คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แดนข้างบ้าน 2
มหาวิทยาลัย ะวิศวรรมศาสร์
12.15 น.
“เห้ย! ไอแน ไมวันนี้มา้าัวะ”
วานลินถามึ้นเมื่อเห็นผมเินเ้ามาในห้อเรียน
ผมเินทำหน้าเ็ ๆ เ้าไปหาพวมัน่อนะวาระเป๋าไว้บนโ๊ะ้า ๆ
ไอมินฮยอนแล้วนั่ล
“เอ้า เมินูอี”
“เป็นไรวะไอแน”
ไอมินถามผมึ้นมาหลัาเห็นผมไม่ยอมอบำถามไอหลิน
“เปล่า ไม่มีไร”
ผมเลี่ยารอบำถาม้วยารหยิบหูฟัึ้นมาใส่แล้วเปิเพลเสียัสุนเสียัออมา้านอ
ผมเสียบหูฟัเ้าับหูเสร็็ฟุบลไปับโ๊ะโยไม่สนว่าพวมันะบ่นอะไร็าม
สัพัพวมันทนไม่ไหวเลยึหูฟัออาหูผมไป
“เห้ยย ทำไรวะ!”
ผมวาใส่พวมันที่ึหูฟัผมออแล้วระาสายหูฟัที่อยู่ในมือไอินยอลับืนมา่อนะยัมันลับเ้าไปในหูเหมือนเิม
“มึเป็นอะไรมึ็บอพวูิวะไอแน!”
มินฮยอนที่เริ่มทนไม่ไหวลับารระทำอผมะโนใส่หน้าผม่อนะผลัไหล่ผมไป้านหลั
“เห้ยไอมินใเย็น”
วานลินพูห้ามมินฮยอนที่ทำท่าทาเหมือนะพุ่เ้ามา่อยผมในเร็ว
ๆ นี้ ผมึหูฟัออาหูผมปิเพลแล้วปิหน้าอมือถือ่อนะยืนเผิหน้าับพวมัน
“เพราะมันเป็นเรื่อที่บอไม่ไ้ไ”
“......”
“ไม่ั้นู็บอพวมึแล้ว”
ผมพูอธิบาย่อนะหยิบระเป๋าบนโ๊ะมาพาบ่าแล้วเินรออาห้อไป
“วันนีู้โฝาเ็ื่อ้วย”
พวมันมอมาที่ผม
หน้าอพวมันเ็มไป้วยำถามมามายล้วนแ่เป็นำถามที่ผมอบพวมันไม่ไ้เลยแม้แ่ำถามเียว
ไม่ใ่ไม่อยาบอแ่มันบอไม่ไ้และถึะบอไ้ผม็ไม่รู้ว่า้อเริ่มเล่าที่รไหนีเี่ยวับลิ่า
แฟนเ่าผมที่เราบันแบบลับ ๆ ไม่ไ้บอพวมัน
ผมเินออาห้อแล้วรไปยัลานอรถอึะวิศวรรมศาสร์่อนะสาร์ทรถแล้วับออไป
ผมับรถไปเรื่อย ๆ ไปในที่ที่ผมไม่เยไป ผมปล่อยทุอย่าเป็นไปามที่มันะเป็น
.
.
.
.
่วบ่ายผมมาหยุอยู่ที่ริมายหาสัที่หนึ่่อนะหยิบมือถือึ้นมาเ้าแอพลิเั่นสีเียวที่ใ้ประำแล้วเ้าไปในแทอน้าบ้านเพื่อบอว่าวันนี้ัวเาไปรับไม่ไ้
อีฝ่ายถามลับมาทันทีที่อ่านผมอธิบายไปสัพันทานั้น็เ้าใ
ผมเ็บโทรศัพท์มือถือลระเป๋าหยิบบุหรี่ึ้นมาุพลาลระล
อันที่ริผมเลิบุหรี่ไปแล้วแ่ผมมัะสูบมันเวลามีเรื่อที่ไม่สบายใเ่นอนนี้
เวลาล่วเลยไปน่ำผมสาร์ทรถเรียมัวลับบ้าน
ผมับรถลับ้วยวามเร็วามที่หมายำหนท่ามลาสายฝนที่เพ่ลมาอย่ารุนแร
“สสัยพายุเ้าแหะ”
ผมพึมพำับัวเอพร้อมเอื้อมมือไปเปิเพลแล้วหัมเพลาม
อีไม่ี่ิโล็ะถึบ้านแล้ว ผมนึถึเมนู้าวเย็นระหว่าที่ออัวหลัเห็นสัาสีเียว
ปรี๊นนนนนนนนนนนนน
โรม!!!!
เสียแรัึ้นพร้อมเสียปะทะอรถยน์ัสน่นไปทั้ท้อถนน
รถเ๋สีาวลิ้ไปไลามแรปะทะอรถบรรทุที่ฝ่าไฟแ
สภาพอรถพัยับเยินึเป็นไปไม่ไ้เลยที่นับะไม่บาเ็บ
หลัารถบรรทุันนั้นนแล้ว็รีบับรถหนีไปทันที
ไม่มีแม้แ่ะเปิประูรถลมาูอีฝ่าย้วย้ำ
“อึ”
เลือไหลอาบเ็มเสื้อนัศึษาอผมเปลี่ยนมันให้ลายเป็นสีแ
วามรู้สึเ็บแปล๊บแล่นไปทั้ัว
ผมยับไม่ไ้เลยแม้แ่นิเียวไ้แ่รอวาม่วยเหลือานที่เห็นเหุาร์เท่านั้น
.
.
.
.
.
.
อ ออู ‘s part
ผมรีบมาที่โรพยาบาลทันทีหลัาเห็นไลน์าวานลินเพื่อนอแเนียลส่มา
วามเป็นห่วเริ่มรอบลุมิในระวนระวายทำอะไรไม่ถู
ไฟห้อผ่าัยัเปิอยู่ ผมเินไปเินมาหน้าห้อนั้นิใอยู่ไม่สุ
ไ้แ่ภาวนาว่าเพื่อน้าบ้านอผมะไม่เป็นอะไร เวลาผ่าไปเนิ่นนานหมอ็ออมาผมรีบรเ้าถามหมอทันทีที่เห็น
“ปลอภัยแล้วรับ
แ่ว่าวามทรำอาหายไปบาส่วนนะรับ”
“ห้ะ”
“ยัไหมออัว่อนนะรับ”
“อ้ะ รับ ๆ อบุมารับ”
วามทรำ?
ถ้าอย่านั้น่วเวลาที่พวเราอยู่้วยันหมอนั่น็ะลืมั้นเหรอ?
ผมิอย่านั้น้ำ ๆ นไม่มีสมาธิแล้วเินนนอื่นเือบลอทา
ผมไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมผมถึ้อิมานานั้นอาเพราะมันเป็นเพื่อน้าผมล่ะมั้
.
.
.
.
.
.
ิามอน่อไป
ความคิดเห็น