ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Autunm in[^//^]love-* รักครั้งนี้ใบไม้เปลี่ยนสี
บรรยากาศที่สวนสาธารณะแห่งนี้มันช่างเงียบเหลือเกิน จะมีบ้างมั้ยนะ?ที่วันนึงผมจะได้มีพื้นที่เงียบๆอย่างนี้ไปนานๆ ชีวิตในทุกๆวันของผม คิม จงฮยอน จะสงบและเรียบง่ายอย่างนี้ วันๆนึงมีแต่พวกสาวคอยรุมล้อมผมเต็มไปหมด คอยตามมาถ่ายรูป ตามมาเสริฟน้ำเสริฟอาหารถึงที่ บางทีผมก็เบื่อนะที่ไม่ค่อยได้มีเวลาส่วนตัวเท่าไหร่ --^ ตอนนี้ก็ค่อนข้างเย็นแล้วล่ะ ในกรุงโซลแห่งนี้ บรรยากาศในฤดูใบไม้ร่วงมันทั้งอบอุ่นจนหนาวเย็นไปในคราวเดียวกัน เหมาะกับการแต่งเพลงอย่างยิ่ง ^^ คนในสวนสาธารณะนี้น้อยมาก ถึงแม้จะอยู่ในตัวเมืองโซลที่แสนวุ่นวาย ผมจะนั่งแต่งเพลงไปเรื่อยๆ จนกว่าจะอยากกลับแล้วกัน หวังว่าจะไม่มีใครมารบกวนผมนะ !
“ฮยองครับ!ฮยองครับ!ตื่นได้แล้วครับ!”เสียงเล็กๆปลุกให้คนที่นั่งอยู่ตื่น ด้วยความหวังดี
“หืม?อะไรหรอ?”หน้าหล่อๆที่เพิ่งตื่นจากอาการโดนปลุกทำตาโตใส่คนปลุกอย่างอดถามไม่ได้
“อ่ะ...เอ่อ....คือ...ผมเห็นมันเย็นมากแล้ว ทำไมฮยองยังนั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?”น้ำเสียงบ่งบอกถึงความห่วงใยและสั่นเครือเล็กน้อยเมื่อได้มองเห็นโฉมหน้าอันหล่อเหลาของชายตรงหน้า
“อ๋อ...คือ มะกี้เผลอหลับไปน่ะ ^^ ขอบคุณนะ ว่าแต่เราล่ะทำไมไม่กลับไปที่บ้าน?”เด็กชายยิ้มหวาน พลางคิดในใจว่าบุคคลตรงหน้าช่างเป็นผู้ชายที่หล่อจริงๆ
“คือผมพาอีฟมาวิ่งเล่นน่ะครับ ^^ ว่าแต่สมุดเล่มนั้นของฮยองรึป่าวครับ?”ระหว่างที่เค้าก้มลงไปดูสุนัขตัวเล็กของเค้า ตาเล็กของเค้าก็มองไปเห็นสมุดสีน้ำตาลที่ตกอยู่บนพื้นหญ้าพอดี
“อ่อ...แล้วเราชื่ออะไร?พี่ชื่อ จงฮยอน ยินดีที่ได้รู้จัก ^^ โอ๊ะ! คิกๆ ”ด้วยความอัธยาศัยดีของ คิม จงฮยอนจึงเอ่ยถามออกไป แต่ตอนนี้ขาของเค้ากำลังโดนเจ้าอีฟ คลอเคลียให้รู้สึกจั๊กกะจี้อยู่
“อีฟ!.....ชื่อแทมินครับ ^^ งั้นผมกลับบ้านแล้วนะครับ ^^”แทมินยิ้มก่อนจะหันหลังกลับไป มือหนาคว้าข้อมือเล็กไว้ก่อนที่จะก้าวเดินไป
“งั้นพี่ไปส่ง ^^”จงฮยอนหยิบกระเป๋าเดินมาพร้อมกับแทมิน เด็กผู้ชายสองคนกำลังเดินด้วยกันอย่างเงียบๆ ก่อนที่คนน้องจะทำลายความเงียบนั้นลง
“พี่จงฮยอน อยู่แถวนี้หรอครับ?”จงฮยอนพยักหน้ารับ
“บ้านพี่อยู่ในร้านทำผมน่ะ เราเคยเห็นรึป่าวล่ะ?”ร้านของครอบครัวคิมจงฮยอน เพิ่งมาตั้งใหม่ได้ซัก3-4เดือนก่อน และด้วยความอัธยาศัยดีของเค้านี่แหละที่ทำให้สาวๆที่โรงเรียนติดใจ แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงแค่แป๊บเดียวก็เถอะ --^ ส่งผลให้สาวๆเข้ามาใช้บริการที่ร้านของเค้าอย่างไม่ขาดสาย แทมินครุ่นคิดในใจ เพราะคิดได้ว่าร้านที่เปิดใหม่นั้น ที่มีสาววัยมัธยมมากมายมาใช้บริการอยู่บ่อยๆจนแน่นขนัด สาเหตุก็เพราะลูกชายเจ้าของร้านหน้าตาดีอย่างงี้นี่เอง ไม่แปลกใจสักนิดที่ลูกค้าเยอะ^^
“อ่อ....ลูกค้าสาวๆเยอะเลยนะครับ^^”แทมินยิ้มเล็กน้อย เพราะสีหน้าของจงฮยอนบ่งบอกว่าไม่ได้ชอบการกระทำอย่างนั้นสักนิด ถึงแม้ว่าจะได้เงินก็ตามแต่สาวๆพวกนั้นก็แค่อยากมาตีสนิท อยากเข้าใกล้เค้าก็แค่นั้น --^ จงฮยอนทอดสายตาไปข้างหน้าก่อนก้มลงมองเจ้าอีฟ ที่เดินดุ๊กดิ๊กๆอยู่ข้างหน้าอย่างเอ็นดู หมาอะไรน่ารักเหมือนเจ้าของเลย คิดได้เท่านั้นจงฮยอนก็สังเกตว่าแทมินเงียบไปจึงชวนคุยไปเรื่อยๆ อย่างสนุกสนาน แทมินเป็นเด็กที่น่ารักคนนึงเลยล่ะ ดูเหมือนผู้หญิงอีกด้วย ทั้งใบหน้าหวานๆนั้น ถ้าหากตัดผมเหมือนพวกผู้หญิง ล่ะก็ คงน่ารักน่าดู จงฮยอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนถึงบ้านแทมิน...
“แทมิน..บายนะ^^ ฝันดี บายนะเจ้าอีฟ^^”จงฮยอนไม่ลืมที่จะล่ำลาเจ้าหมาดุ๊กดิ๊กของแทมิน
“ครับ^^ไว้พรุ่งนี้เรา...อาจจะเจอกันนะครับ^^”แทมินเดินเข้าบ้านไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ที่มองไม่เห็นคือรอยยิ้มในใจของคนทั้งคู่ที่ต่างยิ้มอย่างมีความสุขในการพบเจอกันครั้งแรก ซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกประหลาดข้างในหัวใจของทั้งสองไม่น้อย
ทุกๆวันพวกเค้าจะตื่นไปโรงเรียนพร้อมกัน บางครั้งแม่ของแทมินมักจะฝากฝังให้จงฮยอนไปรับแทนในตอนเย็น พวกเค้าใช้เวลาอยู่ด้วยกันเหมือนคนในครอบครัว ไม่น่าเชื่อว่าพวกเค้าจะรู้จักกันได้เกือบปีแล้ว เมื่อฤดูใบไม้ผลิปีที่แล้วพวกเค้าเพิ่งรู้จักกัน จนตอนนี้จะวนมาเป็นฤดูใบไม้ผลิของปีนี้ หากแต่ความรู้สึกภายในใจบางครั้งนั้นกลับรู้สึกเป็นมากกว่าพี่น้องจนน่าประหลาด ช่วงนี้พวกเค้าไม่ค่อยได้เล่นกันซักเท่าไหร่เพราะต่างคนต่างงานยุ่ง ยุ่งทั้งเรื่องเรียนและเรื่องต่างๆจึงทำได้แค่เจอกันในตอนเช้าและรับกลับบ้านเท่านั้น หากแต่เช้านี้กลับเปลี่ยนไป ถึงแทมินจะนั่งมาข้างๆกับจงฮยอน และพูดคุยกันปกติแต่ที่แปลกคือที่โรงเรียนของเค้า…...
“พี่จงฮยอนชั้นไม่คิดเลยนะว่าพี่เป็นพวกอย่างว่า!!!พี่ทำร้ายจิตใจชั้นมากไปแล้ว T^T”คนพูดร้องไห้เสียมากมาย แต่คนฟังกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย เกือบร้อยครั้งที่สาวๆเดินมาพูดประโยคทำนองนี้กับเค้า นี่มันอะไรกัน?ทั้งสายตาแปลกๆนั่นด้วย อะไรกันเนี่ย? สายตาของคนรอบข้างจ้องมองเค้า เหมือนกับว่าเค้าเป็นตัวประหลาด และแล้วเค้าก็พบกับสาเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้น คนยืนมุงกันเต็มที่บอร์ด แถมยังตกใจเดินออกเมื่อมองหน้าเค้า สัญชาตญาณบ่งบอกได้ว่า บนบอร์ดนั้นต้องมีอะไรเกี่ยวกับเค้าอย่างแน่นอน เค้าสาวเท้าเดินเข้าไปกลางบอร์ด และพบกับรูปถ่ายสี่เหลี่ยมผืนผ้าถูกแปะไว้ แถมยังมีกระดาษที่พิมพ์ว่า ‘คิม จงฮยอน นักร้องสุดหล่อของโรงเรียน เปิดตัวแฟนแล้ว’ งี่เง่า!แฟนตอนไหนกัน? ในรูปชั้นก็แค่ปัดขนตาออกให้แทมินเอง แต่จริงๆแล้วมันเป็นมุมชวนคิดลึกหน้าดู พวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน --^ ช่างเถอะในเมื่อมันไม่ใช่ความจริงซักหน่อย ฮึฮึ จงฮยอนเดินออกไปด้วยท่าทางปกติ แถมยังมีรอยยิ้มให้เห็นอีกตั้งหาก สร้างความตกตะลึงให้กับชาวมุงเป็นอย่างมาก จงฮยอนไม่สนใจเดินไปที่ห้องเรียนทันที แม้แต่เพื่อนยังไม่เชื่ออีกหรอเนี่ย? สายตาแปลกๆของเพื่อนส่งมาที่จงฮยอน จงฮยอนเดินยิ้มอย่างเดิม และเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ประจำของเค้า ไม่ทันไรเพื่อนสนิทของเค้า ชุนยอง ก็ถลาเข้ามาพร้อมเพื่อนๆในห้องหลายคน เป็นอย่างที่คาดไว้จริงๆ จอมซักเริ่มปลิปากถามทันที
“จงฮยอนแกเป็นพวกอย่างว่าหรอวะ?แสดงว่าแก....จ้องจะกินพวกชั้นมานานแล้วใช่มั้ย?”พูดติดตลกแต่แฝงความจริงจังไว้ในน้ำเสียงนั้น ชุนยองแกคิดงั้นหรอ?ไอ้บ้า อยู่กับพวกแกชั้นไร้อารมณ์จะตายไป --^
“ถ้าชั้นจะพูดว่าคนในรูป...เป็นน้องชั้น แล้วชั้นก็....แค่ช่วยปัดขนตาออกให้น้องล่ะ? พวกแก....จะเชื่อชั้นมั้ย?”จงฮยอนพูดด้วยสีหน้านิ่งและจริงจัง เพื่อนทุกคนต่างก็รู้ว่าถ้าหากจงฮยอนพูดหน้าจริงจังเมื่อไหร่ความจริงแน่นอน แยกย้ายกันไปดีกว่าก่อนที่จงฮยอนจะโมโหจนระเบิดออกมา --^ แต่ในสายตาของเพื่อนหญิงคนที่คอยอยู่ใกล้ตัวเค้าตลอดเวลา และเป็นเบื้องหลังภาพหลุดครั้งนี้ ฮีจิน....ไม่ใช่ว่าเธออยากจะทำร้ายแต่ด้วยความรักที่มีให้จงฮยอนมากเหลือเกิน เป็นกิเสศที่สามารถทำร้ายทุกคนบนโลกนี้ได้หากคนๆนั้นมาวอแวกับจงฮยอน คนที่เธอหลงรักจนหมดใจ และคนที่เธอเกลียดที่สุดคือ ลี แทมิน เธอเห็นความสัมพันธ์เกินพี่น้องของแทมินและจงฮยอนหลายครั้ง เธอรู้ว่าทั้งคู่คิดอะไรต่อกัน แต่ถ้าชั้นไม่ได้ก็มีใครได้เค้าเหมือนกัน เวลาอยู่กับจงฮยอนเธอออกจะเป็นสาวเรียบร้อย เรียนเก่ง หน้าตาดีระดับหนึ่ง แค่นี้ก็ทำให้จงฮยอนไม่มีวี่แววจะสงสัยเธอแล้ว แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ สายตาของจงฮยอนที่นั่งห่างออกไปสองโต๊ะมองมาที่เธอพอดื เธอจึงต้องแทร้งยิ้มให้เค้ากลบความร้ายกาจของตัวเองเอาไว้ จงฮยอนก็แอบมีใจให้ ฮีจินอยู่ไม่น้อยแต่หารู้มั้ยว่าเธอคนที่เค้าหมายปองจะเป็นต้นเหตุให้ความลับของแทมินเปิดเผยออกมา....
“จงฮยอน.....ชั้น...คือ ชั้น....ชั้นชอบนาย”ฮีจินเดินเข้าไปกอดข้างหลังของจงฮยอน จงฮยอนตกใจพลิกตัวทันที ภาพที่เห็นคือฮีจินกำลังซบหลังของเค้า เค้าจะตอบรับเธอดีมั้ย?เค้าก็ชอบฮีจินเหมือนกัน
“ชั้น....ก็ชอบเธอนะ..ฮีจิน”คำพูดของจงฮยอนทำให้ฮีจินดีใจมาก มากเสียจนน้ำตาไหลพร่างพรู
“ขอบคุณนะ...จงฮยอน”ฮีจินขอบคุณจงฮยอน จงฮยอนกอดรับเธอด้วยความมั่นใจว่าเธอ เป็นฝันที่เป็นจริงของเค้า แต่ฮีจินกลับไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย เธอกลับสมน้ำหน้าแทมินอย่างสะใจ แทมินไอ้เด็กกะโปโลแกไม่มีวันได้หัวใจของจงฮยอนไปหรอก ไม่มีวัน!!!จงฮยอนเป็นของชั้น เป็นของชั้นคนเดียวเท่านั้น...
จงฮยอนไปส่ง ฮีจินที่บ้านและกลับบ้านไป ก่อนจะกลับบ้านเค้าอยากจะไปบอกเรื่องนี้กับแทมินเสียก่อน เค้าเดินตรงไปที่บ้านแทมินทันที เค้าเดินขึ้นไปหาแทมินบนห้องนอนอย่างปกติ และชวนแทมินออกไปเดินสวนสาธารณะ แทมินออกมากับจงฮยอน จงฮยอนยังคงไม่พูดอะไรแทมินชวนคุยนู่นนี่ไปเรื่อยๆ จนพวกเค้าไปถึงเก้าอี้ตัวเดิมที่ทำให้พวกเค้าได้เจอกันเมื่อปีที่แล้ว
“พี่ดูมีความสุขจัง...พี่มีอะไรจะบอกรึป่าว?”แทมินรู้ใจจงฮยอนอย่างไม่ยาก
“พี่....พี่คบกับฮีจินแล้ว แทมินดีใจกับพี่มั้ย?”จงฮยอนยิ้มแป้นอย่างมีความสุขแต่สีหน้าแทมินกลับซีดลง อย่างน่าเป็นห่วง แทมินตกใจและเสียใจมากน้ำตาของเค้าแทบจะไหลออกมา
“พี่..พี่ไม่รู้ว่าผมคิดยังไงกับพี่หรอครับ?T_T”น้ำตาของแทมินไหลหยดลงมา จงฮยอนตกใจจนพูดไม่ออก
“ทะ..แทมิน....นายร้องไห้?นาย...คิดยังไงกับพี่กันแน่?”จงฮยอนเหมือนแทบจะทำใจไม่ได้ ลุกขึ้นยืนด้วยขาที่อ่อนแรงจนเกือบจะล้มลง คิดมากจนเกือบจะกลายเป็นคนบ้า ส่วนแทมินเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“ผมรักพี่!!ผมรักพี่...ได้ยินมั้ย?!!!”แทมินตะโกนก่อนจะลุกขึ้นยืน ปาดน้ำตาออก
“แต่...นายเป็น...เป็นเกย์หรอ?”จงฮยอนถามด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน น้ำตาเค้ากำลังไหลเช่นกัน
“พี่รับมันไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ?อึก..พี่ไม่ต้องรักผมกลับ...ผมขอแค่ได้รักพี่ก็พอ....ต่อไปนี้เราจะไม่รู้จักกัน พี่ไม่ต้องไปรับผม ไม่ต้องเจอกันอีกแล้ว...ผมไม่มีความหมายอะไรกับพี่อีกต่อไปแล้ว..ฮึก...เพราะว่าพี่มีเค้า...มีพี่ฮีจินแล้ว พี่ไม่จำเป็นต้องดูแลผมอีกแล้ว....ผมขอโทษ...ฮึก..ลาก่อน.....”แทมินเดินออกไปจากตรงนั้น ทิ้งจงฮยอนที่มีแต่ความสับสน ลมหนาวพัดมาหลายต่อหลายครั้ง จงฮยอนนั่งอยู่บนม้าหิน หนาวจนตัวสั่น แต่ทำไมลมไม่พัดความเจ็บปวดของเค้าไปด้วยนะ? จงฮยอนนั่งทุกข์ทรมานเพราะความสับสนอยู่ที่เดิม แทมินเองก็คงจะเจ็บปวดเช่นเดียวกัน เจ็บจนตอนนี้หนาวลึกไปถึงกระดูกแล้ว ความเป็นพี่น้องของทั้งคู่เห็นคงจะต้องจบลงเพียงเท่านี้ซะแล้ว......ไม่ว่ายังไงพวกเค้าก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว.....
หลายวันที่ผ่านมาจนกลายเป็นสัปดาห์จงฮยอนคอยตามแทมินตลอด แต่แทมินกลับหนีเค้าซะทุกที ตกลงว่านายรักชั้นรึป่าว?ตอนนี้ชั้นต้องการนายแล้วนะ..แทมิน ตอนนี้จงฮยอนเลิกกับ ฮีจิน แล้ว กว่าจะเลิกกันได้ ฮีจินเกือบทำจงฮยอนตายคามีดซะแล้ว สรุปความจริงแล้วฮีจินมีปัญหาทางสภาพจิตใจ เป็นคนที่ต้องการความรักอย่างมาก จงฮยอนรู้ตัวแล้วว่าที่จงฮยอนชอบฮีจินก็เพราะแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดื หน้ากากที่เธอใส่เข้าหาเค้าอยู่ตลอด ตอนนี้เค้ารู้แล้วว่าใจของเค้ารักใคร ต้องการอะไร คนที่เค้าต้องการก็คือ แทมิน แทมินคนเดียวเท่านั้น...
“จงฮยอน!ออกไปไหนน่ะลูก?แทมินเค้า...เค้ามาบอกแม่ว่าเค้าจะย้ายไปอยู่ที่ปูซานแล้วนะลูก”จงฮยอนตกใจมากเมื่อได้ยินคำพูดจากปากแม่ของเค้า อะไรนะ! แทมิน...นายจะทิ้งชั้นไปอยู่ปูซานหรอ?ไม่!!ไม่นะ!ชั้นต้องการนาย นายคนเดียวเท่านั้นนะแทมิน น้ำตาคลออยู่ที่เบ้าตาเค้าทั้งๆที่ไม่น่าจะเป็นอย่างนี้มาก่อน
“แม่...แล้วเค้าบอกรึป่าวว่าจะไปวันไหน?””เค้าตั้งสติได้ จึงรีบถามแม่เค้าเหมือนจะเร่งรีบมากๆ
“ไปวันอังคารหน้า...วันนี้ก็วันพุธเอง ไว้ว่างๆก็ไปลาน้องซะสิ”สิ้นเสียงของแม่จงฮยอนก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว เค้ารีบวิ่งไปสุดแรงเท่าที่เค้าจะพอมีเหลือ วิ่งไปที่บ้านของแทมิน พอดีกับที่แทมินกำลังยืนเล่นกับอีฟอยู่หน้าบ้าน ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แทมินอย่าหนีชั้นเลยนะ จงฮยอนรีบวิ่งเข้าไปหาแทมินทันที แทมินเห็นจงฮยอนวิ่งมาหาเค้า เค้าจึงรีบวิ่งไปที่ประตูบ้านทันทีจงฮยอนวิ่งเร็วพอที่จะคว้าข้อมือเล็กนั่นไว้ได้
“แทมิน!!หยุดเถอะ!..หยุดได้มั้ย?”แทมินมองหน้าจงฮยอนด้วยคราบน้ำตาที่ไหลออกมาเปื้อนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้
“พี่...ไม่ต้องมายุ่งกับผม!!ผมจะไปให้พ้นจากหน้าพี่แล้วไง พอใจรึยัง?แฟนพี่และพี่ก็น่าจะพอใจแล้วนี่?ฮึก..พี่จะมาเอาอะไรกับผมอีก?พี่ฮีจินเค้าทนไม่ได้จนเค้าต้องมาหาผม เค้าบอกว่าเค้าจะทำร้ายผมถ้าผมไม่เลิกยุ่งกับพี่ พี่จะมาทำร้ายอะไรผมอีก?”แทมินดิ้นจนทนไม่ไหวและเริ่มร้องไห้หนักขึ้น จงฮยอนดันแทมินเข้าไปในบ้านแล้วคว้าข้อมือของคนป่วย ขึ้นไปบนห้องนอน ถึงแม้แทมินจะดิ้นมากแต่จงฮยอนก็พยายามใช้แรงทั้งหมดของเค้าคว้าตัวแทมินเข้ามากอดไว้ จงฮยอนกอดแทมินที่ยังคงดิ้นอยู่ กอดรัดโดยที่ไม่ยอมให้คนตรงหน้าจากไปไหนได้อีก แทมินหยุดดิ้น เหนื่อยจัง...เหนื่อยเต็มทนแล้ว พี่ต้องการอะไรจากผมอีก แค่นี้ยังเห็นผมทุกข์ทนไม่พออีกหรอ? แทมินไม่ยอมกอดจงฮยอนกลับแต่ยอมให้จงฮยอนกอดเค้า เหมือนตุ๊กตาที่ไร้หัวใจ...
“แทมิน...เชื่อพี่นะ...พี่รักแทมิน...”ร่างบางในอ้อมกอดสะอึกกับคำพูดนั้น
“พี่มีพี่ฮีจินแล้ว เค้าเป็นผู้หญิง”ร่างบางเถียงแย้งคำพูดนั้น
“พี่รักแทมิน ไม่ว่าแทมินจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ได้ยินมั้ยว่าพี่รักแทมิน!!” ไม่จริง!พี่จะรักผมได้ยังไงพี่ฮีจินล่ะ พี่เค้าจะทำยังไง?
“แล้วพี่ฮีจินล่ะ...?เค้าจะรู้สึกยังไงที่พี่ทำอย่างงี้กับผม?”จงฮยอนส่ายหัว นี่แทมินยังไม่รู้อีกหรอว่าเค้าจบกับฮีจินเลิกกันไปแล้ว เค้ารู้เรื่องที่แทมินพูดว่าฮีจินขู่จะทำร้ายทั้งหมด ฮีจินสารภาพกับเค้าทุกอย่างแล้ว
“พี่เลิกกับเค้าแล้ว...ทีนี้เราจะกลับมารักกันได้มั้ยล่ะ?”แทมินดีใจใต้คราบน้ำตานั้น จงฮยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้แทมินจนจมูกเกือบจะชนกัน อยากจะรู้จริงว่าที่หน้าแดงอยู่เนี่ยเป็นเพราะอะไร? จงฮยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากจนแทมินตกใจ จงฮยอนเห็นอย่างนั้นจึงคลายมือที่กอดมาจับหัวแทมินไว้ ก่อนจะบรรจงกดจูบรสหวานซึ้ง แทมินทำอะไรไม่ถูกจึงหลับตาลงปล่อยให้สัมผัสของจงฮยอนลุกลามไป จนตอนนี้คนทั้งคู่เผลอเดินมานอนอยู่บนเตียงสีเรียบแล้ว จงฮยอนค่อยๆจัดการกับเสื้อนักเรียนของแทมิน ลูบไล้ไปเรื่อยค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ดจนหมด แทมินเอามือสองข้างคล้องคอจงฮยอนไว้ จงฮยอนที่กำลังคร่อมร่างบางของแทมินไว้ค่อยๆซุกไซ้ใต้ซอกคอขาวเนียน ด้วยความซุกซนจึงค่อยๆใช้มือเลื่อนไปจงถึงจุดกระสัน ด้านแทมินที่กำลังเคลิบเคลิ้มถึงกับตกใจ
“พี่ครับ!ไม่เอา!”จงฮยอนไม่ยอมหยุดค่อยๆปลดซิบกางเกงนักเรียนของแทมินออก แล้วเลื่อนตัวลงไปค่อยๆดึงขอบกางเกงในนั้นลงมาแทมินดิ้นอย่างไม่ยอม นี่หรอที่ไม่ต้องการน่ะ? จงฮยอนใช้มือกอบกุมแก่นกายของแทมินค่อยๆรูดขึ้นลงและเพิ่มความเร็วมากขึ้นแทมินได้แต่ร้องคราง ก็ตอนนี้น้องชายของเค้ากำลังขยายตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนน่ะสิ อายชะมัด ที่พี่จงฮยอนได้เห็น^//^ โอ้ย!! จงฮยอนใช้ปากอมปลายสีแดงสดนั้น และดูดเบาๆแถมยังเอาลิ้นดุนดันเหมือนกำลังสัมผัสลูกอมรสหวาน ทำให้แทมินเสียวซ่านไปทั้งตัว จงฮยอนยังไม่ยอมหยุดจนตอนนี้แทมินเริ่มทนไม่ไหว น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจนเลอะเต็มมือจงฮยอนแถมยังหยดเปื้อนที่นอนอีกด้วย แทมินร้องครางอย่างพอใจ จงฮยอนขยับลุกขึ้นแทมินงงกับท่าทางนั้นของจงฮยอน ก่อนจะเห็นว่าจงฮยอนกำลังถอดเสื้อออก ตามด้วยกางเกงขายาวนั้นเผยให้เห็นการขยายใหญ่ของแก่นกายใต้เนื้อผ้าบางสีขาว จงฮยอนค่อยๆเดินตรงมาที่แทมินขึ้นคร่อมร่างไว้ ก่อนจะก้มลงไปข้างหู ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดต้นคอแทมินเสียวซ่านเล็กน้อย จงฮยอนพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา
“พี่ขอบ้างนะ!”จงฮยอนไม่ทันได้เห็นหน้าสีแดงๆหลังประโยคนั้นจงฮยอนจับขาทั้งสองข้างของแทมินพาดไว้บนบ่าทั้งสองข้าง เค้าค่อยๆสอดนิ้วลงไปใต้ช่องรักนั้นชักเข้าออกสองสามทีก่อนสอดนิ้วอีกนิ้วนึงเข้าไปพร้อมกันชักเข้าชักออกอยู่หลายที แถมยังมีเสียงครางของแทมินตามมาเป็นระยะๆอีกด้วย จงฮยอนดึงนิ้วออกมา แทมินผู้ไร้เดียงสาก็ยังคงสงสัย พี่จงฮยอนหยุดทำไม?ผมยังไม่ถึงเลยอ่ะ จงฮยอนเห็นหน้าสงสัยของแทมิน เค้าจึงค่อยๆคร่อมขยับไปตรงหน้าของแทมิน แทมินตาโตด้วยความตกใจ เพราะจงฮยอนกำลังดึงกางเกงอันเดอร์แวร์นั้นลงก่อนจะควักแก่นกายสีชมพูสดออกมา เค้าจับปากแทมินให้เปิดกว้างขึ้น ก่อนจะค่อยๆสอดมันเข้าไป แทมินพอจะรู้ว่าเค้าต้องการอะไร จึงทำให้จงฮยอนเหมือนที่จงฮยอนทำให้เค้าไปเมื่อกี้ น้ำรสฝาดที่ออกมาจากแก่นกายของจงฮยอนค่อยๆไหลลงคอของแทมินไป โดยที่คนรับไม่ได้มีท่าทีรังเกียจแต่อย่างใด จงฮยอนเคลื่อนตัวกลับไปที่เดิม ค่อยๆยกขาสองข้างของแทมินพาดบ่าอีกครั้ง ก่อนค่อยๆจับแก่นกายสอดเข้าไปที่ทางรักนั้น แทมินโอดครวญเพราะความเจ็บปวด จงฮยอนดันแก่นกายเข้าไปจนสุดทางและค่อยๆขยับเข้าออก ทั้งคู่ร่วมรักกันอยู่ซักพัก จงฮยอนเริ่มปลดปล่อยน้ำรักออกมาทำให้น้ำรักค่อยๆทะลักออกมาจากช่องทางนั้น แทมินก็เช่นกัน ปล่อยน้ำรักออกมาจนพุ่งไปชนกับร่างหนา ร่างหนาของจงฮยอนถึงแม้จะเหนื่อยล้าแต่ไม่ยอมหยุด ขยับแก่นกายเข้าออกต่อไป ทั้งคู่จึงต้องร่วมรักกันจนกว่าร่างกายจะรับมันไม่ไหว กว่าจะถึงเวลานั้นก็ปาไปตีสองกว่าแล้ว ทั้งคู่นอนเหนื่อยหอบข้างกัน แทมินที่มีอาการหน้าแดงหันไปกอดจงฮยอนไว้ เค้าซุกตัวใต้อ้อมกอดที่จงฮยอนมอบให้ ไม่ว่านายจะเป็นยังไงชั้นก็จะรักนาย ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งคนรักของผมมาเกิดบนโลกใบนี้ ขอบคุณที่ทำให้เราได้รักกัน.... ฤดูใบไม้ผลิทุกปีเราทั้งคู่จะไม่เหงาอีกต่อไปเพราะเรามีกันและกัน ไม่ว่าฤดูไหนเราก็จะรักกันจนกว่าโลกใบนี้จะดับสลายไป...
*-The end-*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น