เหมือน(ไม่)​รัก

ลำดับตอนที่ #5 : คู่หมายมา : ครึ่งจบ

เสิร์ฟกันต่อค่ะ บทที่ 2 ตอนจบ ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ ❤️❤️❤️❤️❤️ 

“อย่างนี้ละน้า คุณแม่ยังโสด แถมสวยราวกับนางฟ้า จิตใจก็ดี...” ถึงตรงนี้คนร่ายเรื่อยคนเดียวหยุดหัวเราะชอบใจ ซี้ดน้ำลายกลืนลงคอ พูดเองขำเองต่อ “คร้ายยยย มันจะไม่อยากจะเป็นพ่อของลูก แต่ไม่รู้ใครจะได้เป็นผู้ชายโชคร้ายคนนั้น”

บุปผชาติเฉย ๆ กับประโยคกระแซะเยี่ยงนี้ เมื่อก่อนนั้นอีกฝ่ายชอบว่าเรื่องอยู่ดี ๆ ก็ท้องโตไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ไม่ใช่ทำนองดูถูกหรือเห็นใจ แต่เป็นในเชิงหยอกอย่างคนที่พอรู้ความเป็นมาเป็นไป

‘อุบ๊ะ คุณดอกไม้ปะเทวดาเข้าจนได้ ไอ้ผมก็นึกว่าพูดเล่น’ ตอนนั้นชายร่างผอมหัวเราะร่วน ตบเข่าฉาดเมื่อได้ฟังคำฟ้องจากผู้เป็นทั้งนาย เป็นทั้งเพื่อนเคยคลุกคลีตีโมง ต่อจากนั้นเสียงแว้ดที่หายไปร่วมสองวันกลับมาอีก ทว่าไม่ได้มุ่งเป้าใส่หล่อน

เรื่องมีลูกคนทางโน้น ไม่มีใครรู้ กระทั่งแฝดแสบซ่าชายหญิงใกล้จะถึงเกณฑ์อนุบาลก็ยังไม่มีใครระแคะระคาย หรือข้อตกลงจะได้รับการทบทวน ไม่นะ

แต่นี่จะเป็นโอกาสอันดีที่แกจะปลดระวางสถานะคู่หมายของเขานะนังดอก คนมีชาติสกุล ไม่มีใครอยากได้ผู้หญิงท้องไม่มีพ่อไปทำเมียหรอก

จริง บุปผชาติเห็นด้วยกับอีกเสียงในหัว ผู้ชายมีชาติสกุล อย่างคุณชายปาริวรรต ไม่มีทางจะเอาคนมีลูกติดทำเมีย หรือต่อให้เป็นกุลสตรีเพียบพร้อมก็ใช่ว่าเขาอยากจะได้ คิดมาถึงตรงนี้ ใจมันเจ็บจี๊ดเหมือนถูกมดกัด แต่ก่อนจะทันได้ใคร่ครวญอะไรต่อ เสียงแหบห้าวอุทานตกใจ

“หรือจะเป็นคุณชายปาริวรรต ตายห่า! ไปทางลัดดีกว่านะครับคุณดอกไม้”

พูดเองเออเอง คนรู้นอกรู้ในหักหัวมอเตอร์ไซด์เบี่ยงเข้าข้างทาง ไม่ช้าไม่นาน ทั้งรถทั้งคนโขยกเขยก ลอยตัว ก้นแปะแหมะ หัวคลอน อยู่บนทางเท้าสายเล็ก ๆ คดเคี้ยวสองฟากฝั่งรกชัฏด้วยหญ้าสูง

แต่ก่อนทางเท้านี้เป็นทางหลักของคนในหมู่บ้าน รวมทั้งแม่ของหล่อนและอดีตอัยการวรวุฒิหรือน้าเหว่ย หลังจากทั้งคู่มีโอกาสเข้ารับการศึกษาในมหาวิทยาลัยมีชื่อของประเทศมันก็ลดความสำคัญลง

ไม่น่าเชื่อจะสามสิบห้าปีแล้ว ถนนหลวงมาทำให้เคยเป็นดินแดงอย่างไรยังเป็นดินแดงอยู่อย่างนั้น นี่ถ้าชาวบ้านไม่ร่วมแรงร่วมใจดูแลรักษา ก็อย่าหวังจะได้ใช้สัญจรติดต่อกับโลกภายนอกถึงทุกวันนี้

‘มีสภาพแบบนี้น่ะแหละดีแล้ว พวกเห็นแก่ตัวจะได้ไม่เข้ามา’ นั่นเป็นคำพูดของชายผู้มีการศึกษาสูง ทว่ามีวิถีชีวิตเยี่ยงชาวเขา ในวันที่แม่ของหล่อนริดำริจะบริจาคเงินก้อนใหญ่ทำถนนลาดยางกับทางอำเภอ

ทุ่มเถียงอย่างคนที่เห็นไม่ลงรอยกันอยู่สามวันสามคืน เจ้าของไร่ทิพย์วารีและเจ้าของโรงงานผลิตน้ำแร่เพื่อใช้ทางการแพทย์ และน้ำแร่เพื่อบริโภคก็จำนนยอมแพ้

และนั่นมันก็ทำให้คนชนะ มีความสุขสุด ๆ หายขึ้นไปดื่มด่ำธรรมชาติบนยอดเขาร่วมเดือนทีเดียว นี่ถ้าไม่มีใครขึ้นไปตาม ไม่แน่ว่าแกอาจจะกลายเป็นฤาษีไปเสียแล้ว บุปผชาติมองแผ่นหลังคนที่หล่อนรักไม่ต่างจากพ่อด้วยสายตาอ่อนโยน ขณะทั้งหัวทั้งตัวยังโยกคลอนไปมา

มอเตอร์ไซด์คันเก๋ากึ๊กแล่นไปข้างหน้าไม่มีพยศ จนหลุดพ้นช่วงวิบาก เข้าสู่ทางขรุขระเล็กน้อยเลียบชายเขาหอมโชยชื่นกลิ่นส้ม เจ้าของเสียงแหบห้าวใจดี ก็ชวนคุยขึ้นมาอีก คราวนี้เป็นเรื่องเป็นราวจริงจังเคร่งขรึมด้วยถ้อยประโยคที่ว่า

“นายแม่รู้ไหมครับ ว่าคุณพีรภาสกับคุณชายปาริวรรตมา”

“หนูไม่เห็นคุณพ่อ” แต่ต่อให้บอกไปเช่นนั้น หญิงสาวก็มั่นใจ ว่าผู้เป็นบิดาไม่ได้มาที่นี่กับคู่หมายของหล่อน ส่วนคนมาเป็นใครไม่รู้ บางทีอาจจะเป็นคู่รัก ว่าที่ภรรยา หรือไม่ก็ภรรยา

ถ้าเป็นอย่างคาดคิดนับว่าเป็นเรื่องดีทีเดียว อะไร ๆ มันจะได้ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก

“อ้าว มาคนเดียวหรือครับ ไอ้ผมก็นึกว่า คุณพีรภาสจะยอมเสี่ยงโดนแบ่งสมบัติ”

“เปล่า” พ่อไม่ได้กลัวจะถูกแบ่งสินสมรสหรอก แต่เพราะรักแม่มากต่างหาก แม้จะรู้ตัวเมื่อสาย ทว่าอะไรก็ตามที่จะทำให้แม่ระคายเคืองใจขึ้นมาอีก จนยื่นฟ้องหย่า ท่านเลือกจะไม่ทำ

“มากับใครก็ไม่รู้ หนูไม่ทันเห็น เผ่นเสียก่อน”

“เก่งนะครับมาถูก” เสียงโซเฟอร์สั่นเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง เมื่อรถสะเทือนกึก ๆ ด้วยล้อรถหมุนเคลื่อนไปบนหินก้อนเล็กก้อนน้อยที่มันตกลงมาจากที่สูงเป็นทางยาว คงเพิ่งร่วง ขาหล่อนใช้เส้นทางนี้กับโจ๋จ๋าเข้าเมืองยังไม่มี

“คุณดอกไม้เจอคุณชายปาริวรรตที่ไหนครับ ในตลาด...”

“หนูเห็นเขากลางทางตอนเดินกลับ รถเขายางแตก”

“อ้าว รถคุณชายยางแตกหรือครับ แล้วนี่ต้องกลับออกไปช่วยไหมครับ”

“ไม่ต้องหรอกน้าเหว่ย ตอนหนูเห็น เขากำลังเปลี่ยนยางอยู่ เสร็จจนขับรถฉิวแล้วละ”

“อ่อ” ส่งเสียงรับรู้แล้ว ชายวัยกลางคนก็นิ่งเงียบไม่พูดไม่ซักอะไรอีก จวบจนกระทั่งใกล้ถึงแนวรั้วไม้สนสีขาว “คุณดอกไม้จะให้ผมส่งที่ไหน คอกม้า เรือนใหญ่ หรือเรือนนายแม่”

“เรือนนายแม่จ๊ะ คืนนี้ลมกับฟ้าต้องนอนกับหนู”

“ไม่ดีมังครับ” สุ้มเสียงแหบแห้งไม่เห็นด้วยดังคำพูด “เอาไปเรือนใหญ่ปะกับคุณชายปาริวรรตแน่ ๆ ทีนี้ละทางโน้นรู้กันหมด”

“ปะสิดี หนูจะได้เป็นไทเสียที อยากพาลมกับฟ้าไปไหว้ทวดไหว้ตาเหลือเกินแล้ว”

“แน่ใจนะครับว่าท่านหญิงกนกเลขา จะไม่กรีดเจ้าแฝดสองตัวเป็นแผลเหวอะหวะ” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นกังวลจริงจัง

“ถ้าย่าจะทำก็ทำได้เพียงครั้งเดียว เพราะหนูจะไม่พาลูกไปให้ท่านเห็นหน้าอีก”

“ถ้าตัดสินใจอย่างนั้นผมก็ตามใจคุณดอกไม้”

หัวรถหักเลี้ยวเข้าสู่ประตูไม้เล็ก ๆ ที่เปิดอ้าอยู่ ทว่าล้อเคลื่อนไปบนถนนโรยกรวดแคบ ๆ ไม่ถึงไหนมันหยุดหมุนฉับพลัน

❤️❤️❤️❤️❤️