โรงเรียนมหาโจร

ลำดับตอนที่ #28 : บทเรียนที่ 23 ความทรงจำของเจ้าหญิง และเจ้าชาย (2)

                                          บทเรียนที่ 23  ความทรงจำของเจ้าหญิง และเจ้าชาย (2)

                เจ้าชายพยายามฝ่ากลุ่มนักเรียนที่กำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่อย่างรีบร้อน   และแล้วเขาก็ต้องพบว่าเบื้องหน้าของเขาปรากฏคนสองคนยืนประจันหน้ากันอยู่  ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่เขาได้ยินมาจริงๆ ด้วย 

                  คนหนึ่งเป็นอาจารย์ในชุดมายากลกำลังยืนกอดอกอยู่    ส่วนอีกด้านหนึ่งก็เป็นอาจารย์ในชุดนินจากำลังยืนกำหมัดท่าทางอารมณ์เสียอยู่    ดูท่าทางทั้งสองคนนี้จะไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่นัก 

                  ' นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้นเนี่ย   '

             ขณะที่เจ้าชายกำลังคิดว่าจะทำอะไรต่อไปนั้น     อาจารย์ในชุดนินจา ซึ่งก็คือมาสเตอร์ชไนเดอร์ก็กล่าวขึ้น

                  " ผมคิดว่าเรื่องภายในชมรมของเรานั้น  ไม่น่าจะต้องให้คนภายนอกอย่างคุณมาออกความคิดเห็นนะครับ "

             " แต่ผมคิดว่าถึงแม้มันจะเป็นเรื่องภายในชมรมก็ตาม   แต่การสั่งทำโทษนักเรียนแรงขึ้นขนาดนี้ก็ออกจะเกินไปหน่อยกระมังครับ "

             มาสเตอร์ชไนเดอร์ท่าทางเริ่มโมโหมากขึ้นไปอีก   สิ่งที่เขาทนไม่ได้ก็คือ  การที่คนอื่นเข้ามายุ่งกับเรื่องของเขา  โดยเฉพาะเรื่องภายในชมรมนินจาของเขา  

                 " หึหึ  คุณเองจะไปรู้อะไร   การทำโทษแค่นี้สำหรับผมแล้วถือว่าเป็นอะไรที่เบามาก  และที่สำคัญถ้าหากไม่มีความอดทนให้มันมากกว่านี้ละก็จะเป็นนินจาที่ดีได้ยังไงกัน !!! "

            " เรื่องนั้นผมก็เข้าใจอยู่หรอกนะ   แต่ยังไงผมก็ยังเห็นว่ามันออกจะหนักไปหน่อยนะครับ "

            คราวนี้มาสเตอร์ชไนเดอร์ท่าทางจะหมดความอดทนเต็มทีเสียแล้ว

                " ถ้าพูดถึงขนาดนี้แล้ว  ทำไมคุณไม่ลองไปตั้งชมของคุณเอาเองละ  หรือว่าไม่มีความสามารถกันแน่ "

            คราวนี้ซาซาไรก็เริ่มเปลี่ยนสีหน้าไปเหมือนกัน

                " ไม่ต้องห่วงครับ  ผมต้องตั้งชมรมนักมายากลขึ้นมาแน่นอน   แต่คำพูดที่ว่าไม่มีความสามารถเนี่ย   ผมเองก็อยากจะให้ช่วยทดสอบดูเหมือนกันนะครับ "

            ว่าแล้วในมือซาซาไรก็ปรากฏไพ่ขึ้นมาสามใบ  

                " ถ้าคุณสามารถหลบการซัดไพ่ทั้งสามใบของผมได้โดยไม่โดนเลย  ก็ถือว่าผมไม่มีความสามารถ  แต่ถ้าคุณไม่สามารถหลบได้ละก็…………  "

            " หึหึ  'งั้นก็ได้  แล้วเราก็จะได้เห็นดีกัน "

            มาสเตอร์ชไนเดอร์ความจริงเป็นคนที่เย็นชาอยู่แล้ว   แต่พอยิ้มออกมายิ่งดูเย็นชาจนน่ากลัวกว่าเดิมอีก 

               เจ้าชายเห็นท่าไม่ค่อยดีนัก  จึงคิดว่าควรจะเข้าไปห้ามก่อนที่จะเป็นอันตรายกันขึ้น    แต่ก็ต้องถูกมือข้างหนึ่งสกัดหน้าไว้ขณะที่เขากำลังพยายามจะเข้าไปห้าม

               เจ้าของมือข้างนั้นกลับเป็นเด็กหนุ่มผมยาวคนหนึ่งในชุดเสื้อคลุมสีส้มยาว   เจ้าชายงงอยู่พักหนึ่ง   หรือว่าเด็กหนุ่มคนนี้สามารถอ่านความคิดของเขาได้   หรือว่าเด็กหนุ่มคนนี้รู้ว่าเขากำลังจะเข้าไปห้าม   ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงหยุดเขาไว้ละ

                " นะ นี่ …….."

            เจ้าชายไม่ทันจะถามอะไร   เด็กหนุ่มคนนั้นก็หันมายิ้มให้กับเจ้าชายพร้อมกล่าวอย่างช้าๆ

                " การเข้าไปห้ามมันก็ดีอยู่หรอกนะครับในฐานะกรรมการนักเรียน   แต่ผมคิดว่าถ้าคุณเข้าไปตอนนี้ละก็  ทั้งสองคนนั้นคงจะไม่พอใจแน่นอนเลย    และคุณอาจจะโดนลูกหลงเข้าไปเองก็ได้นะครับ  "

             ขณะที่เด็กหนุ่มคนนี้กล่าวก็ปรากฏลมพัดโชยขึ้นมาวูบหนึ่ง    

                  เจ้าชายเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ถึงสามารถอ่านใจของเขาได้   แต่ที่เขารู้สึกได้ก็คือ  คำพูดของเด็กหนุ่มคนนี้เชื่อถือได้จริงๆ

                 " แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น  จะให้ทั้งสองคนนั้นสู้กันจริงๆหรอ "

             เด็กหนุ่มคนนั้นพยักหน้า 

                 " แต่ก็ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ   ผมว่าผมพอมีทางแก้ได้นะครับ "

             เจ้าชายไม่กล่าวอะไรอีก   ไม่ทราบว่าเป็นเพราะไม่รู้จะกล่าวอะไร   หรือท่าทางที่น่าเชื่อถือของเด็กหนุ่มคนนี้กันแน่   แต่ตอนนี้เจ้าชายหยุดความคิดที่จะเข้าไปห้าม  และเริ่มมองดูอยู่เฉยๆแล้ว

                  นักเรียนที่ต่างกำลังมุงดูอยู่นั้นต่างพากันเงียบไปตามๆกัน   เพราะทุกคนสามารถสัมผัสได้ถึงพลังอะไรบางอย่าง   หรือเป็นพลังสมาธิที่เกิดขึ้นจากตัวอาจารย์ทั้งสองคนนั้นกัน ?

                   " คุณพร้อมแล้วหรือยังละครับ "

              ซาซาไรถามย้ำ 

                   " หึหึ ผมน่ะพร้อมตั้งนานแล้วละ   อยู่ที่คุณนั่นแหละกล้าซัดไพ่ออกมารึเปล่าก็เท่านั้น "

               " ถ้าอย่างนั้นก็รับมือได้ครับ !!! "         

               ว่าแล้วซาซาไรก็ซัดไพ่ใบที่หนึ่งออกไป   ความเร็วของไพ่ใบนี้เรียกได้ว่า  แทบจะไม่เร็วเลยก็ว่าได้    ไพ่ของซาซาไรพุ่งลอยไปลอยมาตามลมอย่างช้าๆ    

                   ไม่ว่าใครก็ดูออกไพ่ใบนี้ไม่มีทางซัดถูกมาสเตอร์ชไนเดอร์ได้แน่นอน   ต่อให้ไม่ใช่มาสเตอร์ชไนเดอร์ก็ไม่มีทางถูกไพ่ใบนี้ซัดถูกแน่นอน   

                   เจ้าชายที่ดูอยู่ก็คิดเช่นกัน   พร้อมกับหันหน้าไปกล่าวกับเด็กหนุ่มในเสื้อคลุมสีส้ม

                    " ท่าทางไพ่ใบนี้จะต้องเสียเปล่าเสียแล้วสิ " 

               แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับกล่าวพร้อมกับแย้มยิ้มว่า

                   " ไม่หรอกครับ  ไพ่ที่ซัดไม่ถูกตัวแบบนี้แหละครับ  น่ากลัวที่สุด"

               " หมายความว่ายังไงไพ่ที่ซัดไม่ถูกตัวถึงน่ากลัวที่สุด "

               " นั่นก็เพราะว่ายังไม่ถูกตัวยังไงละครับ  ถึงได้น่ากลัวที่สุด   ก็เหมือนกับกระบี่เวลาที่ถูกแทงออกแต่ยังไม่ถูกตัวนั่นแหละครับ  แม้ในตอนนั้นจะถือได้ว่าเป็นสภาวะที่อ่อนแอที่สุดของกระบี่ก็ตาม   แต่ก็ถือได้ว่าเป็นสภาวะที่น่ากลัวที่สุด "

               กล่าวถึงตรงนี้เจ้าชายก็เริ่มเข้าใจแล้วเช่นกัน   เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าเด็กหนุ่มคนนี้สามารถมองการต่อสู้ออกได้ถึงขนาดนี้    ใช่แล้วละ ไพ่ที่ยังซัดไม่ถูกตัวถึงจะเรียกได้ว่าน่ากลัวที่สุด   ก็คงเปรียบเสมือนปืนที่ยิงกระสุนออก แต่ยังไม่ถูกตัวนั่นเอง       นั่นก็เพราะว่าเราไม่มีทางคิดได้เลยว่ามันจะมาถูกตัวของเราเมื่อไหร่  และหากยิ่งคิดมากก็ยิ่งต้องเสียสมาธิ   ยิ่งต้องเกิดความกังวล   หากไม่มีพลังสมาธิเพียงพอก็คงต้องโดนเข้าแน่นอน

                    ไพ่ใบนี้จึงนับได้ว่าน่ากลัวมากสำหรับมาสเตอร์ชไนเดอร์นั่นเอง

                   ไพ่ของซาซาไรยังคงลอยไปลอยมาอย่างไร้ทิศทาง  คล้ายเป็นนกไปที่บินเล่นไปมาอยู่กลางอากาศ   หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นอาจจะต้องเสียสมาธิจนคลุ้มคลั่งไปแล้ว 

                   แต่มาสเตอร์ชไนเดอร์ยังคงยืนอยู่กับที่ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  

                   ไพ่ใบนี้คล้ายต้องการทดสอบความอดทนของทั้งสองคน    

                    ไพ่ยังคงลอยไปลอยมาอย่างไร้ทิศทาง   มันคล้ายรอคอยโอกาสจู่โจมใส่มาสเตอร์ชไนเดอร์ในทันทีที่มีจังหวะ  

                     และแล้วไพ่ก็เริ่มลอยขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ    หากมาสเตอร์ชไนเดอร์แหงนหน้ามองตามไพ่ไปในตอนนี้ละก็จะต้องโดนแสงอาทิตย์เข้าเต็มๆ ตาแน่นอน 

                     มาสเตอร์ชไนเดอร์ไม่ได้แหงนหน้ามองไพ่ใบนั้น       

                    และทันใดนั้นไพ่ใบนั้นก็พุ่งดิ่งลงมาใส่กลางหัวมาสเตอร์ชไนเดอร์      กลางหัวนั้นถือว่าเป็นหนึ่งจุดบอดที่สำคัญของคนเราเลยทีเดียว   นั่นเพราะหากเราไม่ได้แหงนหน้ามองขึ้นย่อมไม่มีทางรู้ได้แน่ว่ามีอะไรอยู่ที่กลางหัวของเรา   ยิ่งในสภาวการณ์เช่นนี้แล้วด้วย     ไม่ว่าใครก็ดูออกว่ามาสเตอร์ชไนเดอร์ต้องโดนไพ่ใบนี้แน่นอน              

                   และก็เป็นจริงดังคาดไพ่ปักใส่หัวของมาสเตอร์ชไนเดอร์แล้วจริงๆ    เสียงนักเรียนบางคนอุทานขึ้น  ไม่ทราบว่าเป็นความดีใจหรืออะไรก็ตาม   ส่วนซาซาไรนั้นไม่ได้ยิ้มขึ้นเลยแม้แต่น้อย  กลับปั้นหน้าเคร่งเครียดกว่าเดิมเสียอีก

                    เสียงนักเรียนอุทานขึ้นได้ไม่นานก็ต้องเงียบไปในทันใด   นั่นเพราะมาสเตอร์ชไนเดอร์ที่ยืนอยู่ตอนนี้กลายเป็นท่อนไม้ไปเสียแล้ว 

                    แล้วมาสเตอร์ชไนเดอร์ตัวจริงอยู่ที่ไหนกันตอนนี้   ?

              " ฟุบ !!! "

              ควันปรากฏขึ้นเบื้องหลังของซาซาไรด้วยความเร็วสูง   มาสเตอร์ชไนเดอร์เมื่อปรากฎกายขึ้นก็ซัดมีดนินจาใส่ไพ่ที่เหลือสองใบในมือของซาซาไรทันที

                  ที่แท้มาสเตอร์ชไนเดอร์กลับวางแผนทำลายไพ่ที่เหลือสองใบของซาซาไรทิ้ง   นั่นก็เพราะหากไม่มีไพ่เหลือให้ซัดซาซาไรก็จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้   

             แต่แล้วไม่ทันที่มีดของมาสเตอร์ชไนเดอร์ที่ถึงตัวของซาซาไรตัวของซาซาไรก็เกิดระเบิดขึ้น    ไพ่หลายร้อยใบกระจายออกมาจากตัวซาซาไร

                 แล้วซาซาไรตอนนี้หายไปไหนแล้ว ?

                  " ฟุป !!! "

              ท่อนไม้ของมาสเตอร์ชไนเดอร์ถูกผ่าออกเป็นสองส่วน  ปรากฏเป็นตัวคนผู้หนึ่งออกมาระหว่างท่อนไม้นั่น    

                   ใช่แล้วคนๆนั้นไม่ใช่ใคร  แต่เป็นซาซาไรนั่นเอง

                   เสียงนักเรียนหลายคนปรบมือแสดงความชอบใจ   นั่นทำให้มาสเตอร์ชไนเดอร์เกิดความโมโหขึ้นอย่างมาก 

                   " ไพ่ใบแรกผ่านไปแล้ว  เสียดายเหลือเกินที่ไม่โดนนะครับ   แต่ถ้าคิดจะทำลายไพ่ของผมละก็คงจะง่ายไปหน่อยกระมังครับ "

            ซาซาไรแย้มยิ้ม  จากนั้นก็คลี้ไพ่ที่อยู่ใบมือทั้งสองใบออกเป็นเชิงให้รู้ว่าการซัดไพ่ครั้งต่อไป  จะเป็นการซัดไพ่ทั้งสองใบนี้พร้อมกัน   ซึ่งกฎไม่ได้บอกว่าห้ามซัดพร้อมกันเพียงแต่บอกว่า  ถ้าสามารถหลบการซัดไพ่ทั้งสามใบได้ถือว่าชนะ   ข้อนี้มาสเตอร์ชไนเดอร์ก็รู้เช่นกัน   

                " หึหึ ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามัวโอ้เอ้อยู่เลย   รีบๆลงมือมาเลย  จะได้รู้ผลกันสักที !! "

            " ถ้าอย่างนั้นก็น้อมรับคำขอครับ "

            ว่าแล้วซาซาไรก็ซัดไพ่ออกในทันที     เห็นอยู่ว่าซาซาไรซัดไพ่ทั้งสองใบ   แต่ไพ่กลับพุ่งออกมาแค่ใบเดียวเท่านั้น   แล้วอีกใบหนึ่งหายไปไหนกันแน่ ?

            ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดแล้ว  ไพ่ของซาซาไรใบนี้ไม่เชื่องช้าเหมือนเช่นใบแรก  แต่พุ่งเข้าใส่มาสเอตณืชไนเดอร์ด้วยความเร็วสูง    ไพ่พุ่งต่ำลงเลียดกับพื้นเข้าใส่มาสเตอรไนเดอร์ 

                 มาสเตอร์ชไนเดอร์กระโดดหมุนตัวหลบไพ่ของซาซาไรได้อย่างหวุดหวิด    แต่แล้วพอไพ่พุ่งผ่านมาสเตอร์ชไนเดอร์ไปไม่ทันไร   ไพ่ก็ขยายใหญ่ขึ้นจนแทบจะเท่ากับตัวของมาสเตอร์ชไนเดอร์

                 ไพ่ใบยักษ์หมุนกลับเข้าใส่หลังของมาสเตอร์ชไนเดอร์ด้วยความเร็วสูง      ขนาดของไพ่นั้นเพียงพอจะให้โดนตัวมาสเตอร์ชไนเดอร์ได้อย่างง่ายๆ  ไหนเลยรวมกับความเร็วของไพ่อีก   เห็นได้ชัดว่ามาสเตอร์ชไนเดอร์ต้องโดนไพ่ใบนี้เข้าแน่ๆ  

                  แต่แล้วร่างของมาสเตอร์ชไนเดอร์ก็แยกออกเป็นสองร่างในทันใด    ร่างหนึ่งของมาสเตอร์ชไนเดอร์ถูกไพ่ใบยักษ์ซัดใส่แต่ก็กลายเป็นท่อนไม้อีกเช่นเคย    ส่วนอีกร่างหนึ่งนั้นหมุนตัวขึ้นไปเหยีบบนท่อนไม้พร้อมกับยิ้มกอดอกด้วยความยินดี

                   " หึหึ คราวนี้เราก็รู้ผลกันแล้วสินะว่าใครกันที่มีความสามารถ "

               ไพ่ทั้งสามซัดไม่ถูกมาสเตอร์ชไนเดอร์จริงๆ   แต่ซาซาไรกลับไม่ได้แสดงสีหน้าว่าพ่ายแพ้เลยแม้แต่น้อย   กลับแย้มยิ้มออกมาเสียด้วยซ้ำ

                   " ใช่แล้วละครับ  เท่านี้เราก็รู้ผลแพ้ชนะกันแล้ว "

               มาสเตอร์ชไนเดอร์เมื่อเห็นท่าทีของซาซาไรก็รู้ว่าผิดท่าเสียแล้ว   และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ  ไพ่ใบหนึ่งพุ่งเข้าใส่มาสเตอร์ชไนเดอร์ด้วยความเร็วสูงจากด้านบน

                    คราวนี้ต่อให้มาสเตอร์ชไนเดอร์มีความสามารถเพียงไหน  หรือเร็วเพียงใดก็ต้องถูกไพ่ใบนี้เข้าแน่นอน    

                    ที่แท้ตอนที่ซาซาไรซัดไพ่นั้นไม่ได้ซัดออกทั้งสองใบพร้อมกัน   แต่จงใจทำให้เหมือนกับซัดออกสองใบ   และที่ทำให้ไพ่กลายเป็นใบยักษ์นั้นก็เพื่อหลอกล่อความสนใจของมาสเตอร์ชไนเดอร์  โดยอาศัยจังหวะที่มาสเตอร์ชไนเดอร์หมุนตัวกลางอากาศ  ซึ่งใช้จุดอับในการมองเห็นในตอนนั้นซัดไพ่ใบสุดท้ายขึ้นไปรออยู่แล้ว

                      มาสเตอร์ชไนเดอร์เองก็รู้แล้วว่าตนเองจะต้องพ่ายแพ้แน่นอน  

                       แต่แล้วเหตุการณ์ก็แปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว     ลมวูบหนึ่งพัดผ่านมาอย่างรวดเร็ว   ความรุนแรงของลมนั้นเพียงพอจะให้ไพ่ของซาซาไรเปลี่ยนทิศทางไปในทันที  

                      ไพ่ของซาซาไรถูกลมพัดตกลงกับพื้นในทันที   

                       เสียงนักเรียนหลายคนกล่าวขึ้นอื้ออึงไปหมด   ไม่ว่าใครก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร 

                       แต่มีเพียงคนๆหนึ่งที่พอจะรู้ว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร   นั่นก็คือ เจ้าชายนั่นเอง

                       " นี่ นาย……. "

                  เด็กหนุ่มแย้มยิ้ม

                       " อะไรหรอครับ "

                 " เป็นฝีมือนายใช่ไหม "

                 " ไม่ใช่หรอกครับ แต่เป็น………. "  เด็กหนุ่มคนนั้นมองไปเบื้องหน้า  จากนั้นก็หันกลับมาหาเจ้าชาย  " เป็นฝีมือของลมต่างหาก "      

                      " เอาละครับ  ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ "

                 ว่าแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว

                       " ดะ เดี๋ยวก่อนสิ "  

                 เจ้าชายจะถามอะไรก็ไม่ทันการณ์เสียแล้ว     แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไรนักถ้าคุณได้มาอยู่ในโรงเรียนนี้     

                       ต้องเป็นฝีมือของเด็กหนุ่มคนเมื่อสักครู่นี้เป็นแน่   เด็กหนุ่มคนนี้คำนวณออกแต่แรกแล้วงั้นหรือ  ว่าจะต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้     แต่การกระทำเช่นนี้ไม่เท่ากับว่าทำให้ซาซาไรพ่ายแพ้งั้นหรือ ?

                " ดูท่าทางผมจะเป็นคนที่ไม่มีความสามารถจริงๆ เสียด้วย   ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องชมรมของคุณ "

               ซาซาไรกล่าวอย่างเหนื่อยใจ   จากนั้นก็เตรียมจากไป    ส่วนมาสเตอร์ชไนเดอร์ไม่ได้มีท่าทีว่าดีใจเลยแม้แต่น้อย    เขาเองก็ทราบดีง่าหากเมื่อสักครู่นี้ไม่ใช่โชคช่วยเขาเองก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้แน่นอน

                   มาสเตอร์ชไนเดอร์ได้แต่ยืนนิ่งเงียบไม่กล่าวอะไร

                   " ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ "   ซาซาไรโค้งเล็กน้อยจากนั้นก็เดินจากไป   แต่ก็หันกลับมากล่าวอีกประโยคหนึ่ง  " อ่อ เกือบลืมไป   เรื่องตั้งชมรมนักมายากลเนี่ย  ผมต้องตั้งมันขึ้นมาแน่นอนครับ   แล้วพบกันใหม่ครับ  "

              และแล้วซาซาไรก็เดินจากไป  ทิ้งมาสเตอร์ชไนเดอร์ให้ยืนขบฟันอยู่ตรงนั้นด้วยความหัวเสีย

             หลังจากวันนั้นผ่านไปเจ้าชายก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองงานยุ่งขึ้นเรื่อยๆ  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน   เรื่องชมรม  หรือเรียนกรรมการนักเรียน   แต่เขาก็รู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นมาบ้าง  นั่นก็เพราะโซเฟียเริ่มทำงานในฐานะกรรมการคนหนึ่งได้ดีขึ้นเรื่อยๆ    เป็นการแบ่งเบาภาระของเขาไปเยอะเลยทีเดียว   

                 เจ้าชายเองยังเคยคิดไว้เลยว่า   ถ้าเขาต้องเป็นประธานนักเรียนจริงๆ คงจะต้องบ้าตายก่อนแน่นอน    แต่สิ่งที่ทำให้เจ้าชายรู้สึกดีที่สุดตอนนี้ก็คือ   เขาพบกับรีน่าบ่อยขึ้นเรื่อยๆ   และรู้สึกว่าจะค่อยๆสนิทกับมากขึ้นเรื่อยๆเสียด้วย   

                ซึ่งอีกไม่นานก็จะเป็นวันหยุดพิเศษของทางโรงเรียน  และช่วงนั้นก็จะเป็นวันเกิดของเขาด้วย     เขาจึงคิดว่าจะชวนรีน่าไปเที่ยวด้วยกันสักหน่อย    

                แต่พอคิดขึ้นมาทีไรเขาก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาทุกที  จะบอกว่าอายก็คงไม่ใช่   แต่ก่อนที่ถึงวันเกิดของเขานั้นเขาเองก็ตั้งความหวังไว้ว่าจะต้องสอบเป็นพาลาดินให้ได้เสียก่อน  ( พาลาดิน เป็นหนึ่งในระดับของชมรมนักสู้ศักดิ์สิทธ์  ซึ่งผู้ที่สามารถสอบเป็นพาลาดินได้นั้นถือว่าต้องเป็นคนที่เก่งมากๆเลยทีเดียว  และคนที่สามารถสอบเป็นพาลาดินได้ในตอนนี้ยังไม่มีเลยแม้แต่คนเดียว  ) 

             แค่คิดว่าจะต้องสอบเป็นพาลาดินให้ได้ขึ้นมาก็ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยมากๆแล้ว   แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องทำให้ได้    

                 ว่าแล้วเจ้าชายก็เตรียมตัวเพื่อที่จะไปสอบที่ชมรมนักสู้ศักดิ์สิทธ์ในทันที

              ชมรมนักสู้ศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ได้ตั้งอยู่ภายในตึกอาคารชมรม    แต่ตั้งอยู่บริเวณด้านหลังของโรงเรียน   นั่นก็เพราะชมรมนี้ใช้เนื้อที่ค่อนข้างเยอะ     และตัวชมรมนั้นก็ไม่ใช่ตึก   แต่เป็นโบสถ์ใหญ่หลังหนึ่ง 

              สองข้างประตูหน้าชมรมนั้นตั้งไว้ด้วยรูปปั้นนักรบสีขาวงามสง่า  

                   พอก้าวเข้าไปในชมรมก็ปรากฏทางแยกซ้ายขวาเป็นทางยาว   ส่วนด้านหน้านั้นเป็นห้องสำหรับทำพิธีการต่างๆ    

                  เจ้าชายเดินตรงเข้าไปยังห้องพิธีก็พบกับหลวงพ่อในชุดเสื้อคลุมสีดำ   บนเสื้อคลุมมีรูปกางเขนสีขาวอยู่       

                " ผมมาแล้วครับ "

             หลวงพ่อ หรืออาจารย์ประจำชมรมหันมายิ้มให้กับเจ้าชาย   ท่าทางสงบนิ่งยิ่งนัก 

                  เจ้าชายมองไปรอบๆ ก็ปรากฏนักเรียนประจำชมรมไม่มากนัก   ขณะที่กำลังจะกล่าวถามอะไรบางอย่าง   ก็ปรากฏคนๆหนึ่งเดินเข้ามาหาเจ้าชาย 

                  " แกกำลังมองหาชั้นอยู่งั้นรึ "

              ชายรูปร่างอ้วนใหญ่คนหนึ่งกล่าวขึ้นด้านหลังเจ้าชาย 

                  " ไม่ต้องห่วงหรอกนะ  ตำแหน่งพาลาดินยังไงๆซะ  มันก็ต้องเป็นของชั้นเข้าใจไว้ด้วย "

              ชายคนยืนหน้าเข้ามาใกล้จนหนวดของชายคนนั้นแทบจะติดกับหน้าของเจ้าชายพร้อมนั้นกล่าวด้วยความมั่นใจ    

                  " ชิ อย่างแกหรือจะเอาตำแหน่งพาลาดิน ชั้นต่างหากละที่จะเป็นคนเอาตำแหน่งพาลาดิน  "

                 เสียงนั้นกล่าวขึ้นจากด้านหลังชายอ้วนใหญ่   กลับปรากฏชายรูปร่างผอมสูงคนหนึ่งเดินเข้ามา  ดูท่าทางเป็นคนที่มีความมั่นใจไม่แพ้ชายอ้วนใหญ่เลยทีเดียว

             หลวงพ่อคล้ายกับชินกับท่าทางของคนทั้งสองคนนี้แล้ว  จึงกล่าวขึ้นอย่างเรียบๆ

             " เอาละที่พวกเจ้ามาในวันนี้นั้นหมายความว่าพวกเจ้าพร้อมที่จะสอบเลื่อนขั้นเป็นพาลาดินใช่แล้วหรือไม่ "

                 " แน่นอนอยู่แล้วครับ "

             ชายผอมสูงเป็นคนตอบ 

                 " แล้วเจ้าละ ออกัส "  หลวงพ่อถามชายอ้วนใหญ่ หรือออกัส

                " แน่นอนอยู่แล้ว  และคนที่เป็นก็ต้องมีแต่ผมคนเดียวเท่านั้น "

            ส่วนเจ้าชายไม่รอช้าตอบไปในทันที

                 " ส่วนผมถึงแม้จะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่   แต่ก็คิดว่าพร้อมแล้วละครับ "

             หลวงพ่อเมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าชายก็ยิ้มขึ้นมา  เหมือนกับพอใจในคำพูดเช่นนี้มากกว่า              

                 ออกัส กับชายผอมสูงเมื่อเห็นหลวงพ่อยิ้มให้กับเจ้าชายก็ส่งสายตาชิงชังให้กับเจ้าชาย   แต่เจ้าชายแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น     นั่นยิ่งสร้างความโมโหให้แก่ทั้งสองคนเข้าไปอีก

                 " เอาละถ้าพวกเจ้าพร้อมกันแล้วละก็ตามพ่อมาทางนี้เลย  "

             ว่าแล้วหลวงพ่อก็พาทั้งสามคนออกจากห้อง  และเดินไปทางขวาของทางแยก    ทั้งสามเดินตรงไปเรื่อยๆไม่ทราบว่าในใจมีความรู้สึกอย่างไร    ส่วนเจ้าชายนั้นรู้สึกแค่ว่าเขาไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อย   แต่เขาก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด

                     เมื่อเดินมาจนสุดทางเดินก็พบกับประตูบานใหญ่หลวงพ่อค่อยๆ ผลักประตูนี้ออกอย่างช้าๆ   ภายในห้องมืดมิดยิ่งนัก

                    " พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อนนะ "

                จากนั้นหลวงพ่อก็เดินตรงเข้าไปยังห้องที่แสนมืดมิดนั้น  โดยที่ไม่ได้จุดไฟเลยแม้แต่น้อย    

                    " เอาละ พวกเจ้าเข้ามาได้แล้ว  พวกเราจะเริ่มการทดสอบนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป   ขอให้เจ้าพวกเตรียมตัวให้พร้อมด้วย "       

                  " โอ๊ยๆๆๆ "   เจ้าชายร้องออกมาเมื่อถูกนิ้วกดลงที่แผล  " เล่นอะไรนี่ยมันเจ็บนะ  "

                  " แหม  ก็แค่อยากรู้นี่หน่าว่าเจ็บจริงรึเปล่า "   รีน่าหัวเราะอย่างชอบใจ

                        ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว    เจ้าชายหลังผ่านการสอบออกมาก็พบกับรีน่าที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าหอโดยบังเอิญ    รีน่าตอนที่เห็นเจ้าชายตอนแรกถึงกับตกใจที่ทำไมเจ้าชายถึงได้มีบาดแผลมากมายถึงขนาดนี้   จึงรีบไปเอาเครื่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาช่วยจัดการกับบาดแผลให้   และทั้งสองคนก็มานั่งกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นี่จนถึงตอนนี้  

                       " ทำไมต้องทดสอบอะไรกันแบบนี้ด้วยนะไม่เข้าใจเลย "

                  " ก็ถ้าไม่ทดสอบโหดๆ ป่านนี้คนก็คงสอบผ่านกันหมดแล้วละ "   เจ้าชายหน้ามุ่ย  แต่พอหันไปสบตากับรีน่าแล้วก็อดที่จะเขินอายไม่ได้    

                         " ฮืมม์  อากาศใต้ต้นไม้นี้ดีอย่างนี้นี่เองนะเนี่ย  เพิ่งจะรู้   มิน่าละชอบมานั่งที่นี่คนเดียว  "    รีน่าสูดหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมกับมองไปรอบๆ

                         " ใช่แล้วละ เราชอบมานั่งใต้ต้นไม้ต้นนี้มากเลย   มันทำให้เรารู้สึกมีสมาธิ และก็เวลาที่มีอะไรเครียดๆ ก็เหมือนกับเจ้าต้นไม้ต้นนี้มันคอยรับฟังปัญหายังไงก็ไม่รู้ "

                   " อืม ว่าแต่เธอสอบผ่านไหม "

                   เจ้าชายยิ้มเจือนๆ " เหอๆ ขอโทษทีนะ  แต่เราไม่ผ่านละ "

                " หรอ น่าสงสารจริงๆนะ "

                " แต่ยังไงเราก็จะพยายามสอบต่อไปเรื่อยๆ  จนกว่าจะผ่าน ยังไงถ้าเราพยายามต่อไปเรื่อยๆ ก็ต้องสำเร็จแน่นอน "

                " อืม อย่างนั้นแหละดีแล้ว "  รีน่ายิ้มให้กับเจ้าชาย   " อืม ว่าแต่หลังจากเข้าไปในห้องนั้นแล้วเกิดอะไรขึ้นหรอ "

                " จะให้เล่าจริงๆ อะหรอ  "

                รีน่าไม่ตอบแต่พยักหน้าแทน 

                เจ้าชายทอดสายตามองไปยังท้องฟ้า  จากนั้นค่อยๆเล่าเรื่อดงให้รีน่าฟัง      รีน่าพอฟังจบก็มองเจ้าชายด้วยความแปลกใจ

                    " โห งั้นนายก็เก่งมากเลยสิ  ที่รอดออกมาได้เนี่ย "

                " มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก  เพราะถ้าเก่งจริงก็คงจะสอบผ่านไปแล้วละ "

                " แล้วที่ว่าต้องเอาชนะคนยี่สิบคนให้ได้ด้วยตัวคนเดียวนี่จริงหรอ "

                " อืม ก็จริงน่ะสิ "

                รีน่าถอนหายใจ

                    " เอาเถอะ  ยังไงก็ขอให้พยายามให้ได้เป็นพาลาดินสมใจละกันนะ   ว่าแต่อาทิตย์หน้าก็มีวันหยุดพิเศษของทางโรงเรียนด้วยสินะ  นายกะว่าจะไปไหนหรอ "

                พูดถึงตรงนี้เจ้าชายก็เริ่มหน้าแดงแล้ว

                     " เราหรอ อืม "    ยิ่งโดนรีน่าจ้องมาอย่างนี้แล้วยิ่งเขินเข้าไปใหญ่   

                     " ก็กะว่าจะสอบเป็นพาลาดินให้ได้ก่อนนะ   แต่ดูท่าคงจะไม่ทันแล้วละ "   เจ้าชายพยายามรวบรวมความกล้า   " แล้วเธอละ "

                " เราหรอ ก็ไม่รู้เหมือนกัน  ถ้าหากว่ามีชวนออกไปเที่ยวก็คงดีสินะ "

                " อ่า  แล้วมีคนชวนไปเที่ยวแล้วหรือยังละ "  เจ้าชายพยายามกลั้นความกลัวไว้  

                    " ก็ ยังหรอกนะ "

                " แล้วอยากไปไหนละ "

                " ก็แล้วแต่คนชวนอีกนั่นแหละ "   รีน่าหันมายิ้มให้กับเจ้าชาย  เหมือนจะให้เจ้าชายเป็นคนชวนให้ได้  

                      " อ่า  ถ้าเป็นสวนสนุกอีโคแลนด์ละเป็นยังไง  ไม่ไกลด้วย  "  

                " อืม ก็ดีนะ "   รีน่ายังคงจ้องมองเจ้าชายอยู่   " แหมแต่ก็นะ  นายถามอย่างกับจะชวนเราไปเลยนะ "

                 " กะ ก็ "  เจ้าชายหลบตารีน่า  จากนั้นไม่ทราบว่าเขาเอาความกล้ามาจากไหน  กล่าวออกไปในทันที

                       " ถ้าไม่รังเกียจจะไปเที่ยวสวนสนุกกับเราไหมละ "

                 โลกทั้งโลกคล้ายหยุดหมุนเจ้าชายมีความารู้สึกเหมือนกับถูกหยุดเวลาเอาไว้     

                       รีน่าแอบยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็ตอบเจ้าชายไปว่า 

                      " อืม ขอคิดดูก่อน "   เจ้าชายถึงกับแทบอยากจะขุดหลุมฝังตัวเอง    รีน่าสังเกตได้ก็แอบขำอยู่นิดๆ   จากนั้นก็กล่าวต่อไปว่า     " เอาละคิดเสร็จแล้ว  เราตกลง "   

                 เจ้าชายเมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็ดีใจจนแทบจะกระโดดขึ้นมาเลยทีเดียว   แต่เขาก็ต้องพยายามสะกดความดีใจเอาไว้

                       " แล้วว่าแต่เราจะไปวันไหนดีละ "   เจ้าชายถามอย่างดีใจ

                  " เอาเป็นวันพฤหัสดีไหม  เราขอทำการบ้านให้เสร็จก่อนหนึ่งวัน "

                  วันพฤหัสงั้นรึ   วันนั้นเป็นวันเกิดของเจ้าชายนี่หน่า    เจ้าชายรู้สึกโชคดีที่สุดในโลกเลยจริงๆ  นี่คงจะต้องเป็นวันเกิดที่ดีที่สุดของเขาแน่นอน

                        " โอเค  งั้นเป็นวันพฤหัสหน้าละกันนะ "

                   " อืม "  รีน่าค่อยๆ ลุกขึ้น    ลมพัดทำให้ผมของเธอถูกพัดไปพร้อมกับสายลม   ช่างเป็นเจ้าหญิงที่แสนสวยจริงๆ   เจ้าชายคิดเช่นนั้น      " ถ้าอย่างนั้นเราขอตัวก่อนนะ  ต้องรีบไปทำการบ้านน่ะ "  รีน่ากล่าวจากนั้นโบกมือให้กับเจ้าชาย

                         " ได้ๆ งั้นไว้เจอกันนะ "

                    เจ้าชายโบกมือให้กับรีน่า   ก่อนที่รีน่าจะเดินจากไป      เจ้าชายไม่เคยคิดว่าเลยเขาจะโชคดีได้ถึงเพียงนี้     ดูท่าทางวันเกิดของเขาคราวนี้จะต้องเป็นวันที่เขาจดจำไปอีกนานแสนนานเลยทีเดียว   

                          เขาจะชวนเธอไปเล่นเครื่องเล่นอะไรดีนะ   หรือจะชวนไปกินอะไรดี      หลังจากคิดอยู่ได้สักพักเจ้าชายก็ค่อยๆลุกขึ้น   เตรียมตัวกลับเข้าหอ

                          ลมพัดเย็นสบายจริงๆ   ถ้าความสุขอยู่กับเราเรื่อยๆ อย่างนี้ก็คงดีสินะ…………..

                                    _______________________________________