คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : เดินทาง : ช่วงแรก
กลัวจะหลายวันจัดเลยรีบนำมาเสิร์ฟไม่ได้ตรวจทานอะไร คอมฯ ส่งเสียงร้องให้อัปเดตระบบเลยรีบเผยแพร่พร้อมแปะลิงค์เผื่อไข่จะแตกกับเขาบ้าง ส่วนคำถามยังรอคอยคำตอบและอ่านให้สนุกนะคะ ❤️❤️❤️❤️❤️
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นั่นอะไร ของใคร” ทั้งตัว ทั้งมือผ่ายผอมของคนรับหน้าที่นำสัมภาระใส่รถชะงักกึก ทันทีเขาเอ่ยทัก
เงยหน้า ประสานสบกริ่งเกรงฉายชัดในดวงตาสีสนิม เสี้ยวอึดใจเหมือนจะถามให้แน่ใจ ชายหนุ่มเหลียวมองหลังตามสายตานั้น
“ของรัตนาวดีเองค่ะพี่ชาย” เดินมาถึงตัวเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นซีเมนต์เงียบไป เสียงหวานสดใสของเจ้าตัวเจ้าของกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สีชมพูดังขึ้นมาแทน
“ของหญิงรัตนาวดี แล้วมาเกี่ยวกับอะไรกับรถพี่”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ชายหรอกค่ะ แต่ช่วงนี้กระแสรณรงค์ลดโลกร้อนกำลังมาแรง รัตนาวดีเลยอยากจะร่วมเคมเปญนี้กับเขาด้วย”
“แต่เราคุยกันแล้ว” ตีหน้าเรียบขรึม จับจ้องผู้เป็นน้องเคร่งเครียด ทว่าเปล่งประกายวาววับมุ่งมาดนัยน์ตาพรายพราวคู่ตรงหน้าทำเขาถอนใจหน่วง “ทูลท่านตาหรือยัง”
“ไม่ได้ทงไม่ได้ทูลอะไรทั้งนั้น” ผิวเผินเหมือนตำหนิ ลึกซึ้งเจือรักใคร่เอ็นดู พระสุรเสียงแหบพร่าของหม่อมเจ้าพรหมพิริยะเพิ่งเสด็จมาถึง ร่างสูงสมส่วนขยับตัวปรับเปลี่ยนสีหน้านอบน้อม
“แต่ตาเป็นคนสั่งให้รัตนาวดีไปกับหลานเอง คนที่นี่จะได้ไม่ต้องคอยเปิดประตูรับลูกชายเจ้าสัว ขอโทษหลานที่ไม่ได้บอกกล่าวไว้ก่อน หวังว่าหลานไม่ขัดข้อง”
“หลานหรือจะกล้า” ค้อมศีรษะจำยอม เงยหน้าเลื่อนสายตาไปทางหญิงสาวร่างเพรียวระหง ในชุดทะมัดทะแมง เชิ้ตเขียวลายจุดเนื้อผ้าเรียบลื่นเก็บชายไว้ในกางเกงผ้าเข้ารูปสีท้องฟ้าคืนเดือนมืด รองเท้าผ้าใบ เรียวคิ้วข้างขวาเลิกขึ้น
“ไม่ต้องตกอกตกใจไปหรอกชายปาริวรรต พี่ไม่ได้มีว่างเหมือนหญิงรัตนาวดี”
“ผมไม่ได้ตกอกตกใจอะไร เพียงแต่”
“อ๋อ พี่มีนัดกับรุ่นน้องน่ะ เขาชวนไปบ้านสวน”
“ครับ”
“แต่ถึงพี่จะไม่ไปกวนใจชายปาริวรรต แต่พี่ก็มีของฝากไปให้หลาน”
“ของอะไรหรือครับ”
“ประไพ” สิ้นกังวานเสียงนุ่มนวล สาวใหญ่ร่างท้วมเดินหิ้วกระเป๋าเดินทางมาอีกสองใบ ขนาดของมันนั้นเล็กกระทัดรัดเหมาะแรงเด็กน้อยลาก น่ารัก ทว่า
ราวกับจะล่วงรู้ก้นบึ้ง แผ่วเบาอ่อนพริ้วเหมือนสายลมรำเพยเคลียใบไม้ เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากกลีบปากหยักอิ่มฉ่ำวาวชมพูเรื่อ นัยน์ตาคู่คมสุขุมลึกฉายแววเอ็นดู
“ ที่เรากำลังทำกันอยู่นี่ พี่ว่ามันมากกว่ามัดมือชกเสียอีก ความมั่นใจถอยร่นตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวมันไม่ใช่ตัวน้องเลยนะชายปาริวรรต”
“ผมไม่ได้ขาดความมั่นใจ เพียงแต่บุปผชาติตั้งแง่ตั้งงอนกับผมไว้มากเหลือเกิน”
“นั่นเพราะเราไม่เคยคิดทลายกำแพงจริงจังมาก่อนต่างหาก เอาเถอะ ยังไงก็แล้วแต่พี่เอาใจช่วย แต่กำลังใจ ถึงใครอื่นจะมอบให้อย่างท่วมท้น ทว่าตัวเราเองไม่รู้จักใช้ ผลสำเร็จดังคาดหวังอันใดก็หาได้เกิดหรอกนะชายปาริวรรต” สิ้นคำจ้องลึกเข้ามาในตาของเขาชั่วอึดใจ หม่อมราชวงศ์หญิง วารัตดาหันไปทางบุรุษสูงวัยกว่าใคร “หลานทูลลาเพคะท่านตา หากกลับไม่ดึก หลานจะแวะหาท่านตานะเพคะ”
“ไปเถอะ ฝากความระลึกถึงครอบครัวเพื่อนรุ่นน้องของหลานด้วย”
“เพคะ” ถอนสายบัว พี่สาวคนโตหันไปทางน้องนุชสุดท้อง “เดินทางโดยสวัสดิภาพนะน้องพี่ หากพี่ชายเหนื่อยก็เปลี่ยนมือบ้าง”
“ค่ะพี่หญิงวารัตดา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องขึ้นอยู่กับพี่ชายปาริวรรตด้วยว่าจะยอมให้รัตนาวดีเปลี่ยนมือหรือเปล่า”
เมื่อไม่โต้ตอบยืดความอะไรกับคนโยนผ้าร้อนใส่ ที่หันมายักคิ้วหลิ่วตานอกจากจะเผยยิ้มบาง วงสนทนาก็ไม่ยืดเยื้อ ชั่วเวลาต่อจากนั้น เสียงฝีเท้าก้าวฉับ ๆ คล่องแคล่วตรงไปทางเดินปูด้วยอิฐเก่าเรียงรายทอดตัวคดเคี้ยว ใต้ร่มไม้เลื้อยครึ้มใบเขียวแซมกลีบดอกสีบานเย็นค่อย ๆ แผ่ว เรือนร่างเพรียวระหงค่อย ๆ เล็กลง ๆ แสงอ่อนนวลไล้เรื่อยลอดใบไม้สาดกระทบพื้น ขณะนัยน์ตาคู่สีนิลมองตามแผ่นหลังแสนคุ้นเคยพลางครุ่นคิด ล่วงเวลาผ่านระบายลมหายใจเบา ๆ พลิกตัวกลับไปพูดกับคนในบ้าน
“ยกกระเป๋ารัตนาวดีกับกระเป๋าที่ประไพเพิ่งถือมาขึ้นรถเถอะสมาน ฉันขอโทษด้วยที่ทำให้เสียเวลา”
ค้อมศีรษะรับรู้ หนุ่มใหญ่กระวีกระวาดแข็งขัน ส่วนเขาวกกลับไปทางน้องสาวกับผู้เป็นตา “ขึ้นรถเถอะรัตนาวดี นี่ก็สายมากแล้ว แล้วหลานจะส่งข่าวมาเป็นระยะ ๆ”
“ไปเถอะ ขับรถดี ๆ อย่าเอาความกังวลอะไรก็แล้วแต่มากวนสมาธิ”
“กระหม่อม” ขยับตัวกำลังเอื้อมมือ พลันเสียงรถค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาบนถนนฉุดรั้งการกระทำ
เลิกคิ้วหันไปมอง ใจเต้นแรงประหวั่น หันไปทางหม่อมเจ้าพรหมพิริยะ พระพักตร์อ่อนโยนแปรเปลี่ยนขึงเครียด กระทั่งหญิงรัตนาวดีคนไม่อินังขังขอบอะไรนักยังหน้ายุ่ง นัยน์ตากลอกกลิ้งหลุกหลิก
“ไปเถอะ ชายปาริวรรต ทางนี้ตาจะจัดการเอง ถ้ามาแบบจะสร้างปัญหา คราวนี้เห็นทีจะได้เลิกเกรงใจ สมานเร่งมือเข้าเอื้อยเฉื่อยยังกับคนแก่”
ผงกศีรษะปะหลก ๆ ชายร่างเล็กทันควันทันใจควับปึ๊ก ประตูท้ายปิดสนิท จังหวะเดียวกันเรือนร่างอรชรลุกลี้ลุกลน
“ไปเถอะพี่ชายปาริวรรต เร็ว ๆ ค่ะ”
ความคิดเห็น