ตอนที่ 9 : Only 6
" 暖かくて今は苦い昨日の思い出。 "
" ความทรงจำวันวานที่เคยอบอุ่นแต่บัดนี้กลับรู้สึกขมขื่น"
ท่ามกลางสายฝนมีเด็กสาวที่วิ่งกลับบ้านแต่ดันรู้สึกหวิวๆแปลกๆจนไปสำรวจตัวเองดูก็รู้ว่า
"ลืมเอามือถือไว้ในโต๊ะนี่หว่า"สาวผมนิฬได้แต่เกาหัวตัวเองแล้วก็คิดว่ามือถือของตัวเองสำคัญนะแต่แกกับสุขภาพไม่ได้หรอก
"ก่อนกลับบ้านซื้ออะไรกินดีกว่า"เด็กสาวได้นำมือล้วงไปในกระเป๋ากระโปงของตน
"งานเข้าแล้วไงลืมกระเป๋าเงินไว้กับมือถือ"ว่าจบเด็กสาวก็รีบวิ่งกลับโรงเรียนที่พึ่งวิ่งออกมาได้ไม่นาน
| ณ โรงเรียนอาโอบะ โจไซ |
มีเด็กสาวคนนึงที่รีบวิ่งขึ้นชั้นเรียนไปห้องของตัวเองเพื่อไปเอากระเป๋าสตางค์และมือถือแต่ก็ต้องชะงักเมื่อกำลังจะเดินเข้าไปในห้องเพราะมีคนๆนึงนั่งฟุบบนโต๊ะของเธอ
"บ้าน่าผีหรอ"เธอมองอีกครั้งและมองดูดีๆก็รู้ว่าเป็นใคร"โทรุหรอ"และเธอก็เลือกที่จะน่ารอหน้าห้องเรียนจนบุคคลคนนั้นลุกออกจากโต๊ะของเธอเพราะเธอรู้ว่าแค่เดินเข้าไปเค้าก็อาจจะได้ยินเสียงยิ่งขี้เกียจหลบหน้าอยู่
"ฉันขอโทษ~~ขอโทษจริงๆนะมารุ"หนุ่มที่กำลังฟุบโต๊ะของสาวที่รักได้กล่าวขอโทษกับโต๊ะของเธอโดยลากเสียงยาวๆ
'ตอนไหนนายจะไปเนี่ยฉันหนาวนะ'
"มารุฉันอยากให้เรากลับไปเป็นแบบเดิมมากๆเลยนะ"
'จริงดิทั้งๆที่นายเป็นคนทำกับฉันขนาดนั้น'
มาซารุนั่งกอดเข่านึกถึงเรื่องในอดีตประมาณมัธยมต้นปลายๆมันเป็นอดีตที่แสนเจ็บปวดแสนโหดร้าย
'นี่ยัยมาซารุ'
'มีอะไรหรอ'
'แกกล้าดียังไงมาคบกับโออิคาสะคุงของพวกเรา'
'แล้วทำไมฉันถึงจะรักโทรุคุงไม่ได้ล่ะ'
'เธอไม่รู้สินะว่าอำนาจแฟนคลับของโออิคาวะคุงโหดร้ายแค่ไหน'
'แล้วไงล่ะเธอจะทำให้ฉันเลิกชอบโทรุคุงยังไงล่ะ'
'หึ นั้นสินะฉันจะทำยังไงดีน้าาา'
1สัปดาห์ผ่านไปหลังจากเหตุการที่มาซารุถูกหาเรื่อง
'โทรุคุงมาช้าจังนะ'มาซารุมาดูนาฬิกาสีชมพูอ่อนๆรอคอยวันที่แฟนหนุ่มของเธอจะมา
'นี่ๆโทรุคุงเราไปเที่ยวกันเถอะวันนี้'เสียงผู้หญิงเมื่อสัปดาห์ก่อนได้ดังจึ้นพร้อมกับร่างแฟนหนุ่มของเธอที่อมยิ้มอยู่
'ไม่ได้หรอกนะมานามิจังวันนี้ฉันมีนัดกับมารุจังน่ะค่อยวันอื่นได้มั้ย'
'ไม่ได้หรอกก็มานามิอยากไปเที่ยวกับโทรุคุงวันนี้นี่อีกอย่างยัยนั้นชั่งมันเถอะนะยัยมาซารุน่ะไม่ได้ชอบโทรุคุงจริงๆหรอกเรื่องจริงน่ะยัยนั้นบอกว่าเกียจโทรุคุงมากๆเลยล่ะแต่ที่คบๆกันอยู่ก็เพราะว่าอยากดังอนากมีคนมารุมล้อม'
'จริงหรอ!!!'
'ก็จริงสิมานามิจะหลอกโทรุคุงทำไมล่ะเพราะฉะนั้นเลิกกับยัยมาซารุแล้วหันมาสนใจมานามิเถอะนะ'ว่าจบยัยนางร้ายมานามิก็ได้จีบหน้าของโออิคาวะเพื่อที่จะประกบริมฝีปากทั้ง2เข้าหากัน
อีกด้านนึงก็มีสาวน้อยน่าตาน่ารักยืนน้ำตาไหลออกมาอย่างกับน้ำที่ออกมมจากก๊อกน้ำที่ไม่รู้ว่าจะปิดยังไงทั้งกายรู้สึกชาด้านไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อรู้ทั้งรู้ว่าจะเป็นยังไงแต่ก็ยังจะเลือกที่จะยืนรอแฟนหนุ่มของเธอ
'ยัยนั้นบังอาจหลอกฉันได้นะ'
'นั้นสิเป็คนที่ชอบเล่นกับความรู้สึกเก่งจังเลยนะน่ารังเกียจต้องเอาคืนนะ'
'อืมแต่ยังไม่รู้เลยว่าคนหน้าตาน่ารักอย่างนั้นแต่กลับใจร้ายขนาดนี่'
'งั้นมานามิไปก่อนนะพึ่งคิดได้ว่าวันนี้มีธุระน่ะ'
จากนั้นนางร้ายก็วิ่งไปจนลับสายตามชายหนุ่มหน้าตาดีไปเมื่อนางร้ายที่ใส่ร้ายนางไปแล้วโออิคาวะที่ยังสับสนกับความรู้สึกเดินไปยังที่จุดนัดพบของทั้งคู่
'อ้าวไงโทรุคุงมาแล้วหรอ'
'มานานยังอ่ะมารุ'
'เอ๋โทรุคุงเป็นอะไรอ่ะทำไมเสียงเป็นอย่างนั้นล่ะหรือเป็นไข้หรองั้นเรากลับก็ได้นะ'
'ไม่หรอกไหนๆก็มาแล้ว'
จากนั้นภาพความทรงจำก็ตัดไปเป็นภาพปัจจุบันที่มีเด็กสาวนั่งคิดอะไรต่ออะไรแต่ก็ไม่รู้เลยว่ามีสายตามาจากที่โต๊ะตัวเองกำลังจับจ้องเธออยู่สายตานั้นแฝงไปด้วยความคิดถึงความรู้สึกผิดก่อนที่จะมีคนเอ่ยออกมาว่า
"เห่!!!โออิคาวะทำไมแกไม่ไปซ้อม"
"เหว๋ออออ!?อิวะจังมาตอนไหนเนี่ย"
"ทำไมแกไม่ไปซ้อมแล้วก็ทำไมแกไปนั่งอยู่ที่โต๊ะของมาซารุได้เนี่ย"
"ฉันก็แค่คิดถึงเธอน่ะ"
"ดูท่าแล้วไม่ใช่เลยนะหรือแกจะเป็นสโตกเกอร์"
"ไม่ใช่นะอิวะจังฉันไม่ใช่สโตกเกอร์นะ"
"ขอทางหน่อย"
ในที่สุดเด็กสาวเพียงคนเดียวนะตอนนี้ก็ได้พูดขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะตัวเองพร้อมกับปัดมือไล่คนที่นั่งอยู่โต๊ะเธอเค้าก็หลีกทางให้เธอก้มลงไปหยิบมือถือและกระเป๋าตังแล้วก็เดินออกไปจากประตูพร้อมทิ้งท้ายว่า
"ถ้าจะมาขอโทษน่ะตอนนี้ไม่ทันแล้ว"
SOYA : TAKE
มาแล้วค่าโซมาแล้วคิดถึงกันมั้ยเอ่ยขอโทษที่หายไปนานน้าพอดีมีทั้งงานทั้งขี้เกียจตอนนี้ก็ใกล้จะสอนแล้วตอนหน้าอาจจะอัพช้าเหมือนตอนนี้ก็ได้แต่ยังไงเราก็อัพนะขอบคุณที่ทุกคนคอยเป็นกำลังใจให้เรามาโดยตลอดถึงตะมียอดติดตามไม่เยอะแต่แค่มีคนอ่านก็พอโซยะดีใจมากๆเลยขอบคุณที่คอยอ่านนะคะ
ชอบก็กดใจให้ด้วยนะ❤
รักคนอ่านทุกคนนะคะ❤
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
//สู้ๆนะคะ
รอน้าาา