จากวันที่รัก จนถึงวันนี้ที่ยังไม่เปลี่ยนใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ทำให้รัก

      ในวันที่ซ้อมรำ ก่อนงานลอยกระทง  ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่รำได้ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่
นั่นนับเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอและจำเธอได้..
      ตอนขึ้นชั้นม.4 ฉันสอบเข้าห้องศูนย์วิทย์  และฉันก็ไม่คิดว่าจะมาพบเธอที่นี่
เราก็ทักทายกันตามภาษาคนรู้จักกันใหม่ ฉัน..ซึ่งเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง แต่ก็รู้จักเธอได้เร็วพอสมควร แทบจะเป็นคนแรกๆก็ว่าได้
      เธอ__เป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก น้ำเสียงไพเราะ จำง่าย  ถึงเธอจะเป็นคนขี้อายนิดๆ  แต่เธอก็ทำให้คนรอบข้างมีความสุขจากนิสัยขี้เล่นของเธอ (จริงๆนะ)  เธออาจจะขี้งอนและโกรธง่ายหน่อยๆ แต่เธอก็น่ารักนะ 
และฉันก็ไม่ค่อยเห็นเธอโกรธหรืองอนเราเลย เธอเป็นเพื่อนที่น่ารักมากเลย คุยได้กับทุกคน เธอมักจะชอบคุยกับผู้ใหญ่มากกว่า เธอบอกว่าบางทีคุยกับคนรุ่นเดียวกันแล้วคุยไม่รู้เรื่อง
      ฉันรู้จักกับเธอ และชอบไปคุยกับเธอ มากขึ้น...มากขึ้น  ดูเหมือนว่าฉันจะเริ่มชอบเธอแล้วสิทำไงดีชอบใครแล้วลืมยากด้วย หรือเราอาจจะรักเธอก็ได้ไม่รู้ดิ  
      และ....  เมื่อฉันคิดว่าชอบเธอ ฉันคุยโทรศัพท์กับเธอ ฉันถามเธอว่า__เธอมีแฟนหรือมีคนที่ชอบหรือยัง? 
.....คำตอบของเธอมันทำฉันหัวใจเกือบแตกสลาย เธอบอกว่า เธอมีคนที่ชอบแล้ว..ฉันแทบไม่อยากเชื่อ!! เธอบอกรายละเอียดมานิดหน่อย แต่ไม่บอกว่าชายคนนั้นคือใคร ที่ฉันไม่อยากเชื่อเพราะตั้งแต่รู้จักเธอมาฉันยังไม่เคยเห็นว่าเธอจะมีใคร ฉันคิดเข้าข้างตัวเองว่า__***ไม่เชื่อหรอก*** แต่ก็ต้องเชื่อเธอ เพราะเธอคงไม่หลอกฉันหรอก
      วันต่อมาฉันก็ยิ้มออก เธอบอกฉันว่าที่เธอบอกว่ามีคนที่ชอบ__เธอพูดเล่น แต่ฉันเชื่อเธอ "เชื่อคนง่ายจัง"เธอบอกฉัน (แต่เอาเถอะฉันมักไว้ใจคนที่รักเสมอ) ตอนนี้ฉันดีใจมาก เธอไม่มีใครฉันก็รักเธอได้ดิ...
      ถ้าจะถามว่าใช้คำว่า***รัก**กับ**ชอบ***ยังไง ฉันยังอาจสับสนอยู่เหมือนกัน แต่เคยถามเธอนะว่ามันต่างกันยังไง นิยามที่เธอให้เราคือ "ชอบลืมได้แต่รักลืมไม่ได้" ถ้านิยามมันเป็นแบบนี้จริง แน่นอนว่า ***ฉันรักเธอ...