงความปรารถนาของข้าเท่านั้น"

     "ท่านพี่ เซลซิลี" ฟาเรนไฮต์และโรไมน์กล่าวพร้อมกัน

     "อ..ช้าไปหน่อย..นะ" รูฟัสเปล่งเสียงได้อย่างแผ่วเบา

     ปีศาจค้างคาวเห็นดังนั้นจึงคำรามขู่เพื่อเป็นการเตือน โฮก! เสียงคำรามของมันมีกำลังมากขึ้นจนเป็นคลื่นเสียงจนทำให้อากาศสั่นไหว

     เซลซิลียังคงยืนนิ่งไม่สะทกสะท้าน ผมเปียและผ้าคลุมของเธอโบกสะบัดไปตามแรงลม

     "จงปราบศัตรูของข้าให้พ่ายพลัน"

     สิ้นเสียงของเธอ ร่างของเธอก็ย้ายมาอยู่ต่อหน้าปีศาจค้างคาว ปีศาจค้างคาวที่ไม่ทันเตรียมพร้อมถูกเธอใช้หอกฟาดไปที่ท่อนแขนอย่างรวดเร็วจนมันเสียหลักล้มลง ทว่ามันกลับพลิกตัวไปด้านข้างและลุกยืนอย่างรวดเร็ว

     ปีศาจค้างคาวทึ่งในการโจมตีของเซลซิลีอย่างมาก แต่มันพึ่งฉุกคิดได้ว่าตอนนี้มันได้เปิดทางเข้าโรงเรียนให้เสียแล้ว และนักรบตรงหน้าของมันเองก็ไม่ยินยอมให้มันเข้าขัดขวางแน่

     

     "ฟาเรนไฮต์และโรไมน์ทำภารกิจให้ลุล่วง ข้ามีหน้าที่เพียงกำจัดพวกแตกแถว"

     "ค..ค่ะ ท่านพี่" ทั้งสองคนตอบรับพร้อมกัน ก่อนที่จะนำนักรบเข้าไปยังเขตโรงเรียน

     แม้ว่าจะเข้าไปยังเขตโรงเรียนได้แล้ว แต่นักรบปีศาจยังคงเหลือกำลังเพียงพอที่จะขัดขวางนักรบสวรรค์ทั้งสี่ตน

     "แม้ว่าจะผ่านข้าไปได้ แต่เป้าหมายของพวกเจ้านั้นมีพลังมากอำนาจมากมาย พวกเจ้าจำนวนเพียงแค่นี้จะดื้อดึงไปทำไม วิญญาณถูกทำลายอย่างมีเกียรติิงั้นหรือ" ปีศาจค้างคาวกล่าว

     "จำนวนเพียงเท่านี้หรือ" เซลซิลีตั้งข้อสงสัย

     ท้องฟ้าที่แสงอาทิตย์ยังไม่อาจแตะต้องได้ ปรากฏเป็นเส้นแสงสีขาวส้มเล็กๆจำนวนกว่าสิบสาย คล้ายกับฝนดาวตก เพียงแต่มันเคลื่อนที่ช้ากว่ามาก 

     

     "ใช่จำนวนเท่านี้" เซลซิลีตอบ

     ตูม! ตูม !  ตูม!  เหล่านักรบสวรรค์พุ่งตกลงเข้าใส่กลุ่มนักรบปีศาจ

     ทันทีที่ถึงพื้นนักรบสวรรค์ไม่รีรอที่จะเข้าสังหารนักรบปีศาจที่ใกล้มากที่สุด ซึ่งช่วยเบี่ยงเบนความสนใจให้ฟาเรนไฮต์และโรไมน์ได้ดี พวกเธอทั้งสองจึงเข้าไปในเขตโรงเรียนได้ลึกขึ้น

  ณ สนามกีฬากลางแจ้งทางทิศเหนือของโรงเรียน ด้านข้างของสนามทางทิศตะวันออกจะเป็นหอประชุมขนาดใหญ่ ส่วนทิศตะวันตกเป็นโรงยิมอีกอาคารหนึ่ง ซึ่งโรงยิมตอนนี้มีเทปสีเหลืองพันล้อมรอบเต็มไปหมด

     

     "คุณวาเลนไทน์ อะไรก็ตามที่พวกคุณหาในโรงเรียนนี้ ผมขอไม่เข้าไปเกี่ยวด้วยนะครับ" คาระกล่าว

     "เจ้าเกี่ยวด้วยตั้งแต่แรกแล้ว" วาเลนไทน์ตอบด้วยเสียงราบเรียบ

     "โรงเรียนของเราก็ไม่เห็นว่าจะซับซ้อนเลยนีครับ เข้ามาก็รู้แล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน"

     "เอาเป็นว่าความจริงแล้วพวกเราไม่ได้ต้องการคนมานำทางหรอก"

     "หา!" คาระร้องเสียงหลง

     "ใกล้รุ่งสางแล้ว อย่ากังวลเลย"

     "ผมยังเป็นสามัญชนอยู่นะครับ" คาระตัดพ้อในโชคชะตา "อ้อ จริงสิแสงสว่างวาบเมื่อกี้มันคืออะไรหรอครับ"

     "การรบราฆ่าฟันกันอะไรก็เกิดขึ้นได้ อาจจะเป็นแสงจากพลังเวท"

     คาระเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง วาเลนไทน์รู้ดีว่าคาระกังวลเรื่องอะไร

     "เจ้าอาจจะพึ่งเคยพบนักรบสวรรค์ใช่ไหมล่ะ"

     "อ่า ใช่ครับ"

     "เธอค่อนข้างมีชื่อเสียงในภูมิภาคนี้ทีเดียวเลยล่ะ ฟาเรนไฮต์หน่ะ" วาเลนไทน์เล่าต่อขณะเดินไปตามทาง "เธอเป็นนักรบที่มุ่งมั่น จริงจัง เรื่องฝีมือการต่อสู้และการรบนั้นโดดเด่นมากทีเดียว เธอถึงได้เป็นหัวหน้าหน่วยรบ"

     คาระดูตื่นเต้นที่ได้ฟังเรื่องของฟาเรนไฮต์จนเขาเผลอยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว วาเลนไทน์ที่สังเกตเห็นดังนั้นจึงโล่งใจตามไปด้วย

     "ฟาเรนไฮต์จะปลอดภัยแน่นอน" วาเลนไทน์กล่าวย้ำ

     ในห้องเรียนวิทยาศาตร์ห้องหนึ่งของอาคารเรียน

     "จับตาดูนักรบสองคนที่เข้ามาห่างๆพอ" คิระกล่าว

     "ให้พวกเธอเจอกับพวกเราได้ไหมคะ" รูทถามขณะพับขาตั้งปืนขึ้น

     "อืม...อย่าพึ่งจะดีกว่า"

     "จริงสิคะ ได้ขอพรไว้รึเปล่าคะ"

     "หืม ขอพรหรอ"

     "ดาวตกตั้งหลายรอบแบบนี้ ได้หลายข้อเลยนะคะ" รูทอมยิ้ม

     "ไม่รู้ว่าจะได้ผลกับวาเลนไทน์ไหมนะ" คิระครุ่นคิด

     คิระเปิดประตูบานเลื่อนให้รูท ก่อนที่เขาจะตามออกไป