เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #35 : ทำตามตกลง : ช่วงท้าย

มาแล้วค่ะ มีนักอ่านบวกนักเขียนสงสัยว่าดอกไม้ไปทำลูกอีท่าไหนถึงได้มา ไม่รู้มีใครสงสัยด้วยรึเปล่าว่าคุณชายไปทำอีท่าไหนดอกไม้ถึงมุ่งมั่นเซย์โน สงสัยไม่สงสัยไม่รู้ แต่ฉัตรวารินอยากให้สงสัย ฮา แต่ตอนนี้เข้าเนื้อหาดีกว่านะคะ❤️❤️❤️❤️❤️

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"บ้าไปแล้วน้า" นายตำรวจหนุ่มส่ายหน้าแรง​ " ผู้พันระดับไหน​ จะเอาตัวลงมาเกลือกกลั้วกับชัยวัฒน์รึ ลาออกมานานเกิน​ สันนิษฐานอะไรเรื่องไม่เป็นเรื่อง"

"ฮะ​ฮ่ะฮ่า​​ เชื่อได้เรอะ​ นี่นายแม่กลอง​ ฉันถามหน่อยเถอะ​ ว่าเพื่อนนายแม่กลองน่ะบริสุทธิ์ผุดผ่องหรือ" 

"เขาก็ไม่ได้ขาวสะอาดอะไรหรอก​ แต่ถ้าไม่มีหลักฐานเราจะไปกล่าวถึงเขาไม่ดี​ มันก็ไม่ใช่เรื่องสมควร​ ถึงต่อให้มีหลักฐาน​แต่ถ้าหลักฐานนั้นมันใช้ไม่ได้​ ​เราก็ไม่ควรไปตัดสินความเขา​ ใจเอียงซ้ายเอียงขวาน่ะ​ มันฆ่าคนได้ง่าย​ ๆ​ แค่เพียงแต่แปลงมาเป็นคำพูดและการกระทำ​ แกคงลืมไปแล้วว่าทำไมตัวแกถึงได้ลาออกจากอัยการ"

"โฮ่ย​ ย้อนกลับเข้าตัวจนได้​ เลิกพูด​ เลิกพูด" จิจ๊ะ​ ชายวัยกลางคนลุกยืน​ ทันควันเช่นกันเจ้าของบ้านเงยหน้า

"นั่นจะไปไหนน่ะ"

"ไปหาน้ำกิน"

​"ตายจริง" ราวกับจะนึกอะไรได้นายแม่กรองผกาเอ่ยเสียงหลง​" คุณน้าลืมเสียสนิท​ ขอโทษนะคะคุณชาย​ ขอโทษนะคะคุณหญิง​ ตาเหว่ย"

"อะไรอีก" ชะงักเท้า​หันกลับ​ มีความเกรี้ยวในน้ำเสียง​ แต่มีหรือเพื่อนเก่าเพื่อนแก่จะใส่ใจ​ แค่นั้นไม่พอ​ 

"ไหน​ ๆ​ ก็ลุกแล้ว​ เอาน้ำมาเสิร์ฟด้วยละกัน" 

"ใช้ตลอด​ นี่ขนาดไม่ใช่ผัวใช้ได้ไม่หยุดไม่หย่อน​ ถ้าเป็นผัวสงสัยไม่มีช่วงได้หายใจ"

"เออน่ะ​ แก่แล้วขี้บ่นเสียจริง" 

"ว่าคนอื่นเขาอย่างกับตัวเองยี่สิบ" งึมงัม​พลางโคลงศีรษะทำเสียงจิจ๊ะ​ ชั่วครู่ชั่วยามร่างผอมกระหร่องลับหาย​ แล้วบรรยากาศชวนยิ้มก็เจือจาง​ เหมือนบทเพลงครึกครื้นค่อย​ ๆ​ หรี่เสียง​ ก่อนจะแผ่วเบาแว่ว​ ๆ​ ราวกับดังมาจากที่ไกลแสนไกล​ หากความเงียบงันกลืนกินภายในห้องที่มีมุขหน้าต่าง​ หรือ​ เบย์ วินโดว์​ ซึ่งเป็นส่วนที่ยื่นออกไปจากตัวอาคาร​ทำให้เกิดบริเวณส่วนโค้งลดทอนความแข็งกร้าว​ เสริมเสน่ห์และเพิ่มเอกลักษณ์โดดเด่นให้พื้นที่ใช้สอยได้ไม่ทันไร​ พลันนายแม่กรองผกาโพล่งขึ้น​ 

"ดอกไม้"

สะดุ้งนิดหนึ่ง​ ขณะนั่งนิ่งหลังตรง มือประสานวางบนตัก​ ทอดสายตาราวกับเหม่อลอย​ หญิงสาวหันไปทางผู้เป็นใหญ่ของบ้าน

"แม่รู้ว่าเอ็งพิพักพิพ่วนใจกับการที่คุณชายจะมาอยู่ที่นี่​ แต่คุณชายไม่ได้ทำอะไรผิด​ คนผิดคือทางเรา​ ก้าวถอยสักก้าว​ ให้โอกาส​ ให้เวลา​ เมื่อมันผ่านไปสักระยะ หากเอ็งยังยืนกรานตามที่ตั้งมั่น​ แม่เชื่อว่าคุณชายจะน้อมรับทุกสิ่งอย่างได้แต่โดยดี​ ใช่ไหมคะคุณชาย" ท้ายประโยคหญิงวัยกลางคนมองมาทางเขา

เรียบขรึม​ ประสานสบนัยน์ตาคู่สีสนิมสุขุม​ ชั่วครู่ชายหนุ่มกล่าวด้วยกังวานเสียงแหบต่ำจริงจัง " ครับคุณน้า​ เมื่อผมมีความมั่นใจไม่ว่าอย่างไรบุปผชาติก็ไม่อาจเปิดใจรับผม​ ผมก็ยินยอมจะล่าถอยแต่โดยดี"

"แต่พี่ชายคะ"

ปรายตามองไปทางน้องสาว​ที่ขัดขึ้นกลาง​ลำ โดยพลันอีกฝ่ายเปลี่ยนสีหน้าไม่ต่างอะไรกับเด็กหงอย​ หดคอห่อไหล่หลังโกง​ สองมือบีบนวดซึ่งกันครู่หนึ่ง กังวานเสียงอ่อนสร้อยของหญิงรัตนาวดีดังขึ้น​ "รัตนาวดีขอโทษค่ะ​ รัตนาวดีนี่แย่จริง​ ๆ​ เลย​ ทั้ง​ ๆ​ ที่พี่ชายกับท่านตาสั่งนักสั่งหนามาแล้ว" 

"ไม่เป็นไรหรอกหญิงรัตนาวดี​ เรารู้ว่าหญิงรัตนาวดีเปิดใจอ้ากว้างต้อนรับเราเสมอ​ กระทั่งตอนนี้​หญิงรัตนาวดีก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน​ เราซาบซึ้งในน้ำจิตน้ำใจของหญิงรัตนาวดีและทุกคนที่ชลณนาถเหลือเกิน​ เอาเถอะ​ คุณชายคะ"​ ตวัดสายตามาทางเขา​ อำพันคู่สวยทอแสงอ่อนก่อนนั้นเปล่งประกายวาวกล้า​ 

"ก่อนหน้าคุณชายบอกดิฉันว่าคุณชายจะไม่เข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะคู่หมายของดิฉัน​ ไม่ทราบว่าคุณชายจะอยู่ที่นี่ในฐานะที่ดิฉันคาดเดาเอาไว้ใช่หรือไม่คะ"

" ใช่​ ฉันจะอยู่ที่นี่ในฐานะคนขับรถส่วนตัวของเธอ​ ตามที่ท่านตาได้แจ้งไว้กับคุณน้า" 

"ถ้าอย่างนั้น​ แม่คะ" ผินหน้าไปทางหญิงวัยกลางคนทว่าดวงตาวับวามไม่ได้ละไปจากเขา​ "คงไม่งามนักหากลูกสาวของ​แม่​จะอยู่ร่วมชายคาเดียวกับคนขับรถ​ ต่อให้เป็นผู้หญิงมีลูกติดก็เถอะ​ ​"

"ดอกไม้​ " 

"เรือนพักของโปรยปราย​นั้นกว้างขวาง​ ตู้เตียงก็มีครบ​" 

"ดอกไม้" 

นอกจากนายแม่กรองผกาจะออกชื่อผู้เป็นลูกสาวด้วยน้ำเสียงไม่พึงใจนักต่อเนื่อง​ คราวนี้​ยังมีเสียงหัวเราะหึในลำคอลอยดังมาจากนายตำรวจหนุ่มด้วย​ ทว่าบุปผชาติไม่แยแส​ กลีบปากคู่อิ่มสีสดหวานล้ำยังติดอยู่ตรงปลายลิ้นของเขาจวบจนทุกวันนี้ยังคงขยับขึ้นลงกล่าวต่อเรียบเรื่อย​ ราวกับว่าได้คิดคำนวณผลได้ผลเสียมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว​

"ตะปูยังอยู่​ ลวดขึงม่านมีเก็บอยู่ในลังเครื่องไม้เครื่องมือกว่าครึ่งขด​ ส่วนผ้าม่านผืนใหญ่เนื้อหนาสะอาดเอี่ยมอ่องก็พับเก็บอยู่ในตู้​ ต่อให้ต้องอยู่ร่วมกับคนอื่นแต่ก็ยังมีความเป็นส่วนตัวหลงเหลืออยู่​ หนูเห็นว่า..." 

"ไม่ได้" สะบัดเสียงเฉียบ​ นัยน์ตาคู่สีสนิมกรีดยับผู้เป็นลูกสาว​ ทว่าอีกฝ่ายแข็งแรงไม่หย่อนกว่ากัน​

"ถ้าอย่างนั้นแม่ก็ต้องเลือก​ ระหว่างหนูและลูก​ กับ..."

"อะไร​ อะไร​ เคร่งเครียดอะไรกัน​ แม่ลูก" เสียงมาก่อน​ แต่เพียงชั่วอึดใจชายร่างผอมกระหร่อง​ก็ค้อมตัว​ วางถาดไม้ที่มีแก้ว​พร้อมขวดบรรจุน้ำแร่สามขวดลงบนโต๊ะดังกึก​ "ว่าไง​ หืม" 

เงยหน้ามองนายแม่กรองผกาที​ มองบุปผชาติที ทำเสียงจิจ๊ะ​ ก่อนจะย้ายร่างไปทิ้งตัวแรงบนโซฟาตัวเก่าตัวเดิม​ก่อนหน้าที่ได้ลุก​ไป​ อดีตอัยการวรวุฒิวางแขนบนเข่าทั้งสองข้างอ้าซ่า​ ตวัดตาเข้มดุซ้ายทีขวาที​ ขยับปาก​ "ว่าไงนายแม่กลอง​ คุณดอกไม้" 

"ก็แม่..."

"ก็นังดอก..." 

พูดขึ้นมาพร้อมกัน​ หากบุปผชาติไปไวกว่า "อย่านะแม่​ อย่ามาเรียกหนูแบบนี้" 

"เออ​ ๆ" ยอมให้อย่างรำคาญ​ ๆ​ สตรีวัยกลางคนฟ้องต่อ​ "ก็คุณดอกไม้ของตาเหว่ยน่ะสิ​ จะให้คุณชายไปอยู่กับคนเลี้ยงม้า" 

"คนขับรถอยู่กับคนเลี้ยงม้า​ หนูไม่เห็นว่ามันผิดปกติหรือเสียหายอะไรตรงไหน​ หรือคุณชายจะเจ้ายศเจ้าอย่าง" ท้ายประโยคหญิงสาวหันมาพูดกับเขา

ยืดหลัง​ ขยับปากจะโต้กลับ​ ทว่าจำต้องกลืนหายน้ำคำลงคอ​เสีย​ เมื่อนายแม่กรองผกากราดเกรี้ยวขึ้นมาก่อน

"แต่โปรยปรายมันไม่ใช่ผู้ชาย​ เกิดมันพิลักพิลั่นขึ้นคร่อมคุณชายล่ะ​ แม่จะเอาหน้าที่ไหนไปสู้ท่านชาย"

"แล้วคุณชายจะปวกเปียกเสียตัวให้โปรยปราย​ง่าย​ ๆ​ หรือ​ แม่คิดลึกคิดเยอะคิดเลยเถิด แสดงว่าแม่มองว่าคุณชายปาริวรรตไม่ใช่ผู้ชายทั้งแท่ง" 

"นี่นังดอก..." 

"ดอกไม้แม่​ เรียกหนูสาดเสียเทเสียอีกครั้งนะ​ หนูจะไม่คุยกับแม่อีก"

"เออ​ ​นังคุณดอกไม้​" เน้นเสียงหนักนายแม่กรองผกาหยุดพูด​หายใจหอบ​ ระหว่างนั้นนายตำรวจหนุ่มที่หลุดขำนับตั้งแต่หญิงวัยกลางคนเผยความกังวลยังคงเปล่งกังวานเสียงหัวเราะอยู่​ ขณะหญิงรัตนาวดีมีอาการเอ๋ออ๋าต่อเนื่อง​มองคนโน้นทีคนที​ ชายวัยกลางคนก็ก้มหน้าสะบัดหัวแรงหน่ายเหนื่อย​ ส่วนเขา

ประสานสบอำพันวับวามฉายแววรั้นดื้อไม่ยอมคน​ ชายหนุ่มนึกยิ้มอยู่ในใจ​ ก่อนจะเผยอกลีบปากตั้งท่าจะ... 

"ตาเหว่ย" 

จะพูดทว่า​ไม่ทันเจ้าของบ้าน​ 

"อะไรอีก" อดีตอัยการวรวุฒิเงยหน้า​ 

"ฉันต้องทำยังไง" ถามด้วยสีหน้ายุ่งยากใจนายแม่กรองผกา

"จะไปรู้รึ​ เรื่องของเรื่องก็เพราะนายแม่กลองรับปากท่านชายไม่รู้เหนือรู้ใต้​ คุยบอกกล่าวเล่าสิบกับลูก​สักคำหรือก็ไม่มี​ พอลูกไม่เอาด้วย​ก็เดือดดิ้นใจ" 

"ใช่น้าเหว่ย​ พอหนูไม่เอาด้วยเสียทั้งหมดแม่ก็โมโหเรียกหนูสาดเสียเทเสีย" ได้ทีรีบขยี้ซ้ำบุปผชาติ​ ฟากชายวัยกลางคนเหล่มองหญิงสาวชั่วเสี้ยวอึดใจส่ายหน้า​ก่อนจะหันมาทางเขา

"คุณชายครับ​"

❤️❤️❤️❤️❤️

ปอลอ. จบเนื้อหาแต่เพียงเท่านี้ ไม่รู้ว่า คุณ Ar.nie ได้คำตอบรึยังว่าคุณชายจะบอกดอกไม้รึเปล่าว่ารู้เรื่องลูกแล้ว