ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทเรียนที่ 8 ตัดสินแพ้ชนะ
บทเรียนที่ 8 ตัดสินแพ้ชนะ
พรีสไซโยนลูกปิงปองขึ้นสูงมาก เหมือนกับว่าเขาต้องการจะเสริฟ์ลูกเท็นนิสก็ไม่ปาน ลูกปิงปองหลังจากลอยขึ้นสูงจนเกือบจะถึงเพดาน ก็ค่อยๆ ล่วงลงมาเป็นเส้นตรงราวกับว่า ได้ถูกบังคับทิศทางเอาไว้แล้ว
“ ค่อยดูให้ดีลูกเสริฟ์ไม้ตายของเรา ลูกวาร์ป !!!! ”
ลูกปิงปองเพียงแค่สัมผัสไม้ของพรีสไซเท่านั้นก็หายไปในทันที ได้ยินเพียงแค่เสียงกระทบไม้และกระเด้งใส่โต๊ะ แต่ว่าไม่สามารถมองเห็นลูกได้เลย วา พยายามมองหาลูกแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว อยู่ดีๆ ลูกปิงปองก็ปรากฎออกมาที่มุมขวาของวา วาไม่สามารถรับลุกได้เลยเพราะมันมีความเร็วมากเกินกว่าที่จะรับได้
ลูกปิงปองกระเด็นออกไปไกลจากโต๊ะพอสมควร ส่วนวานั้นยังคงยืนอึ้งอยู่กับโต๊ะ พรีสไซเริ่มหัวเราะเสียงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ อะไรกันๆ แค่นี้ก็รับไม่ได้แล้วหรอ แต่อย่างว่านะ ถ้านายรับได้สิเราถึงจะแปลกใจ รีบไปเก็บลูกมาสิ อย่าทำตัวเป็นพวกเกลือสิ ”
วา กำลังจะเดินไปเก็บลูกแต่เด้กผู้หญิงคนที่ให้วายืมไม้ก็หยิบลุกมาให้เขาแล้ว ดุเหมือนว่าเธอมีอะไรจะบอกกับเขาด้วย
“ เออ คือ เรามีวิธีรับลูกเสริฟ์ของพรีสไซ นายสนใจไหม ” เด็กหญิงค่อยๆ กระซิบ
“ อย่าเพิ่งดูถูกกันมากไปสิครับ คอยดุต่อไปก็แล้วกัน ”
วา รับลูกมาจากนั้นก็โยนไปให้พรีสไซเสริฟ์ พรีสไซก็ตั้งท่าเสริฟ์เหมือนเดิมโดยค่อยๆ โยนลูกให้สูงขึ้นไปตามเดิม ในที่สุดลูกเสริฟ์ไม้ตายของพรีสไซก็แผลงฤทธิ์ออกมาอีกที เมื่อลูกกระทบไม้มันก็หายไปอีกเหมือนคราวที่แล้ว วาพยายามที่จะตั้งรับลูกอย่างเต็มที่คราวนี้มันโผ่ลออกมาทางซ้ายของโต๊ะ ความเร็วของมันออกจะเร็วกว่าการเสริฟ์ครั้งเมื่อตะกี้เสียอีก ลูกปิงปองกระเด็นออกไปอีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่าวาไม่สามารถที่จะรับลุกเสริฟ์ของพรีสไซได้เลย
เกมดำเนินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดวาก็ได้เป็นฝ่ายเสริฟ์เหมือนคะแนนอยู่ที่ 1 ต่อ 4 ลูกเสริฟ์ของวานั้นก็มีความแรงอยู่ระดับหนึ่ง เพียงแต่ว่ามันยังไม่แรงพอที่จะทำให้พรีสไซรับไม่ได้ กลับกันพรีสไซกลับรับลูกของเขาได้อย่างง่ายดาย บางครั้งวายังถูกตบกลับมา เขาไม่สามารถทำคะแนนได้อีกเลยนอกจากลูกแรกที่เขาโต้กลับไปได้
เกมดำเนินไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าพรีสไซเริ่มจะอ่อนๆ ให้วาบ้างแล้วแต่ถึงอย่างนั้นวาก็ยังไม่สามารถทำคะแนนได้เลย ในที่สุดคะแนนของพรีสไซก็นำวามาจนถึง 14 ต่อ 1 เด็กผู้หญิงคนที่ให้วายืมไม้เริ่มมีอาการเบื่อเล็กน้อยเนื่องจากวาไม่ยอมที่จะรับฟังวิธีรับลูกเสริฟืของพรีสไซ ตานี้เป็นตาเสริฟ์ของพรีสไซ
“ ที่แท้นายมันก็เป็นไอ้พวกเกลือด้วยสินะ ”
วา ไม่ตอบแต่กลับยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่ออกจริงๆ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ขณะที่พรีสไซทำท่าทีว่าจะเสริฟ์ลูกต่อไปนั้นวาก็พูดออกมาขัดจังหวะไว้ว่า
“ ช้าก่อน ที่ผ่านมาน่ะ เรายังไม่ได้เอาจริงเลยนะ แค่ลองทนสอบฝีมือของนายดูก็เท่านั้นเอง ต่อจากตานี้ละก็นายเตรียมรับมือดีๆได้ ” เขาพูดปนหัวเราะไปด้วย
“ อย่ามาทำเป็นปากดีไปเลย ผลแพ้ชนะมันเห็นกันชัดๆ อยู่แล้ว ” พอพรีสไซพูดจบท่าทางจากจับไม้ของวาก็เปลี่ยนไป จากท่าจับธรรมดาเปลี่ยนเป็นการจับแบบที่เรียกว่า การจับแบบไม้จีน มันเป็นการจับไม้โดยใช้การตีด้วยหน้าไม้เพียงด้านเดียว ใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งในการจับไม้
พรีสไซมีท่าทีประหลาดใจเล็กน้อยจนถึงกับต้องยักคิ้วให้กับวา ส่วนวานั้นอมยิ้มเล็กน้อย
“ คิดว่าการเปลี่ยนวิธีการจับไม้จะสามารถเอาชนะเราได้ก็ลองดูเอาละนะ ”
“ หึหึ นายมีฝีมือเท่าไหร่ก็จงใช้ออกมาให้หมดเถอะ! ” ท่าทางการเล่นของวาเปลี่ยนไปได้อย่างชัดเจนดูเขามีความมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมมาก พรีสไซนั้นไม่รอช้าโยนลูกปิงปองขึ้นไปทันที แต่คราวนี้วากลับไม่ทำท่าเตรียมตัวรับลูกเลย แม้แต่มองลูกวายังแทบจะไม่มองเลยทีเดียว
เมื่อลูกปิงปองกระทบกับไม้ก็หายไปอีกครั้งเหมือนกันทุกคราว แต่คราวนี้ไม่ทันที่ลูกจะปรากฎออกมาวาก็สะบัดไม้ของเขาออกไป แต่ทว่าเขาไม่ได้สะบัดไม้มัว ไม้เหมือนสะบัดออกไปเกิดเสียง เป๊อะ ! ซึ่งก็หมายความว่าไม้ของวาตีถูกลูกปิงปองได้โดยที่เขายังไม่ต้องมองเลยด้วยซ้ำ พรีสไซถึงกับต้องตะลึงเล็กน้อยเพราะลุกปิงปองได้หายไปเสียแล้ว แต่เมื่อเขาได้สติลูกปิงปองก็ตกลงไปตรงมุมขวาของเขาเสียแล้ว มันตกลงตรงเส้นสีขาวพอดี ซึ่งไม่มีทางที่จะรับได้ทันแน่นอน และมันก็เป็นเช่นนั้นพรีสไซไม่สามารถรับมันได้
ลูกปิงปองแทนที่จะกระเด็นตรงออกไปกลับกระเด้งโค้งตรงไปที่หน้าของพรีสไซ ลูกปิงปองกระเด็นใส่แว่นของเขาเต็มๆ ทำให้แวนนั้นเกือบที่จะหลุดออกมาเลยทีเดียว จากนั้นลูกปิงปองก็ค่อยๆ ล่วงลงสู่พื้นแล้วมันก็ค่อยๆ หยุดนิ่งลง
คนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ไม่เว้นแม้แต่โซเฟียที่ไม่เคยมีอะไรทำให้ประหลาดใจได้ง่ายๆ แต่คราวนี้ถึงกลับยืนนิ่งอยู่สักพักหนึ่งเหมือนกัน คนทั้งห้องแทบจะกลายเป็นเสือใบ้นิคไปเสียแล้ว แต่ในที่สุดความเงียบก็หายไปเมื่อพรีสไซหัวเราะเสียงดังพร้อมกับค่อยๆ เก็บลูกขึ้นมา
“ ฮ่าๆ ที่แท้ก็มีฝีมือเหมือนกัน แต่ว่าการที่ชนะเพียงแค่ 2 ลูกก็ใช่ว่าจะสามารถเอาชนะเราได้หรอกนะ เตรียมรับมือให้ดี ”
“ ก็บอกแล้วไงว่า นายมีฝีมือเท่าไหร่ก็จงใช้ออกมาให้หมดเสียเถอะ ก่อนที่จะเสียใจภายหลัง หึหึ ” วา พูดเหมือนกับเป็นคนละคนกับที่แพ้ไป 14 ลูกเมื่อสักครู่นี้
พรีสไซเป็นฝ่ายเสริฟ์อีกครั้งหนึ่ง การเสริฟ์คราวนี้ดูจะรุนแรงกว่าครั้งก่อนๆ มากขึ้น คงเพราะคำพูดของวานั่นเอง แต่ว่าแม้การเสริฟ์จะแรงขึ้นเท่าไหร่ก็ไม่ทำให้วารู้สึกกลัวเลยสักนิด เขาสามารถรับมันได้อย่างง่ายดาย บางครั้งเขาถึงกับสามารถตบกลับไปได้เอาดื้อๆ เล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงตาเสริฟ์ของวาบ้าง เหมือนกับจะเป็นการเอาคืน วาโยนลูกขึ้นไปสูงเหมือนกับที่พรีสไซโยน
“ คอยดูนะต่อไปนี้คือ ลูกวาร์ป ของจริงละ ”
เมื่อไม้กระทบกับลูกปิงปองก็หายไปเพียงแต่ว่ามันเร็วกว่าที่พรีสไซตีมาก คนทั้งห้องถึงกับตะลึงอีกครั้ง นี่ไม่ใช่การตีเลียนแบบธรรมดาซะแล้ว มันเป็นการตีที่เหนือกว่าอีกขั้นหนึ่งต่างหาก มิว นั้นถึงกับดีใจจนออกอาการกระโดดโลดเต้นที่เห็นเพื่อนของเขาสามารถพลิกเกมได้
“ สุดยอดจริงๆ สมแล้วที่เป็นหัวหน้าวง ตีได้เจ็บใจวัยรุ่นจริงๆ ” มิว ตะโกนบอกพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้แก่วา ส่วนโซเฟียนั้นได้แต่อมยิ้ม ดูเหมือนว่าเธอเองก็จะต้องประเมินฝีมือวาใหม่เสียแล้ว ยิ่งเด็กหญิงคนที่ให้วายืมไม้ไม่ยิ่งต้องพูดถึงตาของเธอแทบจะเป็นกรายเลยทีเดียวเชียว
พรีสไซนั้นถึงกับต้องกัดฟัน เขาแทบจะคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาทำให้เขาหน้าเสียได้ขนาดนี้เลย เขาไม่สามารถที่จะโต้กับวาได้เลย หรือถึงแม้ว่าจะโต้ได้บ้างก็ไม่สามารถทำคะแนนได้อีกเลยนับตั้งแต่วาเปลี่ยนท่าทางการจับไม้ เกมดำเนินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดวาก็สามารถทำคะแนนตามทันแถมยังทำคะแนนนำห่างไปเรื่อยๆ จนเป็น 19 ต่อ 14
“ พอก่อนๆ ”
“ ทำไมละ ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะกันเลยไม่ได้หรอ นายเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าคะแนนแค่ 2-3 แต้มไม่สามารถตัดสินผลแพ้ชนะได้ นี่ก็ห่างกันแค่ 5 คะแนนเองนะ ”
“ เรายอมแพ้แล้ว ”
เมื่อพรีสไซพูดคำนั้นออกไปคนทั้งห้องแทบจะตะลึงไปอีกครั้งไม่น่าเชื่อว่า รองประธานชมรมผู้ไม่เคยผ่ายแพ้แก่ใครง่ายๆ จะต้องมาแพ้ให้แก่นักเรียนนอกชมรมคนหนึ่งซึ่งไม่มีใครรู้จัก
มิว ถึงกับต้องร้องไชโยดังๆ เมื่อได้ยินคำว่า “ เรายอมแพ้แล้ว “ ส่วนโซเฟียนั้นก็ปรบมือให้แก่วา ทางด้านเสือใบ้นิคก็พลอยปรบมือตามโซเฟียไปด้วย พรีสไซค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ๆ วาจากนั้นก็ยื่นมือออกมาซึ่งเมื่อวาเห็นเขาก็ยืนมือออกไปจับมือของพรีสไซด้วย แสดงว่าทั้งสองยอมรับกันและกันแล้ว
“ เอาละ ต่อจากนี้ท่านายต้องการจะเล่นปิงปองเมื่อไหร่ละก็นายสามารถจะมาเล่นที่ชมรมของเราได้ทุกเมื่อเลยนะ ”
“ ขอบใจนะ แต่นายจะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะขอให้เพื่อนของเราเข้ามาเล่นด้วย ”
“ ได้เลยตามสบาย แต่ถ้าว่างๆ ละก็โอกาสหน้ามาเจอกันใหม่นะ คราวหน้าเราไม่ยอมแพ้แน่ๆ ”
พรีสไซค่อยๆ เดินไปที่โต๊ะอื่นซึ่งเมื่อการแข่งขันเสร็จสิ้นลงทุกคนในห้องต่างก็มีท่าทีกลับมาเหมือนเดิมแล้วก็เล่นปิงปองกันต่อตามปกติ มีบ้างแอบมองมาที่วานิดหน่อย ส่วนท่าทีของวาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเมื่อเกมจบลง หลังจากวาพุดคุยกับพรีสไซเสร็จ เด็กหญิงคนที่ให้วายืมไม้ก็เดินเข้าไปหาเขา เมื่อวาเห็นดังนั้นก็นึกขึ้นได้
“ ลืมไปเสียสนิทเลย ขอบคุณมากนะ สำหรับไม้ปิงปอง เราคงไม่ชนะหรอก ถ้าไม่ได้เธอให้ยืมไม้ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ ” เด็กหญิงคนนั้นมีท่าทางอายๆ จากนั้นก็รับไม้คืนมาจากวา
“ เธออยู่ชมรมนี้ด้วยหรอ ”
“ ใช่ค่ะ แต่ก็ไม่ค่อยเก่งหรอก ส่วนใหญ่ก็นั่งดูพวกเขาเล่นกันอะค่ะ ”
“ ลืมแน่ะนำตัวไป เราชื่อวานะ ส่วนผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นชื่อโซเฟีย ผู้ชายคนที่ใส่แว่นท่าทางไร้ซึ่งอารมณ์ชื่อนิค ส่วนคนที่ท่าทางฮาเฮๆ นั้นชื่อมิวนะ ”
“ ส่วนเราชื่อ ระริน นะ ”
“ อืม เราขอตัวก่อนนะ จะไปเล่นปิงปองกับเพื่อนๆ ตรงโน้นน่ะ ”
“ ค่ะ ว่าแต่มีไม้กันหรือยังละค่ะ ”
“ เกือบลืมไปเลย เราจะหาไม้ได้จากไหนหรอ ”
“ เดี๋ยวเราไปเอามาให้นะ ”
“ ขอบใจนะ งั้นเราไปรออยู่ตรงนั้นนะ ”
วาเดินกลับไปหาพวกเพื่อนๆ ของเขา ส่วนระรินก็เดินไปหาไม้ปิงปองมาให้วา เมื่อวาเดินไปถึง มิวก็ชูนิ้วโป้งให้กับเขาอีกครั้งหนึ่ง
“ สุดยอดมากเลย ไม่น่าเชื่อว่านายจะสามารถเอาชนะหมอนั่นได้ สะใจจริงๆ คิดถูกแล้วที่ตามนายมา ”
“ เราว่านายเก่งกว่าเราอีกนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ตอนแรกทำเสียใจหายเลยนะ ” โซเฟียชมวา ซึ่งวาก็ตอบกลับว่า
“ ไม่จริงหรอก เรายังไม่ได้เห็นฝีมือของเธอเลยนะ ”
“ เดี๋ยวก็ได้เห็นแล้ว แล้วก็จะรู้ว่าเราไม่เก่งจริงๆ ”
เสือใบ้นิคเป็นคนเดียวที่ไม่ได้แสดงความดีใจด้วยกับวา แต่วาก็รู้ได้ว่าเสือใบ้นิคก็ดีใจกับเขาเหมือนกัน
“ เออ ว่าแต่นายรู้จักกับเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้หรอ เขาถึงให้นายยืมไม้ ”
“ ป่าวหรอก พอดีเขาเอามาให้เรายืมเองน่ะ ”
“ เราว่าเขาต้องแอบชอบนายแน่เลย เพื่อน” มิว ทำตาเจ้าเล่ห์ วารู้สึกเขินนิดหน่อยจึงถามกลบเกลื่อนไปว่า “ ว่าแต่ เมื่อกี้เขาเป็นรองประธานชมรมใช่ไหม ”
“ อืม ใช่แล้วละ ”
“ งั้นประธานชมรมที่นายว่าอยู่ที่ไหนหรอ ”
“ เราก็ไม่รู้เหมือนกันสินะ แต่ว่าไม่เจอก็ดีแล้วละ ” มิว พูดยังไม่ทันขาดคำก็มีเสียง ฮะแฮ่มดัง มาจากทางด้านหลังของเขา “ งั้นก็ต้องเสียใจด้วยนะ ” เมื่อเขาหันหลังกลับไปก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ใส่แว่นดูเคร่งขรึมท่าทางไร้อารมณ์ อาจจะพอๆ กับเสือใบ้นิคเลยก็ได้ เพียงแต่ว่า สายตาของเขาดูไร้ซึ่งวิญญาณ ทำให้ดูน่ากลัวกว่าเสือใบ้นิคอยู่มาก
“ นายคงจะไม่ได้หมายความว่า นายคือ ประธานชมรมปิงปองหรอกใช่ไหม ” วา มีสีหน้าประหลาดใจ
“ ย่อมต้องใช่ ”
“ ท่าจะแย่แล้วละ คนๆ นี้คือประธานชมรมที่ชื่อ โซลีนจริงๆ ละ ” มิว แอบมากระซิบข้างๆ หูของวา
“ งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จัก เราชื่อวานะ ” โซลีนไม่แสดงสีหน้าของความเป็นมิตรสักเท่าไหร่ อาจเพราะว่าเขาดูไร้ความรู้สึกอยู่ตอดเวลากระมัง หรือาจจะเรียกได้อีกอย่างว่า เสือใบ้นิค ภาคพูดได้จะดีกว่า
“ จากที่ดูนายเล่นมาก็ต้องขอชมฝีมือของนายนะ แต่ว่าถ้านายแข่งกับเราตอนนี้ละก็ คาดว่าคงไม่สามารถจะเอาชนะเราได้หรอก ” โซลีน พูดด้วยท่าทางเย็นชา มันเหมือนเป็นคำพูดท้าทายวาอย่างมาก ซึ่งวาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร เพียงแต่ยิ้มสะเหยะอย่างท้าทายกลับไป
“ แต่ว่าถ้ายังไม่ลอง จะรู้ได้ยังไงจริงไหม ” วา พูดกลับท่าทางเขาอยากจะแข่งกับโซลีนอยู่เหมือนกัน
“ ใช่แล้ว เพื่อนเราไม่มีทางแพ้ง่ายๆ หรอก หรือว่าเมื่อกี้นายไม่ได้เห็น ” มิว ดูเหมือนจะถือหางวาเต็มที่
แต่คำพูดของโซลีนกลับทำให้ทั้งสองคนถึงกับตะลึงไปสักพักหนึ่ง “ ก็เพราะว่า เห็นน่ะสิ ” การที่โซลีนพูดอย่างนี้แสดงว่า เขามั่นใจเต็มที่ว่า ฝีมือของวาไม่สามารถจะเอาชนะเขาได้
หลังจากคำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากของโซลีนท่าทีของวาก็เริ่มเปลี่ยนไป เหมือนกับตอนที่เขาแข่งปิงปองกับพรีสไซ ดูท่าทางเป็นคนละคน และเขาก็ดูมีความมั่นใจมากขึ้น
“ แต่ว่า การดูและพูดกับการแข่งมันออกจะต่างกันอยู่หน่อยนะ ” วา ยิ้มท้าทายโซลีน สายตาที่เขามองไปยังโซลีนนั้นดูมีความมั่นใจสูมาก ดูเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อสักครู่นี้จริงๆ แต่โซลีนเองก็ไม่ได้มีอาการแปลกใจแต่อย่างใด
“ เอาละ ในเมื่อถ้านายเองก็มั่นใจแล้วละก็ เรามาลองแข่งกันสัก 5 ลูกก่อนจะเป็นยังไง ”
“ พร้อมอยู่แล้ว ”
“ งั้นก็เชิญตามมาได้เลย ”
วา ไม่รอช้ารีบเดินตามโซลีนไปยังโต๊ะปิงปองที่ว่างอยู่ทันที ซึ่งก็เป็นขณะเดียวกันกับที่ระรินนำไม้ปิงปองมาให้แก่พวกของวาพอดี ระรินทำท่าประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็รีบเดินตามวาไปในทันที พร้อมกับไม้ปิงปอง 3-4 ไม้ที่ยังหอบอยู่
“ การแข่งครั้งนี้ดูท่าทางจะสนุกกว่า คู่เมื่อกี้แน่เลย เรารีบตามไปดูกันดีกว่า ว่าไหมคุณเสือใบ้นิค ” โซเฟียพูดพร้อมกับยิ้มให้เสือใบ้นิค ซึ่งสีหน้าของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด
เมื่อทั้งสองคนเข้าประจำที่เรียบร้อยแล้ว ก็เป็นที่น่าแปลกใจที่คนในห้องเกือบทั้งห้องก็ต่างพากันหันมาสนใจที่โต๊ะปิงปองโต๊ะเดียวกันหมด บางคู่ถึงกับหยุดเล่นเพื่อจะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ รู้สึกว่า คนจะให้ความสนใจกับการแข่งครั้งนี้มากกว่าครั้งแรกที่วาแข่งเสียอีก คงจะเป็นเพราะ การแข่งครั้งนี้ถึงกับเป็นประธานชมรมแข่งเองเลยก็ได้
โซลีนค่อยๆ หยิบไม้ปิงปองออกมาจากที่ใส่ซึ่งคาดไว้ที่ข้างๆ เอวของเขา ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดไม้ของเขานั้นดูมีพลังกว่าทุกไม้ที่วาเคยเห็นมา มีแรงกดดันที่แผ่ขยายมาจนวารู้สึกได้จากไม้ปิงปองอันนั้น แต่วาเองก็ไม่ได้มีท่าทีกลัวเกรงแม้แต่น้อย ระรินค่อยๆ เดินเข้ามาหาวาพร้อมกับส่งไม้ปิงปองของเธอไปให้วา
“ อย่าประมาทนะค่ะ ไม่เคยมีใครเอาชนะเขาได้เลย ”
“ รับรองได้ ขอโทษทีนะที่ต้องยืมอีกครั้งหนึ่ง ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ สู้เขานะค่ะ ” พูดเสร็จระรินก็รีบก้มหน้า จากนั้นก็วิ่งออกไปยืนดูอยู่ห่างๆ
ในที่สุดทั้งคู่ก็พร้อมแล้ว และก็ดูเหมือนว่า คนทั้งห้องก็พร้อมแล้วเหมือนกันที่จะดูการแข่งขันของทั้งคู่ โซเฟียยืนกอดอกดูอยู่ห่างๆ กับเสือใบ้นิคและก็มิว ซึ่งดูท่าทางของมิวจะลุ้นสุดขีดเลยทีเดียว ทั้งๆ ที่การแข่งก็ยังไม่ได้เริ่มขึ้นเลย
วาและโซลีนยืนประจันหน้ากับข้ามโต๊ะปิงปองอยู่สักครู่หนึ่ง จนกระทั่งพรีสไซเป็นผู้เดินมายื่นลูกปิงปองให้แก่วา ก่อนที่พรีสไซจะเดินออกไปยืนห่างๆ นั้น เขาก็ได้พูดกับวาไว้ว่า “ งานนี้ยากแน่เพื่อน นายได้เป็นเกลือแน่ ”
เมื่อวาได้ลูกปิงปองมาอยู่ในมือแล้ว เขาก็พร้อมแล้วที่จะแข่ง การจับไม้ของวานั้นเป็นการจับแบบไม้จีนเลย ซึ่งดูเหมือนว่าวาก็ไม่ได้ประมาทโซลีนเช่นกัน วา ชี้ไม้ตรงไปที่โซลีน พร้อมกับถามก่อนที่จะเสริฟ์
“ นายเองพร้อมแล้วหรือยัง ” โซลีนไม่ได้ตอบหากแต่พยักหน้า ท่าทางการจับไม้ของโซลีนเป็นการจับแบบธรรมดา มือข้างที่ใช้ คือ มือข้างขวา หลังจากพยักหน้าเรียบร้อยแล้ว วาก็เริ่มเสริฟ์ลูกของเขาออกไปด้วยความเร็งสูง ซึ่งโซลีนก็โต้กลับมาได้โดยไม่ยากเย็น ทั้งสองคนโต้กันไปมาด้วยกันอย่างสูสี ทำให้คนดูนั้นแทบจะตะลึงไปตามๆ กัน ดูเหมือนว่าถ้าคนใดคนหนึ่งช้าไปเพียงเสี่ยววินาทีเดียว ก็จะต้องแพ้ไปอย่างแน่นอน
การโต้ลูกค่อยๆ เร็วขึ้นเรื่อยๆ จนบางคนอาจจะมองแทบไม่ทันเลยทีเดียว แต่สำหรับทั้งสองคนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่เพียงการอุ่นเครื่องเล่นเท่านั้นเอง เพราะการตีของทั้งสองคนนั้นไม่ได้ใส่เทคนิคอะไรไปเลย เหมือนกับการเตี๋ยมกันไว้ก่อนแล้ว
จนกระทั่งพรีสไซกระดกแว่นกรอบสี่เหลี่ยมอันหนาของเขาขึ้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ท่าทางการตั้งรับลูกของโซลีนเปี้ยนไป๋ บางคนอาจจะไม่ได้ทันสังเกตแต่สำหรับวาเองแล้ว ย่อมเห็นได้ชัดที่สุด โซลีนนำมือข้างขวาของเขาง้างไปทางข้างหลัง เมื่อวาตีลูกของเขาออกไปถึงฝั่งของโซลีน โซลีนก็หวอดไม้ของเขาขึ้นไปที่ลูกปิงปอง ลูกปิงปองกระเด็นตรงกลับไปด้วยความเร็วสูงแต่พอมันข้ามเน็ทปิงปองไปแล้ว กลับกลิ้งลงเรียบกับโต๊ะไปเรื่อยๆ จนกระเด็นออกไปนอกโต๊ะ ซึ่งวาไม่สามารถรับมันได้เลย เนื่องจากระดับลูกมันเรียบกับพื้นตลอดและไม่ยอมกระเด้งขึ้นมาเลย แถมระดับยังอยู่ต่ำเท่ากับเอวเขาด้วย
การตีลูกเมื่อสักครู่เมื่อกี้สร้างความประหลาดใจให้กับวาเป็นอย่างมาก ซึ่งก็คงไม่ใช่แค่เขาเพียงคนเดียวแน่ คนทั้งห้องถึงกับอึ้งไปตามๆ กัน โซเฟียทำปากจุ๊ๆ เล็กน้อยเมื่อเห็นการตีอันน่าทึ่งของโซลีน วาค่อยๆ เดินไปเก็บลูกปิงปองที่กระเด็นออกไปไกลมากจนชนกำพงห้อง
“ ลูกนั้นมันเป็นลูกอะไรกันเนี่ย ทำไมมันถึงน่ากลัวขนาดนี้ ” มิว ยืนพูดกับตัวเองลอยๆ เหมือนกับเป็นการบ่นกับตัวเอง ซึ่งเมื่อระรินที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ห่างจากเขานัก ได้ยินคำถามลอยๆ ของมิวเข้าไปก็รีบตอบไปทันที “ ลูกนั้นก็คือ ลูกอันเดอร์กลาว หนึ่งในท่าไม้ตายของประธานชมรม ซึ่งไม่เคยมีใครรับมันได้เลยละค่ะ ” มิวถึงกับแปลกใจเล็กน้อยที่ระรินตอบคำถามของเขา ซึ่งตอนแรกๆ เขาก็ไม่ได้คิดจะให้ใครตอบอยู่แล้ว แต่ไหนๆ เมื่อมีคนพูดด้วยก็ขอถามต่อหน่อยก็แล้วกัน
“ อ่าวเธอเองหรอ ว่าแต่ไอ้ลูกเมื่อกี้ทำไมมันถึงได้น่ากลัวขนาดนั้นนะ ”
“ ที่ลูกเมื่อกี้ชื่อว่า ลูกอันเดอร์กลาว ก็เพราะว่าการวิ่งของลูกนั้นเมื่อข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามแล้ว มันจะไม่มีทางกระเด้งขึ้นไปให้คู่ต่อสู้มีโอกาสที่จะตีโต้กลับไปได้เลยละค่ะ แถมลูกยังมีความเร็วสูงอีกต่างหาก ตั้งแต่เห็นมาก็ยังไม่เคยมีใครรับลูกนั้นของประธานชมรมได้เลยละค่ะ ”
“ อืม งั้นหรอ ” มิว ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่มองไปที่โต๊ะปิงปองเพื่อดูการแข่งขันต่อไป
“ ลูกเมื่อกี้น่ากลัวดีนะ ” วา พูดพร้อมกับยิ้มให้กับโซลีน ซึ่งโซลีนก็ไม่ได้แสดงอาการภูมิใจออกมาเลยแม้แต่น้อย
“ บอกแล้วว่า นายไม่สามารถจะเอาชนะเราได้ในตอนนี้หรอก ” เมื่อวาได้ยินคำพูดนั้นทำให้เขาต้องหลับตานิ่งไปสักพักเหมือนกับนึกอะไรสักอย่างได้ จากนั้นภาพความทรงจำในอดีตของเขาก็เริ่มเข้ามาในหัวของเขา
เสียงลูกปิงปองค่อยๆ กระเด้งกับพื้นช้าๆ จนในที่สุดมันก็ค่อยๆ นิ่งลงไปกับพื้น เด็กหนุ่มคนหนึ่งถึงกับหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งย่องๆ กับพื้น ตรงข้ามกับเด็กชายคนนั้นก็คือ เด็กชายอีกคนหนึ่ง เด็กชายคนนั้นผูกผ้าโพกหัวสีดำ มีแววตาแห่งความมุ่งมั่นสูง ดูเหมือนทั้งห้องนั้นจะมีเพียงแค่เด็กชายสองคนนี้เท่านั้น และแน่นอนห้องๆ นั้นก็คือห้องปิงปองนั้นเอง
“ ลุกขึ้นมาสิ นายยังเอาชนะเราไม่ได้เลยนะ ” เด็กชายที่มีผ้าโพกหัวสีดำตะโกนบอกเด็กชายอีกคนหนึ่ง ทำให้เด็กชายอีกคนหนึ่งต้องค่อยๆเก็บลูกปิงปองและ ลุกขึ้นมา เด็กชายคนที่หยิบลูกปิงปองขึ้นมาพร้อมกับท่าทางเหน็ดเหนื่อยอย่างมากก็คือ วา! นั่นเอง นี่ก็คือความจำในอดีตของวานั่นเอง มันเป็นตอนก่อนที่เขาจะย้ายมาที่โรงเรียนใหม่ของเขา ซึ่งเด็กชายที่มีผ้าโพกหัวสีดำก็คือ ลมดำ เพื่อนคนสนิทคนหนึ่งของวานั่นเอง
“ ดูเหมือนว่า ทำยังไงเราก็เอาชนะนายไม่ได้อยู่ดีแหละ เราขอยอมแพ้ ”
“ ไหนนายบอกว่า จะเอาชนะเราให้ได้ยังไงละ ”
“ ตอนนี้เราเอาชนะนายไม่ได้จริงๆ แต่สักวันเราจะเอาชนะนายให้ได้ ”
“ ก็ได้เราจะรอวันนั้น วันที่นายจะสามารถเอาชนะเราได้ แต่เราอยากบอกอะไรนายไว้บางอย่าง บางครั้งการฝืนสู้กับคนที่เราไม่มีทางชนะได้เลยมันก็เป็นการเสียแรงไปเปล่าๆ สู้เก็บแรงไว้ไปฝึกแล้วค่อยมาเอาชนะยังจะดีกว่า เหมือนที่เขาบอกว่า สิบปีแก้แค้นยังไม่สายยังไงละ ”
“ อืม ขอบคุณนะ แล้วเราจะมาเอาชนะนายให้ได้เลยคอยดู ”
ลมดำไม่ตอบหากแต่ยิ้มให้กับวา วาก็ยิ้มให้กับลมดำ นั่นเป็นการพ่ายแพ้ที่ทำให้วาต้องจดจำไปอีกนาน บางครั้งการจะเอาชนะใครให้ได้ ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องเอาชนะในตอนนั้นให้ได้เสมอไป สำคัญที่ว่า ตัวเราเองฝึกซ้อมให้เต็มที่แล้วหรือยัง
ทั้งสองคนค่อยๆ เดินออกจากห้องปิงปองของโรงเรียน ซึ่งเมื่อออกมาแล้วก็เป็นเวลาหกโมงเย็นเสียแล้ว เด็กนักเรียนส่วนใหญ่ก็ต่างกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ยังเหลือพวกที่เล่นบอลอยู่ในสนามโรงเรียนหรือพวกที่ยังเรียนพิเศษต่ออยู่บ้าง
วานั่งพักอยู่ที่ม้านั่งใกล้ๆ ตึกสีแดงใหญ่ตึกหนึ่ง ในขณะที่ลมดำค่อยๆ ถือกระป๋องน้ำอัดลมกระป๋องหนึ่งยื่นมาให้แก่วา
“ ขอบใจนะ ” วาค่อยๆ รับน้ำอัดลมมาจากนั้นก็เปิดมันออกแล้วก็ค่อยๆ ดื่มมันทำให้เขาหายเหนื่อยไปได้นิดหน่อย “ ว่าแต่เป็นยังไงบ้างละ ตารางการแข่งขันปิงปองระหว่างสถาบัน จะเริ่มเมื่อไหร่หรอ ” ลมดำทำท่าคิดอยู่สักครู่หนึ่งจากนั้นก็ค่อยๆ ตอบวา
“ ก็คงประมาณปลายๆ ปีนี้แหละ นายสนใจจะเข้าร่วมด้วยไหมละ ”
“ ไม่ละ เรายังชนะนายไม่ได้เลย แล้วเราจะไปสู้กับใครได้ ”
“ นายเอาชนะเราไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่า นายจะเอาชนะคนอื่นไม่ได้นี่ ฝึกอีกหน่อยก็เก่งแล้วละ ”
“ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เรายังไม่แน่ว่าจะสามารถคัดตัวออกมาเป็นตัวจริงได้ แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้กะว่าจะแข่งกับใครอยู่แล้ว ”
“ อย่าถ่อมตัวไปหน่อยเลย อย่างนายเป็นได้ยิ่งกว่าตัวจริงเสียอีกนะ ” ลมดำพูดเสร็จก็รีบดื่มน้ำอัดลมของเขาต่อ เมื่อดื่มไปได้สักพักก็รีบพูดต่อ เพื่อไม่ให้ขาดตอน “ แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ อย่างนายไม่ต้องคัดตัวหรอกเราให้นายเป็นตัวจริงเลยละ เอาไหม ”
“ งั้นก็ต้องขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน ”
“ รีบๆ หน่อยละกัน ถ้าขาดนักปิงปองอันดับ 3 ของโรงเรียนอย่างนาย โรงเรียนเราก็คงจะแย่เหมือนกันนะ ”
วา ไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่ดื่มน้ำต่อให้หมดกระป่อง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ท้องฟ้าช่วงเย็นๆ น่าดูยิ่งกว่าช่วงเที่ยงที่อากาศร้อนๆ เป็นนัก แต่หลังจากนั้นวาก็ไม่ได้ลงเข้าไปเป็นตัวจริงในการแข่งขันปิงปองของโรงเรียน เพราะโดนไล่ออกฐานมาสายเสียก่อน
วา ค่อยๆ ลืมตาขึ้น หลังจากนึกคำพูดในอดีตของลมดำที่บอกกับเขาได้ว่า สิบปีแก้แค้นกยังไม่สาย การที่สู้กับคนที่เราไม่มีวันชนะก็เท่ากับเป็นการเสียแรงเปล่า ควรไปฝึกเพื่อจะสามารถมาเอาชนะทีหลังยังสู้ดีเสียกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นวาจึงพูดบอกโซลีนไปว่า
“ เราขอยุติการแข่งเพียงแค่นี้ก่อน วันนี้นายชนะ ” คนทั้งห้องถึงกับต้องประหลาดใจอีกครั้งหนึ่ง อาจจะยกเว้นโซเฟียและก็เสือใบ้นิค ซึ่งเข้าใจวาดี “ ดูเหมือนนายจะเข้าใจแล้วสินะ ” โซลีนพูดและค่อยๆ เก็บไม้ปิงปองของเขากลับไปยังที่ใส่ไม้ข้างเอวของเขาเหมือนเดิม
“ อะไรกันนายยังเหลืออีกต้องสี่ลูกไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ลองสู้ต่อละ ” มิว เป็นคนตะโกนบอกวาด้วยความเสียดาย ซึ่งโซเฟียก็แตะไหล่ของมิวพร้อมกับส่ายหน้า หมายความว่า อย่าไปห้ามเขาเลย ซึ่งมิวก็หยุดพูด ถึงจะอยากให้วาแข่งต่อก็ตาม
วา ค่อยๆ เดินไปหาระรินพร้อมกับยื่นไม้ให้ แล้วยิ้ม “ ขอโทษนะ แต่ว่าวันนี้เอาชนะไม่ได้จริงๆ ” ระรินรับไม้มาท่าทางยังสงสัยอยู่ที่ทำไมวาไม่สู้ต่อ แล้วบอกว่าเอาชนะไม่ได้จริงๆ “ ไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าทำไมถึงบอกว่าเอาชนะไม่ได้จริงๆ ละค่ะ ทั้งที่ก็ยังไม่ได้แพ้สักหน่อย ”
วายิ้มให้กับระรินจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ บางครั้งการตัดสินแพ้ชนะมันก็ง่ายเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้นะ ”
จากนั้นวาก็ค่อยๆ เดินไปหาเพื่อนๆ ของเขา ซึ่งโซเฟียเป็นคนแรกที่ทักวา “ แหม เก่งเหมือนกันนะ แต่ก็น่านับถือนะที่ยอมแพ้มาก่อน ”
“ ไม่เห็นจะน่านับถือตรงไหนเลย ” วาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม
“ ลูกผู้ชายยากนักที่จะพูดคำว่า ยอมแพ้ได้ง่ายๆ คนบางคนยอมตายยังดีกว่าที่จะยอมแพ้ แต่นายสามารถพูดออกมาได้แสดงว่า นายยอมรับตัวเองและพร้อมที่จะปรับปรุงจริงไหม ถึงได้บอกยังไงละว่า นายเก่ง ” คำพูดของโซเฟียครั้งนี้ทำให้วาถึงกับเขินไปเลยทีเดียว ดูเหมือนว่าจะจริงด้วย ซึ่งวาก็ได้แต่ยิ้มไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้ ซึ่งหลังจากโซเฟียพูดไปไม่นานนักมิวก็รีบถามวา
“ ทำไมนายถึงยอมแพ้มาก่อนละ นายสู้เจ้านั่นได้อยู่แล้วนะ ”
“ คือ เราคิดว่าตอนนี้เรายังไม่สามารถเอาชนะเขาได้หรอก ” วา พูดด้วยท่าทางสงบ ไม่เหมือนกับก่อนที่จะแข่ง มิวเมื่อได้ยินดังนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อ
โซลีนค่อยๆ เดินเข้ามาหาวา ซึ่งมิว โซเฟีย และเสือใบ้นิคก็หันไปมองตามเหมือนกับว่าอยากจะรู้ว่า โซลีนมีอะไรจะพูดกับวา
” เรามีเรื่องที่อยากจะพูดกับนายสักหน่อย ”
“ มีอะไรก็ว่ามาได้เลย ”
“ จากการแข่งเมื่อสักครู่นี้ ทำให้เราเริ่มสนใจในตัวนายขึ้นมาเยอะเลย เราเลยต้องการจะถามนายว่า นายต้องการจะลงแข่งเป็นตัวจริงของโรงเรียนเราไหม ” วา ทำท่าครุ่นคิดอยู่สักครู่หนึ่ง “ ตัวจริงที่นายว่านี้ เป็นการแข่งอะไรหรอ ”
“ นายไม่รู้หรอกหรือ ว่าทุกๆ ปีจะมีการแข่งขันกีฬาระหว่างสถาบัน โรงเรียนเราก็เป็นหนึ่งในโรงเรียนที่จะเข้าแข่งด้วย ”
“ ไอ้การแข่งขันระหว่างสถาบัน เราพอรู้นะ แต่ไม่คิดว่าโรงเรียนเราจะลงกับเขาด้วย พอดีเราเพิ่งย้ายมาใหม่น่ะ ”
“ อ๋อหรอ นายเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่หรอ มิหน้าละถึงได้กล้าเข้ามาในห้องชมรมเรา แต่ว่าแต่ว่านายจะเข้าร่วมกับเราไหม เป็นตัวจริง 1 ใน 5 คนที่จะลงแข่ง ”
วา เอามือลูบคางพร้อมกับคิดต่อ การแข่งขันระหว่างสถาบันทำให้วานึกอะไรดีๆ ออกมาได้ ใช่แล้วสิ่งที่เขาเคยไปพูดกับลมดำเพื่อนของเขาไว้ “ สักวันเราจะต้องเอาชนะนายให้ได้ ” หรือนี่ฟ้าได้กำหนดมาแล้วว่า จะให้เขาถูกไล่ออกมาเพื่อไปแข่งกับเพื่อนของตัวเอง คิดมาแล้วก็น่าขำ
“ เอาเลยสิ โอกาสอย่างนี้นานๆ ทีนะเนี่ย ” โซเฟีย เชียร์ให้วาลงแข่ง “ ใช่แล้ว เอาเลย ” มิวก็เป็นอีกคนหนึ่งที่สนับสนุนวาให้ลงแข่ง และในที่สุดวาก็ตัดสินใจได้
“ โอเค เราตกลงว่าแต่เมื่อไหร่ละ การแข่งถึงจะเริ่มขึ้น ”
“ ก็ประมาณอีก 2-3 เดือนนี้แล้วละ เพราะฉะนั้นช่วงเวลาหลังเลิกเรียนทุกวันนายควรจะมาฝึกที่ห้องนี้ด้วยนะ ” “ แล้วพวกเราจะมาเล่นด้วยได้หรือเปล่าละ ” มิวเป็นคนถาม ซึ่งโซลีนก็อนุญาต “ ได้เลย งั้นจากนี้เชิญพวกนายเล่นกันตามสบายเลยนะ เราขอตัวก่อนละ ”
ก่อนที่โซลีนจะเดินไปก็ได้บอกเวลานัดซ้อมให้กับวา ซึ่งเขาจะต้องมาซ้อมอย่างน้อยวันละ 2-3 ชั่วโมง หลังเลิกเรียน โดยที่วาเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาเองก็ว่างอยู่แล้ว
“ อย่ามัวแต่ซ้อมปิงปองจนลืมการซ้อมวงไปละ ท่านหัวหน้าวง ” มิว ทักวาเมื่อเห็นว่าเขาจะต้องซ้อมปิงปองทุกเย็น
“ เราเกือบลืมไปแน่ะ ว่าต้องซ้อมวง แล้วเรื่องซ้อมวงเราต้องตอนไหนละ ”
“ ตอนนี้ยังไม่ต้องคิดก็ได้ พรุ่งนี้เราจะบอกอีกทีก็แล้วกันนะ ก็คงจะต้องเป็นตอนเลิกเรียนแล้วเหมือนกันแหละ เอาเป็นว่าตอนนี้เราไปเล่นปิงปองกันให้สนุกก่อนดีกว่า ” มิว รีบเดินไปหาโต๊ะปิงปองที่กำลังว่างอยู่ พร้อมกับตะโกนเรียก “ พวกนายก็รีบมาเร็วๆ สิ แต่ที่แน่ๆ เราไม่เล่นกับนายแน่วา เพราะนายเก่งเกินไป ฮ่าๆ ”
หลังจากนั้นพวกวาก็เล่นปิงปองไปกันอีกสักพักหนึ่ง โดยที่ระรินเองเป็นคนนำไม้มาให้พวกวาเล่นอีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่าระรินเองก็แอบชอบวาเสียแล้ว ซึ่งไม่ใช่มิวคนเดียวที่ดูออก แต่โซเฟียและเสือใบ้นิคก็ดูออกเหมือนกัน เมื่อถามไปถามมาจึงได้รู้ว่า ระรินอยู่ ม.4 ซึ่งอายุน้อยกว่าพวกวาประมาณปีหนึ่ง
เมื่อเล่นกันไปได้สักพักหนึ่ง พวกของวาก็ออกมาจากห้องชมรมปิงปอง โดยที่ระรินเองก็ตามมาด้วย ดูเหมือนว่าเธอไม่ค่อยจะกล้ามองหน้าเสือใบ้นิคนัก เหตุผลคงเพราะเธอกลัวความเงียบของเสือใบ้นิคกระมัง
จนในที่สุดทุกคนก็เดินมาจนถึงหอพัก วา มิว และเสือใบ้นิค จึงบอกลาโซฟียและระรินเพื่อแยกเข้าหอพักของแต่ละคน
ขณะนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ ท้องฟ้าเป็นสีมืดครึ้ม ลมเย็นๆ พัดมาทำให้น่าสูดหายใจเข้าลึกๆ สักหลายๆ ครั้ง เด็กทั้งสามคนกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง
“ อากาศเริ่มจะหนาวแล้วนะครับพี่ลมดำ ” เด็กชายดูท่าทางเรียบร้อยคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ นั่นสินะ แล้วรู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร ” ลมดำเด็กชายที่ชอบนำผ้าสีดำมาโพกหัวสีดำมาใส่ถามกลับไป
“ ไม่รู้สิครับ ” เดฌ็กคนนั้นส่ายหัวอย่างสงสัย “ โธ่ นายนี่ไม่รู้เลยหรอว่า มันหมายความว่า อีกไม่นานเราจะต้องแข่งปิงปองกับโรงเรียนอื่นๆ กันแล้วยังไงละ ” เด็กชายอีกคนเป็นคนบอก ซึ่งทำให้เด็กชายคนนั้นหายสงสัย
“ ใช่แล้วละ ใกล้ถึงเวลาที่เราจะต้องแข่งกันแล้วละ ” ลมดำ พูดพร้อมกับถอนหายใจเหมือนนึกถึงอะไรบางอย่างได้ “ พูดถึงการแข่งปิงปองแล้ว ทำให้พี่คิดถึงเพื่อนพี่คนหนึ่งนะ ”
“ ใครหรอครับ ”
” เขาเป็นเพื่อนของพี่คนหนึ่ง แต่ก่อนถ้าว่างก็จะเล่นปิงปองกัน พี่เคยชวนเขาให้ลงแข่งด้วยละ เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาได้ออกไปจากโรงเรียนนี้แล้วละ ”
“ เขาคงเก่งน่าดูเลยนะครับ แล้วตอนนี้เขาไปไหนแล้วละครับ ”
“ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เขายังไม่ติดต่อมาหาพี่เลย พี่อยากเล่นปิงปองกับเขาอีกสักครั้งหนึ่งจัง ” ลมดำพูดพร้อมกับนั่งลงไปที่ม้านั่งตรงป้ายรถเมล์ ซึ่งไม่มีใครนั่งอยู่เลย เด็กตั้งสองเมื่อเห็นลมดำนั่งก็ต่างนั่งตาม
“ แล้วพี่กับเขาใครเก่งกว่ากันละครบ เพื่อนพี่คนนั้นน่ะครับ ” เด็กชายอีกคนท่าทางมาดมั่นเป็นคนถาม
“ ตอนนี้พี่ก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วเหมือนกัน แต่ก่อนพี่อาจจะเก่งกว่าเขานะ แต่ตอนนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่แน่นะพี่อาจจะได้เจอกับเขาในการแข่งระหว่างสถาบันก็ได้นะ แต่เมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่แน่ว่าพี่อาจจะแพ้เขาก็ได้ ”
“ แหม ถ้าขนาดพี่ลมดำเล่นแพ้อย่างนี้ ใครจะไปชนะได้ละครับ แต่ฟังพี่ลมดำพูดแล้วผมชักอยากจะเจอพี่คนนั้นบ้างจังเลยนะครับ ”
“ ถ้าจะเอาชนะเขาได้ต้องฝึกหนักอีกเยอะนะ เรย์ เพราะว่าเขาเป็นคนที่เก่งอันดับ 3 ของโรงเรียนเราเลยทีเดียวละ แล้วอีกอย่างหนึ่ง ฉายาในด้านการเล่นปิงปองของเขาก็ คือ ปีศาจ ! ”
คำพูดของลมดำทำให้เด็กทั้งสองคนถึงกับตะลึงไปตามๆ กัน ฉายา ปีศาจ มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ยังไม่ทันที่เด็กทั้งสองคนจะถามหรือพูดอะไรรถเมล์ก็มาถึงหน้าป้ายเสียแล้ว
“ รถเมล์มาแล้วพี่ต้องไปก่อนนะครับ ” ลมดำโบกมือให้กับเด็กทั้งสองคนพร้อมกับรีบวิ่งขึ้นไปบนรถเมล์ ปล่อยให้เด็กทั้งสองคนนั้นงงกับฉายา ปีศาจ อยู่ต่อไป
ขณะที่วากำลังเดินเพื่อไปขึ้นลิฟท์ในหอพักนั้นเขาก็ต้องจามออกมาหนึ่งครั้ง “ ฮัด เช่ย !”
“ เป็นอะไรไปเจออากาศแค่นี้ก็ไม่สบายเสียแล้วหรือไง ” มิวเป็นคนถาม
“ ไม่หรอก สงสัยคนนินทา ฮ่าๆ ” วา พูดทำให้มิวต้องหัวเราะตามไปด้วย ปล่อยให้เสือใบ้นิคนิ่งอยู่คนเดียว
ในที่สุดประตูลิท์ฟก็ค่อยๆ เปิดออก ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปภายในลิฟท์ ประตูลิฟท์ค่อยๆ ปิดลง ทำให้ไม่สามารถมองเห็นเด็กทั้งสามคนได้ หมดไปอีกวันหนึ่งสำหรับโรงเรียนใหม่จองเขาแล้วสินะ วาได้แต่คิดกับตัวเอง อีกไม่กี่เดือนเขาจะต้องแข่งปิงปองระดับสถาบันแล้วหรือเนี่ย เขาเองก็ไม่เคยลงแข่งมาก่อน แล้วถ้าบังเอิญเขาต้องไปแข่งกับลมดำละ เขาจะสามารถเอาชนะได้หรือไม่ คงต้องอยู่ที่ตัวของเขาเองแล้ว ว่าจะฝึกซ้อมมากขนาดไหน โรงเรียนแห่งนี้ช่างมีเรื่องมากมายให้กับเขาเสียจริงๆ แต่เขาก็เริ่มรู้เรื่องชอบโรงเรียนนี้มากขึ้นทุกวัน ไม่ใช่แค่โรงเรียนเท่านั้น เพื่อนใหม่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกรักโรงเรียนนี้มากขึ้นด้วย
ถ้านายลงแข่งเราคงจะได้พบกันอีกครั้งนะลมดำ และเวลานั้นเองจะเป็นเวลาที่บอกว่า เราจะทำตามคำพูดที่ให้นายไว้ได้หรือไม่ วาคิดกับตัวเองขณะที่ประตูลิฟท์ค่อยๆ เปิดออก
_________________________________________
พรีสไซโยนลูกปิงปองขึ้นสูงมาก เหมือนกับว่าเขาต้องการจะเสริฟ์ลูกเท็นนิสก็ไม่ปาน ลูกปิงปองหลังจากลอยขึ้นสูงจนเกือบจะถึงเพดาน ก็ค่อยๆ ล่วงลงมาเป็นเส้นตรงราวกับว่า ได้ถูกบังคับทิศทางเอาไว้แล้ว
“ ค่อยดูให้ดีลูกเสริฟ์ไม้ตายของเรา ลูกวาร์ป !!!! ”
ลูกปิงปองเพียงแค่สัมผัสไม้ของพรีสไซเท่านั้นก็หายไปในทันที ได้ยินเพียงแค่เสียงกระทบไม้และกระเด้งใส่โต๊ะ แต่ว่าไม่สามารถมองเห็นลูกได้เลย วา พยายามมองหาลูกแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว อยู่ดีๆ ลูกปิงปองก็ปรากฎออกมาที่มุมขวาของวา วาไม่สามารถรับลุกได้เลยเพราะมันมีความเร็วมากเกินกว่าที่จะรับได้
ลูกปิงปองกระเด็นออกไปไกลจากโต๊ะพอสมควร ส่วนวานั้นยังคงยืนอึ้งอยู่กับโต๊ะ พรีสไซเริ่มหัวเราะเสียงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
“ อะไรกันๆ แค่นี้ก็รับไม่ได้แล้วหรอ แต่อย่างว่านะ ถ้านายรับได้สิเราถึงจะแปลกใจ รีบไปเก็บลูกมาสิ อย่าทำตัวเป็นพวกเกลือสิ ”
วา กำลังจะเดินไปเก็บลูกแต่เด้กผู้หญิงคนที่ให้วายืมไม้ก็หยิบลุกมาให้เขาแล้ว ดุเหมือนว่าเธอมีอะไรจะบอกกับเขาด้วย
“ เออ คือ เรามีวิธีรับลูกเสริฟ์ของพรีสไซ นายสนใจไหม ” เด็กหญิงค่อยๆ กระซิบ
“ อย่าเพิ่งดูถูกกันมากไปสิครับ คอยดุต่อไปก็แล้วกัน ”
วา รับลูกมาจากนั้นก็โยนไปให้พรีสไซเสริฟ์ พรีสไซก็ตั้งท่าเสริฟ์เหมือนเดิมโดยค่อยๆ โยนลูกให้สูงขึ้นไปตามเดิม ในที่สุดลูกเสริฟ์ไม้ตายของพรีสไซก็แผลงฤทธิ์ออกมาอีกที เมื่อลูกกระทบไม้มันก็หายไปอีกเหมือนคราวที่แล้ว วาพยายามที่จะตั้งรับลูกอย่างเต็มที่คราวนี้มันโผ่ลออกมาทางซ้ายของโต๊ะ ความเร็วของมันออกจะเร็วกว่าการเสริฟ์ครั้งเมื่อตะกี้เสียอีก ลูกปิงปองกระเด็นออกไปอีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่าวาไม่สามารถที่จะรับลุกเสริฟ์ของพรีสไซได้เลย
เกมดำเนินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดวาก็ได้เป็นฝ่ายเสริฟ์เหมือนคะแนนอยู่ที่ 1 ต่อ 4 ลูกเสริฟ์ของวานั้นก็มีความแรงอยู่ระดับหนึ่ง เพียงแต่ว่ามันยังไม่แรงพอที่จะทำให้พรีสไซรับไม่ได้ กลับกันพรีสไซกลับรับลูกของเขาได้อย่างง่ายดาย บางครั้งวายังถูกตบกลับมา เขาไม่สามารถทำคะแนนได้อีกเลยนอกจากลูกแรกที่เขาโต้กลับไปได้
เกมดำเนินไปเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าพรีสไซเริ่มจะอ่อนๆ ให้วาบ้างแล้วแต่ถึงอย่างนั้นวาก็ยังไม่สามารถทำคะแนนได้เลย ในที่สุดคะแนนของพรีสไซก็นำวามาจนถึง 14 ต่อ 1 เด็กผู้หญิงคนที่ให้วายืมไม้เริ่มมีอาการเบื่อเล็กน้อยเนื่องจากวาไม่ยอมที่จะรับฟังวิธีรับลูกเสริฟืของพรีสไซ ตานี้เป็นตาเสริฟ์ของพรีสไซ
“ ที่แท้นายมันก็เป็นไอ้พวกเกลือด้วยสินะ ”
วา ไม่ตอบแต่กลับยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่ออกจริงๆ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ขณะที่พรีสไซทำท่าทีว่าจะเสริฟ์ลูกต่อไปนั้นวาก็พูดออกมาขัดจังหวะไว้ว่า
“ ช้าก่อน ที่ผ่านมาน่ะ เรายังไม่ได้เอาจริงเลยนะ แค่ลองทนสอบฝีมือของนายดูก็เท่านั้นเอง ต่อจากตานี้ละก็นายเตรียมรับมือดีๆได้ ” เขาพูดปนหัวเราะไปด้วย
“ อย่ามาทำเป็นปากดีไปเลย ผลแพ้ชนะมันเห็นกันชัดๆ อยู่แล้ว ” พอพรีสไซพูดจบท่าทางจากจับไม้ของวาก็เปลี่ยนไป จากท่าจับธรรมดาเปลี่ยนเป็นการจับแบบที่เรียกว่า การจับแบบไม้จีน มันเป็นการจับไม้โดยใช้การตีด้วยหน้าไม้เพียงด้านเดียว ใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งในการจับไม้
พรีสไซมีท่าทีประหลาดใจเล็กน้อยจนถึงกับต้องยักคิ้วให้กับวา ส่วนวานั้นอมยิ้มเล็กน้อย
“ คิดว่าการเปลี่ยนวิธีการจับไม้จะสามารถเอาชนะเราได้ก็ลองดูเอาละนะ ”
“ หึหึ นายมีฝีมือเท่าไหร่ก็จงใช้ออกมาให้หมดเถอะ! ” ท่าทางการเล่นของวาเปลี่ยนไปได้อย่างชัดเจนดูเขามีความมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิมมาก พรีสไซนั้นไม่รอช้าโยนลูกปิงปองขึ้นไปทันที แต่คราวนี้วากลับไม่ทำท่าเตรียมตัวรับลูกเลย แม้แต่มองลูกวายังแทบจะไม่มองเลยทีเดียว
เมื่อลูกปิงปองกระทบกับไม้ก็หายไปอีกครั้งเหมือนกันทุกคราว แต่คราวนี้ไม่ทันที่ลูกจะปรากฎออกมาวาก็สะบัดไม้ของเขาออกไป แต่ทว่าเขาไม่ได้สะบัดไม้มัว ไม้เหมือนสะบัดออกไปเกิดเสียง เป๊อะ ! ซึ่งก็หมายความว่าไม้ของวาตีถูกลูกปิงปองได้โดยที่เขายังไม่ต้องมองเลยด้วยซ้ำ พรีสไซถึงกับต้องตะลึงเล็กน้อยเพราะลุกปิงปองได้หายไปเสียแล้ว แต่เมื่อเขาได้สติลูกปิงปองก็ตกลงไปตรงมุมขวาของเขาเสียแล้ว มันตกลงตรงเส้นสีขาวพอดี ซึ่งไม่มีทางที่จะรับได้ทันแน่นอน และมันก็เป็นเช่นนั้นพรีสไซไม่สามารถรับมันได้
ลูกปิงปองแทนที่จะกระเด็นตรงออกไปกลับกระเด้งโค้งตรงไปที่หน้าของพรีสไซ ลูกปิงปองกระเด็นใส่แว่นของเขาเต็มๆ ทำให้แวนนั้นเกือบที่จะหลุดออกมาเลยทีเดียว จากนั้นลูกปิงปองก็ค่อยๆ ล่วงลงสู่พื้นแล้วมันก็ค่อยๆ หยุดนิ่งลง
คนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ไม่เว้นแม้แต่โซเฟียที่ไม่เคยมีอะไรทำให้ประหลาดใจได้ง่ายๆ แต่คราวนี้ถึงกลับยืนนิ่งอยู่สักพักหนึ่งเหมือนกัน คนทั้งห้องแทบจะกลายเป็นเสือใบ้นิคไปเสียแล้ว แต่ในที่สุดความเงียบก็หายไปเมื่อพรีสไซหัวเราะเสียงดังพร้อมกับค่อยๆ เก็บลูกขึ้นมา
“ ฮ่าๆ ที่แท้ก็มีฝีมือเหมือนกัน แต่ว่าการที่ชนะเพียงแค่ 2 ลูกก็ใช่ว่าจะสามารถเอาชนะเราได้หรอกนะ เตรียมรับมือให้ดี ”
“ ก็บอกแล้วไงว่า นายมีฝีมือเท่าไหร่ก็จงใช้ออกมาให้หมดเสียเถอะ ก่อนที่จะเสียใจภายหลัง หึหึ ” วา พูดเหมือนกับเป็นคนละคนกับที่แพ้ไป 14 ลูกเมื่อสักครู่นี้
พรีสไซเป็นฝ่ายเสริฟ์อีกครั้งหนึ่ง การเสริฟ์คราวนี้ดูจะรุนแรงกว่าครั้งก่อนๆ มากขึ้น คงเพราะคำพูดของวานั่นเอง แต่ว่าแม้การเสริฟ์จะแรงขึ้นเท่าไหร่ก็ไม่ทำให้วารู้สึกกลัวเลยสักนิด เขาสามารถรับมันได้อย่างง่ายดาย บางครั้งเขาถึงกับสามารถตบกลับไปได้เอาดื้อๆ เล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงตาเสริฟ์ของวาบ้าง เหมือนกับจะเป็นการเอาคืน วาโยนลูกขึ้นไปสูงเหมือนกับที่พรีสไซโยน
“ คอยดูนะต่อไปนี้คือ ลูกวาร์ป ของจริงละ ”
เมื่อไม้กระทบกับลูกปิงปองก็หายไปเพียงแต่ว่ามันเร็วกว่าที่พรีสไซตีมาก คนทั้งห้องถึงกับตะลึงอีกครั้ง นี่ไม่ใช่การตีเลียนแบบธรรมดาซะแล้ว มันเป็นการตีที่เหนือกว่าอีกขั้นหนึ่งต่างหาก มิว นั้นถึงกับดีใจจนออกอาการกระโดดโลดเต้นที่เห็นเพื่อนของเขาสามารถพลิกเกมได้
“ สุดยอดจริงๆ สมแล้วที่เป็นหัวหน้าวง ตีได้เจ็บใจวัยรุ่นจริงๆ ” มิว ตะโกนบอกพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้แก่วา ส่วนโซเฟียนั้นได้แต่อมยิ้ม ดูเหมือนว่าเธอเองก็จะต้องประเมินฝีมือวาใหม่เสียแล้ว ยิ่งเด็กหญิงคนที่ให้วายืมไม้ไม่ยิ่งต้องพูดถึงตาของเธอแทบจะเป็นกรายเลยทีเดียวเชียว
พรีสไซนั้นถึงกับต้องกัดฟัน เขาแทบจะคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาทำให้เขาหน้าเสียได้ขนาดนี้เลย เขาไม่สามารถที่จะโต้กับวาได้เลย หรือถึงแม้ว่าจะโต้ได้บ้างก็ไม่สามารถทำคะแนนได้อีกเลยนับตั้งแต่วาเปลี่ยนท่าทางการจับไม้ เกมดำเนินไปเรื่อยๆ จนในที่สุดวาก็สามารถทำคะแนนตามทันแถมยังทำคะแนนนำห่างไปเรื่อยๆ จนเป็น 19 ต่อ 14
“ พอก่อนๆ ”
“ ทำไมละ ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะกันเลยไม่ได้หรอ นายเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าคะแนนแค่ 2-3 แต้มไม่สามารถตัดสินผลแพ้ชนะได้ นี่ก็ห่างกันแค่ 5 คะแนนเองนะ ”
“ เรายอมแพ้แล้ว ”
เมื่อพรีสไซพูดคำนั้นออกไปคนทั้งห้องแทบจะตะลึงไปอีกครั้งไม่น่าเชื่อว่า รองประธานชมรมผู้ไม่เคยผ่ายแพ้แก่ใครง่ายๆ จะต้องมาแพ้ให้แก่นักเรียนนอกชมรมคนหนึ่งซึ่งไม่มีใครรู้จัก
มิว ถึงกับต้องร้องไชโยดังๆ เมื่อได้ยินคำว่า “ เรายอมแพ้แล้ว “ ส่วนโซเฟียนั้นก็ปรบมือให้แก่วา ทางด้านเสือใบ้นิคก็พลอยปรบมือตามโซเฟียไปด้วย พรีสไซค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ๆ วาจากนั้นก็ยื่นมือออกมาซึ่งเมื่อวาเห็นเขาก็ยืนมือออกไปจับมือของพรีสไซด้วย แสดงว่าทั้งสองยอมรับกันและกันแล้ว
“ เอาละ ต่อจากนี้ท่านายต้องการจะเล่นปิงปองเมื่อไหร่ละก็นายสามารถจะมาเล่นที่ชมรมของเราได้ทุกเมื่อเลยนะ ”
“ ขอบใจนะ แต่นายจะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะขอให้เพื่อนของเราเข้ามาเล่นด้วย ”
“ ได้เลยตามสบาย แต่ถ้าว่างๆ ละก็โอกาสหน้ามาเจอกันใหม่นะ คราวหน้าเราไม่ยอมแพ้แน่ๆ ”
พรีสไซค่อยๆ เดินไปที่โต๊ะอื่นซึ่งเมื่อการแข่งขันเสร็จสิ้นลงทุกคนในห้องต่างก็มีท่าทีกลับมาเหมือนเดิมแล้วก็เล่นปิงปองกันต่อตามปกติ มีบ้างแอบมองมาที่วานิดหน่อย ส่วนท่าทีของวาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเมื่อเกมจบลง หลังจากวาพุดคุยกับพรีสไซเสร็จ เด็กหญิงคนที่ให้วายืมไม้ก็เดินเข้าไปหาเขา เมื่อวาเห็นดังนั้นก็นึกขึ้นได้
“ ลืมไปเสียสนิทเลย ขอบคุณมากนะ สำหรับไม้ปิงปอง เราคงไม่ชนะหรอก ถ้าไม่ได้เธอให้ยืมไม้ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ ” เด็กหญิงคนนั้นมีท่าทางอายๆ จากนั้นก็รับไม้คืนมาจากวา
“ เธออยู่ชมรมนี้ด้วยหรอ ”
“ ใช่ค่ะ แต่ก็ไม่ค่อยเก่งหรอก ส่วนใหญ่ก็นั่งดูพวกเขาเล่นกันอะค่ะ ”
“ ลืมแน่ะนำตัวไป เราชื่อวานะ ส่วนผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นชื่อโซเฟีย ผู้ชายคนที่ใส่แว่นท่าทางไร้ซึ่งอารมณ์ชื่อนิค ส่วนคนที่ท่าทางฮาเฮๆ นั้นชื่อมิวนะ ”
“ ส่วนเราชื่อ ระริน นะ ”
“ อืม เราขอตัวก่อนนะ จะไปเล่นปิงปองกับเพื่อนๆ ตรงโน้นน่ะ ”
“ ค่ะ ว่าแต่มีไม้กันหรือยังละค่ะ ”
“ เกือบลืมไปเลย เราจะหาไม้ได้จากไหนหรอ ”
“ เดี๋ยวเราไปเอามาให้นะ ”
“ ขอบใจนะ งั้นเราไปรออยู่ตรงนั้นนะ ”
วาเดินกลับไปหาพวกเพื่อนๆ ของเขา ส่วนระรินก็เดินไปหาไม้ปิงปองมาให้วา เมื่อวาเดินไปถึง มิวก็ชูนิ้วโป้งให้กับเขาอีกครั้งหนึ่ง
“ สุดยอดมากเลย ไม่น่าเชื่อว่านายจะสามารถเอาชนะหมอนั่นได้ สะใจจริงๆ คิดถูกแล้วที่ตามนายมา ”
“ เราว่านายเก่งกว่าเราอีกนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ตอนแรกทำเสียใจหายเลยนะ ” โซเฟียชมวา ซึ่งวาก็ตอบกลับว่า
“ ไม่จริงหรอก เรายังไม่ได้เห็นฝีมือของเธอเลยนะ ”
“ เดี๋ยวก็ได้เห็นแล้ว แล้วก็จะรู้ว่าเราไม่เก่งจริงๆ ”
เสือใบ้นิคเป็นคนเดียวที่ไม่ได้แสดงความดีใจด้วยกับวา แต่วาก็รู้ได้ว่าเสือใบ้นิคก็ดีใจกับเขาเหมือนกัน
“ เออ ว่าแต่นายรู้จักกับเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้หรอ เขาถึงให้นายยืมไม้ ”
“ ป่าวหรอก พอดีเขาเอามาให้เรายืมเองน่ะ ”
“ เราว่าเขาต้องแอบชอบนายแน่เลย เพื่อน” มิว ทำตาเจ้าเล่ห์ วารู้สึกเขินนิดหน่อยจึงถามกลบเกลื่อนไปว่า “ ว่าแต่ เมื่อกี้เขาเป็นรองประธานชมรมใช่ไหม ”
“ อืม ใช่แล้วละ ”
“ งั้นประธานชมรมที่นายว่าอยู่ที่ไหนหรอ ”
“ เราก็ไม่รู้เหมือนกันสินะ แต่ว่าไม่เจอก็ดีแล้วละ ” มิว พูดยังไม่ทันขาดคำก็มีเสียง ฮะแฮ่มดัง มาจากทางด้านหลังของเขา “ งั้นก็ต้องเสียใจด้วยนะ ” เมื่อเขาหันหลังกลับไปก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ใส่แว่นดูเคร่งขรึมท่าทางไร้อารมณ์ อาจจะพอๆ กับเสือใบ้นิคเลยก็ได้ เพียงแต่ว่า สายตาของเขาดูไร้ซึ่งวิญญาณ ทำให้ดูน่ากลัวกว่าเสือใบ้นิคอยู่มาก
“ นายคงจะไม่ได้หมายความว่า นายคือ ประธานชมรมปิงปองหรอกใช่ไหม ” วา มีสีหน้าประหลาดใจ
“ ย่อมต้องใช่ ”
“ ท่าจะแย่แล้วละ คนๆ นี้คือประธานชมรมที่ชื่อ โซลีนจริงๆ ละ ” มิว แอบมากระซิบข้างๆ หูของวา
“ งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จัก เราชื่อวานะ ” โซลีนไม่แสดงสีหน้าของความเป็นมิตรสักเท่าไหร่ อาจเพราะว่าเขาดูไร้ความรู้สึกอยู่ตอดเวลากระมัง หรือาจจะเรียกได้อีกอย่างว่า เสือใบ้นิค ภาคพูดได้จะดีกว่า
“ จากที่ดูนายเล่นมาก็ต้องขอชมฝีมือของนายนะ แต่ว่าถ้านายแข่งกับเราตอนนี้ละก็ คาดว่าคงไม่สามารถจะเอาชนะเราได้หรอก ” โซลีน พูดด้วยท่าทางเย็นชา มันเหมือนเป็นคำพูดท้าทายวาอย่างมาก ซึ่งวาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร เพียงแต่ยิ้มสะเหยะอย่างท้าทายกลับไป
“ แต่ว่าถ้ายังไม่ลอง จะรู้ได้ยังไงจริงไหม ” วา พูดกลับท่าทางเขาอยากจะแข่งกับโซลีนอยู่เหมือนกัน
“ ใช่แล้ว เพื่อนเราไม่มีทางแพ้ง่ายๆ หรอก หรือว่าเมื่อกี้นายไม่ได้เห็น ” มิว ดูเหมือนจะถือหางวาเต็มที่
แต่คำพูดของโซลีนกลับทำให้ทั้งสองคนถึงกับตะลึงไปสักพักหนึ่ง “ ก็เพราะว่า เห็นน่ะสิ ” การที่โซลีนพูดอย่างนี้แสดงว่า เขามั่นใจเต็มที่ว่า ฝีมือของวาไม่สามารถจะเอาชนะเขาได้
หลังจากคำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากของโซลีนท่าทีของวาก็เริ่มเปลี่ยนไป เหมือนกับตอนที่เขาแข่งปิงปองกับพรีสไซ ดูท่าทางเป็นคนละคน และเขาก็ดูมีความมั่นใจมากขึ้น
“ แต่ว่า การดูและพูดกับการแข่งมันออกจะต่างกันอยู่หน่อยนะ ” วา ยิ้มท้าทายโซลีน สายตาที่เขามองไปยังโซลีนนั้นดูมีความมั่นใจสูมาก ดูเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อสักครู่นี้จริงๆ แต่โซลีนเองก็ไม่ได้มีอาการแปลกใจแต่อย่างใด
“ เอาละ ในเมื่อถ้านายเองก็มั่นใจแล้วละก็ เรามาลองแข่งกันสัก 5 ลูกก่อนจะเป็นยังไง ”
“ พร้อมอยู่แล้ว ”
“ งั้นก็เชิญตามมาได้เลย ”
วา ไม่รอช้ารีบเดินตามโซลีนไปยังโต๊ะปิงปองที่ว่างอยู่ทันที ซึ่งก็เป็นขณะเดียวกันกับที่ระรินนำไม้ปิงปองมาให้แก่พวกของวาพอดี ระรินทำท่าประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็รีบเดินตามวาไปในทันที พร้อมกับไม้ปิงปอง 3-4 ไม้ที่ยังหอบอยู่
“ การแข่งครั้งนี้ดูท่าทางจะสนุกกว่า คู่เมื่อกี้แน่เลย เรารีบตามไปดูกันดีกว่า ว่าไหมคุณเสือใบ้นิค ” โซเฟียพูดพร้อมกับยิ้มให้เสือใบ้นิค ซึ่งสีหน้าของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด
เมื่อทั้งสองคนเข้าประจำที่เรียบร้อยแล้ว ก็เป็นที่น่าแปลกใจที่คนในห้องเกือบทั้งห้องก็ต่างพากันหันมาสนใจที่โต๊ะปิงปองโต๊ะเดียวกันหมด บางคู่ถึงกับหยุดเล่นเพื่อจะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ รู้สึกว่า คนจะให้ความสนใจกับการแข่งครั้งนี้มากกว่าครั้งแรกที่วาแข่งเสียอีก คงจะเป็นเพราะ การแข่งครั้งนี้ถึงกับเป็นประธานชมรมแข่งเองเลยก็ได้
โซลีนค่อยๆ หยิบไม้ปิงปองออกมาจากที่ใส่ซึ่งคาดไว้ที่ข้างๆ เอวของเขา ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดไม้ของเขานั้นดูมีพลังกว่าทุกไม้ที่วาเคยเห็นมา มีแรงกดดันที่แผ่ขยายมาจนวารู้สึกได้จากไม้ปิงปองอันนั้น แต่วาเองก็ไม่ได้มีท่าทีกลัวเกรงแม้แต่น้อย ระรินค่อยๆ เดินเข้ามาหาวาพร้อมกับส่งไม้ปิงปองของเธอไปให้วา
“ อย่าประมาทนะค่ะ ไม่เคยมีใครเอาชนะเขาได้เลย ”
“ รับรองได้ ขอโทษทีนะที่ต้องยืมอีกครั้งหนึ่ง ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ สู้เขานะค่ะ ” พูดเสร็จระรินก็รีบก้มหน้า จากนั้นก็วิ่งออกไปยืนดูอยู่ห่างๆ
ในที่สุดทั้งคู่ก็พร้อมแล้ว และก็ดูเหมือนว่า คนทั้งห้องก็พร้อมแล้วเหมือนกันที่จะดูการแข่งขันของทั้งคู่ โซเฟียยืนกอดอกดูอยู่ห่างๆ กับเสือใบ้นิคและก็มิว ซึ่งดูท่าทางของมิวจะลุ้นสุดขีดเลยทีเดียว ทั้งๆ ที่การแข่งก็ยังไม่ได้เริ่มขึ้นเลย
วาและโซลีนยืนประจันหน้ากับข้ามโต๊ะปิงปองอยู่สักครู่หนึ่ง จนกระทั่งพรีสไซเป็นผู้เดินมายื่นลูกปิงปองให้แก่วา ก่อนที่พรีสไซจะเดินออกไปยืนห่างๆ นั้น เขาก็ได้พูดกับวาไว้ว่า “ งานนี้ยากแน่เพื่อน นายได้เป็นเกลือแน่ ”
เมื่อวาได้ลูกปิงปองมาอยู่ในมือแล้ว เขาก็พร้อมแล้วที่จะแข่ง การจับไม้ของวานั้นเป็นการจับแบบไม้จีนเลย ซึ่งดูเหมือนว่าวาก็ไม่ได้ประมาทโซลีนเช่นกัน วา ชี้ไม้ตรงไปที่โซลีน พร้อมกับถามก่อนที่จะเสริฟ์
“ นายเองพร้อมแล้วหรือยัง ” โซลีนไม่ได้ตอบหากแต่พยักหน้า ท่าทางการจับไม้ของโซลีนเป็นการจับแบบธรรมดา มือข้างที่ใช้ คือ มือข้างขวา หลังจากพยักหน้าเรียบร้อยแล้ว วาก็เริ่มเสริฟ์ลูกของเขาออกไปด้วยความเร็งสูง ซึ่งโซลีนก็โต้กลับมาได้โดยไม่ยากเย็น ทั้งสองคนโต้กันไปมาด้วยกันอย่างสูสี ทำให้คนดูนั้นแทบจะตะลึงไปตามๆ กัน ดูเหมือนว่าถ้าคนใดคนหนึ่งช้าไปเพียงเสี่ยววินาทีเดียว ก็จะต้องแพ้ไปอย่างแน่นอน
การโต้ลูกค่อยๆ เร็วขึ้นเรื่อยๆ จนบางคนอาจจะมองแทบไม่ทันเลยทีเดียว แต่สำหรับทั้งสองคนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่เพียงการอุ่นเครื่องเล่นเท่านั้นเอง เพราะการตีของทั้งสองคนนั้นไม่ได้ใส่เทคนิคอะไรไปเลย เหมือนกับการเตี๋ยมกันไว้ก่อนแล้ว
จนกระทั่งพรีสไซกระดกแว่นกรอบสี่เหลี่ยมอันหนาของเขาขึ้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ท่าทางการตั้งรับลูกของโซลีนเปี้ยนไป๋ บางคนอาจจะไม่ได้ทันสังเกตแต่สำหรับวาเองแล้ว ย่อมเห็นได้ชัดที่สุด โซลีนนำมือข้างขวาของเขาง้างไปทางข้างหลัง เมื่อวาตีลูกของเขาออกไปถึงฝั่งของโซลีน โซลีนก็หวอดไม้ของเขาขึ้นไปที่ลูกปิงปอง ลูกปิงปองกระเด็นตรงกลับไปด้วยความเร็วสูงแต่พอมันข้ามเน็ทปิงปองไปแล้ว กลับกลิ้งลงเรียบกับโต๊ะไปเรื่อยๆ จนกระเด็นออกไปนอกโต๊ะ ซึ่งวาไม่สามารถรับมันได้เลย เนื่องจากระดับลูกมันเรียบกับพื้นตลอดและไม่ยอมกระเด้งขึ้นมาเลย แถมระดับยังอยู่ต่ำเท่ากับเอวเขาด้วย
การตีลูกเมื่อสักครู่เมื่อกี้สร้างความประหลาดใจให้กับวาเป็นอย่างมาก ซึ่งก็คงไม่ใช่แค่เขาเพียงคนเดียวแน่ คนทั้งห้องถึงกับอึ้งไปตามๆ กัน โซเฟียทำปากจุ๊ๆ เล็กน้อยเมื่อเห็นการตีอันน่าทึ่งของโซลีน วาค่อยๆ เดินไปเก็บลูกปิงปองที่กระเด็นออกไปไกลมากจนชนกำพงห้อง
“ ลูกนั้นมันเป็นลูกอะไรกันเนี่ย ทำไมมันถึงน่ากลัวขนาดนี้ ” มิว ยืนพูดกับตัวเองลอยๆ เหมือนกับเป็นการบ่นกับตัวเอง ซึ่งเมื่อระรินที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ห่างจากเขานัก ได้ยินคำถามลอยๆ ของมิวเข้าไปก็รีบตอบไปทันที “ ลูกนั้นก็คือ ลูกอันเดอร์กลาว หนึ่งในท่าไม้ตายของประธานชมรม ซึ่งไม่เคยมีใครรับมันได้เลยละค่ะ ” มิวถึงกับแปลกใจเล็กน้อยที่ระรินตอบคำถามของเขา ซึ่งตอนแรกๆ เขาก็ไม่ได้คิดจะให้ใครตอบอยู่แล้ว แต่ไหนๆ เมื่อมีคนพูดด้วยก็ขอถามต่อหน่อยก็แล้วกัน
“ อ่าวเธอเองหรอ ว่าแต่ไอ้ลูกเมื่อกี้ทำไมมันถึงได้น่ากลัวขนาดนั้นนะ ”
“ ที่ลูกเมื่อกี้ชื่อว่า ลูกอันเดอร์กลาว ก็เพราะว่าการวิ่งของลูกนั้นเมื่อข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามแล้ว มันจะไม่มีทางกระเด้งขึ้นไปให้คู่ต่อสู้มีโอกาสที่จะตีโต้กลับไปได้เลยละค่ะ แถมลูกยังมีความเร็วสูงอีกต่างหาก ตั้งแต่เห็นมาก็ยังไม่เคยมีใครรับลูกนั้นของประธานชมรมได้เลยละค่ะ ”
“ อืม งั้นหรอ ” มิว ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่มองไปที่โต๊ะปิงปองเพื่อดูการแข่งขันต่อไป
“ ลูกเมื่อกี้น่ากลัวดีนะ ” วา พูดพร้อมกับยิ้มให้กับโซลีน ซึ่งโซลีนก็ไม่ได้แสดงอาการภูมิใจออกมาเลยแม้แต่น้อย
“ บอกแล้วว่า นายไม่สามารถจะเอาชนะเราได้ในตอนนี้หรอก ” เมื่อวาได้ยินคำพูดนั้นทำให้เขาต้องหลับตานิ่งไปสักพักเหมือนกับนึกอะไรสักอย่างได้ จากนั้นภาพความทรงจำในอดีตของเขาก็เริ่มเข้ามาในหัวของเขา
เสียงลูกปิงปองค่อยๆ กระเด้งกับพื้นช้าๆ จนในที่สุดมันก็ค่อยๆ นิ่งลงไปกับพื้น เด็กหนุ่มคนหนึ่งถึงกับหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งย่องๆ กับพื้น ตรงข้ามกับเด็กชายคนนั้นก็คือ เด็กชายอีกคนหนึ่ง เด็กชายคนนั้นผูกผ้าโพกหัวสีดำ มีแววตาแห่งความมุ่งมั่นสูง ดูเหมือนทั้งห้องนั้นจะมีเพียงแค่เด็กชายสองคนนี้เท่านั้น และแน่นอนห้องๆ นั้นก็คือห้องปิงปองนั้นเอง
“ ลุกขึ้นมาสิ นายยังเอาชนะเราไม่ได้เลยนะ ” เด็กชายที่มีผ้าโพกหัวสีดำตะโกนบอกเด็กชายอีกคนหนึ่ง ทำให้เด็กชายอีกคนหนึ่งต้องค่อยๆเก็บลูกปิงปองและ ลุกขึ้นมา เด็กชายคนที่หยิบลูกปิงปองขึ้นมาพร้อมกับท่าทางเหน็ดเหนื่อยอย่างมากก็คือ วา! นั่นเอง นี่ก็คือความจำในอดีตของวานั่นเอง มันเป็นตอนก่อนที่เขาจะย้ายมาที่โรงเรียนใหม่ของเขา ซึ่งเด็กชายที่มีผ้าโพกหัวสีดำก็คือ ลมดำ เพื่อนคนสนิทคนหนึ่งของวานั่นเอง
“ ดูเหมือนว่า ทำยังไงเราก็เอาชนะนายไม่ได้อยู่ดีแหละ เราขอยอมแพ้ ”
“ ไหนนายบอกว่า จะเอาชนะเราให้ได้ยังไงละ ”
“ ตอนนี้เราเอาชนะนายไม่ได้จริงๆ แต่สักวันเราจะเอาชนะนายให้ได้ ”
“ ก็ได้เราจะรอวันนั้น วันที่นายจะสามารถเอาชนะเราได้ แต่เราอยากบอกอะไรนายไว้บางอย่าง บางครั้งการฝืนสู้กับคนที่เราไม่มีทางชนะได้เลยมันก็เป็นการเสียแรงไปเปล่าๆ สู้เก็บแรงไว้ไปฝึกแล้วค่อยมาเอาชนะยังจะดีกว่า เหมือนที่เขาบอกว่า สิบปีแก้แค้นยังไม่สายยังไงละ ”
“ อืม ขอบคุณนะ แล้วเราจะมาเอาชนะนายให้ได้เลยคอยดู ”
ลมดำไม่ตอบหากแต่ยิ้มให้กับวา วาก็ยิ้มให้กับลมดำ นั่นเป็นการพ่ายแพ้ที่ทำให้วาต้องจดจำไปอีกนาน บางครั้งการจะเอาชนะใครให้ได้ ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องเอาชนะในตอนนั้นให้ได้เสมอไป สำคัญที่ว่า ตัวเราเองฝึกซ้อมให้เต็มที่แล้วหรือยัง
ทั้งสองคนค่อยๆ เดินออกจากห้องปิงปองของโรงเรียน ซึ่งเมื่อออกมาแล้วก็เป็นเวลาหกโมงเย็นเสียแล้ว เด็กนักเรียนส่วนใหญ่ก็ต่างกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ยังเหลือพวกที่เล่นบอลอยู่ในสนามโรงเรียนหรือพวกที่ยังเรียนพิเศษต่ออยู่บ้าง
วานั่งพักอยู่ที่ม้านั่งใกล้ๆ ตึกสีแดงใหญ่ตึกหนึ่ง ในขณะที่ลมดำค่อยๆ ถือกระป๋องน้ำอัดลมกระป๋องหนึ่งยื่นมาให้แก่วา
“ ขอบใจนะ ” วาค่อยๆ รับน้ำอัดลมมาจากนั้นก็เปิดมันออกแล้วก็ค่อยๆ ดื่มมันทำให้เขาหายเหนื่อยไปได้นิดหน่อย “ ว่าแต่เป็นยังไงบ้างละ ตารางการแข่งขันปิงปองระหว่างสถาบัน จะเริ่มเมื่อไหร่หรอ ” ลมดำทำท่าคิดอยู่สักครู่หนึ่งจากนั้นก็ค่อยๆ ตอบวา
“ ก็คงประมาณปลายๆ ปีนี้แหละ นายสนใจจะเข้าร่วมด้วยไหมละ ”
“ ไม่ละ เรายังชนะนายไม่ได้เลย แล้วเราจะไปสู้กับใครได้ ”
“ นายเอาชนะเราไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่า นายจะเอาชนะคนอื่นไม่ได้นี่ ฝึกอีกหน่อยก็เก่งแล้วละ ”
“ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เรายังไม่แน่ว่าจะสามารถคัดตัวออกมาเป็นตัวจริงได้ แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้กะว่าจะแข่งกับใครอยู่แล้ว ”
“ อย่าถ่อมตัวไปหน่อยเลย อย่างนายเป็นได้ยิ่งกว่าตัวจริงเสียอีกนะ ” ลมดำพูดเสร็จก็รีบดื่มน้ำอัดลมของเขาต่อ เมื่อดื่มไปได้สักพักก็รีบพูดต่อ เพื่อไม่ให้ขาดตอน “ แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ อย่างนายไม่ต้องคัดตัวหรอกเราให้นายเป็นตัวจริงเลยละ เอาไหม ”
“ งั้นก็ต้องขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน ”
“ รีบๆ หน่อยละกัน ถ้าขาดนักปิงปองอันดับ 3 ของโรงเรียนอย่างนาย โรงเรียนเราก็คงจะแย่เหมือนกันนะ ”
วา ไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่ดื่มน้ำต่อให้หมดกระป่อง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ท้องฟ้าช่วงเย็นๆ น่าดูยิ่งกว่าช่วงเที่ยงที่อากาศร้อนๆ เป็นนัก แต่หลังจากนั้นวาก็ไม่ได้ลงเข้าไปเป็นตัวจริงในการแข่งขันปิงปองของโรงเรียน เพราะโดนไล่ออกฐานมาสายเสียก่อน
วา ค่อยๆ ลืมตาขึ้น หลังจากนึกคำพูดในอดีตของลมดำที่บอกกับเขาได้ว่า สิบปีแก้แค้นกยังไม่สาย การที่สู้กับคนที่เราไม่มีวันชนะก็เท่ากับเป็นการเสียแรงเปล่า ควรไปฝึกเพื่อจะสามารถมาเอาชนะทีหลังยังสู้ดีเสียกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นวาจึงพูดบอกโซลีนไปว่า
“ เราขอยุติการแข่งเพียงแค่นี้ก่อน วันนี้นายชนะ ” คนทั้งห้องถึงกับต้องประหลาดใจอีกครั้งหนึ่ง อาจจะยกเว้นโซเฟียและก็เสือใบ้นิค ซึ่งเข้าใจวาดี “ ดูเหมือนนายจะเข้าใจแล้วสินะ ” โซลีนพูดและค่อยๆ เก็บไม้ปิงปองของเขากลับไปยังที่ใส่ไม้ข้างเอวของเขาเหมือนเดิม
“ อะไรกันนายยังเหลืออีกต้องสี่ลูกไม่ใช่หรอ ทำไมไม่ลองสู้ต่อละ ” มิว เป็นคนตะโกนบอกวาด้วยความเสียดาย ซึ่งโซเฟียก็แตะไหล่ของมิวพร้อมกับส่ายหน้า หมายความว่า อย่าไปห้ามเขาเลย ซึ่งมิวก็หยุดพูด ถึงจะอยากให้วาแข่งต่อก็ตาม
วา ค่อยๆ เดินไปหาระรินพร้อมกับยื่นไม้ให้ แล้วยิ้ม “ ขอโทษนะ แต่ว่าวันนี้เอาชนะไม่ได้จริงๆ ” ระรินรับไม้มาท่าทางยังสงสัยอยู่ที่ทำไมวาไม่สู้ต่อ แล้วบอกว่าเอาชนะไม่ได้จริงๆ “ ไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าทำไมถึงบอกว่าเอาชนะไม่ได้จริงๆ ละค่ะ ทั้งที่ก็ยังไม่ได้แพ้สักหน่อย ”
วายิ้มให้กับระรินจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ บางครั้งการตัดสินแพ้ชนะมันก็ง่ายเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้นะ ”
จากนั้นวาก็ค่อยๆ เดินไปหาเพื่อนๆ ของเขา ซึ่งโซเฟียเป็นคนแรกที่ทักวา “ แหม เก่งเหมือนกันนะ แต่ก็น่านับถือนะที่ยอมแพ้มาก่อน ”
“ ไม่เห็นจะน่านับถือตรงไหนเลย ” วาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้ม
“ ลูกผู้ชายยากนักที่จะพูดคำว่า ยอมแพ้ได้ง่ายๆ คนบางคนยอมตายยังดีกว่าที่จะยอมแพ้ แต่นายสามารถพูดออกมาได้แสดงว่า นายยอมรับตัวเองและพร้อมที่จะปรับปรุงจริงไหม ถึงได้บอกยังไงละว่า นายเก่ง ” คำพูดของโซเฟียครั้งนี้ทำให้วาถึงกับเขินไปเลยทีเดียว ดูเหมือนว่าจะจริงด้วย ซึ่งวาก็ได้แต่ยิ้มไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้ ซึ่งหลังจากโซเฟียพูดไปไม่นานนักมิวก็รีบถามวา
“ ทำไมนายถึงยอมแพ้มาก่อนละ นายสู้เจ้านั่นได้อยู่แล้วนะ ”
“ คือ เราคิดว่าตอนนี้เรายังไม่สามารถเอาชนะเขาได้หรอก ” วา พูดด้วยท่าทางสงบ ไม่เหมือนกับก่อนที่จะแข่ง มิวเมื่อได้ยินดังนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อ
โซลีนค่อยๆ เดินเข้ามาหาวา ซึ่งมิว โซเฟีย และเสือใบ้นิคก็หันไปมองตามเหมือนกับว่าอยากจะรู้ว่า โซลีนมีอะไรจะพูดกับวา
” เรามีเรื่องที่อยากจะพูดกับนายสักหน่อย ”
“ มีอะไรก็ว่ามาได้เลย ”
“ จากการแข่งเมื่อสักครู่นี้ ทำให้เราเริ่มสนใจในตัวนายขึ้นมาเยอะเลย เราเลยต้องการจะถามนายว่า นายต้องการจะลงแข่งเป็นตัวจริงของโรงเรียนเราไหม ” วา ทำท่าครุ่นคิดอยู่สักครู่หนึ่ง “ ตัวจริงที่นายว่านี้ เป็นการแข่งอะไรหรอ ”
“ นายไม่รู้หรอกหรือ ว่าทุกๆ ปีจะมีการแข่งขันกีฬาระหว่างสถาบัน โรงเรียนเราก็เป็นหนึ่งในโรงเรียนที่จะเข้าแข่งด้วย ”
“ ไอ้การแข่งขันระหว่างสถาบัน เราพอรู้นะ แต่ไม่คิดว่าโรงเรียนเราจะลงกับเขาด้วย พอดีเราเพิ่งย้ายมาใหม่น่ะ ”
“ อ๋อหรอ นายเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่หรอ มิหน้าละถึงได้กล้าเข้ามาในห้องชมรมเรา แต่ว่าแต่ว่านายจะเข้าร่วมกับเราไหม เป็นตัวจริง 1 ใน 5 คนที่จะลงแข่ง ”
วา เอามือลูบคางพร้อมกับคิดต่อ การแข่งขันระหว่างสถาบันทำให้วานึกอะไรดีๆ ออกมาได้ ใช่แล้วสิ่งที่เขาเคยไปพูดกับลมดำเพื่อนของเขาไว้ “ สักวันเราจะต้องเอาชนะนายให้ได้ ” หรือนี่ฟ้าได้กำหนดมาแล้วว่า จะให้เขาถูกไล่ออกมาเพื่อไปแข่งกับเพื่อนของตัวเอง คิดมาแล้วก็น่าขำ
“ เอาเลยสิ โอกาสอย่างนี้นานๆ ทีนะเนี่ย ” โซเฟีย เชียร์ให้วาลงแข่ง “ ใช่แล้ว เอาเลย ” มิวก็เป็นอีกคนหนึ่งที่สนับสนุนวาให้ลงแข่ง และในที่สุดวาก็ตัดสินใจได้
“ โอเค เราตกลงว่าแต่เมื่อไหร่ละ การแข่งถึงจะเริ่มขึ้น ”
“ ก็ประมาณอีก 2-3 เดือนนี้แล้วละ เพราะฉะนั้นช่วงเวลาหลังเลิกเรียนทุกวันนายควรจะมาฝึกที่ห้องนี้ด้วยนะ ” “ แล้วพวกเราจะมาเล่นด้วยได้หรือเปล่าละ ” มิวเป็นคนถาม ซึ่งโซลีนก็อนุญาต “ ได้เลย งั้นจากนี้เชิญพวกนายเล่นกันตามสบายเลยนะ เราขอตัวก่อนละ ”
ก่อนที่โซลีนจะเดินไปก็ได้บอกเวลานัดซ้อมให้กับวา ซึ่งเขาจะต้องมาซ้อมอย่างน้อยวันละ 2-3 ชั่วโมง หลังเลิกเรียน โดยที่วาเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาเองก็ว่างอยู่แล้ว
“ อย่ามัวแต่ซ้อมปิงปองจนลืมการซ้อมวงไปละ ท่านหัวหน้าวง ” มิว ทักวาเมื่อเห็นว่าเขาจะต้องซ้อมปิงปองทุกเย็น
“ เราเกือบลืมไปแน่ะ ว่าต้องซ้อมวง แล้วเรื่องซ้อมวงเราต้องตอนไหนละ ”
“ ตอนนี้ยังไม่ต้องคิดก็ได้ พรุ่งนี้เราจะบอกอีกทีก็แล้วกันนะ ก็คงจะต้องเป็นตอนเลิกเรียนแล้วเหมือนกันแหละ เอาเป็นว่าตอนนี้เราไปเล่นปิงปองกันให้สนุกก่อนดีกว่า ” มิว รีบเดินไปหาโต๊ะปิงปองที่กำลังว่างอยู่ พร้อมกับตะโกนเรียก “ พวกนายก็รีบมาเร็วๆ สิ แต่ที่แน่ๆ เราไม่เล่นกับนายแน่วา เพราะนายเก่งเกินไป ฮ่าๆ ”
หลังจากนั้นพวกวาก็เล่นปิงปองไปกันอีกสักพักหนึ่ง โดยที่ระรินเองเป็นคนนำไม้มาให้พวกวาเล่นอีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนว่าระรินเองก็แอบชอบวาเสียแล้ว ซึ่งไม่ใช่มิวคนเดียวที่ดูออก แต่โซเฟียและเสือใบ้นิคก็ดูออกเหมือนกัน เมื่อถามไปถามมาจึงได้รู้ว่า ระรินอยู่ ม.4 ซึ่งอายุน้อยกว่าพวกวาประมาณปีหนึ่ง
เมื่อเล่นกันไปได้สักพักหนึ่ง พวกของวาก็ออกมาจากห้องชมรมปิงปอง โดยที่ระรินเองก็ตามมาด้วย ดูเหมือนว่าเธอไม่ค่อยจะกล้ามองหน้าเสือใบ้นิคนัก เหตุผลคงเพราะเธอกลัวความเงียบของเสือใบ้นิคกระมัง
จนในที่สุดทุกคนก็เดินมาจนถึงหอพัก วา มิว และเสือใบ้นิค จึงบอกลาโซฟียและระรินเพื่อแยกเข้าหอพักของแต่ละคน
ขณะนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ ท้องฟ้าเป็นสีมืดครึ้ม ลมเย็นๆ พัดมาทำให้น่าสูดหายใจเข้าลึกๆ สักหลายๆ ครั้ง เด็กทั้งสามคนกำลังเดินไปที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง
“ อากาศเริ่มจะหนาวแล้วนะครับพี่ลมดำ ” เด็กชายดูท่าทางเรียบร้อยคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ นั่นสินะ แล้วรู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร ” ลมดำเด็กชายที่ชอบนำผ้าสีดำมาโพกหัวสีดำมาใส่ถามกลับไป
“ ไม่รู้สิครับ ” เดฌ็กคนนั้นส่ายหัวอย่างสงสัย “ โธ่ นายนี่ไม่รู้เลยหรอว่า มันหมายความว่า อีกไม่นานเราจะต้องแข่งปิงปองกับโรงเรียนอื่นๆ กันแล้วยังไงละ ” เด็กชายอีกคนเป็นคนบอก ซึ่งทำให้เด็กชายคนนั้นหายสงสัย
“ ใช่แล้วละ ใกล้ถึงเวลาที่เราจะต้องแข่งกันแล้วละ ” ลมดำ พูดพร้อมกับถอนหายใจเหมือนนึกถึงอะไรบางอย่างได้ “ พูดถึงการแข่งปิงปองแล้ว ทำให้พี่คิดถึงเพื่อนพี่คนหนึ่งนะ ”
“ ใครหรอครับ ”
” เขาเป็นเพื่อนของพี่คนหนึ่ง แต่ก่อนถ้าว่างก็จะเล่นปิงปองกัน พี่เคยชวนเขาให้ลงแข่งด้วยละ เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาได้ออกไปจากโรงเรียนนี้แล้วละ ”
“ เขาคงเก่งน่าดูเลยนะครับ แล้วตอนนี้เขาไปไหนแล้วละครับ ”
“ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เขายังไม่ติดต่อมาหาพี่เลย พี่อยากเล่นปิงปองกับเขาอีกสักครั้งหนึ่งจัง ” ลมดำพูดพร้อมกับนั่งลงไปที่ม้านั่งตรงป้ายรถเมล์ ซึ่งไม่มีใครนั่งอยู่เลย เด็กตั้งสองเมื่อเห็นลมดำนั่งก็ต่างนั่งตาม
“ แล้วพี่กับเขาใครเก่งกว่ากันละครบ เพื่อนพี่คนนั้นน่ะครับ ” เด็กชายอีกคนท่าทางมาดมั่นเป็นคนถาม
“ ตอนนี้พี่ก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วเหมือนกัน แต่ก่อนพี่อาจจะเก่งกว่าเขานะ แต่ตอนนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่แน่นะพี่อาจจะได้เจอกับเขาในการแข่งระหว่างสถาบันก็ได้นะ แต่เมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่แน่ว่าพี่อาจจะแพ้เขาก็ได้ ”
“ แหม ถ้าขนาดพี่ลมดำเล่นแพ้อย่างนี้ ใครจะไปชนะได้ละครับ แต่ฟังพี่ลมดำพูดแล้วผมชักอยากจะเจอพี่คนนั้นบ้างจังเลยนะครับ ”
“ ถ้าจะเอาชนะเขาได้ต้องฝึกหนักอีกเยอะนะ เรย์ เพราะว่าเขาเป็นคนที่เก่งอันดับ 3 ของโรงเรียนเราเลยทีเดียวละ แล้วอีกอย่างหนึ่ง ฉายาในด้านการเล่นปิงปองของเขาก็ คือ ปีศาจ ! ”
คำพูดของลมดำทำให้เด็กทั้งสองคนถึงกับตะลึงไปตามๆ กัน ฉายา ปีศาจ มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ยังไม่ทันที่เด็กทั้งสองคนจะถามหรือพูดอะไรรถเมล์ก็มาถึงหน้าป้ายเสียแล้ว
“ รถเมล์มาแล้วพี่ต้องไปก่อนนะครับ ” ลมดำโบกมือให้กับเด็กทั้งสองคนพร้อมกับรีบวิ่งขึ้นไปบนรถเมล์ ปล่อยให้เด็กทั้งสองคนนั้นงงกับฉายา ปีศาจ อยู่ต่อไป
ขณะที่วากำลังเดินเพื่อไปขึ้นลิฟท์ในหอพักนั้นเขาก็ต้องจามออกมาหนึ่งครั้ง “ ฮัด เช่ย !”
“ เป็นอะไรไปเจออากาศแค่นี้ก็ไม่สบายเสียแล้วหรือไง ” มิวเป็นคนถาม
“ ไม่หรอก สงสัยคนนินทา ฮ่าๆ ” วา พูดทำให้มิวต้องหัวเราะตามไปด้วย ปล่อยให้เสือใบ้นิคนิ่งอยู่คนเดียว
ในที่สุดประตูลิท์ฟก็ค่อยๆ เปิดออก ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปภายในลิฟท์ ประตูลิฟท์ค่อยๆ ปิดลง ทำให้ไม่สามารถมองเห็นเด็กทั้งสามคนได้ หมดไปอีกวันหนึ่งสำหรับโรงเรียนใหม่จองเขาแล้วสินะ วาได้แต่คิดกับตัวเอง อีกไม่กี่เดือนเขาจะต้องแข่งปิงปองระดับสถาบันแล้วหรือเนี่ย เขาเองก็ไม่เคยลงแข่งมาก่อน แล้วถ้าบังเอิญเขาต้องไปแข่งกับลมดำละ เขาจะสามารถเอาชนะได้หรือไม่ คงต้องอยู่ที่ตัวของเขาเองแล้ว ว่าจะฝึกซ้อมมากขนาดไหน โรงเรียนแห่งนี้ช่างมีเรื่องมากมายให้กับเขาเสียจริงๆ แต่เขาก็เริ่มรู้เรื่องชอบโรงเรียนนี้มากขึ้นทุกวัน ไม่ใช่แค่โรงเรียนเท่านั้น เพื่อนใหม่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกรักโรงเรียนนี้มากขึ้นด้วย
ถ้านายลงแข่งเราคงจะได้พบกันอีกครั้งนะลมดำ และเวลานั้นเองจะเป็นเวลาที่บอกว่า เราจะทำตามคำพูดที่ให้นายไว้ได้หรือไม่ วาคิดกับตัวเองขณะที่ประตูลิฟท์ค่อยๆ เปิดออก
_________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น