เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #30 : เหมือนกับต่าง : ช่วงกลาง

                ตอนแรกว่าจะอัปพรุ่งนี้ ช่วงเวลาคนอ่านกันเยอะ แต่กลัวจะยุ่ง เลยอัปไปเลยดีกว่า ไม่เซ้าซี้แล้วนะคะ กับคำถามในบทก่อน ๆ เอาที่นักอ่านสบายใจค่ะ อยากตอบคืออยากตอบ ไม่อยากตอบคือไม่อยากตอบเนอะ  แต่ถ้าตอบมาฉัตรวารินก็ตัวลอย❤️❤️❤️❤️❤️

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ทว่าสื่อไม่ถึงคำโอดครวญไร้เสียง​ ก่อนนี้ว่าแน่นแล้ว​ ตอนนี้รัดรึงยิ่งกว่า แต่เอาเถอะ ในเมื่อแวบวาบว่าจะได้มาหนึ่งอย่าให้หลุดลอยเสีย กำลังจะเปลี่ยนผ่านช่วงลมหายใจเหมือนกระทิงโหยอากาศ บุปผชาติก็ใช้ความฉุนเฉียวของหล่อนตีกระทบห้วงอารมณ์เขาอีก 

"คืนลูกของดิฉันมาเดี๋ยวนี้นะคะคุณชาย"

"เธอกำลังหวาดกลัวเกินกว่าเหตุนะบุปผชาติ" วาดตากร้าวแกร่งประสานสบนัยน์ตาอีกฝ่าย ออกแรงแต่พอน้อยยกกระชับร่างผอมบางให้ตัวเองถนัดคล่องขึ้น​ เขาพูดด้วยกังวานเสียงแหบต่ำเรียบเชียบ "ลูกของเธอคือลูกของเธอ​ และฉันก็ไม่ใช่โจร​ ใกล้ชิดนิดใกล้ชิดหน่อยใช่ว่าจะขโมยแก้วตาดวงใจของเธอไปจากอก​ ว่าแต่คุณน้ากรองผกา..." 

พลิกตัว​ ชะเง้อคอมองผ่านศีรษะปกคลุมไปด้วยเรือนผมเส้นเล็กขมวดขดเป็นลอน​ล้อแสงรวยรินกลิ่นอ่อนละมุน​ ชายหนุ่มยักคิ้ว​ กระตุกยิ้ม

ฉับไว​ปฏิกิริยาโต้ตอบ​ ร่างกลมป้อมยืนดูดนิ้วนิ่ง​ ๆ​ มองตาไม่กะพริบ​ พลันสะดุ้งอ้าปากเหวอ ตาเบิ่งโต​ วิ่งปรู๊ดไปหลบอยู่หลังช่วงขาชายวัยกลางคนแล้วโผล่มาแค่หน้า​เสี้ยวหนึ่ง​เผยให้เห็นความยังอยากรู้

เขายักคิ้ว​อีก​ แต่คราวนี้กลีบปากไม่ได้ปิดสนิท​หากแต่คลี่กว้าง​ ทันควันฟากอีกฝ่ายหดศีรษะ​ทำตัวอย่างกับจะเข้าสิง​คนยึดเป็นหลัก​ ส่วนบุรุษวัยวุฒิมากสุดในที่นี้หลังจากเอี้ยวตัวก้มมอง​ หันกลับมาพูดกลั้วเราะ​ 

"เจ้าลมมันขี้ตื่นครับคุณชาย​ ไม่เหมือนหนูฟ้า​ รายนี้เห็นคนหล่อไม่ได้ชอบเข้าหา" 

"น้า​เหว่ย"

"อะไรครับคุณดอกไม้" จิจ๊ะซี้ดปาก​ โคลงศีรษะ​ กล่าวต่อ​ "ก็ไม่จริงหรือครับที่ว่าหนูฟ้าชอบคนหล่อ​ ไม่ว่าจะเจ้ามานพ​ คุณชัชชาติ​ ปลัดสมยศ​ พี่เหนือฟ้า​ คุณวงศกร​ ไหนจะครู..." 

"หยุดนะน้าเหว่ย​ ถ้าไม่หยุดหนูจะไม่พูดด้วยอีก"

"โว้ย​ หยุดก็ได้​ ไม่รู้จะเดือดร้อนอะไร​ก็แค่สาธยาย..." 

"ไม่หยุดใช่ไหม"

"หยุดแล้วครับ​ หยุดแล้วครับ"

ขณะหนึ่งยียวน​ครึ้มใจไม่ต่างอะไรกับคนกรึ่ม​ ๆ​ ​อีกหนึ่งยืนเท้าสะเอว​ทำหน้าทำตาบ่งบอกความเดือดดาลสุด​ ๆ​ ฟากเขาก็ร่วมด้วยมีอารมณ์เคือง​ขุ่นระคนหวง​ 

หวงทั้งคนหลบหลีกซ่อนตัวหากชัดเจนถึงการมีอยู่ไม่น้อยไปกว่า หวงคนในอ้อมกอดที่หันมองผู้เป็นแม่ สลับมองชายที่สองเด็กน้อยเรียกว่าตาเหว่ย ด้วยรอยยิ้มกึ่งขัดเขินกึ่งภาคภูมิใจ​ในความเป็นตัวของตัวเอง หวงยิ่งหวงคือหญิงสาวตรงหน้า​ ดูจะเสน่ห์แรงเหลือเกิน​ แม้ชื่อไล่เรียงมานั้น​ หนึ่งขีดฆ่าเน้น​ ๆ​ ไปได้​ สองคุ้นหูเคยเห็นรูปลักษณ์ผ่านคลิปพร้อมคำเล่าเรื่อง แต่​อีกสามนี่ใหม่ถอดด้าม​ ตัวละครเพิ่มเข้ามา​ พี่เหนือฟ้า​ ​คุณวงศกร​ และครู... ครูอะไร​อีก​

ใช่สิ​ หล่อนเจ้าเสน่ห์แต่ไหนแต่ไร​ กระทั่งน้องชายเพียงคนเดียวของเขายังเคยเพ้อพก มากไปกว่านั้น...

เบือนมองทางอื่น​ สันกรามกัดกันดังกรอด​ พลางพยายามข่มลึก แต่ก่อนจะทันได้หันกลับ เสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่มดึงความสนใจชั่วประเดี๋ยวประด๋าวก่อนโน้นกระชากฉุดความสนใจอีก ชายหนุ่มแหงนหน้า

ใกล้มาก​ ใกล้​เข้ามาเรื่อย​ ๆ​ ใกล้จนทรงตัวไม่ค่อยจะมั่นคง ขณะทุกคนกำลังตอบสนองรับการมาถึง ทั้งเรียวก้าน​ ใบไม้​ แนวหญ้า​ ผืนผ้าขึงไว้บนราว ต่างโบกสะบัดแรงราวกับอยากจะปลิดปลิวเสียให้ได้

"ยาย พี่เหนือฟ้า" กังวานเสียงเล็กสดใสดีใจเหมือนใครมาตีระฆังดังหง่าวอยู่ในหู กระทบกระเทียบลามเลียถึงหัวใจ แต่เพียงนั้นไม่พอ เด็กหญิงยังทำเขาช้ำระกำอีก ด้วยการดิ้นขลุกขลักจะตีจาก "มามี๊ ตาเหว่ย ยายกับพี่เหนือฟ้ามาแล้ว หนูจะขี่คอปเตอร์กับพี่เหนือฟ้า"

 'เหนือฟ้า' ชื่อนี้ลางไม่ดี กระชับวงแขนเข้า ลูบไหล่เล็กนิ่มนวล ประสานสบนัยน์ตาใสแป๋ว เผยยิ้มอ่อนพยักหน้าบุ้ยใบ้ ใจเย็นรอสักครู่ ก่อนจะพลิกตัวหันไปทางจุดกำเนิดเสียง แล้วเขาก็ได้เห็น 

แต่ไม่ชัด แม้จะเพ่งตาก็เป็นเพียงร่างคนกำลังคร่ำเคร่งกับการนำยานอากาศที่มีส่วนประกอบหลักใช้ในการบิน คือใบพัด หรือ โรเตอร์ ลงจอด 

"คนนั้นละครับคุณชาย" ขยับตัวมายืนเคียงพ่วงร่างกลมป้อมเขยิบตามด้วย ชายร่างผอมกระหร่องกระซิบกระซาบ "พี่เหนือฟ้าของหนูฟ้า นักบินที่พาคุณดอกไม้ไปทำภารกิจสำคัญที่คุณชายก็รู้ ๆ อยู่"  

"เขาน่ะหรือครับอัยการวรวุฒิ พี่เหนือฟ้า" มองอีกฝ่ายทางปรายตาพลางถาม วกกลับสายตา เครื่องบินปีกหมุนลดระดับความสูงลงจนฐานจอด หรือ แลนดิ้ง สคิดซ เกือบจะแตะพื้น

"ครับ เขาแหละครับ แต่คุณชายไม่ต้องกังวล คนนี้ไม่มีอะไรน่ากลัว" 

คำพูดกับน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเหมือนจะไปคนละทางกัน ไม่ต่างอะไรกับรถแข่งเพิ่งวิ่งสวนพรืดเดียวจบ แวบเดียวมองเสี้ยวหน้าซูบ กระชับวงแขนหวงแหน นัยน์ตาคมจับจ้องเขม็งยังจุดเดิม