[Fic HAIKYUU]แค่เธอคนเดียว||only you|| (oikawa x oc)

ตอนที่ 10 : Only7

[ 私が本当にあなたにチャンスを与えるなら 過去は繰り返されますか？]

[ ถ้าเกิดฉันให้โอกาสนายจริงๆ อดีตมันจะซ้ำรอยมั้ย? ]

"ให้โอกาสฉันนะๆมารุฉันสัญญาว่าจะรักเธอให้มากๆเลยอย่างที่เธอเคยทำกับฉัน"




"โออิคาวะ โทรุตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันไม่เหมือนเดิมแล้ว"




"เพราะฉนั้นเลิกยุ่งกับฉันซักทีได้มั้ยฉันรู้สึกอึดอัด"





ดวงตาสีอำพันสวยงามของเด็กสาวผู้จัดการอาโอบะเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้งเด็กหนุ่ม2คนที่เห็นถึงกับตกใจเพราะอย่างน้อยเธอคนนี้ก็ไม่เคยร้องไห้ติดต่อกันหลายวันขนาดนี้(เว้นแต่ตอนโออิคาวะบอกเลิกมาซารุเนี่ยร้องไห้สัปดาห์เต็ม)เธอกำเสื้อแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บไปทั้งอกและค่อยๆทรุดลงไปที่พื้น





"ขอทีเถอะนะเลิกยุ่งกับฉัน"




"มารุจังฉันขอโทษจริงๆนะขอโทษๆ"




"พอทีเถอะเจ้าบ้าโออิคาวะแกไม่เห็นหรอว่าแกทำให้เธออึดอัดนะ"




"แต่อิวะจัง"




"ขอตัวก่อนนะ"





ว่าจบอิวะอิสึมิก็พยุงมาซารุแล้วเดินออกจากห้องไปปล่อยให้โออิคาวะนั่งนิ่งค้างอยู่คนเดียว เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานเค้าก็คิดได้ว่าต้องกลับบ้านจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินกลับบ้านพร้อมความโศกเศร้า





| ทางด้านของพวกมาซารุ |





"ขอบคุณมากนะฮาจิเมะ"




"ไม่เป็นไรหรอกแล้วเธอน่ะรู้สึกดีขึ้นยัง"




"ก็นิดหน่อยแล้วล่ะ"




"ไปนะ"มาซารุโบกมือให้แล้วเดินไป




"กลับดีๆล่ะยัยตัวดี"อิวะอิสึมิโบกมือให้กับเพื่อนของตน




"เดี๋ยวพรุ่งนี้จะซักเสื้อมาคืนน้า"มาซารุตะโกนบอกแล้ววิ่งกลับบ้านไปตานนี้เป็นช่วงที่ฝนหยุดตกแล้วท้องฟ้าตอนเย็นเปิดออกให้เห็นท้องฟ้าสีส้มที่ดูแล้วสวยเลยทีเดียว




อิวะอิสึมิได้แต่อมยิ้มที่เห็นเพื่อนของตนกลับมาร่าเริงนิดๆคราวนี้เรื่องของมาซารุคงไม่ต้องห่วงเหลือแค่เรื่องของไอ้โออิคาวะตัวดีที่ชอบทำให้บรรยากาศเสียตลอดเลย





"เฮ้ยยยแล้วอย่างนี้แกจะไปรอดหรอ"เค้าได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาพร้อมรู้สึกเหนื่อยใจนิดๆกับความ





เมื่อพูดจบอิวะอิสึมิก็ได้คิดแผนอะไรดีๆออกพอกลับถึงบ้านก็ติดต่อเพื่อนในชมรมทั้งหลายเว้นเจ้าโง่โออิคาวะและผู้จัดการสาวแผนของเค้าจะเริ่มพรุ่งนี้เค้าพูดกับตัวเองว่า'แผนนี้ต้องได้ผลชัว'







เปลี่ยนมาทางด้านมาซารุที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงฟังเพลงพลางคิดกับตัวเองอยู่ว่า





"หรือจะให้โอกาสหมอนั้นดีนะ...ไม่ๆอย่าไปให้โอกาสคนอย่างนั้นเลย"มาซารุเริ่มเกิดความสับสนกับความคิดและความรู้สึกของตน




"ทำไมฉันต้องไปเห็นใจเค้าด้วยนะ"




"หรือว่าฉันหวั่นไหวกับคำพูดนั้นะ"




อยู่ๆคำพูดของโออิคาวะ โทรุก็รอยเข้ามาในหัวของมาซารุ




'ให้โอกาสฉันนะๆมารุฉันสัญญาว่าจะรักเธอให้มากๆเลยอย่างที่เธอเคยทำกับฉัน'





คิดมากก็ปวดหัวปล่าวมาซารุจึงล้มตัวนอนเล่นมือถือไม่นานก็หลับไปซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเธออีกเยอะ






| วันต่อมา |





รุ่งเช้านี้มีอากาศที่สบายๆท้องฟ้าเป็นสีฟ้าอ่อนๆลมพัดเย็นสบายตามทางเดินมีกลิ่นดอกไม้อ่อนๆโดยที่ตอนนี้เป็นตอนเช้ามากไม่ค่อยจะมีคนมาเท่าไหร่รวมทั้งเธอด้วยยูการิโนะ มาซารุวันนี้เธอตื่นเช้ามากรีบแต่งตัวเพื่อที่จะไปซื้อปังเมล่อนที่พึ่งอบเสร็จใหม่ๆจากเตาต้องรีบไปหน่อยเพราะว่าร้านนี้เป็นร้านดังไม่กี่นาทีก็ขายหมด




แต่เธอก็ต้องกินแห้วเพราะตอนที่เธอไปถึงมันเหลือชิ้นเดียวพอกำลังจะวิ่งไปซื้อก็มีเด็กมาตัดหน้าเธอพอดีเพราะงั้นแหละเธอจึงเดินหน้าหงอยมาที่โรงเรียนพร้อมมานั่งที่โต๊ะ นั่งไปไม่นาน นานะเพื่อนเธอก็มาโบกมือทักทานกันนิดนึงแล้วก็มานั่งคุยกัน





"มารุจังเดี๋ยววันนี้ฉันจะไปที่ชมรมด้วยนะ"




จริงสิลืมไปเลยว่านานะเค้าก็อยู่ชมรมวอลเล่ย์บอลชายควบไปกับชมรมการแสดงแถมเธอยังเป็นสภานักเรียนมาซารุคิดไปแล้วก็เหนื่อยแค่ทำไปได้ยังไงอยู่กิจกรรมตั้ง3อย่างถึงเธอจะไม่ค่อยได้ไปที่ชมรมวอลเล่ย์และชมรมการแสดงก็เถอะเพราะต้องทำงานสภาอีก




"แล้วงานที่สภานี่เสร็จแล้วหรอ"มาซารุพูดในขณะที่มือเขี่ยมือถือเลื่อนดูโซเชียล




"ก็นะถ้าไม่โผล่ตัวไปคงถูกโค้ชแล้วก็อาจารย์บ่นแน่ๆ^^;"ใครว่าล่ะที่จริงทั้งโค้ชและอาจารย์ก็รู้ว่าเธองานหนักเลยให้ไม่ต้องมาก็ได้แต่วันนี้จะมีเรื่องเด็ดๆเธอจะพลาดได้ไง





เพราะด้วยความไม่รู้อะไรมาซารุจึงหันหน้าไปที่กระดานเนื่องจากอาจารย์ที่เข้าสอนได้มาแล้วเรียนๆกันไปยาวๆวิชาเรียนก็เดิมๆบรรยากาศก็เดิมๆจนเลยมาซารุคิดว่าวันนี้มันเร็วเหลือเกินยาวไปถึงคาบสุดท้ายที่เป็นคาบชมรมนักเรียนบางคนก็ไปชมรมที่ตนสังกัดบางคนก็กลับบ้าน






| ชมรมวอลเล่ย์บอลชาย |





มาซารุเดินเข้ามาในโรงยิมของชมรมพร้อมกันกับนานะในโรงยิมก็มีคนพอสมควรทั้งรุ่นน้องรุ่นเดียวกัน






"สวัสดีครับรุ่นพี่"รุ่นน้องกลุ่มเล็กๆเดินมาทักทายมาซารุและนานะพร้องโค้งนิดๆตามมารยาท 

"สวัสดีจ่ะ"เป็นนานะที่เอ่ยเสียงทักทายรุ่นน้องกลุ่มนั้น




"ตัวทีมสำรองสินะตั้งใจซ้อมล่ะอีกไม่นานจะได้อยู่ทีมหลักเองนะ พยายามเข้าล่ะ"มาซารุยิ้มให้กับรุ่นน้องทั้งหลายเป็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนทำให้รุ่นน้องกลุ่มนั้นถึงกับหน้าแดง





ในเวลาเดียวกันมีชายหนุ่ม4คนที่อยู่ปี3หนึ่งในนั้นกำลังกัดผ้าขนหนูจนจะขาดอยู่แล้วละแล้วคนที่ตัวเล็กสุดได้เอ่ยว่า








"ผ้าขนหนูมันจะขาดแล้วเจ้าบ้าคาวะ"








_____________________




Talk กับ Soya




เย่ในที่สุดก็มาแล้วดีใจกันมั้ยเอ่ยทุกคน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นกับเรื่องของเรานะเดี๋ยวตอนหน้าจะได้เห็นอะไรดีๆกันแน่ ทุกคนอยากรู้อ่ะดิว่าแผนของอิวะจังคิดอะไร พวกเจ้าจงรอต่อไปนะ^^




ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

 

สวัสดีดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะมัความสุขมากๆน้าดูแลสุขภาพด้วยเป็นห่วง


รักคนอ่านทุกคนคะ❤