Phonex ฟินิกซ์

"ฮึก...ฮือออ"

           เสียงร้องไห้นั้นน่าสะอิดสะเอียน...ข้าเดินถอยออกมาจากตรงนั้น ข้ายอมแล้วสิ้นทุกอย่าง...ข้ายอมนางแล้ว  ปล่อยชายผู้เป็นที่รักให้นางแล้ว ข้าขอเพียงอิสระในการโบยบินของข้าก็พอ..อิสระเพียงอย่างเดียวในชีวิตที่แสนทรมารนี้ ปีกสีแดงที่ข้าภูมิใจกางออกจากแผ่นหลัง ข้ารักมันที่สุด มันพาข้าโบยบินไปทั่วทุกสารทิศ 

ข้ายอมแล้วอิซาเบล...เจ้าเอาเขาไปได้เลย 

ข้าขอเพียงแค่ข้าสามารถโบยบินไปที่ใดก็ได้ดั่งใจ

            ปีกสีแดงค่อยๆกระพือตามใจข้าปรารถนา ข้ากำลังจะโบยบินไปจากที่นี้ โบยบินไปจากทุกอย่าง จากชายที่ข้าเคยรัก จากหญิงที่กลายมาแย่งคู่ครองและทุกอย่างจากข้าไป จากผู้คนที่เกลียดชังข้าและคอยแต่จะหักหลังกันและกัน

"เฟนิกซ์!!!!!!! เจ้ามันนางมารร้าย!!!"

พรึ่บ!!!!!!

         ร่างข้าถูกกระชากจากด้านหลังจนเซล้มลงพื้น  เรือนผมสีทองของข้าถูกกระชากจากชายที่ชื่อว่าเป็นสามีอย่างแรง ข้าเงยหน้ามอง สายตาคู่นั้นที่เคยทอดมองข้าอย่างอ่อนโยนกลายเป็นความคับแค้นที่มากมาย  เขายกมือขึ้นตบข้าสุดแรง หน้าข้าหันตามแรงฝ่ามือ ข้าผลักเขาออกแล้วค่อยๆทรงตัวขึ้น

"ทำไมท่านถึงตบข้า?"ข้าถามด้วยน้ำตาที่ไหลมาแล้วเกินหมื่นเกินล้านครั้ง

"เจ้าทำร้ายอิซาเบลจนนางร้องไห้!!! เจ้ามัน!!!!"

"ข้าไม่ได้ทำ!!! ข้าไม่ได้ทำนะ!!"ข้าโต้แย้งแต่ทว่าสายตากลับหันไปมองร่างของหญิงสาวอีกคนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยตบจนบวมช้ำ

แต่ข้าไม่ได้ทำ! ข้าไม่ได้ทำอะไรเลย!

"เจ้ากล้ามากนะ!!!!"

"กรี๊ดดดดดดด!!!"ข้ากรีดร้อง เขากระชากปีกของข้าเข้าไปใกล้ ข้าเริ่มหวาดกลัวสุดหัวใจ และพยายามถอยหนีและอ้อนวอนเขา สายตาที่เขาจ้องมองมามันกำลังทำให้ข้ามองเห็นการกระทำที่จะเกิดขึ้น

"เมดิกซ์!!! ฟังข้าก่อน!! ได้โปรด!!!"

"ฟัง?!! เจ้ามันก็พูดแต่คำแก้ตัว!!!"

"เมดิกซ์ได้โปรด! ข้ายอมทุกอย่างแต่อย่าทำลายปีกข้า!! ได้โปรด!!!!!"ข้าอ้อนวอนและกรีดร้อง เขากำลังกระชากดาบออกจากฝัก

"เจ้ารักมันมากใช่มั้ย?!!"

"ไม่!เมดิกซ์!! ข้าขอร้อง!! ข้าขอร้อง!!!!!"ข้าอ้อนวอนให้เขาเห็นใจแต่แรงของข้าสู้อะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

"เจ้ามันนางมารร้าย! ไม่สมควรที่จะมีปีกตั้งแต่แรกแล้ว!!!!!!!!!!!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

ฉับ!!!!!!แผละ!!!!!

             เสียงกรีดร้องของข้ากลบเสียงดาบที่ตกลงมาและเสียงของเศษปีกขาที่ขาดออกมาเป็นชิ้นๆ เมดิกซ์...เขาเคยสัญญากับข้าว่าจะปกป้องข้า จะพิทักษ์ปีกของข้าด้วยความสามารถทั้งหมดที่มีแต่ทว่าตอนนี้เจ้าทำลายมัน!! ข้ากรีดร้องออกมาสุดเสียงแต่ทว่าเขาไม่หยุดเพียงเท่านั้น เขากระชากปีกข้าอีกข้างแล้วฉีกออกจากแผ่นหลังข้าทั้งเป็น ฝ่าเท้าหนาเหยียบข้ากดกับพื้นแล้วกระชากปีกออกจนเลือดไหลทะลัก  ข้าทั้งร่ำไห้ทั้งกรีดร้องขอความเมตตา  ในความพร่าเลือนไปด้วยหยดน้ำตา ภาพและคำพูดยามครั้งนั้นก็ไหลผ่านเข้ามา

'เฟย์....ข้าชอบปีกของเจ้ามากเลย  มันงดงามที่สุด'

'งั้นเจ้าสัญญากับข้าว่าเจ้าจะดูแลมันและข้าด้วย!'

'ข้าสัญญา!'

'ข้าจะจดจำชั่วชีวิต...'

         วันนั้นเมทริกซ์ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากข้า จุมพิตที่อบอุ่นและอ่อนโยนผิดกับการกระทำที่แสนโหดร้ายในตอนนี้  ดวงตาของข้าปรือมองทุกอย่างทั้งๆที่ยังคลอน้ำตา พี่สาวข้าวิ่งเข้ามาหาแล้วกรีดร้องลั่น  นางค่อยๆอุ้มข้าขึ้นกอดพร้อมกับใช้มือปาดน้ำตาข้าที่หลั่งริน

"ทำไมเจ้าทำแบบนี้เมดิกซ์?!!!! เจ้าทำน้องข้าทำไม?!!!!!!!"

"นางไม่ตายหรอก!!!"เขาพูดพร้อมกับโยนปีกข้ามาที่ร่างอันอ่อนแรง  

       ข้าค่อยๆคว้าเศษปีกที่ถูกตัดเป็นชิ้นๆมากอดไว้ ปีกของข้า...ความสุขสุดท้ายที่ข้ามีในชีวิตที่ทุกข์ทรมารนี้....ข้าร่ำไห้กอดเศษปีกเอาไว้  ส่วนเขาก็โอบกอดอิซาเบลเดินจากไป ข้าเจ็บปวด ปีกที่ข้าภาคภูมิใจ  ปีกที่ข้าเฝ้าปกป้องดูแลมาทั้งชีวิต

"หมอหลวง!!! พวกแกไสหัวไปอยู่ที่ไหนกันหมด!!!! มารักษาน้องข้าเดี๋ยวนี้!!!!!!"พี่สาวข้าตะโกนใส่แมดที่เดินผ่านไปมา

"ขออภัยค่ะ  พวกเรารับคำสั่งแต่องค์กษัตริย์เท่านั้น"

"ไอ้เมดิกซ์!!! ไอ้ชั่ว!!!"

"พี่....ปีก..ปีกของข้า"

"เฟย์! ทำใจดีๆไว้นะ! ทำใจดีๆ พี่จะรักษาให้นะ"พี่สาวของข้าพูดด้วยเสียงอันสั่นเทาพยายามใช้เวทย์รักษาแต่พี่ข้าน่ะ...

นางเป็นสายต่อสู้

นางไม่มีพลังในการรักษา

"พี่...ข้าขอโทษนะ..."ข้าพูดพร้อมกับค่อยๆยกมือที่เปื้อนเลือดปาดน้ำตาให้พี่สาวคนสวยของข้า  

"เฟย์...พี่สัญญา...พี่จะพาน้องไปจากที่นี้! ไม่ว่ายังไงก็ตาม!"พี่ข้าพูดพร้อมกับกุมมือข้าเอาไว้แล้วร่ำไห้

เจ็บปวด...เจ็บเหลือเกิน

3 สัปดาห์ต่อมา

"ข้าขอยื่นฟ้องหย่าให้น้องสาวข้า!!!"

      พี่โคลพูดพร้อมกับโยนเอกสารลงตรงหน้าโต๊ะทำงานของเมดิกซ์  หลังจากที่เขาฉีกปีกข้า พี่สาวข้าก็เข้ามาดูแลข้าตลอดเวลา ทำให้บาดแผลจากการฉีกขาดหายดีแม้ว่าจะจ้างหมอที่ดีที่สุดได้แต่ก็ไม่สามารถรักษาได้อย่างเยี่ยมและหายสนิทดั่งหมอหลวง  เมดิกซ์ที่มีอิซาเบลนั่งตักด้วยความเขินอายหันขึ้นมาจ้องมองข้าที่...เงียบไปมากแต่เขาคงไม่สนใจ

"ข้าไม่อนุญาติ"

"ทำไม?!!!! เจ้าทำลายน้องข้าขนาดนี้แล้วจะเก็บนางไว้อีกทำไม?!!!"

"เจ้าคิดว่าข้าอยากให้นางอยู่ด้วยนักรึ? ข้าแต่งกับนางก็เพราะพ่อของนางเท่านั้น"

"เมดิกซ์!!!"

"มันเป็นสัญญาของหัวหน้าเผ่าเทพวิหคกับเผ่ามนุษย์ ถึงข้าอยากหย่าแค่ไหนก็ทำไม่ได้"

"งั้นในฐานะที่ข้าเป็นภรรยาหัวหน้าเผ่าเทพวิหค!! ข้าขอยกเลิกสัญญา!!!!"

"ไม่!!!"เมดิกซ์ตะคอก

       พี่โคลกระชากรัดเกล้าข้าออกก่อนจะปาใส่หน้าเมดิกซ์ที่เป็นของหมั้นแล้วยืนกรานในการยกเลิกสัญญาของรุ่นพ่อพวกเรา

"ข้าจะพาน้องข้ากลับเผ่า!! แต่นี้เผ่าเทพวิหคกับมนุษย์ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก!!!!!"พี่โคลอุ้มข้ามากอดไว้แนบแน่นแล้วโผปีกบินจากไป

ถ้าตอนนั้นข้ามองเห็นอนาคตจะไม่ยอมไปง่ายๆแน่

ภูเขาเทพวิหค

"ท่านเฟนิกซ์!!!!!!"

        เสียงของเหล่าคนในเผ่าที่คุ้นเคยทำให้ข้าหันมอง  ข้ามัวแต่จ้องมองปีกของพี่ข้าจนลืมตัว  ข้าก็เคยมีปีกเช่นนี้...ปีกกว้างใหญ่ที่พาข้าโบยบิน...ตอนนี้เป็นเพียงอดีตแล้ว...

"ท่านเฟนิกซ์เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?!!!"เสียงของแม่นมที่เคยดูแลข้าดังแว่วมาแต่ใกล้

         ร่างชราพุ่งมากอดข้า กลิ่นไออันอบอุ่นคุ้นเคยทำให้น้ำตาข้าไหล ข้าคิดถึงทุกคนเหลือเกิน ทุกคนที่คุ้นเคยวิ่งเข้ามากอดข้าและปลอบโยนข้าทั้งน้ำตา ตั้งแต่ที่ข้ากลับมาทุกคนก็ต้อนรับข้าอย่างดี คอยเล่นกับข้า ดูแลข้าเหมือนอดีต ทุกคนเป็นมิตรและปลอดภัย มีเสียงเพราะๆของพิณจากแม่นมชรา...

ข้าอบอุ่นเหลือเกิน

ข้าขอให้ทุกอย่างเป็นเช่นนี้ตลอดกาล

โครม!! ครืน!!!!!!

"กรี๊ดดดดดด!!!!! ช่วยด้วย!!!!!!"

         เสียงกรีดร้องดั่งระงมไปทั่วทั้งหุบเขา เผ่ามนุษย์ยกทัพมาทำลายเผ่าวิหคสวรรค์ของเรา ไฟสีแดงฉานกลืนกินทุกอย่างที่เข้าใกล้ บ้านเรือนป่าำม้ทุกอย่างพังพินาศ ข้าช่วยเพื่อนร่วมเผ่าบินหนีเข้าอาณาเขตเผ่าข้างเคียง เด็กน้อยพยายามชวนข้าหนีแต่ตอนนี้ข้ายังไม่พบพี่โคลเลย

"เจ้าหาใครอยู่รึ?"

"กรี๊ดดดด!!!"เสียงของเมดิกซ์ดังขึ้นด้านหลังข้า ข้าตกใจสะดุดล้มก่อนจะรีบผลักเด็กน้อยให้บินหนีไป

"เจ้าลืมสวามีของเจ้าแล้วรึ? นี้ไง...ของขวัญต้อนรับการกลับวังของเจ้า"

กึก...

         อะไรบางอย่างกลิ้งมาหยุดอยู่ที่หน้าข้า  เรือนผมสีดำนิ่มคุ้นมือ ดวงหน้าที่อ่อนหวานที่เคยยิ้มให้ข้าตลอดเวลาที่มีปัญหา... ข้าจ้องมองไปยังเบื้องหลัง ศพเผ่าเทพวิหคมากมายนอนกองจมกองเลือดเต็มไปด้วยกลิ่นไอความตาย และใบหน้าของพี่สาว...

พี่...

พี่โคล..

"พี่...พี่โคล!!!!!!!!!!"

          ข้ากรีดร้องก่อนจะค่อยทรุดตัวร่ำไห้ต่อหน้าหัวไร้ร่างของพี่สาว ทำไม?!! ข้าทำอะไรให้เจ้า?!!! ทำไมต้องทำลายชีวิตข้า?!! ทำไมต้องทำลายคนที่ข้ารัก?!!!! ทำไม?!!!!!! ทำไม?!!!!! ข้ากรีดร้องสุดเสียง มือหนาที่น่าขยะแขยงค่อยๆกระชากข้าเข้าไปใกล้ก่อนจะยิ้มน่าขยะแขยง

"กลับวังกันเถอะเฟร์ย"

"ไม่!!!!! ข้าไม่กลับ!!!!!! ข้าไม่กลับ!!!!!!!!!!!!!!"ข้ากรีดร้อง ไอวิญญาทุกอย่างที่กักเก็บตลอดชีวิตแผ่ออกมาเมื่อสภาพจิตใจไม่สามารถควบคุมได้

"ทำไม?!!!! ข้าทำอะไรให้เจ้าเมดิกซ์!!!!!!!!!!? ข้าทำอะไรให้เจ้า?!!!!!!!"

"เฟนิกซ์!!! หยุดนะ!! เดี๋ยวก็ตายหรอก!!!!!!!!"

"ไม่!!!! ทำไม?!!!! เจ้าเคยสัญญาจะรักข้า! จะปกป้องข้า!!!! สุดท้ายเจ้าทำลายทุกอย่างที่ข้ารัก!!"

"เฟร์ย!!! หยุด!!!!!"

"ข้ายอมแม้กระทั่งให้เจ้าแต่งกับอิซาเบล!!! ข้ายอมให้พวกเจ้าได้รักกัน!!! แล้วทำไมต้องมายุ่งกับข้า?!!!!!"

"ทำไมต้องมาพรากสิ่งที่ข้ารักไป!!!!!!!!!!!!!!!?"

"เฟร์ย!!!!!!!"

"ทำไม?!!!!!!!!!!!!!!!"

"ผนึกมนตรา!!!!"เขาใช้เวทย์ผนึกกับข้าแต่ทุกอย่างก็แตกสลายและพังทลายยับเยิน

"ม่าย!!!!!!ม่าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

เมดริกซ์....อิซาเบล

พวกเผ่ามนุษย์.....

ทุกคนที่มันพรากทุกอย่างไปจากข้า...

ข้าจะทำลายทุกอย่าง...ให้พังพินาศราบเป็นหน้ากลอง!!!!!!!!!!