อุบัติรัก (Love Happening)

Intro : Bad Ending

         ท่ามกลางบรรยากาศในวันส่งท้ายปีที่เต็มไปด้วยสีสัน ไฟประดับประดา และผู้คนที่เดินเที่ยวเทศกาลขวักไขว่ไปมาในมหาวิทยาลัยชื่อดังอย่างมหาวิทยาลัยธีรศาสตร์ มีเด็กหนุ่มนักศึกษาคนหนึ่งเดินอยู่ในสภาพที่อิดโรยซึ่งดูขัดกับบรรยากาศรอบตัว เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงหน้าตึกแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัยซึ่งมีป้ายเขียนว่าคณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ เด็กหนุ่มเลือกที่จะไปนั่งที่โต๊ะใต้ตึกคณะ พลางคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในชีวิต

            “ไอบ้าดรีมเอ้ย ไหนแกว่าแกจะสามารถทำทุกอย่างให้ออกมาดีให้ได้ แต่สุดท้าย ฮึก แต่สุยท้ายก็ ฮึก โธ่เว้ย! เกลียดตัวเองที่สุด ทำไมทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ฮือๆ” เด็กหนุ่มร้องให้พรางด่าทอตัวเอง พร้อมความรู้สึกน้อยใจประสมปรนเปรอท้อแท้ต่อโชคชะตาชีวิต

            “ไหนจะเรื่องที่บ้าน อุตส่าห์หนีออกมา ทั้งที่พูดไปว่าจะทำให้ดูว่าเราเองก็สามารถทำได้ ทั้งที่อุตส่าห์สอบติดมหาลัยกับคณะที่ฝันแล้วแท้ๆ ฮึกๆ ฮือ” เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองพร้อมกับมองไปที่ป้ายคณะด้วยความโศรกเศร้า พรางนึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีตของตนเอง

         -สองปีก่อน-

         “พ่อครับ แม่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะบอก คือ...” เด็กหนุ่มในวัยสิบแปดปีรวบรวมความกล้าในสิ่งที่ตนเองต้องการจะพูดกับผู้เป็นพ่อและแม่ของตนเองในระหว่างทานข้าว ทำให้ผู้ใหญ่สองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหารถึงกับคิ้วขมวด สงสัยกับท่าทีกระอักกระอ่วนของของเด็กหนุ่ม

            “ว่า” ผู้เป็นพ่อตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

            “คือ...ผม ผ-ผมสอบติดธีรศาสตร์แล้วนะครับ คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ครับ” เด็กหนุ่มพูดความในใจออกไปพร้อมกับดูพฤติกรรมของผู้เป็นพ่อและแม่ ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะพูดกับดรีม

            “เรียนมหาลัยมันสิ้นเปลืองนะลูก ไหนจะค่าเทอม ค่ากิน ค่าอยู่ พวกเราส่งลูกไม่ไหวหรอก แม่ว่าลูกลองคิดอีกรอบดีไหม” ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับความกังวลของตนเอง

            “ใช่ อีกอย่าง การเรียนมหาลัยเป็นอะไรที่เสียเวลาชีวิตมากๆนะ แทนที่แกจะออกมาช่วยพวกชั้นทำสวนธุรกิจครอบครัว จะได้มีกินมีใช้ พวกชั้นไม่ช่วยแกหรอกนะ” ผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง

            “พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวผมจะทำให้ดู ผมจะดูแลตัวเองให้ได้ ผมจะไม่พึ่งพ่อกับแม่หรอกครับ” ดรีมพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นที่แอบแฝงไปด้วยความโศรกเศร้าไว้ข้างใน เด็กหนุ่มรู้อยู่แล้วว่ายังไงพ่อกับแม่ก็ไม่เห็นด้วยกับการเรียนต่อของเขา...ความฝันของเขา

            “งั้นแกก็อย่ามาทำให้พวกชั้นลำบากทีหลังล่ะ” ผู้เป็นพ่อพูดก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง

         -ปัจจุบัน-

         “ตลกจัง ทำเป็นปากเก่ง สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง” ดรีมนึกถึงเหตุการณ์ปัจจุบันที่ทุกอย่างเหมือนมันจะแย่ไปหมด งานพาร์ทไทม์หลายแห่งที่เขาเคยทำต่างพากันปิดร้าน เลิกจ้างเขา ด้วยพิษเศรษฐกิจที่ย่ำแย่ ทำให้เขาไม่มีเงินจ่ายค่าหอจนโดนเจ้าของหอไล่ออกจากหอ สุดท้ายไม่มีที่ไปก็เดินโซซัดโซเซมาอยู่ที่นี่

            “เหนื่อยจัง ฮึกๆ ฮือ” ดรีมก้มหน้ากอดเข่าตัวเองพรางร้องให้จนกระทั่งรู้สึกร่างกายตัวเองอ่อนเพลีย หมดเรี่ยวแรงก่อนที่จะค่อยๆล้มตัวลงนอน

            ‘หนาวจัง ไม่ไหวแล้ว หรือเราจะตายแบบหนูน้อยไม้ขีดไฟนะ’ ดรีมคิดในใจ นอนกอดตัวเองด้วยความหนาวสั่นของอากาศช่วงท้ายปี พรางนึกถึงนิทานที่ตัวเองชอบอ่าน เรื่องของหนูน้อยขายไม้ขีดที่ขาดลมหายใจ เพราะอากาศที่หนาวเหน็บ แต่สุดท้ายเด็กสาวก็ได้ไปอยู่กับยายที่เธอรักบนสวรรค์

            ‘ถ้าชีวิตเราจบแบบหนูน้อยไม้ขีดไฟก็ดีนะ เราคงจะได้ไปเจอตากับยาย’ แล้วดวงตาของเด็กหนุ่มก็ค่อยปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกจากตาอย่างช้าๆ

            “หนูจ๊ะๆ”

            ‘เสียงใครหน่ะ ฟังดูอ่อนโยนจัง นางฟ้ามารับเราแล้วเหรอ’ ดรีมคิดในใจก่อนที่จะสลบไป

**********************************************************************************************

สวัสดีครับทุกคน ผมSPDนะครับ อยากจะบอกว่านิยายเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากเรื่องราวในชีวิตผมเอง ไม่รู้ทุกคนจะอินหรือชอบรึเปล่า เรื่องเลิฟๆอาจจะไม่หวือหวาแต่ก็น่าจะพอฟินจิกหมอนนะครับ555 แต่ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องแรกของผมด้วยนะครับ >_<