Love With ROSE|กุหลาบต้องสาป#วั่งเซี่ยน
ตอนที่ 13 : Love Rose:Chapter ELEVEN
ก่อนหน้านี้ 2 เค่อ (30 นาที)
▪ฉีซานเวิน-เรือนเหมยกุ้ย▪
หลังจากเว่ยอู๋เซี่ยนและหลานวั่งจีเดินทางไปที่ถ้ำถูลู่เซวียนอู่ อาเยวี่ยนก็นั่งรอแล้วรอเล่าเพื่อคอยให้พ่อและแม่บุญธรรมกลับมาหาตนเร็วๆ
"ท่านน้าหนิง เมื่อไหร่ท่านพ่อท่านแม่จะกลับมาหรือขอรับ"เจ้าแก้มกลมเอ่ยถามเสียงใส จ้องมองตรงไปยังประตูเรือนที่ไร้วี่แววว่าจะมีผู้ใดเปิดประตูเข้ามา
"อาเยวี่ยนเจ้าอดทนรออีกไม่นานหรอกเดี๋ยวพวกเขาก็กลับมา"เวินหนิงเอ่ยตอบด้วบความเอ็นดู เจ้าเด็กน้อยดูท่าว่าจะติดพ่อกับแม่บุญธรรมเอามากๆ ส่วนสาเหตุคงเพราะนั่นคือผู้ที่ช่วยเหลิอตนจากเหตุการณ์เสี่ยงตายกระมัง เจ้าหนูแก้มกลมจึงเลือกที่จะไว้ใจคนทั้งสองให้เป็นบุพการีบุญธรรม
"แต่อาเยวี่ยนคิดถึงท่านพ่อท่านแม่แล้วนี่ขอรับ"อาเยวี่ยนน้อยเบะปาก คล้ายกับจะร้องไห้ จนเวินหนิงร้อนรนไปหมดครั้นจะให้ส่งสัญญาณเรียกเว่ยอู๋เซี่ยนและหลานวั่งจีมาก็ใช่ที จึงทำได้เพียงลูบหัวเด็กน้อยไปพลางเท่านั้น
"อาเยวี่ยนเจ้าจะทำท่าเหมือนจะร้องไห้สิ ถ้าท่านแม่อิงของเจ้ามา น้าหนิงต้องโดนดุแน่เลย"เวินหนิงพยายามเอาความน่าสงสารเข้าช่วย หากเด็กน้อยเป็นอะไรไปเกรงว่าเวินหนิงคงถูกคุณชายรองโยนลงล่วนจั้งกั่งเป็นแน่ หากเป็นเช่นั้นเกรงว่าพี่อิงเองก็คงมิอาจช่วยได้กระมัง เหอะๆ
"อาเยวี่ยนไม่ร้อง อาเยวี่ยนไม่อยากให้น้าหนิงโดนดุ"เจ้าหนูน้อยรีบส่ายหน้าพลันด้วยความกลัวว่าท่านน้าผู้แสนดีจะโดนแม่บุญธรรมด่าเข้าให้
"ดีแล้วๆ----"ในขณะที่กำลังยกยิ้มเอ็นดูเด็กน้อย เสียงการเคลื่อไหนด้านนอกก็ดึงความสนใจของเวินหนิงไปในทันที ใบหน้าของเวินหนิงเคร่งเครียดขึ้นทันตา ก่อนจะอุ้มเจ้าหนูน้อยอาเยวี่ยนไปหาที่หลบเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ปกติ "อาเยวี่ยน... ยันต์ส่งสัญญาณยังอยู่กับเจ้าหรือไม่"
"อยู่ขอรับ ท่านน้าหนิงมีอะไรหรือขอรับ"เจ้าเด็กน้อยถามด้วยความสงสัยในท่าทีเคร่งเครียดของเวินหนิงที่แสดงออกมา มือเล็กถือยันต์ในมือไว้แน่น ซ้ำยังมึนงงกับการที่ตนถูกท่านน้าคนดีอุ้มตนแนบอกวิ่งหาที่หลบอยู่ภายในเรือนของท่านแม่บุญธรรม
ตึก... ตึก... ตึก... ตึก... ตึก...
"อาเยวี่ยนไว้ใจน้าหรือไม่"เวินหนิงถามแม้เวินเยวี่ยนจะมึนงงแต่ก็พยักหน้าลงเป็นคำตอบให้ เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังขึ้นช้าๆเอื่อยๆ ราวกับว่าเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นกำลังหาทางปั่นประสาทของเวินหนิงอยู่ ซึ่งแน่นอนว่ามันได้ผลดีทีเดียว
เวินหนิงอุ้มเจ้าตัวเล็กไปที่ประตูด้านหลังลอบหาทางออก เมื่อลองส่องไปที่หน้าเรือนก็พลันแจ้งกระจ่าง แลเห็นชายสวมหน้ากากผีมากกว่าห้าเดินอยู่หน้าเรือนพักพิงของพี่ชายไม่แท้ ครั่นจะมองหน้าผู้บงการก็แสนจะยากเย็นเพราะเสียงฝีเท้าหนักๆกำลังตรงมาทางตนและเจ้าหนูอาเยวี่ยน ความปลอดภัยของหลานชายบุญธรรมย่อมมาก่อน ส่วนการหาตัวผู้บงการนั้นจะหาเมื่อไหร่ก็ย่อมได้
เนื่องด้วยว่าตนต้องอุ้มอาเยวี่ยนทำให้เคลื่อนไหวกายได้ยากนัก เพราะมืออีกข้างจำต้องถือธนูอาวุธประจำกายเอาไว้หากเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน ด้วยเหตุนั้นทำให้เวินหนิงไม่ทันสังเกตเห็นยันต์ส่งสัญญาณที่ร่วงลงจากมือเล็กของหลานชายบุญธรรม "ท่านน้าทำไมเราจึงต้องออกมานอกเรือนของท่านแม่ด้วยหรือ ท่านน้าจะพาข้าไปไหน"
"อาเยวี่ยนฟังน้า จงใช้ยันต์ส่งสัญญาณเสีย หาที่ซ่อนให้ดี มีผู้บุกรุกเข้ามาภายในเรือนของแม่เจ้า น้าจะจัดการเอง อาเยวี่ยนเองก็ต้องหลบดีๆอย่าให้ผู้ใดหาเจอนอกจากน้าและพ่อแม่เจ้า เข้าใจหรือไม่"
"ท่านน้าจะกลับมาใช่หรือไม่ขอรับ"
"น้าจะกลับมา หากเจ้าหาที่หลบได้แล้วให้ใช้ยันต์ส่งสัญญาณ เจ้าเพียงแค่เรียกเขาทั้งสองเท่านั้นเข้าใจหรือไม่"เจ้าหนูน้อยพยักหน้า หาได้สังเกตยันต์ในมือที่หายไปแล้วไม่ เวินหยิงลูบหัวเวินเยวี่ยนเบาๆก่อนจะวิ่งกลับไป เวินเยวี่ยนไม่รีรอรีบทำตามคำสั่งของท่านน้าหนิง วิ่งหาที่ซ่อนด้วยความผวา นึกอยากให้พ่อแม่บุญธรรมอยู่ด้วยในเวลานี้เหลือเกิน
"จับตัวเขาไว้เร็ว!!!อย่าให้รอดไปได้!!!"เสียงเหี้ยมเกรียมที่ดังอยู่ด้านหลังไกลออกไปนั้นเวินเยวี่ยนหาได้สนใจไม่ ร่างเล็กๆนั้นวิ่งหาที่หลบอย่างเอาเป็นเอาตาย น้ำตาไหลอาบแก้มกลม คิดถึงท่านพ่อท่านแม่เหลือเกิน เหตุการณ์นี้ช่างคุ้นเคยนัก ไม่ทันได้ทำอะไรต่อเจ้าหนูก็มุ่งหน้าที่ถ้ำถูลู่เซวียนอู่เสียแล้ว นั่นคงเป็นเพราะความหวาดกลัวและตื่นตระหนกทำให้เจ้าหนูน้อยอาเยวี่ยนวิ่งไปยังที่ๆพ่อแม่ตนอยู่
...
▪ถ้ำถูลู่เซวียนอู่▪
ด้วยเหตุนั้นทำให้เวินเยวี่ยนวิ่งพรวดเข้ามาภายในถ้ำถูลู่เซวียนอู่ทั้งน้ำตา ก่อนร้องเรียกบุพการีทั้งสองเสียงดังลั่น "ท่านพ่อ!!!ท่านแม่!!!"
"อาเยวี่ยน!!!"เมื่อสองผู้รับเลี้ยงอย่างเว่ยอู๋เซี่ยนและหลานวั่งจีเห็นลูกบุญธรรมวิ่งเข้ามาหา ซ้ำยังมีถูลู่เซวียนอู่ที่น่าจะตายไปแล้วพุ่งเข้าใส พลันใจหาย เว่ยอู๋เซี่ยนและหลานวั่งจีไม่รีรอกระโดดข้ามไปหาลูกบุญธรรมด้วยความร้อนรน เมื่อไปถึงเว่ยอู๋เซี่ยนก็รีบคว้าร่างเล็กๆของลูกชายบุญธรรมเข้าแนบอก โดยมีหลานวั่งจีใช้กระบี่ปี้เฉินที่ถูกอัดพลังวิญญาณเข้าไปกันไว้ จนคมกระบี่เฉือนปากกว้างๆนั้นจนฉีกออกไปเป็นสองทางบนและล่าง ก่อนจะรีบดึงปี้เฉินออกมา คว้าตัวเว่ยอู๋เซี่ยนและเวินเยวี่ยนกระโดดหลบไปอีกทาง
"อาเยวี่ยน!?เจ้ามาที่นี่ทำไม"เว่ยอู๋เซี่ยนถามด้วยความร้อนรน เมื่อครู่นั้นเป็นถึงช่วงเวลาความเป็นความตายของบุตรบุญธรรมของเขาเลยหนา ยิ่งนึกเห็นเจ้าสัตว์อสูรตายยากตนนี้พุ่งไปทางลูกชายใจของเว่ยอู๋เซี่ยนก็ยิ่งกระวนกระวาย ร้อนรนจนตัวเขาเองยังแปลกใจ
"ฮึก... ท่านน้าหนิง.... ฮึก มีคนมาที่เรือนของท่านแม่... ท่านน้าให้อาเยวี่ยนหนีมาซ่อน ฮือออ~"เวินเยวี่ยนพูดไปทั้งสะอื้น ทั้งกลัวทั้งตกใจ
"แล้วยันต์ที่ให้ไว้เล่า"หลานวั่งจีถามถึงยันต์ส่งสัญญาณที่ตนให้ไว้ เจ้าหนูอาเยวี่ยนส่ายหน้าก่อนจะพูดขึ้น... "ฮึก อาเยวี่ยนหาไม่เจอ... ตอนที่หนีออกมา... มันก็หายไปแล้วขอรับ ฮืออ~"
"แล้วน้าเจ้าเล่าอาเยวี่ยน"เว่ยอู๋เซี่ยนถามเสียงอ่อน
"ไม่รู้ขอรับ... ฮึก อาเยวี่ยนไม่รู้ ฮึก"
"โถ่ ลูกข้า..."เว่ยอู๋เซี่ยนสวมกอดลูกชายตัวน้อยด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย นึกอยากจะโทษโชคชะตานักที่ทำให้เด็กน้อยแก้มกลมคนนี้ต้องเจอเรื่องต่างๆตั้งมากมาย กว่าเจ้าหนูอาเยวี่ยนจะหายร้องไห้ก็เสียเวลาไปนานพอควร เมื่อร้องไห้จนเหนื่อยจึงทำให้เด็กน้อยจำต้องหลับไปอย่างช่วยมิได้ หลานวั่งจีเห็นเว่ยอู๋เซี่ยนอุ้มบุตรชายบุญธรรมขึ้นมาก็อาสาอุ้มให้แทนเพราะน้ำหนักของเวินเยวี่ยนใช่จะน้อยเสียเมื่อไหร่ ร่างบางๆเช่นเว่ยอิงนั้นไม่มีทางอุ้มได้นานนักหรอก
"หลานจ้าน... ข้าจะเข้าไปหาเหล็กทมิฬใต้กระดองของเจ้าเต่างูนี่เอง เจ้าดูลูกเถอะ"เว่ยอู๋เซี่ยนกล่าว ไม่ทันทีหลานวั่งจีจะได้กล่าวอะไรออกไปคนแซ่เว่ยก็หายเข้าไปในกระดองเต่างูนั่นเสียแล้ว
"...ช่างไม่ห่วงตัวเองเสียเลยนะเว่ยอิง"...ทั้งที่ข้าเป็นห่วงเจ้ามากขนาดนี้ เจ้ากลับไม่ห่วงตนเองเลยแม้สักนิด
...
▪ชิงเหอเนี่ย▪
เจ๋ออู๋จวินเดินทางมาที่ชิงเหอตามจดหมายของประมุขเนี่ยคนปัจจุบันนั่นคือ เนี่ยหมิงเจี๋ย หรือ ชื่อเฟิงจุน ในจดหมายนั้นกล่าวถึงการเรียกประชุมของเหล่าประมุขตระกูลเซียนทั้งหลาย เพื่อปรึกษากันเรื่องการเลือกเซียนตูขึ้นแทนเวินรั่วหาน ซึ่งถูกสังหารในเหตุการณ์ฆ่าล้างสกุลเวินเมื่อไม่นานมานี้
"ท่านพี่ซีเฉิน มาแล้วหรือขอรับ"เจียงหวั่นอิ๋นเอ่ยทักพร้อมกับโค้งตัวลงคำนับ เมื่อเห็นว่าหลานซีเฉินเดินทางมาถึงชิงเหอแล้ว ข้างกันนั้นมีเวินฉิง เวินเฉาและเวินจูหลิวที่ถูกเชิญมาเช่นกันยืนอยู่ด้วย หลานซีเฉินพยักหน้าทักกลับพร้อมกับรอยยิ้มดั่งเช่นปกติ
"คุณชายเจียงมาถึงนานแล้วหรือ"หลานซีเฉินกล่าวถาม
"มาถึงก่อนท่านเพียงหนึ่งเค่อเท่านั้นขอรับ ท่านพี่ซีเฉิน แล้วคุณชายรองไม่มาด้วยหรือ"เจียงเฉิงมองไปรอบๆเพื่อหาตัวคุณชายรองหลานและเว่ยอู๋เซี่ยนพร้อมทั้งคนสกุลเวินอีกสองคนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
"วั่งจียังไม่กลับไปที่กูซูเลยคุณชายเจียง ข้าคิดว่าอยู่กับท่านเสียอีก"
"ยังเลยหรือ"ครานี้เป็นเวินฉิงเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล นางเป็นห่วงน้องๆทั้งสองนัก ไหนยังจะมีคุณชายรองหลาน อีกทั้งหลานชายบุญธรรมของนางอีกไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร สุดแล้วก็ทำได้เพียงรอคอยให้น้องๆรวมถึงคนอีกสองคนปลอดภัยด้วยเถอะ
"ยังเลย"เจ๋ออู๋จวินเอ่ยย้ำ เวินเฉาเห็นสีหน้าศิษย์พี่หญิงดูกังวลนักจึงเอ่ยขึ้นว่า... "พี่เวินฉิงอย่ากังวลเลย พี่เว่ยเก่งกาจเอาตัวรอดได้ ซ้ำยังมีคุณชายรองสกุลหลานที่ฝีมือไม่ด้อยไปกว่าผู้ใดอยู่ด้วย ไม่จำเป็นต้องกังวลขอรับ" แม้เวินเฉาจะกล่าวเช่นนั้นแต่แท้จริงแล้วก็แอบเป็นห่วงศิษย์พี่ตัวอย่างกับคนที่เหลือไม่ได้อยู่ดี
"เจ๋ออู๋จวิน คุณชายเจียง แม่นางเวิน คุณชายเวินและท่านฝ่ามือสลายจินตาล"เมิ่งเหยาเดินเข้ามาโค้งตัวลงคำนับเล็กน้อยก่อนจะถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว ผายมือไปด้านในห้องโถง ยกยิ้มหวานก่อนเอ่ยเชิญ "เชิญทางนี้ อีกไม่นานจะเริ่มประชุมแล้ว"
"อ่า... ขอบคุณท่านเมิ่งเหยา"เจียงเฉิงและคนสกุลเวินทั้งสามกล่าวก่อนโค้งตัวลงคำนับแล้วเดินเข้าไปภายในโถงรับรองอันเป็นสถานที่ประชุม
"อาเหยาเจ้าไม่เข้าไปหรือ"หลานซีเฉินเอ่ยถาม
"ไม่ขอรับเจ๋ออู๋จวิน อาเหยาได้รับหน้าที่ให้ไปจัดการเรื่องที่คุกใต้ดินน่ะขอรับ"
"มีเรื่องอันใดหรือ"
"ไม่มีขอรับเพียงปัญหาภายในเล็กน้อย เชิญท่านประมุขหลานด้านใน อาเหยาต้องขอตัวลา"กล่าวจบเมิ่งเหยาก็โค้งตัวลงคำนับหนึ่งครั้งก่อนจะเดินไปยังคุกใต้ดินของชิงเหอ
...
"หึ ท่านนี่สนิทสนมกับเจ๋ออู๋จวินดีนักนะ บอกกับท่านประมุขสกุลหลานไปไม่น้อยเชียว"เสียงทุ้มนุ่มนวลกล่าว มือเรียวกางพัดกระดาษที่วาดด้วยสีน้ำงดงามขึ้นมา โบกพัดเล็กน้อย ริมฝีปากแสยะยิ้มเล็กน้อยดูน่าขนลุกนัก
"ขออภัยคราวหน้าข้าจะระวังให้มาก"ผู้กำลังจะเดินทางไปยังคุกใต้ดินเอ่ยตอบบุคคลตรงหน้าตน
"อ่า... ท่านเมิ่งเหยาหนอท่านเมิ่งเหยา ท่านก็รู้ดีว่าโอกาสของท่านมีไม่มาก ข้านั้นหาได้มีความอดทนมากไม่ หากท่านยังคงมีท่าทีสนิทสนมกับเจ๋ออู๋จวินอยู่แบบนี้เกรงว่า... มันจะเป็นปัญหาต้อแผนการของข้า"น้ำเสียงนุ่มทุ้มนั้นเปลี่ยนเป็นดุดันทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากเมิ่งเหยา มือสะบัดเก็บพัดก่อนจะเดินจากไปและไม่วายกล่าวทิ้งท้ายไว้ว่า... "หวังว่าท่านจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง เจ้าหนูสกุลเวินศิษย์น้องของเว่ยอู๋เซี่ยนคนนั้นก็ระวังอย่าให้หายล่ะ เดี๋ยวชีวิตท่านจะหาไม่"
.
.
.
.
.
"เจ้าลูกนางโลมชั้นต่ำ!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
______________________
เฉลยไปหนึ่งตัวก็เหลืออีกหนึ่งตัว แล้วเป็นใครนั้นเราค่อนข้างมั่นใจว่า... ทุกคนที่ตามซีรี่ย์น่าจะรู้อยู่แล้ว จริงๆเรื่องนี้คือเราเอาเนื้อเรื่องทั้งเวอร์อนิเมะ ทั้งเวอร์ซีรี่ย์มายำๆรวมกันอ่ะแหละ อุ้ย! ยาวมากเลย ยังไงก็ลาล่ะค่ะเจอกันตอนหน้า บายยย~
เฮ้ย!เครื่องรวนอีกแล้ว อ้ากกกก~
________________________
▪ฉีซานเวิน-เรือนเหมยกุ้ย▪
หลังจากเว่ยอู๋เซี่ยนและหลานวั่งจีเดินทางไปที่ถ้ำถูลู่เซวียนอู่ อาเยวี่ยนก็นั่งรอแล้วรอเล่าเพื่อคอยให้พ่อและแม่บุญธรรมกลับมาหาตนเร็วๆ
"ท่านน้าหนิง เมื่อไหร่ท่านพ่อท่านแม่จะกลับมาหรือขอรับ"เจ้าแก้มกลมเอ่ยถามเสียงใส จ้องมองตรงไปยังประตูเรือนที่ไร้วี่แววว่าจะมีผู้ใดเปิดประตูเข้ามา
"อาเยวี่ยนเจ้าอดทนรออีกไม่นานหรอกเดี๋ยวพวกเขาก็กลับมา"เวินหนิงเอ่ยตอบด้วบความเอ็นดู เจ้าเด็กน้อยดูท่าว่าจะติดพ่อกับแม่บุญธรรมเอามากๆ ส่วนสาเหตุคงเพราะนั่นคือผู้ที่ช่วยเหลิอตนจากเหตุการณ์เสี่ยงตายกระมัง เจ้าหนูแก้มกลมจึงเลือกที่จะไว้ใจคนทั้งสองให้เป็นบุพการีบุญธรรม
"แต่อาเยวี่ยนคิดถึงท่านพ่อท่านแม่แล้วนี่ขอรับ"อาเยวี่ยนน้อยเบะปาก คล้ายกับจะร้องไห้ จนเวินหนิงร้อนรนไปหมดครั้นจะให้ส่งสัญญาณเรียกเว่ยอู๋เซี่ยนและหลานวั่งจีมาก็ใช่ที จึงทำได้เพียงลูบหัวเด็กน้อยไปพลางเท่านั้น
"อาเยวี่ยนเจ้าจะทำท่าเหมือนจะร้องไห้สิ ถ้าท่านแม่อิงของเจ้ามา น้าหนิงต้องโดนดุแน่เลย"เวินหนิงพยายามเอาความน่าสงสารเข้าช่วย หากเด็กน้อยเป็นอะไรไปเกรงว่าเวินหนิงคงถูกคุณชายรองโยนลงล่วนจั้งกั่งเป็นแน่ หากเป็นเช่นั้นเกรงว่าพี่อิงเองก็คงมิอาจช่วยได้กระมัง เหอะๆ
"อาเยวี่ยนไม่ร้อง อาเยวี่ยนไม่อยากให้น้าหนิงโดนดุ"เจ้าหนูน้อยรีบส่ายหน้าพลันด้วยความกลัวว่าท่านน้าผู้แสนดีจะโดนแม่บุญธรรมด่าเข้าให้
"ดีแล้วๆ----"ในขณะที่กำลังยกยิ้มเอ็นดูเด็กน้อย เสียงการเคลื่อไหนด้านนอกก็ดึงความสนใจของเวินหนิงไปในทันที ใบหน้าของเวินหนิงเคร่งเครียดขึ้นทันตา ก่อนจะอุ้มเจ้าหนูน้อยอาเยวี่ยนไปหาที่หลบเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ปกติ "อาเยวี่ยน... ยันต์ส่งสัญญาณยังอยู่กับเจ้าหรือไม่"
"อยู่ขอรับ ท่านน้าหนิงมีอะไรหรือขอรับ"เจ้าเด็กน้อยถามด้วยความสงสัยในท่าทีเคร่งเครียดของเวินหนิงที่แสดงออกมา มือเล็กถือยันต์ในมือไว้แน่น ซ้ำยังมึนงงกับการที่ตนถูกท่านน้าคนดีอุ้มตนแนบอกวิ่งหาที่หลบอยู่ภายในเรือนของท่านแม่บุญธรรม
ตึก... ตึก... ตึก... ตึก... ตึก...
"อาเยวี่ยนไว้ใจน้าหรือไม่"เวินหนิงถามแม้เวินเยวี่ยนจะมึนงงแต่ก็พยักหน้าลงเป็นคำตอบให้ เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังขึ้นช้าๆเอื่อยๆ ราวกับว่าเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นกำลังหาทางปั่นประสาทของเวินหนิงอยู่ ซึ่งแน่นอนว่ามันได้ผลดีทีเดียว
เวินหนิงอุ้มเจ้าตัวเล็กไปที่ประตูด้านหลังลอบหาทางออก เมื่อลองส่องไปที่หน้าเรือนก็พลันแจ้งกระจ่าง แลเห็นชายสวมหน้ากากผีมากกว่าห้าเดินอยู่หน้าเรือนพักพิงของพี่ชายไม่แท้ ครั่นจะมองหน้าผู้บงการก็แสนจะยากเย็นเพราะเสียงฝีเท้าหนักๆกำลังตรงมาทางตนและเจ้าหนูอาเยวี่ยน ความปลอดภัยของหลานชายบุญธรรมย่อมมาก่อน ส่วนการหาตัวผู้บงการนั้นจะหาเมื่อไหร่ก็ย่อมได้
เนื่องด้วยว่าตนต้องอุ้มอาเยวี่ยนทำให้เคลื่อนไหวกายได้ยากนัก เพราะมืออีกข้างจำต้องถือธนูอาวุธประจำกายเอาไว้หากเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน ด้วยเหตุนั้นทำให้เวินหนิงไม่ทันสังเกตเห็นยันต์ส่งสัญญาณที่ร่วงลงจากมือเล็กของหลานชายบุญธรรม "ท่านน้าทำไมเราจึงต้องออกมานอกเรือนของท่านแม่ด้วยหรือ ท่านน้าจะพาข้าไปไหน"
"อาเยวี่ยนฟังน้า จงใช้ยันต์ส่งสัญญาณเสีย หาที่ซ่อนให้ดี มีผู้บุกรุกเข้ามาภายในเรือนของแม่เจ้า น้าจะจัดการเอง อาเยวี่ยนเองก็ต้องหลบดีๆอย่าให้ผู้ใดหาเจอนอกจากน้าและพ่อแม่เจ้า เข้าใจหรือไม่"
"ท่านน้าจะกลับมาใช่หรือไม่ขอรับ"
"น้าจะกลับมา หากเจ้าหาที่หลบได้แล้วให้ใช้ยันต์ส่งสัญญาณ เจ้าเพียงแค่เรียกเขาทั้งสองเท่านั้นเข้าใจหรือไม่"เจ้าหนูน้อยพยักหน้า หาได้สังเกตยันต์ในมือที่หายไปแล้วไม่ เวินหยิงลูบหัวเวินเยวี่ยนเบาๆก่อนจะวิ่งกลับไป เวินเยวี่ยนไม่รีรอรีบทำตามคำสั่งของท่านน้าหนิง วิ่งหาที่ซ่อนด้วยความผวา นึกอยากให้พ่อแม่บุญธรรมอยู่ด้วยในเวลานี้เหลือเกิน
"จับตัวเขาไว้เร็ว!!!อย่าให้รอดไปได้!!!"เสียงเหี้ยมเกรียมที่ดังอยู่ด้านหลังไกลออกไปนั้นเวินเยวี่ยนหาได้สนใจไม่ ร่างเล็กๆนั้นวิ่งหาที่หลบอย่างเอาเป็นเอาตาย น้ำตาไหลอาบแก้มกลม คิดถึงท่านพ่อท่านแม่เหลือเกิน เหตุการณ์นี้ช่างคุ้นเคยนัก ไม่ทันได้ทำอะไรต่อเจ้าหนูก็มุ่งหน้าที่ถ้ำถูลู่เซวียนอู่เสียแล้ว นั่นคงเป็นเพราะความหวาดกลัวและตื่นตระหนกทำให้เจ้าหนูน้อยอาเยวี่ยนวิ่งไปยังที่ๆพ่อแม่ตนอยู่
...
▪ถ้ำถูลู่เซวียนอู่▪
ด้วยเหตุนั้นทำให้เวินเยวี่ยนวิ่งพรวดเข้ามาภายในถ้ำถูลู่เซวียนอู่ทั้งน้ำตา ก่อนร้องเรียกบุพการีทั้งสองเสียงดังลั่น "ท่านพ่อ!!!ท่านแม่!!!"
"อาเยวี่ยน!!!"เมื่อสองผู้รับเลี้ยงอย่างเว่ยอู๋เซี่ยนและหลานวั่งจีเห็นลูกบุญธรรมวิ่งเข้ามาหา ซ้ำยังมีถูลู่เซวียนอู่ที่น่าจะตายไปแล้วพุ่งเข้าใส พลันใจหาย เว่ยอู๋เซี่ยนและหลานวั่งจีไม่รีรอกระโดดข้ามไปหาลูกบุญธรรมด้วยความร้อนรน เมื่อไปถึงเว่ยอู๋เซี่ยนก็รีบคว้าร่างเล็กๆของลูกชายบุญธรรมเข้าแนบอก โดยมีหลานวั่งจีใช้กระบี่ปี้เฉินที่ถูกอัดพลังวิญญาณเข้าไปกันไว้ จนคมกระบี่เฉือนปากกว้างๆนั้นจนฉีกออกไปเป็นสองทางบนและล่าง ก่อนจะรีบดึงปี้เฉินออกมา คว้าตัวเว่ยอู๋เซี่ยนและเวินเยวี่ยนกระโดดหลบไปอีกทาง
"อาเยวี่ยน!?เจ้ามาที่นี่ทำไม"เว่ยอู๋เซี่ยนถามด้วยความร้อนรน เมื่อครู่นั้นเป็นถึงช่วงเวลาความเป็นความตายของบุตรบุญธรรมของเขาเลยหนา ยิ่งนึกเห็นเจ้าสัตว์อสูรตายยากตนนี้พุ่งไปทางลูกชายใจของเว่ยอู๋เซี่ยนก็ยิ่งกระวนกระวาย ร้อนรนจนตัวเขาเองยังแปลกใจ
"ฮึก... ท่านน้าหนิง.... ฮึก มีคนมาที่เรือนของท่านแม่... ท่านน้าให้อาเยวี่ยนหนีมาซ่อน ฮือออ~"เวินเยวี่ยนพูดไปทั้งสะอื้น ทั้งกลัวทั้งตกใจ
"แล้วยันต์ที่ให้ไว้เล่า"หลานวั่งจีถามถึงยันต์ส่งสัญญาณที่ตนให้ไว้ เจ้าหนูอาเยวี่ยนส่ายหน้าก่อนจะพูดขึ้น... "ฮึก อาเยวี่ยนหาไม่เจอ... ตอนที่หนีออกมา... มันก็หายไปแล้วขอรับ ฮืออ~"
"แล้วน้าเจ้าเล่าอาเยวี่ยน"เว่ยอู๋เซี่ยนถามเสียงอ่อน
"ไม่รู้ขอรับ... ฮึก อาเยวี่ยนไม่รู้ ฮึก"
"โถ่ ลูกข้า..."เว่ยอู๋เซี่ยนสวมกอดลูกชายตัวน้อยด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย นึกอยากจะโทษโชคชะตานักที่ทำให้เด็กน้อยแก้มกลมคนนี้ต้องเจอเรื่องต่างๆตั้งมากมาย กว่าเจ้าหนูอาเยวี่ยนจะหายร้องไห้ก็เสียเวลาไปนานพอควร เมื่อร้องไห้จนเหนื่อยจึงทำให้เด็กน้อยจำต้องหลับไปอย่างช่วยมิได้ หลานวั่งจีเห็นเว่ยอู๋เซี่ยนอุ้มบุตรชายบุญธรรมขึ้นมาก็อาสาอุ้มให้แทนเพราะน้ำหนักของเวินเยวี่ยนใช่จะน้อยเสียเมื่อไหร่ ร่างบางๆเช่นเว่ยอิงนั้นไม่มีทางอุ้มได้นานนักหรอก
"หลานจ้าน... ข้าจะเข้าไปหาเหล็กทมิฬใต้กระดองของเจ้าเต่างูนี่เอง เจ้าดูลูกเถอะ"เว่ยอู๋เซี่ยนกล่าว ไม่ทันทีหลานวั่งจีจะได้กล่าวอะไรออกไปคนแซ่เว่ยก็หายเข้าไปในกระดองเต่างูนั่นเสียแล้ว
"...ช่างไม่ห่วงตัวเองเสียเลยนะเว่ยอิง"...ทั้งที่ข้าเป็นห่วงเจ้ามากขนาดนี้ เจ้ากลับไม่ห่วงตนเองเลยแม้สักนิด
...
▪ชิงเหอเนี่ย▪
เจ๋ออู๋จวินเดินทางมาที่ชิงเหอตามจดหมายของประมุขเนี่ยคนปัจจุบันนั่นคือ เนี่ยหมิงเจี๋ย หรือ ชื่อเฟิงจุน ในจดหมายนั้นกล่าวถึงการเรียกประชุมของเหล่าประมุขตระกูลเซียนทั้งหลาย เพื่อปรึกษากันเรื่องการเลือกเซียนตูขึ้นแทนเวินรั่วหาน ซึ่งถูกสังหารในเหตุการณ์ฆ่าล้างสกุลเวินเมื่อไม่นานมานี้
"ท่านพี่ซีเฉิน มาแล้วหรือขอรับ"เจียงหวั่นอิ๋นเอ่ยทักพร้อมกับโค้งตัวลงคำนับ เมื่อเห็นว่าหลานซีเฉินเดินทางมาถึงชิงเหอแล้ว ข้างกันนั้นมีเวินฉิง เวินเฉาและเวินจูหลิวที่ถูกเชิญมาเช่นกันยืนอยู่ด้วย หลานซีเฉินพยักหน้าทักกลับพร้อมกับรอยยิ้มดั่งเช่นปกติ
"คุณชายเจียงมาถึงนานแล้วหรือ"หลานซีเฉินกล่าวถาม
"มาถึงก่อนท่านเพียงหนึ่งเค่อเท่านั้นขอรับ ท่านพี่ซีเฉิน แล้วคุณชายรองไม่มาด้วยหรือ"เจียงเฉิงมองไปรอบๆเพื่อหาตัวคุณชายรองหลานและเว่ยอู๋เซี่ยนพร้อมทั้งคนสกุลเวินอีกสองคนแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
"วั่งจียังไม่กลับไปที่กูซูเลยคุณชายเจียง ข้าคิดว่าอยู่กับท่านเสียอีก"
"ยังเลยหรือ"ครานี้เป็นเวินฉิงเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล นางเป็นห่วงน้องๆทั้งสองนัก ไหนยังจะมีคุณชายรองหลาน อีกทั้งหลานชายบุญธรรมของนางอีกไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร สุดแล้วก็ทำได้เพียงรอคอยให้น้องๆรวมถึงคนอีกสองคนปลอดภัยด้วยเถอะ
"ยังเลย"เจ๋ออู๋จวินเอ่ยย้ำ เวินเฉาเห็นสีหน้าศิษย์พี่หญิงดูกังวลนักจึงเอ่ยขึ้นว่า... "พี่เวินฉิงอย่ากังวลเลย พี่เว่ยเก่งกาจเอาตัวรอดได้ ซ้ำยังมีคุณชายรองสกุลหลานที่ฝีมือไม่ด้อยไปกว่าผู้ใดอยู่ด้วย ไม่จำเป็นต้องกังวลขอรับ" แม้เวินเฉาจะกล่าวเช่นนั้นแต่แท้จริงแล้วก็แอบเป็นห่วงศิษย์พี่ตัวอย่างกับคนที่เหลือไม่ได้อยู่ดี
"เจ๋ออู๋จวิน คุณชายเจียง แม่นางเวิน คุณชายเวินและท่านฝ่ามือสลายจินตาล"เมิ่งเหยาเดินเข้ามาโค้งตัวลงคำนับเล็กน้อยก่อนจะถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว ผายมือไปด้านในห้องโถง ยกยิ้มหวานก่อนเอ่ยเชิญ "เชิญทางนี้ อีกไม่นานจะเริ่มประชุมแล้ว"
"อ่า... ขอบคุณท่านเมิ่งเหยา"เจียงเฉิงและคนสกุลเวินทั้งสามกล่าวก่อนโค้งตัวลงคำนับแล้วเดินเข้าไปภายในโถงรับรองอันเป็นสถานที่ประชุม
"อาเหยาเจ้าไม่เข้าไปหรือ"หลานซีเฉินเอ่ยถาม
"ไม่ขอรับเจ๋ออู๋จวิน อาเหยาได้รับหน้าที่ให้ไปจัดการเรื่องที่คุกใต้ดินน่ะขอรับ"
"มีเรื่องอันใดหรือ"
"ไม่มีขอรับเพียงปัญหาภายในเล็กน้อย เชิญท่านประมุขหลานด้านใน อาเหยาต้องขอตัวลา"กล่าวจบเมิ่งเหยาก็โค้งตัวลงคำนับหนึ่งครั้งก่อนจะเดินไปยังคุกใต้ดินของชิงเหอ
...
"หึ ท่านนี่สนิทสนมกับเจ๋ออู๋จวินดีนักนะ บอกกับท่านประมุขสกุลหลานไปไม่น้อยเชียว"เสียงทุ้มนุ่มนวลกล่าว มือเรียวกางพัดกระดาษที่วาดด้วยสีน้ำงดงามขึ้นมา โบกพัดเล็กน้อย ริมฝีปากแสยะยิ้มเล็กน้อยดูน่าขนลุกนัก
"ขออภัยคราวหน้าข้าจะระวังให้มาก"ผู้กำลังจะเดินทางไปยังคุกใต้ดินเอ่ยตอบบุคคลตรงหน้าตน
"อ่า... ท่านเมิ่งเหยาหนอท่านเมิ่งเหยา ท่านก็รู้ดีว่าโอกาสของท่านมีไม่มาก ข้านั้นหาได้มีความอดทนมากไม่ หากท่านยังคงมีท่าทีสนิทสนมกับเจ๋ออู๋จวินอยู่แบบนี้เกรงว่า... มันจะเป็นปัญหาต้อแผนการของข้า"น้ำเสียงนุ่มทุ้มนั้นเปลี่ยนเป็นดุดันทันทีเมื่อได้ยินคำตอบจากเมิ่งเหยา มือสะบัดเก็บพัดก่อนจะเดินจากไปและไม่วายกล่าวทิ้งท้ายไว้ว่า... "หวังว่าท่านจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง เจ้าหนูสกุลเวินศิษย์น้องของเว่ยอู๋เซี่ยนคนนั้นก็ระวังอย่าให้หายล่ะ เดี๋ยวชีวิตท่านจะหาไม่"
.
.
.
.
.
"เจ้าลูกนางโลมชั้นต่ำ!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
______________________
Hello! Yichin Come back. หลังจากอัพตอนที่สิบไป เรามีความรู้สึกว่า... เราตัดจบได้ดีมากๆ ค่อนข้างดีใจที่ได้ตัดจบตอนที่สิบแบบนั้น พอดีเห็นไรท์เตอร์ท่านหนึ่งชอบตัดแบบนั้นแล้วมันน่าสนใจดีเลยลองบ้าง//ขำ
จริงๆคือหาวิธีจบไม่ได้ค่ะ เลยกลายเป็นตัดจบแบบค้างๆงงกันตอนที่สิบ สำหรับตอนที่ 11 นี้เราก็เริ่มคลายปมละนะ ชายชุดดำที่เคยโผลก่อนหน้าก็คือเมิ่งเหยานั่นเอง หรืออีกชื่อก็ จินกวงเหยา รับบทโดย พี่อาหมูจูจู พี่จูจ้านจิ่น นั่นเอง คือเราอ่ะค่อนข้างจะชอบตัวละครนี้เป็นพิเศษนะคะ เพราะ... พี่จูน่ารักมักๆ//ฮาๆเฉลยไปหนึ่งตัวก็เหลืออีกหนึ่งตัว แล้วเป็นใครนั้นเราค่อนข้างมั่นใจว่า... ทุกคนที่ตามซีรี่ย์น่าจะรู้อยู่แล้ว จริงๆเรื่องนี้คือเราเอาเนื้อเรื่องทั้งเวอร์อนิเมะ ทั้งเวอร์ซีรี่ย์มายำๆรวมกันอ่ะแหละ อุ้ย! ยาวมากเลย ยังไงก็ลาล่ะค่ะเจอกันตอนหน้า บายยย~
เฮ้ย!เครื่องรวนอีกแล้ว อ้ากกกก~
________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
บุคคลลึกลับคือเนี่ยหวายซังหรือเปล่าเพราะพี่เนี่ยชอบถือพัดและเจ่าเลห์