ริ้วลายเมฆ (ฉบับอีบุ๊ก)

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 4

ฉลองขวัญไม่ใช่คนใจร้าย แต่หลายครั้งหล่อนก็ทำตัวให้เป็นไปเช่นนั้น

ชายหนุ่มส่ายหน้าเนิบ พลางมองตามหญิงสาวที่เดินไปหยิบกรอบรูปขึ้นมาถือไว้แนบอกอย่างทะนุถนอม ก่อนจะละสายตาไปยังบุคคลอื่นแล้วยิ้มผูกญาติ แต่ฝ่ายนั้นกลับสบตาด้วยแบบหน้าตึง ๆ เชิด ๆ

ช่างแตกต่างกับตอนมีเจ้าของบ้านอยู่ร่วมลิบลับ วงศกรนึกขำ แสร้งทำเป็นเงยหน้ามองฝ้าเพดาน ไล่สายตาเรื่อยไปยังโคมไฟขาวนวล มุมสี่มุมแล้ววกกลับจุดเดิม ตั้งใจไล่ตาวนต่อแต่เป็นอันสะดุด เหตุจากกังวานเสียงเข้มของฉลองขวัญที่ดังขึ้น

“ห้องฉันอยู่ตรงไหนล่ะ นำไปสิ”

“ขวัญ” ไม่ได้ปรามแค่คำเรียก หากยังใช้สายตาพิฆาตด้วย

“รู้แล้ว...” อีกฝ่ายปรายตามองมา พร้อมทั้งเหยียดริมฝีปากสีจัดจ้านใส่ ก่อนจะเล่นละครเปลี่ยนสีหน้าท่าทางไปฉอเลาะกับคนของบ้านลายเมฆ พี่กิ่ง

เขาเรียกพี่ได้ใช่ไหม คาดคะเนจากสายตาแล้วหล่อนน่าจะมีอายุมากกว่าปีสองปีอยู่

“ห้องขวัญกับกรอยู่ส่วนไหนของบ้านคะคุณพี่กิ่ง รบกวนช่วยพาไปหน่อยค่ะ ขวัญกับกรอยากเปลื้องผ้าอาบน้ำแล้ว เหนียวตัวเหลือเกิน”

“ขวัญ”

“วุ้ย” คราวนี้เล่นเยอะ มีสะบัดเสียง “อะไรกันนักกันหนานะกร เข้มก็ว่า หวานก็ว่า จะมาอบรมกิริยาคำพูดเหมือนพ่ออีกคนหรือไง เดี๋ยวก็เลิกไปหาผัวใหม่เสียเลย”

วงศกรระบายยิ้ม ทว่าไม่กล่าวโต้ตอบอะไรกับฉลองขวัญ หากแต่เลือกหันไปคุยกับอีกสตรี ซึ่งกำลังยืนหน้าบึ้งตึงแทน

“อย่าถือสาหาความขวัญเขาเลยนะครับพี่กิ่ง เธอปากร้ายปากเสียอย่างนี้แหละแต่จริงใจอยู่ ผมกับขวัญไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากทำความลำบากให้ใคร แต่เราก็จำเป็นต้องมา หวังว่าพี่กิ่งจะเข้าใจนะครับ”

“ใครจะไปจะมาพี่ไม่เกี่ยวหรอกค่ะ แต่อย่ามาทำเป็นจิกหัวใช้กันก็แล้วกัน” กล่าวจบหญิงสาวรุ่นพี่ปรายตาไปมองฉลองขวัญ ทว่ารายนั้นมีหรือจะยอม

“ฉันก็ไม่ได้มีนิสัยจิกหัวใช้ใครหรอก จะเป็นราย ๆ ไป โดยเฉพาะคนหมิ่นคนอื่นทันทีตั้งแต่แรกเห็นหน้า แต่ถ้าเลิกเหยียดกัน ก็อาจเปลี่ยนไปคุยดีด้วย คุณพี่กิ่งจะให้ฉันปฏิบัติตัวยังไงกับคุณพี่ล่ะคะ”

“เชิญทางนี้ค่ะ” สาวผมเปียสองข้างเลือกจะหันมาพยักหน้ากับเขาพร้อมทั้งผายมือแทนที่จะต่อความอะไรกับคนตั้งแง่อีก

วงศกรพรูลมหายใจโล่ง ก่อนจะสะกิดฉลองขวัญให้เดินตามผู้รับหน้าที่นำทางซึ่งแต่งกายง่าย ๆ กางเกงรัดรูปขายาวเลยเข่า เสื้อยืดตัวหลวม ไปตามโถงทางเดิน กระทั่งถึงบันไดสตรีรุ่นพี่ก็หยุดฝีก้าวแล้วหันมา

“ห้องของคุณทั้งสองอยู่ชั้นบน กว้างขวางสะดวกสบาย ไม่ใช่ห้องรับแขก พี่กับพี่ยิ่งยงเร่งรีบจัดเตรียมอย่างสุดกำลัง หวังว่าจะไม่มีใครบ่นนะคะ”

“ไม่บ่นค่ะพี่กิ่งขา แต่ถ้าพี่กิ่งพร่ำมากก็ไม่แน่ค่ะ” ฉลองขวัญลอยหน้าลอยตาโต้ตอบด้วย

เขาล่ะรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วนเลยเชียว คือจำเป็นต้องเบอร์นี้เลยหรือ ชายหนุ่มปราม “ขวัญ”

“เอ๊ะ กร” อีกฝ่ายชักสีหน้า “ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง ว่าพี่กิ่งของกรกำลังกระแนะกระแหนเราอยู่”

“รู้ แต่เราจำเป็นต้องโต้กลับทุกช็อตไหม”

“ไม่อยากจะโต้หรอก แต่มันอดไม่ได้”

พูดจบฉลองขวัญจ้องตาคน ที่เหมือนคู่แค้นอาฆาตกับหล่อนแต่ชาติปางไหนไม่รู้เขม็ง ส่วนเขาก็ได้แต่ส่ายหน้าระอา นี่ถ้าไม่รักกัน มีหรือจะมาสุ่มเสี่ยงไปด้วย แม้เดิมพันจะมูลค่าไม่น้อยก็ตามเถอะ

วงศกรพยายามจะตัดจินตนาการเหตุการณ์ในอนาคตซึ่งมันประเดประดังเข้ามา เหมือนภาพเคลื่อนไหวในแผ่นฟิล์มหนังเงียบออกจากหัวสมอง ก่อนจะยิ้มอ่อนทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงเนือย ๆ ล้า ๆ ของคู่อริฉลองขวัญ

“พี่เหนื่อยแล้วค่ะ เหนื่อยจะตีฝีปากกับคุณ พักยกกันก่อนนะคะ วันหน้าค่อยเริ่มใหม่ เชิญค่ะ เชิญทางนี้”

“เหมือนจะลดราวาศอก แต่ถ่านยังมีควัน...กรว่าไหม” หญิงสาวเอียงตัวกระซิบ

“ก็ดีแล้วไง ขวัญจะได้ไม่รู้สึกจืดชืด”

“เอ๊ะ กรนี่” ฉลองขวัญตีเพียะมาบนไหล่ของเขา มันเป็นเรื่องปกติ หล่อนทำตลอด

“ทำกรช้ำบ่อย ๆ เดี๋ยวหนีหายไม่รู้ด้วย”

“ไม่ได้นะกร ห้ามเลย อยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกันจนวันที่ขวัญได้บ้านคืน ห้ามผิดสัญญา”

สัญญา สัญญาประจำ แล้วเขาก็หลวมตัวตกปากรับคำตลอด

ก้าวเท้าเคียงคู่เจ้าของเรือนร่างโดดเด่นด้วยส่วนโค้งส่วนเว้าไปตามขั้นบันได พลางชะเง้อมองด้านนอกผ่านบานกระจกใสแจ๋ว ที่กำลังต้านแรงไหวหวีดหวิวอื้ออึง ท้องฟ้า ก้อนเมฆ กิ่งก้าน เรียวใบ หันไปทางไหนก็เห็นแต่สีทึมหมอง