เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #36 : ทำความตกลง : ช่วงจบ

 อัปต่อนะคะ อ่านให้สนุกนะคะ❤️❤️❤️❤️❤️

++++++++++++++++++++++++++++++

"ผมพักกับโปรยปรายได้ครับ" ถอนใจโล่งอยู่ในอก​เมื่อได้พูด ก่อนจะมองไปทางหญิงสาว​ ที่กำลังเผยอกลีบปากอิ่ม​ เบิ่งตากว้าง​ราวกับคาดไม่ถึง​ เขาผู้จำยอมอย่างเต็มใจเปล่งกังวานเสียงเรียบขรึมจริงจังต่อ​ "เพื่อความสบายใจของเธอ​ และเพื่อการเริ่มต้นใหม่ที่ดีระหว่างกัน​ ​เธอว่าอย่างไรฉันก็ว่าตามนั้น"

"แน่ใจนะคะ"

"แน่ใจสิ" ประสานสบด้วยดวงตาคมกล้าของเขายืนยันหมายความตามที่​เอ่ย​ ชายหนุ่มเผยยิ้ม​ "นอกเหนือจากต้องอยู่เรือนพักเดียวกับโปรยปราย​ เธอคิดอะไรได้อีก"

"เยอะแยะไปค่ะ​" ตอบเสียง​สะบัด​ นัยน์ตาวาววับตวัดเมิน​มองไปทางอื่น

"ถ้าเยอะแยะ...คุณน้าครับ" 

"คะ" กำลังตั้งอกตั้งใจฟังไม่ต่างกับคนอื่น สตรีวัยกลางคนสะดุ้งตัว

"มีกระดาษปากกาไหมครับ"

"มีค่ะ" นัยน์ตาสีสนิมคมหวานฉายแววฉงน​ ขณะเดียวกันคิ้วเข้มเรียวงามก็เริ่ดขึ้น​ "แต่คุณชายจะเอาไปทำไมคะ" 

"เอามาจดลิสต์ที่บุปผชาติกำลังจะบอกครับ​ เธอบอกว่าเยอะแยะ​ ผมกลัวผมลืม" 

"เอ่อ..." ทำหน้าปูเลี่ยนกับเขา​ เจ้าของไร่ทิพย์วารีเลื่อนสายตาไปทางบุปผชาติ​ " ดอกไม้" 

"แม่ไม่ต้องไปบ้าจี้ตามคุณชายเธอ​ เห็น​ ๆ​ อยู่ว่าเธอแหย่หนู​ ใครจะไปคิดอะไรเยอะแยะได้ทัน​ ปุบปับ​กะทันหันขนาดนี้​ ​อ้อ" กลับมาประสานสบตาด้วย​ หญิงสาวกล่าวชัดถ้อยชัดคำ​ "ห้ามคุณชายสนิทสนมกับลูก​ ๆ​ ของดิฉันเกินควร" 

"เกินควรของเธอ​ นี่หมายถึงประมาณไหนหรือ"

"ประมาณทำให้พวกเขาเข้าใจไขว้เขวว่าคุณชายจะกลายมาเป็นพ่อ" 

"อืม​ ตรงไปตรงมาดี แต่เจตนารมณ์​ของฉันต้องการให้เป็นอย่างนั้น​ ไม่เช่นนั้นเธอกับฉันก็ลำบากที่จะไปต่อ แต่เอาเถอะ​ เล่นเกมสลับไขว้ก็แล้วกัน​ ฉันจะพยายามไม่สนิทสนมกับลูก​ ๆ​ ของเธอ​ จนกว่าเธอจะเลื่อนขั้นแบบก้าวกระโดดให้​ฉัน​ ยุติธรรมดีไหม"

"ยุติธรรมดีค่ะ​ แต่คุณชายอย่าได้มั่นใจอะไรนัก​ ถึงคราวค้างมันหักคุณชายร่วงตุ้บ​ คุณชายจะเกลียดชังดิฉันเสียเปล่า​ ๆ​ ทีนี้​สายสัมพันธ์อันดีระหว่างดิฉันและแม่กับคนอื่น​ ๆ​ ในชลณนาถมันจะขาดสะบั้นอย่างไม่ควรจะขาดสะบั้น"

"เรื่องนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วง​ ความรู้สึกอื่นนอกเหนือไปจากความรู้สึกอยากมีเธอเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตอาจจะมีบ้าง​ แต่เกลียดชังฉันจะไม่มีวันรู้สึกอย่างนั้นกับเธอ"

สิ้นประโยคเรียบเรื่อย​หากเสมือนคำสัญญามั่น​เหมาะ​จาก​เขา​ หม่อมราชวงศ์​ปาริวรรต​ รวิพร​ ขณะสายลมแรงวูบหนึ่ง​โกรกผ่านหน้า​ราวกับจะร่วมเป็นพยาน​ บุคคลอื่นนั่งร่วมอยู่ในห้องอาจจะได้หันมาทางเขาทีหันไปทางบุปผชาติทีต่อ หากใครคนหนึ่งจะไม่ส่งเสียงคราง​ 'โอววววว'​ ขึ้น และใครคนนั้นไม่ใช่ใคร หญิงรัตนาวดี

หลุดเสียง​เสมือนประกาศชัดว่าหล่อนซาบซึ้งประทับใจเหลือเกินแล้ว​ เจ้าตัวก็นึกรู้​ หดคอโก่งหลังห่อไหล่​ ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม​ กรอกกลิ้งนัยน์ตาเหมือนผู้ร้ายกำลังคิดหาหนทางปกปิดความผิด​ แต่​ 

ความผิดนั้นเป็นความผิดซึ่งหน้า​ ถ้าไม่ดีดนิ้วหายตัว​ได้​ อย่างไรเสียก็ไม่พ้น

เขามองหล่อนทางปรายตาด้วย​ ใช่แต่เพียงนายตำรวจหนุ่มนั่งอีกฟาก​ 

ทำหน้ายุ่ง​ ๆ​ วุ่นวายใจไม่กล้าหันซ้ายหันขวาพักใหญ่​ ความอดรนทนของเจ้าของเรือนร่างอรชรขาดผึง "พี่ชายอ่ะ​ คุณตำรวจภูธรอ่ะ" 

"พี่เปล่าว่าอะไร" 

"ผมก็เปล่า" 

"ไม่จริง​ ทั้งพี่ชายแล้วก็คุณตำรวจภูธรต่างก็พร้อมใจกันตำหนิรัตนาวดี" หันขวับไปมาเถียงเสียงแข็ง​ มองหาตัวช่วย​ "บุปผา​ คุณน้า​ คุณน้าอัยการ" 

"ไม่มีใครนึกตำหนิอะไรหญิงรัตนาวดีหรอก ไม่ว่าจะทั้งคุณชาย และมานพอย่าคิดมากสิ" คนปลอบใจคือบุปผชาติ​ ส่วนผู้สูงวัยวุฒิชายหญิงเลือกจะรับทคนดูผู้มีมารยาท นัยน์ตาทั้งสองคู่นั้นฉายแววอ่อนโยนไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน

"แต่พี่ชายกับคุณตำรวจภูธรมองรัตนาวดีด้วยหางตา บุปผา คุณน้า คุณน้าอัยการก็เห็น" ยังคงเง้างอด ย่นจมูก ทำแก้มป่อง​ ปากยื่น ราวกับเด็กสาว​ ๆ​ พร้อมทั้งเหลือกตาไปมา​

แม้จะนั่งส่ายหน้า​ แต่ดวงตาฉายแววอิดหนาระอาของมานพก็เผยความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาวูบหนึ่ง คนอื่นทันเห็นไหมไม่รู้​ แต่​เขาผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายของหญิงสาวที่ชายหนุ่มบ่นว่าทำให้ไมเกรนขึ้นบังเอิญเห็น

อืม​ ไม่แน่​ ขณะกระตุกยิ้ม​นึกครึ้มใจ​ เสมือนกำลังตั้งอกตั้งใจมองดอกไม้กลีบบางดอกเล็ก​ ๆ​ ค่อย​ ๆ​ แทงหน่อขึ้นมาตามรอยแยกของพื้นซีเมนต์​ พลันต้องเบี่ยงเบนสายตากลับไปมองคุณแม่ลูกแฝด​ เมื่อเจ้าหล่อนพูดว่า

"มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติของผู้ชายที่มักจะถือตัวว่ามีดีน่ะหญิงรัตนาวดี อย่าไปใส่ใจเลย" 

"อ้าว" สิ้นคำของบุปผชาติ​ คนออกหน้าเดือดร้อน​ ไม่ใช่เขา​ แต่เป็นนายตำรวจหนุ่ม​ "คุณดอกไม้​ ทำไมมาแขวะผมอย่างนั้นล่ะ" 

"ฉันไม่ได้แขวะ​นาย​ ไม่ได้แขวะใคร" เชิดคาง​ หญิงสาวปรายตามาทางเขา​" คุณชายคิดว่าดิฉันแขวะอะไรคุณชายหรือเปล่าคะ"

"ไม่เลย" กล่าวเรียบเชียบ​ พลางประสานสบนัยน์ตาด้วย​ "ฉันไม่ได้มีความรู้สึกว่าเธอพูดแขวะอะไรทั้งนั้น​ ด้วยเธอพูดว่าฉันกับมานพตรงไปตรงมาต่างหาก​"

"โอววววว" เปล่งกังวานเสียงครางขึ้นมาอีก​ ก่อนจะรีบยกปิดปากฉับไว​ ขยับก้นเข้าหาพนักพิงโซฟามากขึ้น​ พลางเหลือกตาไปมา​หญิงรัตนาวดี​ 

แน่ละซ้ำรอยเดิม ทั้งเขาและชายหนุ่มนั่งอีกฟากมองหล่อนทางปรายตา​ และเช่นเดียวกัน​ คนมักเผลอทำตัวขัดจังหวะกะบึงกะบอน​เง้างอด​ หันซ้ายขวา

"พี่ชายอ่ะ​ คุณตำรวจภูธรอ่ะ" 

"ครั้งนี้พี่ก็เปล่าว่าอะไร"

"ผมก็เหมือนกัน" 

"ไม่จริง​ ทั้งคราวก่อนทั้งครั้งนี้​ พี่ชายกับคุณตำรวจภูธรต่างก็สมัครใจรักใคร่กลมเกลียวร่วมแรงกันตำหนิรัตนาวดี​" แย้งเสียงแข็ง​ เรียกหาตัวช่วยอีก​ "บุปผา​ คุณน้า​ คุณน้าอัยการ"   

ทว่าครานี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อน​ ทั้งสามคนราวกับจะพร้อมใจกันเป็นใบ้​ ไม่มีใครกล่าวว่าอะไร​นอกจากจะพากันมองหญิงสาวยิ้ม​ ๆ​ 

ยิ้ม​ ๆ​ ที่ยิ้ม​ ๆ​ กันนั่นน่าจะไม่มีอะไรเอี่ยวกับเขาแต่น่าจะเกี่ยวโดยตรงกับชายหนุ่มนั่งอีกฟาก​

หญิงรัตนาวดี จ่าสิบตำรวจมานพ

เรื่องของตัวเองเอาให้รอดก่อนดีไหมปาริวรรต​ เรื่องคนอื่นปล่อยเขา

ใช่เรื่องตัวเองเอาให้รอดก่อนดีกว่า เรื่องคนอื่นค่อยยุ่ง บอกตัวเองก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปทางแม่ของลูก

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนหน้าทำความรู้จักโปรยปรายกันนะคะ ว่าแต่โปรยปรายจะมาช่วยเฉลยจุดไหนของเรื่องน้า ❤️❤️❤️❤️❤️