เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #15 : อัญมณีดอกไม้​ : ครึ่งแรก

กลับมาต่อนะคะ มีใครรออยู่บ้างเอ่ย รอหรือไม่อย่างไรก็แล้วแต่​ อ่านให้สนุกนะคะ ❤️❤️❤️❤️❤️

...‘บานสะพรั่งสีม่วงน้ำเงินเย้ยเรียวแดดพร่าพรายอยู่กลางสวน​ ถิ่นกำเนิดของมันอยู่ในประเทศจีนและเอเชียกลาง​ แต่ฉันมีโอกาสได้ทำความรู้จักเจ้าดอกไม้เล็ก​ ๆ​ มีชีวิตชีวา​ หายากตามธรรมชาตินี้เมื่อตอนเดินทางไปยุโรป’ รับสั่งพลาง​บรรจงเปิดกล่องเครื่องประดับกำมะหยี่สีน้ำทะเลลึกบนพระเพลา 

‘รุกคืบช้า​ ๆ​ แต่ไม่มีคำว่าลดละ​ กว่าดินจะรู้ตัวก็โดนเจ้าหล่อนครอบคลุมบดบังแสงเสียหมดแล้ว รื่นร่า​ เริงระบำถ้าได้อยู่ใต้แดดเต็มดวง​ แต่ก็ไม่ซึมเซาเมื่อต้องอยู่ในที่ร่ม​ ไม่หวาดหวั่นต่อความหนาวเย็น​ แม้จะเจอฤดูหนาวรุนแรง​ที่สามารถทำลายพืชได้มาก​ หล่อนก็แค่หลับใหล​ แล้วจะตื่นขึ้นมาบิดตัวขจัดความเกียจคร้านเมื่อฤดูใบผลิกลับมาเยือน’

วับวามแวววาวสะท้อนแดดขาวระอุตรงช่องว่างระหว่างผ้าม่านสองผืน​ เมื่อท่านหญิงกนกเลขาทรงยกพระหัตถ์ขึ้น

‘เหมือนผืนผ้าไหมพริ้วไหวต้องลม​ ม่วงน้ำเงินแซมเขียว​ ​แต้มเหลืองแดงบางจุุดละลานตา​ ตั้งแต่เดือนมิถุนายน​ ยาวนานต่อเนื่องถึงสิ้นเดือนกันยายนเชียวละ’​ ทรงแย้มพระโอษฐ์นิดหนึ่งท่านรับสั่งต่อ

‘หวาดกลัวความเมื่อยล้าของน้ำขังอยู่นิ่ง​ ๆ​ ทุรนทุรายขาดความอดทนเมื่อต้องประสบกับความแห้ง​แล้ง​ ง่าย​ ๆ​ ว่าเจ้าหล่อนนั้นปรารถนาแต่เพียงความชุ่มฉ่ำเท่าที่จำเป็น’

ทอดพระเนตรไปทางเด็กสาวอีกคนที่กำลังนั่งพับเพียบสงบเสงี่ยมตั้งใจฟังอยู่กับพื้น

‘ดอกไม้กลีบบางมักจะไร้กลิ่นยั่วยวน​ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีหมู่ภมรมาดอมดม​ รวมทั้งเจ้าดอกฮาร์ดี้โคบอล์ต์นี่ด้วย​ ฉันว่ามันเหมาะกับเธอดาราฉาย​ เข้ามาใกล้​ ๆ​ สิ’...

บุปผชาติชูต่างหูรูปดอกไม้​ ฝังเพชรขาวรัตน์ตรงส่วนเกษร​ ประดับด้วยไพลินน้ำเงินม่วงเนื้อนุ่มนวลราวกำมะหยี่เม็ดเล็กกระจุ๋มกระจิ๋ม​​ เรียงรายเต็มบริเวณกลีบดอก​เล่นกับแสง​ 

ระยิบระยับเปล่งประกายพรายพราว​ เหมือนดวงตาเฉี่ยวของคนกำลังเดินคุยอย่างแจ่มใสอยู่ข้างล่างนั่น 

กระตุกยิ้มตรงมุมปาก​ เมื่อพลอยนิลเจียรนัยของใครอีกคนเหลือบมาเห็น​ ครั้นเป้าหมายเงยมองตามสายตานั้นด้วย​ ต่างหูข้างเดียวในมือลอยสูง​ ก่อนโดนคว้าหมับพาไปซุกตัวเบ่งบานบริเวณที่มืด​ในกระเป๋ากางเกงของหล่อน​ 

กระดิ่งสัญชาตญาณ​ของนายแม่กรองผกาสั่นแรงนัก​ แต่ไม่มากพอ​

ต่างหูข้างเดียวล้ำค่า​ ส่วนหนึ่งของเซตเครื่องประดับสะสม​ งานฝีมือละเอียดอ่อนที่ย่าของหล่อน​วาดแบบแล้วส่งตรงให้ช่างทำเครื่องประดับชาวเพชรบุรีจัดการให้ จึงเป็นหล่อนพบ

คนข้างล่างไม่เห็นวัตถุชิ้นเล็กกลางอากาศก่อนหน้าหรอก​ แต่อาจจะสงสัยว่าบุปผชาติคนนี้กำลังทำอะไร​ พวกเขาตื่นเช้า​ ทว่าหล่อนตื่นเร็วกว่า​ 

โบกมือบ้ายบายลูก​ และชายวัยกลางคนรับหน้าที่ผู้ปกครองและสารถีในคราวเดียวกัน​ หล่อนตรงไปพาโจ๋จ๋ากับนิลจ๋าออกมาย่ำเท้าบนพรมหญ้าปลายยอดฉ่ำน้ำค้างในคอกแบบเปิด​ จัดเตรียมทั้งหญ้าทั้งน้ำไว้ให้ม้าทั้งสอง​แล้ว​ กลับขึ้นเรือน​ช่วยแม่เตรียมสำรับเท่าที่จะทำได้​ จากนั้นกลับเข้าห้อง​ เสร็จกิจธุระส่วนตัวก็ขึ้นมานี่​ ระเบียงบรรจบรอบชั้นบนสุดใต้หลังคา​ 

คุณหญิงรัตนาวดียังไม่เห็น​ รายนั้นเข้าตำรานอนดึกตื่นสาย​ เฟี้ยวฟ้าวยามผืนฟ้าเป็นสีหม่น

ขณะกำลังแย้มยิ้มสดใส​ ภายในใจของดาราฉายอาจกำลังหวาดวิตก​ระคนพยายามคิดในแง่ดี​ คุณแม่ลูกแฝดเพ่งตามองเรือนร่างสูงระหงในชุดเสื้อกระโปรงติดกันชายรุ่ยร่ายยาวคลุมเข่าสีกรมท่าขรึมหม่น​ ลายสกีนอักษรย่อของ​แบรนด์​ มีเข็มขัดหนังเส้นใหญ่รัดเอวช่วยเสริมส่งให้ดูหรู

ส่วนคุณชายปาริวรรต​ 

อืม ที่ยังคงเส้นคงวาไม่ผิดเพี้ยนจากตัวตนที่แท้จริงของเขา ก็คงจะเป็นสไตล์การแต่งตัวนี่แหละ​ เมื่อวานต่อให้โซมเหงื่อ​ เมื่อคืนแม้จะดูเรียบง่ายและวันนี้ดูสบาย​ ๆ​ ทว่าความเนี๊ยบ​ บุปผชาติหัวเราะหึ​ มองชายร่างสูงสะดุด​ตา​ ซ่อนความฟิตเป๊ะน่าซบไว้ภายในเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนเลยข้อมือสีฟ้าอ่อน ​กางเกงสแล็คสีครีมนม ที่เหมือนจะเลิกให้ความสนใจหล่อนบนนี้เด็ดขาด​ต่อชั่วครู่​ จึงก้มดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ​ ก่อนจะพลิกตัวกลับเข้าใต้ร่มเงา​ เดินลงบันไดเนิบนาบ​ สักพักหล่อนก็มายืนหันรีหันขวางอยู่ในห้องรับประทานอาหาร​

“เกิดอะไรขึ้น​ คำเกี๋ยง”

“นายแม่ให้ย้ายสำรับอาหารเช้าไปที่ซุ้มกุหลาบ​ค่ะ”​ สาวน้อยผิวขาวผ่องแต่งตัวทะมัดทะแมงเสื้อยืด​ กางเกงยีนส์​ ชะงักเท้ากำลังจะก้าว​ หันมาบอก​ หล่อนเป็นหลานป้าคำจัน​ จบชั้นมัธยมที่หกไม่มีความคิดจะเรียนต่อ​ เลือกจะเป็นสาวโรงงาน​ วันนี้แม่ขอแรง​มาช่วยแบบจ่ายพิเศษ​ 

“ไปที่ซุ้มกุหลาบ​ ทำไม”

อ้าปากกำลังจะตอบ​ เผอิญคนโดนกล่าวถึงปรากฏตัวตรงประตูหลุดเปล่งกังวานเสียงอ้าวเสียก่อน​ คำเกี๋ยงจึงเลี่ยงผ่านหน้าตรงไปยังโต๊ะตัวยาว

หันมองข้างหลัง​หวั่น​ ๆ​ เกรง​ ๆ​ อึดใจนายแม่กรองผกาหันกลับ​ “มาพอดีเลยดอกไม้​ คุณหญิงรัตนาวดีเธอเดินไปเห็นซุ้มกุหลาบ ออดอ้อนอยากกินอาหารเช้าพร้อมบรรยากาศที่นั่น​ แม่ขี้เกียจขัด​ เลยให้คำเกี๋ยงกับยี่เป็งมาช่วยกันขน”

“แม่นะแม่​ ตามใจคุณหญิงรัตนาวดีอย่างนี้​ ถ้าท่านพ่อท่านแม่ของเธอรู้เข้า​ แต่เอ๊ะ​”​ ชะงักปาก เอียงคอ ทำหน้าพิศวง​ “นี่คุณหญิงรัตนาวดีตื่นแล้วหรือแม่”

“น่าจะตื่นไล่​ ๆ​ กันกับคนอื่นนั่นแหละ​ คงผิดที่ผิดทางน่ะ”

“อืม​ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น”​ หญิงสาวพยักหน้า​ “แล้วตอนนี้เธออยูไหนล่ะแม่​”

“คุยกับพี่ชายกับเพื่อนเธออยู่ตรงชานหน้าบ้านน่ะ​” 

“อ๋อ​ แล้วแม่มีอะไรจะใช้หนูบ้าง”

“ไปช่วยจัดโต๊ะให้หน่อย​ แม่ต้องคุยรายละเอียดเรื่องเพิ่มกำลังผลิต​ คุยค้างไว้เมื่อวาน​ วันนี้ผู้จัดการคงอยากได้รับคำตอบว่าจะอนุมัติหรือไม่อนุมัติเร็ว​ ๆ​ เลยโทรมาตั้งแต่เช้า”

“อ๋อ​ นั้นแม่ไปเถอะเดี๋ยวทางนี้หนูจัดเอง”​ รับคำบุปผชาติเตรียมก้าวตรงไปยังตู้โชว์โบราณความสูงกว่าสองเมตร​ ทว่าชะงักตัวไว้​ เมื่ออีกฝ่ายที่พลิกตัวไปแล้วพลิกตัวเร็วกลับมาอีก

“เออ​ ถ้าแม่ติดพัน​ เอ็งก็บริการคุณชายกับคุณหญิงรวมทั้ง...” ชื่ออีกคนนั้นมีความแสลง​เลยต้องหยุดเหยียดปากกลืนน้ำลาย ความจงชังไม่เยอะหรอก แต่ความคับแค้นสุมอกเหลือคณา​ ​แต่ก่อนนายแม่กรองผกาเอ็นดูดาราฉายไม่ต่างกับลูก กระทั่งมีเรื่อง อะไร​ ๆ​ ก็เปลี่ยน​ “ดาราฉายดี​ ๆ​ อย่าให้เขาเก็บไปว่าได้เข้าใจไหม”

“จ้า​” ลากเสียงยาว​ “แม่ไปเถอะ​ ไม่ต้องห่วง​ทางนี้เดี๋ยวหนูจัดการเอง​” 

พยักหน้าวางใจ​ แม้นัยน์ตาสีสนิมนั้นจะฉายชัดความไม่มั่นใจ​ หลังจากหญิงวัยกลางคนยังแต่งองค์ทรงเครื่องเหมือนเมื่อครั้งยังใช้ชีวิตอยู่ใต้ร่มมนวรรธ หรูหราสมวัย​ ดีไซน์ร่วมสมัย​ ก้าวเดินกระฉับกระเฉงออกจากห้องไปแล้ว​ บุปผชาติอมยิ้มพลางส่ายหน้า​คิดถึง​ผู้เป็นพ่อ

...‘แม่ของบุปผาอยู่ทางโน้นเป็นอย่างไรบ้าง’ เปล่งกังวานเสียงเรียบเรื่อยขณะพลิกตัวมาเผชิญหน้า​ ‘ถามถึงพ่อบ้างหรือเปล่า​’ 

‘ไม่ได้ถามเลยค่ะ​’ โกหกได้แต่หล่อนไม่อยาก​ทำ ​ละสายตาจากร่างสูงสมส่วน​ยังดูดี กลับมาใช้ช้อนเซรามิกกระทัดรัดน่ารักคนน้ำตาลในโถเล่นต่อ​ ‘ถ้าพ่ออยากคืนดีกับแม่​ ทำไมพ่อไม่ไปง้อล่ะคะ’

วางกาเซรามิกเพ้นท์ลายดอกไม้หลายชนิดบนโต๊ะก่อนจะนั่งลง​ บุรุษผู้นิยมชมชอบไว้หนวดเหนือริมฝีปาก​ และพิถีพิถันกับการตัดแต่งให้ดูเป๊ะดูเนี๊ยบอยู่เสมอ​ ระบายลมหายใจยาว​ ‘ถ้ามันง่ายพ่อคงทำไปแล้ว’

‘เพราะพ่อไม่ชอบอะไรที่มันยุ่งยาก’​ หล่อนว่าเอาเสียงขุ่น​ ใจจริงอยากให้พ่อกับแม่คืนดีใจจะขาด​ แต่บุรุษตรงหน้า​

ความใส่ใจ​ คุณพีรภาสลูกชายเพียงคนเดียวของท่านหญิงกนกเลขานั้นไม่เคยมี​ ไม่ว่าจะกับหล่อน​ สตรีคู่ชีวิต​ หรือกับใคร​ ไม่กระทั่งคนที่เป็นแม่  

ย่าของหล่อนเป็นคนดุและเจ้าระเบียบ​ อีกทั้งหน้าที่การงานในอดีต​ยิ่งเสริมส่งไปทางนั้น​ เมื่อนั่งอยู่บนบัลลังก์​ คนบรรยายได้เห็นภาพสุดคืออดีตอัยการวรวุติ

ใครกันอยากจะเชื่อว่าท่านหญิงกนกเลขาจะตามอกตามใจลูกชายเพียงคนเดียวจนกลายเป็นคนเยี่ยงนี้​ แต่ก็อย่างว่าแหละ​ ถ้าย่าของหล่อนไม่ตามใจพ่อ​ ไม่แน่ว่าหล่อนอาจจะไม่มีโอกาสจุติ...​ 

ในเมื่อพ่อไม่ดิ้นรน​ กลัวจะเสียมากกว่าที่เสียอยู่​ แม่ของหล่อนก็ควรจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามวิถีของท่านที่นี่​ ถอนใจแผ่วบุปผชาติตรงไปเปิดบานไม้ฉลุลายด้านล่างฟากขวาของตู้​โชว์​ เม้มปากครุ่นคิดชั่วครู่สอดมือข้างหนึ่งยังผ้าปูโต๊ะพับเก็บเรียงซ้อนระเบียบ​ออกแรงดันขึ้น​ ก่อนอีกมือจะหยิบชิ้นหมายตา​ ปิดประตูเรียบร้อย​ สาวเท้ายาว​ไปทางหลังบ้าน​ 

ด้านหลังสิ่งปลูกสร้างผสมผสานทั้งสไตล์ไทย​ ๆ​ และยุโรป มองไปจะเห็นเรือนพักอาศัยส่วนตัวของนายแม่กรองผกา​ ตั้งอยู่เยื้องกัน​ ทางเดินปูด้วยหินเชื่อมต่อ​ มีซุ้มกุหลาบกั้นกลาง​ โครงเหล็กที่แทบจะมองไม่เห็น​ เริ่มตั้งแต่เสายันหลังคา​ทุกขั้นตอน ทั้งเผา​ จุ่ม​ ตี​ ดัดขดขึ้นลวดลาย​ เชื่อม​ ขัด​ ลงสีเป็นผลงานของช่างมีฝีมือผู้ล่วงลับไปแล้ว​ ราคาค่าแรงแพงทีเดียว​ แต่เมื่อเทียบกับอนาคตเด็กกำพร้าคนหนึ่งนับว่ายิ่งกว่าสมเหตุสมผล​ 

แม่ไม่ได้ช่วยแค่ว่าจ้างอดีตทหารผ่านศึกตาของมานพทำงาน​ หากยังช่วยส่งเสีย​ เท่าที่อีกฝ่ายจะยินยอมรับด้วย​ ครั้นเมื่อชายชราสิ้นอายุขัย​ เรื่องฌาปนกิจศพ​แม่ก็รับเป็นธุระจัดการให้ มานพทั้งรักทั้งเคารพนายแม่กรองผกา​มาก ไม่ว่าท่านจะไหว้วานอะไรเขาก็เต็มใจ​ แถมเผื่อแผ่มายังผู้เป็นลูกสาว​ แต่นับจากหล่อนท้อง​ น้ำใจนั้นก็ไม่ได้ล้นตลิ่งอีก

โถมานพหนอมานพ

 ❤️❤️❤️❤️❤️

แจ้งข่าวเพิ่มเติมสำหรับนักอ่านที่เพิ่งอ่านตอนนี้จบนะคะ​ ตอนอัปที่​ 16​ กับ​ 17​ ไม่มีเนื้อหา​ เป็นความผิดพลาดของฉัตรวาริน​ ไม่จำเป็นต้องกดเข้าไปอ่านให้เสียอารมณ์เปล่านะคะ​ 

ก่อนจากส่งท้ายครึ่งตอนแรกด้วยอิมเมจ ฮาร์ดี้โคบอลต์ ที่ฉัตรวารินเห็นแล้วปิ๊งปั๊ง จนต้องเก็บรูปแล้วก็ตามหาชื่อเจ้าหล่อนพร้อมทั้งข้อมูลนะคะ ช่างโชคดีเป๊ะตามที่หวัง