ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พี่ชาย
“อืม...พวกเราคง...”ระหว่างที่กำลังเอ่ยบอกการตัดสินใจของตนนั้น เลโอเน็กซ์ก็พูดแทรกขึ้นมาซะดื้อๆอย่างไม่สนว่าคำตอบของคนตรงหน้าจะเป็นการยอมรับหรือปฏิเสธก็ตาม
“ถือว่าไม่ปฏิเสธก็แล้วกันนะ”
“เอ๋!”
“ดะ..เดี๋ยวก่อนสิครับ!”สึนะเริ่มรู้สึกไม่สบายใจที่ชายตรงหน้าตัดสินใจเอง เพราะส่วนหนึ่งเขาก็รู้สึกสงสารวองโกเล่พรีโม่ที่ต้องรับภาระในการดูแลทั้งหมด “แบบนี้มันทำให้คนที่มีภาระดูแลผมอยู่แล้วลำบากแย่สิครับ!”
“ก็ช่วยไม่ได้นี่น่า”หนุ่มผมแดงหยักไหล่เล็กน้อย “ไม่มีสถานที่ไหนเหมาะสมกับพวกเธอเท่าที่นี่แล้วด้วย”
“อีกอย่างนึงคือ พวกเราสองคนจะรับผิดชอบเรื่องนี้เองถ้าพวกเธอไม่ได้รับความปลอดภัย”คาสเตอร์เอ่ยเสริม “เพราะส่วนหนึ่งก็เป็นการตัดสินใจโดยพลการของเราสองคน”
“หมายความว่ายังไงกัน?”พรีโม่ถามด้วยความสงสัย “การตัดสินใจของพวกคุณน่ะมันเกินไปหน่อยนะ”
สองบุรุษปริศนาเริ่มมีท่าทางทีเอือมระอา แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็พยายามแสดงออกมาทางสีหน้าให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ส่วนพรีโม่เองก็เหมือนจะหงุดหงิดเล็กน้อยกับคำพูดที่เข้าใจยากของทั้งสองคน นอกจากจะเดาความหมายที่สื่อได้ยาก เขายังรู้สึกถึงบรรยากาศที่ผิดคนปกติจากชายเบื้องหน้าอีกด้วย
“แล้วพวกคุณเป็นใครกันแน่น่ะครับ?”สึนะที่สงสัยถึงตัวตนของพวกเขาเองถาม “ผมสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่น่ากดดันจากพวกคุณ”
“จำได้ว่าบอกไปแล้วนะ”คาสเตอร์ถอนหายใจแล้วหันไปบอกกับสึนะ “พวกเราเป็นคนรู้จักของคนที่เธอมีความผูกพันด้วย”
“อย่าให้ต้องพูดซ้ำๆหลายรอบสิ!”เลโอเน็กซ์เริ่มที่จะแสดงท่าทางทีออกจะรำคาญทำให้คาสเตอร์ต้องเหลือบมองด้วยหางตา “ใจเย็นน่าคาส”
“แล้วพวกเราจะได้กลับเมื่อไหร่น่ะ?”เรียวเฮถามด้วยความอยากรู้ “ที่บ้านยังไม่รู้เลยนี่น่า!”
“หึ! ผมชักอยากจะขย้ำพวกคุณเต็มทีแล้วนะ”หัวหน้ากรรมการคุมกฎเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงแรงกดดัน แต่สำหรับทั้งสองบุรุษลึกลับกับดูเฉยๆกับมันมากๆ “ขอวันที่ที่ชัดเจนด้วย”
“คุณแรมโบ้จะไปจัดการยัยบ้านั่น!”เด็กน้อยร้องโวยวายจนคาสเตอร์ที่พยายามจะเก็บความหงุดหงิดไว้ในใจเริ่มจะไม่ทน เขาปล่อยแรงกดดันออกมาจนคนที่อยู่ตรงนั้นทรุดลงจนแทบจะลุกไม่ขึ้น ไม่เว้นแม้แต่ฮิบาริที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มผู้พิทักษ์ด้วยกัน
“อยู่เงียบๆซะ ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ”ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและแฝงด้วยความหงุดหงิด
เพราะบรรยากาศที่คาสเตอร์ปล่อยออกมาทำให้ผู้พิทักษ์ของพรีโม่สัมผัสได้ถึงอันตราย จึงรีบวิ่งออกมาดูพร้อมกับหยิบอาวุธคู่ใจของตัวเองออกมาด้วย
“บอส!”
“พรีโม่!”
“โอ๊ะ รู้สึกว่า...”
Tsunayoshi ‘s Part :
“เหวอ!”หลังจากที่พวกเราโดนบรรยากาศที่คุณคาสเตอร์สร้างออกมา ไม่นานนักเหล่าผู้พิทักษ์รุ่นแรกก็ต่างวิ่งกรูกันออกมาพร้อมอาวุธพร้อมในมือของพวกเขา ส่วนผมและคนอื่นๆก็ยืนทรุดนั่งทรุดอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ เพราะอยู่ใกล้ด้วยก็เลยทำให้ผมขยับตัวไม่ได้ดั่งใจนัก
“พวกนายเป็นใครน่ะ!”แล้วคุณจีก็ตะคอกถามจากคุณเลโอเน็กซ์และคาสเตอร์จากระยะทางสิบกว่าเมตร แน่นอนว่าพรีโม่แฟมิลี่มุกคนต่างยืนขาสั่นกันทั้งนั้น “ตอบมาเดี๋ยวนี้!”
“นี่ๆ ถ้าจะถามกันดีๆก็เข้ามาใกล้ๆกว่านี้หน่อยสิ”คุณเลโอเน็กซ์ยิ้มยียวน “หรือว่านายจะกลัวพวกเราที่มีแค่สองคนกันล่ะหะ?”
“เดี๋ยวก่อน!”พรีโม่ที่พยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาเอ่ยห้ามชายทั้งสองคนที่กำลังยืนค้ำหัวพวกเราอยู่ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “ผมตกลง! แล้วก็ได้โปรดเลิกปล่อยบรรยากาศพวกนี้ออกมาทีเถอะครับ!”
คุณคาสเตอร์หันไปหาคุณเลโอเน็กซ์เหมือนจะให้ออกความเห็น ส่วนคุณเลโอเน็กซ์ก็ไม่ได้ตอบแต่พยักหน้าเบาๆแทน พวกเราจะกลับมาขยับตัวได้อีกครั้ง คุณฮิบาริที่ตอนแรกจะไปหาเรื่องเขาทั้งสองก็ดูหน้าซีดไปเลย น่ากลัวจริงๆทั้งสองคนนี้
“โอเค ถือว่าตกลงโดยความสมัครใจแล้วนะเลโอ”คุณคาสเตอร์พูด “เท่านี้ก็หมดธุระเขาเราสักที”
“โอเค วันที่พวกเธอจะเดินทางกลับคืออีกหกวันข้างหน้า เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”
“จะไปกันแล้วเหรอ?”ยามาโมโตะมองตาตาแป๋ว “มีเรื่องอยากจะถามอีกเยอะแท้ๆ”
“ไว้สักวันหนึ่ง พวกเราจะอธิบายให้ฟัง”คุณคาสเตอร์พูดทิ้งท้ายก่อนที่เขาและคุณเลโอเน็กซ์จะเดินหายไปข้างในป่า ทิ้งพวกเราให้มองตามด้วยความงุนงงอยู่ตรงนั้น
เพราะพรีโม่ตอบตกลงไปเมื่อกี้นี้ ทำให้แฟมิลี่ต้องรับภาระเด็กเพิ่มอีกเจ็ดคน ซึ่งถ้ารวมตัวผมไปด้วยล่ะก็เป็นแปดคนเลยล่ะ ดังนั้นพรีโม่จึงเรียกประชุมเหล่าผู้พิทักษ์เป็นการด่วน ส่วนพวกผมน่ะเหรอ พรีโม่สั่งให้อยู่คอยในห้องนั่งเล่นไปก่อน
“อืม ยังไงมันก็แปลกๆอยู่นะคำพูดของเจ้าสองคนนั้นน่ะ...”ผมคิดเหมือนกับโกคุเดระคุงนั่นแหละครับ มีคำพูดหนึ่งที่ผมคาใจสุดๆ “รุ่นที่สิบพอจะนึกอะไรดีๆออกไหมครับ?”
“นั่นสิซาวาดะ!”คุณพี่! “เขาบอกว่าเป็นรู้จักของคนที่นายมีความผูกพันหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ! น่าสงสัยสุดขั้วไปเลย!”
“นั่นสิครับ แต่ผมคิดไม่ออกจริงๆ”นั่นสิ เป็นคำพูดที่ดูมีความหมายแฝงสุดๆ เดาความหมายที่เขาจะสื่อยากมากๆเลย “อา..ไม่ไหวเลย”
“ค่อยๆคิดก็ได้นะสึนะ”ยามาโมโตะ...สมกับเป็นเขาจริงๆ “บางทีทั้งสองคนอาจรู้จักคนในครอบครัวของนายก็ได้นะ!”
“บางทีอาจหมายถึงพ่อของสึนะคุงก็ได้นะ”อืม อันนี้ก็น่าคิดอยู่นะเอ็นมะคุง
ส่วนคุณฮิบารินั้นเขาเกลียดการสุมหัวกันมากที่สุด ฉะนั้นเขาเลยขอแยกห้องไปเลย ก็สมกับเป็นคุณฮิบาริคนนั้นล่ะนะครับ แรมโบ้นั้นหลังจากเหตุการณ์ตอนนั้นเขาก็หลับไปเลย ตอนนี้ก็ยังไม่ตื่น ก็เจ้าตัวเป็นคนทำให้คุณคาสเตอร์อารมณ์ไม่ดีนี่น่า
“บอสคะ คือฉัน...”
“เอ่อ มีอะไรรึเปล่าโคลม?”จริงสิ! เกือบลืมโคลมไปเลยนี่น่า! “มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า?”
“ไม่มี...ค่ะ”เอ แล้วเธอจะเรียกผมทำไมกันนะ “แต่ว่า...ฉันรู้สึกเหมือนจะไม่ใช่คุณพ่อของบอสน่ะค่ะ”
“เอ๊ะ?”
“บางทีฉันคิดว่า...น่าจะเป็นคนที่บอสคาดไม่ถึงมากกว่านี้น่ะค่ะ”
“อะไรของเธอกันน่ะหะ!”ใจเย็นๆโกคุเดระคุง! “มันจะไปมีใครนอกจากท่านพ่...”
“เดี๋ยวก่อนสิโกคุเดระคุง!”ผมพยายามห้ามไม่ให้เขาเข้าไปทำร้ายโคลม และดูเหมือนเธอจะกลัวมากซะด้วย “บางทีที่โคลมพูดอาจจะถูกก็ได้นะ”
“เอ๋?”ใช่ ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดมันถูกต้อง บางทีคนๆนั้นอาจเป็นคนที่ผมคาดไม่ถึงก็ได้ล่ะมั้ง
End Tsunayoshi ‘s Part.
ณ สถานที่อันแสนห่างไกล แห่งหนึ่ง
“ความรู้สึกแบบนี้...”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนทำสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักที่กลางลานกว้าง มือข้างหนึ่งของเขากุมบริเวณหัวใจไว้แน่นพร้อมกับอีกข้างที่ถือเคียวอันใหญ่สีดำสนิทเอาไว้ “เจ็บ...”
“เฮ้! ดารอน!”เสียงเรียกนามของเขาดังมาจากด้านหลังพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ “มาทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ?”
“แฟรคลอยย์ นายเองเหรอ”ชายหนุ่มหันไปดู เมื่อเห็นเป็นเพื่อนของเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ตกใจหมดเลย...”
“นึกว่าฉันเป็นคณบดีรึยังไง?”แฟรคลอยย์หัวเราะเบาๆ “นายนี่ขี้ระแวงจังเลยนะ!”
“อือ...”
“แล้วมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”เขาถามซ้ำอีกครั้ง “นายยังไม่ตอบฉันเลยนะดารอน”
“ฉันมาเดินเล่นนิดหน่อยน่ะ”ดารอนพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ “จะกลับแล้วล่ะ”
“อ๋อ งั้นเหรอ”หนุ่มผมมาใหม่พยักหน้าหงึกๆ “งั้นฉันไปก่อนนะ พอดีเหมือนจะมีเรียกประชุมน่ะ”
“อา โชคดีนะ”
ดารอนโบกมือลาเพื่อนของเขาก่อนที่ร่างของแฟรคลอยย์จะเดินจากไปจากที่แห่งนั้น เหลือเพียงชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มกับเนตรสีรัตติกาลที่ดูลึกลับเกินจะล่วงรู้ความรู้สึกนึกคิด ตอนนี้ที่นี่มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
“เฮ้อ...”เจ้าหนุ่มถอนหายใจ “ฉันขอโทษนะแฟรคลอยย์”
“...”ดารอนคว้านหาบางอย่างในกระเป๋าเสื้อนอกสีดำของเขา “เจอแล้ว...”
“พี่ครับ...”
มันคือรูปถ่ายที่ถูกพับเก็บไว้เป็นอย่างดี ในรูปมีภาพคนห้าคนที่มีใบหน้าที่คล้ายกัน นั่นคือรูปถ่ายของพี่น้องฝาแฝดนั่นเอง แต่ละคนต่างมีสีตาที่แตกต่างกัน เว้นเพียงคนเดียวที่มีสีนัยน์ตาเหมือนกันกับสีผมสีน้ำตาลเข้ม คนที่นั่งอยู่ตรงกลาง
“ผมขอโทษนะครับ...”
และคนๆนั้นคือพี่ชายของดารอนและพี่น้องอีกสามคน ฝาแฝดคนโตที่ไม่มีตัวตนในโลกนี้อีกแล้ว เพราะเขาได้จากไปนานแสนนาน และกลับมาอีกครั้งในที่ๆพี่น้องของตัวเองไม่รู้จัก ในดินแดนอันแสนไกล แต่ถึงอย่างนั้นเขาจะกลับมาทำตามคำสัญญาที่ให้เอาไว้อย่างแน่นอน
‘พี่สัญญา...พี่จะกลับมา ได้โปรดรอพี่ก่อนนะ’
เมืองนามิโมริ
“คุณอารินครับ”อเลนสันเอ่ยเรียกหญิงสาวข้างๆ “คือว่า...”
“นาโอคิค่ะ”เธอรีบแก้ต่างชื่อของตนที่ชายหนุ่มเรียกผิด “มีอะไรเหรอคะ?”
“มีคำสั่งใหม่มารึเปล่าครับ?
“ไม่มีค่ะ”สาวเจ้าตอบพร้อมส่ายหน้า “แต่รู้สึกว่าพวกท่านเลโอเน็กซ์จะเริ่มงานกันแล้วนะคะ”
ในอนาคตอันใกล้นี้จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นอีกนะ...
สวัสดีทุกคน! เราว่าจะหาเวลามาชดเชยที่ไม่ได้อัพไป แต่เหมือนความขี้เกียจจะเข้าครอบงำนะ 555 แต่จะพยายามหาเวลาชดเชยให้แน่นอนค่ะ! อย่าลืมเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ! ขอบคุณค่ะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น