โลกาวินาศ.....วันสิ้นโลก

บทนำ

ณ.ใจกลางกรุง

เช้าวันจันทร์ที่24 กันยายน  ค.ศ.2042

หนุ่มน้อยหน้าหวานกำลังเดินอย่างเร่งรีบเพื่อไปพรีเซนต์โปรเจคเรียนจบของตนที่กำลังจะเริ่มในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

ที่ต้องรีบอยู่ตอนนี้ก็เพราะเมื่อคืนซ้อมพรีเซนจนดึกเกินไป จึงทำให้เขาตื่นสาย แต่จะให้ทำยังไงล่ะ เขาก็ยอมยืดอกรับนะว่าเขามันคนโง่ สมองช้าไปนี๊ด ความจำก็ไม่ค่อยจะดี อุตสาหะพากเพียรจนมาถึงปีสุดท้ายได้ทันเพื่อนๆก็ถือว่าเก่งมากแล้วนะ

"ดีนะที่หออยู่ใกล้ ไม่งั้นคงไม่ได้จบแน่เรา เห้อ"

หนุ่มน้อยบ่นกับตัวเองพรางรีบจ้ำเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่ได้รับรู้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองและมนุษยชาติทั้งหลายในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเลย

"ตู้มมมมม..มม.มม.."

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว จนรู้สึกแก้วหูสั่นสะเทือนอื้ออึง ส่งเสียงวิ้งวิ้งอยู่ในหู

ตอนนี้ เจ้าป่า หนุ่มนักศึกษาผู้โชคร้ายที่ดันตื่นสายวันนี้ กำลังยืนเบลอเพราะรู้สึกหูดับฉับพลัน จากเสียงที่ดังสนั่นหันไปมองรอบข้างอย่างช้าๆ แบบเบลอๆ

"นี่มันเห**อะไรกันครับเนี่ย"

เจ้าป่ามองดูก้อนหินขนาดยักษ์ที่ครูดไปกับพื้นถนนจนเป็นทางยาวเนื่องจากพุ่งตกลงมาด้วยความเร็วสูง

ผู้คนรอบด้านตกใจและแตกตื่นฮือฮากันเป็นอย่างมาก....แต่...โชคชะตายังเล่นตลก ตกใจกันได้ไม่ถึง5นาที ก็ได้ยินเสียงตู้มดังสนั่นตามมาติดๆอีกหลายๆครั้ง ใช่แล้ว นี่คือปรากฏการณ์ฝนอุกาบาตตกใส่โลกครั้งยิ่งใหญ่เลยก็ว่าได้ ตกแบบไม่มีอะไรกั้น ตกแบบไม่มีแจ้งเตือนให้ผู้คนได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยสักนิด

ผู้คนต่างแตกตื่นวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง หลายคนวิ่งหนีเข้าไปหลบตามอาคารต่างๆ แต่บางคนก็โชคร้ายเกินไป วิ่งหนียังไม่ทันหาที่หลบได้ก็โดนอุกาบาตหล่นทับแบบไม่ได้มีโอกาสได้บอกลาใครทั้งสิ้น เหตุการณ์ชุลมุนอยู่เกือบๆหนึ่งชั่วโมงก็เริ่มสงบลง ผู้คนนิ่งเงียบฟังเสียงการตกกระทบอยู่สักพักก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก คิดว่าเรื่องร้ายๆคงจบลงแล้ว

หลังจากเหตุการณ์เริ่มสงบลงผู้คนเริ่มทยอยออกมาจากอาคารต่างๆมองออกไปด้านนอกอย่างสลดใจ มีคนหลายคนที่เสียชีวิตอยู่ใต้ก้อนหินยักษ์นั่น และอีกหลายร้อยคนที่บาดเจ็บจากการโดนสะเก็ดหิน บาดเจ็บจากการวิ่งชนกันบ้าง ล้มบ้างอีกนับร้อยๆคน เสียงไซเรนรถพยาบาล และรถกู้ภัยหลายหน่วยดังกระหึ่มขึ้น เผื่อเข้าช่วยเหลือผู้คนที่ได้รับผลกระทบในเหตุการณ์ครั้งนี้

เจ้าป่าค่อยๆเดินออกมาจากร้านมินิมาร์ทเล็กๆที่เขาวิ่งหนีเข้าไปหลบอย่างช้าๆ ยืนมองรอบตัวด้วยสมองที่ยังมึนงง เขายืนอยู่หน้าร้านซักพัก ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น

เมื่อหันไปมองก็ต้องตกใจ ภาพคุณยายคนนึงที่เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยฝุ่นและคราบเลือดกำลังใช้ปากกัดคอของหญิงสาวคนที่กรีดร้องอยู่อย่างน่ากลัว

"ช่วยด้วยยยย อีป้านี่เป็นบ้าอะไร มากัดฉันทำไมเนี่ย"

พี่กู้ภัย2คนวิ่งเข้าไปพยายามช่วยหญิงคนนั้น คนนึงดึงหญิงชราคนนั้นออกไป ส่วนอีกคนก็ช่วยดูแผลของเหยื่อคนนั้นทันที

"เดี๋ยวคุณผู้หญิงกดผ้าไว้นะครับกดแน่นๆเลย เลือดจะได้หยุดไหล คุณ คุณ คุณผู้หญิงได้ยินผมมั้ยครับ "

หญิงสาวคนนั้นนั่งนิ่งไม่ส่งเสียง และไม่ขยับร่างกายแม้แต่น้อย สักพักเธอค่อยๆหันไปหากู้ภัยคนนั้น ดวงตาของเธอขาวขุ่นดูน่ากลัว เพียงแปบเดียวเธอก็กระโจนใส่กู้ภัยอย่างรวดเร็วและกัดเข้าที่ใบหน้าเขาจนเนื้อหลุดออกมา ดูน่าสยดสยองยิ่งนัก

"อ๊ากกกก คุณกัดผมทำไมเนี่ย"

กู้ภัยผู้โชคร้ายถามเธอ แต่ยังไม่ทันได้คำตอบใดก็มีผู้ชายอีก2คนวิ่งเข้ามากัดกระชากที่คอของเขาจากด้านหลัง

เจ้าป่ายืนมองความโกลาหลรอบด้านอย่างไม่เชื่อสายตา ผู้คนดูราวกับสัตว์ป่าดุร้ายวิ่งไล่กัดกันอย่างวุ่นวาย คนนั้นกัดคนนี้ พอคนนี้ถูกกัดก็ลุกวิ่งไปกัดคนนู้น และกัดๆๆๆๆ กันต่อๆไปเรื่อย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครก็ได้ตอบผมที

" *** หยั่งกะหนังซอมบี้นรกคลั่งเลย นี่มันวันโลกาวินาศชัดๆ "

ขณะที่เจ้าป่ากำลังยืนมองรอบๆตัวอย่างอึ้งๆ ก็มีเด็กน้อยอายุราวๆ10ขวบคนนึงกำลังวิ่งเข้าหาเขาอย่างมุ่งร้าย

"โอ้ ไม่นะ ม่ายยยยยยย...."

"ติ๊ดติ๊ดติ๊ด....ติ๊ดติ๊ดติ๊ด....ติ๊ดติ๊..... ปึ๊ก"

เสียงนาฬิกาปลุกแจ้งเตือนเมื่อถึงเวลาที่เจ้าของๆมันตั้งไว้ ตามมาด้วยเสียงตบปิดอย่างแรง

"อื้อ ฝันหรอวะเนี่ย เหมือนจริงชิบเป๋งเลย สงสัยดูหนังซอมบี้เยอะไปหน่อย บรึ๋ยยย เกือบไปแล้ว เกือบจะโดนกัดอยู่แล้วเรา"

เจ้าป่าสะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกพลันมองไปรอบห้องก็นั่งพึมพำกับตนเองเบาๆ

เขาหันไปมองหน้าจอนาฬิกาซึ่งตอนนี้มันบ่งบอกเวลาบนหน้าจอสีฟ้าสว่างว่า

07:00 am

24 / 09 / 2041