[TWICE][SHORT-FIC]-SATZU-Don't go

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ซานะ: "จื่อวี...ฉันว่าเราคงต้องมาเจอกันหน่อยแล้วหล่ะ"

จื่อวี: "ค่ะ ที่ไหนล่ะ? งั้นร้านกาแฟหน้าบ้านพี่เป็นไง"

ซานะ: "โอเค เจอกันตอนบ่ายโมงนะ"

ร่างสูงอ่านข้อความจากแฟนสาวด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด นี่พี่ซานะเค้ามีอะไรจะคุยกับเราหรอ ทำไมถึงไม่นัดเจอกันที่ห้องอย่างที่มันควรจะเป็น...

จื่อวีมาถึงที่นัดหมายก่อนซานะหนึ่งชั่วโมงจึงสั่งอะไรรอดีกว่า สั่งของโปรดมาเต็มโต๊ะเพื่อเอาใจซานะ พี่ซานะอาจจะโกรธเราอยู่ พอมาถึงจะได้อารมณ์ดี ส่งรูปไปให้ดูดีกว่า

จื่อวี: ของโปรดของใครน้า ดูสิน่ากินมากๆเลย รีบมานะกระรอกน้อย^^

ซานะ: กำลังจะไปแล้วค่ะ

ซานะเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่เคร่งเครียดเกินกว่าจะคาดเดาเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น

"รอนานไหม?" ร่างเล็กเอ่ยถามร่างสูง

"ไม่นานค่ะ" ร่างสูงตอบคำถามด้วยความกลัว

"จื่อวี เราเลิกกันนะ" ร่างเล็กพูดออกไปเหมือนไตร่ตรองเอาไว้แล้ว

"..." ร่างสูงไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งนิ่ง

"พี่เหนี่ยวรั้งจื่อไว้มานานแล้ว จื่อคงมีความสุขได้โดยที่ไม่มีพี่" ร่างเล็กพูดต่อ

"จื่อ ทำอะไรผิดไปหรอ?" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ

"มันไม่มีอะไรที่พี่จะทำให้จื่อได้อีกแล้วหล่ะ" ร่างเล็กตอบ

"อื้ม ถ้าคิดดีแล้วก็ตามใจ" ร่างสูงไม่ต้องการจะฟังอีกต่อไป

"จื่อก็ยังเป็นจื่อสินะ งั้นพี่ไปแล้ว โชคดีนะ" ร่างเล็กพูดจบและเดินออกไปจากร้านในทันที ปล่อยให้ร่างสูงนั่งตกใจอยู่เพียงลำพัง

นี่ฉันทำอะไรผิดไป? เรื่องของเรามันจบแล้วอย่างงั้นหรอ?...

จื่อวี     : ฉันไม่อยากเลิกกับพี่

             : พี่คือรอยยิ้มของฉัน รู้บ้างหรือเปล่า?

             : พี่ทำให้ฉันมีชีวิตชีวา

             : ถ้าไม่มีพี่ฉันจะอยู่ยังไง?

             : ฉันขอโทษถ้าที่ผ่านมาฉันเอาแต่เย็นชา แต่ฉันก็ใส่ใจพี่ พี่ก็รู้ไม่ใช่หรอ แล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น?

             : ฉันเจ็บเหลือเกิน พี่ได้ยินไหม?

             : ช่วยตอบฉันมาซักประโยคเถอะนะ

             : ย้าา ทำไมอ่านแล้วไม่ตอบหล่ะ ฉันกำลังจะบ้าคลั่งเพราะพี่นะ

ร่างเล็กที่เอาแต่อ่านและไม่ตอบยิ่งทำให้ร่างสูงโมโห จื่อวีตรงดิ่งไปหาซานะที่บ้าน

จื่อวี     : ออกมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ

             : ไม่เป็นไร ฉันจะรอที่นี่จนกว่าพี่จะออกมา

             : ย้าาา ทำไมพี่ไม่สนใจฉันหล่ะ

ซานะ  : กลับไปเถอะจื่อ

จื่อวี     : ขอร้องหล่ะ พี่ ฉันรักพี่

             : ถ้าพี่มองมาจากข้างใน พี่จะเห็นว่าฉันร้องไห้ทรมานแค่ไหนที่หน้าบ้านพี่

             : พี่จะให้ฉันบอกรักพี่เป็นล้านครั้งเพื่อให้พี่อยู่ฉันก็จะทำ

ร่างเล็กมองร่างสูงที่ร้องไห้จนแทบหมดเรี่ยวแรงที่อยู่ด้านนอกเพียงลำพัง น้ำตาของคนที่บอกเลิกหยดลงมาโดยที่ไม่รู้ตัว

ซานะ   : แล้วที่ผ่านมาทำไมไม่แสดงความรู้สึกให้มันชัดเจนกว่านี้

จื่อวี      : ให้ฉันได้เข้าไปหาพี่ได้ไหม ฉันจะแสดงออกมาให้พี่ได้รู้ ว่าฉันต้องการพี่แค่ไหน

ซานะ   : ก็เคยมาตั้งหลายครั้งแล้วนี่ ก็ไม่เห็นจะแสดงอะไร

จื่อวี      : ฉันทรมาน พี่ได้ยินหรือเปล่า แค่พี่บอกเลิกฉันก็รู้สึกหดหู่แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันหงุดหงิดไม่ไหวแล้วนะ!!!

สุดท้ายร่างเล็กก็ยอมใจอ่อนเปิดประตูบ้านด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา

จื่อวี       : พี่ใจอ่อนแล้วสินะ

ร่างสูงมองหน้าร่างเล็กด้วยความโมโห

"ทำไมมีอะไรทำไมไม่บอก ทำไมต้องมาบอกเลิกกันแบบนี้ ฉันไม่โอเคด้วยหรอกนะ"

ซานะ     : รักพี่มากขนาดนั้นเลยหรอ?

จื่อวี        : อื้ม

หลังจากที่จื่อวีตอบ ซานะไม่พูดอะไรต่อและทั้งสองก็นั่งร้องไห้ด้วยกันทั้งคู่ จื่อวีค่อยๆขยับไปหาซานะ มือของร่างสูงค่อยๆเช็ดน้ำตาให้ร่างเล็ก

จื่อวี        : พี่คงเจ็บปวดเพราะความเย็นชาของฉันมากเลยสินะ

ร่างเล็กพยักหน้า

จื่อวี        : งั้นต่อไปนี้ฉันจะอ้อนพี่แบบลูกหมาเลยหล่ะ

ซานะ     : นี่กำลังง้อพี่อยู่งั้นหรอ?

จื่อวี        : หลับตาสิ

ทันทีที่ร่างเล็กหลับตา ร่างสูงประกบปากบางๆกับร่างเล็กอย่างไม่รอช้า

จื่อวี         : ชอบให้ทำแบบนี้บ่อยๆใช่ไหม? ถ้าพี่ชอบฉันจะทำทุกวันเลยหล่ะ

__________________________________________________________________

Twitter: @captain8863