คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 4 : 100%
หลัาหมอวีรภาพเินออประูไป ายหนุ่ม็เินลับมายัเีย มือว้าพนัพิเ้าอี้ึเ้ามาใล้่อนทรุายนั่ โน้มัวไป้าหน้า พาแนทั้สอ้าับราวั้นเีย
ริมฝีปาอิ่มีาวที่เาเยมอ้วยวามเป็นัวลใบันี้พอมีสีแเรื่อ สอแ้มเริ่มมีสีเลือฝา มูโ่ามธรรมาิส่เสียลมหายใเ้าออสม่ำเสมอเบา ๆ ิ้วโ่ามอหล่อนูไม่เป็นระเบียบมานั เมื่อหล่อนหายเป็นปิะัารันิ้วแ่ทรให้สวยามอย่าเ่นผู้หิทั่วไปเป็นแน่ อินมอพิศใบหน้าเรียวามอนที่ำลันอนหลับ้วยรอยยิ้ม
เบามือเระวนนหลับะยื่นมือไปเลี่ยไรผมอหิสาว อไม่ไ้ที่ะเลื่อนมือไปสัมผัสรอยบุ๋มเล็บริเวเิผมอหล่อนอย่าทะนุถนอม หิสาวยับัวเล็น้อย
ายหนุ่มรีบหมือลับ
่อนะลุยืน้าวถอยห่า นึทำอะไรไม่ถู
ถึแม้เาะมานั่เฝ้ามอและทำอย่านี้ับหล่อนที่อยู่บนียบ่อยรั้
เป็นเวลาร่วมเือน หาแ่หล่อนไม่เยมีปิิริยาอบสนอใ ๆ ลับมา
อินยืนนิ่้อมอนที่ทำให้เาใเ้นแรไม่เป็นัหวะอยู่ั่วรู่
านั้นึถอนหายใออมาเบา ๆ พร้อมทั้้าวถอยหลัห่าออไปอี
นบนเียหลับนิ่ไม่ยับ ส่เสียหายใเ้าออสม่ำเสมอเ่น่อนนี้ เาวรปล่อยหล่อนวรให้ไ้พั ายหนุ่มหมุนัวเินรไปยัหน้า่า ผ้าม่านสีาวบาไหวพลิ้วเบา ๆ ามแรระแสลมอเรื่อปรับอาาศที่ิอยู่บนผนั ท้อฟ้า่วบ่ายสามโมนอหน้า่าไร้เม
“ุ..." แผ่วแว่วเสียเรีย ายหนุ่มเี่ยหูฟัรู้สึไม่่อยแน่ในั "ุะ” ัเน เาหมุนัว มอรไปที่เีย นัยน์าหิสาวที่มอสบมาใสแป๋ว
“น้อหส์” ายหนุ่มถลาไปที่เีย หล่อนื่นแล้ว "ื่นแล้วหรือรับ พี่ีใเหลือเิน"
ไม่แ่เพียบอล่าว้วยำพูว่าเาีใมาแ่ไหนที่เห็นหล่อนื่น อินยัแสออ้วยารระทำ ายหนุ่มสวมอหล่อนแน่น ึศีรษะหล่อนมาบไหล่เา หาแ่นในอ้อมแนไม่ไ้ยินีและเ็มในั หล่อนอออาาริ้นสะบั
พอรู้ัวว่าเพิ่ทำสิ่ที่ไม่วรไป เารีบลายวแน ล่าวอโทษอโพย “น้อหส์อย่าโรธพี่นะรับ”
“น้อหส์” หิสาวพูทวนื่อ นั่นิ่ลอลิ้าไปมาเสมือนำลัิรำลึอะไรบาอย่า วานิ่เลื่อนลอยั่วรู่
“โอ้ย…”
“น้อหส์" ายหนุ่มใับอาารนั้น "น้อหส์เป็นอะไรรับ”
“โอ้ย...” มือทั้สอ้าอหิสาวุมมับ เหมือนหล่อนะเพิ่มแรมาึ้นนลายเป็นยุ้ม ส่ายศีรษะไปมาแรและเร็ว “โอ้ย...ปวหัวเหลือเิน”
อินรีบสัาเรียหมอ
พยาบาลทันที
รวเร็วัใหมอวีรภาพพร้อม้วยนาพยาบาลึ่เินึ่วิ่เ้ามาในห้อ่อนที่พยาบาละบอให้เาออไปรอนอห้อ
ายหนุ่มแนบหูับประูพยายามฟัเสียภายในห้อ้วยวามเป็นัวล
เสียฝีเท้าัเ้ามาใล้ เาผละถอยเว้นระยะ เปิประูเปิออ อินปรี่เ้าไปถามผู้ที่เินออมาทันที
“ุพยาบาลรับน้อหส์เป็นยัไบ้ารับ”
“เี๋ยวุหมอะเป็นนแ้อาารนไ้ให้ทราบเอ่ะ ิันอัว่อนนะะ” พยาบาลสาวุ้ยนุ้ยเินไปสี่ห้า้าว หล่อนะัเท้าหันลับมาพูับเา “ยัไม่อนุาให้เ้าไป้าในนะะ”
"รับ" ายหนุ่มพยัหน้ารับ เ้าใในถ้อยำ
ั่วรู่เียวพยาบาลนเิม็เินลับมาพร้อม้วยล่ออุปร์ทาารแพทย์ในมือ หล่อนเินหายลับเ้าไปในห้อ
่วเวลาแสนทรมานับารรออยสิ้นสุล เมื่อเสียเปิประูัึ้นพร้อม้วยหมอวีรภาพและพยาบาลเินออมา
“หมอวี...หมอวี" อินปรี่เ้าไปถาม "น้อหส์เป็นอย่าไรบ้า”
“น้อหส์ออินไม่เป็นอะไรแล้ว"หมอหนุ่มอบเสียเรียบ "อนนี้นอนหลับพัผ่อนอยู่”
ายหนุ่มยับายเรียมที่ะเินเ้าไปภายในห้อพัผู้ป่วย
“อิน" หมอวีรภาพส่เสียปราม "ปล่อยให้น้อหส์เาพัผ่อนเถอะ
ผมมีเรื่อะุย้วย เี่ยวับอาารอน้อเา”
เาหยุะัเท้าอนเอที่ำลัะ้าว มวิ้วมุ่น หันไปมอหมอวีรภาพ “มีอะไรหรือหมอวี น้อหส์เป็นอะไร”
หมอวีรภาพไม่ไ้อบำถามอเา
ลับหันไปพูับพยาบาล้าายอยู่ั่วรู่ พยาบาลพยัหน้าเป็นสัาบอว่า
หล่อนเ้าใในสิ่ที่ผู้เป็นเพื่อนอเาบอ่อนที่ะอัวเินาไป
“ว่าไหมอวี” อินทวถาม
หมอหนุ่มยัไม่อบ ลับ้าวเท้าเิน พลาพูว่า “ผมว่าเราไปที่ห้อทำานผมันีว่า”
“ไ้ไม่มีปัหา” ายหนุ่ม้าวเท้าามไม่อิออ
ห้อทำานส่วนัวนาลา ๆ ไมู่ับแบ ไม่โอ่อ่าว้าวา โ๊ะหนึ่ัว เ้าอี้เ้าห้อหนึ่ เ้าอี้ผู้มาเยือนสอ ัวหนึ่ว่า ส่วนอีัวเานั่ หมอวีรภาพนั่ี นั่เียน ยโน่น โว์นี่ มาประอบำอธิบาย ายหนุ่มนั่เรียบร้อยฟัหมอหนุ่ม ราวเ็น้อยนั่ฟัรูสอน
“ลหมอวีบอว่า" ฟัำอธิบายอหมอวีรภาพบ อิน็ถามผู้เป็นเพื่อนอีรั้เพื่อให้แน่ใว่าวามเ้าใอนเอนั้นถู้อ "อาารอน้อหส์ไม่มีอะไร้อน่าเป็นห่ว แ่เพียทำายภาพอย่าเร่รัไม่นาน็ะสามารถหายปิไ้ แ่สมออน้อเาอาะไ้รับารระทบระเทือนนถึั้นสูเสียวามำไ้ ใ่ไหมหมอวี”
“ใ่...แ่ผมไม่ยืนยันนะ เรื่อนี้้อให้แพทย์ผู้เี่ยวาเพาะทาเป็นผู้ยืนยันอีที”
“แล้วผม้อทำอย่าไรบ้า”
“อนนี้อย่าพยายามทำอะไรให้น้อเา้อิทบทวนวามทรำเพราะอาะเป็นผลเสียมาว่าผลี
เอาไว้เมื่อไหร่ที่สุภาพอน้อเาหายีเป็นปิ
เรา่อยทำารรัษาเี่ยวับวามทรำอน้อเาัน”
“เอาอย่านั้น็ไ้หมอวี
ว่าแ่ไอ้ทำายภาพบำบันี่ผมสามารถมีส่วนร่วม้วยไ้ไหม”
“ไ้สิทำไมะไม่ไ้” หมอวีรภาพยิ้มล้อ
“อยาะมา่วยนัายภาพบำบัูแลน้อหส์เาลอเวลา็ไม่มีใรไปว่าอะไรหรอ”
ายหนุ่มยิ้มเ้อเิน หาแ่ไม่ไ้พูอะไรอบลับไป...
ทีละนิละหน่อย เสมอ้นเสมอปลาย่ะ...
ความคิดเห็น