เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #23 : รวิพรอีกคน : ช่วงแรก

เสิร์ฟกันต่อค่ะ สั้นไปนิดอย่าว่ากันนะคะ พยายามเร่ง แต่เวลาส่วนตัวมีน้อยเหลือเกิน ตอนท้ายลิงค์นิยายอีกเรื่องยังมีแนบ สนใจโหลดซื้อได้ ฉัตรวารินอยากอวดลูก อย่างไรก็แล้วแต่อ่านให้สนุกนะคะ❤️❤️❤️❤️❤️ 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เสียงฝีเท้าย่ำใบไม้ปลิดร่วงเกลื่อนพื้นกระทบโสตประสาท​ ใช่เพียงเขาได้ยิน​ หากบุรุษชราภาพอดีตทหารกล้าและนักธุรกิจที่ดินก็ด้วย​ แสงสว่างจ้าบนหน้าจอดับวูบ​ ก่อนต้นตอเสียงนั้นจะก้าวขึ้นเรือน​ พร้อม​ ๆ​ ถ้อยประโยคร่าเริงดังขึ้น

“ยู้ฮู้​ ท่านตา​ พี่ชาย​ รัตนาวดีเองค่ะ​” สิ้นคำไม่ทันไร​ ดวงหน้าได้รูปเผยยิ้มสดใสผลุบโผล่ตรงกรอบประตูไม้​ราวกับจิ้งจกไม่ก็แมวตาโตแป๋วแหววชวนคนเล่น

ส่ายหน้า ถอนใจ​เบา​ ๆ​ ชายหนุ่มชำเลืองมองไปทางหม่อมเจ้าพรหมพิริยะ​ พระพักตร์​ของท่านกำลังเจือไปด้วยรอยยิ้มอ่อนบางเอ็นดู อีกทั้งพระเนตรก็ด้วย

น้องนุชสุดท้องของเขามักได้รับการยกเว้นเสมอ ทว่าทุกสิ่งอย่างในความแตกต่าง​มีอภิสิทธิ์เหนือใครนั้นแลกมาด้วยสภาวะแทบสิ้นชีพของหล่อน

ในวัยขวบแรก​ สามขวบ​ ห้าขวบ​ ด้ายเส้นเล็ก​ ๆ​ กั้นกลางระหว่างความเป็นความตายของรัตนาวดีเปื่อยผุแทบขาดสะบั้น​ ​ทว่าทุกครั้งเด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยเสน่ห์เฉพาะตัว กลับสามารถดึงลมหายใจโรยรินพร้อมขาดห้วงทุกเมื่อขณะให้คืนมาเป็นปกติได้​อย่างไม่น่าเชื่อ

คนในครอบครัวต่างอัศจรรย์ใจในความพิเศษนี้ กระนั้น​ความกริ่งเกรงหวาดหวั่นก็เคาะจังหวะคลี่คลุมจิตใจทุกคนไปแล้ว​ ​ครั้นรัตนาวดีย่างเข้าขวบที่เจ็ด ​ท่านตาของหลาน​ ๆ​ จึงได้หายไปจากวังนานนับร่วมสองเดือน​ ก่อนจะกลับมาพร้อมด้วยพระป่ากลิ่นสาบสางแรงวัยใกล้เคียงกันรูปหนึ่ง​ 

หลังจากทำพิธีเสริมดวงชะตาต่ออายุ​ เขาเองก็จำไม่ได้แม่นถึงขั้นตอนเป็นเรื่องเป็นราวข้ามวันข้ามคืน นับจากนั้นหล่อนไม่เคยเจ็บไข้ได้ป่วยหนักหนาสากรรจ์​อีก

แต่แม้จะแข็งแรงขึ้นจนเกือบจะมากกว่าใครในหมู่พี่น้อง​ หากการยกเว้นยังคงอยู่จวบจนทุกวันนี้​ ​ไม่เฉพาะคนในวัง​ รวมทั้งคนที่อเมริกา​ และคนอื่น​ ๆ​ ด้วย​ จริงสิ...

สังหรณ์ใจเร่งเร้าให้หัวคิ้วย่นเข้าหากันแทบขมวดยุ่ง​ หน้าหันขวับไปทางเรือนร่างอรชร​ เสี้ยวอึดใจเดียวเท่านั้น​ นวลแน่งน้อยเห็นเป็นเงาสีดำตรงแสงสว่างวิ่งถลาตึงตังผ่านหน้าโถมตัว​ พริบตาพระปรางเต็มไปด้วยลายแทงชีวิตของบุรุษชราสูงศักดิ์​โดนประทับตราดังฟอด

“รัตนาวดีกลัวพี่ชายปาริวรรตลืม​ รัตนาวดีเลยมาแสดงความรักความคิดถึงท่านตาด้วยตัวเอง”​

“จริงรึ”​ พระสุรเสียงแหบพร่าเต็มตื้นไปด้วยความปลื้มปริ่ม​ ขณะพระหัตถ์​ข้างหนึ่งลูบไล้เรือนผมสลวย​ “ตาว่าเรามีเหตุสมควรอย่างอื่นมากกว่า​”

“แหมท่านตา​ ถ้าไม่รู้เสียสักเรื่องรัตนาวดีก็ไม่ว่าอะไรท่านตาหรอกนะเพคะ”​ ทำแก้มป่อง​ตวัดตาค้อนควัก​ กลีบปากอิ่มขยับขึ้นลงเจื้อยแจ้วต่อ​ “อีกสองอาทิตย์ท่านยายน้อยจะบิน​กลับ​ รัตนาวดีเลยต้องรีบมาทูลท่านตาตามรับสั่ง”

“มาเดี๋ยวก็หมดเนื้อหมดตัวกลับไปอีก​ เฮ้อ” ถอนพระทัยแรง​ หม่อมเจ้าพรหมพิริยะทอดพระเนตรมาทางเขา ชั่วอึดใจ​วกกลับ​รับสั่งถามเคร่งขรึม​ “มาคนเดียวหรือชายณัฏฐภัทรมาด้วยล่ะ” 

“องค์เดียวเพคะ​ พี่ชายณัฏฐภัทรยังจัดการเรื่องหย่าไม่เสร็จ”

“งั้นหรือ”​ จังหวะเดียวกันบุรุษชราเปล่งพระสุรเสียง​รับรู้​ เขาลอบระบายลมหายใจโล่ง

“หย่าแล้ว​ ถ้ายายน้อยของพวกเรายอมกลับมาอยู่บ้านเกิดเมืองนอนถาวรก็คงดี​” พระสุรเสียงนั้นแม้จะแผ่วเบา แต่ก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง “ชายณัฏฐภัทรจะได้กลับมาด้วย​”

“รัตนาวดีว่าต่อให้ท่านยายน้อยกลับมา พี่ชายณัฏฐภัทรก็ใช่ว่าจะอยู่ที่นี่”

ที่นี่ของรัตนาวดีหมายถึงที่วัง​ หลังจากขายอสังหาริมทรัพย์​มรดกตกทอดในส่วนของท่าน​ อดีตหม่อมเจ้าหญิงพรหมรินทร์​ น้องสาวเพียงหนึ่งเดียวของหม่อมเจ้าพรหมพิริยะที่ยังมีพระชนม์ชีพอยู่​ ทรงซื้อคอนโดฯ​ หรูติดแม่น้ำเส้นเลือดใหญ่ของประเทศแห่งหนึ่งไว้จำนวนห้าชั้น​ หนึ่งไว้ประทับเองยามบั้นปลาย​ ส่วนอีกสี่ท่านยกให้บรรดาหลาน​ ๆ​ นั่นคือตัวเขา​ พี่หญิงวารัตดา​ ชายณัฏฐภัทร​ และหญิงรัตนาวดี

เรื่องคอนโดฯ​ หรูนี่ แม้ท่านตาจะรับสั่งงึมงำอยู่ในพระโอษฐ์​ว่า ‘อยู่บนดินดี​ ๆ​ ไม่ชอบอยากจะอยู่บนฟ้า’​ แต่ก็ไม่อาจขัด

ทว่าทุกครั้งเมื่อเสด็จกลับบ้านเกิดเมืองนอน ท่านหญิงพรหมรินทร์ก็หาได้ไปประทับยังคอนโด ฯ​ ไม่​ มีแต่ชายณัฏฐภัทรเท่านั้นยึดหลักปักฐานเห็นที่นั่นเป็นบ้านของเขา​