คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : โทรศัพท์มือถือ
บทที่ 5 โทรศัพท์มือถือ
พิมพรเห็นหน้าอโทรศัพท์มือถือ็อุทาน้วยวามีใ
“ว้าว”
หน้าอโทรศัพท์มือถืออพิมพรบอวันเือนปี และเวลาปัุบัน 31 มีนาม 2532 เวลา 08.45 เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์มือถือใ้ไ้ เธอึรีบ้นหาเบอร์โทรออเล็์แล้วโทรหาเาทันที
“ไม่มีสัานอบรับาเลหมายที่ท่านเรีย”
พิมพรใหม่อีรั้
“ไม่มีสัานอบรับาเลหมายที่ท่านเรีย”
“หรือว่าะโทรไป่าประเทศไม่ไ้”
พิมพริในใแล้ว็้นหาเบอร์โทรศัพท์ออ์ารยูนิเฟในเมือไทย
“ไม่มีหมายเลที่ท่านเรีย”
พิมพรทลอโทรศัพท์หาเบอร์อื่นที่เธอรู้ั ็ไ้ยินำอบเิม ๆ าโทรศัพท์ นเธอยอมแพ้และวาโทรศัพท์ล
“อย่าน้อย็ไว้ใู้เวลาับวันที่ ีว่าใ้ประโยน์อะไรไม่ไ้เลย”
พิมพรเ็บโทรศัพท์มือถือเ้าไปในระเป๋าสะพาย แล้วนั่เหม่อระลึถึอเล็์ที่เป็นเพื่อนเพียนเียวและเือบะเป็นแฟนนนั้น
ถ้าหาเาิ่อเธอไม่ไ้ภายในเือนหรือสอเือน อเล็์ะ้อามหาเธอมาถึเมือไทยแน่นอน
พิมพรไม่ไ้รู้สึิถึ หรืออาลัยอาวร์่อาราลาแบบนี้ แ่เธอแ่อยาส่่าวบอเาว่าเธอสบายี ไม่้อเป็นห่วและไม่้อามหาเท่านั้นเอ
“อบใมานะที่เป็นเพื่อนและูแลันมาลอหลายปีนี้ เราไม่มีโอาสะไ้เอันอีแล้ว ันอให้เธอมีีวิที่ี และพบนที่เารัเธออย่าริใ”
พิมพรรำพึอยู่ในใ ราวับ้อารสื่อให้ถึ อเล็์ที่อยู่่าประเทศ
หลัานั่นิ่ทำใอยู่สัพั พิมพร็ิว่าวระเริ่มหาเิน่วยรอบรัวาไหน่อนี แล้ว็หันมามอ้าวอที่เอาออมาาในรถ ็พบับอุปร์ที่เธอเรียมไว้สำหรับสอนาวบ้านให้ทำน้ำยาล้าาน และแมพูสระผมไว้ใ้เอ พิมพร็ีนิ้วทันที
“ใ่แล้ว อที่สามารถทำแล้วเอาไปายเินไ้เลย็ือ น้ำยาล้าานับแมพูสระผมนี่ไเล่า”
พิมพรหยิบเอาอุปร์่า ๆ แล้วเินไปที่เรือนรัวและมอหาปลั๊ไฟ านั้น็นำหม้อไฟฟ้าออมาใส่น้ำ้มไว้ แล้วหยิบมะนาวในรัวมาหั่น แล้วบีบเอาเพาะน้ำมะนาวใส่ถ้วยไว้ แล้ว็เทลในน้ำเือ เธอนอยู่ประมา 30 นาที็ปิไฟแล้วปล่อยให้เย็น านั้น็ผสม Sodium Laurylether sulfate ับเลือเ้า้วยัน แล้วเทใส่น้ำมะนาวที่ปล่อยนเย็นนให้เ้าัน หลัานั้นเธอ็ใส่ลิ่นมะนาวในวเล็ลไปอี ็เป็นอันเสร็เรียบร้อย
ลิ่นหอมที่ลอยลบไปทั่วบ้าน ทำให้ำหอมที่นั่ทำานอยู่ใ้ถุนบ้าน และบุพาที่เพิ่ลับมาาบ้านผู้ให่บ้านเอ่ยถามัน
“หอมลิ่นมะนาว ใรทำอะไรเหรอแม่”
ำหอมทำมูฟุฟิ
“เหมือนะหอมอยู่แถวบ้านเรานี่แหล่ะ หรือว่าบัวทำอะไรอยู่บนบ้าน”
พูแล้วำหอม็ลุเินึ้นไปบนบ้าน
ึ้นบันไไป ทั้สอ็เห็นบัวมพูำลั้ม ๆ เย ๆ หยิบวเล็แปลาวาเรียไว้ในเรือนรัว
“บัวทำอะไรอยู่ลู”
ำหอมเอ่ยถามลูสาว้วยวามแปลใ
“อ้อ แม่ับพ่อมาพอี หนูำลัทำน้ำยาล้าานไปาย ุาสอนไว้ ็เลยเอามาลอทำู”
บัวมพูี้ไปที่หม้ออีใบที่เธอเทน้ำยาล้าานไว้และำลัปล่อยให้เย็น
“พอเย็นแล้ว ็ะเทใส่วพวนี้เอาไปาย แม่ลอเอาไปล้าานู ถ้าใ้ไ้ี หนู็ะเอาไปายในัวอำเภอ”
ำหอมับบุพา้มลมลิ่นน้ำยาล้าานที่อยู่ในหม้อที่ำลัส่ลิ่นหอมอมะนาวอบอวลไปทั้บ้าน
“ลิ่นหอมมาเลย ัให้แม่สั้อนไ้ไหม ะลอเอาไปล้าหม้อใบนั้น”
ำหอมี้ไปที่หม้อ้ม้าวที่เธอแ่ไ้ เพราะ้าว้มไหม้ิ้นหม้อ
บัวมพูพยัหน้า แล้วหยิบเอา้อนพลาสิเล็ในห่อ ัใส่ถ้วยพลาสิเล็ที่เธอเรียมมาแล้วส่ให้แม่
แม่อบัวรับถ้วยเล็าลู แล้ว็นั่ลเทน้ำยาล้าานใส่ใยบวบแล้วัถูหม้อใบนั้น
“ล้าออ่ายมาเลยลู มีฟอ้วย”
เสียื่นเ้นอำหอม ทำให้บุพาที่นั่มออยู่เิวามิในหัว
“พ่ออยามีเินทำโรานน้ำยาล้าานายเอริ ๆ เลย”
พิมพรไ้ยินเสียบ่นเบา ๆ อพ่อบัวมพู็ยยิ้ม
“นะรวยะมอหาโอาสเสมอ มันเป็นแบบนี้เอ”
“อนนี้เราลอเอาไปายู่อนนะ้ะพ่อ ถ้าายี เรา่อยิเรื่อนี้ันอีที”
บุพาพยัหน้าให้ลูสาว ้วยสายามุ่มั่น
“ุาไม่ไ้สอนแ่ทำน้ำยาล้าานนะ้ะ แสอนให้ทำแมพูสระผม สบู่ และ็รีมทาผิว้วย เี๋ยวหนูะลอทำู”
ำหอมเบิาว้าอย่าเหลือเื่อ พร้อมับยมือพนมไหว้ท่วมหัว
“สาธุ เทวารถิ๊ปมา่วยเหลือรอบรัวอเราแล้ว วามีที่ทำมาำลัะส่ผลแล้วนะพ่อ”
รอบรัวอบุพาเป็นรอบรัวให่ที่อพยพมาาที่อื่น แล้วมาั้รราที่หมู่บ้านแห่นี้ เาเป็นลูายนที่สอ าลูายทั้หม 3 น ลูสาว 4 น หลัาปู่าย พ่ออบัวมพู้อเสียสละไปทำานรับ้าที่รุเทพสมัยหนุ่ม ๆ เพื่อให้พี่ายับน้อายไ้เรียนหนัสือ ทำให้บุพามีวามิที่ล้ำสมัยมาว่านในพื้นที่ เพราะรู้เห็นมามาว่านอื่น พอย่าเ้าสู่วัยเ์ทหาร เา็ับไ้ใบแ และไปประำารอยู่ัหวัหนึ่ทาภาลา หลัาฝึทหารใหม่เสร็ เ้านายเห็นแวววามลาและวามื่อสัย์อบุพา ึทำเรื่ออัวไปเป็นทหารนสนิทประำัว
และที่บ้านอนายทหารนนี้เอ ที่หล่อหลอมวามรู้และบุลิอบุพาให้ผิแผานอื่นในหมู่บ้าน
พ่ออบัวมพูเป็นนที่ร่าายสมบูร์แ็แร มีระเบียบวินัยแบบทหาร บ้าน่อสะอาสะอ้าน ถูสุลัษะ และอบ่วยเหลือวัและุมนในาร่อสร้าถนน ่อสร้าวั รวมทั้่วยรอบรัวในารถาป่าเพื่อทำเป็นที่ทำิน ถึแม้หลัาถาป่า่วยันแล้ว บุพาะไ้รับส่วนแบ่ที่ทำินน้อยที่สุ ็ไม่เย่น่าาิพี่น้อ แถมยันทำมาหาินมาว่าเิม ทั้ทำนา ทำไร่ ทำสวน
ในส่วนลึอบุพาอยาเรียนหนัสือเหมือนพี่ายับน้อาย แ่เพราะรอบรัวยานึาโอาส และอาะเป็นเพราะวามเ็บที่อยู่ในใ เาึทำทุอย่าเพื่อให้ลูไ้เ้าเรียนหนัสือ เพราะหวัให้ลูมีีวิที่ี ไม่ลำบาเหมือนัวเาับแม่อบัว
ำหอมรู้เห็นมาลอว่าสามีอนาเป็นนีและเสียสละเพื่อรอบรัว ึิว่าเทวาะเห็นวามีอเา และลบันาลให้ลูสาวอเาและเธอพบเอสิ่มหัศรรย์มา่วยเหลือรอบรัวในวันนี้
พิมพรปล่อยให้น้ำยาล้าานเย็น ึเทลไปในเรื่อบรรุวนาเล็ และปิฝาเรียบร้อย
“เรามีลาในัวอำเภอทุวันใ่ไหม้ะพ่อ เราเอาไปายที่อำเภอีไหม หนูมีัรยานไฟฟ้าที่เอามา้วย เราเอาใส่รถัรยานไป่อน็ไ้ ะไ้ไม่้อเสียเิน่ารถ”
พิมพรบอับพ่อ โยลืมไปว่าที่นี่ยัไม่มีรถัรยานไฟฟ้า
ทั้สอฟัลูสาวพูถึเรื่อัรยานไฟฟ้า็ทำหน้าุน
พิมพรเยหน้าึ้นาารนับำนวนว ็เห็นพ่อับแม่นั่ทำหน้า เธอหัวเราะเสียเบา แล้ว็เ้าไปในห้อนอน ูัรยานไฟฟ้าออมา านั้น็สาธิารใ้ โยมีพ่อับแม่นั่อ้าปาหวออยู่้า ๆ
“แล้วนอื่นเาะไม่สสัยเหรอ ว่าเราเอาัรยานแบบนี้มาาไหน”
ำหอมัวลใ เพราะลัวรอบรัวอสามี รวมถึาวบ้านนอื่นะสสัย และเอาไปพูในทาร้าย
พิมพรนิ่ิ็เห็น้วยับวามัวลใอแม่
“เอาแบบนี้ีไหม้ะ พรุ่นี้พวเราเ้าไปที่อำเภอ เอาถั่วลิสับ้าวโพไปาย แล้วถือโอาสเอาน้ำยาล้าานใส่ถุไปาย้วย เี๋ยวหนูะทำแมพูสระผม้วย ะไ้ไม่เสียเที่ยว”
บุพาพยัหน้าเห็น้วยับวามิอลูสาว านั้นทัู้่็่วยบัวมพูทำแมพูามะรู โยบุพาลไปเ็บลูมะรู้าบ้าน ส่วนำหอม็่วยลูวนส่วนผสมในหม้อ
บัวมพูทำไป้วย ็สอนพ่อับแม่ถึส่วนผสมและวิธีทำ โยบุพาเอาปาาและระาษมาบันทึไว้ันลืม ึ่มันทำให้พิมพรรู้ว่าลายมืออพ่อบัวมพูสวยามแ่ไหน
หลัาเสร็านทุอย่าแล้ว สอผัวเมีย็่วยันเอาเนื้อแห้ระป๋อที่ลูสาวเอาให้ มาทำเป็นอ่อมเนื้อ เป็นอาหารเที่ย
ระหว่าที่รอพ่อับแม่ทำับ้าว พิมพร็เ้าไปในห้อนอน แล้วหยิบระเป๋าถือออมา้นหาสิ่อบาอย่าที่เธอื้อเ็บไว้นานหลายปีแล้ว
หลัาเปิระเป๋าใบเล็สอสามใบ พิมพร็พบสิ่ที่เธอ้นหา
....................................................................................
อะไรที่พิมพรเอในระเป๋านะ
าบทนี้ ะเรียพิมพรว่า บัวมพู เพื่อไม่ให้สับสนนะะ
ความคิดเห็น