ตอนที่ 7 : Only 5
傷を治すのに時間がかかることもありますが、「これではうまくいきません」。
บางทีการรักษาบาดแผลก็ต้องให้เวลากันบ้างแต่"มันใช้กับสิ่งนี้ไม่ได้"
"เลิกเมินกันได้มั้ย"
"..."
เด็กหญิงผมสีนิฬเลือกที่จะรีบวิ่งออกมาจากบริเวณนั้นวิ่งด้วยความเร็วจนลับสายตาของเด็กชายผมสีโกโก้ไปแต่ยังไงล่ะในเมื่อเด็กชายมาง้อเธอจะต้องยอมด้วย
"มาซารุเดี๋ยวก่อนสิ แฮ่ก แฮ่ก"
"รีบพูดมาสิฉันไม่มีเวลาทั้งวันนะ"
"แต่ถ้ามาขอเรื่องเดิมน่ะฉันไม่สนหรอกนะ"
"งั้นก็เป็นเพื่อนกันได้มั้ยล่ะ'ตอนนี้'น่ะ"
"เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแล้วยังจะให้ฉันเป็นเพื่อนนายบอกเลยนะโออิคาวะบอกแค่เป็นคนรู้จักมันก็กระดาดปากฉันแล้ว"
"ตอนนี้ฉันเปลี่ยนแล้วนะ"
"หึ ก็แค่ลมปาก"
"เพื่อเธอคนเดียวนะยูกิริโนะ มาซารุ"
"เรื่องของเรามันจบแล้วโออิคาวะ"เมื่อพูดจบเด็กสาวได้เดินออกมาจากตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง
ซ่า ซ่า ซ่า
อยู่ๆก็มีฝนตกลงมาเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่ยืนอยู่กลางแจ้งก็ได้รับน้ำจากบนฟ้ามาเต็มๆ
"ผมจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ!!!"เด็กหนุ่มที่ตอนนี้ร่างกายเปียกไปด้วยน้ำฝนได้ตะโกนออกมาสุดเสียง
ถึงแม้เด็กสาวจะไม่ได้หันไปหรือพูดอะไรแต่ก็มีภาพๆหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว
'ฉันบอกกี่ครั้งแล้วคะว่าฉันไม่ได้ชอบคุณ'
'เห๋!!!ทำไมล่ะครับผมออกจะชอบมารุจัง'
'แต่ฉันไม่ได้ชอบคุณค่ะโออิคาวะคุง'
'งั้นผมจะทำให้คุณชอบผมจนได้เลย'
'ไม่ต้องพยายามหรอกค่ะ'เด็กสาวในความทรงจำกำลังจะเดินออกห่างจากชายผู้มาสารภาพรักกับเธอ
'ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ!!!'
'!!!!!'เด็กสาวหันไปหาเด็กหนุ่มที่พึ่งตะโกนไปว่าจะจีบเธอให้ติดจนได้
'ก็เพราะผมน่ะชอบมารุจังนะ!!!'
"ชอบจริงๆน่ะหรอ"เด็กสาวพึมพัมกับตัวเองเมื่อนึกถึงอดีตและหยุดเดินที่ทางเดินของโรงเรียนกลางสายฝน
"มารุไปยืนอะไรตรงนั้น"เด็กหนุ่มผมดำดวงตาสีมะกอกบังเอิญเห็นเพื่อนตนพอดี
"อ้อพอดีกำลังจะกลับบ้านน่ะแต่ฝนดันตก^^;"
เด็กสาวก็ได้แต่ยิ้มแห้งแล้วเดินเข้าไปในโรงยิมซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักของนักกีฬาที่พึ่งเล่นกันเสร็จ
"คิไดอิจิเอาผ้าเช็ดตัวมาให้มารุทีนะ"เพื่อนหัวชมพูบอกให้รุ่นน้องในชมรมไปเอาผ้ามาให้กับผู้จัดการที่ตอนนี้เหมือนลูกหมาตกน้ำ(พูดให้มันดีๆนะไรท์:มาซารุ)
"ครับ"เด็กหนุ่มหัวหอมแดงกำลังจะวิ่งไปเอาผ้ามาให้กับผู้จัดการสุดสวยของทีมตนแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีคำสั่งจากเจ้าตัว
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันไปเอาเอง"ว่าจบผู้จัดการสาวของอาโอบะ โจวไซก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ยังไม่ได้ใช้มาเช็ดผ้า
"มารุฉันว่าเธอไปเปลี่ยนชุดดีกว่า"เด็กชายนามว่าอิสเซย์บอกพร้อมยื่นเสื้อผ้าสำรองของอิวะอิสึมิ ฮาจิเมะให้เพราะส่วนสูงของทั้ง2คนเท่าๆกัน
"แล้วไหง๋เป็นชุดฉันล่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว"
"งั้นก็เอาเสื้อฉันไปคุมไหล่ก่อนละกันนะ"ฮาจิเมะที่ยืนเงียบมานานก็เอาเสื้อของชมรมคุมไหล่ให้กับเพื่อนของตัวเอง
"กลับดีๆล่ะ"ฮาจิเมะ
"อย่าให้เป็นไข้ล่ะ"อิสเซย์
"อย่าเถลไถลล่ะรุ่นพี่"อากิระ
"เข้าบ้านไว้ๆนะมารุ"ทาคาฮิโระ
"รีบๆกลับดีกว่าครับรุ่นพี่ยิ่งดึกยิ่งอันตราย"ยูทาโร่
"ให้ไปส่งมั้ยล่ะ"ฮาจิเมะ
"ขอบคุณทุกคนนะยกเว้นแกอากิระไม่ต้องไปส่งหรอก พวกนายก็รีบๆกลับได้แล้วนะ"ว่าจบมาซารุก็เดินออกไป
"โอ้รุ่นพี่ผมมีร่มครับรุ่นพี่เอาไปสิครับ"คินไดอิจิค้นกระเป๋าตัวเองแล้วเจอจึงรีบบอกรุ่นพี่สาวของตน
"ไม่เป็นไรหรอกยูทาโร่เอากลับบ้านเถอะเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอานะ"มาซารุยิ้มก่อนจะวิ่งออกไปตรงดิ่งไปที่บ้าน
"แล้วหล่อนไม่กลัวเป็นหวัดหรอ"ฮาจิเมะได้แต่บ่นเบาๆให้คนในชมรมฟังเพราะว่าคนที่เค้าบ่นให้หนีกลับบ้านไปแล้ว
วันนี้เป็นวันดีเนื่องจากนี่เป็นสุดสัปดาห์สอบของโซยะเองเค้าเลยใจดีมากอัพอีกตอนให้และตอนนี้เราได้เห็นน้องอิวะจังเป็นห่วงเป็นของตัวเองโง้ยยยยน่ารักมากกกกแต่เขียนไปเขียนมาเริ่มสงสารมหาราชาอ่ะ
ใครชอบเรื่องนี้ก็อย่าลืมเม้นกดใจให้ด้วยนะ
เจอกันตอนหน้า
รักคนอ่านนะคะ❤❤
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอนะคะแง สู้ๆนะคะ