คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : LOW SUGAR EP 5
แบฮยอนเปิประูห้ออนโัวเอ้วยอาารเหนื่อยสุๆ
หลัาไปีลานที่บริษัทับรุ่นพี่เรื่อทำโษา ที่รุ่นพี่ยอมให้แบฮยอนเป็นนออแบบ
สำหรับปี 4 แล้ว ารลอฝึานไปพลาๆ
็ีเหมือนันะไ้มีประสบาร์่อนเปิบริษัทเป็นอัวเอ สายา่วๆ
เสมอนาฬิา้อมือสุหรู เ็มสั้นีเล 9 เ็มยาวีเล 5 โอเมันึแล้ว
แบฮยอนวรนอนใ่เาวรนอนให้ร่าายไ้รับารพัผ่อนะบ้าทั้านมหาลัย
ทั้านที่บริษัทรุ่นพี่ แ่พอเปิไฟให้วามสว่าับห้อ า็สว่าหาย่วเป็นปลิทิ้
านยอลหลับอยู่บนโฟาหน้าทีวี...
ำถามือานยอลมาั้แ่เมื่อไหร่ไหนบอมีานับเพื่อนที่มหาลัยไ
แบฮยอนมอนัวโผ่านหน้าอทีวีนาให่ที่สะท้อนภาพร่าหนานอนอยู่รนั้น
เาิว่าานยอลไม่มาที่ห้อเพราะเ็ยัษ์ส่้อวามบอว่า
มีานสำัที่มหาลัยอาะนอนห้อเพื่อน แ่ไหมานอนเป็นูัวเบอเล่อบนโฟาแบบนี้
สอา้าวอย่าระมัระวัเพราะลัวานยอละื่น ทำไมรู้สึเหมือนโรย่อเบาทั้ๆ
ที่ห้อ็ห้ออเา
แบฮยอนยืน้อนหลับอยู่พัให่
อยาถามเรื่อวันนั้นที่นัประุม่วเย็น อีนหายไปไหนมา
ทำไมถึไ้ลับเ้ามาพร้อมว่าทีแม่าวยอนฮวาไ้
เาอยาไ้ำอธิบายสัหน่อยเพื่อวามมั่นใว่าไม่ใ่อย่าที่แบฮยอนิ
่อให้มันะเป็นำลวหรือโหอะไร็ามแ่แบฮยอนแ่อยาฟัมันาปาอีนเท่านั้น
แล้วแบฮยอนะไม่ัวลอะไรถ้าเห็นานยอลอยู่ับยอนฮวาอี
ให้ายแบฮยอนไม่อบเวลาที่ัวเอิหรือเป็นแบบนี้เลยมันู้าว่ายีวิอานยอลเินไปหรือเปล่า
ทว่ามือเล็เอื้อมไปแะัวนหลับหวัะปลุให้ไปอาบน้ำ
แ่้อสะุ้ัมือออแทบไม่ทันเพราะวามร้อนที่ส่ผ่านผิวหนัมามันทำให้รู้ว่าอีน้อไม่สบายแน่ๆ
แบฮยอนเหวี่ยระเป๋าสะพายลโฟาัว้าๆ
รีบปลุานยอลให้ื่นแ่ไม่เป็นผลแบฮยอนให้สอมือประรอใบหน้าหล่อเอาไว้
เหมือนับเาำลัโอบอุ้มเอาอไฟทั้ออยู่ในมือ
ัวานยอลร้อนนมันทำให้มืออแบฮยอนแเถือ
“านยอลไ้ยินหรือเปล่า
านยอล”
เสียอแบฮยอนสั่นเรือเาไม่ไ้ร้อไห้แ่ำลัสิแทำอะไรไม่ถู
่อนหน้าทีุ่ยเฟสไทม์ยัีๆ อยู่เลยไหเย็นมาเป็นแบบนี้ไปไ้
เาไม่เยูแลนป่วยไม่ว่าใร เฮุนเอ็ไม่เย แ่็พอำไ้ลาๆ ว่าอนเาป่วย
พวเฮุน แ มินอ ่วยเ็ัวให้ ปลุให้เาิน้าวินยา
มือเล็รีบลายปมเนไทให้นไ้
ปลระุมสอสามเม็ให้นหลับไม่อึอั แล้ววิ่เ้าไปในห้อนอน
แบฮยอนออมาพร้อมผ้าเ็ัว
าละมัใบเล็ใส่น้ำ เาวาทุอย่าลโ๊ะระใล้โฟา
่อนที่เาะัารถอเสื้อผ้าอนป่วยออในวินาที่อมา มือสวยบิน้ำออาผ้าพอหมาๆ
แล้วเริ่มเ็รใบหน้าอานยอลไล่ลมาเรื่อยๆ ที่ลำอแผ่นอ
อย่าเบามือเพราะลัวอีนะรู้สึัว
แบฮยอนยัำวามรู้สึอนป่วยไ้ีใรแะ็ไม่ไ้เพราะมันะเ็บไปหมทั้ัว
นัวเล็ละเมียละไมเ็บนแผ่นอแร่ให้เบาสุฝีมือ
นลมาถึลอนล้ามเนื้อหน้าท้อที่ึ้นเป็นลูๆ มือน้อยๆ
ลับสั้นึ้นมาะอย่าั้น
มือ็เ็ัวบรรเทาอาารปา็บ่นพึมพำบอนที่นอนราบับโฟา อย่าเป็นอะไรมา
แบฮยอนพลิัวานยอลเพื่อที่ะเ็้านหลัที่ร้อนรุ่มเพราะพิษไ้มห้ทุเลาล
เมื่อเ็ทุอย่าเรียบร้อยแบฮยอนึลุไปหยิบเสื้อผ้าออีนมาสวมให้
“านยอล...านยอลอา” แบฮยอนยื่นหน้าเ้าใล้นรับรู้ถึไอวามร้อนอลมหายในป่วย
“านยอลลุึ้นมาินยา่อนไ้มั้ย
แล้ว่อยนอน่อนะ” แบฮยอนยิ้มบาๆ เมื่อนป่วยรู้สึัว แนเล็สอรอ้นอนป่วยพยุเอาไว้
แบฮยอนป้อนยาป้อนน้ำให้านยอล แ่เ้าเ็ยัษ์อเาลับไม่ลืมาเลยสันิ
ัารนป่วยเสร็แบฮยอน้มมอนาฬิาอีรั้
ปาเ้าไป 5 ทุ่ม ับอี 47 นาที เือบะเที่ยืน เาวรไปัารัวเอบ้า
แบฮยอนอ้าปาหาว อนนี้เาเหนื่อย เาเพลียพอๆ ับนที่นอนมเพราะพิษไ้นั่นแหละ
หมั่บ!ทันทีที่แบฮยอนำลัเินเ้าห้อมือหนาที่วามร้อน็ว้าแนแบฮยอนเอาไว้
“หืม” แบฮยอนหันลับมามอนที่ยัหลับาไม่ยอมลืมามาุยัน
“พี่ะไปไหนรับ” เสียแหบแห้อานยอลทำให้อสสารไม่ไ้
“อาบน้ำเี๋ยวมา” แบฮยอนอบเสียเบาให้นป่วยไ้ยินพร้อมรอยยิ้ม
“พี่ะมานอน้วยันมั้ยรับ” านยอลลืมา้อนามอนที่เ็ัว หายาให้ินอย่าอออ้อน
เื่อเาเลยานยอลำลัอ้อนเาเหรอ
เ้าเ็ยัษ์ะเอาให่แล้ว ป่วยไม่พอเพิ่มโรี้อ้อนระับสิบมา้วยเหรอ
“นอน แ่ไม่ใ่บนโฟา”
“ทำไมละรับ” ูแววาเ็ยัษ์สวมบทบาทเ็ำลัอ้อนเวลาป่วยอนนี้สิ
แบฮยอนอย่าใอ่อนนะ
“ไม่ทำไมเี๋ยวิไ้ป่วย้วยันอี
ไม่ีแน่ๆ ปล่อยไ้แล้วน่า...ะไปอาบน้ำ่วแล้ว”แบฮยอนย่อัวลเอื้อมมือไปเลี่ยแ้มเ็ยัษ์ที่ัวยัร้อน
“เี๋ยวลับมานอน้วย”
เวลาป่วยนี้อ้อนเ่ัเลยนะ
เ้าอ้วน
“รีบๆ หน่อยนะรับ
านลัวไ้ึ้น”
“เวอร์ไปปะ้ะ” แบฮยอนบีบมูนป่วยเล่นเบาๆ
“ลัวทนิถึไม่ไหว้วยรับ”
ไอ้เ็บ้ามันใ่เวลาที่ะมาบอิถึันรึไ
เสียแห้นแหบนานั้นยัอยาะพูอีนะ ไม่ใ่อะไรนมันเินเว้ย!
แบฮยอนัะเป็นัวลแล้วว่าะรับมือโหมเ็ยัษ์ี้อ้อนไ้รึเปล่า
*
แบฮยอนหอบหมอนหอบผ้าห่มออมาาห้อนอนวาลใล้ๆ
ับโฟาที่นป่วยหลับ เ้าวันที่ 2 แล้วที่านยอลยันอนมไม่ยอมิน้าวเอาแ่อ้อนเาเหมือนแมวัวเล็ไม่มีผิ
เ้า็ไม่ยอมิน้าวถ้าเาไม่ป้อน เที่ย็้อรอให้เาลับมาิน้าว้วย
เย็น็ทำหน้าอแในอนที่เาทำท่าะออไปหาเฮุนที่ร้าน นอนนี้อีน็หลับโยไม่ห่มผ้าามที่เาสั่
แบฮยอนมอนาฬิาเที่ยืนว่าๆ อาาศ็เย็น
“ถ้าไ้ลับอีรอบนี้ะปล่อยให้ัายไปเลย” ปา็บ่นแ่มือ็ันึผ้าห่มึ้นปินถึอนป่วยอย่าเบามือ
ย้อนแย้ริๆ เลยแบฮยอน
แบฮยอนอัมือที่หน้าผานป่วยว่าไ้ลลบ้ารึยั
านยอลมัะไ้ึ้นอนึๆ และแบฮยอน้อแปะเลลไ้ไว้บนหน้าผาอานยอลลอ 2
ืนที่ผ่านมา นัวเล็โ,ใึ้นเพราะวันนี้ัวานยอลไม่ร้อนมา
“พี่็หวนายมาเหมือนันนะรู้มั้ย” แบฮยอนพูพร้อมับมอเสี้ยวหน้าอนป่วย
เา็ไม่อบที่านยอลเที่ยวไปยิ้มให้ใรหรือพูาูเป็นพิเศษับใรนอาเาแบฮยอน็นธรรมานนึเท่านั้นมีวามรู้สึมีหัวใ
แ่ทำไไ้านยอล็มีสิทธิ์เท่าันับเาทุอย่า แ่าเพียแ่แบฮยอนหวานยอลนเินไป
นบารั้แบฮยอนอยาึเ็นั่นมาูบแสวามเป็นเ้าอ่อหน้าทุน
แ่ิใ้สำนึมัน็ุเาเอาไว้เพราะอนนี้เราทัู้่็ูเหมือนว่าแู่ๆ
ใันอยู่ ไม่ใู่่รัหรือแฟนอย่าเ็มัว แ่สำหรับนที่เป็นผู้ให่ว่าอย่าแบฮยอนแล้ว
มันหมวามอบแบบผิวเผิน อนนี้มันลายเป็นรั รัแบบที่ที่นๆ
นึะรัใรสันไ้หมหัวใ...
แบฮยอนหวัว่าเ้าเ็ยัษ์ะมาอ้อนอเป็นแฟนเ็อเาเ้าสัวันแล้ววันนั้นแบฮยอนะอบลทันที
เป็นอีวันที่แบฮยอนเผลอหลับในท่านั่้าๆ
นป่วย าั้ว่าะนอนโฟาอีัว นัวเล็ลับให้แนัวเอเป็นหมอน
นั่บนพื้นห้อแล้วผล็อยหลับไป
*
นป่วยลืมาท่ามลาแสสว่าอวไฟภายในห้อ
่วเ้ามื านยอลหันมอนาฬิาที่ั้อยู่ใล้ับทีวีอยัษ์ เวลาี 4 ว่าๆ านยอลยับัว้าๆ มอนที่หลับในท่านั่มา 2-3
วัน ทั้เฝ้าไ้ เ็ัวให้ ทำับ้าวอร่อยๆ ให้ิน ะเหนื่อยมาแน่ๆ
มือหนาเลี่ยผมที่ปปิหน้าผาเนียนเบาๆ ไล่มาที่พวแ้มอมมพู่อ้วยมูรั้นๆ
อแบฮยอน นเผลอยิ้มออมาถ้าใรมาเห็นิว่าเาบ้าแน่ๆ
ที่้อหน้านหลับแล้วยิ้ม
่อนะแล้นหลับไปมาว่านี้านยอลำไ้ว่าวันนี้แบฮยอนมีเรียนเ้า
อนนี้ ี4 ว่าๆ นัวสูึปล่อยโอาสที่นานๆ ทีะมีมาให้แล้หลุลอยไป
เพราะไม่อยาวนให้แบฮยอนื่น
หลายวันมานี่แบฮยอน็ูแลเามาอย่าีลอานยอล้อมอบราวัลแม่บ้านีเ่นให้ับว่าที่แฟนหน่อยแล้ว
ริมฝีปาหนาูบหน้าผาเนียนเบาๆ แล้วผละออมา เาะใ้เวลาที่เหลือ่อนที่แบฮยอนะื่นไปเรียน
มอใบหน้าที่ทำให้เาหวนแทบบ้า
“ัว็แ่นี้
มือ็แ่นี้ ทำไมุมหัวใานไว้ไ้หมทั้วแบบนี้นะ เ่ัเลยรับ” านยอลไม่รู้หรอว่าัวเอทำหน้าแบบไหนทำสายาแบบไหนอนพู เารู้แ่ว่า้าในใ
มันเ้นผิัหวะเพราะเามีวามสุ วามสุที่มีทั้เาและแบฮยอนสร้ามันึ้นมา
ลอ 2 ั่วโม
ที่านยอลนอนมอวหน้าอ่อนวัยอนอายุมาว่าเาเอ็้อแล้หลับบ้าเพราะแบฮยอนยับัวทำท่าะื่น แล้ว็้อหรี่ามอว่าอีนื่นริๆ
หรือเปล่า อยู่หลายหน ทำเอานป่วยใไปอยู่าุ่มนเหนื่อย
“ื้อ ัม ัม” เสียอนหลับทำท่าว่าะื่น
านยอลรีบแล้หลับอีรั้เพราะราวนี้แบฮยอนื่นแล้วริๆ
แบฮยอนยี้าเหมือนเ็ที่เพิ่ื่นนอนระพริบาถี่ๆ
ปรับโฟัสมอนป่วยที่หลับอยู่
“เผลอหลับไปอนไหนวะ” มือสวยยีหัวัวเอนฟู่ฟ่อ
แบฮยอนอัมือที่หน้าผานป่วยอีรั้
สัมผัสถึวามื่นอเหื่อที่ผุึ้นามไลผม
ไม่สิมันึ้นเ็มหน้าผาอย่าับว่าเพิ่ผ่านารออำลัายหรืออะไรสัอย่า
แ่็ีที่ัวไม่ร้อนแล้ว แบฮยอนระับผ้าห่มห่มให้นป่วยีๆ แล้วยืนบิี้เีย
เารู้สึปวัวไปหม็แน่นะสินั่หลับพิโฟามาี่วันแล้วล่ะเาเนี้ย
“นอาี้อ้อนอนป่วยแล้ว
ยัี้เาอีรึไ นอนนานเินไปแล้นะวันนี้อะ เ้าอ้วน”
แบฮยอนว่าพรา้มเี่ยมูนไม่สบายเล่น ล้อยหลัแบฮยอนเอามืออ
นแล้หลับลั้นยิ้มนปวแ้มไปหม แ่อนนี้านยอลไม่อ้วนนะ!
นัวเล็มอนาฬิาเวลา
6 โมเ้าว่าๆ เาวรัารัวเอแล้วทำอะไรให้นป่วยิน ่อนออไปเรียนอน 8 โม
*
ลิ่นหอมอ้าวุ้มุ้รอยลบอบอวนไปทั่วห้อ
หลัาแบฮยอนอาบน้ำแ่ัวเสร็เรียบร้อย เา็ออมาทำ้าว้มร้อนๆ
สำหรับนไ้ที่ป่านนี้ยัไม่มีวี่แววว่าะลุาโฟาเลยสันิ
ทา้านนป่วยแล้หลับ็ลืมาหลัานัวเล็หายเ้าไปัารธุระในห้อนออมายืนทำ้าว้มที่อนนี้ลิ่นหอมๆ
อมันเรียเสียโรราาท้ออเาไ้เป็นอย่าี
านยอลผสานมือรอท้ายทอยเอาไว้าโฟาเาสามารถมอเห็นแม่ศรีเรือน(?) ยืนทำอาหารเ้าอย่าั้อั้ใ
รื รื
มือหนารีบว้ามือถือที่วาอยู่บนโ๊ะระใสใล้ับโฟา
เาเอาออมาเล่นอนแบฮยอนเ้าไปในห้อแล้วลืมเ็บ
“ว่าไ”
(มึอยู่ไหนวะเนี้ย)
“อยู่ห้อ”
(อยู่ห้อทำไม้อเสียเบา้วยวะ
ลัวใรไ้ยินรึไ)
“เออน่ามึมีอะไร็รีบๆ
พูมา”
(วันนี้ไม่้อแบสัารมาเรียนแล้วนะ
ารย์ส่ไลน์ในรุ๊ปยลาสเรียนพรุ่นี้บ่าย วู้วววว)
“ริิ
อบใมาแ่นี้นะ”
(เฮ้ยๆ
เี๋ยวิเี๋ยว ูไปหามึนะ ไม่มีไรทำอะ)
“ไว้มาวันหลันะเพื่อน
วันนีู้อนอนป่วยแบบมีวามสุอยู่ห้อสัวัน”
ปา็พูับเพื่อนสายา็ับ้อร่าเล็เลื่อนไหวในรัวว่าะออมาเมื่อไหร่
(ยัไวะ
ป่วยแบบมีวามสุ)
“เออน่าเรื่ออูเหะ
มึอย่ามาที่ห้อ็พอู้อารพัผ่อน”
(มึมีอะไรปะเนี้ย
ทำไม้อห้ามอินไปห้อ้วยอะสามีสามีุใรไว้!)
“ไม่ไุ้ใรหรือมีอะไรทั้นั่นแหละ
แ่นี้นะ้าว้มูเสร็แล้ว”
(เฮ้ย! ้าม้มไ...)
านยอลัสายเพื่อนรัทิ้ไป
ไม่สนทั้นั้นว่าประโถัไปอเพื่อนืออะไร
อย่าน้อยวันนี้อิน็ไม่ถามหรอว่ามันืออะไร วันนี้เวลาอแบฮยอน้อเป็นอานยอลถึอนเ้าะไปเรียน็เถอะ
เาะรอแน่นอนว่าทั้ห้อนี้็ะมีเพียแ่เาับแบฮยอนเท่านั้น
“อ้าวื่นไ้แล้วเหรอ
นึว่าะนอนให้โฟาูไปแล้วะอี”
แบฮยอนทัะที่ัวาาม้าว้มุ้ร้อนๆ สำหรับสอที่
หลัามอไปเห็นนป่วยลุนั่หาวูหาผมี้โ่เ่ไม่เป็นทร
“ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ิถึานนร้อไห้แน่ๆ”
“เหอะ” แบฮยอนทำสีหน้าเอื้อมๆ ื่นมา็วนเลยให้าย
ลับไปนอนมเหมือนเิมเลยไป๊!
“ลิ่น้าว้มพี่ทำานื่น” านยอลลุาโฟาเินมาที่โ๊ะอาหาร ้วยท่าทาอ่อนล้าหมแร
อันนี้เาเป็นริๆ ไม่ไ้แล้หรือสำออยเพื่อเรียร้อวามสนใเลยนะริๆ
“ะลับไปนอน่อ็ไม่มีใรว่านะ” แบฮยอนเรียมะเอาาม้าว้มไปเททิ้ ล้าพูไ้ไ เาอุส่าห์ื่นมาทำให้่อนออไปเรียนนะ!
“โอ้ยยยย~ านเหมือนะหมแรเลยรับ นี่าเหมือนะเินไม่ไ้้วย พี่อย่าเอา้าว้มไปทิ้เลยนะรับ
านหิวพี่เอ้ย หิว้าวะายอยู่แล้ว~”
านยอลโน้มัวราบไปับพื้นโ๊ะอาหารพร้อมยื่นมือเหมือนะุรั้แบฮยอนเอาไว้ไม่ให้เท้าว้มทิ้
หน้าาเหมือนนะายในละรหลั่าวอย่าไอย่าั้นเลย
แบฮยอนยันิ่ลั้นำับท่าทาเวอร์วัอานยอลที่เล่นให่ระับรัาลัย้อยอมสยบ
“นะรับนะ
านะินให้หมแล้วินยาแบบไม่ื้อ้วย นะรับ”
านยอลยัอยู่ในท่าเิม แถมมาือาร้อนามอแบฮยอนอย่าอออ้อน
ให้ายเถอะอนนี้หน้าแบฮยอนเรไปหมแล้ว
ทำไมานยอลถึไ้ทำัวน่ารันานี้นะ หัวใ็เ้นไม่เป็นัหวะเอาะเลย
ร่าายอแบฮยอนยัเป็นอเาอยู่รึเปล่าทำไมถึไปทำามำสั่ทาอ้อมอานยอลแบบนี้
“พูมาริ”แบฮยอนปรับสีหน้าแล้ววาาม้าว้มุ้ลเหมือนเิม
หลัาินเสร็แบฮยอน็ัารล้าามทุใบ
เาไม่ไ้ใร้ายที่ะปล่อยให้นป่วยล้าานามเอหรอนะ
และอนนี้เาพร้อมะไปเรียนแล้ว
“พี่รับ...” เสียอนป่วยเรียทำให้าสอ้าที่ะ้าวออไป้อหยุะั
อะไรอานยอลอีวะเนี้ยเาะสายอยู่แล้วนะ!
“านยัไม่ไ้ินหลัอาหารเลยรับ”
“ให้ายไหนบอะินเอไ
แล้วนี้ไม่สบายหรือเป็น่อยันรับหื้ม พ่อนป่วย” ปา็ว่าแบบนั้นแ่า็เินับๆ
ไปหยิบยาับน้ำมาประเนให้นป่วยถึที่อยู่ี
แบฮยอนทำามนป่วยทุอย่าที่อีนอ
ทั้ป้อน้าว ป้อนยา ป้อนน้ำ เหลือแ่อาบน้ำให้แล้วนะานยอลเนี้ย
นี่เริ่มะเหมือนลูแบฮยอนเ้าไปทุวันแล้ว ไม่รู้ะรับมือไหวถึเมื่อไหร่รีบๆ
หายไ้มั้ย เี๋ยว็ใล้วันประวาวเือนมหาลัยแล้ว้วย
“อาะลับ้าหน่อยนะ
ถ้าเบื่อ็เปิทีวีหรือไม่็เปิแม็บุ๊เล่นไปพลาๆ ่อน”
แบฮยอนมอนป่วยที่ทำหน้าเหมือนะร้อไหอแ
“านอับรถไปส่ไ้มั้ยรับ”
“ไหว?” แบฮยอนทำหน้าสสัย ป่วยนานี้ เมื่อี้ยับอาไม่มีแร
“ไหวรับ นะานอยาส่พี่ให้ถึมอมาว่านอนเล่นแล้วให้พี่ับรถไปเอ” านยอลยัไม่ยอมลวามพยายามที่ะไปส่แบฮยอนให้ถึมอ
“อืมไปสิ”
*
รถที่านยอลับมาไม่ใ่รถแบฮยอนแ่เป็นรถอานยอลเอ
ทั้สอไม่ไ้พูอะไรันมาไปว่าถามถึอาารป่วย
แบฮยอนไม่อยาปล่อยานยอลไว้นเียวเพราะเารู้ีว่าานยอละไม่ิน้าวและยา
ถ้าไม่มีเาอยู่้วย อแเหมือนอนเ็ๆ ไม่มีผิ ไม่สบายทีไรแบฮยอน้อไปนอนเฝ้าไ้ถึห้อ
ป้อน้าวป้อนน้ำเหมือนอีนเป็น่อยลอ
“เปิประูไ้ยัรับ” แบฮยอนถามวนๆ เพราะานยอลอรถนานแล้วแ่ไม่ยอมปลล็อประูสัที
“อยาไปนั่เรียน้วยัเลยรับ” านยอลทำหน้าเศร้า
“อย่าอแี่
ไหนบอะเป็นเ็ีไม่ื้อไ โหะแล้ว”
แบฮยอนบีบแ้มานยอลแล้วส่ายไปมา
“ไม่อแ็ไ้รับ”
“ีมารับ” แบฮยอนยิ้มาหยี่ใส่เ็หนุ่ม ่อนะมอสบาันอย่ารู้วามนัย
แบฮยอนห่วานยอลนไม่อยามาเรียน้วย้ำ แ่านยอล็โแล้ว เาไม่อยาทำให้านยอลเยัว
แบฮยอนึทำไ้แ่ส่ผ่านวามห่วใยาำพู
"ถึอนโส่้อวามมา้วยนะ อย่าลืมิน้าวเที่ย
แล้ว็ินยารู้มั้ย" แบฮยอนระับมือที่ับันอยู่ให้แน่นึ้น
หวัว่าเาลับถึอนโในอนบ่าย านยอละไม่นอนมให้ไ้ึ้นอีนะ...
"รับเรียนเสร็แล้ว็โทรหาานนะ
เี๋ยวมารับ"
“ถ้าไ้ลับโนีแน่ ปาร์ านยอล”
แบฮยอนเปิประูรถเรียมลแ่ันโนมือหนารั้เอาไว้
พอหันลับมา็เอสายาอ้อนวอนอยู่ นี่ป่วยหรืออะไรวะทำไม อ้อนเินลิมิแบบนี้อะ
เินะายอยู่แล้วไม่รู้รึไ!!
“พี่รับ”
“หื้ม”
“รนี้” านยอลี้นิ้วที่แ้มพร้อมหลับาอย่าใใ่อ
แบฮยอนเบิาว้าไม่ิว่าานยอละมาอใหุ้้บอะไรอนนี้
“มาไปแล้วมั้นเ้าเล่ห์
นี่แหนะ!”
แบฮยอนบิแ้มนโไปทีหนึ่แล้วรีบปิประูวิ่ไปหน้าะทันที
านยอลยิ้มะสายายัมอนัวเล็วิ่เ้าะพร้อมหันมามอเาเป็นระยะ
แบฮยอนน่ะเหมาะที่ะเป็นแฟนานยอลที่สุแล้ว
TBC
ิแท็ #เบาหวานบ
ทวฟิไ้ & ่านแ่(ไ้แ่อย่าแรมาทำใรับไม่ไหวฮี่)
@landstamp
------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น