ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ศึกของกุญแจสีเงิน
Hii Yoo!!
มาอัพแร้นน๊อออ >W< เห็นแข็งเย็นบอกว่ามันยาวเกินไป เห็นแล้วท้อ เลยเปลี่ยนให้ตอนนึงสั้นขึ้นน๊ออ
ปกติแล้วตอนนึงจะประมาณ 16 หน้า แต่ตอนนี้เปลี่ยนให้เป็น 10 หน้าแย้วอ่า ^W^ (//ตระกูลน้ำแข็ง - แล้วมันลดลงตรงไหนวะ)
แง้ววว ^W^ เอาเป็นว่า ไม่พูดมากแล่ะ เด่วหาว่าเค้าชอบพูดมากอีก โฮะๆ
ไปก่อนล่ะกานน๊ออ
ปล. ระยะนี้อาจไม่เข้ามาดูคอมเม้นบ่อยนะงิ การเรียนตกต่ำ แง้ TT^TT
Ps. ขอบคุณทุกท่านมากๆนะคะ ขอบคุณ คุณ ชอบ ฟรายเดย์มั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น๊อออ ^W^ ขอบจัยมากเลยจ้า
ขอบคุณตระกูลน้ำแข็งที่..เยอะแยะ..
ในความขยันขันแข็งร่าเริง ของ น้ำแข็งป่น
ในความน่ารัก กลมๆของ น้ำแข็งหวาน
ในความมีน้ำใจอดทนในการปริ้นของ น้ำแข็งเย็น (ใจเย็นตามชื่อ โฮะๆ)
ในความแป้ก ของ น้ำแข็งแป้ก และน้ำแข็งแห้ง
ในความยูโน้ยูโน ของ น้ำแข็งขาว
และในความปราถนาดี และช่วยเหลือทุกครั้งของน้ำแข็งทั้งหลาย ^W^ ขอบจัยมากจ้า แล้วก็ขอขอบคุณเพื่อนนักเขียนทุกท่านที่เข้ามาคอมเม้น มาเยี่ยมเยียน มาเตือน และอื่นๆนะคะ
ขอบคุณทุกคะแนน ทุกคอมเม้น และทุกกำลังใจ แข็งใสจะพยามพัฒนาต่อไปคร่า (นี่เค้าป่าวพูดมากน๊า =W=)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมกับเฮียสนก็เริ่มไปอัดกับคู่อริเก่าครับ คู่อริท้าต่อยของผมชื่อ วิน มันก็ใจร้อนตามชื่ออ้ะนะ ฟัดกันมานาน พลัดแพ้พลัดชนะ ถ้าผมแพ้โดนไอ้ชาด่า ถ้ามันแพ้มันก็โดนเฮียเทนนิสหัวหน้าแก๊งมันด่า เพราะงั้นเราชะตากรรมเดียวกัน
คิดได้อย่างนั้น..
ผมชกหน้ามันเต็มๆครับ เพราะคิดได้แล้วว่า ถ้ากูแพ้ ไอ้ชาโกรธ ไอ้ชาด่า ..ไอ้ชาฆ่ากูตายแน่.. ส่วนมึง ไม่เกี่ยวกับกู
มันเซไปตามแรงต่อยก่อนที่มันจะต่อยผมกลับมา - -//
เจ็บนะเฟ้ย..
“ไอ้ไม้ คราวนี้กูต้องชนะมึงเว้ย”
มันพูดอะไรวะ...
เอาไงก็เอาโว้ย กูต้องชนะเหมือนกัน!!!
ผมกับไอ้วินแลกหมัดกันเต็มๆ คราวนี้แผลเก่าที่ปลายคิ้วของผมแตก
ไอ้..โว้ยยย ไม่รู้จะด่าว่าอะไร กูอุตส่าห์รอให้มันหาย =[]=
เดี๋ยวหน้ากูไม่หล่อทำไงวะ!!!
“ไอ้สาดวิน มึงนะมึง กูอุตส่าห์ดีใจที่มันหาย ยังมาทำให้แตกอีก ไอ้หมานี่ มึงๆ..มึง.......”ผมหยุดคิดนิดนึง เพราะไม่รู้จะด่าว่าอะไร แต่ก็นึกออกเล็กน้อย “เออ..เลวมาก”
เฮ้ย..เลวมาก....มันน้อยไปนะเนี่ย..คิดใหม่ๆกูจะด่ามันว่าอะไรดีนะ..
“โว้ย มึงว่ากูเลว อย่างน้อยกูก็เลวน้อยกว่ามึงล่ะ คราวที่แล้วมึงทำกูหน้าเป็นแผลหลีหญิงไม่ได้เป็นอาทิตย์นะเว้ย ไอ้ห่ า” ไอ้วินนี่ เดอะ พู ชี้หน้าด่าคนหล่อกว่ามันอย่างผม
เฮ้ยๆ..ห่ า กับเลว เดี๋ยวมึงตาย คำว่าห่านี่มันแรงกว่านะเว้ย
“พวกมึงเลิกพูดได้แล้วโว้ย รำคาญ”
เสียงเฮียสนดังมา พร้อมกับถีบไอ้วินจนกระเด็น
“เฮ้ย!! มึงเกี่ยวอะไรด้วยวะ มึงก็อัดกับคู่ของมึงสิ”
ไอ้หมีพูมันดันตัวขึ้นยืน แล้วส่งสายตาอาฆาตไปที่เฮียที่เคารพของผม - -
ส่วนเฮียสนน่ะหรอ แลบลิ้นกวนตีนส่งกลับมา สาบานนะครับว่านี่พี่ชายผมเอง
“ก็คู่ของกูมัน..”
เฮียสนชี้ไปด้านหลังที่มีผู้ชายตัวใหญ่ผิวเข้มนอนสลบอยู่ ไอ้วินทำหน้าอึ้งๆนิดหน่อย ก่อนจะถามเสียงสั่นๆแบบไม่มั่นใจ
“หมายความว่าไง”
“มึงเห็นอะไรก็อย่างนั้นแหละ”
ว่าแล้วไม่รอครับ เฮียก็อัญเชิญหมัดเต็มๆเข้าหน้าไอ้หมีพูเลย ก่อนจะกระโดดเข้าไปฟัดกับมัน
เออ..ตอนนี้ผมเลยสบายฮะ...ไม่ต้องทำอะไร ซักพักเฮียสนก็กระดิ๊บๆมา = =
“เฮ้ๆ ไม้เว้ย มึงคิดอย่างที่กูคิดมั๊ย บี1”
อะไรวะบี 1 -*-
“เออ..เฮียสน กูกำลังคิดอยู่นะ บี 2” ผมตอบไปอย่างงงๆ
เฮียสนยิ้มแบบมองแล้วสัมผัสได้ถึงความน่ากลัว
แล้วคิดอะไรวะ..
“หึหึ..หึ..หึ..หึ”
เฮีย..เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย... เป็นอะไรพ่อแม่ให้อภัยนะ..
“ได้เวลาแต่งตัวตุ๊กตาแล้ว”
ห๊ะ.. =[]= กูฟังผิดป่ะเนี่ย โตเป็นควายมาเล่นแต่งตัวตุ๊กตา แล้วตูเป็นผู้ชายนะเว้ย...
“หมายถึงอะไรพี่ชาย..”
“อ้าว ก็ไอ้พวกนี้ไง สำออยสลบ แบบนี้มันก็ต้องสร้างสรรค์ผลงาน หึหึ เดี๋ยวแกจัดการเอาไอ้ที่ไปราดหน้าแข้งมัน เดี๋ยวกูไปเอาเสื้อกับไอ้ชาก่อน”
เฮียสนโยนอะไรซักอย่าง เป็นน้ำเหลวๆสีขาวข้นอยู่ในขวด จากสิ่งที่เฮียใช้ให้ทำ คงสรุปง่ายๆว่ามันคือ แว็ก -*-
เออ..มึงเล่น งั้นกูเล่นด้วย
ว่าแล้วก็ละเลงของเหลวนั้นลงบนหน้าแข้งของไอ้หมีพูคนแรก ตามด้วยคู่อริเฮียสน
หึหึ..แบบนี้ก็สนุกสิ..
“เฮ้ยๆ เฮียไม้ทำไรอ้ะ” เรนวิ่งมานั่งดูใกล้ๆ ก่อนจะกระตุกรอยยิ้มออกมา
“แกไม่ต้องมาทำไม่รู้เรื่อง อย่างแกถ้าไม่รู้ ชั้นก็โง่ดักดานไปแล้ว ไอ้น้องชาย”ใบไม้พูด แล้วโยนขวดใส่ของเหลวข้นให้เรน
“เดี๋ยวเฮียมานะ จัดการให้ที เอาเบาะๆนะ”
เรนตอบรับเบาๆก่อนจะหันไปยิ้มอย่างซาดิสม์กับของเหลวในขวด
“เฮ้ย ไอ้ชา เฮียสน ทำอะไรอีกอ้ะ”
ใบไม้เดินมาสมทบกับชา และต้นสนที่กำลังช่วยกันลากพวกที่สลบของแก๊งเวย์มามัดรวมกัน พวกเมฆกับกั๊สก็กำลังหาอุปกรณ์เสริมความงาม ส่วนทางฝั่งฟรังค์ กับฟลุค ก็กำลังจัดเตรียมเสื้อกระโปรงผู้หญิง
ส่วนทางพวกผู้หญิงก็จับผู้หญิงของฝ่ายนั้นไปมัดไว้อีกที่นึง ก่อนจะรุมด่าแต่ไม่ได้ทำอะไรมากมาย
“เฮ้ๆ ไอ้ไม้ แกเอาไอ้นี่ไปดิ” ชาโยนชุดกระโปรงผู้หญิงสีชมพูชุดนึงมาให้ มันเป็นชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีชมพูอ่อนยาว
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ เอานี่ไปให้น้องกอล์ฟที่รักยิ่งของเฮียด้วย” เฮียสนพูดยิ้มๆ ก่อนจะส่งชุดแบบเดียวกับตัวที่ชาส่งมาให้ แต่ตัวนี้เป็นสีฟ้า
กอล์ฟเป็นคู่อริของเฮียสนที่ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงรักษาถอดถอนขนหน้าแข้ง กับน้องวินนี่
ใบไม้เดินกลับมาที่เรน ซึ่งกำลังต่อยหน้าน้องหมีพูอีกรอบ เพราะฟื้นขึ้นมา ไม่ยอมอยู่นิ่งๆ
“เป็นไงมั่ง เรน”
ใบไม้เอ่ยปากถาม ก่อนจะส่งชุดสองชุดให้เรน
“ผมว่าคราวหน้าเอาแบบแว็กเย็นจะดีกว่านะ แบบนี้มันต้องรอให้แห้ง แล้วค่อยรูดออก หรือไม่...มีดโกนซะ ง่ายกว่าเยอะ”
เรนเอากระดาษทิชชู่ที่ถืออยู่รูดแว็กที่ทาไว้บนหน้าแข้งของไอ้หมีพูออก ไอ้วินมันฟื้นขึ้นมาแล้วทำท่าจะลุกขึ้น ใบไม้ก็เลยชกให้มันนอนลงไปเหมือนเดิม
หน้าแข้งข้างซ้ายเรียบร้อย ต่อจากนั้นคือข้างขวา
ชาเดินมาดูความเรียบร้อย พร้อมกับเสียงโหยหวนของพวกผู้ชายฝั่งโน้น ที่กำลังถูกไอ้ฟลุคเล่นอยากสนุกสนาน ทั้งโกนขนหน้าแข้ง ทั้งซ้อม ทั้งแต่งเป็นหญิง…
“มึง…อย่า..”
คำพูดสุดท้ายที่หมีพูได้พูดก่อนที่ ชาที่เดินมาดูรำคาญเอากระดาษกาวสำหรับแปะสันรายงานที่อยู่ในมือแปะปากมัน
“เฮียชา ไอ้กระดาษกาวนั่นน่ะ ขอเถอะ”
เรนบอกชา แล้วชี้ไปที่กระดาษกาว ชาโยนมาให้เรน
ก่อนที่ขนหน้าแข้งของไอ้หมีพูจะร่วงกราวด้วยกระดาษกาวอย่างดี เหนียวแน่น ติดทน กระชากทีเกลี้ยง
“เฮ้ยๆ...มึงอ้ะ” ชาเดินไปเตะข้างๆตัวผู้ชายที่ชื่อกอล์ฟ หลังจากมัดตัววิน กับกอล์ฟไว้อย่างเหนียวแน่นด้วยเชือกเส้นใหญ่
“หือ..” กอล์ฟที่ยังสลึมสลือเต็มทน เงยหน้ามามองชา
“เทนอยู่ไหน”
“ห๊ะ..ใครนะ..”
“กูถามมึงว่าไอ้ส าดเทนนิสอยู่ไหน”
ชาเริ่มมีน้ำโหกระชากเสื้อไอ้กอล์ฟขึ้นมา กอล์ฟยังทำท่าสลึมสลืออยู่ จนโดนไอ้ชาต่อยเข้าไปอีก
“ตาสว่างแล้วตอบกูมาเทนอยู่ไหน”
“..พี่เทนไม่ได้มาด้วย..” กอล์ฟตอบออกมาเบาๆ ชาปล่อยคอเสื้อที่ขยำอยู่ออก แล้วหันหลังจะเดินกลับ
“โอะ..ลืมของ”
ชาหันหน้ากลับมาพร้อมกับชกแสกหน้ากอล์ฟเต็มๆ แล้วเดินจากไป
“เฮ้ๆ ตายรึเปล่าเนี่ย”
เสียงต้นสนดังขึ้น กอล์ฟมองหน้าแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“โหย ชานะชา รู้ๆอยู่ว่าเป็นเด็กกู ยังจะโหดร้ายอีก เฮ้อ ไม่ไหวเลย เพื่อนคนนี้”
ต้นสนพล่ามไปเรื่อยๆ แบบอารมณ์ดี
“นี่ๆ กอล์ฟ กูมีของขวัญให้มึงด้วยนะ กูเลือกเองเลยนะเว้ย เลือกให้มึงโดยเฉพาะเลย นี่ๆแกดู เหมาะกับมึงชิปหายเลย”
าแล้วต้นสนก็ดึงกระโปรงสายเดี่ยวสีฟ้ามาจากใบไม้ชูให้กอล์ฟดู ซึ่งคนดูทำหน้าจะเป็นลม
“อ้าว เป็นอะไรน่ะ ไม่สวยหรอ โอะๆ งั้นๆ สีชมพูเอามั๊ย มี 2 สีนะ แต่คิดมาคิดไป มีกระโปรงสั้นสีเหลืองอยู่ที่ฟอลอีกอันนะ เอามั๊ย เดี๋ยวไปหยิบมาให้ แต่มาคิดอีกที..”
“ไอ้เชี่ย มึงเลิกเล่นได้แล้ว กูไม่ตลกกับมึงนะเว้ย!!”
กอล์ฟตะโกนสวนขึ้นมา ต้นสนเลิกคิ้วขวาขึ้นเล็กน้อย
“เฮ้อ งั้นให้แกเลือกระหว่างใส่เสื้อที่กูเลือกให้ หรือมึงจะอยากโดนแว็กขนหน้าแข้ง”
“กูไม่เลือกซักอย่าง มึงจะทำไม”
“หา..อะไรนะ แกจะเอา 2 อย่างเลยงั้นหรอ อืมม์ๆ ความจริงแล้วชามันให้เลือกอย่างเดียวนะ เดี๋ยวกูไปบอกไอ้ชาว่าให้มึงเป็นพิเศษก็แล้วกัน” ต้นสนทำท่าจะลุกขึ้นเดิน แต่กอล์ฟร้องห้ามเอาไว้
“เอางี้ กูให้ไอ้ฟลุคมาแต่งหน้าให้มึงล่ะกัน ดูดีกว่าเยอะเลย”
“ไม่เอา!!” กอล์ฟร้องแย้งขึ้นมาแทบจะทันที
“โว้ยมึงนี่ เรื่องมากจัด เดี๋ยวให้แต่งตัวเป็นอียอในวินนี่เดอะพูเลย”
“ไม่เอาเว้ย มึงอย่านะ ไอ้ห่ า”
“โธ่เอ๊ย มึงแมร่ง..เพื่อนๆมึงยังไม่บ่นกันเลย นั่นๆมึงดูนั่น ไอ้วินนี่มันโดนทั้งแว็กขน และแต่งหน้ายังอยู่เฉยๆเลย”
ต้นสนชี้ให้กอล์ฟดูไอ้วินที่นั่งปลงอย่างน่าเวทนา
“สนๆ ฟลุคมันบอกให้เรามาแต่งหน้าให้ไอ้หมอนี่อ้ะ”
เด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มผิวขาวอมชมพูคนหนึ่งวิ่งมาหา พร้อมกับจูงมือเด็กผู้หญิงผิวขาวหน้าตาน่ารักไม่แพ้กัน
“อ้าว ไอ้กอล์ฟมันยังไม่ได้เลือกเลยนะ บัตเตอร์เค้ก”
“ไม่ต้องเลือกแล้ว สน เสียเวลา”เด็กผู้หญิงผิวสีขาวหิมะพูดอย่างขบขัน
“เธอว่าอย่างนั้นจะดีหรอ สโนว์บอล”
เด็กสาวสองคนมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองหน้าต้นสนแล้วพยักหน้าพร้อมกัน
“ว้า กอล์ฟโทษทีนะ งั้นนายไม่ต้องเลือกแล้วล่ะ ชั้นไปก่อนดีกว่านะ”
ต้นสนลุกขึ้นยืน ในขณะที่กอล์ฟร้องลั่น
“ไม่นะมึง ม่ายอาวโว้ยยยยยยยยยยย”
ต้นสนหันหลังออกเดินจากไปสักพักก็หันหน้ากลับมาใหม่
“นายจะปัดขนตามั๊ย ชั้นว่าบางทีนายอาจจะอยากใช้อายแชโดว์”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” กอล์ฟร้องลั่นอีกครั้ง และพยามกระชากเชือกออก ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของ 2 สาว
“ใบไม้ เรนจัดการวินเสร็จแล้วหรอ”เสียงใสๆของออทั่มดังขึ้น หลังจากที่ไปจัดการกับพวกผู้หญิงเสร็จ
“ออ..เสร็จแล้ว...”ใบไม้พูดง่ายๆเรียบๆ
ในขณะที่ออทั่มขมวดคิ้วมองหน้าวินที่ดูไม่เหมือนแต่งหน้า
แต่ดูเหมือนกระเทยลิงทาปากเลอะเทอะ แถมยังเอาลิปสติกมาวาดรอบดวงตาเป็นรูปหัวใจ และหาแป้งจนขาวเหมือนไม่ใช่หน้าคน แล้วยังปะแก้มจนเป็นสีแดงเข้ม ราวกับจะไปเล่นงิ้ว
“นี่..จะไปเล่นลิเกโรงไหนเนี่ย..” ออทั่มพึมพำเบาๆ เรนกับใบไม้พอจะรู้ตัวว่าออทั่มคงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ที่แต่งออกมาแบบเล่นๆกวนๆแบบนี้
“เอ่อ..มันจะดีกว่านี้ถ้าเค้าให้ความร่วมมือ..ครับ”
เรนพูดเรียกความสนใจออทั่มจากหน้าตาสุดน่าขันของวิน
แต่อย่างที่รู้ๆ เป็นเรื่องแก้ตัว เพราะวินนั่งปลงตลอดเวลาที่พวกเขาแกล้งสารพัด
ออทั่มหรี่ตามองใบไม้กับเรนเล็กๆ ก่อนจะถอนหายใจ แล้วสั่ง
“ชาบอกว่าให้ถ่ายรูปไว้” เธอยื่นกล้องดิจิตอลให้เรน
“คือ มันก็ได้หรอก แต่ผมไม่เคยใช้กล้องรุ่นนี้” เรนพูดแบบวางเชิง
”ชั้นพอจะรู้ว่านายจะหาวิธีใช้ได้ไม่ยาก เรน” ออทั่มพูดแล้วตวัดสายตาไปมองหน้าใบไม้
บรรยากาศค่อนข้างกดดันด้วยสายตาที่ไม่พึงพอใจกับผลงานที่ออกมาประหลาดเท่าไหร่
“ออย ฝ่ายผู้หญิงเรียบร้อยแล้วหรอ”เสียงฟอลดังขึ้นมาข้างหลัง ช่วยทำลายบรรยากาศที่กดดันได้ดี
ออทั่มเปลี่ยนบุคลิกทันที หันไปกระโดดกอดฟอล
“เสร็จแล้วจ้า แล้ว ที่รัก เรียบร้อยรึยัง”
“เรน กูแนะนำว่าให้นายยืนดีๆ ระวังมดมันจะกัด แถวนี้มดมันมาเยอะ”
ใบไม้พูดกับเรน หลังจากยิ้มแสยะๆให้กับการกระทำของออทั่ม กับฟอลแล้ว
“ฮะๆ ผมก็อยากแนะนำพี่ว่าวันหลังพี่คงต้องพูดอะไรเบากว่านี้แล้วล่ะ”
เรนพูดตอบอย่างอารมณ์ดี ใบไม้หันไปมองหน้าออทั่มที่ส่งสายตาอาฆาต ประมาณว่าถ้าฟอลไปนายตายแน่
เสียแต่ฟอลรู้ทัน จึงพูดดักคอไว้ก่อน
“ออยอย่าแกล้งเด็กน่า”
“อ้ะ..ฟอล เค้าเปล่านะ..แล้วใบไม้ก็อายุเท่าเค้านะ ไม่เด็กซักหน่อย ถ้าเด็กก็เด็กแก่แล้ว อ๊ะ นี่เค้าว่าตัวเองแก่หรอ อืมม์ ไม่ใช่ๆ เอ..ยังไงหว่า”
ออทั่มชี้หน้าใบไม้แบบคาดโทษ ฟอลเกาหัวอย่างไม่รู้จะทำยังไง
เรนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วเดินลากใบไม้ไปหาเมฆ ที่อยู่กับฟลุค
“แก..นี่มัน...โอ้ว...ศิลปะ..ว้าว ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ เมฆ ว่าเราสองคนจะแต่งหน้าแต่งแบบหน้า ดูสิ ไอ้หน้าอ่อนนี่กลายเป็นผู้หญิงไปเลย แหมๆ แบบนี้เค้าเรียกว่าอัจฉริยะ ชั้นนี่นะ...ก๊ากๆ”ฟลุคเกิดอาการสติแตก
เมฆทำหน้าประหลาดๆ แล้วทวนคำ “เราสองคน..เราสองคน พี่ฟลุค ขอบอกว่ากูจะได้ยินคำพูดนี้เปนครั้งสุดท้ายนะ..สยองว่ะ”
“โย่ ว่าไงฟลุคกี้” ใบไม้ทัก ฟลุคหันหน้ามาแล้วโบกมือยิ้มหวานเยิ้มให้ ซึ่งเป็นท่าทางที่น่าสยองมาก จนใบไม้ก้าวเท้าไม่ออก เรนก้าวถอยหลังมา 1 ก้าวอย่างไม่มั่นใจ
“กู่ไม่กลับแล้วล่ะ” เมฆบอกแล้วส่ายหน้าแบบปลง แต่ฟลุคก็แย้งขึ้นมา
“ไม่ใช่กู่ไม่กลับโว้ย กู ไม่ กลับตะหาก อ๊าก กร๊ากๆ”สิ้นเสียงฟลุคก็วิ่งวนรอบไอ้หน้าอ่อนที่ถูกมัดไว้ แล้วแต่งหน้าซะกลายเป็นผู้หญิง
“ไอ้เชี่ ยนี่..ปัญญาอ่อน”เทมส์เดินมาหา ในขณะที่สายตามองไปที่ฟลุค อย่างขยะแขยง
ฟรังค์เดินเข้ามาอีกคน ก่อนจะพูดรายงาน
“เออ นี่ ทางนั้นเรียบร้อยแล้ว ทางนี้ล่ะ”
“ก็ดี เหลือถ่ายรูป เรน จัดการดิ”เมฆบอกให้เรนถ่าย เรนซึ่งไม่เคยใช้กล้องรุ่นนี้ใช้เวลาซักพักในการศึกษาความสามารถ และวิธีใช้ ก่อนจะถ่ายรูปได้
“เออ..ทางนั้นด้วยนะ รู้สึกว่าบัตเตอร์ กับสโนว์จะแต่งหน้าไอ้กอล์ฟแก๊งเวย์เสร็จแล้วนะ”เทมส์พูดขึ้น
“หา..ยัย 2 คู่ซี้เด็กผีงี่เง่า นั่นน่ะเหรอ = =”เรนพูดแบบขยาด เทมส์ กับฟรังค์หัวเราะเบาๆ
“นี่นายไปเรียกเค้าอย่างนั้นไม่โหดร้ายไปเหรอ” เมฆออกความเห็นถามเพื่อนซี้ ทั้งๆที่ตนเองก็เห็นด้วย
เรนส่ายหน้าแบบเบื่อหน่าย ก่อนจะพูดหน่ายๆ “นายก็รู้นิสัยธาตุแท้ของเด็กผี 2 คนนั้น”
“ความจริง..อืมม์..พูดได้ดีไอ้น้องชาย”ใบไม้ยักคิ้วกวนๆ ฟรังค์พูดขึ้นมายิ้มๆ “พวกนายนี่...ไม่ไหวเลย..นินทาผู้หญิง”
“ขอโทษ..ผู้หญิง กับไอ้ 2 คนนั่นมันไม่เหมือนกัน” เรนพูดอย่างแก้ตัว และมีเสียงสนับสนุนจำนวนมาก รวมถึง
ฟรังค์เองก็ด้วย
“อันที่จริง ก็ใช่แฮะ”ฟรังค์พูดแล้วฉีกยิ้ม
“อะไรกันพวกนาย..เมื่อกี้..ชั้นได้ยินนะ” ออทั่มเดินมาพร้อมกับฟอล ใบไม้ กับเรนสะดุ้งเฮือกทันที หลบหลีกสายตาเจ้าหล่อนจากงานโน้น มาเจอกันงานนี้อีก
“แหะๆ ได้ยินตั้งแต่ตอนไหนหรอครับ คุณพี่ออย” ฟรังค์พูดอย่างสุภาพ ซึ่งออทั่มเอ็นดูรุ่นน้องคนนี้เป็นพิเศษ
“แหม พี่ออยก็ได้ยินทั้งหมดแหละจ๊ะ น้องฟรังค์”ออทั่มพูด แล้วยิ้มหวาน ที่ชวนให้ผู้ที่พบเห็นขนตั้งชัน เทมส์ลูบแขนตัวเอง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“แต่เอาเถอะ อย่าทำอีกก็แล้วกัน เพราะชั้นเองก็ไม่ค่อยชอบใจนักเวลาผู้ชายนินทาผู้หญิงน่ะ”ออทั่มเดินจากไป ทิ้งฟอลให้ยืนอยู่รวมกับพวกเรน
“อ้าว แล้วเฮียโดนทิ้งหรอ เจ๊ออยเค้าเบื่อแล้วรึไง”เรนพูดกวนตีนฟอล ซึ่งหันมาแยกเขี้ยวให้
“มึงอยากตายก่อนมีแฟนใหม่มั๊ย ไอ้เรน”
ซึ่งเป็นประโยคที่แทงใจมาก เรนหันหน้าหนีหลบฉากทันที
หลังจากที่ถ่ายรูปเก็บเอาไว้สร้างขวัญกำลังใจแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ โดยไม่คิดจะแก้มัดให้กลุ่มผู้โชคร้าย และแก๊งเวย์เองก็ไม่สามารถเอาเรื่องได้ เพราะได้ทำสัญญากันเอาไว้ก่อนแล้ว
ว่าหากมีผู้ใหญ่ หรือบุคคลอื่นมาพบ แต่ละแก๊งจะรับผิดชอบกันเอง โดยที่จะไม่เอาเรื่องกันเด็ดขาด
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรน กับเมฆเล่าเรื่องต่างๆให้พวกสาลี่ฟังอย่างไม่ใส่ใจ ฟรายเดย์นั่งเท้าคางฟัง
สาลี่ หลี่หวัน กับมัฟฟินเริ่มเห็นว่าเป็นเรื่องน่าสนุกดี น่าเอามาลองเล่นบ้าง
ฟรายเดย์เองก็ได้คิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบว่าไม่ควรมีเรื่องกับเกรย์คีย์ เพราะสถานะต่างกันมาก ฝ่ายของแบล๊กบัตเตอร์ฟราย ถึงจะมีลีดเดอร์ผู้หญิงที่เก่ง มีประสบการณ์ หรือฉลาดอย่างไร ก็สู้แก๊งเกรย์คีย์ที่มีพวกผู้ชายเป็นแกนนำไม่ได้แน่นอน
“อืมม์ๆ ว่าแต่..ผู้ชายที่ชื่อกอล์ฟ..”สาลี่พูดออกมาลอยๆก่อนจะหันหน้าหนีไปที่อื่น แล้วหัวเราะหึหึแบบซ่อนลึก
“ว่าแต่เรา กับลี่คบกันนะ” เรนหันไปบอกเมฆ
สาลี่สบถอะไรซักอย่าง แล้วโดนฟรายเดย์ถีบ ก่อนคุณเธอจะเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆ กระซิบเบาๆว่า
“ใครพูดกันว่าอาวุธที่ร้ายกาจที่สุดของมนุษย์ คือ วาจา พูดจาหยาบคาย ชั้นรับไม่ได้”
แล้วเจ้าหล่อนก็ค่อยๆไถตัวกลับเข้าที่
มัฟฟิน กับหลี่หวันมองหน้ากัน แล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสนิดที่ทำทองไม่รู้ร้อน ส่งสายตาอาฆาตไปที่ฟรายเดย์ซึ่งทำหน้าแป้นแล้นไม่รู้เรื่อง
“จริงง่ะ แกใจร้ายจัง สงสารเรนเค้า เค้าไม่รู้เรื่องอะไรซักหน่อย” มัฟฟินเขยิบตัวเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบเบาๆ
ตามด้วยหลี่หวันที่ทำหน้าเสียดาย “เสียดายอ้ะ ผู้ชายหล่อๆหน้าตาดีๆอีกหนึ่งคนในโลก เฮ้อ..ไว้ว่างๆชั้นจะไว้ทุกข์ให้ล่ะกันนะ”
“ไอ้หวันบ้า เรนไม่ได้ตายนะเฟ้ย” มัฟฟินพูดขึ้นมาเบาๆ เพราะกลัวเรนได้ยิน
“ว่าแต่ ลี่..เอาจริงหรอ” ฟรายเดย์จ้องหน้าเรนอย่างพินิจแล้วถามค่อยๆ
“เชื่อชั้นสิ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเรียบร้อย ง่ายๆขนาดนี้หรอก” สาลี่พูดเบาๆแล้วก็เดินลุกไปที่โต๊ะที่พวกไดซ์นั่งกินขนมอยู่
“สงสารหนูคนนั้นจัง”ไดซ์พูดเบาๆก่อนจะถูกสาลี่ยัดขนมใส่ปาก
“ไอ้โหด” ไดซ์บ่นเล็กน้อย ก่อนจะคว้านหาน้ำมากิน
สาลี่เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง เรนกำลังคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ ซักพักก็วางสายแล้วกระชากคอเมฆให้ลุก
“เอ้อ..คือว่าต้องไปก่อนนะ ขอโทษที เฮ้ย เมฆไปเร็ว”
เรนรีบลากเมฆวิ่งออกไป
ฟรายเดย์ลุกขึ้นยืนมองตามหลัง
“ถามจริงๆเถอะ เหตุผลที่มันน่าจะฟังดูดีกว่านี้ไม่มีหรอ”
“นั่นสิ...ถึงหน้าตาจะหล่อดูดีก็จริง มีเหตุผลอ่นมั๊ย” ไดซ์ กับวอยซ์เดินมานั่งแทนที่เมฆ กับเรน
มัฟฟิน กับหลี่หวันเองก็มองหน้าเพื่อนสนิทเงียบๆ หลี่หวันยักคิ้วเป็นเชิงถาม
“เออ..พวกเธอเคยเห็นชั้นเปิดฉากจะด่ากับใคร แล้วไม่จบมั๊ยล่ะ” สาลี่พูดแล้วบิดขี้เกียจ
ฟรายเดย์ ไดซ์ และวอยซ์มองหน้ากัน ก่อนจะมองหน้าหวัน กับฟิน
“ไม่เคยมี” มิยูกิตอบขณะเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับสอง และแอนนา
“”งั้นสิ เพราะงั้นตามความรู้สึกของชั้น ต้องเจอกับยัยหน้าป้าแช่มแน่ๆล่ะ”
สาลี่หัวเราะหึหึ ไดซ์ขยับรอยยิ้มที่มุมปาก
“น่าสนุกนะ อยู่เกรย์คีย์ด้วยนี่ ใช่มั๊ย.....ฟรายเดย์”
ฟรายเดย์พยักหน้ารับเล็กน้อย ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
มาอัพแร้นน๊อออ >W< เห็นแข็งเย็นบอกว่ามันยาวเกินไป เห็นแล้วท้อ เลยเปลี่ยนให้ตอนนึงสั้นขึ้นน๊ออ
ปกติแล้วตอนนึงจะประมาณ 16 หน้า แต่ตอนนี้เปลี่ยนให้เป็น 10 หน้าแย้วอ่า ^W^ (//ตระกูลน้ำแข็ง - แล้วมันลดลงตรงไหนวะ)
แง้ววว ^W^ เอาเป็นว่า ไม่พูดมากแล่ะ เด่วหาว่าเค้าชอบพูดมากอีก โฮะๆ
ไปก่อนล่ะกานน๊ออ
ปล. ระยะนี้อาจไม่เข้ามาดูคอมเม้นบ่อยนะงิ การเรียนตกต่ำ แง้ TT^TT
Ps. ขอบคุณทุกท่านมากๆนะคะ ขอบคุณ คุณ ชอบ ฟรายเดย์มั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น๊อออ ^W^ ขอบจัยมากเลยจ้า
ขอบคุณตระกูลน้ำแข็งที่..เยอะแยะ..
ในความขยันขันแข็งร่าเริง ของ น้ำแข็งป่น
ในความน่ารัก กลมๆของ น้ำแข็งหวาน
ในความมีน้ำใจอดทนในการปริ้นของ น้ำแข็งเย็น (ใจเย็นตามชื่อ โฮะๆ)
ในความแป้ก ของ น้ำแข็งแป้ก และน้ำแข็งแห้ง
ในความยูโน้ยูโน ของ น้ำแข็งขาว
และในความปราถนาดี และช่วยเหลือทุกครั้งของน้ำแข็งทั้งหลาย ^W^ ขอบจัยมากจ้า แล้วก็ขอขอบคุณเพื่อนนักเขียนทุกท่านที่เข้ามาคอมเม้น มาเยี่ยมเยียน มาเตือน และอื่นๆนะคะ
ขอบคุณทุกคะแนน ทุกคอมเม้น และทุกกำลังใจ แข็งใสจะพยามพัฒนาต่อไปคร่า (นี่เค้าป่าวพูดมากน๊า =W=)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมกับเฮียสนก็เริ่มไปอัดกับคู่อริเก่าครับ คู่อริท้าต่อยของผมชื่อ วิน มันก็ใจร้อนตามชื่ออ้ะนะ ฟัดกันมานาน พลัดแพ้พลัดชนะ ถ้าผมแพ้โดนไอ้ชาด่า ถ้ามันแพ้มันก็โดนเฮียเทนนิสหัวหน้าแก๊งมันด่า เพราะงั้นเราชะตากรรมเดียวกัน
คิดได้อย่างนั้น..
ผมชกหน้ามันเต็มๆครับ เพราะคิดได้แล้วว่า ถ้ากูแพ้ ไอ้ชาโกรธ ไอ้ชาด่า ..ไอ้ชาฆ่ากูตายแน่.. ส่วนมึง ไม่เกี่ยวกับกู
มันเซไปตามแรงต่อยก่อนที่มันจะต่อยผมกลับมา - -//
เจ็บนะเฟ้ย..
“ไอ้ไม้ คราวนี้กูต้องชนะมึงเว้ย”
มันพูดอะไรวะ...
เอาไงก็เอาโว้ย กูต้องชนะเหมือนกัน!!!
ผมกับไอ้วินแลกหมัดกันเต็มๆ คราวนี้แผลเก่าที่ปลายคิ้วของผมแตก
ไอ้..โว้ยยย ไม่รู้จะด่าว่าอะไร กูอุตส่าห์รอให้มันหาย =[]=
เดี๋ยวหน้ากูไม่หล่อทำไงวะ!!!
“ไอ้สาดวิน มึงนะมึง กูอุตส่าห์ดีใจที่มันหาย ยังมาทำให้แตกอีก ไอ้หมานี่ มึงๆ..มึง.......”ผมหยุดคิดนิดนึง เพราะไม่รู้จะด่าว่าอะไร แต่ก็นึกออกเล็กน้อย “เออ..เลวมาก”
เฮ้ย..เลวมาก....มันน้อยไปนะเนี่ย..คิดใหม่ๆกูจะด่ามันว่าอะไรดีนะ..
“โว้ย มึงว่ากูเลว อย่างน้อยกูก็เลวน้อยกว่ามึงล่ะ คราวที่แล้วมึงทำกูหน้าเป็นแผลหลีหญิงไม่ได้เป็นอาทิตย์นะเว้ย ไอ้ห่ า” ไอ้วินนี่ เดอะ พู ชี้หน้าด่าคนหล่อกว่ามันอย่างผม
เฮ้ยๆ..ห่ า กับเลว เดี๋ยวมึงตาย คำว่าห่านี่มันแรงกว่านะเว้ย
“พวกมึงเลิกพูดได้แล้วโว้ย รำคาญ”
เสียงเฮียสนดังมา พร้อมกับถีบไอ้วินจนกระเด็น
“เฮ้ย!! มึงเกี่ยวอะไรด้วยวะ มึงก็อัดกับคู่ของมึงสิ”
ไอ้หมีพูมันดันตัวขึ้นยืน แล้วส่งสายตาอาฆาตไปที่เฮียที่เคารพของผม - -
ส่วนเฮียสนน่ะหรอ แลบลิ้นกวนตีนส่งกลับมา สาบานนะครับว่านี่พี่ชายผมเอง
“ก็คู่ของกูมัน..”
เฮียสนชี้ไปด้านหลังที่มีผู้ชายตัวใหญ่ผิวเข้มนอนสลบอยู่ ไอ้วินทำหน้าอึ้งๆนิดหน่อย ก่อนจะถามเสียงสั่นๆแบบไม่มั่นใจ
“หมายความว่าไง”
“มึงเห็นอะไรก็อย่างนั้นแหละ”
ว่าแล้วไม่รอครับ เฮียก็อัญเชิญหมัดเต็มๆเข้าหน้าไอ้หมีพูเลย ก่อนจะกระโดดเข้าไปฟัดกับมัน
เออ..ตอนนี้ผมเลยสบายฮะ...ไม่ต้องทำอะไร ซักพักเฮียสนก็กระดิ๊บๆมา = =
“เฮ้ๆ ไม้เว้ย มึงคิดอย่างที่กูคิดมั๊ย บี1”
อะไรวะบี 1 -*-
“เออ..เฮียสน กูกำลังคิดอยู่นะ บี 2” ผมตอบไปอย่างงงๆ
เฮียสนยิ้มแบบมองแล้วสัมผัสได้ถึงความน่ากลัว
แล้วคิดอะไรวะ..
“หึหึ..หึ..หึ..หึ”
เฮีย..เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย... เป็นอะไรพ่อแม่ให้อภัยนะ..
“ได้เวลาแต่งตัวตุ๊กตาแล้ว”
ห๊ะ.. =[]= กูฟังผิดป่ะเนี่ย โตเป็นควายมาเล่นแต่งตัวตุ๊กตา แล้วตูเป็นผู้ชายนะเว้ย...
“หมายถึงอะไรพี่ชาย..”
“อ้าว ก็ไอ้พวกนี้ไง สำออยสลบ แบบนี้มันก็ต้องสร้างสรรค์ผลงาน หึหึ เดี๋ยวแกจัดการเอาไอ้ที่ไปราดหน้าแข้งมัน เดี๋ยวกูไปเอาเสื้อกับไอ้ชาก่อน”
เฮียสนโยนอะไรซักอย่าง เป็นน้ำเหลวๆสีขาวข้นอยู่ในขวด จากสิ่งที่เฮียใช้ให้ทำ คงสรุปง่ายๆว่ามันคือ แว็ก -*-
เออ..มึงเล่น งั้นกูเล่นด้วย
ว่าแล้วก็ละเลงของเหลวนั้นลงบนหน้าแข้งของไอ้หมีพูคนแรก ตามด้วยคู่อริเฮียสน
หึหึ..แบบนี้ก็สนุกสิ..
“เฮ้ยๆ เฮียไม้ทำไรอ้ะ” เรนวิ่งมานั่งดูใกล้ๆ ก่อนจะกระตุกรอยยิ้มออกมา
“แกไม่ต้องมาทำไม่รู้เรื่อง อย่างแกถ้าไม่รู้ ชั้นก็โง่ดักดานไปแล้ว ไอ้น้องชาย”ใบไม้พูด แล้วโยนขวดใส่ของเหลวข้นให้เรน
“เดี๋ยวเฮียมานะ จัดการให้ที เอาเบาะๆนะ”
เรนตอบรับเบาๆก่อนจะหันไปยิ้มอย่างซาดิสม์กับของเหลวในขวด
“เฮ้ย ไอ้ชา เฮียสน ทำอะไรอีกอ้ะ”
ใบไม้เดินมาสมทบกับชา และต้นสนที่กำลังช่วยกันลากพวกที่สลบของแก๊งเวย์มามัดรวมกัน พวกเมฆกับกั๊สก็กำลังหาอุปกรณ์เสริมความงาม ส่วนทางฝั่งฟรังค์ กับฟลุค ก็กำลังจัดเตรียมเสื้อกระโปรงผู้หญิง
ส่วนทางพวกผู้หญิงก็จับผู้หญิงของฝ่ายนั้นไปมัดไว้อีกที่นึง ก่อนจะรุมด่าแต่ไม่ได้ทำอะไรมากมาย
“เฮ้ๆ ไอ้ไม้ แกเอาไอ้นี่ไปดิ” ชาโยนชุดกระโปรงผู้หญิงสีชมพูชุดนึงมาให้ มันเป็นชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีชมพูอ่อนยาว
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ เอานี่ไปให้น้องกอล์ฟที่รักยิ่งของเฮียด้วย” เฮียสนพูดยิ้มๆ ก่อนจะส่งชุดแบบเดียวกับตัวที่ชาส่งมาให้ แต่ตัวนี้เป็นสีฟ้า
กอล์ฟเป็นคู่อริของเฮียสนที่ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงรักษาถอดถอนขนหน้าแข้ง กับน้องวินนี่
ใบไม้เดินกลับมาที่เรน ซึ่งกำลังต่อยหน้าน้องหมีพูอีกรอบ เพราะฟื้นขึ้นมา ไม่ยอมอยู่นิ่งๆ
“เป็นไงมั่ง เรน”
ใบไม้เอ่ยปากถาม ก่อนจะส่งชุดสองชุดให้เรน
“ผมว่าคราวหน้าเอาแบบแว็กเย็นจะดีกว่านะ แบบนี้มันต้องรอให้แห้ง แล้วค่อยรูดออก หรือไม่...มีดโกนซะ ง่ายกว่าเยอะ”
เรนเอากระดาษทิชชู่ที่ถืออยู่รูดแว็กที่ทาไว้บนหน้าแข้งของไอ้หมีพูออก ไอ้วินมันฟื้นขึ้นมาแล้วทำท่าจะลุกขึ้น ใบไม้ก็เลยชกให้มันนอนลงไปเหมือนเดิม
หน้าแข้งข้างซ้ายเรียบร้อย ต่อจากนั้นคือข้างขวา
ชาเดินมาดูความเรียบร้อย พร้อมกับเสียงโหยหวนของพวกผู้ชายฝั่งโน้น ที่กำลังถูกไอ้ฟลุคเล่นอยากสนุกสนาน ทั้งโกนขนหน้าแข้ง ทั้งซ้อม ทั้งแต่งเป็นหญิง…
“มึง…อย่า..”
คำพูดสุดท้ายที่หมีพูได้พูดก่อนที่ ชาที่เดินมาดูรำคาญเอากระดาษกาวสำหรับแปะสันรายงานที่อยู่ในมือแปะปากมัน
“เฮียชา ไอ้กระดาษกาวนั่นน่ะ ขอเถอะ”
เรนบอกชา แล้วชี้ไปที่กระดาษกาว ชาโยนมาให้เรน
ก่อนที่ขนหน้าแข้งของไอ้หมีพูจะร่วงกราวด้วยกระดาษกาวอย่างดี เหนียวแน่น ติดทน กระชากทีเกลี้ยง
“เฮ้ยๆ...มึงอ้ะ” ชาเดินไปเตะข้างๆตัวผู้ชายที่ชื่อกอล์ฟ หลังจากมัดตัววิน กับกอล์ฟไว้อย่างเหนียวแน่นด้วยเชือกเส้นใหญ่
“หือ..” กอล์ฟที่ยังสลึมสลือเต็มทน เงยหน้ามามองชา
“เทนอยู่ไหน”
“ห๊ะ..ใครนะ..”
“กูถามมึงว่าไอ้ส าดเทนนิสอยู่ไหน”
ชาเริ่มมีน้ำโหกระชากเสื้อไอ้กอล์ฟขึ้นมา กอล์ฟยังทำท่าสลึมสลืออยู่ จนโดนไอ้ชาต่อยเข้าไปอีก
“ตาสว่างแล้วตอบกูมาเทนอยู่ไหน”
“..พี่เทนไม่ได้มาด้วย..” กอล์ฟตอบออกมาเบาๆ ชาปล่อยคอเสื้อที่ขยำอยู่ออก แล้วหันหลังจะเดินกลับ
“โอะ..ลืมของ”
ชาหันหน้ากลับมาพร้อมกับชกแสกหน้ากอล์ฟเต็มๆ แล้วเดินจากไป
“เฮ้ๆ ตายรึเปล่าเนี่ย”
เสียงต้นสนดังขึ้น กอล์ฟมองหน้าแบบไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“โหย ชานะชา รู้ๆอยู่ว่าเป็นเด็กกู ยังจะโหดร้ายอีก เฮ้อ ไม่ไหวเลย เพื่อนคนนี้”
ต้นสนพล่ามไปเรื่อยๆ แบบอารมณ์ดี
“นี่ๆ กอล์ฟ กูมีของขวัญให้มึงด้วยนะ กูเลือกเองเลยนะเว้ย เลือกให้มึงโดยเฉพาะเลย นี่ๆแกดู เหมาะกับมึงชิปหายเลย”
าแล้วต้นสนก็ดึงกระโปรงสายเดี่ยวสีฟ้ามาจากใบไม้ชูให้กอล์ฟดู ซึ่งคนดูทำหน้าจะเป็นลม
“อ้าว เป็นอะไรน่ะ ไม่สวยหรอ โอะๆ งั้นๆ สีชมพูเอามั๊ย มี 2 สีนะ แต่คิดมาคิดไป มีกระโปรงสั้นสีเหลืองอยู่ที่ฟอลอีกอันนะ เอามั๊ย เดี๋ยวไปหยิบมาให้ แต่มาคิดอีกที..”
“ไอ้เชี่ย มึงเลิกเล่นได้แล้ว กูไม่ตลกกับมึงนะเว้ย!!”
กอล์ฟตะโกนสวนขึ้นมา ต้นสนเลิกคิ้วขวาขึ้นเล็กน้อย
“เฮ้อ งั้นให้แกเลือกระหว่างใส่เสื้อที่กูเลือกให้ หรือมึงจะอยากโดนแว็กขนหน้าแข้ง”
“กูไม่เลือกซักอย่าง มึงจะทำไม”
“หา..อะไรนะ แกจะเอา 2 อย่างเลยงั้นหรอ อืมม์ๆ ความจริงแล้วชามันให้เลือกอย่างเดียวนะ เดี๋ยวกูไปบอกไอ้ชาว่าให้มึงเป็นพิเศษก็แล้วกัน” ต้นสนทำท่าจะลุกขึ้นเดิน แต่กอล์ฟร้องห้ามเอาไว้
“เอางี้ กูให้ไอ้ฟลุคมาแต่งหน้าให้มึงล่ะกัน ดูดีกว่าเยอะเลย”
“ไม่เอา!!” กอล์ฟร้องแย้งขึ้นมาแทบจะทันที
“โว้ยมึงนี่ เรื่องมากจัด เดี๋ยวให้แต่งตัวเป็นอียอในวินนี่เดอะพูเลย”
“ไม่เอาเว้ย มึงอย่านะ ไอ้ห่ า”
“โธ่เอ๊ย มึงแมร่ง..เพื่อนๆมึงยังไม่บ่นกันเลย นั่นๆมึงดูนั่น ไอ้วินนี่มันโดนทั้งแว็กขน และแต่งหน้ายังอยู่เฉยๆเลย”
ต้นสนชี้ให้กอล์ฟดูไอ้วินที่นั่งปลงอย่างน่าเวทนา
“สนๆ ฟลุคมันบอกให้เรามาแต่งหน้าให้ไอ้หมอนี่อ้ะ”
เด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มผิวขาวอมชมพูคนหนึ่งวิ่งมาหา พร้อมกับจูงมือเด็กผู้หญิงผิวขาวหน้าตาน่ารักไม่แพ้กัน
“อ้าว ไอ้กอล์ฟมันยังไม่ได้เลือกเลยนะ บัตเตอร์เค้ก”
“ไม่ต้องเลือกแล้ว สน เสียเวลา”เด็กผู้หญิงผิวสีขาวหิมะพูดอย่างขบขัน
“เธอว่าอย่างนั้นจะดีหรอ สโนว์บอล”
เด็กสาวสองคนมองหน้ากันก่อนจะหันไปมองหน้าต้นสนแล้วพยักหน้าพร้อมกัน
“ว้า กอล์ฟโทษทีนะ งั้นนายไม่ต้องเลือกแล้วล่ะ ชั้นไปก่อนดีกว่านะ”
ต้นสนลุกขึ้นยืน ในขณะที่กอล์ฟร้องลั่น
“ไม่นะมึง ม่ายอาวโว้ยยยยยยยยยยย”
ต้นสนหันหลังออกเดินจากไปสักพักก็หันหน้ากลับมาใหม่
“นายจะปัดขนตามั๊ย ชั้นว่าบางทีนายอาจจะอยากใช้อายแชโดว์”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” กอล์ฟร้องลั่นอีกครั้ง และพยามกระชากเชือกออก ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของ 2 สาว
“ใบไม้ เรนจัดการวินเสร็จแล้วหรอ”เสียงใสๆของออทั่มดังขึ้น หลังจากที่ไปจัดการกับพวกผู้หญิงเสร็จ
“ออ..เสร็จแล้ว...”ใบไม้พูดง่ายๆเรียบๆ
ในขณะที่ออทั่มขมวดคิ้วมองหน้าวินที่ดูไม่เหมือนแต่งหน้า
แต่ดูเหมือนกระเทยลิงทาปากเลอะเทอะ แถมยังเอาลิปสติกมาวาดรอบดวงตาเป็นรูปหัวใจ และหาแป้งจนขาวเหมือนไม่ใช่หน้าคน แล้วยังปะแก้มจนเป็นสีแดงเข้ม ราวกับจะไปเล่นงิ้ว
“นี่..จะไปเล่นลิเกโรงไหนเนี่ย..” ออทั่มพึมพำเบาๆ เรนกับใบไม้พอจะรู้ตัวว่าออทั่มคงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ที่แต่งออกมาแบบเล่นๆกวนๆแบบนี้
“เอ่อ..มันจะดีกว่านี้ถ้าเค้าให้ความร่วมมือ..ครับ”
เรนพูดเรียกความสนใจออทั่มจากหน้าตาสุดน่าขันของวิน
แต่อย่างที่รู้ๆ เป็นเรื่องแก้ตัว เพราะวินนั่งปลงตลอดเวลาที่พวกเขาแกล้งสารพัด
ออทั่มหรี่ตามองใบไม้กับเรนเล็กๆ ก่อนจะถอนหายใจ แล้วสั่ง
“ชาบอกว่าให้ถ่ายรูปไว้” เธอยื่นกล้องดิจิตอลให้เรน
“คือ มันก็ได้หรอก แต่ผมไม่เคยใช้กล้องรุ่นนี้” เรนพูดแบบวางเชิง
”ชั้นพอจะรู้ว่านายจะหาวิธีใช้ได้ไม่ยาก เรน” ออทั่มพูดแล้วตวัดสายตาไปมองหน้าใบไม้
บรรยากาศค่อนข้างกดดันด้วยสายตาที่ไม่พึงพอใจกับผลงานที่ออกมาประหลาดเท่าไหร่
“ออย ฝ่ายผู้หญิงเรียบร้อยแล้วหรอ”เสียงฟอลดังขึ้นมาข้างหลัง ช่วยทำลายบรรยากาศที่กดดันได้ดี
ออทั่มเปลี่ยนบุคลิกทันที หันไปกระโดดกอดฟอล
“เสร็จแล้วจ้า แล้ว ที่รัก เรียบร้อยรึยัง”
“เรน กูแนะนำว่าให้นายยืนดีๆ ระวังมดมันจะกัด แถวนี้มดมันมาเยอะ”
ใบไม้พูดกับเรน หลังจากยิ้มแสยะๆให้กับการกระทำของออทั่ม กับฟอลแล้ว
“ฮะๆ ผมก็อยากแนะนำพี่ว่าวันหลังพี่คงต้องพูดอะไรเบากว่านี้แล้วล่ะ”
เรนพูดตอบอย่างอารมณ์ดี ใบไม้หันไปมองหน้าออทั่มที่ส่งสายตาอาฆาต ประมาณว่าถ้าฟอลไปนายตายแน่
เสียแต่ฟอลรู้ทัน จึงพูดดักคอไว้ก่อน
“ออยอย่าแกล้งเด็กน่า”
“อ้ะ..ฟอล เค้าเปล่านะ..แล้วใบไม้ก็อายุเท่าเค้านะ ไม่เด็กซักหน่อย ถ้าเด็กก็เด็กแก่แล้ว อ๊ะ นี่เค้าว่าตัวเองแก่หรอ อืมม์ ไม่ใช่ๆ เอ..ยังไงหว่า”
ออทั่มชี้หน้าใบไม้แบบคาดโทษ ฟอลเกาหัวอย่างไม่รู้จะทำยังไง
เรนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วเดินลากใบไม้ไปหาเมฆ ที่อยู่กับฟลุค
“แก..นี่มัน...โอ้ว...ศิลปะ..ว้าว ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ เมฆ ว่าเราสองคนจะแต่งหน้าแต่งแบบหน้า ดูสิ ไอ้หน้าอ่อนนี่กลายเป็นผู้หญิงไปเลย แหมๆ แบบนี้เค้าเรียกว่าอัจฉริยะ ชั้นนี่นะ...ก๊ากๆ”ฟลุคเกิดอาการสติแตก
เมฆทำหน้าประหลาดๆ แล้วทวนคำ “เราสองคน..เราสองคน พี่ฟลุค ขอบอกว่ากูจะได้ยินคำพูดนี้เปนครั้งสุดท้ายนะ..สยองว่ะ”
“โย่ ว่าไงฟลุคกี้” ใบไม้ทัก ฟลุคหันหน้ามาแล้วโบกมือยิ้มหวานเยิ้มให้ ซึ่งเป็นท่าทางที่น่าสยองมาก จนใบไม้ก้าวเท้าไม่ออก เรนก้าวถอยหลังมา 1 ก้าวอย่างไม่มั่นใจ
“กู่ไม่กลับแล้วล่ะ” เมฆบอกแล้วส่ายหน้าแบบปลง แต่ฟลุคก็แย้งขึ้นมา
“ไม่ใช่กู่ไม่กลับโว้ย กู ไม่ กลับตะหาก อ๊าก กร๊ากๆ”สิ้นเสียงฟลุคก็วิ่งวนรอบไอ้หน้าอ่อนที่ถูกมัดไว้ แล้วแต่งหน้าซะกลายเป็นผู้หญิง
“ไอ้เชี่ ยนี่..ปัญญาอ่อน”เทมส์เดินมาหา ในขณะที่สายตามองไปที่ฟลุค อย่างขยะแขยง
ฟรังค์เดินเข้ามาอีกคน ก่อนจะพูดรายงาน
“เออ นี่ ทางนั้นเรียบร้อยแล้ว ทางนี้ล่ะ”
“ก็ดี เหลือถ่ายรูป เรน จัดการดิ”เมฆบอกให้เรนถ่าย เรนซึ่งไม่เคยใช้กล้องรุ่นนี้ใช้เวลาซักพักในการศึกษาความสามารถ และวิธีใช้ ก่อนจะถ่ายรูปได้
“เออ..ทางนั้นด้วยนะ รู้สึกว่าบัตเตอร์ กับสโนว์จะแต่งหน้าไอ้กอล์ฟแก๊งเวย์เสร็จแล้วนะ”เทมส์พูดขึ้น
“หา..ยัย 2 คู่ซี้เด็กผีงี่เง่า นั่นน่ะเหรอ = =”เรนพูดแบบขยาด เทมส์ กับฟรังค์หัวเราะเบาๆ
“นี่นายไปเรียกเค้าอย่างนั้นไม่โหดร้ายไปเหรอ” เมฆออกความเห็นถามเพื่อนซี้ ทั้งๆที่ตนเองก็เห็นด้วย
เรนส่ายหน้าแบบเบื่อหน่าย ก่อนจะพูดหน่ายๆ “นายก็รู้นิสัยธาตุแท้ของเด็กผี 2 คนนั้น”
“ความจริง..อืมม์..พูดได้ดีไอ้น้องชาย”ใบไม้ยักคิ้วกวนๆ ฟรังค์พูดขึ้นมายิ้มๆ “พวกนายนี่...ไม่ไหวเลย..นินทาผู้หญิง”
“ขอโทษ..ผู้หญิง กับไอ้ 2 คนนั่นมันไม่เหมือนกัน” เรนพูดอย่างแก้ตัว และมีเสียงสนับสนุนจำนวนมาก รวมถึง
ฟรังค์เองก็ด้วย
“อันที่จริง ก็ใช่แฮะ”ฟรังค์พูดแล้วฉีกยิ้ม
“อะไรกันพวกนาย..เมื่อกี้..ชั้นได้ยินนะ” ออทั่มเดินมาพร้อมกับฟอล ใบไม้ กับเรนสะดุ้งเฮือกทันที หลบหลีกสายตาเจ้าหล่อนจากงานโน้น มาเจอกันงานนี้อีก
“แหะๆ ได้ยินตั้งแต่ตอนไหนหรอครับ คุณพี่ออย” ฟรังค์พูดอย่างสุภาพ ซึ่งออทั่มเอ็นดูรุ่นน้องคนนี้เป็นพิเศษ
“แหม พี่ออยก็ได้ยินทั้งหมดแหละจ๊ะ น้องฟรังค์”ออทั่มพูด แล้วยิ้มหวาน ที่ชวนให้ผู้ที่พบเห็นขนตั้งชัน เทมส์ลูบแขนตัวเอง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“แต่เอาเถอะ อย่าทำอีกก็แล้วกัน เพราะชั้นเองก็ไม่ค่อยชอบใจนักเวลาผู้ชายนินทาผู้หญิงน่ะ”ออทั่มเดินจากไป ทิ้งฟอลให้ยืนอยู่รวมกับพวกเรน
“อ้าว แล้วเฮียโดนทิ้งหรอ เจ๊ออยเค้าเบื่อแล้วรึไง”เรนพูดกวนตีนฟอล ซึ่งหันมาแยกเขี้ยวให้
“มึงอยากตายก่อนมีแฟนใหม่มั๊ย ไอ้เรน”
ซึ่งเป็นประโยคที่แทงใจมาก เรนหันหน้าหนีหลบฉากทันที
หลังจากที่ถ่ายรูปเก็บเอาไว้สร้างขวัญกำลังใจแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ โดยไม่คิดจะแก้มัดให้กลุ่มผู้โชคร้าย และแก๊งเวย์เองก็ไม่สามารถเอาเรื่องได้ เพราะได้ทำสัญญากันเอาไว้ก่อนแล้ว
ว่าหากมีผู้ใหญ่ หรือบุคคลอื่นมาพบ แต่ละแก๊งจะรับผิดชอบกันเอง โดยที่จะไม่เอาเรื่องกันเด็ดขาด
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรน กับเมฆเล่าเรื่องต่างๆให้พวกสาลี่ฟังอย่างไม่ใส่ใจ ฟรายเดย์นั่งเท้าคางฟัง
สาลี่ หลี่หวัน กับมัฟฟินเริ่มเห็นว่าเป็นเรื่องน่าสนุกดี น่าเอามาลองเล่นบ้าง
ฟรายเดย์เองก็ได้คิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบว่าไม่ควรมีเรื่องกับเกรย์คีย์ เพราะสถานะต่างกันมาก ฝ่ายของแบล๊กบัตเตอร์ฟราย ถึงจะมีลีดเดอร์ผู้หญิงที่เก่ง มีประสบการณ์ หรือฉลาดอย่างไร ก็สู้แก๊งเกรย์คีย์ที่มีพวกผู้ชายเป็นแกนนำไม่ได้แน่นอน
“อืมม์ๆ ว่าแต่..ผู้ชายที่ชื่อกอล์ฟ..”สาลี่พูดออกมาลอยๆก่อนจะหันหน้าหนีไปที่อื่น แล้วหัวเราะหึหึแบบซ่อนลึก
“ว่าแต่เรา กับลี่คบกันนะ” เรนหันไปบอกเมฆ
สาลี่สบถอะไรซักอย่าง แล้วโดนฟรายเดย์ถีบ ก่อนคุณเธอจะเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆ กระซิบเบาๆว่า
“ใครพูดกันว่าอาวุธที่ร้ายกาจที่สุดของมนุษย์ คือ วาจา พูดจาหยาบคาย ชั้นรับไม่ได้”
แล้วเจ้าหล่อนก็ค่อยๆไถตัวกลับเข้าที่
มัฟฟิน กับหลี่หวันมองหน้ากัน แล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสนิดที่ทำทองไม่รู้ร้อน ส่งสายตาอาฆาตไปที่ฟรายเดย์ซึ่งทำหน้าแป้นแล้นไม่รู้เรื่อง
“จริงง่ะ แกใจร้ายจัง สงสารเรนเค้า เค้าไม่รู้เรื่องอะไรซักหน่อย” มัฟฟินเขยิบตัวเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบเบาๆ
ตามด้วยหลี่หวันที่ทำหน้าเสียดาย “เสียดายอ้ะ ผู้ชายหล่อๆหน้าตาดีๆอีกหนึ่งคนในโลก เฮ้อ..ไว้ว่างๆชั้นจะไว้ทุกข์ให้ล่ะกันนะ”
“ไอ้หวันบ้า เรนไม่ได้ตายนะเฟ้ย” มัฟฟินพูดขึ้นมาเบาๆ เพราะกลัวเรนได้ยิน
“ว่าแต่ ลี่..เอาจริงหรอ” ฟรายเดย์จ้องหน้าเรนอย่างพินิจแล้วถามค่อยๆ
“เชื่อชั้นสิ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเรียบร้อย ง่ายๆขนาดนี้หรอก” สาลี่พูดเบาๆแล้วก็เดินลุกไปที่โต๊ะที่พวกไดซ์นั่งกินขนมอยู่
“สงสารหนูคนนั้นจัง”ไดซ์พูดเบาๆก่อนจะถูกสาลี่ยัดขนมใส่ปาก
“ไอ้โหด” ไดซ์บ่นเล็กน้อย ก่อนจะคว้านหาน้ำมากิน
สาลี่เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง เรนกำลังคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ ซักพักก็วางสายแล้วกระชากคอเมฆให้ลุก
“เอ้อ..คือว่าต้องไปก่อนนะ ขอโทษที เฮ้ย เมฆไปเร็ว”
เรนรีบลากเมฆวิ่งออกไป
ฟรายเดย์ลุกขึ้นยืนมองตามหลัง
“ถามจริงๆเถอะ เหตุผลที่มันน่าจะฟังดูดีกว่านี้ไม่มีหรอ”
“นั่นสิ...ถึงหน้าตาจะหล่อดูดีก็จริง มีเหตุผลอ่นมั๊ย” ไดซ์ กับวอยซ์เดินมานั่งแทนที่เมฆ กับเรน
มัฟฟิน กับหลี่หวันเองก็มองหน้าเพื่อนสนิทเงียบๆ หลี่หวันยักคิ้วเป็นเชิงถาม
“เออ..พวกเธอเคยเห็นชั้นเปิดฉากจะด่ากับใคร แล้วไม่จบมั๊ยล่ะ” สาลี่พูดแล้วบิดขี้เกียจ
ฟรายเดย์ ไดซ์ และวอยซ์มองหน้ากัน ก่อนจะมองหน้าหวัน กับฟิน
“ไม่เคยมี” มิยูกิตอบขณะเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับสอง และแอนนา
“”งั้นสิ เพราะงั้นตามความรู้สึกของชั้น ต้องเจอกับยัยหน้าป้าแช่มแน่ๆล่ะ”
สาลี่หัวเราะหึหึ ไดซ์ขยับรอยยิ้มที่มุมปาก
“น่าสนุกนะ อยู่เกรย์คีย์ด้วยนี่ ใช่มั๊ย.....ฟรายเดย์”
ฟรายเดย์พยักหน้ารับเล็กน้อย ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น