เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #21 : ระหว่างเรา : ช่วงจบ

จบตอนระหว่างเรา ฉัตรวารินขออนุญาตหายไปจนถึงสิ้นเดือนนะคะ  พอดีลาพักร้อนไว้ จะออกเดินทางไปพักผ่อน กลับมาจะนำเสนอในมุมของคุณชายปาริวรรตให้อ่านกันบ้าง แม้จะไม่มีใครเรียกร้อง แต่จะลองดู​ และคิดว่าน่าจะอัปนิยายได้สม่ำเสมอขึ้น คือเพิ่งรีไรต์เรื่อง ริ้วลายเมฆ จบไปด้วย​  อย่างไรก็แล้วแต่ อ่านตอนนี้ให้สนุกไปพลาง ๆ ก่อนนะคะ ❤️❤️❤️❤️❤️

เขม็งขึงเกลียวขดคลี่คลาย​ เย็นชื้นเม็ดฝนเป็นดั่งทูตเจรจาสงบวิวาทะ

มันมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง​ ไร้เมฆทึมหม่นม้วนตัวบอกใบ้​ หลังจากดาราฉายเงยหน้า​ ร้องว้าย! พริบตาเดียวแสงตะวันผ่าวลับหาย​ ฉับไวสายลมกราดเกรี้ยวหวีดหวิวอู้ซู่​​ โอนเอนไหวลู่​ทั้งตามทั้งต้านแรงปะทะต้นไม้ใบหญ้า​

ราวกับโดนฟาดด้วยมือมองไม่เห็น​ ทันใดแจกันบนโต๊ะล้ม​ลง​​ กระเด็นธารน้ำรินรดใยด้าย​เปียกชุ่ม ปลิวร่วงกุหลาบดอกเดียวหล่น​พื้น​ สะบัดกระพือผืนผ้าบางเบา​หวังอิสระ​ ทว่าอย่าหวังเลยคลีปหนีบสเตนเลสหกตัวเย้ยหยัน ครั้นบุปผชาติหันมองไปทางคอกม้า​ อีกหนึ่งสตรีวิ่งเร็วยกมือป้องศีรษะผ่านหน้า​มุ่งตรงเข้าบ้าน​ 

วกกลับมามองใต้ซุ้มกุหลาบ​ พลันม่านตาขยายกว้าง

พลาดนิดเดียว​ ฝีมือขว้างยังไ​ม่ถึง​ หรือหล่อนฉากหลบ​เก่ง​ พรูลมหายใจ​ ยกมือปาดหน้าผาก​ เคลื่อนไหวร่างตามแจกันกลิ้งหลุน​ ๆ​ กลางสนามหญ้า ทว่าเมื่อจับได้คว้าหมับเผย​ยิ้มสมใจ ฟ้าดันแกล้งหลั่งฝนตูมโครม

หล่อนเปียก​ มะล่อกมะแล่กทันตา​เห็น​ ยกตัวขึ้นแหงนหน้าถอนใจเฮือก ก่อนจะสวมบทจ้าวลมกรดบ้าง​ ถึงหลังบ้าน​ดึงประตูอ้า รีบวางแจกันชิดผนังด้านใน​ หับปิดดังเดิม​ วิ่งอีก

ลุงอินทาไม่ใช่ผู้หยั่งรู้​ แต่พยากรณ์แม่นยำกว่ากรมอุตุนิยมวิทยา​ 

ต้านลมฝ่าฝนระยะเวลามากกว่าปกติ​ ใช้พลังกว่าเดิมเรื่องธรรมดา​ หากสิ่งที่ตาเห็นหลัง​จากเปิดประตูบานสังกะสี​หล่อนไม่ได้คาดหวัง​ 

“บุปผชาติ”​ เป็นแต่เพียงเบา​ ๆ​ กังวานเสียงห้าวต่ำนุ่มนวล​​ มือลูบไล้แผ่วคอม้าสี​แดงคล้ายสีน้ำหมาก​ก่อนนี้ชะงัก​หยุด​ ครั้นโจ๋จ๋ากับนิลจ๋า​ สะบัดหัวครางครืด​ ร้องฮี้ ย่ำเท้าดีใจ​ ราวภวังค์โบยบินจะกลับมา ชายหนุ่มก้าวตรงมายังหล่อน​ “เธอเปียก”

พูดแล้วหันซ้ายแลขวา​ พรวดพราด​ตรงไปทาง​ตะขอแขวนเรียงรายข้างฝา​ ดึงผ้าทอสีครามมาผืนหนึ่ง​ ย้อนกลับไม่รอช้าคลี่ห่มคลุมศีรษะของหล่อน​ ขยำขยี้ยีผมราวกับช่างเสริมสวยชำนาญการชั่วครู่​ ความสงสัยของเขาเปล่งเป็นเสียง “เธอมาทำอะไรที่นี่”

เงยมอง​ดวงหน้าคมคาย​ ขณะเม็ดฝนยังทายทักผิวสังกะสี ต้นไม้ใบหญ้า พื้นพิภพด้านนอกดังเปาะแปะ คุณแม่ลูกแฝดขมวดคิ้ว​ 

อยู่ไกลเห็นชัด​ ใกล้แทบแนบชิดทำไมมันพร่าเลือน​ หรือหล่อนจะมีปัญหาสายตาแบบน้าเหว่ย​ กะพริบตา​ถี่​หยดน้ำร่วงวูบ​ อึดใจ​พรูลมหายใจโล่ง​ ทว่ายิ้มบางเบาเหมือนขนนกลูบไล้นั่น​ บุปผชาติหน้างอ

“ดิฉันต่างหากต้องถาม คุณชายมาทำอะไรที่นี่”

“เดี๋ยวนะ​” ยกมือห้าม​ ก้าวเท้ายาวกลับจุดเดิม สักพักท่อนบนของหล่อนมีผ้าทอสีครามคลุมอีกผืน​ 

เอ่อ คุณชายคะ รู้ไหมผ้าพวกนี้เขาไว้ใช้ทำอะไร ดีนะที่นังดอกคุ้นชินกลิ่น​ ถ้าเป็นคนอื่น...

หน้ายู่กรอกตามองบน แต่วาจาที่เปล่งเมื่อหวนคืนประสานสบนัยน์ตาด้วยคนละเรื่องกับใจคิด

“ว่าไงคะ​ คุณชายมาที่นี่ทำไม​ ไหนสั่งคนโน้นคนนี้ห้ามรบกวน​ แล้วคุณชายมารบกวนม้าของดิฉันกับม้าของคุณแม่ทำไม”

“ฉันเปล่า​ แค่มาทำความรู้จักผูกมิตร​”

“หรือคะ”​ ก้าวผ่าน​ ตรง​ไปยกมือลูบหน้า​​ ยีคอโจ๋จ๋าแรง​ ๆ​ สองสามที​ แล้วก็ปฏิบัติเช่นเดียวกับนิลจ๋า​ หันไปทางชายหนุ่ม​ “คุณชายจะทำความรู้จักผูกมิตรโจ๋จ๋ากับนิลจ๋าไปทำไมคะ​ ในเมื่อคุณชายบอกว่าคุณชาย​รู้คำตอบเด็ดขาดของดิฉัน”

“ฉันรู้​แต่ฉันไม่ยอมรับคำตอบของเธอ” ​ พูดพลางย่างเท้าเข้าใกล้​​ “ไม่ว่ายังก็ไม่ยอม​” 

“ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมหรือคะ”​ หญิงสาวยิ้มเหยียด​ ยีคอม้าสีดำปีกกาอีกรอบ​ ก้าวย้อนไปหาม้าสีปลั่ง

ระหว่างเขากับหล่อน​ ตอนนี้มีหัวม้ายื่นออกมานอกคอกกั้นกลาง​​ ต่างฝ่ายยิ้มอ่อนโยนให้กรรมการโจ๋จ๋า​ ก่อนจะพยายามจะเอาชนะกันผ่านสายตา​นิ่ง​ ๆ​ 

ชั่วครู่ผ่าน​ราวกับจะยอมแพ้​ ชายหนุ่มถอนใจ​ “เว้นเสียแต่เธอจะมีเหตุเพียงพอ​”

“เหตุผลเพียงพอน่ะมีแน่ค่ะ​ กลับถึงกรุง​หรืออาจระหว่างทางเดี๋ยวคุณชายก็รู้”

“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันด้วยตัวเองเสียตั้งแต่ตอนนี้ล่ะ​ ฉันจะได้ตัดสินความให้ว่ามันเพียงพอที่เธอจะสลัดทิ้งคู่หมายคนนี้หรือเปล่า”

“ถ้าไม่รับปากคุณแม่​ ดิฉันบอกคุณชายไปเสียแล้ว​ ไม่ยื้อเอาไว้อย่างนี้หรอกค่ะ​” 

“งั้นหรือ”​ ชายหนุ่มหัวเราะนิ่มนวล​ เลื่อนสายตาไปทางม้าเจ้าเสน่ห์​ ก่อนจะยกมือไล้ลูบศีรษะมันเบา​ ๆ “นั้นฉันก็จะปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไป​ ดีเสียอีกจะได้ทำความรู้จักเธอให้มากขึ้น...” ปรายตามาทางหล่อนย้อนกลับไปสบตาม้า​ “โจ๋จ๋า”

เพื่อนคู่ใจของหล่อนมีอัธยาศัย​ดี​ แค่ใครอ่อนโยนด้วย​มันก็ครางครืดผ่านจมูกตอบรับมิตร​ แต่ตอนนี้สมควรไหม​ มันสมควรไหม

ฮึ...ม้าทรยศ​ 

ปราดเดียวดุด้วยสายตา​ อีกฝ่ายรู้มาก​ ลูกแก้ววาวโตมีชีวิตชีวา​วูบแสง​ พลัน​มือเรียวยาวแข็งแรงนั้นจำต้องหดกลับ​ เมื่อโจ๋จ๋าสะบัดศีรษะร้องฮี้ ย่ำเท้าถอยหลัง​กุบกับ​ พลิกตัว​หันบั้นท้ายให้

​คุณชายปาริวรรตผู้เคร่งขรึมจริงจังมีอึ้ง​​ ทว่าดูหมือนจะไม่ได้รู้สึกขัดใจหรือขุ่นมัวอะไรกับการกระทำนั้น ตรงกัน​ข้าม ขณะทอดสายตามองม้าสีปลั่ง​ เสี้ยวหน้าคมคายของเขาเผยยิ้มเอ็นดูกว่าเดิม เป็นหล่อนเสียอีกกำลังหงุดหงิดทวีคูณ​โดนเพื่อนประชด​ 

ใช่ โจ๋จ๋าทำเช่นนี้เสมอเวลาจะตำหนิบ้าง​ นี่ถ้าไม่มีเขาอยู่ด้วย​ ม้าสองตัวคงกระดิกหูฟังเสียงแหลมของหล่อนอย่างเอือมระอาเป็นแน่

แต่ก็ไม่ได้เป็นกับทุกคนนี่​ หญิงสาวย่นจมูก​ ทำปากยื่นใส่บั้นท้ายเพื่อนรัก​ ก่อนจะหันไปมองไปนิลจ๋า​ นี่ก็ด้วย​ ดูสิ​ ดูทำเข้า​ คิดว่าบั้นท้ายของพวกหล่อนมันน่าดูนักหรือไง​ หันให้กันจัง​ ชิ

ส่งเสียงแสดงออกอาการแง่งอนระคนขุ่นใจบ้าง ทว่าเหลือบตาไปเห็นหล่อนก็นึกรู้ตัว

“เฮ้อ​” ถอนใจแรง​ ก่อนจะกลับไปมองบุรุษตรงหน้าตรง​ ๆ​ “ดิฉันอาจจะคิดมากไปเอง​ แต่ถ้าคุณชายต้องการชัดเจนอะไรกับดาราฉาย​ คุณชายไม่ควรยืมมือดิฉัน​ มันไม่แฟร์”

“ความคิดมักจะเป็นกรงขังแน่นหนาสำหรับคนเราเสมอ”​ ปรายตาอ่อนเชื่อมไปมองม้า​​ที่วกกลับมา​ตั้งใจฟังคนคุยกัน​ หวนมาจ้องตาหล่อนนิ่งขรึม​ “ไม่แฟร์กับฉันเหมือนกัน”

“ดิฉันไม่ใช่คนชอบคิดอะไรเองเออเองคนเดียว​ แต่จำไม่ผิด ทางฝั่งคุณชายเคยแสดงเจตจำนงต้องการจะยกเลิกรักจัดตั้งระหว่างเรา แล้วคุณชายจะกลับมาสานต่อทำไม”

“นั่นเป็นคนอื่นไม่ใช่ฉัน”​ ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายคมกล้าจริงจังเช่นกังวานเสียง “แม้ที่ผ่านมาฉันจะไม่ได้ประพฤติปฏิบัติสถานะคู่หมายที่ดีนักต่อเธอ​ แต่ก็ไม่เคยคิดจะลดสถานะระหว่างเราสองคน”

“เอาเถอะค่ะ”​ ถอนใจแผ่วเหนื่อยหน่ายบุปผชาติไม่ยอมเลิกตัดรอน​ “คุณชายจะยังยืนกรานอย่างไรก็ได้​ แต่สำหรับดิฉัน​ ระหว่างเราไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีก”  

“​​นัธอิง ไลค บิโฟ หรือ​ ไม่เฉพาะสำหรับเธอหรอก​ สำหรับฉันก็ด้วย​ บีทวีน อัช​”

หล่อนไม่ควรจะรู้สึกอะไร​ ทว่ายิ่งประสานสบนัยน์ตาสวยดั่งพลอยนิลเจียรนัยที่กำลังวับวามพร่าพรายล้อแสง​ ริ้วเลือดมันก็วิ่งซ่านพล่านกระจายไปทั่วสรรพางค์​กาย​ และยิ่งร้อนวาบวูบเหมือนโดนเพลิงแผดเผาเมื่อเจ้าของดวงหน้าคมคาย เผยยิ้มอ่อนบาง​ราวดวงตะวันยามอรุณเรื่อ 

เวลาเหมือนธ​าร​น้ำไหล​ ไปเรื่อยไม่หยุดนิ่งอยู่กับที่​ การกระทำของอีกฝ่ายในตอนนี้ก็เช่นกัน

“คงไม่ผิดเวลา​” กลีบปากหยักหนาคู่นั้น​ขยับ​ เปล่งคำพูดด้วยกังวานเสียงห้าวต่ำของเขา​ จริงจัง​กว่าครั้งไหน ๆ หล่อนเคยได้ยิน​ “และคงไม่ผิดสถานที่​ ถ้าฉันจะมอบของฝากจากท่านตาแก่เธอ​ตอนนี้”

สิ่งที่อยู่ในมือ​ของบุรุษตรงหน้า​ หลังจากเขาล้วงกระเป๋าเสื้อหน้าอก​ เป็นกล่องหนังสีแดง​กุหลาบขลิบทองขนาดเล็ก​ สำหรับหล่อนไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรอยู่ข้างใน​ แต่สำหรับม้าทั้งสอง​น่าจะแปลกประหลาดตา​ มันจึงย่ำเท้าเข้ามาใกล้​ ยื่นหน้า​ ยื่นจมูกทำฟุดฟิด ตามองเขม็ง​ ครั้นเจอสายตาดุของหล่อน​อีก​ ทั้งโจ๋จ๋าทั้งนิลจ๋าพร้อมใจกันผงกศีรษะ​ สะบัดหน้า ครางฮี้ หันบั้นท้ายตอบโต้​อีก 

ส่ายหน้า​ กรอกตามองบนกับปฏิกิริยานั้นชั่วอึดใจ​ คุณแม่ลูกแฝดกลับมามองคนอยากเลื่อนสถานะระหว่างกันขรึมเครียด ​ระบายลมหายใจ​ยาว​เผื่อจะคลายความรู้สึกหนัก​ ๆ​ ราวใครกำลังขี่คอเกยคางอยู่บนหัว​ หล่อนพูดเช่นใจคิด

“ดิฉันซาบซึ้งในน้ำพระทัยของท่านชายพรหมพิริยะเสมอ​มาและไม่เคยอาจเอื้อมคิดแม้แต่จะปฏิเสธ​ ทว่าครั้งนี้ดิฉันไม่อาจรับของฝากของท่านได้จริง​ ๆ​ คุณชายนำสิ่งของล้ำค่าชิ้นนี้กลับไปคืนให้ท่านเพื่อคุณชายจะมอบให้สตรีอื่นที่คู่ควรกว่าเถอะค่ะ”

“แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อคำตอบเด็ด​ขาดของเธอเปล่งออกมาเป็นเสียง มันก็ยังคมกริบยิ่งกว่าปลายมีดกรีดลึกลงตรงนี้” จิ้มนิ้วชี้ตรงทรวงอกด้านซ้ายของเขา พลางเผยยิ้มละมุน​ หากแววในตาเย็นเยียบระคนคุกรุ่น​ฉายชัด​ ​เชือดเฉือนสะท้อนคงอยู่ หาได้ไหววูบแล้วหลบเร้น​เลือนหายเช่นเมื่อคืน​ “แต่ฉันไม่อาจกลับวังไปพร้อมกับของฝากจากท่านตาที่ตั้งใจมอบให้แก่เธอชิ้นนี้ได้”​ 

ขณะยังคงประสานสบนัยน์ตาของกันและกัน ราวต่างฝ่ายต่างพยายามล่วงล้ำ ล้วงลึกความคิดความรู้สึกอีกฝ่าย

พลันอย่างไม่ทันคาดคิด กล่องขนาดเล็กร่วงวืด เสียงกระทบระหว่างปราการป้องความเสียหายสิ่งหาค่าประมาณมิได้ด้านในกับพื้นเรี่ยหญ้าเป็นแต่เพียงเบา​ ๆ​ แต่สะเทือนลั่นก้องในหัวใจหล่อน​ 

บุปผชาติก้มมองมัน​ นิ่งและนาน​ และนานจนเกินไป​ จนเมื่อเงยหน้า​ก็ต้องเบิ่งตากลอกกลิ้ง​ บุรุษผู้สูงศักดิ์ทางชาติตระกูลได้หายไปเสียแล้ว

❤️❤️❤️❤️❤️