ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทเรียนที่ 10 ศัตรูตัวฉกาจ
บทเรียนที่ 10 ศัตรูตัวฉกาจ
“ เจ้านั่นมันก็ คือ ……… ” วีวี่พูดพร้อมกับหยุดไปสักพักหนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ ซึ่งดูเหมือนว่าวาตอนนี้อยากรู้ใจจะขาดแล้ว “ มันเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบโซเฟียนะสิ ”
“ แล้วยังไงต่อหรอ เจ้านั่นมันชอบโซเฟียแล้วยังไงต่อละ ”
“ อ๋อ ลืมบอกไปเจ้านั่นน่ะมันชื่อ เซต ”
“ แล้วยังไงต่ออีกละ ”
“ มันชอบโซเฟียมาประมาณเกือบปีได้แล้วละ ซึ่งโซเฟียก็ไม่ได้ชอบมันเลยแม้แต่น้อย แต่มันก็ตามตื้อไม่เลิกจนรู้สึกว่าจะหายไปสักพักหนึ่ง ไอ้สักพักหนึ่งที่ว่าก็ คือ ตอนปิดเทอมอ่านะ มันเลยไม่ได้ตามตื้อเพราะไม่ได้เจอกัน จนล่าสุดนี่ก็เมื่อเช้านี้แหละ ”
“ หรอ ก็แค่คนมาตามตื้อเองนี่ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย ”
“ นายอาจจะยังไม่รู้นะ ว่านิสัยของมันเป็นยังไง จะบอกให้ก็ได้นะ เจ้านี่ชอบทำตัวเป็นผู้นำแฟชั่นของโรงเรียนเราละ มันถือว่าตัวเองเป็นลูกเศรษฐีเลยใช้เงินชื่อเสื้อผ้าหรือของใช้ราคาแพงๆ ใส่มาอวดคนในโรงเรียน ซึ่งเราว่าก็ไม่เห็นจะมีใครชอบมันสักเท่าไหร่ ยกเว้นพวกผู้หญิงบางคนที่ตาบอดหลงคิดว่ามันเป็นคนดี แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย ”
“ อืม แล้วยังไงต่อละ ”
“ และแล้วก็ถึงคราวซวยของเพื่อนเราเพราะอยู่ดีๆ มันก็มาเกิดชอบโซเฟียเสียได้ ส่วนถ้ามันรู้ว่ามีผู้ชายคนไหนชอบเข้ามายุ่งกับโซเฟียหรือทำตัวเป็นคู่แข่งของมัน มันก็จะไปหาเรื่องคนๆ นั้นทันที มันคงถือว่ามันมีวิชาการป้องกันตัวที่พ่อมันจ้างให้อาจารย์ชื่อดังมาสอนให้มัน มันเลยกล้าหาเรื่องคน ส่วนถ้าคนไหนที่มันสู้ด้วยไม่ได้ละก็ มันก็จะไปเรียกพวกมาจัดการ เรียกง่ายๆว่า พวกหมาหมู่เลยทีเดียว เราว่าพวกแก๊งเอ็ดดี้นี่ก็แย่แล้วนะ แต่ดูเหมือนเจ้านี่จะแย่กว่าร้อยเท่าเลยละ ”
“ ฟังดูแล้วเหมือนพวกตัวโกงในพวกหนังสือนิยายเลยเนอะ น่าสงสารจังต้องมาเจอกับคนแบบนี้ ” ซึ่งเมื่อวาพูดจบก็ดูเหมือนว่า โซเฟียจะเริ่มพูดมาบ้างแล้ว หลังจากปล่อยให้วีวี่เล่าเรื่องมานาน
“ ไม่เป็นไรหรอก เราชินแล้วละ แต่ไอ้ที่น่าห่วงรู้สึกว่าน่าจะเป็นนายเสียมากกว่านะ เพราะรู้สึกว่าเจ้านั่นมันหมายหัวนายเอาไว้ด้วย ”
“ หา ว่าไงนะ แล้วเราเกี่ยวอะไรด้วยละ ”
“ ก็มันเห็นว่านายนั่งข้างๆ กับโซเฟียแถมไปไหนด้วยกันด้วยไง มันเลยหมายหัวไว้” วีวี่บอก
“ แต่ว่าเราไม่ใช่…… ” วากำลังจะพูดต่อแต่โซเฟียก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “ ไม่เป็นไรหรอก คนแบบนั้นนายไม่ต้องไปกลัวมันหรอก อีกอย่างนะถ้ามันมาทำอะไรนายนะ เดี๋ยวเราจะจัดการมันให้เอง ” โซเฟียพูดด้วยท่าทีจริงจัง
“ แต่เราว่านิสัยกับการแต่งตัวของมันนี่พอๆ กันเลยนะ อย่างเมื่ออย่างนี้ใส่เสื้อกันหนาวแถมมีผ้าพันคออีก หนาวมากหรือไงก็ไม่รู้ แต่งไปก็ไม่ได้เท่เสียเลย ดูแย่เปล่าๆ แต่ก็ยังดีนะ ถ้านายได้เห็นตอนที่มันแต่งชุดชาวนาเข้าเรียนละก็เราว่านายจะต้องรับไม่ได้แน่ๆ เลย ” วีวี่เป็นคนพูด ดูเหมือนว่าคนที่วาเห็นตอนเช้าก็ คือ เซต นั่นเอง
“ งั้นก็แสดงว่าเราก็เคยเห็นเขาแล้วนะสิ ก็เพราะตอนเช้ามีคนแต่งตัวเหมือนีที่เธอบอกเลย แถมเธอยังพูดเหมือนกับมิวเลยละ ”
“ เราพูดเหมือนกับหมอนั่นด้วยหรอเนี่ย แย่จริงๆ ” วีวี่เหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงดูไม่ค่อยถูกกับมิวนัก อาจจะเป็นเพราะมิวชอบไปแกล้งวีวี่เล่นก็ได้ แต่ถึงยัง ไงทั้งสองก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ดี แต่เท่าๆที่วาฟังนิยายของคนที่ชื่อ เซต มานั้นเขารู้สึกว่าจะไม่ชอบคนๆนี้อย่างแรง อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นพวกใช้กำลังมาหาเรื่องคนอื่นก็เป็นได้ และเขาก็ภาวนาว่าจะต้องไม่มีเรื่องกับเจ้าหมอนี่ให้ได้
ช่วงพักก่อนเข้าเรียนได้หมดไปในที่สุดซึ่งวันนี้มิว นีโอและเบต้าหรือแม้กระทั่งเสือใบ้นิคก็ไม่ได้เดินมาพุดคุยกับเขาที่โต๊ะอาจจะเป็นเพราะพวกเขากำลังคุยกับเพื่อนคนอื่นอยู่ก็ได้กระมัง อกเช่นเคยชั่วโมงแรกของวันนี้ก็เป็นชั่วโมงคณิตศาสตร์ซึ่งน้อยคนนักที่จะชอบมัน แต่วันนี้มีสิ่งที่แปลกออกไปนั่นก็คือ วันนี้อาจารย์มาน่อฟไม่ได้เข้ามาแล้วเขียนกระดานเลย หากแต่เข้ามาพร้อมกับพูดคุยกับนักเรียนเรื่องการแข่งขันปัญหาคณิตศาสตร์ระหว่างสถาบันตอนหลังจากที่โซเฟียได้บอกทำความเคารพเรียบร้อยแล้ว
เป็นเพราะวาคิดถึงแต่เรื่องความฝันมากไปจนตาผิดปกติหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าเสือใบ้นิคสนใจจะไปแข่งขันตอบปัญหาคณิตศาสตร์ระหว่างสถาบัน ไม่ใช่เพราะเขาพูดบอกออกมา แต่เป็นวามองไปที่โต๊ะของเสือใบ้นิคระหว่างที่อาจารย์กำลังพูดอยู่ ดูท่าทางเสือใบ้นิคจะตั้งใจฟังเป็นพิเศษเลยทีเดียว ซึ่งการแข่งขันตอบปัญหานั้นจะให้นักเรียน 2 คนจับคู่กันโดยที่สามารถไปสมัครที่โต๊ะของอาจารย์มาน่อฟได้ทุกเวลา ซึ่งรอบคัดเลือกจะเริ่มขึ้นหลังจากวันนี้นับไปอีกสองอาทิตย์ ซึ่งจะเหลือนักเรียนที่จะเข้าไปแข่งในรอบระหว่างสถาบันได้เพียง 4 คู่เท่านั้น ส่วนตัววาเองนั้นไม่มีความคิดที่จะลงแข่งเลยเพราะถึงตัวเองจะไม่ได้อ่อนวิชาคณิตศาสตร์แต่ก็ไม่ได้ชอบ หรือคิดว่าตัวเองจะไปสู้กับคนอื่นได้ และถึงเขาคิดจะลงแข่งจริงๆ เขาก็ไม่มีคู่ที่จะลงอยู่ดี
หลังจากที่อาจารย์มาน่อฟพูดเรื่องการรับสมัครการแข่งขันตอบปัญหาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เริ่มกลับสู่ภาพเดิมโดยการหยิกปากกาเมจิกขึ้นเขียนกระดานตามปกติเช่นเคย ชั่วโมงแรกผ่านไปพร้อมกับการบ้านอีก 1 หน้าซึ่งวาถือว่าไม่ค่อยมากเท่าไหร่นัก และก็ไม่ได้ยากมากมาย ส่วนชั่วโมงต่อไปเป็นชั่วโมงภาษาอังกฤษซึ่งก็มีการประกาศเรื่องการแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษอีกเช่นกัน
ในที่สุดการเรียนภาควิชาการในช่วงเช้าก็สิ้นสุดลง โดยปิดท้ายด้วยวิชาของอาจารย์พิชายะอีกเช่นเคย ซึ่งวันนี้อาจารย์พิชายะก็พูดถึงเรื่องการแข่งขันตอบปัญหาความรู้รอบตัวในการแข่งระหว่างสถาบันเช่นกัน แต่วาก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้เขามีหน้าที่ต้องฝึกปิงปองเพื่อไปสู่การแข่งขันระหว่างสถาบัน แถมยังต้องซ้อมวงดนตรีของเขาอีก แค่นี้ก็น่าจะหนักพออยู่แล้ว
นักเรียนในห้องเริ่มทยอยกันออกไปข้างนอกห้องกันแล้ว ส่วนวานั้นยังคงนั่งจัดของใส่เป้ของเขาอยู่ ระหว่างนั้นมิว นีโอ เบต้า และเสือใบ้นิคก็เดินเข้ามาหาเขา
“ เออ คือ ท่านหัวหน้าวงและท่านหัวหน้าห้องขอรับ วันนี้เราจะทำการซ้อมวงดนตรีกันนะขอรับ ยังไงถ้าเลิกเรียนแล้วก็ขอเชิญเจอกันที่หน้าตึกชมรมอีกเช่นเคยนะขอรับ ” มิว พูดโดยแกล้งพูดให้เหมือนพวกยักษ์ในตะเกียงวิเศษ
“ รับทราบภารกิจค่ะ ” โซเฟีย ตอบรับด้วยท่าทางร่าเริงแจ่มใส
“ โอเค ” วา ตอบกลับขณะที่ใส่หนังสือเล่มสุดท้ายให้เรียบร้อยลงในเป้
“ นี่ พวกนายจะไปกินอะไรก็ไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวไว้เราจะตามไปนะ ” ดูเหมือนโซเฟียจะนั่งเขียนงานหรืออะไรสักอย่างใสในกระดาษที่ดูเหมือนแบบสอบถามอยู่
“ ไม่เป็นไรหรอก เรารอได้นะ ว่าแต่เธอทำอะไรของเธอหรอ ” วา ถามพริ้อมกับมองไปยังกระดาษขาวแผ่นนั้น
“ นายไปก่อนเถอะคุณเด๋อ เรายังต้องทำงานนี้อีกนาน มันเป็นงานของพวกคณะกรรมการนักเรียนน่ะ ”
“ อย่างนั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นเราไม่กวนละนะ ” วา บอกโซเฟีย ลุกขึ้นสะพายเป้ จากนั้นก็บอกกับพวกมิว “ งั้นพวกเราไปกัน ”
เมื่อวาเดินออกมาจากห้องเรียนแล้ว เขาก็เดินกับพวกมิวไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเดินลงมาจนถึงชั้นที่หนึ่งแล้ว เขาก็เพิ่งนึกได้ว่า ตัวเองนั้นได้ลืมหยิบกล่องดินสอผ้าสีดำของเขา ซึ่งวางไว้บนเก้าอี้มาด้วย เขาจึงบอกกับพวกมิวให้ไปกันก่อน
วาวิ่งกลับขึ้นไปจนเกือบจะถึงหน้าห้อง เขาก็ต้องหยุดอยู่แค่ตรงนั้น เนื่องจากข้างหน้าห้องของเขาในขณะนี้มีเด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังเปิดประตูห้องเพื่อเข้าไปข้างใน เด็กชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นผู้นำแฟชั่นหรือคนที่ เซต นั่นเอง และวาก็สามารถรู้เหตุผลที่เขากำลังจะเข้าไปในห้องนั้นได้โดยทันที เซตคงจะเข้าไปเพื่อหาโซเฟียแน่ๆ เลย
แต่วาก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาจะต้องรีบไปเอากล่องดินสอ เขาจึงเดินตรงไปยังประตูหน้าห้อง แต่เซตก็หันหน้ามาหาเขาทันที ด้วยสายตาดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่นัก
“ เฮ้ นายจะเข้าไปอะไรน่ะ ” เซตถามวาก่อนที่ วาจะได้เปิดประตูเข้าไปด้วยเสียงที่ไม่เป็นมิตร ซึ่งวาเองก็ไม่ค่อยชอบพฤติกรรมพวกนี้อยู่แล้ว แต่ด้วยความใจเย็นจึงตอบกลับไปดีๆ
“ คือ เราจะเข้าไปเอากล่องดินสอน่ะ ”
“ นายใช่ไอ้คนที่ชื่อวา ใช่หรือเปล่า ” เซตถามอีกโดยที่วายังไม่ได้แม้แต่จะทันเตะประตูห้องเลย ซึ่งดูเหมือนว่าวาจะเริ่มไม่ชอบการพูดของเซตมากยิ่งขึ้น
“ ถ้าใช่แล้วนายจะทำไม ”
“ ในที่สุดก็เจอตัวจนได้ ” หลังจากที่เซตพูดจบก็ดูเหมือนว่า เขาจะเริ่มมองวาตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว สายตาที่เขามองวานั้นดูเหมือนจะดูถูกวาอย่างมาก ซึ่งวาเองก็พอจะเข้าใจ เขาคงจะคิดว่า โซเฟียชอบวาแน่นอน เลยมองด้วยสายตาอย่างนี้ ซึ่งวาก็ไม่ชอบการกระทำแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากจะสนใจ วาจึงจะเปิดประตูเพื่อเข้าไปเอากล่องดินสอต่อ แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะทำไม่สำเร็จอีกครั้ง
“ นายยังไปไหนไม่ได้ ! ” เซต พูดด้วยท่าทีมีอำนาจเหนือกว่า ซึ่งดูเหมือนวาก็ไม่อยากจะอดอีกต่อไป
“ นายเป็น ร.ป.ภ. หรือยังไง เราจะเข้าห้องทำไมต้องมาถามโน้นถามนี่ ”
“ ปากดีจริงๆนะ สมแล้วที่โดนไอ้พวกนั้นต่อยมา นี่ยังไม่เข็ดอีกหรอ ” ไอ้พวกนั้นที่เซตพูดคงจะหมายถึงพวกแก๊งเอ็ดดี้แน่นอน วารู้สึกไม่ชอบคนๆ นี้เอามากๆเสียแล้ว คนๆนี้อาจจะแย่กว่าก็อบอีกเสียด้วยวาคิดอย่างนั้น
“ ปากดีก็ยังดีกว่าไอ้พวกบ้าใส่เสื้อกันหนาวแบบไม่อายใครมาเที่ยวเดินเล่นในโรงเรียนแล้วกัน ”
“ พูดอย่างนี้แสดงว่าอยากเจ็บตัวสิท่า อย่าคิดว่าโซเฟียจะช่วยแกได้นะ ”
“ เราไม่อยากมีเรื่องนะ เพราะฉะนั้นช่วยหลบๆ ไปได้ไหมเราจะเข้าห้องไปเอาของ เข้าใจไหม ” พูดจบวาก็กำลังจะเปิดประตูแต่คราวนี้เซตเดินกระแทกวาทำให้วาเซถอยไปเล็กน้อย
“ ไม่ให้เข้าแล้วจะทำไม ” วาเริ่มไม่เข้าใจว่า ทำไมมีแต่คนชอบมาหาเรื่องเขา ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลย หรือมันเป็นเวรกรรมของเขาเอง
วายืนนิ่งอยู่สักพักหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป แต่ก็มองกลับไปที่เซตด้วยสายตาที่ดูน่ากลัวอย่างยิ่ง เพียงแต่เซตก็มองมาที่วาเช่นนั้นเหมือนกัน เสื้อกันหนาวและผ้าพันคอมันทำให้วายิ่งหมั่นไส้คนๆนี้มากขึ้นไปอีก
“ มาเจอกันสักหน่อยไหม ไอ้เด็กใหม่ปากดี ”
“ สุนัขบางตัวมันยังไม่กัดคนโดยไม่มีเหตุผลเลย แล้วทำไมนายถึงต้องทำตัวแย่กว่าสุนัขด้วยนะ ”
เมื่อวาพูดจบเซตก็ไม่พูอะไรทั้งนั้นแต่เดินเข้ามาเหมือนกับจะเข้ามากระชากคอเสื้อวา ซึ่งวาเองก็รู้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้เดินหนี แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ เซตกระชากคอเสื้อวาพร้อมกับมองหน้าเขา
วาไม่ยอมปล่อยให้เป็นเหมือนกับตอนที่เขาถูกก็อบต่อยแน่นอน ระหว่างที่เซตยังไม่ลงมือนั้นวาก็รีบลงมือก่อนทันที โดยใช้แขนตีออกมาจากวงในปัดแขนของเซตออก ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาก้าวขาข้างหนึ่งออกไปสกัดขาของเซตที่กำลังเซอยู่ ทำให้เซตเสียศูนย์จนเกือบจะล้มลง วิธีการนี้วาไปจำมาจากหนังสือการ์ตูนเรื่องหนึ่งซึ่งก็ไม่น่าเชื่อว่ามันจะสามารถใช้ได้จริงๆ ดูเหมือนว่าวาจะทำให้เซตโมโหขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก
“ พอแค่นี้เถอะ เราไม่อยากมีเรื่อง คนมีการศึกษาไม่น่าจะทำกันแบบนี้นะ ” วาพูดก่อนที่จะเริ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา ซึ่งมีไพ่ประจำตัวที่ซาซาไรให้เขามา ดูเหมือนว่าถ้าเซตยังไม่หยุด เขาคงจะต้องฝึกทดสอบการปาไพ่ของเขากับเซตเสียแล้ว เป็นอย่างที่วาคิดจริงๆ เซตไม่ยอมหยุดแค่นั้น
“ แกคิดว่าพูดแค่นี้แล้วเรื่องมันจะจบหรือยังไง ถ้าวันนี้ไม่ได้ต่อยแกสัก 2 –3 หมัดคงจะไม่เป็นสุขแน่ๆ ” ในเมื่อเซตพูดมาอย่างนี้วาก็จนปัญญาที่จะพูดอะไรอีกต่อไป เป็นไงก็เป็นกัน วาคิดในใจพร้อมกับนำมือออกมาจากกรเป๋า เขาเปลี่ยนความคิดที่จะใช้ไพ่มาเป็นใช้หมัดแทน
เซคเดินเข้ามาอย่างเร็ว ง้างหมัดต่อยตรงไปที่วา ซึ่งดูเหมือนว่าเซตจะไม่เร็วเหมือนกับก็อบ จึงทำให้วาสามารถหลบได้อย่างง่ายดาย แต่เซตก็ต่อยเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง วาเองในตอนนี้ยังไม่อยากจะลงมือก่อนสักเท่าไหร่ จึงได้แต่หลบไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็ต้องเลิกความคิดนั้นเมื่อหมัดซ้ายของเซตตรงมาที่หน้าของเขา ซึ่งก็เกือบที่จะโดนหน้าของวา แต่โชคดีที่วานำมือมากันได้เสียก่อน
วาออกแรงผลักเซตให้กระเด็นออกไปอีกครั้ง ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้เซตถอยไปห่างจากวาเท่าไหร่
เซตจึงวิ่งเขามาหาวาอย่างเร็วพร้อมกับต่อยไปที่ท้องของวา คราวนี้วาไม่สามารถกันได้ ทำให้วาเกิดอาการจุกเล็กน้อย ซึ่งวาเองก็กัดฟันต่อยกลับไปโดนที่หน้าของเซตเต็มๆ
ที่มุมปากของเซตมีรอยเลือดไหลออกมาเล็กน้อย เป็นเพราะหมัดของวาที่ต่อยสวนกลับไปเมื่อสักครู่นี้นี่เอง ดูท่าทางเซตตอนนี้อยู่ในอาการโกรธจัด ซึ่งดูแล้วค่อนข้างน่ากลัวมากเลยทีเดียว วาเห็นเช่นนั้นก็เตรียมตัวรับมืออย่างเต็มที่ คราวนี้เซตวิ่งเข้ามาพร้อมกับกระโดดถีบวาอย่างแรง โดยที่วาเองก็ยังไม่ทันตั้งตัว เขาถูกถีบเข้าไปที่ท้องอย่างจัง ทำให้เขาเซถอยหลังไปจนแทบจะทรุดลงไปเพราะเป็นการถีบที่แรงเอาการเลยทีเดียว เท่านั้นยังไม่พอเซตยังวิ่งเข้ามาต่อยรัวใส่วา ซึ่งวาเองก็พยายามกันไว้ให้ไม่โดนหน้าหรือท้องให้ได้มากที่สุด แต่ด้วยความที่ยังจุกอยู่จึงทำให้แรงน้อยลง
เซตทั้งต่อยทั้งเตะโดยที่วานั้นยังไม่มีโอกาสได้โต้กลับ จนในที่สุดโอกาสก็มีถึงระหว่างที่เซตกำลังจะต่อยมาอีกหมัดวาก็ก้มตัวหลบพร้อมกับกระทุ้งศอกเข้าไปใส่ท้องของเซตเต็มๆ ซึ่งไม่ว่าใครก็ตามทีโดนศอกเข้าแรงที่ท้องอย่างนี้ก็แทบที่จะทรุดได้เหมือนกัน
การศอกเมื่อสักครู่นี้ทำให้เซตทรุดลงไปดูเหมือนว่าเขาจะเจ็บมาก วาถอนหายใจพร้อมกับกุมท้องที่โดนถีบเข้าไปหลายครั้ง แต่ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างวา เพราะในขณะนั้นเองก็มีเด็กผู้ชายอีกสองคนเดินเข้าไปที่เซตพร้อมกับช่วยกันพยุง เด็กชายสองคนนี้ดูท่าทางจะต้องเป็นพวกเดียวกับเซตแน่นอน แต่ก็ต่างกันตรงที่ขนาดของตัว เพราะขนาดตัวของเด็กทั้งสองคนนี้ตัวใหญ่มาก
“ เป็นอะไรมากหรือแปล่าครับ คุณเซต ” เด็กชายตัวใหญ่คนหนึ่งถามขณะที่ค่อยๆ พยุงเซตขึ้นมา
“ ไม่เป็นอะไรมากหรอก ” เมื่อสิ้นคำพูดของเซต เด็กทั้งสองก็ต่างหันมามองที่วาทันที
“ เจ้านั่นใช่ไหมครับ ที่มันหาเรื่องคุณเซต ” เซตไม่ตอบ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเด็กชายร่างใหญ่ทั้งสองนั้นจะเข้าใจได้เองโดยไม่ต้องถามอีก
“ แกจะต้องชดใช้ที่ทำกับคุณเซตแบบนี้ !! ” เด็กชายร่างใหญ่อีกคนหนึ่งบอกวาด้วยเสียงอันไม่เป็นมิตร ซึ่งดุไ แล้วทั้งสองคนนี้มีสีผิวที่ค่อนข้างดำ ทำให้ทั้งสองคนนี้มีความน่ากลัวเพิ่มไปอีกขั้นหนึ่ง
“ ทำไมเราจะต้องชดใช้ด้วย ก็เพื่อนนายมาหาเรื่องเราก่อนนะ ”
“ หน่อยแน่ แกบังอาจว่าท่านเซตไปหาเรื่องแกก่อนงั้นหรือ ช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลยนะ อย่างนี้มันต้องสั่งสอนสักหน่อยเสียแล้ว ”
“ จะสั่งสอนก็เชิญได้เลย ถ้ามีปัญญา ” วาพูดด้วยความโมโห ในตอนนี้เขาคิดว่าเป็นไงก็เป็นกันเพราะถึงยังไงเขาก็คงต้องโดนรุมอีกตามเคย แต่วันนี้ไม่ขอยอมแพ้ง่ายๆ
“ บังอาจนัก แกนี่มันช่างปากดีเสียจริงๆ แล้วแกจะต้องเสียใจ ” หลังจากชายร่างใหญ่ผิวดำพูดจบ วาก็ตัดสินใจหยิบไพ่สำรับที่ซาซาไรให้มาออกมาจากกระเป๋า เมื่อเด็กชายร่างใหญ่ทั้งสองคนเห็นก็เกิดอาการสงสัยเล็กน้อย จึงยังไม่ลงมือ
“ อยากจะสั่งสอนทำไมยังไม่ลงมืออีกละ ”
“ ฮ่าๆ แกคิดว่าแกจะใช้ไพ่พวกนั้นสู้กับพวกเรางั้นหรือ ” เด็กชายร่างใหญ่คนหนึ่งพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะยกใหญ่
ไพ่หลุดออกจากมือขวาของวาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้ มันบินเฉียดหน้าของเด็กชายคนที่กำลังหัวเราะวาอยู่ ส่งผลทำให้หน้าของเด็กชายคนนั้นปรากฎรอยไพ่กรีดเข้าที่แก้ม มีรอยเลือดออกมาเล็กน้อย ไพ่ใบนั้นจะว่าไปก็คมราวกับมีดเลยทีเดียว เด็กชายคนนั้นหยุดหัวเราะทันที ซึ่งรวมถึงเด็กชายอีกคนและก็เซตด้วย
“ แกทำให้หน้าของเราเป็นรอย แกจะต้องชดใช้ ” เด็กชายร่างใหญ่คนที่ถูกวา ปาไพ่ใส่หน้าวิ่งตรงมาที่วา ดูแล้วน่ากลัวมาก ด้วยร่างกายที่ใหญ่บึกบึน พริ้อมกับน้ำหนักตัวที่มาก คงจะไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำให้ใครสลบได้ง่ายๆ ด้วยการต่อยเข้าหน้าเพียงหมัดเดียว หากวาถูกต่อยเข้าไปแล้วละก็คงจะต้องสลบไปอย่างแน่นอน
ไพ่ใบที่สองหลุดออกมาจากมือของวาอีกครั้งคราวนี้มันบินตรงไปยังหน้าผากของเด็กชายร่างใหญ่ ไพ่แทบจะปักเข้าไปที่หน้าผากของเด็กคนนั้นที่เดียว เลือดไหลออกมาราวกับโดนมีดบาดก็ไม่ปาน แต่มันก็ไม่ทำให้เด็กคนนั้นหยุดความตั้งใจเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเพิ่มความโมโหเข้าไปอีก คราวนี้เด็กชายร่างใหญ่อีกคนก็วิ่งเข้ามาด้วย วาเองเนื่องจากยังฝึกการร่อนไพ่ได้ยังไม่ชำนายนักจึงไม่สามารถปาออกไปได้รวดเร็วเหมือนซาซาไร แต่ก็ยังดีที่ในชั่วโมงชมรมเขาได้ฝึกมาแล้วบ้างเล็กน้อย จึงยังพอนำไปใช้ประโยชน์ได้อย่างที่เห็น
ไพ่ใบที่สามดูเหมือนจะไม่สามารถปาออกไปได้แล้ว เนื่องจากเด็กชายร่างใหญ่คนแรกสามารถเข้าถึงตัววาได้แล้ว เขาจับมือทั้งสองของวาไว้ วาพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อที่จะได้หลุดออกมาเพราะเขารู้ว่าถ้าดิ้นไม่หลุดแล้วละก็จะเกิดอะไรกับตัวเขาบ้าง ซึ่งก็เป็นโชคร้ายที่วาไม่สามารถดิ้นหลุดได้ทัน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เด็กชายร่างใหญ่อีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามาถึงตัววาพอดี เขาอ้อมไปข้างหลังล็อคแขนทั้งสองข้างของวาไว้ วาพยายามดิ้นอีกครั้งแต่ก็รู้ว่าไร้ผล เด็กชายร่างใหญ่คนที่ถูกวาปาไพ่ใส่หัวเราะอย่างได้ชัย
“ นี่ คือ หมัดที่หนึ่ง ” เขาต่อยตรงไปยังท้องของวา ซึ่งวาเองก็จุกอยู่แล้ว ทำให้ยิ่งเพิ่มความจุกเข้าไปอีก
“ นี่ คือ หมัดที่สอง ” เขาต่อยซ้ำไปที่ท้องของวาอีกครั้ง ทำให้วาต้องกัดฟันเพราะความเจ็บ หมัดที่ต่อยเข้าไปมันไม่ใช่เบาๆ เลยจริงๆ
“ ที่แท้พวกแกนี่มันก็พวกหมาหมู่นี่เอง ตัวๆ สู้ไม่ได้ถึงกับต้องรุมเลยเชียวหรือ ” วา พูดถึงแม้จะมีแรงเหลือไม่มากก็ตามที
“ หุบปากของแกเสีย ไอ้ปากดี แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนเรา และนี่คือหมัดที่สาม ” คราวนี้เขาต่อยไปที่ปากของวาอย่างแรง ทำให้วาเลือดอกมาอย่างมาก “ เป็นไงละ สมน้ำหน้าปากแกจะได้หายดีเสียบ้าง ”
ในขณะนี้เองดูเหมือนว่า เซตจะหายเจ็บที่ท้องของเขาแล้ว เขาค่อยๆ เดินตรงมาที่วาด้วยท่าทางพอใจอย่างมากที่เห็นวาดูรุมอัดโดยที่ไม่มีทางสู้
“ แกเสร็จแน่ คราวนี้คงจะทำให้แกหายปากดีไปอีกนาน ” เซตพูดพร้อมกับใช้มือบีบไปที่คอของวา วาพยายามดิ้นแต่ก็ไม่สามารถดิ้นได้อีกแล้ว เพราะตอนนี้เขาไม่เหลือแรงอีกต่อไปแล้ว
“ ถึงแกจะดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ” เซตพูดพร้อมกับใช้มืออีกข้างหนึ่งต่อยเข้าไปที่ท้องของวาอีก ถึงวาจะไม่มีแรงแต่เขาก็ใช้แรงที่มีเหลืออยู่เล็กน้อยของเขาถุ๋ยน้ำลายเข้าใส่หน้าของเซตเต็มที่ เวตใช้ผ้าพันคอเช็ดน้ำลายที่หน้าออก
“ แกบังอาจนัก !!! ” คราวนี้เขาเข่าศอกเข้าไปที่ท้องของวา ซึ่งคราวนี้ทำให้วาหมดทางสู้อีกแล้ว เพราะเขาถูกทำร้ายเข้าที่ท้องไปหลายครั้งมาก
ขณะที่เซตกำลังจะลงมือต่ออีกครั้ง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก และแน่นอนคนที่ออกมาก็คือ โซเฟียนั่นเอง !!! เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดออกมาทำให้เซตหยุดลงมือ และเมื่อเด็กชายทั้งสองคนนั้นหันไปเจอโซเฟีย ก็รีบปล่อยแขนที่ล็อควาไว้ทันที
โซเฟียเมื่อเห็นวาอยู่ในสภาพนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที เมื่อวาถูกปล่อยเขาก็ทรุดลงทันทีเพราะความเจ็บปวด โซเฟียค่อยๆ พยุงวาขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองเด็กชายทั้งสามคน
“ พวกนายทำอะไรของนายเนี่ย ”
“ เราเปล่านะ เราก็แค่ ……..” เซต เป็นคนพูดออกมาคนแรกโดยที่พยายามจะทำหน้าให้ดูเป็นคนดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ พวกนั้นทำอะไรนาย แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า ” โซเฟียถามวา พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง นำมาเช็ดรอยเลือดที่ปากของวา
“ ไม่เป็นอะไรมากหรอก ขอบคุณนะ ” วา พยายามพุดให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อเซตเห็นโซเฟียมีท่าทีเป็นห่วงกับวามาก ก็ทำให้เขาโกรธจัดขึ้นมา แต่ก็พยายามที่จะทำตัวให้นิ่งที่สุด
“ พวกนายเป็นลุกผู้ชายกันหรือเปล่าเนี่ย ถึงต้องมารุมคนอื่นแบบนี้ หรือว่าเป็นพวกสุนัขกันแน่ ” โซเฟียพูดด้วยความโมโห
“ แต่เพื่อนคุณโซเฟียเขามาว่าผมนะครับ ” เซตเปลี่ยนท่าทีเป็นคนละคนเมื่อพูดกับโซเฟีย
“ หุบปากของนายไปเลยนะ ทำไมเราจะไม่รู้นิสัยของนาย ถ้าอยากรุมนักละก็เข้ามาเลยทั้งสามคนเนี่ยแหละ ”
“ โธ่ จะให้ผมทำร้ายคุณโซเฟียสุดที่รักได้อย่างไรกันครับ ” เซต พูดด้วยเสียงหวาน ดูท่าทางน่าหมั่นไส้เป็นอย่างมาก ถ้าวายังมีแรงเหลือแล้วโซเฟียไม่อยู่ตรงนี้ละก็ เขาอยากจะเข้าไปตะบันหน้าไปหมอนี้สัก 2-3 ครั้งจริงๆ
“ ใครเป็นที่รักของนาย คนอย่างนายเราไม่มีวันชอบหรอก รู้ไว้เสียด้วย ” โซเฟีย พูดพร้อมกับมองหน้าเซตด้วยความโมโห ดูๆไปแล้วน่ากลัวมากเลยทีเดียวถ้าต้องเจอสายตาแบบนี้จ้องเข้า
“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ไม่ดีนะครับ มันเป็นการทำร่ายจิตใจน้อยๆ ของผมนะครับ ” ไม่รู้ว่าเซตพูดออกมาได้อย่างไร คำพูดของเขาฟังดุแล้วช่างน่าคลื่นไส้นัก
“ นายนี่มันน่าคลื่นไส้จริงๆเลย แล้วอีกอย่างนะ พวกนายจำไว้เลยนะ ถ้าขืนยังมายุ่งกับเพื่อนของเราอีกพวกนายเจ็บตัวแน่ ”
“ นี่คุณโซเฟียปกป้องมันหรอครับ ทำไมต้องปกป้องมันด้วย มันมีอะไรที่ดีกว่าผม ” เซต พูดพร้อมชี้หน้าวาอย่างดูถูก
“ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใส่เสื้อบ้าๆ มาโรงเรียนแล้วเที่ยวมานั่งตามตื้อผู้หญิงอย่างนายหรอก ” โซเฟียพูดพร้อมกับเก็บผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนรอยคราบเลือดของวาเข้าไปในกระเป่ากางเกง จากนั้นก็พูดต่อ “ แล้วพวกนายคอยดูนะ เราจะเอาเรื่องที่พวกนายรุมทำร้ายเพื่อนเราไปบอกรุ่นพี่ซาโต้แล้ว พวกนายจะต้องถูกลงโทษอย่างสาสม ”
“ กลัวจังเลยครับ ” เซตพุดด้วยท่าทีกวนโอ๊ย จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าโมโห “ ก็ได้ในเมื่อคุณโซเฟีย ปกป้องมันดีนัก สักวันคุณจะต้องเสียใจที่ทำกับผมแบบนี้ ” พูดจบเซตก็หันหน้าไปที่เด็กชายร่างใหญ่วึ่งยืนนิ่งอยู่นานแล้วพร้อมกับโบกมือเรียก “ พวกเราไปกันได้แล้ว ” แต่ก่อนที่เซตจะไปนั้นเขาก็หันกลับมาหาโซเฟียอีกครั้งพร้อมกับยิ้มให้ “ ผมไปก่อนนะครับ ที่รักของผม ”
หลังจากที่ทั้งสามคนนั้นเดินไปแล้ว โซเฟียก็ค่อยๆพาวาเข้ามาในห้องเรียน ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว วากับโซเฟียค่อยๆ นั่งลงที่โต๊ะของพวกเขาเอง
“ ดูท่าทางนายจะโดนเอามากนะ ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวเราพาไปที่ห้องพยาบาลเอาไหม ”
“ เราไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ นะ แต่ก็ขอบคุณมากๆนะ ที่ช่วยเราไว้ ”
“ ถ้าเราออกมาเร็วกว่านี้คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก เรานี่แย่จริงๆ เป็นถึงกรรมการนักเรียนแต่ก็ช่วยเพื่อนตัวเองไว้ไม่ได้ ”
“ อย่าพูดแบบนั้นสิ มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ” วา พูดพร้อมกับเอนตัวไปยังพนักพิง พร้อมกับมือที่ยังคงกุมท้องอยู่
“ เราเกลียดไอ้หมอนั่นมากเลย นิสัยแย่มาก สักวันหนึ่งเถอะ ถ้าเราทนไม่ไหวหมอนั่นเจ็บตัวแน่ อ่อ…….” โซเฟีย นึกอะไรขึ้นได้จึงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากเป้ของตัวเอง “ นี่ กล่องดินสอนาย เรากะว่าจะคืนให้ตอนเจอกันอีกที นึกว่านายจะไม่กลับมาเอาเสียแล้ว ” วา รับกล่องดินสอสีดำจากโซเฟียมาวางไว้ที่โต๊ะก่อนดูเหมือนว่า เขาจะยังไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นนอกจากนั่งพัก
“ เออ นี่ เมื่อกี้ไพ่ของนายหรือเปล่าที่ตกอยู่ที่พื้น 2 ใบน่ะ ”
“ ใช่แล้ว เราใช้ปาใส่พวกนั้นแต่เสียดายที่เรายังไม่เก่งพอ ”
“ งั้นเดี๋ยวเราไปเก็บให้ก่อนนะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราไปเก็บเองก็ได้ ” แต่ก็ไม่ทันที่วาจะพูดจบโซเฟียก็วิ่งออกไปหยิบเสียแล้ว
หลังจากที่โซเฟียออกไปเก็บไพ่ให้วาแล้ว เธอก็เดินกลับเข้ามานั่งข้างๆ วาเหมือนเดิม
“ ไพ่พวกนี้ไม่เหมือนพวกไพ่ทั่วๆ ไปเลยนะ ”
“ ถูกต้องแล้วละ ไพ่พวกนี้เป็นไพ่ชนิดพิเศษมันสามารถนำไปใช้เล่นกลได้ง่ายกว่าไพ่ธรรมดาทั่วๆไป แถมยังสามารถใช้ในการป้องกันตัวได้อีกด้วยละ ” โซเฟียค่อยๆ ยื่นไพ่ทั้งสองใบนั้นให้วา ซึ่งหน้าของไพ่ทั้งสองใบนั้นปรากฎเป็นไพ่คิงกับไพ่ควีน แต่วาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เขานำไปไพ่ทั้งสองใบนั้นใส่สำรับตามเดิม
“ นี่นายกินข้าวเที่ยงไหวไหมเนี่ย ”
“ อะไรกัน เราไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย แค่นี้สบายมาก ” ยังไม่ทันขาดคำเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของวาอีกครั้ง
“ ดูสิ ยังไม่ทันไรเลย เลือดออกมาอีกแล้ว แล้วยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก ” โซเฟีย พูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดปากให้วาอีกที
“ เออ ……. ขอบคุณอีกครั้งนะ ” วา พูดด้วยอาการเขินเล็กน้อย
“ ไม่เป็นไรหรอก ” จากนั้นโซเฟียก็พูดต่อ “ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าวันหลังไอ้พวกนั้นมันมารบกวนนายอีกละก็ เราจะจัดการมันจริงๆด้วย เดี๋ยวเราจะเอาเรื่องนี้ไปบอกรุ่นพี่ซาโต้เองนะ คอยดูเถอะพวกนี้จะต้องถูกลงโทษแน่นอน ”
“ เราว่าเซตนี่แย่กว่าก็อบอีกนะ ”
“ นายนี่แปลกจริงนะ นำเอาคนสองคนนี้มาเปรียบกันได้ แต่มันก็จริงของนายแหละ นายเซตนี่ไม่ได้แค่ชอบหาเรื่องคนอื่นอย่างเดียว ยังชอบมายุ่งกับเราอีกด้วย ”
“ ถ้าเมื่อกี้ ไอ้สองคนนั้นมันไม่มานะ เราก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก ”
“ นายจะบอกว่า นายสู้กับหมอนั่นได้งั้นหรอ ”
“ ใช่แล้ว เราศอกเข้าไปที่ท้องของเขาเต็มๆ เลย ที่จริงเราควรจะเป็นฝ่ายชนะนะ ”
“ เรื่องใครแพ้ใครชนะช่างมันเถอะ แต่นายก็เก่งนะที่สู้กับหมอนั่นได้ ”
“ มันแปลกตรงไหนหรอ ”
“ ก็เห็นเขาว่ากันว่า ที่บ้านหมอนั่นมีอาจารย์สอนวิชาต่อสู้ด้วยนิ ถ้าเป้นอย่างนั้นแสดงว่าหมอนั่นไร้น้ำยา สู้นายที่ไม่ได้เรียนมาก็ไม่ได้ยังไงละ ”
“ เราก็ไม่รุ้เหมือนกัน ช่างมันเหอะเรื่องนี้ ”
“ ถ้านายไหวแล้วก็บอกเรานะ จะได้ไปกินข้าวเที่ยงกัน แต่ไม่ต้องรีบนะ ให้สบายก่อนแล้วค่อยไปก็ได้เรารอได้ ” วา เองก็เพิ่งรู้ว่าโซเฟียเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งจริงๆ เขารู้สึกดีใจที่เจอคนดีๆแบบนี้ คนที่คอยห่วงใยเขา แต่วาเองก็เกรงใจไม่อยากให้โซเฟียรอนานจึงค่อยๆ พยายามลุกขึ้น
“ เราหายเจ็บท้องแล้วละ รีบไปกินข้าวกันเถอะ “
“ แน่ใจนะคุณเด๋อ ไม่ใช่กินๆอยู่แล้วกiระอักเลือดกลางคันละ แหะๆ ” ทั้งสองคนหัวเราะให้กัน และกัน เป็นครั้งแรกที่วารู้สึกชอบโซเฟียขึ้นมาบ้างแล้ว นับตั้งแต่วันที่ได้เจอครั้งแรก ตอนนี้วาลืมเรื่องความฝันของเขาไปจนหมดแล้ว คงเป็นเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครุ่ทำให้เขาไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นกระมัง
ขณะที่เซตกับเด็กชายร่างใหญ่ทั้งสองคนกำลังเดินออกไปนอกตึกอาคารเรียน ก็หารู้ไม่ว่ามีสายตาของชายคนหนึ่งกำลังจ้องติดตามพวกเขาอยู่ ชายคนนั้นยิ้มสะเหยะพร้อมกับมองไปยังพวกของเซตจากระยะไกล คนๆนี้ไม่ใช่หากแต่เป็นไซโคร แนช นั่นเอง
“ ไม่น่าเชื่อว่ายังมีพวก ลูกแกะที่หลงทางเหลืออยู่อีก เห็นทีจะต้องชี้นำทางให้พวกมันเสียแล้ว ”
ไซแคร แนช พูดกับตัวเองพร้อมกับเดินตามพวกของเซตไป เหตุการณ์ที่เซตกับวาต่อยกันนั้นเขาเห็นมันโดยตลอดหากแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นขาท่านั้น เขาเป็นคนที่เกลียดการทะเลาะวิวาทที่สุด โดยเฉพาะคนที่นิสัยชอบหาเรื่องแบบเซต คงเป็นเพราะเหตุการณ์นั้นที่ทำให้เขาต้องเกลียดพวกคนแบบนี้ไปจนวันตาย เขาเกลียดความอ่อนแอของตัวเอง และสาบานว่าจะอุทิศตนเพื่อต่อสู้กับความเลวร้ายของโลกใบนี้ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้เขาลืมเรื่องราวในอดีตนั้นได้เลย ไซแคร แนช หยุดกำไม้กางเขนของเขาเหมือนกับว่าคิดอะไรเก่าๆ ขึ้นมาได้อีกครั้งก่อนที่จะเดินตามพวกของเซตต่อไป
นีโอ เสือใบ้นิค มิว และเบต้ากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ทีโรงอาหาร ซึ่งดูเหมือนว่า มิวจะสงสัยที่ว่า ทำไมวาไปหยิบกล่องดินสอนานจัง แต่เขาก็คิดว่าคงเป็นเพราะอาจจะรอโซเฟียอยู่ก็ได้จึงไม่เอ่ยปากถามความเห็นใคร
“ การแข่งประกวดวงปีนี้นายว่าเป็นยังไงบ้าง ” เบต้าเป็นคนเอ่ยปากถาม หลังจากที่เขาจัดการกับเจ้าก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ตรงหน้าของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ เราก็ไม่รู้สินะ เดี๋ยวตอนซ้อมวงเย็นนี้ก็รู้เองแหละ ถ้าวงเราเล่นเข้ากันได้ดีก็คงจะไม่เป็นไร เข้ารอบสบายๆอยุ่แล้ว ”
“ ทำไมวามาข้าจังนะ ” เบต้า เป็นคนถามซึ่งมิวก็อยากรู้เหมือนกัน
“ ไม่รู้เหมือนกันนะ เฮ้อ พอคิดถึงเรื่องวงขึ้นมาทีไร เรารู้สึกหมั่นไส้ไอ้หมอนั่นไม่หายเลย ”
“ ใครหรอ ”
“ ไอ้ผู้นำแฟชั่นเซตยังไงละ มันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ อยู่ดีๆก็ออกจากวงเรา วงเราเลยแตกกันเลย ที่จริงเราก็ไม่ค่อยชอบหมอนั่นอยู่แล้วละ ถึงแต่ก่อนจะอยู่วงเดียวกันก็ตามที ”
“ อืมนะ เราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรของเขาหรอก แต่เราก็ไม่ค่อยชอบท่าทางเขาเลยอะ ”
“ มันคิดว่ามันร้องเพลงเก่งมากกระมัง ถึงออกจากวงเราไปตั้งวงใหม่เอง อยากจะรู้เหมือนกันว่าวงใหม่ของมันจะดีขนาดไหนเชียว ”
“ แต่มันก็น่าเสียดายนะ ที่วงแชมป์หลายสมัยอย่างนายต้องมาแยกกัน แต่ละคนฝีมือไม่ธรรมดาทั้งนั้นเลยนะวงนายน่ะ ”
“ ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้ไปว่า ใครมันแน่กว่าใครกันแน่ ”
“ แล้วคนอื่นๆ ที่อยู่วงเก่านายละ ทำไมนายไม่ชวนพวกนั้นมารวมกันแล้วปล่อยให้เซตออกไปแค่คนเดียวละ ”
“ ก็เพราะว่าไอ้หมอนั่นมันไม่ได้แยกออกไปแค่คนเดียวน่ะสิ มันไปกับมือคีย์บอร์ดแล้วก็มือเบสวงเราด้วยละ เลยเหลือแค่เรากับพิชากิ ส่วนพิชากิเองนั้นก็มีวงใหม่ของเขาแล้วเสียด้วย ”
“ อืมนะ ไม่เป็นไร อย่างน้อยนายก็ยังมีเบต้าคนนี้อยู่ ”
“ ใช่แล้วอย่างน้อยเราก็ยังมีพวกนายอยู่ จริงไหมนิค ” มิว พูดแหย่นิคพร้อมกับหัวเราะ แต่ทันใดนั้นเองเขาก็หยุดหัวเราะลง เพราะว่าคนที่เขาเห็นอยู่นั้นก็คือ เซต นั่นเอง
“ พูดถึงก็เจอพอดี ดูที่ปากไอ้หมอนั่นสิ มีรอยเลือดด้วยละ สงสัยคงเจอใครหมั่นไส้เลยต่อยเข้าให้สะใจจริงๆ อยากรู้จริงๆ ใครกล้าไปตะบันหน้าไอ้หมอนั่นมานะ ” มิว พูดกับเบต้าด้วยท่าทางสะใจอย่างมาก
เซตเดินผ่านพวกมิวที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่โดยที่ทำเป็นมองไม่เห็นมิวที่กำลังหัวเราะอย่างสะใจอยู่ เซตเดินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็นั่งลงที่โต๊ะว่างโต๊ะหนึ่งพร้อมกับเด็กชายทั้งสองคน
“ ไอ้เด็กใหม่ที่ชื่อ วา นั่นมันแสบจริงๆ เลยนะครับคุณเซต ” เด็กชายร่างใหญ่คนหนึ่งพยายามพูดเอาใจเซต แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล เซตกลับมองไปที่เด็กชายคนนั้นด้วยท่าทางโมโหสุดขีด
“ แกหุบปากไปเลยนะ !! อย่าเอ่ยชื่อของไอ้นั่นให้เราได้ยินดีอีก ”
“ ขอ – ขอ โทษครับคุณเซต ” เป็นที่น่าแปลกที่เด็กชายร่างใหญ่กลับยอมเด็กชายที่ตัวเล้กกว่าอย่างเซตโดยง่ายดาย ถ้าใครมาเห็นเขาคงจะต้องนึกขันอยู่เป็นแน่ ถ้าหากไม่รู้ว่าเด้กชายร่างใหญ่ทั้งสองคนนั้นเป็นคล้ายๆกับลูกสมุนของเซต ที่เป็นลูกสมุนของเซตไม่ได้มีเพียงแค่เจ้าสองคนนี้เท่านั้นหากแต่ยังมีอีกหลายคน ที่พวกนั้นยอมเซตก็เป็นเพราะพวกมันหวังผลประโยชน์โดยเห็นว่าเซตเป็นลูกเศรษฐีจึงยอมคบหาด้วย
ขณะที่เซตกับเด็กชายทั้งสองคนกำลังนั่งกันอยู่อย่างเงียบๆ นั้นเอง ก็มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินตรงมาที่โต๊ะของพวกเซต
“ หาตั้งนาน นึกว่าอยู่ไหนที่แท้ก้อยู่ตรงนี้เอง ” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับนั่งลง ดุเหมือนเธอจะสังเกตว่าเซตอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นักอต่ก็พูดต่อตามนิสัยของเธอ “ แหม ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ ยังกับไปทะเลาะกับใครมาแน่ะ ” เซตไม่ตอบ แม้แต่มองหน้าของเธอยังไม่มองเลย และดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเพิ่งจะสังเกตเห็นรอยเลือดที่มุมปากของเซต ทำให้เธอถึงกับอุทานออกมาเลยทีเดียว “ ว๊าย !! ตายแล้ว นายไปโดนอะไรมา ใครทำกับนายแบบนี้เนี่ย เจ็บมากไหมค่ะ ” ดูเหมือนว่าเซตจะรำคาญกับท่าทางของเด็กผู้หญิงคนนี้เต็มที เขาจึงพูดออกมาด้วยความโมโห
“ นี่ เธอเป็นอะไร เป็นแม่เราหรือไง ถึงชอบมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเราจังเนี่ย เราจะเป็นอะไรก็เรื่องของเราสิ ” เด็กผู้หญิงคนนั้นถึงกับหน้าเสีย แต่ก็พยายามไม่แสดงสีหน้าออกมา กลับยิ้มแล้วพูดดีๆกับเซต
“ เอมี่แค่เป็นห่วงเซตก็เท่านั้นเองนิ ” ที่แท้เด็กผู้หญิงคนนี้ก็ชื่อเอมี่ “ ว่าแต่ตกลงเซตไปโดนอะไรมาหรอค่ะ ”
“ ก็แค่ไปมีเรื่องนิดหน่อย ” เซตตอบกลับแบบไม่ค่อยเต็มใจตอบนัก
“ ใครกันมันถึงกล้ามาทำเซตอย่างนี้ ”
“ มันชื่อ วา เป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาครับ คุณเอมี่ ” เด็กชายร่างใหญ่คนหนึ่งเป็นผู้ตอบแทน
“ อ๋อ เอมี่พอจะรู้แล้วละ แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะค่ะ เพิ่งเข้ามาใหม่ก็กล้ามีเรื่องไปทั่วเสียแล้ว แถมยังกล้ามาทำกับเซตแบบนี้อีก เอมี่ไม่ยอมแน่คอยดูสิ ”
“ เธอจะไปทำอะไรมันได้ ”
“ คอยดูเอาก็แล้วกันค่ะ ”
“ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณโซเฟียเขามาช่วยเจ้านั่นไว้ก่อนนะ เราก็จัดการมันได้แล้วเชียว ” เมื่อสิ้นคำพูดของเซตที่เอ่ยถึงโซเฟียเรียบร้อย สีหน้าของเอมี่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปชั่วขณะหนึ่ง
“ โซเฟีย…………ยัยโซเฟียตัวดีอีกแล้วหรอเนี่ย ทำไมคุณเซตถึงต้องไปยอมมันด้วยละค่ะ “ เอมี่ดูเหมือนว่าจะหลุดปากพุดออกไปโดยลืมตัว เอเองแอบชอบเซตอยู่โดยที่เซตเองกลับไม่เคยจะชอบตัวเธอเลย ชอบแต่โซเฟียทำให้เอมี่เกลียดชิงชังโซเฟียเอาอย่างมาก
“ นี่เธอกล้าดียังไง มาว่าคุณโซเฟียที่รักของเราเนี่ย เงียบไปเลยนะ ! ”
“ เอมี่ของโทษค่ะ ”
“ อืม ช่างมันเหอะ ไอ้คนที่ผิดคือ ไอ้เด็กใหม่ตัวดีนั่น สักวันหนึ่งเถอะเราจะจัดการกับมัน เรื่องมันไม่จบง่ายๆ แน่ ”
“ ใช่ค่ะ เอมี่จะช่วยเซตอีกแรงนะ ”
ดูเหมือนว่าเซตจะไม่ได้พูดแม้คำว่าขอบคุณให้กับเอมี่เลยแม้แต่น้อย หลังจากนั้นเขาก็สั่งให้เด็กชายทั้งสองคนไปซื้ออาหารมาให้เขาและเอมี่
เป็นเวลาเดียวกันกับที่วากับโซเฟียเดินมาถึงโรงอาหารพอดี มิวเป็นคนแรกอีกเช่นเคยที่เห็นคนทั้งสองจึงโบกมือเรียกมาแต่ไกล และเมื่อทั้งสองคนเดินมาจนถึงโต๊ะของพวกมิวแล้ว ทั้งหมดก็ต้องตกใจ เนื่องจากหน้าของวาที่มีเลือดออกเหมือนกัน
“ วา นี่นายไปโดนอะไรมาทำไมเลือดถึงออกแบบนี้ละ ” มิว เป็นคนถามคนแรกพร้อมกับลุกขึ้นไปหาวา
“ เปล่าหรอก เดี๋ยวนั่งก่อนก็ได้แล้ว จะเล่าให้ ”
“ นายโดนโซเฟียตบมาหรอ ” เบต้าเป็นคนถาม ซึ่งดูเหมือนว่าคำถามจะไม่ได้สร้างสรรค์เอาเสียเลย สมแล้วกับคนที่ดูคล้ายหุ่นยนต์อย่างเขา
“ นายจะบ้าหรอไงเบต้า โซเฟียจะไปตบวาทำไมละ ก็เดินมาด้วยกันอยู่เนี่ย ” มิว บอกอย่างหัวเสีย ส่วนโซเฟียนั้นหัวเราะโดยที่ไม่ได้พูดอะไร และดูเหมือนว่าตอนนั้นเองมิวดุเหมือนว่าจะนึกอะไรออกมาได้ เซตก็มีรอยเลือดก็มุมปากอยู่เหมือนกันหรือว่า………
“ นี่นายอย่านะว่านายไปมีเรื่องกับไอ้เจ้าเซตน่ะ ! ” มิว ถามด้วยท่าทางตื่นต้น ส่วนวานั้นไม่ได้ตื่นเต้นอะไรไปกับมิวด้วย
“ อืม ก็ทำนองนั้นแหละ”
“ โอ้ว พระเจ้า นายเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย ” มิว ดูจะเป็นห่วงวาอย่างมากเลยทีเดียว ซึ่งผิดกับนีโอและเสือใบ้นิคซึ่งยังนั่งอยู่เฉยๆ เหมือนกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
วาค่อยๆ นั่งลงพร้อมกับโซเฟีย ซึ่งมิวก็เดินไปนั่งตามด้วยเช่นกัน
“ เราไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ”
“ แต่ดูท่าจะไม่ใช่อย่างที่พูดน่ะสิ นายดูท่าจะเจ็บมากเลยนะ ” มิว พูดอย่างห่วงใย “ หน๋อยแน่ะ มันอยู่ไหนนะ เราจะไปตะบันหน้ามัน ” มิว พูดพร้อมกับลุกขึ้น โดยที่เบต้าเป็นคนรั้งเอาไว้
“ ใจเย็นก่อนน่า เราว่านายไปอาจจะแย่กว่าคุณเด๋อก็ได้นะ เราขี้เกียจไปช่วยนะ” โซเฟียพูดทำให้มิวใจเย็นลง และค่อยๆ นั่งลง
หลังจากนั้นวาและโซเฟียก็เล่าเหตุการณ์ให้ทั้งหมดฟัง เมื่อเล่าจบดูเหมือนว่ามิวจะเกิดอารมณ์ขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ ใจเย็นหน่อยสิ นายไปต่อยกับเขาตอนนี้ ถึงนายจะเป็นฝ่ายชนะแต่นายก็เป็นคนผิดนะ ” โซเฟียพูดห้ามมิวอีกครั้ง
“ แต่มัน……… ” ก่อนที่มิวจะพูดอะไรอีก วาก็เป็นคนพูดห้ามเอง
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า คนอย่างนั้นช่างมันเหอะ อีอย่างเราก็ไม่ได้ยอมเขาสักหน่อย ”
“ อืมนะ ”
“ งั้นเราขอตัวไปซื้ออาหารทานก่อนนะ รู้สึกว่าจะหิวเข้าแล้วสิเนี่ย ” พูดจบวาและโซเฟียก้ลุกไปด้วยกัน ปล่อยให้มิวนั่งอารมณ์เสียอยู่กับโต๊ะ ซึ่งเบต้าก็เป็นคนนั่งพูดกับมิวห้มิวหายอารมณ์เสีย ถึงเขาจะเหมือนหุ่นยนต์ก็ตามที
วาและโซเฟียต่างเดินแยกกันไปซื้ออาหารของตนเอง ซึ่งโซเฟียก็เดินเลือกอาหารไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตา สายตาหนึ่งจับจ้องที่เธออยู่ สายตานั้นไม่ใช่ใครหากแต่เป็นเอมี่นี่เอง เอมี่จ้องมองไปที่โซเฟียด้วยความชิงชัง ส่วนเซตนั้นไม่ทันได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่นั่งหันหน้ามองไปที่อื่นอยู่
“ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน โซเฟีย !!” เอมี่พูดกับตัวเอง สักพักก็ละสายตาจากโซเฟียไปเนื่องจากเซตหันมาคุยด้วย แล้วท่าทางของเอมี่ก็เปลี่ยนไปเป็นใส่ซื่อเหมือนเดิม
_____________________________________________
“ เจ้านั่นมันก็ คือ ……… ” วีวี่พูดพร้อมกับหยุดไปสักพักหนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ ซึ่งดูเหมือนว่าวาตอนนี้อยากรู้ใจจะขาดแล้ว “ มันเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบโซเฟียนะสิ ”
“ แล้วยังไงต่อหรอ เจ้านั่นมันชอบโซเฟียแล้วยังไงต่อละ ”
“ อ๋อ ลืมบอกไปเจ้านั่นน่ะมันชื่อ เซต ”
“ แล้วยังไงต่ออีกละ ”
“ มันชอบโซเฟียมาประมาณเกือบปีได้แล้วละ ซึ่งโซเฟียก็ไม่ได้ชอบมันเลยแม้แต่น้อย แต่มันก็ตามตื้อไม่เลิกจนรู้สึกว่าจะหายไปสักพักหนึ่ง ไอ้สักพักหนึ่งที่ว่าก็ คือ ตอนปิดเทอมอ่านะ มันเลยไม่ได้ตามตื้อเพราะไม่ได้เจอกัน จนล่าสุดนี่ก็เมื่อเช้านี้แหละ ”
“ หรอ ก็แค่คนมาตามตื้อเองนี่ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย ”
“ นายอาจจะยังไม่รู้นะ ว่านิสัยของมันเป็นยังไง จะบอกให้ก็ได้นะ เจ้านี่ชอบทำตัวเป็นผู้นำแฟชั่นของโรงเรียนเราละ มันถือว่าตัวเองเป็นลูกเศรษฐีเลยใช้เงินชื่อเสื้อผ้าหรือของใช้ราคาแพงๆ ใส่มาอวดคนในโรงเรียน ซึ่งเราว่าก็ไม่เห็นจะมีใครชอบมันสักเท่าไหร่ ยกเว้นพวกผู้หญิงบางคนที่ตาบอดหลงคิดว่ามันเป็นคนดี แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย ”
“ อืม แล้วยังไงต่อละ ”
“ และแล้วก็ถึงคราวซวยของเพื่อนเราเพราะอยู่ดีๆ มันก็มาเกิดชอบโซเฟียเสียได้ ส่วนถ้ามันรู้ว่ามีผู้ชายคนไหนชอบเข้ามายุ่งกับโซเฟียหรือทำตัวเป็นคู่แข่งของมัน มันก็จะไปหาเรื่องคนๆ นั้นทันที มันคงถือว่ามันมีวิชาการป้องกันตัวที่พ่อมันจ้างให้อาจารย์ชื่อดังมาสอนให้มัน มันเลยกล้าหาเรื่องคน ส่วนถ้าคนไหนที่มันสู้ด้วยไม่ได้ละก็ มันก็จะไปเรียกพวกมาจัดการ เรียกง่ายๆว่า พวกหมาหมู่เลยทีเดียว เราว่าพวกแก๊งเอ็ดดี้นี่ก็แย่แล้วนะ แต่ดูเหมือนเจ้านี่จะแย่กว่าร้อยเท่าเลยละ ”
“ ฟังดูแล้วเหมือนพวกตัวโกงในพวกหนังสือนิยายเลยเนอะ น่าสงสารจังต้องมาเจอกับคนแบบนี้ ” ซึ่งเมื่อวาพูดจบก็ดูเหมือนว่า โซเฟียจะเริ่มพูดมาบ้างแล้ว หลังจากปล่อยให้วีวี่เล่าเรื่องมานาน
“ ไม่เป็นไรหรอก เราชินแล้วละ แต่ไอ้ที่น่าห่วงรู้สึกว่าน่าจะเป็นนายเสียมากกว่านะ เพราะรู้สึกว่าเจ้านั่นมันหมายหัวนายเอาไว้ด้วย ”
“ หา ว่าไงนะ แล้วเราเกี่ยวอะไรด้วยละ ”
“ ก็มันเห็นว่านายนั่งข้างๆ กับโซเฟียแถมไปไหนด้วยกันด้วยไง มันเลยหมายหัวไว้” วีวี่บอก
“ แต่ว่าเราไม่ใช่…… ” วากำลังจะพูดต่อแต่โซเฟียก็พูดแทรกขึ้นมาทันที “ ไม่เป็นไรหรอก คนแบบนั้นนายไม่ต้องไปกลัวมันหรอก อีกอย่างนะถ้ามันมาทำอะไรนายนะ เดี๋ยวเราจะจัดการมันให้เอง ” โซเฟียพูดด้วยท่าทีจริงจัง
“ แต่เราว่านิสัยกับการแต่งตัวของมันนี่พอๆ กันเลยนะ อย่างเมื่ออย่างนี้ใส่เสื้อกันหนาวแถมมีผ้าพันคออีก หนาวมากหรือไงก็ไม่รู้ แต่งไปก็ไม่ได้เท่เสียเลย ดูแย่เปล่าๆ แต่ก็ยังดีนะ ถ้านายได้เห็นตอนที่มันแต่งชุดชาวนาเข้าเรียนละก็เราว่านายจะต้องรับไม่ได้แน่ๆ เลย ” วีวี่เป็นคนพูด ดูเหมือนว่าคนที่วาเห็นตอนเช้าก็ คือ เซต นั่นเอง
“ งั้นก็แสดงว่าเราก็เคยเห็นเขาแล้วนะสิ ก็เพราะตอนเช้ามีคนแต่งตัวเหมือนีที่เธอบอกเลย แถมเธอยังพูดเหมือนกับมิวเลยละ ”
“ เราพูดเหมือนกับหมอนั่นด้วยหรอเนี่ย แย่จริงๆ ” วีวี่เหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงดูไม่ค่อยถูกกับมิวนัก อาจจะเป็นเพราะมิวชอบไปแกล้งวีวี่เล่นก็ได้ แต่ถึงยัง ไงทั้งสองก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ดี แต่เท่าๆที่วาฟังนิยายของคนที่ชื่อ เซต มานั้นเขารู้สึกว่าจะไม่ชอบคนๆนี้อย่างแรง อาจจะเป็นเพราะเขาเป็นพวกใช้กำลังมาหาเรื่องคนอื่นก็เป็นได้ และเขาก็ภาวนาว่าจะต้องไม่มีเรื่องกับเจ้าหมอนี่ให้ได้
ช่วงพักก่อนเข้าเรียนได้หมดไปในที่สุดซึ่งวันนี้มิว นีโอและเบต้าหรือแม้กระทั่งเสือใบ้นิคก็ไม่ได้เดินมาพุดคุยกับเขาที่โต๊ะอาจจะเป็นเพราะพวกเขากำลังคุยกับเพื่อนคนอื่นอยู่ก็ได้กระมัง อกเช่นเคยชั่วโมงแรกของวันนี้ก็เป็นชั่วโมงคณิตศาสตร์ซึ่งน้อยคนนักที่จะชอบมัน แต่วันนี้มีสิ่งที่แปลกออกไปนั่นก็คือ วันนี้อาจารย์มาน่อฟไม่ได้เข้ามาแล้วเขียนกระดานเลย หากแต่เข้ามาพร้อมกับพูดคุยกับนักเรียนเรื่องการแข่งขันปัญหาคณิตศาสตร์ระหว่างสถาบันตอนหลังจากที่โซเฟียได้บอกทำความเคารพเรียบร้อยแล้ว
เป็นเพราะวาคิดถึงแต่เรื่องความฝันมากไปจนตาผิดปกติหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าเสือใบ้นิคสนใจจะไปแข่งขันตอบปัญหาคณิตศาสตร์ระหว่างสถาบัน ไม่ใช่เพราะเขาพูดบอกออกมา แต่เป็นวามองไปที่โต๊ะของเสือใบ้นิคระหว่างที่อาจารย์กำลังพูดอยู่ ดูท่าทางเสือใบ้นิคจะตั้งใจฟังเป็นพิเศษเลยทีเดียว ซึ่งการแข่งขันตอบปัญหานั้นจะให้นักเรียน 2 คนจับคู่กันโดยที่สามารถไปสมัครที่โต๊ะของอาจารย์มาน่อฟได้ทุกเวลา ซึ่งรอบคัดเลือกจะเริ่มขึ้นหลังจากวันนี้นับไปอีกสองอาทิตย์ ซึ่งจะเหลือนักเรียนที่จะเข้าไปแข่งในรอบระหว่างสถาบันได้เพียง 4 คู่เท่านั้น ส่วนตัววาเองนั้นไม่มีความคิดที่จะลงแข่งเลยเพราะถึงตัวเองจะไม่ได้อ่อนวิชาคณิตศาสตร์แต่ก็ไม่ได้ชอบ หรือคิดว่าตัวเองจะไปสู้กับคนอื่นได้ และถึงเขาคิดจะลงแข่งจริงๆ เขาก็ไม่มีคู่ที่จะลงอยู่ดี
หลังจากที่อาจารย์มาน่อฟพูดเรื่องการรับสมัครการแข่งขันตอบปัญหาเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็เริ่มกลับสู่ภาพเดิมโดยการหยิกปากกาเมจิกขึ้นเขียนกระดานตามปกติเช่นเคย ชั่วโมงแรกผ่านไปพร้อมกับการบ้านอีก 1 หน้าซึ่งวาถือว่าไม่ค่อยมากเท่าไหร่นัก และก็ไม่ได้ยากมากมาย ส่วนชั่วโมงต่อไปเป็นชั่วโมงภาษาอังกฤษซึ่งก็มีการประกาศเรื่องการแข่งขันตอบปัญหาภาษาอังกฤษอีกเช่นกัน
ในที่สุดการเรียนภาควิชาการในช่วงเช้าก็สิ้นสุดลง โดยปิดท้ายด้วยวิชาของอาจารย์พิชายะอีกเช่นเคย ซึ่งวันนี้อาจารย์พิชายะก็พูดถึงเรื่องการแข่งขันตอบปัญหาความรู้รอบตัวในการแข่งระหว่างสถาบันเช่นกัน แต่วาก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้เขามีหน้าที่ต้องฝึกปิงปองเพื่อไปสู่การแข่งขันระหว่างสถาบัน แถมยังต้องซ้อมวงดนตรีของเขาอีก แค่นี้ก็น่าจะหนักพออยู่แล้ว
นักเรียนในห้องเริ่มทยอยกันออกไปข้างนอกห้องกันแล้ว ส่วนวานั้นยังคงนั่งจัดของใส่เป้ของเขาอยู่ ระหว่างนั้นมิว นีโอ เบต้า และเสือใบ้นิคก็เดินเข้ามาหาเขา
“ เออ คือ ท่านหัวหน้าวงและท่านหัวหน้าห้องขอรับ วันนี้เราจะทำการซ้อมวงดนตรีกันนะขอรับ ยังไงถ้าเลิกเรียนแล้วก็ขอเชิญเจอกันที่หน้าตึกชมรมอีกเช่นเคยนะขอรับ ” มิว พูดโดยแกล้งพูดให้เหมือนพวกยักษ์ในตะเกียงวิเศษ
“ รับทราบภารกิจค่ะ ” โซเฟีย ตอบรับด้วยท่าทางร่าเริงแจ่มใส
“ โอเค ” วา ตอบกลับขณะที่ใส่หนังสือเล่มสุดท้ายให้เรียบร้อยลงในเป้
“ นี่ พวกนายจะไปกินอะไรก็ไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวไว้เราจะตามไปนะ ” ดูเหมือนโซเฟียจะนั่งเขียนงานหรืออะไรสักอย่างใสในกระดาษที่ดูเหมือนแบบสอบถามอยู่
“ ไม่เป็นไรหรอก เรารอได้นะ ว่าแต่เธอทำอะไรของเธอหรอ ” วา ถามพริ้อมกับมองไปยังกระดาษขาวแผ่นนั้น
“ นายไปก่อนเถอะคุณเด๋อ เรายังต้องทำงานนี้อีกนาน มันเป็นงานของพวกคณะกรรมการนักเรียนน่ะ ”
“ อย่างนั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นเราไม่กวนละนะ ” วา บอกโซเฟีย ลุกขึ้นสะพายเป้ จากนั้นก็บอกกับพวกมิว “ งั้นพวกเราไปกัน ”
เมื่อวาเดินออกมาจากห้องเรียนแล้ว เขาก็เดินกับพวกมิวไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเดินลงมาจนถึงชั้นที่หนึ่งแล้ว เขาก็เพิ่งนึกได้ว่า ตัวเองนั้นได้ลืมหยิบกล่องดินสอผ้าสีดำของเขา ซึ่งวางไว้บนเก้าอี้มาด้วย เขาจึงบอกกับพวกมิวให้ไปกันก่อน
วาวิ่งกลับขึ้นไปจนเกือบจะถึงหน้าห้อง เขาก็ต้องหยุดอยู่แค่ตรงนั้น เนื่องจากข้างหน้าห้องของเขาในขณะนี้มีเด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังเปิดประตูห้องเพื่อเข้าไปข้างใน เด็กชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นผู้นำแฟชั่นหรือคนที่ เซต นั่นเอง และวาก็สามารถรู้เหตุผลที่เขากำลังจะเข้าไปในห้องนั้นได้โดยทันที เซตคงจะเข้าไปเพื่อหาโซเฟียแน่ๆ เลย
แต่วาก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาจะต้องรีบไปเอากล่องดินสอ เขาจึงเดินตรงไปยังประตูหน้าห้อง แต่เซตก็หันหน้ามาหาเขาทันที ด้วยสายตาดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่นัก
“ เฮ้ นายจะเข้าไปอะไรน่ะ ” เซตถามวาก่อนที่ วาจะได้เปิดประตูเข้าไปด้วยเสียงที่ไม่เป็นมิตร ซึ่งวาเองก็ไม่ค่อยชอบพฤติกรรมพวกนี้อยู่แล้ว แต่ด้วยความใจเย็นจึงตอบกลับไปดีๆ
“ คือ เราจะเข้าไปเอากล่องดินสอน่ะ ”
“ นายใช่ไอ้คนที่ชื่อวา ใช่หรือเปล่า ” เซตถามอีกโดยที่วายังไม่ได้แม้แต่จะทันเตะประตูห้องเลย ซึ่งดูเหมือนว่าวาจะเริ่มไม่ชอบการพูดของเซตมากยิ่งขึ้น
“ ถ้าใช่แล้วนายจะทำไม ”
“ ในที่สุดก็เจอตัวจนได้ ” หลังจากที่เซตพูดจบก็ดูเหมือนว่า เขาจะเริ่มมองวาตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว สายตาที่เขามองวานั้นดูเหมือนจะดูถูกวาอย่างมาก ซึ่งวาเองก็พอจะเข้าใจ เขาคงจะคิดว่า โซเฟียชอบวาแน่นอน เลยมองด้วยสายตาอย่างนี้ ซึ่งวาก็ไม่ชอบการกระทำแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากจะสนใจ วาจึงจะเปิดประตูเพื่อเข้าไปเอากล่องดินสอต่อ แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะทำไม่สำเร็จอีกครั้ง
“ นายยังไปไหนไม่ได้ ! ” เซต พูดด้วยท่าทีมีอำนาจเหนือกว่า ซึ่งดูเหมือนวาก็ไม่อยากจะอดอีกต่อไป
“ นายเป็น ร.ป.ภ. หรือยังไง เราจะเข้าห้องทำไมต้องมาถามโน้นถามนี่ ”
“ ปากดีจริงๆนะ สมแล้วที่โดนไอ้พวกนั้นต่อยมา นี่ยังไม่เข็ดอีกหรอ ” ไอ้พวกนั้นที่เซตพูดคงจะหมายถึงพวกแก๊งเอ็ดดี้แน่นอน วารู้สึกไม่ชอบคนๆ นี้เอามากๆเสียแล้ว คนๆนี้อาจจะแย่กว่าก็อบอีกเสียด้วยวาคิดอย่างนั้น
“ ปากดีก็ยังดีกว่าไอ้พวกบ้าใส่เสื้อกันหนาวแบบไม่อายใครมาเที่ยวเดินเล่นในโรงเรียนแล้วกัน ”
“ พูดอย่างนี้แสดงว่าอยากเจ็บตัวสิท่า อย่าคิดว่าโซเฟียจะช่วยแกได้นะ ”
“ เราไม่อยากมีเรื่องนะ เพราะฉะนั้นช่วยหลบๆ ไปได้ไหมเราจะเข้าห้องไปเอาของ เข้าใจไหม ” พูดจบวาก็กำลังจะเปิดประตูแต่คราวนี้เซตเดินกระแทกวาทำให้วาเซถอยไปเล็กน้อย
“ ไม่ให้เข้าแล้วจะทำไม ” วาเริ่มไม่เข้าใจว่า ทำไมมีแต่คนชอบมาหาเรื่องเขา ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลย หรือมันเป็นเวรกรรมของเขาเอง
วายืนนิ่งอยู่สักพักหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป แต่ก็มองกลับไปที่เซตด้วยสายตาที่ดูน่ากลัวอย่างยิ่ง เพียงแต่เซตก็มองมาที่วาเช่นนั้นเหมือนกัน เสื้อกันหนาวและผ้าพันคอมันทำให้วายิ่งหมั่นไส้คนๆนี้มากขึ้นไปอีก
“ มาเจอกันสักหน่อยไหม ไอ้เด็กใหม่ปากดี ”
“ สุนัขบางตัวมันยังไม่กัดคนโดยไม่มีเหตุผลเลย แล้วทำไมนายถึงต้องทำตัวแย่กว่าสุนัขด้วยนะ ”
เมื่อวาพูดจบเซตก็ไม่พูอะไรทั้งนั้นแต่เดินเข้ามาเหมือนกับจะเข้ามากระชากคอเสื้อวา ซึ่งวาเองก็รู้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้เดินหนี แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ เซตกระชากคอเสื้อวาพร้อมกับมองหน้าเขา
วาไม่ยอมปล่อยให้เป็นเหมือนกับตอนที่เขาถูกก็อบต่อยแน่นอน ระหว่างที่เซตยังไม่ลงมือนั้นวาก็รีบลงมือก่อนทันที โดยใช้แขนตีออกมาจากวงในปัดแขนของเซตออก ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาก้าวขาข้างหนึ่งออกไปสกัดขาของเซตที่กำลังเซอยู่ ทำให้เซตเสียศูนย์จนเกือบจะล้มลง วิธีการนี้วาไปจำมาจากหนังสือการ์ตูนเรื่องหนึ่งซึ่งก็ไม่น่าเชื่อว่ามันจะสามารถใช้ได้จริงๆ ดูเหมือนว่าวาจะทำให้เซตโมโหขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก
“ พอแค่นี้เถอะ เราไม่อยากมีเรื่อง คนมีการศึกษาไม่น่าจะทำกันแบบนี้นะ ” วาพูดก่อนที่จะเริ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา ซึ่งมีไพ่ประจำตัวที่ซาซาไรให้เขามา ดูเหมือนว่าถ้าเซตยังไม่หยุด เขาคงจะต้องฝึกทดสอบการปาไพ่ของเขากับเซตเสียแล้ว เป็นอย่างที่วาคิดจริงๆ เซตไม่ยอมหยุดแค่นั้น
“ แกคิดว่าพูดแค่นี้แล้วเรื่องมันจะจบหรือยังไง ถ้าวันนี้ไม่ได้ต่อยแกสัก 2 –3 หมัดคงจะไม่เป็นสุขแน่ๆ ” ในเมื่อเซตพูดมาอย่างนี้วาก็จนปัญญาที่จะพูดอะไรอีกต่อไป เป็นไงก็เป็นกัน วาคิดในใจพร้อมกับนำมือออกมาจากกรเป๋า เขาเปลี่ยนความคิดที่จะใช้ไพ่มาเป็นใช้หมัดแทน
เซคเดินเข้ามาอย่างเร็ว ง้างหมัดต่อยตรงไปที่วา ซึ่งดูเหมือนว่าเซตจะไม่เร็วเหมือนกับก็อบ จึงทำให้วาสามารถหลบได้อย่างง่ายดาย แต่เซตก็ต่อยเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง วาเองในตอนนี้ยังไม่อยากจะลงมือก่อนสักเท่าไหร่ จึงได้แต่หลบไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็ต้องเลิกความคิดนั้นเมื่อหมัดซ้ายของเซตตรงมาที่หน้าของเขา ซึ่งก็เกือบที่จะโดนหน้าของวา แต่โชคดีที่วานำมือมากันได้เสียก่อน
วาออกแรงผลักเซตให้กระเด็นออกไปอีกครั้ง ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้เซตถอยไปห่างจากวาเท่าไหร่
เซตจึงวิ่งเขามาหาวาอย่างเร็วพร้อมกับต่อยไปที่ท้องของวา คราวนี้วาไม่สามารถกันได้ ทำให้วาเกิดอาการจุกเล็กน้อย ซึ่งวาเองก็กัดฟันต่อยกลับไปโดนที่หน้าของเซตเต็มๆ
ที่มุมปากของเซตมีรอยเลือดไหลออกมาเล็กน้อย เป็นเพราะหมัดของวาที่ต่อยสวนกลับไปเมื่อสักครู่นี้นี่เอง ดูท่าทางเซตตอนนี้อยู่ในอาการโกรธจัด ซึ่งดูแล้วค่อนข้างน่ากลัวมากเลยทีเดียว วาเห็นเช่นนั้นก็เตรียมตัวรับมืออย่างเต็มที่ คราวนี้เซตวิ่งเข้ามาพร้อมกับกระโดดถีบวาอย่างแรง โดยที่วาเองก็ยังไม่ทันตั้งตัว เขาถูกถีบเข้าไปที่ท้องอย่างจัง ทำให้เขาเซถอยหลังไปจนแทบจะทรุดลงไปเพราะเป็นการถีบที่แรงเอาการเลยทีเดียว เท่านั้นยังไม่พอเซตยังวิ่งเข้ามาต่อยรัวใส่วา ซึ่งวาเองก็พยายามกันไว้ให้ไม่โดนหน้าหรือท้องให้ได้มากที่สุด แต่ด้วยความที่ยังจุกอยู่จึงทำให้แรงน้อยลง
เซตทั้งต่อยทั้งเตะโดยที่วานั้นยังไม่มีโอกาสได้โต้กลับ จนในที่สุดโอกาสก็มีถึงระหว่างที่เซตกำลังจะต่อยมาอีกหมัดวาก็ก้มตัวหลบพร้อมกับกระทุ้งศอกเข้าไปใส่ท้องของเซตเต็มๆ ซึ่งไม่ว่าใครก็ตามทีโดนศอกเข้าแรงที่ท้องอย่างนี้ก็แทบที่จะทรุดได้เหมือนกัน
การศอกเมื่อสักครู่นี้ทำให้เซตทรุดลงไปดูเหมือนว่าเขาจะเจ็บมาก วาถอนหายใจพร้อมกับกุมท้องที่โดนถีบเข้าไปหลายครั้ง แต่ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้าข้างวา เพราะในขณะนั้นเองก็มีเด็กผู้ชายอีกสองคนเดินเข้าไปที่เซตพร้อมกับช่วยกันพยุง เด็กชายสองคนนี้ดูท่าทางจะต้องเป็นพวกเดียวกับเซตแน่นอน แต่ก็ต่างกันตรงที่ขนาดของตัว เพราะขนาดตัวของเด็กทั้งสองคนนี้ตัวใหญ่มาก
“ เป็นอะไรมากหรือแปล่าครับ คุณเซต ” เด็กชายตัวใหญ่คนหนึ่งถามขณะที่ค่อยๆ พยุงเซตขึ้นมา
“ ไม่เป็นอะไรมากหรอก ” เมื่อสิ้นคำพูดของเซต เด็กทั้งสองก็ต่างหันมามองที่วาทันที
“ เจ้านั่นใช่ไหมครับ ที่มันหาเรื่องคุณเซต ” เซตไม่ตอบ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเด็กชายร่างใหญ่ทั้งสองนั้นจะเข้าใจได้เองโดยไม่ต้องถามอีก
“ แกจะต้องชดใช้ที่ทำกับคุณเซตแบบนี้ !! ” เด็กชายร่างใหญ่อีกคนหนึ่งบอกวาด้วยเสียงอันไม่เป็นมิตร ซึ่งดุไ แล้วทั้งสองคนนี้มีสีผิวที่ค่อนข้างดำ ทำให้ทั้งสองคนนี้มีความน่ากลัวเพิ่มไปอีกขั้นหนึ่ง
“ ทำไมเราจะต้องชดใช้ด้วย ก็เพื่อนนายมาหาเรื่องเราก่อนนะ ”
“ หน่อยแน่ แกบังอาจว่าท่านเซตไปหาเรื่องแกก่อนงั้นหรือ ช่างไม่เจียมตัวเอาเสียเลยนะ อย่างนี้มันต้องสั่งสอนสักหน่อยเสียแล้ว ”
“ จะสั่งสอนก็เชิญได้เลย ถ้ามีปัญญา ” วาพูดด้วยความโมโห ในตอนนี้เขาคิดว่าเป็นไงก็เป็นกันเพราะถึงยังไงเขาก็คงต้องโดนรุมอีกตามเคย แต่วันนี้ไม่ขอยอมแพ้ง่ายๆ
“ บังอาจนัก แกนี่มันช่างปากดีเสียจริงๆ แล้วแกจะต้องเสียใจ ” หลังจากชายร่างใหญ่ผิวดำพูดจบ วาก็ตัดสินใจหยิบไพ่สำรับที่ซาซาไรให้มาออกมาจากกระเป๋า เมื่อเด็กชายร่างใหญ่ทั้งสองคนเห็นก็เกิดอาการสงสัยเล็กน้อย จึงยังไม่ลงมือ
“ อยากจะสั่งสอนทำไมยังไม่ลงมืออีกละ ”
“ ฮ่าๆ แกคิดว่าแกจะใช้ไพ่พวกนั้นสู้กับพวกเรางั้นหรือ ” เด็กชายร่างใหญ่คนหนึ่งพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะยกใหญ่
ไพ่หลุดออกจากมือขวาของวาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้ มันบินเฉียดหน้าของเด็กชายคนที่กำลังหัวเราะวาอยู่ ส่งผลทำให้หน้าของเด็กชายคนนั้นปรากฎรอยไพ่กรีดเข้าที่แก้ม มีรอยเลือดออกมาเล็กน้อย ไพ่ใบนั้นจะว่าไปก็คมราวกับมีดเลยทีเดียว เด็กชายคนนั้นหยุดหัวเราะทันที ซึ่งรวมถึงเด็กชายอีกคนและก็เซตด้วย
“ แกทำให้หน้าของเราเป็นรอย แกจะต้องชดใช้ ” เด็กชายร่างใหญ่คนที่ถูกวา ปาไพ่ใส่หน้าวิ่งตรงมาที่วา ดูแล้วน่ากลัวมาก ด้วยร่างกายที่ใหญ่บึกบึน พริ้อมกับน้ำหนักตัวที่มาก คงจะไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำให้ใครสลบได้ง่ายๆ ด้วยการต่อยเข้าหน้าเพียงหมัดเดียว หากวาถูกต่อยเข้าไปแล้วละก็คงจะต้องสลบไปอย่างแน่นอน
ไพ่ใบที่สองหลุดออกมาจากมือของวาอีกครั้งคราวนี้มันบินตรงไปยังหน้าผากของเด็กชายร่างใหญ่ ไพ่แทบจะปักเข้าไปที่หน้าผากของเด็กคนนั้นที่เดียว เลือดไหลออกมาราวกับโดนมีดบาดก็ไม่ปาน แต่มันก็ไม่ทำให้เด็กคนนั้นหยุดความตั้งใจเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเพิ่มความโมโหเข้าไปอีก คราวนี้เด็กชายร่างใหญ่อีกคนก็วิ่งเข้ามาด้วย วาเองเนื่องจากยังฝึกการร่อนไพ่ได้ยังไม่ชำนายนักจึงไม่สามารถปาออกไปได้รวดเร็วเหมือนซาซาไร แต่ก็ยังดีที่ในชั่วโมงชมรมเขาได้ฝึกมาแล้วบ้างเล็กน้อย จึงยังพอนำไปใช้ประโยชน์ได้อย่างที่เห็น
ไพ่ใบที่สามดูเหมือนจะไม่สามารถปาออกไปได้แล้ว เนื่องจากเด็กชายร่างใหญ่คนแรกสามารถเข้าถึงตัววาได้แล้ว เขาจับมือทั้งสองของวาไว้ วาพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อที่จะได้หลุดออกมาเพราะเขารู้ว่าถ้าดิ้นไม่หลุดแล้วละก็จะเกิดอะไรกับตัวเขาบ้าง ซึ่งก็เป็นโชคร้ายที่วาไม่สามารถดิ้นหลุดได้ทัน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เด็กชายร่างใหญ่อีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามาถึงตัววาพอดี เขาอ้อมไปข้างหลังล็อคแขนทั้งสองข้างของวาไว้ วาพยายามดิ้นอีกครั้งแต่ก็รู้ว่าไร้ผล เด็กชายร่างใหญ่คนที่ถูกวาปาไพ่ใส่หัวเราะอย่างได้ชัย
“ นี่ คือ หมัดที่หนึ่ง ” เขาต่อยตรงไปยังท้องของวา ซึ่งวาเองก็จุกอยู่แล้ว ทำให้ยิ่งเพิ่มความจุกเข้าไปอีก
“ นี่ คือ หมัดที่สอง ” เขาต่อยซ้ำไปที่ท้องของวาอีกครั้ง ทำให้วาต้องกัดฟันเพราะความเจ็บ หมัดที่ต่อยเข้าไปมันไม่ใช่เบาๆ เลยจริงๆ
“ ที่แท้พวกแกนี่มันก็พวกหมาหมู่นี่เอง ตัวๆ สู้ไม่ได้ถึงกับต้องรุมเลยเชียวหรือ ” วา พูดถึงแม้จะมีแรงเหลือไม่มากก็ตามที
“ หุบปากของแกเสีย ไอ้ปากดี แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนเรา และนี่คือหมัดที่สาม ” คราวนี้เขาต่อยไปที่ปากของวาอย่างแรง ทำให้วาเลือดอกมาอย่างมาก “ เป็นไงละ สมน้ำหน้าปากแกจะได้หายดีเสียบ้าง ”
ในขณะนี้เองดูเหมือนว่า เซตจะหายเจ็บที่ท้องของเขาแล้ว เขาค่อยๆ เดินตรงมาที่วาด้วยท่าทางพอใจอย่างมากที่เห็นวาดูรุมอัดโดยที่ไม่มีทางสู้
“ แกเสร็จแน่ คราวนี้คงจะทำให้แกหายปากดีไปอีกนาน ” เซตพูดพร้อมกับใช้มือบีบไปที่คอของวา วาพยายามดิ้นแต่ก็ไม่สามารถดิ้นได้อีกแล้ว เพราะตอนนี้เขาไม่เหลือแรงอีกต่อไปแล้ว
“ ถึงแกจะดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ” เซตพูดพร้อมกับใช้มืออีกข้างหนึ่งต่อยเข้าไปที่ท้องของวาอีก ถึงวาจะไม่มีแรงแต่เขาก็ใช้แรงที่มีเหลืออยู่เล็กน้อยของเขาถุ๋ยน้ำลายเข้าใส่หน้าของเซตเต็มที่ เวตใช้ผ้าพันคอเช็ดน้ำลายที่หน้าออก
“ แกบังอาจนัก !!! ” คราวนี้เขาเข่าศอกเข้าไปที่ท้องของวา ซึ่งคราวนี้ทำให้วาหมดทางสู้อีกแล้ว เพราะเขาถูกทำร้ายเข้าที่ท้องไปหลายครั้งมาก
ขณะที่เซตกำลังจะลงมือต่ออีกครั้ง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก และแน่นอนคนที่ออกมาก็คือ โซเฟียนั่นเอง !!! เสียงประตูห้องที่ถูกเปิดออกมาทำให้เซตหยุดลงมือ และเมื่อเด็กชายทั้งสองคนนั้นหันไปเจอโซเฟีย ก็รีบปล่อยแขนที่ล็อควาไว้ทันที
โซเฟียเมื่อเห็นวาอยู่ในสภาพนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที เมื่อวาถูกปล่อยเขาก็ทรุดลงทันทีเพราะความเจ็บปวด โซเฟียค่อยๆ พยุงวาขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองเด็กชายทั้งสามคน
“ พวกนายทำอะไรของนายเนี่ย ”
“ เราเปล่านะ เราก็แค่ ……..” เซต เป็นคนพูดออกมาคนแรกโดยที่พยายามจะทำหน้าให้ดูเป็นคนดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ พวกนั้นทำอะไรนาย แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า ” โซเฟียถามวา พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง นำมาเช็ดรอยเลือดที่ปากของวา
“ ไม่เป็นอะไรมากหรอก ขอบคุณนะ ” วา พยายามพุดให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อเซตเห็นโซเฟียมีท่าทีเป็นห่วงกับวามาก ก็ทำให้เขาโกรธจัดขึ้นมา แต่ก็พยายามที่จะทำตัวให้นิ่งที่สุด
“ พวกนายเป็นลุกผู้ชายกันหรือเปล่าเนี่ย ถึงต้องมารุมคนอื่นแบบนี้ หรือว่าเป็นพวกสุนัขกันแน่ ” โซเฟียพูดด้วยความโมโห
“ แต่เพื่อนคุณโซเฟียเขามาว่าผมนะครับ ” เซตเปลี่ยนท่าทีเป็นคนละคนเมื่อพูดกับโซเฟีย
“ หุบปากของนายไปเลยนะ ทำไมเราจะไม่รู้นิสัยของนาย ถ้าอยากรุมนักละก็เข้ามาเลยทั้งสามคนเนี่ยแหละ ”
“ โธ่ จะให้ผมทำร้ายคุณโซเฟียสุดที่รักได้อย่างไรกันครับ ” เซต พูดด้วยเสียงหวาน ดูท่าทางน่าหมั่นไส้เป็นอย่างมาก ถ้าวายังมีแรงเหลือแล้วโซเฟียไม่อยู่ตรงนี้ละก็ เขาอยากจะเข้าไปตะบันหน้าไปหมอนี้สัก 2-3 ครั้งจริงๆ
“ ใครเป็นที่รักของนาย คนอย่างนายเราไม่มีวันชอบหรอก รู้ไว้เสียด้วย ” โซเฟีย พูดพร้อมกับมองหน้าเซตด้วยความโมโห ดูๆไปแล้วน่ากลัวมากเลยทีเดียวถ้าต้องเจอสายตาแบบนี้จ้องเข้า
“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ไม่ดีนะครับ มันเป็นการทำร่ายจิตใจน้อยๆ ของผมนะครับ ” ไม่รู้ว่าเซตพูดออกมาได้อย่างไร คำพูดของเขาฟังดุแล้วช่างน่าคลื่นไส้นัก
“ นายนี่มันน่าคลื่นไส้จริงๆเลย แล้วอีกอย่างนะ พวกนายจำไว้เลยนะ ถ้าขืนยังมายุ่งกับเพื่อนของเราอีกพวกนายเจ็บตัวแน่ ”
“ นี่คุณโซเฟียปกป้องมันหรอครับ ทำไมต้องปกป้องมันด้วย มันมีอะไรที่ดีกว่าผม ” เซต พูดพร้อมชี้หน้าวาอย่างดูถูก
“ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใส่เสื้อบ้าๆ มาโรงเรียนแล้วเที่ยวมานั่งตามตื้อผู้หญิงอย่างนายหรอก ” โซเฟียพูดพร้อมกับเก็บผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนรอยคราบเลือดของวาเข้าไปในกระเป่ากางเกง จากนั้นก็พูดต่อ “ แล้วพวกนายคอยดูนะ เราจะเอาเรื่องที่พวกนายรุมทำร้ายเพื่อนเราไปบอกรุ่นพี่ซาโต้แล้ว พวกนายจะต้องถูกลงโทษอย่างสาสม ”
“ กลัวจังเลยครับ ” เซตพุดด้วยท่าทีกวนโอ๊ย จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าโมโห “ ก็ได้ในเมื่อคุณโซเฟีย ปกป้องมันดีนัก สักวันคุณจะต้องเสียใจที่ทำกับผมแบบนี้ ” พูดจบเซตก็หันหน้าไปที่เด็กชายร่างใหญ่วึ่งยืนนิ่งอยู่นานแล้วพร้อมกับโบกมือเรียก “ พวกเราไปกันได้แล้ว ” แต่ก่อนที่เซตจะไปนั้นเขาก็หันกลับมาหาโซเฟียอีกครั้งพร้อมกับยิ้มให้ “ ผมไปก่อนนะครับ ที่รักของผม ”
หลังจากที่ทั้งสามคนนั้นเดินไปแล้ว โซเฟียก็ค่อยๆพาวาเข้ามาในห้องเรียน ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว วากับโซเฟียค่อยๆ นั่งลงที่โต๊ะของพวกเขาเอง
“ ดูท่าทางนายจะโดนเอามากนะ ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวเราพาไปที่ห้องพยาบาลเอาไหม ”
“ เราไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ นะ แต่ก็ขอบคุณมากๆนะ ที่ช่วยเราไว้ ”
“ ถ้าเราออกมาเร็วกว่านี้คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก เรานี่แย่จริงๆ เป็นถึงกรรมการนักเรียนแต่ก็ช่วยเพื่อนตัวเองไว้ไม่ได้ ”
“ อย่าพูดแบบนั้นสิ มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ” วา พูดพร้อมกับเอนตัวไปยังพนักพิง พร้อมกับมือที่ยังคงกุมท้องอยู่
“ เราเกลียดไอ้หมอนั่นมากเลย นิสัยแย่มาก สักวันหนึ่งเถอะ ถ้าเราทนไม่ไหวหมอนั่นเจ็บตัวแน่ อ่อ…….” โซเฟีย นึกอะไรขึ้นได้จึงหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากเป้ของตัวเอง “ นี่ กล่องดินสอนาย เรากะว่าจะคืนให้ตอนเจอกันอีกที นึกว่านายจะไม่กลับมาเอาเสียแล้ว ” วา รับกล่องดินสอสีดำจากโซเฟียมาวางไว้ที่โต๊ะก่อนดูเหมือนว่า เขาจะยังไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นนอกจากนั่งพัก
“ เออ นี่ เมื่อกี้ไพ่ของนายหรือเปล่าที่ตกอยู่ที่พื้น 2 ใบน่ะ ”
“ ใช่แล้ว เราใช้ปาใส่พวกนั้นแต่เสียดายที่เรายังไม่เก่งพอ ”
“ งั้นเดี๋ยวเราไปเก็บให้ก่อนนะ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราไปเก็บเองก็ได้ ” แต่ก็ไม่ทันที่วาจะพูดจบโซเฟียก็วิ่งออกไปหยิบเสียแล้ว
หลังจากที่โซเฟียออกไปเก็บไพ่ให้วาแล้ว เธอก็เดินกลับเข้ามานั่งข้างๆ วาเหมือนเดิม
“ ไพ่พวกนี้ไม่เหมือนพวกไพ่ทั่วๆ ไปเลยนะ ”
“ ถูกต้องแล้วละ ไพ่พวกนี้เป็นไพ่ชนิดพิเศษมันสามารถนำไปใช้เล่นกลได้ง่ายกว่าไพ่ธรรมดาทั่วๆไป แถมยังสามารถใช้ในการป้องกันตัวได้อีกด้วยละ ” โซเฟียค่อยๆ ยื่นไพ่ทั้งสองใบนั้นให้วา ซึ่งหน้าของไพ่ทั้งสองใบนั้นปรากฎเป็นไพ่คิงกับไพ่ควีน แต่วาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เขานำไปไพ่ทั้งสองใบนั้นใส่สำรับตามเดิม
“ นี่นายกินข้าวเที่ยงไหวไหมเนี่ย ”
“ อะไรกัน เราไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย แค่นี้สบายมาก ” ยังไม่ทันขาดคำเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของวาอีกครั้ง
“ ดูสิ ยังไม่ทันไรเลย เลือดออกมาอีกแล้ว แล้วยังบอกว่าไม่เป็นไรอีก ” โซเฟีย พูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดปากให้วาอีกที
“ เออ ……. ขอบคุณอีกครั้งนะ ” วา พูดด้วยอาการเขินเล็กน้อย
“ ไม่เป็นไรหรอก ” จากนั้นโซเฟียก็พูดต่อ “ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าวันหลังไอ้พวกนั้นมันมารบกวนนายอีกละก็ เราจะจัดการมันจริงๆด้วย เดี๋ยวเราจะเอาเรื่องนี้ไปบอกรุ่นพี่ซาโต้เองนะ คอยดูเถอะพวกนี้จะต้องถูกลงโทษแน่นอน ”
“ เราว่าเซตนี่แย่กว่าก็อบอีกนะ ”
“ นายนี่แปลกจริงนะ นำเอาคนสองคนนี้มาเปรียบกันได้ แต่มันก็จริงของนายแหละ นายเซตนี่ไม่ได้แค่ชอบหาเรื่องคนอื่นอย่างเดียว ยังชอบมายุ่งกับเราอีกด้วย ”
“ ถ้าเมื่อกี้ ไอ้สองคนนั้นมันไม่มานะ เราก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก ”
“ นายจะบอกว่า นายสู้กับหมอนั่นได้งั้นหรอ ”
“ ใช่แล้ว เราศอกเข้าไปที่ท้องของเขาเต็มๆ เลย ที่จริงเราควรจะเป็นฝ่ายชนะนะ ”
“ เรื่องใครแพ้ใครชนะช่างมันเถอะ แต่นายก็เก่งนะที่สู้กับหมอนั่นได้ ”
“ มันแปลกตรงไหนหรอ ”
“ ก็เห็นเขาว่ากันว่า ที่บ้านหมอนั่นมีอาจารย์สอนวิชาต่อสู้ด้วยนิ ถ้าเป้นอย่างนั้นแสดงว่าหมอนั่นไร้น้ำยา สู้นายที่ไม่ได้เรียนมาก็ไม่ได้ยังไงละ ”
“ เราก็ไม่รุ้เหมือนกัน ช่างมันเหอะเรื่องนี้ ”
“ ถ้านายไหวแล้วก็บอกเรานะ จะได้ไปกินข้าวเที่ยงกัน แต่ไม่ต้องรีบนะ ให้สบายก่อนแล้วค่อยไปก็ได้เรารอได้ ” วา เองก็เพิ่งรู้ว่าโซเฟียเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งจริงๆ เขารู้สึกดีใจที่เจอคนดีๆแบบนี้ คนที่คอยห่วงใยเขา แต่วาเองก็เกรงใจไม่อยากให้โซเฟียรอนานจึงค่อยๆ พยายามลุกขึ้น
“ เราหายเจ็บท้องแล้วละ รีบไปกินข้าวกันเถอะ “
“ แน่ใจนะคุณเด๋อ ไม่ใช่กินๆอยู่แล้วกiระอักเลือดกลางคันละ แหะๆ ” ทั้งสองคนหัวเราะให้กัน และกัน เป็นครั้งแรกที่วารู้สึกชอบโซเฟียขึ้นมาบ้างแล้ว นับตั้งแต่วันที่ได้เจอครั้งแรก ตอนนี้วาลืมเรื่องความฝันของเขาไปจนหมดแล้ว คงเป็นเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครุ่ทำให้เขาไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นกระมัง
ขณะที่เซตกับเด็กชายร่างใหญ่ทั้งสองคนกำลังเดินออกไปนอกตึกอาคารเรียน ก็หารู้ไม่ว่ามีสายตาของชายคนหนึ่งกำลังจ้องติดตามพวกเขาอยู่ ชายคนนั้นยิ้มสะเหยะพร้อมกับมองไปยังพวกของเซตจากระยะไกล คนๆนี้ไม่ใช่หากแต่เป็นไซโคร แนช นั่นเอง
“ ไม่น่าเชื่อว่ายังมีพวก ลูกแกะที่หลงทางเหลืออยู่อีก เห็นทีจะต้องชี้นำทางให้พวกมันเสียแล้ว ”
ไซแคร แนช พูดกับตัวเองพร้อมกับเดินตามพวกของเซตไป เหตุการณ์ที่เซตกับวาต่อยกันนั้นเขาเห็นมันโดยตลอดหากแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นขาท่านั้น เขาเป็นคนที่เกลียดการทะเลาะวิวาทที่สุด โดยเฉพาะคนที่นิสัยชอบหาเรื่องแบบเซต คงเป็นเพราะเหตุการณ์นั้นที่ทำให้เขาต้องเกลียดพวกคนแบบนี้ไปจนวันตาย เขาเกลียดความอ่อนแอของตัวเอง และสาบานว่าจะอุทิศตนเพื่อต่อสู้กับความเลวร้ายของโลกใบนี้ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้เขาลืมเรื่องราวในอดีตนั้นได้เลย ไซแคร แนช หยุดกำไม้กางเขนของเขาเหมือนกับว่าคิดอะไรเก่าๆ ขึ้นมาได้อีกครั้งก่อนที่จะเดินตามพวกของเซตต่อไป
นีโอ เสือใบ้นิค มิว และเบต้ากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ทีโรงอาหาร ซึ่งดูเหมือนว่า มิวจะสงสัยที่ว่า ทำไมวาไปหยิบกล่องดินสอนานจัง แต่เขาก็คิดว่าคงเป็นเพราะอาจจะรอโซเฟียอยู่ก็ได้จึงไม่เอ่ยปากถามความเห็นใคร
“ การแข่งประกวดวงปีนี้นายว่าเป็นยังไงบ้าง ” เบต้าเป็นคนเอ่ยปากถาม หลังจากที่เขาจัดการกับเจ้าก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ตรงหน้าของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ เราก็ไม่รู้สินะ เดี๋ยวตอนซ้อมวงเย็นนี้ก็รู้เองแหละ ถ้าวงเราเล่นเข้ากันได้ดีก็คงจะไม่เป็นไร เข้ารอบสบายๆอยุ่แล้ว ”
“ ทำไมวามาข้าจังนะ ” เบต้า เป็นคนถามซึ่งมิวก็อยากรู้เหมือนกัน
“ ไม่รู้เหมือนกันนะ เฮ้อ พอคิดถึงเรื่องวงขึ้นมาทีไร เรารู้สึกหมั่นไส้ไอ้หมอนั่นไม่หายเลย ”
“ ใครหรอ ”
“ ไอ้ผู้นำแฟชั่นเซตยังไงละ มันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ อยู่ดีๆก็ออกจากวงเรา วงเราเลยแตกกันเลย ที่จริงเราก็ไม่ค่อยชอบหมอนั่นอยู่แล้วละ ถึงแต่ก่อนจะอยู่วงเดียวกันก็ตามที ”
“ อืมนะ เราก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรของเขาหรอก แต่เราก็ไม่ค่อยชอบท่าทางเขาเลยอะ ”
“ มันคิดว่ามันร้องเพลงเก่งมากกระมัง ถึงออกจากวงเราไปตั้งวงใหม่เอง อยากจะรู้เหมือนกันว่าวงใหม่ของมันจะดีขนาดไหนเชียว ”
“ แต่มันก็น่าเสียดายนะ ที่วงแชมป์หลายสมัยอย่างนายต้องมาแยกกัน แต่ละคนฝีมือไม่ธรรมดาทั้งนั้นเลยนะวงนายน่ะ ”
“ ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้ไปว่า ใครมันแน่กว่าใครกันแน่ ”
“ แล้วคนอื่นๆ ที่อยู่วงเก่านายละ ทำไมนายไม่ชวนพวกนั้นมารวมกันแล้วปล่อยให้เซตออกไปแค่คนเดียวละ ”
“ ก็เพราะว่าไอ้หมอนั่นมันไม่ได้แยกออกไปแค่คนเดียวน่ะสิ มันไปกับมือคีย์บอร์ดแล้วก็มือเบสวงเราด้วยละ เลยเหลือแค่เรากับพิชากิ ส่วนพิชากิเองนั้นก็มีวงใหม่ของเขาแล้วเสียด้วย ”
“ อืมนะ ไม่เป็นไร อย่างน้อยนายก็ยังมีเบต้าคนนี้อยู่ ”
“ ใช่แล้วอย่างน้อยเราก็ยังมีพวกนายอยู่ จริงไหมนิค ” มิว พูดแหย่นิคพร้อมกับหัวเราะ แต่ทันใดนั้นเองเขาก็หยุดหัวเราะลง เพราะว่าคนที่เขาเห็นอยู่นั้นก็คือ เซต นั่นเอง
“ พูดถึงก็เจอพอดี ดูที่ปากไอ้หมอนั่นสิ มีรอยเลือดด้วยละ สงสัยคงเจอใครหมั่นไส้เลยต่อยเข้าให้สะใจจริงๆ อยากรู้จริงๆ ใครกล้าไปตะบันหน้าไอ้หมอนั่นมานะ ” มิว พูดกับเบต้าด้วยท่าทางสะใจอย่างมาก
เซตเดินผ่านพวกมิวที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่โดยที่ทำเป็นมองไม่เห็นมิวที่กำลังหัวเราะอย่างสะใจอยู่ เซตเดินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็นั่งลงที่โต๊ะว่างโต๊ะหนึ่งพร้อมกับเด็กชายทั้งสองคน
“ ไอ้เด็กใหม่ที่ชื่อ วา นั่นมันแสบจริงๆ เลยนะครับคุณเซต ” เด็กชายร่างใหญ่คนหนึ่งพยายามพูดเอาใจเซต แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล เซตกลับมองไปที่เด็กชายคนนั้นด้วยท่าทางโมโหสุดขีด
“ แกหุบปากไปเลยนะ !! อย่าเอ่ยชื่อของไอ้นั่นให้เราได้ยินดีอีก ”
“ ขอ – ขอ โทษครับคุณเซต ” เป็นที่น่าแปลกที่เด็กชายร่างใหญ่กลับยอมเด็กชายที่ตัวเล้กกว่าอย่างเซตโดยง่ายดาย ถ้าใครมาเห็นเขาคงจะต้องนึกขันอยู่เป็นแน่ ถ้าหากไม่รู้ว่าเด้กชายร่างใหญ่ทั้งสองคนนั้นเป็นคล้ายๆกับลูกสมุนของเซต ที่เป็นลูกสมุนของเซตไม่ได้มีเพียงแค่เจ้าสองคนนี้เท่านั้นหากแต่ยังมีอีกหลายคน ที่พวกนั้นยอมเซตก็เป็นเพราะพวกมันหวังผลประโยชน์โดยเห็นว่าเซตเป็นลูกเศรษฐีจึงยอมคบหาด้วย
ขณะที่เซตกับเด็กชายทั้งสองคนกำลังนั่งกันอยู่อย่างเงียบๆ นั้นเอง ก็มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินตรงมาที่โต๊ะของพวกเซต
“ หาตั้งนาน นึกว่าอยู่ไหนที่แท้ก้อยู่ตรงนี้เอง ” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับนั่งลง ดุเหมือนเธอจะสังเกตว่าเซตอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นักอต่ก็พูดต่อตามนิสัยของเธอ “ แหม ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ ยังกับไปทะเลาะกับใครมาแน่ะ ” เซตไม่ตอบ แม้แต่มองหน้าของเธอยังไม่มองเลย และดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเพิ่งจะสังเกตเห็นรอยเลือดที่มุมปากของเซต ทำให้เธอถึงกับอุทานออกมาเลยทีเดียว “ ว๊าย !! ตายแล้ว นายไปโดนอะไรมา ใครทำกับนายแบบนี้เนี่ย เจ็บมากไหมค่ะ ” ดูเหมือนว่าเซตจะรำคาญกับท่าทางของเด็กผู้หญิงคนนี้เต็มที เขาจึงพูดออกมาด้วยความโมโห
“ นี่ เธอเป็นอะไร เป็นแม่เราหรือไง ถึงชอบมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเราจังเนี่ย เราจะเป็นอะไรก็เรื่องของเราสิ ” เด็กผู้หญิงคนนั้นถึงกับหน้าเสีย แต่ก็พยายามไม่แสดงสีหน้าออกมา กลับยิ้มแล้วพูดดีๆกับเซต
“ เอมี่แค่เป็นห่วงเซตก็เท่านั้นเองนิ ” ที่แท้เด็กผู้หญิงคนนี้ก็ชื่อเอมี่ “ ว่าแต่ตกลงเซตไปโดนอะไรมาหรอค่ะ ”
“ ก็แค่ไปมีเรื่องนิดหน่อย ” เซตตอบกลับแบบไม่ค่อยเต็มใจตอบนัก
“ ใครกันมันถึงกล้ามาทำเซตอย่างนี้ ”
“ มันชื่อ วา เป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาครับ คุณเอมี่ ” เด็กชายร่างใหญ่คนหนึ่งเป็นผู้ตอบแทน
“ อ๋อ เอมี่พอจะรู้แล้วละ แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะค่ะ เพิ่งเข้ามาใหม่ก็กล้ามีเรื่องไปทั่วเสียแล้ว แถมยังกล้ามาทำกับเซตแบบนี้อีก เอมี่ไม่ยอมแน่คอยดูสิ ”
“ เธอจะไปทำอะไรมันได้ ”
“ คอยดูเอาก็แล้วกันค่ะ ”
“ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณโซเฟียเขามาช่วยเจ้านั่นไว้ก่อนนะ เราก็จัดการมันได้แล้วเชียว ” เมื่อสิ้นคำพูดของเซตที่เอ่ยถึงโซเฟียเรียบร้อย สีหน้าของเอมี่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปชั่วขณะหนึ่ง
“ โซเฟีย…………ยัยโซเฟียตัวดีอีกแล้วหรอเนี่ย ทำไมคุณเซตถึงต้องไปยอมมันด้วยละค่ะ “ เอมี่ดูเหมือนว่าจะหลุดปากพุดออกไปโดยลืมตัว เอเองแอบชอบเซตอยู่โดยที่เซตเองกลับไม่เคยจะชอบตัวเธอเลย ชอบแต่โซเฟียทำให้เอมี่เกลียดชิงชังโซเฟียเอาอย่างมาก
“ นี่เธอกล้าดียังไง มาว่าคุณโซเฟียที่รักของเราเนี่ย เงียบไปเลยนะ ! ”
“ เอมี่ของโทษค่ะ ”
“ อืม ช่างมันเหอะ ไอ้คนที่ผิดคือ ไอ้เด็กใหม่ตัวดีนั่น สักวันหนึ่งเถอะเราจะจัดการกับมัน เรื่องมันไม่จบง่ายๆ แน่ ”
“ ใช่ค่ะ เอมี่จะช่วยเซตอีกแรงนะ ”
ดูเหมือนว่าเซตจะไม่ได้พูดแม้คำว่าขอบคุณให้กับเอมี่เลยแม้แต่น้อย หลังจากนั้นเขาก็สั่งให้เด็กชายทั้งสองคนไปซื้ออาหารมาให้เขาและเอมี่
เป็นเวลาเดียวกันกับที่วากับโซเฟียเดินมาถึงโรงอาหารพอดี มิวเป็นคนแรกอีกเช่นเคยที่เห็นคนทั้งสองจึงโบกมือเรียกมาแต่ไกล และเมื่อทั้งสองคนเดินมาจนถึงโต๊ะของพวกมิวแล้ว ทั้งหมดก็ต้องตกใจ เนื่องจากหน้าของวาที่มีเลือดออกเหมือนกัน
“ วา นี่นายไปโดนอะไรมาทำไมเลือดถึงออกแบบนี้ละ ” มิว เป็นคนถามคนแรกพร้อมกับลุกขึ้นไปหาวา
“ เปล่าหรอก เดี๋ยวนั่งก่อนก็ได้แล้ว จะเล่าให้ ”
“ นายโดนโซเฟียตบมาหรอ ” เบต้าเป็นคนถาม ซึ่งดูเหมือนว่าคำถามจะไม่ได้สร้างสรรค์เอาเสียเลย สมแล้วกับคนที่ดูคล้ายหุ่นยนต์อย่างเขา
“ นายจะบ้าหรอไงเบต้า โซเฟียจะไปตบวาทำไมละ ก็เดินมาด้วยกันอยู่เนี่ย ” มิว บอกอย่างหัวเสีย ส่วนโซเฟียนั้นหัวเราะโดยที่ไม่ได้พูดอะไร และดูเหมือนว่าตอนนั้นเองมิวดุเหมือนว่าจะนึกอะไรออกมาได้ เซตก็มีรอยเลือดก็มุมปากอยู่เหมือนกันหรือว่า………
“ นี่นายอย่านะว่านายไปมีเรื่องกับไอ้เจ้าเซตน่ะ ! ” มิว ถามด้วยท่าทางตื่นต้น ส่วนวานั้นไม่ได้ตื่นเต้นอะไรไปกับมิวด้วย
“ อืม ก็ทำนองนั้นแหละ”
“ โอ้ว พระเจ้า นายเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย ” มิว ดูจะเป็นห่วงวาอย่างมากเลยทีเดียว ซึ่งผิดกับนีโอและเสือใบ้นิคซึ่งยังนั่งอยู่เฉยๆ เหมือนกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
วาค่อยๆ นั่งลงพร้อมกับโซเฟีย ซึ่งมิวก็เดินไปนั่งตามด้วยเช่นกัน
“ เราไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ”
“ แต่ดูท่าจะไม่ใช่อย่างที่พูดน่ะสิ นายดูท่าจะเจ็บมากเลยนะ ” มิว พูดอย่างห่วงใย “ หน๋อยแน่ะ มันอยู่ไหนนะ เราจะไปตะบันหน้ามัน ” มิว พูดพร้อมกับลุกขึ้น โดยที่เบต้าเป็นคนรั้งเอาไว้
“ ใจเย็นก่อนน่า เราว่านายไปอาจจะแย่กว่าคุณเด๋อก็ได้นะ เราขี้เกียจไปช่วยนะ” โซเฟียพูดทำให้มิวใจเย็นลง และค่อยๆ นั่งลง
หลังจากนั้นวาและโซเฟียก็เล่าเหตุการณ์ให้ทั้งหมดฟัง เมื่อเล่าจบดูเหมือนว่ามิวจะเกิดอารมณ์ขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ ใจเย็นหน่อยสิ นายไปต่อยกับเขาตอนนี้ ถึงนายจะเป็นฝ่ายชนะแต่นายก็เป็นคนผิดนะ ” โซเฟียพูดห้ามมิวอีกครั้ง
“ แต่มัน……… ” ก่อนที่มิวจะพูดอะไรอีก วาก็เป็นคนพูดห้ามเอง
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า คนอย่างนั้นช่างมันเหอะ อีอย่างเราก็ไม่ได้ยอมเขาสักหน่อย ”
“ อืมนะ ”
“ งั้นเราขอตัวไปซื้ออาหารทานก่อนนะ รู้สึกว่าจะหิวเข้าแล้วสิเนี่ย ” พูดจบวาและโซเฟียก้ลุกไปด้วยกัน ปล่อยให้มิวนั่งอารมณ์เสียอยู่กับโต๊ะ ซึ่งเบต้าก็เป็นคนนั่งพูดกับมิวห้มิวหายอารมณ์เสีย ถึงเขาจะเหมือนหุ่นยนต์ก็ตามที
วาและโซเฟียต่างเดินแยกกันไปซื้ออาหารของตนเอง ซึ่งโซเฟียก็เดินเลือกอาหารไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตา สายตาหนึ่งจับจ้องที่เธออยู่ สายตานั้นไม่ใช่ใครหากแต่เป็นเอมี่นี่เอง เอมี่จ้องมองไปที่โซเฟียด้วยความชิงชัง ส่วนเซตนั้นไม่ทันได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่นั่งหันหน้ามองไปที่อื่นอยู่
“ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน โซเฟีย !!” เอมี่พูดกับตัวเอง สักพักก็ละสายตาจากโซเฟียไปเนื่องจากเซตหันมาคุยด้วย แล้วท่าทางของเอมี่ก็เปลี่ยนไปเป็นใส่ซื่อเหมือนเดิม
_____________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น