Intro
ก๊อกๆ
"คุณจองกุกคะ คุณท่านเรียกให้ไปพบค่ะ"
สิ้นเสียงเรียกของแม่บ้าน จอนจองกุกก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนาปล่อยเม้าส์ไร้สายออกก่อนจะทิ้งตัวพิงหลังกับพนักเก้าอี้ตัวนุ่มด้วยความเบื่อหน่าย เรียวตาคมจรดจ้องมองภาพกราฟฟิกจากเกมคอมพิวเตอร์ที่เล่นค้างไว้บนหน้าจอแล้วก็อดที่จะถอนหายใจออกมาอีกครั้งไม่ได้
"น่าเบื่อชะมัด" บ่นพึมพำแต่ก็ยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้เข้าชุดกับโต๊ะคอมพิวเตอร์แต่โดยดี จองกุกยืดแขนบิดไล่ความเมื่อยล้าเนื่องจากนั่งอยู่ในท่าเดิมเป็นเวลานานให้เบาลง ก่อนมือหนาจะยกขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าของตัวเองแล้วเดินออกไป
"มาแล้วหรอ มานั่งตรงนี้" ผู้เป็นพ่อกล่าวขึ้นทันทีที่เห็นลูกชายเพียงคนเดียวเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน มือกร้านกวักเรียกให้ร่างสูงนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะยื่นซองเอกสารส่งให้พร้อมกับเพยิดหน้าสั่งให้จองกุกเปิดอ่านมัน "อ่านซะสิ"
จองกุกขมวดคิ้วมองซองกระดาษตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจนัก แต่หากเขาก็ยอมรับมันมาเปิดออกเพื่ออ่านสิ่งที่อยู่ภายในตามคำสั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้
"นี่มันอะไรครับพ่อ?" เอ่ยถามขึ้นทันทีหลังจากที่ไล่สายตาอ่านข้อความที่ปรากฎอยู่บนหน้ากระดาษในมือจนจบ มือหนาตบกระดาษวางลงบนโต๊ะเสียงดัง ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยปฏิเสธออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ผมไม่ยอมเด็ดขาด!"
"แกจะไม่ยอมได้อย่างไรจองกุก!" ผู้เป็นพ่อขึ้นเสียงดัง "แกต้องยอม เพราะแกคือลูกชายเพียงคนเดียวของฉัน และวิธีนี้จะมันจะช่วยให้ธุรกิจของเราเติบโตมากขึ้นกว่าเดิม"
"ไม่มีทาง ผมไม่ยอม! พ่อจะให้ผมไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ!"
"คิมซอกจินไม่ใช่คนอื่นสำหรับตระกูลเรา"
"แต่ผมไม่ได้รักเขา!" จองกุกตวาดเสียงด้วยความโกรธจัด เรียวตาคมฉายแววแข็งกร้าวมองจ้องผู้ให้กำเนิดตรงหน้าพร้อมกับขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าว
"แกปฏิเสธมันไม่ได้หรอกนะจองกุก" แม้จะได้รับการปฏิเสธจากลูกชาย แต่ทว่าผู้เป็นพ่อก็ยังคงไม่ยอมแพ้ "ยังไงแกก็ต้องแต่ง-- แกจะไปไหนจอนจองกุก กลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้!"
ผู้มีอำนาจสูงสุดของบ้านตวาดเสียงเรียกลูกชายหัวรั้นที่เดินหนีออกไปทั้งที่เขายังพูดไม่จบด้วยความโมโห
และเมื่อสิ้นเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อ ขาเรียวยาวที่กำลังจะก้าวพ้นประตูบ้านก็หยุดชะงัก ก่อนใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความโกรธจัดจะหันกลับไปมองหน้าผู้ที่ให้กำเนิดช้าๆ เรียวตาคมแดงก่ำเจือเต็มไปด้วยหยาดน้ำ แต่หากจองกุกก็พยายามสะกดกั้นมันเอาไว้ ริมฝีปากกระจับกระตุกยิ้มขึ้นก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่งออกมาแล้วรีบสาวเท้าเดินไปที่มอเตอร์ไซค์คันโปรดพร้อมกับบิดเร่งเครื่องออกไปจากตัวบ้านทันที
"ถ้าอยากให้ผมแต่งงานกับเขามากนักล่ะก็... รอผมตายก่อนแล้วกัน"
.
.
.
"โถ่โว้ย!!"
จองกุกสบถขึ้นพลางเร่งบิดคันเร่งให้ความเร็วเพิ่มสูงขึ้นด้วยความหงุดหงิด เขาทั้งโกรธ และเสียใจ ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป พ่อก็ไม่เคยที่จะสนใจความรู้สึกของเขาเลยสักนิด เรียวตาคมจ้องมองถนนยามค่ำคืนตรงหน้าก่อนจะเพิ่มแรงบิดคันเร่งจนเข็มความเร็วเลยตัวเลขที่กำหนด แต่หากจองกุกไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อย เขายังคงเร่งความเร็วอยู่อย่างนั้นเพื่อหวังให้มันช่วยบรรเทาความครุกครุ่นภายในจิตใจ
ริมฝีปากกระจับสบถด่าตัวเองอีกครั้งเนื่องจากความโมโหที่มีก่อนหน้านี้มันทำให้เขาลืมหยิบหมวกกันน็อคมาด้วย ลมต้านความเร็วปะทะตีเข้ากับใบหน้าของเขาจนรู้สึกเจ็บชาไปหมด
รถมอเตอร์ไซค์คันหรูยังคงวิ่งต่อไปบนถนนยามค่ำคืนที่มีผู้คนบางตา เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะขับไปที่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจ จองกุกยังคงจรดมองพื้นถนนตรงหน้า ก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้งเมื่อเริ่มรู้สึกได้ถึงความกระตุกของเครื่องยนต์
"อะไรอีกวะเนี่ย!!" กร่นด่าออกมาอีกครั้งเมื่อก้มลงมองจอตรงหน้าแล้วก็พบว่าขีดเข็มน้ำมันตกลงจนถึงขีดแดง จองกุกกำคันเร่งแน่นด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองไปยังท้องถนนด้านหน้าต่อ
ปรื๊นนนนนน
เสียงบีบแตรดังลากยาวพร้อมกับแสงไฟวูบสูงที่ถูกสาดส่องใส่ตรงหน้า จองกุกเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือหนาเตรียมหักเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง
แต่ก็...
โครม!!
ไม่ทัน... เร็วเท่าความคิด รถมอเตอร์ไซค์ของเขาก็ชนประสานงานเข้ากับรถยนต์ที่ขับสวนมาเข้าอย่างจังจนเกิดเสียงโครมครามดังไปทั่วบริเวณ
เศษซากรถแตกกระจายไปคนละทิศทาง ร่างของจองกุกกระเด็นอัดเข้ากับกระจกหน้ารถของคู่กรณีจนแตกร้าวไปทั้งแผง ก่อนจะกลิ้งตกไปด้านหลังของรถพร้อมกับศีรษะที่ตกกระแทกลงอย่างแรงเนื่องจากไร้หมวกนิรภัย
เลือดสดสีแดงข้นค่อยๆไหลนองเป็นวงกว้าง เรียวตาพร่ามัวปรือมองภาพเบื้องถนนที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดงสดจากเลือดด้วยลมหายใจรวยริน
เจ็บปวด
ทรมาน
นี่คือสิ่งที่จองกุกกำลังรู้สึก..
เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆปรือปิดลงช้าๆเพราะเริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหว ก่อนสติที่หลงเหลืออยู่จะดับวูบลงไป
พร้อมกับลมหายใจที่เริ่มอ่อนลง...
___TBC____
#โซลกุกมิน
ความคิดเห็น