ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [SANHWA] NORTHERN REGULATOR (3/X)
เเสงแดดช่วงสายสาดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านผืนบางกระทบกับคนที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงมาครึ่งค่อนวันให้ตื่นขึ้น
ซองฮวากวาดสายตามองไปรอบห้องทันทีที่ตื่นมาก็พบว่าไม่มีใครอยู่ ทิ้งไว้แต่เพียงกลิ่นหอมจางๆของเจ้าหมาป่าที่คาดว่าก่อนหน้านี้ต้องนอนอยู่ข้างๆเขาแน่ๆ
ขาเรียวยาวค่อยๆก้าวลงจากเตียง รู้สึกถึงความเจ็บช่วงล่างเล็กน้อยไม่ได้มากเท่าที่คิดไว้ เขารู้ดีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เขาจำได้ว่ามันสุขสมเพียงได้ แต่ขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน เพราะเขาจะออกไปจากที่นี่แล้ว
ซองฮวาแง้มประตูห้องสอดส่องสายตาหามนุษย์หมาป่าที่อยู่แถวนี้ โชคเข้าข้างเขาจริงๆที่ไม่มีใครอยู่สักคน
ร่างบางเดินย่องออกทางหลังคฤหาสน์ ก่อนจะวิ่งออกมายังป่าด้านหลัง เขาวิ่งมาเรื่อยๆจนมองไม่เห็นคฤหาสน์ใหญ่นั่นแล้ว
ซองฮวาเปลี่ยนจากการวิ่งเป็นการเดินทอดน่องชมผืนป่าที่เขาก็ไม่ได้เห็นบ่อยๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตนนั้นยังฮีทอยู่ กลิ่นฟีโรโมนหอมหวนชวนให้หมาป่าที่หลับไหลตื่นขึ้นมาตามขย้ำเจ้าของกลิ่นฟีโรโมนที่ลอยละลิ่วมาตามลม ร่วมถึงชายชุดดำผู้นึงที่เดินตรวจตราอยู่ในป่านี้ด้วย
" ไงครับคนสวย ทำไมมาเดินเล่นอยู่ในป่าคนเดียวละครับ "
เขาถอยกรูออกจากชายร่างสูงที่อยู่ดีๆก็โผล่มาอยู่ข้างหลังเขาตอนไหนก็ไม่รู้ ดูยังไงก็รู้ว่าเป็นหมาป่า
" ไม่ต้องกลัวพี่หรอกครับ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก "
ชายผู้นั้นคว้าแขนเขาดึงให้ไปเข้าใกล้ตน เขารีบสบัดมือออกอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล
" ปล่อยนะ! "
เขาดิ้นสุดแรงเกิดก่อนจะโดนผลักให้ล้มลงไปกับพื้น ตามด้วยตัวหนักๆของอีกฝ่ายที่ทาบทับลงมา
เขาหลับตาปี๋ด้วยความกลัวก่อนจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นลุกจากตัวเจาไปแล้วเลยค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือชายชุดดำผู้นึงหิ้วปีกหมาป่าที่กำลังจะทำร้ายเขาซึ่งตอนนี้ก็หมดสติไปแล้วก่อนจะโยนออกไปให้พ้นๆทาง
" ไม่ต้องกลัว ฉันชื่อฮงจุง เป็นผู้คุมกฏหมาป่าฝั่งใต้ "
ซองฮวาได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ ก่อนจะกล่าวขอบคุณคนตรงหน้า พร้อมกับแนะนำตัวกลับไป
" มาเถอะ เดี๋ยวข้าพาไปส่งกลับคฤหาสน์นะ "
เขาขมวดคิ้วพร้อมกับคำถามมากมายที่ผุดขึ้นมาในหัวว่าอีกฝ่ายนั้นรู้ได้ยังไงว่าเขากำลังจะกลับวัง
" ข้ารู้แหละหน่า แต่ถ้าอยากจะเล่าก็เล่าได้นะ "
ฮงจุงพูดขึ้นมาพลางจูงมือเขาให้เดิมตามตนไปด้วย ส่วนเขาก็ได้แต่เดินตามไปเงียบๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป แถมสภาพตอนนี้ก็เละเทะจนไม่เหลือคราบผู้คุมกฏแวมไพร์เลยด้วยซ้ำ
" ฮงจุง!! "
เขาตะโกนออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆฮงจุงก็ถูกใครไม่รู้ถีบจากทางด้านหลังจนล้มลงไป
" นี่นาย! มาทำแบบนี้ได้ยังไงกัน "
เขาหันไปก็พบว่าเป็นอีกคนที่ฉุดเขามาเมื่อวาน ก่อนจะตรงดิ่งไปผลักอีกฝ่ายออกไปไกลๆจากฮงจุง เจ้าตัวไม่ตอบเพียงเเต่คว้าข้อมือเขาไว้ก่อนจะดันให้มายืนอยู่ข้างหลังตนแทน
" พี่มาทำไม "
เขามองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความงงงวย
สรุปสองคนนี้เป็นพี่น้องกันงั้นหรอ
" ก็พี่เห็นซองฮวากำลังจะโดนหมาป่าทำร้าย พี่เลยมาช่วย "
" ขอบคุณพี่มากละกัน แต่ก็อย่ามายุ่งกับคนของผมอีก "
" นี่นาย! ใครเป็นคนของนายกัน "
เขาสบัดมือออกจากอีกคนก่อนจะเดินมาอยู่หลังผู้คุมกฏฝั่งใต้ที่ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอีกคนที่ใช้แต่อารมณ์
" พอเถอะซาน เลิกใช้แต่อารมได้แล้ว แล้วก็เลิกขัดขืนใจคนอื่นสักที "
เขาเกาะแขนของฮงจุงก่อนจะกระซิบเบาๆว่าให้พาตนไปส่งที อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับน้อยๆ ก่อนจะหันหลังจูงมือเขาเดินไป แต่ไม่วายก็โดนอีกฝ่ายกระชากกลับไปอยู่ดี
" พี่จะไปกับผมดีๆหรือจะให้ผมฉุดกระชากลากถูพี่ไป "
" ไม่ไป ฉันจะไปกับฮงจุง "
เขาสบัดมืออีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล ก่อนจะหน้ามืดตาลายเพราะกลิ่นฟีโรโมนที่อยู่ๆก็ส่งกลิ่นออกมา ทำเอาเขาตัวอ่อนยวบ
อีกฝ่ายควบคุมกลิ่นฟีโรโมนได้ด้วยหรอ..
" ซาน พี่จะเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ส่งซองฮวามาให้พี่ ก่อนที่พี่จะไปแจ้งท่านพ่อ ว่าเราไปฉุดแวมไพร์โอเมก้ามา ถึงแม้ว่าซองฮวาจะเป็นเนื้อคู่เจ้าก็ตาม ยังไงก็มีความผิด "
ซานกำหมัดแน่น แต่ก็ต้องยอมปล่อยให้คนเป็นพี่ไป ส่งซองฮวากลับคฤหาสน์ เพราะเขายังไม่อยากให้เกิดเรื่อง นี่ถ้าเมื่อเฃ้าเขาไม่ทีประชุม ซองฮวาก็คงหนีเขาไปไม่ได้แบบนี้หรอก
คืนนั้นทั้งคืนทำเอาเขานอนไม่หลับได้แต่เอาหมอนข้างที่ติดกลิ่นอีกคนมานอนกอดพอให้หายคิดถึงได้บ้าง แต่ก็ยังคิดถึงอีกฝ่ายทุกวินาทีที่หายใจเข้าออก จนต้องไปนั่งหอนอยู่ระเบียงห้องเป็นหมาหงอยหวังแค่ว่าอีกฝ่ายนั้นจะได้ยินเสียงเขาบ้าง
- plz wait for part 4 -
1 comment = 1ล้าน กำลังใจ
เม้นหน๊อยไหวล๊ะ
ไปหวีดในแท็ก #ลอมนวอท ด้วย!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น