ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำจางๆ
หลัาสรามบลนทีุ่็รู้ว่าใราย ผู้เสพวามายแพ้และหลบหนี ทุๆอย่าีึ้น
หลัาสรามบแฮรี่และรอนเ้ามาเป็น มือปราบมารโยไม่ลับไปเรียนปีสุท้าย มีแ่เธอ เฮอร์ไมโอนี่ที่อยาะเรียนให้บเพื่อไ้ะแนนีๆเพื่อะเ้าทำานที่ระทรวเวทมน์
หลัาที่บเฮอร์ไมโอนี่ไ้ทำานในระทรวเวทมน์อย่าที่เธอั้ใ แม้ะเป็นำแหน่เล็ๆ็เป็นารเริ่ม้นที่ีสำหรับเธอ เพียแ่มีบาอย่าที่รบวนใเธอลอเวลาเฮอร์ไมโอนี่รู้สึมีอะไรที่าหายไปน่วนี้เธออบเหม่อลอยและูเศร้าเป็นประำ นแฮรี่และรอนสัเไ้
วันนี้็เ่นเยเฮอร์ไมโอนี่มอออไปนอหน้า่าที่ฝนำลัะและแสไฟสลัวๆทำให้ิถึอะไรสัอย่าที่เป็นเหมือนวามฝันและวามทรำ เป็นเสี้ยววามเ็บปว.
ในะที่เธอเินรวบริเว เธอเห็นใรบาน ผมสีเินแพินัม อเาสว่าไสวลาแสันทร์บนหอูาว เ็ายที่ร้ายา เามาทำอะไรลับๆล้อๆแถวนี้ัน
"มัลฟอย นายมาทำอะไรรนี้"
"เลือสีโลน เธอแอบามันมาหรอ"
"ั.."
ยัไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่ะไ้พูเรโ มัลฟอย ็ใ้มือระาแนเธอ
"เธอำลัหาเรื่อให้ัวเอเือนร้อนไปะ"
เฮอร์ไมโอนี่พยายามึแนัวเอออามืออเา
"ปล่อยนะ มัลฟอย"
เธอมอและ้อาเาอย่าล้าๆลัวๆ
"เธอะไม่ยอมหยุแส้เรื่อนี้ใ่ไหมเรนเอร์"
"นายะทำอะไรมัลฟอยนาย้อหยุเี๋ยวนี้นายไม่ำเป็น้อทำแบบนี้ัมเบิลอร์่วยนายไ้นะ พวเรายินีะ่วยนาย"
เรโใ้มือบีบาอเธอหน้าอเาับเธอห่าันแ่ไม่ี่เนิลมหายใร้อนๆเารบนหน้าเธอ บฟันรอพูออมา
"เธอมันะรู้อะไรยัยเลือสีโลนโสโร"
เาพยายามะทำให้เธอลัวและหนีไป แ่ใเา่าหาที่ลัวนสั่นแทบระเบิออมา ลัวว่าถ้าเาใไม่แ็พอไม่ทำามแผนที่ นทีุ่็รู้ว่าใร สั่มา ะ้อถูทรมานและ เธอะอยู่ในอันรายเพราะเา ถ้านทีุ่็รู้ว่าใร รู้วามริว่าเารู้สึับเธอยัไ
เาผลัเธออย่าแรเ้าับำแพ เฮอร์ไมโอนี่พยายาม่อ้านและผลัเาออ แ่เาลับริมฝีปาเ้าหาเธอแรว่าเิม ูบที่รุนแรอเาเหมือนพยายาม่าเธอ ริมฝีปาเธอแ่ำ.
เาระับเอวเธอเ้ามาหาัวและัริมฝีปาเธออีรั้ เธอพยายามเป็นอย่าหนัที่ะผลัเาออแ่มันไร้ประโยน์......
มันโหร้ายและเลวร้ายมาสำหรับเธอ แ่เธอยัโ่เ่า้อารเา รัทุๆนาทีที่เป็นเา
"เรโ มัลฟอย" เธอนอนื่นึ้นมาบนเียพร้อมอาารเ็บปวานใร้ายเมื่อืน เธอไม่รู้ว่าเธอมาที่หอนอนไ้ยัไ แล้วถ้าเาเป็นนพาเธอมาเาะเ้ามาในหอนอนริฟฟินอร์ไ้ยัไ
เธอนอนบนเียิหาเหุผลีๆทำไมเธอถึ้อิถึเา แน่นอน เรโ มัลฟอย เิาระูลที่ร่ำรวย หน้าาราวเทพรีสรรสร้า เาเป็นนเ้าเล่ห์เ้าู้ ร้ายา.แ่มีบาอย่าที่่อนอยู่ภายใ้หน้าาวามหยิ่ อหอทุอย่าที่เาเป็น ทั้หมวามเห็นแัวอเา็แ่ ิวิาที่เปราะบารอใรมา่วยเหลือ
แ่็ไม่เยไ้รับวาม่วยเหลือ เธอเห็นมันในาเา "มัลฟอย"
หลัาืนนั้นเาพยายามผลัไสเธอออห่าาเา พยายามหลีเหลี่ยที่ะเอธอ พยายามำัเธอออาวามิอเา แ่เาะทำไ้ยัไ เาเลียัวเอที่หลรัเธอและเธอ็เลียเาแ่เารู้ว่าเธอ็รัเาไม่่าัน
เพราะวามเลียไม่สามารถเปลี่ยนวามริไ้
1อาทิย์่อนเริ่มสราม
ฝนหนัลมพัรุนแรเฮอร์ไมโอนี่และเพื่อนที่ำลัเินทลับาารประุมอภาี
แฮรี่ับรอนที่ำลัพูถึแผนารอะไรสัอย่า
เธอเหลือบมอไปที่สนามวิิ เห็นร่าุ้นาผมสีเินแพินัม ำลัเินเ้าไปในสนามเธอ้อทำอะไรสัอย่าเมื่อถึปราสาทเธอ็หยุเินิว่าะบอแฮรี่ับรอนยัไี
แฮรี่ "เฮอร์ไมโอนี่มีอะไรหรอ"
รอน "นั้นสิเฮอร์ไมโอนี่่วนี้เธอแปลๆนะ"
เฮอร์ไมโอนี่ "ันไม่แปลหรอรอน ันแ่ะไปห้อพยาบาลันรู้สึปวท้อนะ"
แฮรี่."เี๋ยวเราไป้วย"
เฮอร์ไมโอนี่ "เอิ่มมไม่ีว่าแฮรี่ มันเป็นเรื่ออผู้หิน่ะ"
รอน "ไปเถอะแฮรี่ ันหิวไส้ะาแล้ว"
แฮรี่ "แล้วเอันที่ห้อโถนะ เฮอร์ไมโอนี่"
เฮอร์ไมโอนี่ "ไ้ แล้วเอันนะ"
เฮอร์ไมโอนี่ึ่วิ่ึ่เินเพื่อให้เพื่อทั้สอพ้นสายาไป่อนที่เธอะวิ่ไปทาสนามวิิ
เธอเอาร่มออาระเป๋าอเธอและวิ่ามหาเา
เธอหยุอยู่ลาสนามวิิ เมื่อเธอเห็นเาในรอบหลายอาทิย์ั้แ่ืนนั้น หัวใเธอเ้นแทบหยุหายใ เมื่อเา่อยๆเินเ้ามาหาเธอ
"นายไม่เห็นรึไว่าฝนเี๋ยว็ไม่สบายหรอ"
เาไม่พูอะไรเพียแ่มอมาที่เธอ
หยน้ำลบนผมเาทำให้ผมเาูยุ่ผิวสีาวีราวับหิมะ - ุสูธสีำราาแพ หยาน้ำ่อยๆึมสูุ่สูธอเา้าๆและหายไปาสายา ผมอเาสลวยเส้นรูอ่อนนุ่มสีเินแพินัม แสันทร์บาๆที่เหลืออยู่น้อยนิส่อมาที่เาทำให้เาูราวับูสวรร์
ร่มสีำอเฮอร์ไมโอนี่ร่วลามือเธอลิ้ไปับพื้น ืนนี้แม้ะมืมาแ่็ยัมีไฟารอบๆสนามวิิ ไฟสีาวสว่าเหมือนับวาวในหมอ
น้ำฝนทำให้ผมเาเรียบิันผิวเา เฮอร์ไมโอนี่ใ้มือปัฝอยผมเาสัมผัสผมอเา้วยัวเอว่ามันนุ่นแ่ไหน ผิวเาเปล่ปลั่เหมือนเลือบแ้ว เาวนมอและน่าหลไหล เหมือนทูสวรร์ที่ลมา ้อนี้เาอยู่รนี้้าหน้าเธอแล้ว ปาเธอสั่นสะท้าน เมื่อเธอมอไปที่เา าเาราวับน้ำแ็แ่ทำให้เธอรู้สึเหมือนะหลอมละลายเมื่อมอเาเธอไม่สามารถมอเาไ้
"เรนเอร์" เมื่อเธอไม่ยอมเยหน้าึ้น
เาึพู่อ
"เธอรู้ว่าะเิอะไรึ้น เราทั้สอรู้ สรามรั้่อไปะไม่มีอีแล้ว"
พวเารู้ว่านี้ือรั
เมื่อถึอนบเา้อาราไป พวเาอยู่นล่ะฝ่าย
"นายมีทาเลือนะ เรโ ไ้โปร.."
ในที่สุเธอ็เยหน้ามามอเา
มอาเา้วยวามอ้อนวอนอย่าน่าสสาร
เธอไม่อยาเสียเาไปเธอเ้าใแล้วว่าเธอรัเาริๆ
"ไ้โปร.."
ใเธอเหมือนะสลาย น้ำาร้อนพรั่พรูออมา และเริ่มไหลลมาผสมับน้ำฝนเย็นๆ
ทุๆอย่ารอบัวเธอเริ่มผสมเ้าันเป็นภาพเบลอ สีน้ำเิน สีเทาและสีาว ทุๆสิ่ แ่เาเป็นสิ่เียวที่ยััเนที่เธอมอเห็นไ้
"เรนเอร์"
เาับาอเธอและาสีเทาอเา็มอเ้าไปในวาสีน้ำาลอเธอ
ลมหายใร้อนๆอเารับหน้าอเธอ ปาเธอับเาใล้ันแ่หายใยัรู้สึ เาับเอวเธอแน่น และเริ่มยับปาอเา ูบาริมฝีปาที่ร้อนผาวอเาทำให้ริมฝีปาเธอะไหม้ มันทั้แ็แร หลใหล โรธ โเี่ยว และหมหวั. ไม่มีทาลบออไปไ้รั้สุท้ายมาถึและเฮอร์ไมโอนี่รู้สึหนาว น้ำแ็ น้ำฝน ห้อมล้อมัวเธอ. บาอย่าำลัล้าทุอย่า อะไรๆที่พวเามีให้ัน ลบทุอย่าออไป ลบเาออาีวิอเธอ
เฮอร์ไมโอนี่มอูเาถูึออไป มอเาและหันไปรอบๆ หันไปที่เาที่มอมาที่เธอรั้สุท้าย
มอเาเินออไปาีวิเธอ
มันือรั้แรและรั้สุท้ายที่เรโเรียเธอ้วยื่อ้น
เธอหลับา้วยใที่สลาย่อนที่ทุอย่าะถูลบออาวามทรำอเธอ
ไ้แ่ลิ่นฝน รอบๆัวเธอไม่มีใร มีแ่วามว่าเปล่าโเี่ยวและปวร้าวในใ
End
Hope you guys liked it.
Stay safe .
Bye
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น