ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ริ้วลายเมฆ (ฉบับอีบุ๊ก)

    ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 5 : ตอนจบ

    • อัปเดตล่าสุด 21 ต.ค. 62





    …‘เดี๋ยวผมมานะครับแม่’

    ‘จะไปไหนหรือการันต์’

    ‘จะไปพาคนสำคัญมาทำหน้าที่ที่ควรทำครับแม่’

    ‘คนสำคัญ’ คุณเพียงเพ็ญแม่ของเขาเบิกตากว้าง ‘หรือว่าคุณวิญญูกับหนูขวัญมา อยู่ไหนล่ะลูก รีบไปตามมาเร็ว’ หญิงวัยกลางคนหันซ้ายแลขวามองไปทั่ว

    ‘คุณวิญญูไม่มา มาแต่คุณฉลองขวัญครับแม่’

    ‘คุณวิญญูไม่มาหรือ’ สตรีสวยสง่าสมวัยหน้าสลดหันมองไปยังโลงศพ ‘ช่างเถอะ ลูกไปพาหนูขวัญมาเถอะ ก่อนพิธีประชุมเพลิงจะเริ่ม’

    ‘ครับแม่’ ชายหนุ่มรับคำ รีบเดินลงบันไดเมรุ กวาดตามองไปทั่วศาลา ไม่มีฉลองขวัญอยู่ในบริเวณนั้น วิ่งตรงไปยังลานวัด หันซ้ายหันขวา หมุนกายมองโดยรอบ ปราศจากร่างหล่อนเดินหรือยืนอยู่รอบบริเวณลานวัด

    ‘ฉลองขวัญคุณหายไปไหน คุณไม่คิดที่จะอยู่ให้เสร็จสิ้นงานเผาศพแม่คุณจริงหรือ’

    พึมพำพลางก้าวตรงไปทางต้นก้ามปูใกล้สุด เดินวนมันโดยรอบ หากหญิงสาวไม่ได้นั่งอยู่ ย่ำเท้าไปทางต้นก้ามปูอีกต้น เช่นดังเดิม

    มองไปยังต้นก้ามปูใกล้กุฏิวัดไกลสุดจากศาลา ก่อนจะตรงไปทางนั้น คาดหวังเต็มเปี่ยม ว่าคนที่เขากำลังกวาดตาหา จะนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อน ซึ่งตั้งรายล้อมต้นไม้สูงใหญ่แผ่กิ่งก้านขยายกว้างตัวใดตัวหนึ่ง

    ‘การันต์คะ’

    ชายหนุ่มได้ยินคนเรียก แต่ไม่ได้หยุดฝีเท้าหรือหันไปมอง

    ‘การันต์คะ’ หญิงสาวเจ้าของเสียงฉวยมือเขา ‘จะไปไหนคะ’

    หยุดหันไปมองด้วยความจำยอม แล้วใช้มืออีกข้างปลดมือหล่อนออกหวังเป็นอิสระ

    ‘ผมกำลังหาคน’ ตั้งท่าจะเดินต่อ

    ‘ใครกันคะ’ หล่อนฉวยมือเขาไว้อีก ‘สำคัญถึงขนาดคุณต้องวิ่งออกมาหา ทั้งที่ตอนนี้คุณควรจะอยู่ที่เมรุ เพราะมันถึงเวลาที่จะต้องประชุมเพลิงแล้วน่ะหรือคะ’

    ‘ใช่ครับ สำคัญมาก’

    ‘การันต์คะ ตอนนี้ไม่มีใคร หรืออะไรสำคัญไปกว่าพิธีประชุมเพลิงนะคะ บางทีคนสำคัญของคุณ ที่คุณตามหา เขาอาจจะมีธุระด่วนรีบกลับไปแล้วก็ได้’ อีกฝ่ายโน้มน้าวชัดถ้อยชัดคำ ‘ไปกันเถอะค่ะ ทุกคนกำลังรอคุณอยู่’

    ใช่ บางทีฉลองขวัญอาจจะกลับไปแล้ว ก็หล่อนไม่ได้อยากจะอยู่ร่วมวันเผาตั้งแต่แรกนี่

    ชายหนุ่มนิ่งคิด สุดท้ายจำต้องยอมเดินตามเพลินพิศ ที่กึ่งจูงกึ่งลาก พากลับไปยังเมรุ ทว่ายังคงพะวักพะวงคอยแต่จะหันไปมองยังต้นก้ามปูไกลสุดอยู่...


    หากวันนั้นเขาเดินเข้าไปพูดคุยกับหล่อนตั้งแต่เริ่มแรกเห็น บางทีวันนี้อาจจะมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป


    “การันต์คะ...การันต์”

    ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกอยู่ใกล้หู เขาหันไปมองคนที่มายืนเคียงข้างกาย

    “ขวัญอ่อนจริง” ดวงตาแวววับไหวระริกมองยั่วเย้า ปากอิ่มชมพูเปิดยิ้มกว้างยามเอื้อนเอ่ย วงหน้าเรียวของหล่อนไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มให้ขัดตา “สะดุ้งเชียว พิศไม่ได้ตั้งใจนะคะ”

    “พิศมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

    “มาได้สักพักแล้วค่ะ รอคุณที่ห้องรับแขกตั้งนานจนรอไม่ไหว เลยต้องเดินตามมานี่”

    “ขอโทษที” ชายหนุ่มค้อมศีรษะ “ผมไม่รู้ว่าพิศมา ไม่มีใครบอกผม”

    “กิ่งจะมาตามคุณแล้วค่ะ” หล่อนแย้มยิ้ม “แต่พิศห้ามไว้ ไม่คิดว่าคุณจะอยู่รับแดดเสียนาน” หญิงสาวหยุดพูดมองเขาอย่างสงสัย

    “ว่าแต่อะไรทำให้คุณอยู่ตรงนี้ได้เป็นนานสองนานคะ ปกติคุณไม่ชอบแดดทะเลตอนเที่ยงไม่ใช่หรือคะ”

    “พอดีผมยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเพลินไปหน่อยครับ” ขณะตอบเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีเหงื่อไหลไคลย้อยรดลงมาตามต้นคอ หนังศีรษะแสบร้อนมากขึ้น

    ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่ดันไปตัดผมทรงสกินเฮด หวังให้ตัวเองดูเด็กพอเทียบวงศกรหนุ่มน้อยนั่น

    “อ๋อ” หญิงสาวทำเสียงรับรู้ “คิดอะไรเรื่อยเปื่อย พิศเพิ่งรู้ว่าคุณคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกับเขาเป็นด้วย แล้วนี่...” หล่อนเอียงคอถาม “อะไรดลจิตดลใจให้คุณไปตัดผมทรงนี้คะ”

    “ไม่ดีหรือ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “มันดูไม่เข้ากับผมหรือ”

    “ใครบอก” อีกฝ่ายหัวเราะเสียงใส “ดูดีมากค่ะ เข้ม กร้าว แกร่ง และดูเด็กขึ้นด้วย พิศยืนข้างคุณนี่พิศดูป้าไปเลย”

    “พิศพูดเกินไป” เปล่งกังวานเสียงหัวเราะบ้าง “ถ้าพิศเป็นป้า ผมก็กลายเป็นตาเฒ่าสิ”

    “ถ้าคุณเป็นตาเฒ่า” เพลินพิศเย้าเสียงหวาน ดวงตาเป็นประกายระยับยามมองมา “พิศยอมเป็นยายเฒ่าจะได้เสมอกันไงคะ”

    การันต์ไม่ได้พูดต่อความอะไรนอกจากหัวเราะเบา ๆ ก่อนต่างฝ่ายจะนิ่งเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นคนมาเยือนก็ชวนคุยอีก

    “เห็นกิ่งบอกว่า ลูกคุณนวลปรางกับสามีเธอมาที่นี่ คุณอึดอัดขัดข้องใจอะไรหรือเปล่าคะการันต์”

    “ทำไม” เขาเลิกคิ้วถามเสียงเข้ม “มีใครไปพูดอะไรหรือ”

    “เปล่าค่ะ” อีกฝ่ายรีบปฏิเสธเสียงสูง “เห็นกิ่งบอกว่า ลูกสาวคุณนวลปรางเธอมาทวงบ้าน พิศก็เลยคิด ว่าเธออาจจะทำให้คุณอึดอัดขัดใจทำอะไรไม่ได้เพราะเธอเป็นลูกผู้มีพระคุณของคุณ”

    “ลูกคุณนวลปรางเธอชื่อฉลองขวัญ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “ผมคิดว่ากิ่งคงบอกคุณแล้วเรื่องชื่อของเธอ หรือต่อให้ไม่บอกคุณเองก็น่าจะรู้จากพ่อของคุณมาบ้างว่าทายาทเพียงคนเดียวของคุณนวลปรางชื่ออะไร”

    “ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วยคะ” หญิงสาวหน้างอน “ถ้าพิศพูดอะไรเกี่ยวกับลูกคุณนวลปราง...” หล่อนชะงักคำพูด “คุณฉลองขวัญแล้วทำให้คุณไม่พอใจ พิศขอโทษค่ะ พอใจหรือยังคะ”

    “ช่างเถอะ” ชายหนุ่มตัดบท “ว่าแต่พิศมาหาผม มีธุระอะไรหรือ”

    “พิศจะมาชวนคุณออกไปหาอะไรกินกันค่ะ ไปกันนะคะ” หญิงสาวออดอ้อน



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×