โรงเรียนมหาโจร

ลำดับตอนที่ #30 : บทเรียนที่ 25 กางเขนสีเลือดและความทรงจำสุดท้ายของเจ้าชาย

                           บทเรียนที่ 25  กางเขนสีเลือด และความทรงจำสุดท้ายของเจ้าชาย

                  ทั้งสองเดินตามทางลัดไปเรื่อยๆ   ท้องฟ้าแม้จะมืดครึ้มไปบ้าง   แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้ทางเดินในตรอกที่ทั้งสองเดินอยู่นั้นมืดไปสักเท่าไหร่   ดังนั้นทั้งสองคนจึงสามารถเดินได้เร็วเป็นพิเศษ

                  แต่ที่น่าแปลกก็คือ รีน่าเมื่อเดินไปสักพักกลับค่อยๆ เดินช้าลง  จนเจ้าชายที่เดินนำหน้าไปนิดหนึ่งต้องชะลอฝีเท้าลง 

                  “ ไม่รีบระวังจะเปียกไปทั้งตัวน้า ”   เจ้าชายยิ้มให้   ส่วนรีน่ายิ้มหน้าเจือนจากนั้นก็ก้าวต่อไปอย่างช้าๆ 

                  ‘ จะบอกเขาตอนนี้เลยดีไหมนะ  เพราะยังไงจะช้า หรือเร็วเราก็ต้องบอกเขาอยู่ดี  แต่ทำไมนะ ทำไมเราถึงได้………..’    รีน่าก้มหน้าเดินตามเจ้าชายไปเรื่อยๆ   ในใจของเธอตอนนี้นั้นไม่ทราบว่ามีรสชาติเป็นอย่างไร    เธอรู้ว่าสิ่งที่จะบอกออกไปนั้นแม้จะทำให้เธอเองรู้สึกเจ็บปวด   แต่สักวันก็ต้องบอกอยู่ดี  เมื่อเวลานั้นมาถึง  แต่เธอเพียงแค่อยากจะให้เวลานั้นยืดยาวไปให้นานกว่านี้   นานกว่านี้อีกสักนิดหนึ่งก็ยังดี 

             เจ้าชายนั้นไม่ได้สังเกตท่าทางที่เริ่มจะไม่สบายใจของรีน่าเลยแม้แต่น้อย   แต่เขาเองก็รู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจขึ้นมา   ซึ่งเขาเองก็ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด  ที่จู่ๆ ก็เกิดอาการไม่สบายใจขึ้นมา  ราวกับว่าเขากำลังจะสูญเสียอะไรบางอย่างที่รักไป 

                  ‘ ทำไมอยู่ดีๆ เราถึงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมานะ   วันนี้เป็นวันดีแท้ๆ  เป็นวันเกิดที่มีความสุขที่สุดของเรา  แต่ทำไมนะถึงได้รู้สึกไม่สบายใจอย่างนี้   ’

                 เจ้าชายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรที่ไร้สาระก็ส่ายหัวเล็กพร้อมกับเดินต่อไป  

                   ทั้งสองเดินไปจนใกล้จะถึงสุดปลายทางซึ่งก็จะเป็นที่เรียกรถแท็กซี่แล้ว    แต่ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินอยู่นั้นเองที่ซอยทางด้านขวางทั้งสองก็มีคนเดินเข้ามาขวางไว้ 

                   เจ้าชายตอนแรกไม่ทันได้สังเกตคนที่เดินมาขวางหน้าเขา   คิดว่าเป็นแค่คนในละแวกนี้เดินผ่านมาเท่านั้น   แต่เมื่อยืนรออยู่นานคนๆ นั้นก็ยังไม่หลีกทางให้  เจ้าชายจึงเริ่มสังเกตหน้าคนๆ นั้นดู 

                   เมื่อเจ้าชายพินิตดูดีๆ แล้วในความมืดหน้าตาของคนๆ นี้ก็เริ่มเด่นชัดขึ้นมา   จนเมื่อเจ้าชายรู้แล้วว่าคนๆ นี้เป็นใครเขาก็ถึงกับต้องตกใจขึ้นมาทันที    คว้าจับมือรีน่าไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ 

                   รีน่าเมื่อเห็นท่าทางตกใจของเจ้าชายจนถึงกับต้องคว้าจับมือของตัวเองไว้   ก็ลืมเรื่องกลุ้มใจที่กำลังคิดอยู่ พร้อมกับมองไปยังด้านหน้า  ซึ่งเธอเองก็ต้องตกใจเช่นกัน  

               คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของทั้งสองนั้นไม่ใช่ใครอื่น  แต่เป็นเด็กหนุ่มหน้าแหลมผมตั้ง  หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้นั่นเอง     หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ยิ้มอย่างมีเลศนัยจากนั้นกล่าวทักทายทั้งสอง

                   “ ไง มีความสุขกันจริงๆ นะ    ไม่คิดเลยว่าเราจะบังเอิญได้เจอกันในที่แบบนี้ ”

               “ แก……. ”

             หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้หันขวับไปหาเจ้าชาย  จากนั้นก็เริ่มหัวเราะ

                  “ อะไรกาน อะไรกาน มาถึงก็คิดจะไล่กันเสียแล้วหรอครับ   แหมชั้นยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทนแกเลยนะ  ที่แกทำกับชั้นไว้ในวันนั้น ” 

              กล่าวพลางกับเริ่มเดินเข้ามาใกล้     เจ้าชายกุมมือรีน่าไว้แน่นกว่าเดิม 

                  “ อย่าเข้ามานะ  ถ้าแกคิดจะหาเรื่องกันละก็  ชั้นก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ ”

             เจ้าชายกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง   หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ทำหน้าล้อเลียนจากนั้นก็จุ๊ปาก

                 “ แหมๆ  ไม่เอาน่าวันนี้ไหนๆ ก็เป็นวันเกิดทั้งที่  ชั้นก็แค่อยากให้จะให้ของขวัญวันเกิดเป็นการตอบแทนแกเล็กๆน้อยๆ  ”

            “ ขอบคุณนะ แต่ชั้นไม่ต้องการ   ช่วยหลีกทางให้หน่อยได้ไหม  พวกเรากำลังรีบ ”

            “ มันคงไม่ง่ายอย่างนั้นสิเจ้าชาย ”

            พอกล่าวจบที่ด้านซอยด้านขวาก็ปรากฏเด็กหนุ่มเกือบยี่สิบคนเดินออกมาจากด้านข้าง   และหนึ่งในนั้นที่เจ้าชายจำได้ก็คือ  เจ้าเด็กหนุ่มหน้าบากที่คราวนั้นก็ร่วมกันขู่เอาเงินจากเด็กแว่นคนนั้นด้วย   

               เด็กหนุ่มยี่สิบกว่าคนหันมามองทั้งสอง   บางคนยิ้มให้รีน่าอย่างน่ารังเกียจ    เจ้าชายยังคงกุมมือของรีน่าไว้   นั่นช่วยทำให้รีน่ายังคงมีสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่

                “ ว่าไงละเจ้าชาย  ถ้าคิดว่าสามารถผ่านไปได้ก็เชิญตามสบาย   ชั้นก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าแกจะปกป้องเจ้าหญิงแสนรักของแกได้รึเปล่า ”

            “ แก พวกแกมัน………”

               เจ้าชายกล่าวอย่างแค้นใจ    ‘ นี่ถ้าเราอยู่คนเดียวละก็  ต่อให้พวกแกจะมามากกว่านี้ เราก็ไม่นำพา   แต่นี่เรา…… ’    เจ้าชายคิดแล้วคิดอีกพร้อมกับหันไปมองรีน่าที่กำลังแสดงท่าทีหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด              กลัวว่ารีน่าจะมีอันตรายไปด้วยไม่ทราบจะทำอย่างไรดี

               ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ก็กล่าวขึ้น  

               “ เอาละมีอะไรจะสั่งเสียไหมครับ เจ้าชาย ”    พร้อมกันนั้นเด็กยี่สิบกว่าคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน 

               “ แก…..”  เจ้าชายไม่ทราบจะทำอย่างไรจริงๆ  ได้แต่กุมมือรีน่าเอาไว้   เมื่อพวกมันเดินเข้ามาใกล้ๆ ทั้งสองก็เดินถอยไปเรื่อยๆ  

              “ พอเราบอกว่าวิ่งก็รีบวิ่งหนีไปเลยนะ  ถ้าถึงแถวสวนสนุกละก็ต้องมีคนช่วยเราได้แน่ๆ ”   เจ้าชายกระซิบรีน่าขณะกำลังเดินถอยหลังอยู่   รีน่าผงกหัวเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้    ตอนแรกที่เธอเห็นเด็กหนุ่มยี่สิบกว่าคนนั้นเธอสั่นเล็กน้อย   แต่เมื่อเจ้าชายกุมมือของเธอไว้สักพักสติก็เริ่มกลับมา

           “ จะถอยไปถึงไหน หาา !!! ”   หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ตะโกนจากนั้นเด็กหนุ่มยี่สิบกว่าคนก็วิ่งกรูกันเข้ามาหาทั้งสอง   และเกือบจะพร้อมกันเจ้าชายก็ตะโกนว่า   “ วิ่ง !!! ”

           เจ้าชาย และรีน่าออกตัววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต   เสื้อผ้าทั้งสองในตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน   แต่ทั้งสองคนก็ไม่มีเวลาคิดแล้ว    สิ่งที่ตอนนี้ทั้งสองคิดก็คือ  ต้องวิ่งให้เร็วที่สุด   

               แต่สายฝนก็ทำให้การวิ่งของทั้งสองต้องมีอุปสรรค  ไม่สามารถวิ่งเร็วเกินไปได้     อีกทั้งรองเท้าที่รีน่าใส่นั้นแต่จะเป็นรองเท้าผ้าใบแต่พื้นที่เป็นยางนั้นโดนน้ำมากเกินไปทำให้  บางครั้งเธอเกือบที่จะลื่นล้มลง    เจ้าชายยังคงกุมมือของรีน่าไว้แน่น    เมื่อหันไปมองด้านหลังก็ปรากฏว่าเจ้าพวกนั้นเริ่มใกล้ขึ้นมาทุกทีๆ

               ‘ ทำยังไงดีๆ    ถ้าขืนเป็นแบบนี้มีหวัง ………..   ใช่แล้วเราให้รีน่ารีบหนีไปหาคนมาช่วยก่อนก็ได้ ’  เจ้าชายขณะที่กำลังจะบอกให้รีน่าวิ่งไปก่อนนั้นก็รู้สึกว่ามือที่ตนกำลังกุมอยู่นั้นฉุดดึงตัวเองไปด้านหลัง    พอหันกลับไปก็พบว่ารีน่าลื่นล้มลง    เจ้าชายเมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปประคองรีน่า ลืมความคิดอะไรไปหมดสิ้น

                “ ไม่เป็นไรใช่ไหม  ”  เจ้าชายกล่าวจากนั้นสังเกตเห็นว่า  ที่เข่าข้างขวาของรีน่าปรากฏแผลใหญ่ขึ้น  แผลใหญ่นั้นเริ่มปรากฏเลือดซึมออกมาแล้ว    เจ้าชายขณะกำลังตกใจอยู่นั้นก็ถูกเด็กหนุ่มยี่สิบคนตามมาทัน   พร้อมกับล้อมไว้เรียบร้อยแล้ว 

                “ ไม่อยากจะเชื่อเลย   คนที่ได้ฉายาว่าเป็นเจ้าชาย  และว่าที่ประธานนักเรียนคนต่อไป  กลับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้ ”

             หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้กล่าวพร้อมกับหัวเราะ    แต่เจ้าชายไม่สนคำพูดของมันแม้แต่น้อย  กลับสนใจต่อบาดแผลของรีน่ามากกว่า

                  “ ไม่เป็นไรนะ   เราจะปกป้องเธอเองไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ”

              “ ขอโทษด้วยนะ  ถ้าเราไม่หกล้มป่านนี้ ป่านนี้…..”     รีน่ากล่าวจากนั้นเริ่มร้องไห้   เจ้าชายกัดฟันตัวเองแน่น  จากนั้นหันหน้ามองรอบด้าน   สบตากับเด็กหนุ่มพวกนั้นเกือบแทบทุกคน   คล้ายกับจะจดจำใบหน้าพวกนี้ให้หมดสิ้น    จากนั้นจ้องตาเขม็งไปที่หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้

                 “ ขอร้องละ ช่วยหลีกทางให้พวกเราเถอะ ”

             “ อะไรนะ  ได้ยินไม่ค่อยชัด ”   หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ยิ้มอย่างพอใจ

                 “ ช่วยหลีกทางให้พวกเราด้วย !!! ”

             “ โอ้ !!! ” หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ทำตาโต  จากนั้นชี้ไปยังทั้งสองคน “ พวกแกดู เจ้าชายที่แต่ก่อนเข้ามาขวางชั้น  ว่าชั้นเลวอย่างนู้นอย่างนี้   กลับมาขอร้องชั้นให้หลีกทาง    ชั้นควรจะทำยังไงดีน้า   ช่วยบอกหน่อยซิ ”

             “ ผมว่านะครับ เราก็หลีกทางให้เขาเถอะ ”  เจ้าเด็กหนุ่มหน้าบากกล่าวขึ้น ด้วยหน้าตามีเลศนัย  “ แต่หลังจากที่เราทำธุระของเราเสร็จแล้วนะ ”

             พอกล่าวจบเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

             ถึงตอนนี้เจ้าชายเริ่มโมโหแล้วกล่าวเสียงแข็งออกไปว่า

             “ พวกแกยังมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่อีกหรือเปล่า   แกไม่เห็นหรอว่ามีผู้หญิงกำลังเจ็บอยู่น่ะ !!!  ”

             “ เฮอะ  ความเป็นลูกผู้ชายงั้นหรอ  มีสิ   นี่ไงละ !!! ”  เด็กหนุ่มหน้าบากกล่าวจากนั้นเดินเข้าไปฉุดดึงแขนของรีน่าขึ้นมา    

                 “ โอ๊ย เจ็บนะ ”    รีน่าร้อง

               ถึงตอนนี้เจ้าชายก็หมดความอดทนแล้ว    พริบตานั้นเองเด็กหนุ่มหน้าบากก็ถูกหมัดของเจ้าชายซัดใส่เต็มหน้าเซถอยไปด้านหลัง   มือที่ฉุดแขนรีน่าไว้ก็ถูกปล่อยออกทันที  

                เลือดไหลซึมออกมาจากปาก  และจมูกของเด็กหนุ่มหน้าบาก     เด็กหนุ่มหลายๆ คนเข้าไปช่วยพยุงกันไว้     เด็กหนุ่มหน้าบากถูกหมัดของเจ้าชายซัดใส่เต็มๆ แทบจะหมดสติ  แต่พอสักพักเมื่อรู้สึกตัวก็เอามือเตะปากกับจมูกของตนก็พบว่ามีเลือดไหลออกมามากมาย    แทนที่จะแสดงความเจ็บปวดกลับสลัดแขนที่ช่วยพยุงตัวเองไว้อยู่ออกจากนั้นสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นน่ากลัวอย่างยิ่ง    แต่เจ้าชายกลับไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย 

               หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ต้องตื่นตระหนกจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว   ยิ่งเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มหน้าบากซึ่งตัวโตกว่าตัวเองมากเป็นเช่นนี้แล้ว  รับรองต้องกลัวจนทำอะไรไม่ถูกแน่นอน  แต่เจ้าชายกลับจ้องหน้าเด็กหนุ่มหน้าบากเขม็งคล้ายกับว่าเพียงหมัดเดียวก็ยังไม่เพียงพอกับการกระทำที่เลวเช่นนี้

                ความรู้สึกที่อยากจะปกป้องใครสักคน  หรือทำอะไรเพื่อใครสักคนนั้น  ถ้าหากใครเคยได้สัมผัสแล้วละก็จะรู้ว่า แม้ความตายก็ไม่ทำให้เรารู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย   ดังนั้นเจ้าชายไม่เพียงแต่ไม่กลัว  แต่ตอนนี้เขากลับโมโหเด็กหนุ่มพวกนี้อย่างมากแล้ว

              “ แก เตรียมตัวตายได้เลย   บังอาจมาต่อยหน้าของชั้น !!! ”  เด็กหนุ่มหน้าบากล่าวด้วยความโมโห  หน้าตาดุร้ายยิ่ง

              “ เฮ้อ ช่วยไม่ได้  แกเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเองนะ   งั้นชั้นก็คงต้องให้ของขวัญวันเกิดแกแก่สักหน่อยแล้ว ” ความจริงฝ่ายพวกมันเป็นพวกมาหาเรื่องก่อนแท้ๆ กลับบอกว่าเจ้าชายเป็นฝ่ายเริ่มก่อนได้หน้าตาเฉย                    

           หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้กล่าวพร้อมกับหันไปมองพวกของตน “ พร้อมไหมทุกคน”

           จากนั้นได้ยินเสียงพูดมากมาย  ‘ พร้อมมานานแล้ว ’  ‘ แฟนแกน่ารักดีนะ ’ ‘ ชั้นเกลียดขี้หน้าไอ้หมอนี่มานานแล้วละ ’

            “ งั้นถ้าพร้อมแล้วก็จัดการมันเลย !!! ”

            หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ตะโกนจากนั้นเด็กหนุ่มยี่สิบกว่าคนก็กรูกันเข้ามาหาเจ้าชาย    เจ้าชายรีบบอกกับรีน่า “ ถ้ามีโอกาสหนีได้ละก็รีบหนีไปเลยนะ  ไม่ต้องห่วงเรา  ไปตามคนมาช่วยเข้าใจไหม ”

             “ แต่ว่า…………”

                 ไม่ทันที่เจ้าชายจะกล่าวอะไรต่อเด็กหนุ่มหน้าบากก็เข้ามาซัดหมัดใส่หน้าเจ้าชายแล้ว   ดีที่เจ้าชายฝึกฝนในชมรมไว้เยอะ   สามารถหลบหลีกหมัดนี้ได้ทัน  แต่สักพักก็รู้สึกว่าด้านหลังกำลังจะถูกคนล๊อคแขนไว้แล้วจึงรีบเบี่ยงตัวหลบออกมาจากนั้นตะโกนบอกรีน่า

                  “ รีบไปเร็วเข้าสิ !!! ”

             รีน่าความจริงไม่คิดจะหนีเอาตัวรอดเพียงคนเดียว   แต่คิดได้ว่าหากตัวเองอยู่รังแต่จะเป็นสร้างความกังวลให้แก่เจ้าชายมากกว่า  สู้รีบหนีแล้วไปตามคนมาช่วยจะดีกว่า   เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้วก็รีบลุกขึ้นทันที   คล้ายกับลืมความเจ็บปวดของรอยแผลที่เข่าไปโดยสิ้นเชิง   กัดฟันวิ่งฝ่าวงล้อมออกไป  

                  เจ้าชายขณะกำลังพะวงว่ารีน่าวิ่งหนีไปหรือยังก็ถูกฟาดมือเข้าใส่ท้ายทอยทรุดลงไปทันที   ได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้นว่า

                  “ ดูนั่น ยัยนั่นคิดจะหนีไปแล้ว  อย่าให้มันหนีไปได้ตามจับตัวมันมา ”

              เจ้าชายเมื่อได้ยินดังนั้นขณะจะทรุดลงไม่ทราบมีเรี่ยวแรงมาจากไหนยันตัวขึ้นหันหลังกลับซัดหมัดใส่ท้องของเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง    สภาพเหตุการณ์ในตอนนี้ชุลมุนอย่างยิ่งนั่นเพราะไม่เพียงฝนที่ยังคงตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย   ท้องฟ้าที่มืดครึ้มแต่ยังรวมถึงจำนวนเด็กหนุ่มที่กำลังรุมทำร้ายเจ้าชายอยู่ด้วย

                  เจ้าชายความจริงหากฝึกฝนให้มากกว่านี้เด็กหนุ่มยี่สิบคนต้องไม่ใช่คู่มือของเขา   แต่ตอนนี้เขายังเป็นแค่ระดับนักสู้ศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น  ยังไม่ถึงระดับพาลาดิน   จึงถือว่าเด็กหนุ่มยี่สิบกว่าคนนี้ยากแก่การเอาชนะได้   ไหนเลยยังต้องห่วงว่าพวกนั้นจะทำอะไรรีน่าอีก 

                   เจ้าชายกัดฟันด้วยความโกรธ ‘ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดแล้วแท้ๆ  แต่พวกแก !!! ’  โถมเข้าซัดหมัดใส่เด็กหนุ่มหน้าบากที่ด้านหน้าอีก  พยายามจะฝ่าวงออกไปหารีน่าให้เห็น    มองไปเห็นเด็กหนุ่มสามคนรีบตามรีน่าไปใกล้จะถึงตัวรีน่าแล้ว

                   รีน่าขณะกำลังวิ่งอยู่นั้นอดห่วงเจ้าชายไม่ได้หันหลังกลับไปดูก็พบว่าเจ้าชายถูกล้อมไว้จนมองแทบจะไม่เห็นตัวแล้ว   บ้างถูกต่อยใส่บ้าง  บ้างเห็นเจ้าชายเบี่ยงตัวหลบ  ซัดหมัดกลับใส่เจ้าพวกนั้นบ้าง   ดีที่ยังไม่ถูกล๊อคตัวเอาไว้ได้     แต่แล้วที่ด้านหลังก็ปรากฏเด็กหนุ่มสามคนวิ่งตามตนเองมา      หากจะเปรียบด้านความเร็วรีน่าเองก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน   เพียงแต่ว่าบาดแผลที่หัวเข่านั้นกลับรู้สึกเจ็บปวดขึ้นทุกทีๆ ประกอบกับพื้นที่ลื่นและความกังวลต่อเจ้าชายทำให้เด็กหนุ่มทั้งสามตามมาจนทันตัวเอง 

              “ โอ๊ย !! ช่วยด้วย !!! ”  รีน่าร้องเมื่อโดนเด็กหนุ่มคนหนึ่งจับแขนไว้ได้ทัน

                  “ เฮอะ จะหนีไปไหนหรอยัยตัวดี  จะร้องให้ใครช่วย !!! ”  

                  “ ปล่อย เดี๋ยวนี่นะ ”  รีน่าพยายามขัดขืน   แต่แรงของเธอไหนเลยจะสามารถสู้เด็กหนุ่มคนนั้นได้

              เจ้าชายได้ยินเสียงรีน่าร้องตะโกนก็หันไปเห็นรีน่ากำลังดึงมือกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งอยู่   ก็ไม่คิดอะไรวิ่งฝ่าเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าห้าหกคนออกไปในทันที  

                   “ ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ !!! ”

               เจ้าชายวิ่งตรงไปหารีน่า  ขณะจะซัดหมัดใส่เด็กหนุ่มคนที่ดึงมือรีน่าอยู่นั้นก็รู้สึกว่าด้านหลังมีอะไรบางอย่างฟาดใส่ต้นคออย่างแรงต้องล้มลงในทันที    ศีรษะรู้สึกมึนงงไปหมดแทบหมดสติลงในทันที 

                    ที่แท้ขณะที่เขาไม่ทันระวังตัวก็ถูกหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้เอาท่อนไม้ฟาดใส่ต้นคอ  รีน่านั้นกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง   น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งไม่ทราบเพราะด้วยความกลัว  หรือสงสารเจ้าชายกันแน่

                     “ เฮอะ เป็นยังไงละ  นี่แค่เพิ่งเริ่มเท่านั้น   แกจะต้องได้รับบทเรียนอีกเยอะ ”  จากนั้นเจ้าชายรู้สึกว่ารอบๆ มีคนเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ  ส่วนรีน่าก็ถูกดึงเข้ามาใกล้ๆ

                     “ ว่าไงครับเจ้าหญิง  ดูสภาพเจ้าชายของเธอในตอนนี้ให้ดีๆ   เพราะต่อจากนี้สภาพมันจะไม่ค่อยน่าดูซักเท่าไหร่นัก ฮ่าๆ ”   กล่าวพร้อมกับเหวี่ยงไม้ใส่สีข้างของเจ้าชาย  เจ้าชายแทบร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด  แต่กัดฟันไว้ไม่ยอมแสดงความเจ็บปวดออกมา

                     “ ทนดีนี่  ดูซิจะทนไปได้ถึงไหน ”   จากนั้นไม่ทราบว่าใครบ้าง  รู้แต่ว่าตัวเองเริ่มเจ็บปวดขึ้นทีละน้อย  เด็กหนุ่มพวกนั้นรุมกันต่อยตี  บ้างก็เตะใส่เจ้าชายด้วยความสะใจ   

                     ส่วนรีน่านั้นได้แต่ยืนร้องไห้  “ หยุดเถอะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ   ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย !!!”   

                     เจ้าชายเจ็บจนแม้แต่สติในตอนนี้ก็เริ่มที่จะหมดไปแล้ว  แต่ก็พยายามจะยันตัวเองขึ้นให้ได้   ขณะที่กำลังพยายามจะยันตัวขึ้นก็ถูกเตะใส่ต้องล้มลงไปอีกครั้ง    จากความเจ็บเริ่มเปลี่ยนไปเป็นด้านชาคล้ายไร้ความรู้สึกแล้ว    เลือดไม่ทราบไหลออกมาจากที่ใดบ้าง    แต่สิ่งที่เจ้าชายรู้ในตอนนี้ก็คือ ตัวเองต้องลุกขึ้นให้ได้  จะต้องปกป้องรีน่าให้ได้ 

                     “ หยุดนะ  บอกให้หยุดไง !!! ”

                รีน่าร้องตะโกนอย่างไม่ขาดสาย   

                     “ เธอนี่มันช่างน่ารำคาญจริงๆ ”  เด็กหนุ่มที่เพิ่งเตะใส่เจ้าชายไปหันกลับมาง้างมือตบใส่หน้ารีน่า    รีน่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนพวกนี้จะเลวร้ายได้ถึงขั้นนี้    มันทำได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้    รีน่ารู้สึกชาที่แก้มของตัวเอง  ถึงกับต้องร้องไห้โฮออกมาในทันที

                   “ ยังจะร้องไห้อีกเรอะ !!! ”

              เจ้าชายตอนแรกความจริงไม่มีแรงแม้แต่น้อย   แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นตบหน้ารีน่าแล้วก็คล้ายลืมความเจ็บปวดไปหมดสิ้น  ไม่ทันที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะง้างมือตบใส่หน้ารีน่าอีกครั้งก็พุ่งตัวเข้าซัดหมัดใส่หน้าเด็กหนุ่มคนนั้นในทันที   

                    การที่เจ้าชายสามารถลุกขึ้นฝ่าวงที่กำลังรุมซ้อมเขาอยู่ได้นั้น   พวกเด็กหนุ่มที่กำลังรุมซ้อมเขาอยู่เองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน   เด็กหนุ่มที่โดนต่อยใส่ยิ่งคาดคิดไม่ถึง 

                    “ นะ นาย…..”   รีน่าพยายามข่มตัวเองไม่ให้ร้องไห้ไปกว่านี้     เมื่อเห็นรอยแผลตามตัวของเจ้าชาย  รอยช้ำบ่นใบหน้าและคราบเลือด   เสื้อผ้าชุดขาวของเจ้าชายตอนนี้คล้ายเปลี่ยนเป็นสีดำของพื้น และร้อยเท้า  กับสีแดงของรอยเลือดไปแล้ว

                   “ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม   ไม่ต้องกลัวนะ  เราจะปกป้องเธอเอง ”   เจ้าชายหันมายิ้มให้กับรีน่า  รอยยิ้มนั้นช่างอบอุ่นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย   นั่นทำให้รีน่ายิ่งกลั้นน้ำตาไม่ไหว  ร้องไห้ออกมามากกว่าเดิม

                   เจ้าชายเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปกอดรีน่าทันทีพร้อมกับกล่าวปลอบประโลม

                   “ ไม่เป็นไรนะ  ไม่ร้องนะ  เข้มแข็งไว้  เราจะปกป้องเธอเอง ”

              เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วยิ่งนัก   หลังจากเจ้าชายกล่าวจบเด็กหนุ่มคนที่โดนต่อยใส่หน้าก็ตะโกนก้องเข้ามาหมายจะเอาคืน   พร้อมกันนั้นเด็กหนุ่มที่เหลือก็วิ่งกรูกันเข้ามาหาเจ้าชายอีก

                  “ แก !!! ”

              เจ้าชายหันกลับมาด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างยิ่ง   ถึงกับแทบทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นต้องผงะ   แต่ก็ช้าไปแล้วที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะรั้งหมัดกลับไปได้ทัน

                 เจ้าชายตะโกนบอกรีน่า

                 “ ถอยไปก่อน ”

             จากนั้นเบี่ยงตัวหลบหมัด  พร้อมกับจับต้นแขนของเด็กหนุ่มคนนั้นทุ่มเด็กหนุ่มคนนั้นหงายหลังลงไปกับพื้น   ไม่ว่าใครก็ไม่อยากเชื่อง่าเจ้าชายซึ่งตัวเล็กกว่าจะสามารถทุ่มเด็กหนุ่มที่ตัวโตกว่าได้   ยิ่งในสภาพร่างกายที่บาดเจ็บขนาดนั้นแล้วด้วย  

                 เด็กหนุ่มคนนั้นเมื่อตัวล้มลงฟาดพื้นก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง    มิคาดไม่ทันที่จะยันตัวลุกขึ้นก็ถูกเจ้าชายเตะใส่ที่สีข้างพร้อมกับถูกต่อยใส่หน้าเต็มๆ อีกหมัดหนึ่งเลือดกำเดาไหลออกมามากมาย     เจ้าชายความจริงไม่ใช่คนที่จะซ้ำคนที่กำลังล้มลงอยู่  แต่อารมณ์โกรธที่รีน่าถูกตบใส่หน้านั้นทำให้เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่  

                 เจ้าชายเป็นคนที่มีความเป็นสุภาพบุรุษมากอยู่แล้ว  ความจริงต่อให้คนที่โดนตบหน้าไม่ใช่รีน่าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาก็โมโหได้เช่นกัน   นี่ยิ่งเป็นรีน่าแล้วยิ่งโมโหขึ้นไปอีก     เด็กหนุ่มคนนั้นหลังจากถูกต่อยใส่หน้าก็หมดสติไปในทันที  

              หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้เห็นลูกน้องถูกต่อยสลบไปคนหนึ่งถึงกับโมโหขึ้นมาเช่นกันตวาดใส่เจ้าชาย

                  “ ในเมื่อแกยังเหลือแรงอยู่ก็เตรียมตัวได้เลย ”

              จากนั้นหวดท่อนไม้ใส่เจ้าชาย   เจ้าชายใช้ท่อนแขนรับท่อนไม้นั้นไว้ได้   ทำให้ท่อนไม้นั้นหักไป    ความจริงท่อนไม้ท่อนนี้ไม่ถึงกับเปราะบาง   แต่เป็นเพราะหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ฟาดใส่ด้วยความแรงทำให้ท่อนไม้หักได้    แต่ถึงอย่างไรก็ตามท่อนไม้ขนาดนี้ก็เพียงพอจะทำให้คนแขกหักได้    แต่เจ้าชายคล้ายกับไม่เจ็บปวด  พุ่งปราดตรงเข้ากระทุ้งศอกใส่อกของหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้เสียหลักเซไปด้านหลัง   จากนั้นก็ซัดหมัดใส่หน้าหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้อีกสองสามหมัด   แต่ละหมัดแรงเป็นพิเศษเนื่องเพราะความโกรธ   

                   หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ถึงกับต้องเสียหลักเซล้มลงกับพื้น  รู้สึกสมองมึนงง  เด็กหนุ่มที่เหลือเมื่อเห็นหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้เซถอยก็หยุดตั้งท่าอยู่ไม่บุกเข้าใส่เจ้าชาย  

                   เจ้าชายหอบหายไปด้วยความเหนื่อยล้า   จ้องมองหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้อย่างไม่กระพริบสายตา   เขาเองก็ทราบว่าร่างกายของเขาในตอนนี้นั้นบอบช้ำเกินที่จะยืนอยู่ได้ด้วยซ้ำ    ขาข้างขวาของเขาเริ่มรู้สึกชาขึ้นมาทุกที  เขาเพียงภาวนาว่าหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้จะไม่ลุกขึ้น   ภาวนาให้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น

                   ขณะที่เจ้าชายไม่ทราบว่าจะทำอะไรต่อไปดีนั้น   ก็พบว่ารีน่าเข้ามาช่วยประคองแขนข้างขวาของตนเองไว้ 

                   “ เรารีบไปกันเถอะ ”

              เจ้าชายพยักหน้าจากนั้นรีบก้าวจากไป  แม้ขา และทั่วร่างกายจะรู้สึกเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม    เดินไปได้ไม่ไกลนักเบื้องหลังพลันปรากฏเสียงโวยวายของเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นขึ้น    คาดว่าหัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้คงจะลุกขึ้นมาอีกครั้งแล้ว      เจ้าชายขณะที่กำลังจะหันหลังกลับไปดูก็ได้ยินเสียงคนวิ่งอย่างเร็วเข้ามาหาตัวเอง  

                 เหตุการณ์ในตอนนั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วยิ่งนัก     เจ้าชายเองเมื่อมาคิดทบทวนเหตุการณ์ดูอีกทียังคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น   ยิ่งภาวนาว่าเป็นความฝันเท่านั้น

                 ได้ยินเสียงตะโกนดังจากทางด้านหลังมากมาย  แต่ที่ฟังได้ถนัดก็มีไม่กี่เสียงเท่านั้น

                  “ แก ตายซะเถอะ !!! ”

              “ เฮ้ อย่านะ นั่นมัน ถึงตายเชียวนะ !!! ”

              “ ใครก็ได้ห้ามเขาที !!! ”

              สิ่งที่เจ้าชายเห็นก็คือ   หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ถือมีดเล่มหนึ่งวิ่งเข้าหาตัวเอง   ระยะ และความเร็วขนาดนี้ หากเป็นตอนที่สภาพร่างกายของเขาสมบรูณ์แล้วละก็อาจจะพอสามารถหลบพ้นได้   แต่สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ไม่สามารถหลบพ้นมีดนี้ได้แน่นอน  แม้สมองจะสั่งให้ร่างกายของเขาขยับหลบ  แต่ร่างกายของเขากลับไม่อาจเคลื่อนไหวได้ตามใจคิด  เช่นนี้เป็นว่าเขาจะต้องถูกมีดเล่มนี้แทงเข้าให้แล้วจริงๆ   รสชาติของความตายเป็นอย่างไร   เขาจะรอดชีวิตได้หรือไม่   นั่นย่อมไม่มีเวลาคิดแล้ว 

                   แต่เจ้าชายไม่อาจทราบได้ว่ารสชาติของความตายเป็นอย่างไร   อาจบางทีสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่นั้นยังเจ็บปวดยิ่งกว่ารสชาติของความตายเสียอีก     

                   มีดเล่มนั้นไม่ได้แทงใส่เขา    บัดนี้น้ำตาของเจ้าชายไหลออกมาแล้ว    เนื่องเพราะมีดเล่มนี้กลับแทงใส่รีน่า !!!   เป็นรีน่าเข้ามาขว้างเขาไว้   มีดเล่มนั้นแทงลึกเข้าไปยังท้องของเธอ  เลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากบริเวณบาดแผล   ยิ่งไหลยิ่งมากจนเสื้อสีขาวของเธอต้องถูกย้อมเป็นสีเลือด  ภายใต้สายฝนที่สาดกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย

                   เหตุการณ์ทุกอย่างคล้ายหยุดนิ่งลงชั่วขณะ   หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้เบิกตาโผลงมองดูภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างตกตะลึง    เขาเองไม่ทราบว่าตัวเองจะสามารถทำเรื่องเช่นนี้ลงไปได้   เมื่อครู่เขาเองไม่สามรถควบคุมอารมณ์โกรธของตนเองได้ชักมีดออกจากกระเป๋าเสื้อพร้อมวิ่งเข้าใส่เจ้าชาย

                   มือทั้งสองข้างของเขาสั่นเทาไปด้วยความกลัว และความรู้สึกผิด   จิตใจของเขาปั่นป่วนไปหมดไม่ทราบจะทำอย่างไรต่อไป

                   ทันใดนั้นฟ้าผ่าลงมือด้วยความเกรี้ยวกราด  คล้ายต้องการจะเรียกสติของทุกผู้คนขึ้นมา     หัวหน้าแก๊งเอ๊ดดี้ยิ่งตกใจเข้าไปอีก  ไม่ทราบทำอย่างไรรีบดึงมีดออกพร้อมกันนั้นวิ่งหนีออกอย่างไม่คิดชีวิต    เด็กหนุ่มที่เหลือก็วิ่งหนีตามเช่นกัน      ฝนตกกระหน่ำลงมากว่าเดิม   ฟ้าผ่าเปรี้ยงปร้างลงมาอย่างไม่ขาดสาย   เสียงฝนบวกกับเสียงฟ้าร้องดังสนั่นไปทั่วบริเวณนั้น  

                   แต่เจ้าชายกลับพบว่ารอบกายของตนเองนั้นเงียบสงัด   ขาของเขาคล้ายไม่มีความรู้สึก  จะยืนต่อไปก็ไม่อาจยืนได้มั่นคง  จะก้าวเดินต่อไปก็ไม่อาจก้าวเดินได้    ใบหน้าของเขาคล้ายชาด้านไร้ความรู้สึกแล้ว  ดวงตาของเขายังคงเหม่อมองไปยังข้างหน้าราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความฝัน

                   ‘ เปรี้ยง !!! ’ สายฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง  บริเวณรอบๆ นั้นสว่างจ้าขึ้นมาชั่วคราว     สายฟ้าครั้งนี้คล้ายช่วยเรียกสติเจ้าชายขึ้นมา     เจ้าชายค่อยๆ ประคองรีน่านอนลงกับพื้น  โดยนำหัวของเธอหนุนตักของเขาไว้

                 “ ทำใจดีๆ ไว้นะ ” เจ้าชายพยายามประคองรีน่าให้มั่นคงที่สุด  แต่มือทั้งสองของเขาไม่ทราบว่าเป็นอะไรกลับใส่ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ    “ เธอ จะต้อง เธอจะต้อง……… ” เขาไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป  แต่สายฝนคล้ายกลืนน้ำตาของเขาไปหมดสิ้น 

                 ขณะที่ไม่ทราบจะทำอย่างไรต่อไปนั้นพลันได้ยินเสียงของรีน่ากล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า   “ เธอ ไม่ เป็น อะไร ใช่ไหม ”  คำถามนี้ยิ่งทำให้เจ้าชายต้องหลั่งน้ำตามากกว่าเดิม   

                “ อย่า ร้อง…. ” รีน่าเอื้อมมือขึ้นพยายามที่จะเช็ดน้ำตาให้เขา   แต่ร่างกายของเธอคล้ายไม่มีเรี่ยวแรงอีกต่อไป   เจ้าชายรีบกุมมือข้างนั้นไว้

               “ ทำใจดีๆ ไว้นะ   เธอจะต้องไม่เป็นอะไรนะ   เธอจะต้องไม่เป็นไร !!!  ”  เจ้าชายพยายามจะประคองรีน่าขึ้นมา   เขาต้องรีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดให้ได้    แต่ขณะที่เขากำลังจะพยายามประคองตัวเธอขึ้นมานั้น

               “ ดะ เดี๋ยว ” รีน่ากล่าวขึ้น    จากนั้นพยายามล้วงมือไปที่กระเป๋าเสื้อทางด้านซ้ายซึ่งเป็นตำแหน่งเดียวกันกับที่เธอถูกมีดแทงใส่    “ วันนี้ เป็น  - วัน   เกิด  ของ  เธอทั้งที   อย่า -  ร้อง – ไห้ - สิ ”  กล่าวพร้อมกับพยายามหยิบของในกระเป๋าเสื้อออกมา      จากนั้นเธอชูสิ่งนั้นขึ้นมาช้าๆ 

              “ ไม่ต้องพูดแล้ว  รีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ ”  เจ้าชายพยายามตัดบท   แต่เมื่อเห็นท่าทางของรีน่าที่พยายามจะพูดกับเขาให้ได้   ตนเองกลับไม่สามารถจะพาเธอไปได้อย่างที่ตัวเองต้องการ

             “ ไม่ ได้ หรอก ”  รีน่าขณะนี้ไม่ได้ร้องไห้   แต่เธอกลับยิ้มให้กับเจ้าชายราวกับว่าเธอช่างแสนมีความสุขเหลือเกิน  “ ถ้า เกิดว่า ถ้าเกิดว่า…….” รีน่ารู้สึกปวดที่บาดแผลขึ้นมา  เลือดไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็พยายามฟื้นความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้     ‘ ถ้าเกิดว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พูดกับเขาล่ะ   เราจะต้องทนให้ได้  เจ็บแค่นี้  เจ็บแค่นี้……  ’ เธอเพียงต้องการจะกล่าวสิ่งที่เธออยากจะบอกกับเขาให้ได้  

           “ ถ้าเกิดว่า  นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พูดคุยกันอย่างนี้ละ ”

           เจ้าชายตะลึงกับคำพูดของรีน่า  ถึงกับภาวนาว่าจะไม่ได้ยินคำพูดเช่นนี้ “ ไม่  ไม่ เราจะต้องได้คุยกันอีก  อย่าพูดแบบนี้  เข้มแข็งเอาไว้นะ   เราจะรีบพาเธอ พาเธอไปส่งโรงพยาบาลให้ได้  เธอจะต้องไม่เป็นไร ”  เขาไม่ทราบว่าควรจะกล่าวคำพูดอะไรจริงๆ ได้แต่ปลอบเธอควรคำพูดซ้ำๆ 

               เธอชูสิ่งๆ นั้นขึ้นมา    แม้กระทั่งท่ามกลางสายฝนที่สาดกระหน่ำ  สิ่งๆ นั่นกลับทอประกายแสงสว่างขึ้นมาวูบหนึ่ง     สิ่งๆ นั่นก็คือ จี้กางเขนสีเงินนั่นเอง  หากแต่ตอนนี้มันถูกย้อมไปด้วยเลือด

               “ นี่ ”  รีน่ายิ้มให้กับเจ้าชาย  “ วันนี้เรายัง ” พยายามฝืนอาการเจ็บที่บาดแผล ที่ยิ่งมายิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  “ เรายังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดนายเลย ”  เธอยื่นจี้กางเขนให้กับเจ้าชายอย่างช้าๆ      เจ้าชายรับมาน้ำตาไม่ทราบไหลแล้วไหลอีกจนเหือดแห้งไปหรือยัง 

                “ สุข – สันต์ – วัน – เกิด นะ ” เธอพยายามกล่าวไม่ให้เสียงของตัวเองสั่น  “ แล้วก็   แล้วก็……..”

เจ้าชายกุมมือของรีน่าแน่น  

                “ ไม่ต้องพูดแล้ว  ถ้ายังพูดอีกเธออาจจะ……..”

            “ แล้วก็……..” เธอรู้สึกว่าภาพหน้าของเจ้าชายที่เบื้องหน้าค่อยๆ มืดลงทุกทีๆ   แต่ทว่า ‘ เราจะต้อง  บอกเขาให้ได้   ความ รู้ สึก ของ เรา ’

            “ เรา     ชอบ   นาย   นะ………”

               จากนั้นเจ้าชายรู้สึกว่ากุมข้างที่ตนกุมอยู่นั้นค่อยๆ คลายออกจากมือของตัวเอง     ดวงตาของรีน่าค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างคล้ายหยุดนิ่งลงตลอดกาล……………… 

               ฝนยังคงตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย   ฟ้าผ่าเปรี้ยงปร้างลงมาคล้ายกับต้องการจะพิพากษาโทษผู้กระทำผิด   แต่ฟ้าไหนเลยสามารถลงโทษผู้กระทำผิดให้กับเขา และเธอได้

           เจ้าชายกอดรีน่าไว้แนบกาย   “ เรา เรา ก็ชอบเธอนะ ”  น้ำตาไม่อาจสามารถกลั้นไว้ได้ “ คอยก่อนนะ เธอจะต้องไม่เป็นไร  คอยเราก่อนนะ คอยเราก่อนนนนนนนนน นะ  ”

           ใช่แล้ว……….   เขาเพียงภาวนา  เพียงภาวนาว่า  เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น   ฝันร้ายที่ไม่นานเขาก็จะตื่นขึ้นมา………………

             ในที่สุดเขาก็ตื่นขึ้น   แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นก็ต้องพบว่าชีวิตของเขาไม่อาจเหมือนดังเดิมได้อีกต่อไปแล้ว   สิ่งแรกที่เขาพบเมื่อตื่นขึ้นมาก็คือ   เขานอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของโรงเรียน   โดยคนที่นั่งอยู่ข้างเขาก็คือซาโต้เพื่อนคนสนิทของเขา    

              ซาโต้เล่าว่าเมื่อคืนเขาพารีน่าไปที่โรงพยาบาลได้สำเร็จ   จากนั้นเมื่อพ่อแม่ของรีน่า  และตัวซาโต้เองมาถึงก็พบว่าเขาเองสลบหมดสติไปแล้ว   ส่วนรีน่าพ่อแม่ของเธอหลังจากปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วก็รีบพาเธอไปยังโรงพยาบาลอีกแห่งหนึ่งทันที      พอเขาถามว่าอาการของเธอเป็นอย่างไรบ้างนั้น   ซาโต้ก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วบอกว่า  เขารู้เพียงแต่เธอเสียเลือดมาเกินไป  ไม่แน่ว่า……… แต่ซาโต้ไม่กล่าวต่อ    เจ้าชายไม่รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย     

              ซาโต้บอกกับเขาว่า เขาสลบไปเป็นเวลาสองวันเต็มๆ ตอนแรกมีไข้ขึ้นด้วยซ้ำ   แต่เขาไม่สนเขาพูดเหล่านั้น  เขายังอยากให้คนที่ต้องเสียเลือดและถูกส่งโรงพยาลบาล และยังไม่ทราบว่าเป็นตายร้ายดียังไงก็ตัวเขาเอง   

              เมื่อคิดถึงตรงนี้น้ำตาของเขาก็หลั่งออกมาอีกครั้ง   น้ำตาที่ในชีวิตน้อยครั้งที่คนอย่างเขาจะหลั่งออกมา   แม้แต่ซาโต้เองก็อดแปลกใจไม่ได้ 

               เจ้าชายลุกขึ้นจากเตียงในทันที   พร้อมกับดึงสายน้ำเกลือออก   ราวกับไม่เจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

               “ นี่ นายจะไปไหน  ร่างกายของนายยังไม่…..  ” ซาโต้พยายามจะเข้ามาประคองเขาให้กลับไปนอน  แต่เมื่อเห็นสายตาของเจ้าชายกลับไม่อาจสามารถเดินเข้ามาใกล้เขาได้แม้แต่นิดเดียว     เจ้าชายเดินไปหยิบเสื้อของเขาที่ด้านข้างจากนั้นล้วงหาสิ่งๆ หนึ่ง    สิ่งๆ นั้นคือ จี้กางเขนนั่นเอง    จากนั้นก็สวมมัน กางเขนสีเทาที่ต้องย้อมไปด้วยเลือดจนกลายเป็นสีเลือด   พร้อมกับเดินออกจากห้องพยาบาลทันที   แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากห้องพยาบาลนั้นซาโต้ก็ถามขึ้น

               “ แล้วนี่นายจะไปไหน  ถ้าเป็นเรื่องของเจ้าพวกแก๊งนั่นละก็เราได้รายงานให้ทางอาจารย์ใหญ่เรียบร้อยแล้วนะ   เขากำลังจัดการพวกนั้นอยู่  คงจะถูกส่งเข้าคุก  ไม่ก็ไล่ออกจากโรงเรียนแล้วละ  ”

            เจ้าชายหากไม่เห็นว่าคนที่กำลังพูดกับเขาอยู่เป็นเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานานคงจะเดินจากไปแล้ว

            ‘ เฮอะ  ส่งเข้าคุกงั้นรึ !! ไล่ออกงั้นรึ !! นี่หรือสิ่งที่พวกมันต้องชดใช้  แค่นี้เองเรอะ !!! กับการที่ชีวิตคนดีๆอย่าง……..’ เจ้าชายกำหมัดแน่น พยายามจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ให้ได้  ‘ ฟ้าช่างไม่ยุติธรรม  ฟ้าช่างไม่ยุติธรรม !!! ’    จากนั้นเมื่อสงบสติของตัวเองลงได้ก็กล่าวเสียงเย็นชากับซาโต้

                “ มีอะไรที่นายจะพูดอีกไหม ”        

                “ แล้วเรื่องรับตำแหน่งประธานนักเรียนคนใหม่ในวันที่……”

            “ ไม่ ” เจ้าชายกล่าวเสียงแข็ง  “ นายไปรับแทนก็แล้วกัน  คนที่ไม่สามารถปกป้องใครได้อย่างเรา  ไม่มีหน้าจะรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ”

            “ แต่เดี๋ยวสิ จะให้บอกเขาได้ยังไงว่า เจ้าชาย!! ….”

               ซาโต้ถึงกับต้องชะงักเมื่อกล่าวคำว่าเจ้าชาย     เนื่องเพราะเจ้าชายไม่ทราบหันมาจ้องมองเขาตั้งแต่เมื่อไหร่  

               “ อย่า มา เรียก ข้า ว่า เจ้าชายอีก !!! ” สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที   ซาโต้คล้ายไม่รู้จักคนๆ นี้เลยแม้แต่น้อย  “ และ ต่อจากนี้จงเรียกข้าว่า  ไซโคร แนช !!!   ในเมื่อฟ้าไม่ให้ความยุติธรรมแก่ข้า   ข้าก็จะเป็นคนที่ให้ความยุติธรรมแก่ตัวข้าเอง    ลาก่อน ซาโต้…….. ”

            จากนั้นก้าวออกจากห้องอย่างช้าๆ   ซาโต้เองไม่ทราบเป็นเพราะเหตุใดจึงไม่สามารถหยุดเขาได้   และจากนั้นนามว่า ‘ เจ้าชาย ’ ก็เริ่มหายไป  อาจจะเรียกได้ว่า  หายไปพร้อมกับ  กางเขนสีเลือด และความทรงจำของเขาก็เป็นได้……………                

                                    _______________________________________