คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ลูกสาวเจ้าพ่อ
บทที่ 9 ลูสาวเ้าพ่อ
อมรา เ็สาวอายุ 17 ปี ลูสาวอนายโอมเรียนอยู่ั้นมัธยมปลายอโรเรียนมัธยมในัวัหวัระยอ เพราะเธอเป็นลูอนัารเมือที่มา้วยบารมี และเป็นผู้บริาเินให้โรเรียนรายให่
ประอบับอมรามีหน้าาที่น่ารัราวับุ๊าเหมือนับุนายพิาผู้เป็นแม่ ทำให้อมราเป็นาวเ่นอโรเรียนและไ้รับารัเลือให้เ้าร่วมิรรมอโรเรียนอยู่เสมอ
ถึแม้ว่าผลารเรียนอเธอะอยู่ในระับลา ไม่ไ้โเ่น แ่เมื่อมีารเลือั้รรมารสภานัเรียน เธอ็ลรับสมัรเลือั้ และอาศัยลยุทธ์แแถมแบบารเมือท้อถิ่นอพ่อ นไ้รับเลือเป็นประธานนัเรียน้วยะแนนท่วมท้น
้วยวามสวยน่ารั ทำให้อมราเป็นที่ื่นอบในลุ่มนัเรียนาย แ่สำหรับนัเรียนหิแล้ว ไม่มีใรอยาเ้าใล้เธอ เพราะอมรามัใ้อำนาอพ่อ่มเหรัแเพื่อน นไม่มีใรอยาเป็นเพื่อนับเธอ เหลือเพียเพื่อนผู้หิไม่ี่นที่อยประบประแ เพราะหวัผลเรื่อเินทอและอำนามาิามเป็นพรรพว
อมราไม่เยายามอนัเรียนายนใ มีผู้ายเพียนเียวที่ทำให้เธอแอบมอ และทอสายาให้เาอยู่เสมอ
เาเป็นำรวหนุ่มที่มาทำานในัหวัระยอพื้นที่ในอิทธิพลอนายโอมผู้เป็นพ่อ อมราพบเารั้แร เมื่อเาิามผู้ำับารสถานีำรว มาพบนายโอมที่สำนัานเทศบาลเมือ ึ่วันนั้นเธอับแม่แวะไปหาพ่อที่ห้อทำานในึสำนัานเทศบาลพอีึไ้พบับเา
ผู้ำับารสถานีำรวแนะนำให้เธอับแม่รู้ัับเานนั้น ร้อยำรวโทอมาย์ นรุล
อมาย์มีหน้าาหล่อมเ้ม รูปร่าสูเพรียว มีบุลิที่เปิเผยเป็นมิร และอ่อนโยน ทำให้อมราหลรัเาอย่าหัวปัหัวปำ ึ่พ่อับแม่อเธอ็ไม่ไ้ห้ามปราม แถมยัสนับสนุนให้เธอทำวามสนิทสนมับเาไว้ ึ่สร้าวามไม่พอใให้ับอาร์ท นสนิทอนายโอม ที่ิามอมรามาโยลอเป็นอย่ามา แ่เา็เ็บไว้ภายใ้ท่าทีที่สุภาพอ่อนโยน
นายโอมมีลูสาวับุนายพิาเพียนเียว อีทั้ัวเาเอ็ไม่เยรู้ว่าเามีลูที่ิท้ออาริาไปอีนหนึ่
เหุาร์เมื่อสิบว่าปี่อนนั้น หลัาเาร่วมมือับนัารเมือท้อถิ่นึ่อนนี้ลายเป็นพ่อาอเา ัารสร้าหลัานเท็เพื่อบีบให้าูร พี่ายอีภรรยาอเาให้ลาออาำรวไ้สำเร็
นายโอม็ไม่ไ้ิะามล่าเอาีวิอาริาและรอบรัวอเธออี เพราะเามั่นใว่ารอบรัวอเสี่ยรไม่มีทาลับมาเรืออำนาไ้อี ึไม่ไ้เสียเวลาามหาหลัาที่ไ้รู้ว่าพวเาหลบหนีออาเมือระยอไปแล้ว
โยที่เาไม่เยรู้ว่าอีภรรยาล่วรู้วามลับที่เาเป็นนบาร่าเสี่ยรพ่ออเธอแล้ว
ภายนอออมรา เป็นเ็สาวที่อ่อนหวาน น่าทะนุถนอม แ่ภายในอเธอลับมี้านมืที่้อารวามเป็นหนึ่ และวามทะเยอะทะยานเหมือนับนายโอมผู้เป็นพ่อ
เมื่ออมราหลรัอมาย์นายำรวหนุ่มนนั้น เธอ็ใ้อำนาอพ่อีัน และ่มู่ผู้หิที่พยายามะเ้ามาพัวพันับเา นผู้หิทุน่าเรลัวอำนามื และล่าถอยไปาีวิออมาย์เือบทุน ึ่ัวอนายำรวหนุ่ม็รู้เรื่อนี้ี และรู้สึรำาใอยู่บ้า แ่เา็ำเป็น้อบหาับเธอ เพราะเาไ้รับมอบหมายให้สืบสวนเบื้อหลัอนายโอม
อมาย์อาศัยารที่อมราหลรัเา เ้าหาและไปมาหาสู่อมราและรอบรัวอเธอ นในที่สุเา็สามารถเ้านอออในบ้านอนายโอมไ้อย่าอิสระเสรี
นายโอมับุนายพิา เมื่อเห็นมีำรวหนุ่มอนาไลมาิพันลูสาวนเียว ็ถือโอาสสร้าวามสนิทสนม เพราะ้อารเี่ยวอับอำนาที่เามีอยู่ ้วยวามิว่าเิน อำนา และผู้หิเป็นสิ่ที่ทุน้อาร ่อให้ำแหน่ให่โแ่ไหน็ไม่พ้นอำนาทั้สามอย่านี้ โยที่นายโอมไม่ไ้เลียวใสันิว่า นายำรวหนุ่มเ้ามาพัวพันโยหวัผลอย่าอื่น
พ่อออมาย์เป็นนายำรวั้นผู้ให่ที่มีานะทารอบรัวที่ร่ำรวยมา่อน พ่ออเาึเป็นำรวน้ำีที่ทำานอย่ารไปรมา ไม่เยใ้อำนาในารหาผลประโยน์ใส่ัว และัวออำมาย์ที่เป็นลูายเพียนเียว ็ไม่เยใ้เส้นสายในารเ้ามาในเส้นทาอำรว
ในเ้าวันหนึ่ อมาย์ไปหาอมราที่บ้านอเธอามปิในวันหยุ แล้วเา็ไ้พบับพ่ออุนาย พิาที่มาาัหวัลบุรี
นายโอมและุนายพิาแนะนำให้อมาย์รู้ัับเสี่ยาิ ึ่เป็นาออมรา
“ุพ่อะ นีุ่อมาย์ นรุล เป็นำรวที่ระยอ และเป็นเพื่อนสนิทอหลานสาวุพ่อ่ะ”
ุนายพิาแนะนำว่าที่ลูเย้วยวามภูมิอภูมิใ
“สวัสีรับ”
อมาย์ยมือไหว้้วยวามนอบน้อม แ่สายาอเาแอบสำรวเ้าพ่อาลบุรีนนี้โยละเอีย
“สวัสี เป็นำรวที่นี่เหรอ ฟัานามสุลอุแล้ว อโทษนะ ผมอถามหน่อยุเป็นาิับ พลำรวเอศัิ์ นรุล เหรอ”
เสี่ยาิถามอย่าระแวระวั สมับเป็นเ้าพ่อที่ยืนหยัมาหลายสิบปี
“เป็นุพ่ออผมรับ”
อมาย์ยัอบ้วยรอยยิ้มและแววาอ่อนโยน
เสี่ยาิะัั่วรู่แล้ว็ลับมามีท่าทีปิัเิม ึ่็ไม่ไ้พ้นไปาารสายาออมาย์
“วันนี้ผมออนุาพาุอมราไปอปปิ้ที่ห้านะรับ เห็นเธอบ่นว่าอยาไป วันนี้ผมว่าพอีเลยถือโอาสพาเธอไปทานอาหารร้านโปรอเธอ้วย”
เสียอมาย์ออนุา เรียรอยยิ้มอ่อนหวานาใบหน้าออมรา
“ไปเถอะ้ะ น้าอนุา เที่ยวให้สนุนะลู อ้อวันนี้อาร์ทไปทำธุระใหุ้พ่อ ฝาุอมาย์ูแล ลูอมรา้วยนะะ”
เสียอ่อนหวานอุนายพิาฝาายหนุ่มใหู้แลลูสาว
อมาย์ยิ้มรับอย่ายินี
เมื่อทั้สอำลัเินออไปเพื่อไปนั่รถออมาย์ที่ออยู่ที่ลานอรถอี้านหนึ่อบ้าน อมาย์็หยุะัและมือลำที่ระเป๋าเสื้อับาเ
“มีอะไรหรือะุอมาย์”
เสียแปลใออมราเอ่ยถาม เมื่อเห็นเาหยุะั
“ผมลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่เ้าอี้ในห้อรับแรับ เี๋ยวผมลับไปเอาสัรู่ ุอมรานั่รอให้รถนะ เี๋ยวผมเปิแอร์เย็น ๆ ไว้ให้ะไ้ไม่ร้อน”
อมรายิ้มหวาน เมื่อเห็นอมาย์เปิประูรถให้ พร้อมสาร์ทเรื่อิแอร์ให้อย่าเอาใใส่
อนที่เินออาห้อ อมาย์ั้ใทำโทรศัพท์มือถือหล่นไว้หน้าห้อรับแ เพราะทั้บ้านอนายโอมปูพรม ทำให้อมราที่เินอยู่้านหน้าอเาไม่ไ้ยินเสียผิปิ
อมาย์ั้ใะหาเหุผลย้อนมาฟัารุยันอเสี่ยาิับนายโอม
เามั่นใว่าเสี่ยาิ้อมีารพูถึเาหลัา รู้ว่าพ่ออเาเป็นใร เพราะเสี่ยาิับพ่ออเามีำนานที่ัแย้ันเมื่อหลายปีมา่อน
อมาย์เินเสียเบาเ้าใล้ห้อรับแโยที่ น้านในไม่ไ้สัเ เพราะิว่าเาับอมราเินไปที่รถไลแล้ว
“พวแำลัทำอะไรอยู่ เอาำรวเ้ามาในบ้าน ให้เ้านอออใน แถมยัิะให้มาเป็นลูเยอี แไม่รู้เหรอว่าพ่อมันเป็นใร”
เสียเสี่ยาิัอย่าหุหิ
“ผมทราบรับุพ่อ แ่เห็นว่าเาหลรัอมราริั และอีอย่าผม็ให้เ็ ๆ สืบูแล้ว เาไม่ไ้มีพิษมีภัยอะไร เป็นำรวอ่อนหั อาศัยบารมีอพ่อเ้ามาทำาน ไม่ไ้มีพิษสอะไร”
เสียอบ้วยวามมั่นใอนายโอม ทำให้เสี่ยาิหันหน้ามาหาลูสาว
“ริ่ะุพ่อ พิายืนยันไ้ ั้แ่เามาทำานที่นี่ ไม่เห็นว่าเาะทำอะไร นอาอยู่ที่สถานีำรว แล้ว็มาหาอมรา ไม่ไ้มีพิษสอะไร เ็ที่เิมาในอเินอทอแบบนั้น ไม่หาเรื่อลำบาใส่ัวหรอ่ะ แล้วพิา็มีลูสาวนเียว ็อยาไ้นที่มีอำนามีเินทอูแลเา พิาับุโอมะไ้หมห่ว”
เสียอลูสาว ทำให้เสี่ยาิถอนหายใ
“แล้วแ่พวแ็แล้วัน แ่อย่าลืม็แล้วันว่าพวเราทำอะไรับเสี่ยรไว้ ถึเรื่อมันเียบหายไปนานแล้ว ็ไม่วรประมาท”
เสี่ยาิเอ่ย้วยเสียอ่อนใ
อมาย์ที่้มหยิบโทรศัพท์มือถือที่้านนอไ้ยินทุอย่าัเนเ็มสอหู ็เินออไปพร้อมับโทรศัพท์ในมือ
ความคิดเห็น