||:+:||ร้าย แสบ ซ่า แบบว่า รักเธอ||:+:||

ลำดับตอนที่ #13 : Five ปริ้นเซส

 ทักทายกันก่อนน๊าจ๊ะ ^^ (หลายคนทำหน้าเบื่อๆ แล้วเลื่อนลงไปเลย -*-)

สวัสดีนะเจ้าคะ ตอนที่ 13 นี้มีขนาดของไฟล์ 92 KB ซึ่งตอนที่แล้วมีขนาด เพียง 86 KB หวังว่าคงจะพอใจกันนะเจ้าคะ ^^"
รีบปั่นสุดชีพบรรลัย หลายคนจะฆ่าข้าพเจ้าซะแล้ว เฮือก... แหมๆ คนดีขนาดนี้ตายยากล่ะน๊า (^W^หลงตัวเองซะขนาดนี้) แง้วว ไม่กวนแล่ะๆ เชิญอ่านกันเลยล่ะกันนะเจ้าคะ เดี๋ยวโดนกระโดดงับ แหะๆ อ้อ ขอบคุณทุกๆท่านมากนะเจ้าคะ น้ำแข็งใสจะรีบปั่นตอนที่ 14 TT^TT 

ปล. ชื่อตอนเจ้าหญิง 5 พระองค์ มาจากในกลุ่มมีผู้หญิง 5 คน จริงมะเอ่ย?
 -------------------------------------------------

----------------
------
---

“ต่อจากนี้ก็เล่นสดล้วนๆ พอรู้ลำดับแล้วใช่มั๊ย”สาลี่หันไปถามเพื่อนๆในกลุ่มอีกครั้ง

“อือ..ทำไมบทเรามันกิ๊กก๊อกจัง - -“เรนบ่นกับเมฆ ซึ่งกิ๊กก๊อกไม่แพ้กัน

“นั่นสิ เสียชื่อหมด RM(Rain&Meak) แห่งเกรย์คีย์มาเล่นบทอย่างนี้ เฮ้อ TT^TT”เมฆพูดแล้วมองบทก่อนจะถอนหายใจ

“เดี๋ยวเถอะ ไม่ให้พวกแกเล่นเป็นคนรับใช้ก็บุญโขแล้ว -*-“ไทม์พูดแล้วกระชากบทกลับมา

“เหอะ ถึงอย่างนั้นก็เป็นคนใช้แบบมีกิตติมาศักดิ์ก็ยังดีวะ ให้กรูเล่นเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ คนก็ไม่ใช่ T0T”

เมฆยังคงบ่นต่อไป ด้วยความพยายามในการแหกปากบ่น “เฮ้ย เรน เมิงก็คิดอย่างนั้นใช่มั๊ย T0T”

เรนเริ่มเปลี่ยนจากบ่นเล็กน้อย เป็นนั่งเงียบ นิ่ง สงบ สยบการเคลื่อนไหว

“..กรู..ปลงแล้ว..”

“=0= ไม่น๊า”เมฆร้อง แล้วลงไปนอนกองกับพื้น

“นี่ แก เค้าแสดงกันไปจะถึงกลุ่มเราแล้วนะ กลุ่ม 3 ใช่มั๊ย - -“มัฟฟินเดินมาบอก หลี่หวันกำลังนั่งสวดมนต์คาถาอะไรของมันก็ไม่รู้

“อือ..เอาเป็นว่าสบายๆ ไม่ต้องคิดไรมาก อยากพูดอะไรพูด”โบว์ลิ่งบอก ก่อนที่ครูจะเรียกให้กลุ่ม 3 ออกไปแสดง

“กลุ้มโว้ย!!!!!!”เมฆแหกปากขึ้นมา ทั้งห้องเงียบ แม้กระทั่งครูยังงง

“ไม่มีอะไรครับ^^”เมฆยิ้มรับทันที แล้วเดินออกไปหน้าห้อง โดยถูกใช้ให้เป็นผู้พูดนำไร้ศักดินา

“สวัสดีครับ คุณครูที่น่ารัก และเพื่อนๆที่เคารพ^W^”เมฆพูดอย่างมั่นใจ

เรนที่ยืนข้างๆสะกิด “คุณครูเคารพ เพื่อนน่ารักเว้ยเมิง”

เมฆทำหน้างงนิดหน่อย ก่อนจะนึกได้ “อ้อ คุณครูที่เคารพ และเพื่อนที่น่ารัก^W^” เสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงในห้องรับคำว่าน่ารักจากคุณชายไร้ศักดินาเมฆ

“เมิงทำกรูเสีย Self ไอ่เรน”เมฆกระซิบบอกเรน แล้วแยกเขี้ยวใส่ แต่เรนยักคิ้วให้นิดหน่อย

“ข้าคือซินเดอร์เรลล่าผู้เลอโฉม แต่ไม่ใช่ซิลเดอร์เรลล่าที่เป็นคนใช้งี่เง่านั่น ข้า..คือเจ้าหญิงซินเดอร์เรลร่า ผู้สวยงาม และยิ่งใหญ่ โฮะๆ แต่..ใครจะรู้ล่ะว่า..ข้า..มีเชื้อสายตระกูลฮัว...โอ้..ท่านยาย ตอนนี้ได้เวลาต้องไปเยี่ยมท่านแล้ว”เสียงกรี๊ดดังรับทันที เนื่องจากความเด่นของนักแสดง ซึ่งก่อวีรกรรมตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียน ทำให้เป็นที่นิยมชื่นชอบของหลายคนที่ไม่ชอบ กลุ่มของแพน หรือที่สาลี่เรียกว่าชะนี

“ซินเดอร์เรลล่านำแสดงโดยท่านสาลี่อย่างที่ท่านต้องการ ซึ่งไม่ใช่ซินเดอร์เรลล่าที่เหมือนในนิยาย แต่เป็นนางซินที่หลงตัวเองเหลือหลาย”เมฆพูดตามบท ไม่มีเปลี่ยนซักนิด ไม่มีใครรู้เลยว่าเมฆไม่ได้พูดตามใจตัวเอง

“แกว่าใครหลงตัวเอง ห๊า =*=”สาลี่หันมาด่าเมฆที่พูดบทตามใจตัวเอง เมฆส่ายหน้าทันที แล้วทำหน้าบ้องแบ๊ว

“อ้อ ใช่ ข้าต้องไปเยี่ยมท่านยาย แต่จะให้ข้าไปในสภาพนี้ได้อย่างไร ข้ายิ่งสวยๆอยู่ โอ้ ประชาชนต้องจำข้าได้แน่ๆ ข้า..ต้องปลอมตัว เป็น..”สาลี่วิ่งกลับไปรวมกับกลุ่มคนอื่นๆ การแสดงเป็นไปด้วยดี เรียกเสียงหัวเราะได้มากทีเดียว

“สโนว์แบล็ก!!!”ไทม์วิ่งออกมาแทนทันที เสียงร้องรับยังดังเช่นเดิม

“สโนว์แบล็กในที่นี้ไม่ใช่สโนว์ไวท์ เพราะนิสัยต่างกันราวฟ้า กับเหวในมหาสมุทร นำแสดงโดยท่านไทม์”เมฆยังคงพูดบทฆ่าตัวตายเหมือนเดิม ไทม์เหลือบตามามองด้วยแววตาอาฆาต

“หึ..หึ…ข้า คือ สโนว์แบล็กผู้สวยงาม”ไทม์พูดแล้วก็ลูบจัดผม และเสื้อผ้าของตัวเอง “ข้าต้องมั่นใจ เรียกความมั่นใจให้ตัวข้าซะก่อน กระจก..กระจกวิเศษข้า......”ไทม์พูด แล้วมองหากระจก แต่หาไม่เจอ มันหันมาถามโบว์ลิ่ง

“กระจกกรูอยู่ไหนวะ”

เรนวิ่งเอากระจกของโบว์ลิ่งออกไปวางไว้ที่กระดาน ซึ่งมีช่องสำหรับวางไวท์บอร์ด ตั้งเป็นกระจกขนาดย่อม

“โอ้..กระจกวิเศษ จงบอกข้าเถิด ผู้ใดงามเลิศในปฐพี”

“สโนว์แบล็กไงล่ะ”ไทม์ดัดเสียงเล็กๆพูดตอบตัวเอง

“อ้า..ข้านี่ช่างงดงามเสียนี่กระไร”ไทม์พูดแล้วก็ทำหน้าชื่นชมกับความงามของตัวเอง

“กระจกเอ๋ย บอกข้าเถิดผู้ใดสวยน่ารักที่สุดในโลกหล้า”

“สโนว์แบล็กไงล่ะ”มันยังดัดเสียงตอบตัวเอง

“แหม..จุ๊ๆ ข้านี่สวย แล้วยังน่ารักอีกนะเนี่ย”

มันยังคงหลงตัวเองไม่เลิก

“กระจกเอ๋ย จงบอกข้าเถิด ผู้ใดดีเลิศทั้งภายในและภานนอก”

แต่คราวนี้ไทม์ไม่ดัดเสียงเป็นกระจกวิเศษ แต่มันพูดออกมาด้วยเสียงใหญ่ๆว่า

“กรูเอง - -“

“โฮะๆๆข้านี่ ช่างงามทั้งภายในและภายนอกจริงๆ แหมๆ ดูสิ ข้านี่ช่างเสิศไปซะทุกอย่าง”

“เฮ้ย เมิงเลิกหลงตัวเองได้แล้วเว้ย”เมฆพูดให้ไทม์เลิกพูดชมตัวเอง แล้วส่องกระจก

“เมิงนี่ กรูกำลังอิน -*-“ไทม์พูดอย่างอารมณ์เสีย แล้วเล่นตามบทต่อ

“ข้าจะไปเยี่ยมท่านยาย ต้องมีแอ๊ปเปิ้ล อ้า ตระกร้าแอ๊ปเปิ้ลของข้า ได้เวลาแล้วข้าต้องเดินทาง”

ไทม์ยกกระเป๋านักเรียนที่สมมติว่าเป็นตระกร้า แล้วทำท่าเดินทาง

“ช้าก่อน”มัฟฟิน ออกไปอยู่ตรงหน้าไทม์  เสียงตอบรับยังไม่ลดลง

“ท่านมาขวางทางเราทำไม ถึงท่านจะอิจฉาในความงามของเรา ก็ไม่ควรมาเกะกะเช่นนี้”ไทม์ยังคงหลงตัวเองไม่เลิก

“ผู้ที่ปรากฏตัวต่อหน้าสโนว์แบล็กนั่นคือ นางฟ้า มีนามว่า ตกสวรรค์ หรือเรียกง่ายๆว่า ยัยแม่มด แสดงโดย ท่านฟิน”เมฆยังคงทำหน้าที่ของตนต่อไป

“เค้าอยากเป็นออโรร่าไม่อยากเป็นแม่มด >M<”มัฟฟินพูด แล้วกลับไปเล่นตามบทเหมือนเดิม

“เจ้า สโนว์แบล็ก ในวันเกิดของเจ้า ไม่มีการเชิญข้าไปร่วมงานเลี้ยง ฉะนั้นในวันนี้ วันที่เจ้าอายุ 16 ปี ข้าจะสาปแช่งเจ้า ให้หลับไปตลอดกาล”มัฟฟินชี้หน้าพูดกับไทม์

ซึ่งไทม์แสดงด้วยสีหน้าตกใจ แบบผู้ดี คือการเอามือข้างนึงขี้นมาปิดปาก อย่างดัดจริต

“เดี๋ยวก่อน ให้กรูเป็นไรนะ อย่ามาบังคับ ท่านไทม์ให้ยากเลย”ไทม์พูดตามทำนองเพลงโอ้ว..เหรอ แล้วเอามือชี้หน้าแม่มดมัฟฟิน

“ข้าไม่มาเสียเวลากับนางฟ้าต๊อกต๋อยอย่างแกหรอก”ไทม์พูดแล้วทำหน้าเชิด ก่อนจะพูดตามบท

“เพราะข้าคือ..”

ไทม์วิ่งกลับไปรวมกับพวกสาลี่ที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ใต้โต๊ะ แล้วแทคทีมกับหลี่หวัน

“ฮัวหลี่หวัน!!”

หลี่หวันวิ่งออกมาแทน เสียงกรี๊ดของเหล่าดี้น้อยใหญ่ล้นหลาม

“เธอ เธอชื่ออะไร ชื่อเล่นน่ะ น่ารักมากเลย”เจ๊ทิพย์ที่นั่งดูการแสดงน่าห้องร้องถามหวันที่ออกมาแสดงหน้าห้อง

“เอ่อ..หลี่หวัน…….ค่ะ”หวันตอบกลับแบบงงๆ เพราะไม่ได้เตรียมมาตอบคำถามล่วงหน้า

“ฉันจะให้คะแนนจิตพิสัยกลุ่มเธอเต็ม น่ารักมากเลย”เจ๊ทิพย์พูดแล้วกรอกคะแนนลงใบคะแนน เสียงโห่ให้กับความไม่ยุติธรรมดังก้องทั้งห้อง หลี่หวันยิ้มแหยๆรับ แบบงงๆ

“อ้ะ เล่นต่อๆ”เจ๊ทิพย์พูดให้หวันเล่นต่อ

“เหตุผลที่มาของชื่อคือ ฮัวมู่หลาน แต่มันไม่เหมาะกับหลี่หวัน จะให้เป็นฮัวหลี่ มันก็เป็นชื่อของพระมารดาของมู่หลาน ดังนั้นจึงชื่อ ฮัวหลี่หวัน”เมฆยังทำหน้าที่ปากนกปากกาวาจามากเช่นเดิม

“ขอบใจ - -”หลี่หวันหันมาพูดกับเมฆ

“นี่ ..ข้าจะสาปแช่งเจ้า”มัฟฟินเอาดินสอมาโบกเป็นไม้กายสิทธิ์

“ไม่ ถอยไป ไอนางฟ้าย่ำต๊อก ข้าไม่มีเวลากับเจ้า ข้า..ต้องเชิดชูเกียร์ติตระกูลฮัว นี่ได้เวลาเดินทางไปอัญเชิญพระไตยปิฎก ณ ชมพูทวีปแล้ว น้องก่าย(ตือโป๊ยก่าย) น้องเจ๋ง(ซัวเจ๋ง) ไป!!”

“บังอาจ เจ้ากล้ามาหยามข้าเชียวเรอะ ข้าจะสาปเจ้า และญาติมิตรตระกูลของเจ้าให้เป็นแพะ”มัฟฟินชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่หลี่หวัน

“ข้า มิใช่อวดโม้ เพื่อนข้า หัวโตเยอะแยะ ไม่ใช่ แพะรับบาปของเจ้า ทุกคนล้วนเป็นหยกชั้นดี มิใช่อวดดีเพื่อน..ข้ามีเยอะแยะ มีทั้งเด็ก มีทั้งแก่ ถึงข้าตัวเล็ก แต่ใจข้าใหญ่”หลี่หวันพูด แล้วทำมือเหมือนท่องบทกลอน แล้วเอาตระกร้าแอ๊ปเปิ้ล ซึ่งก็คือกระเป๋านักเรียนไล่ฟาดมัฟฟินไป

มัฟฟินวิ่งเข้าไปสมทบกับพวกไทม์ แล้วปล่อยให้หวันเล่นต่อไปตามบท

“อ้ะ..ข้าจะต้องไปเชิดชูเกียร์ติตระกูลฮัว ของข้าต่อแล้ว เอะ..เดี๋ยวก่อน..ข้ามีแอ๊ปเปิ้ล”

หลี่หวันมองไปที่กระเป๋านักเรียน ก่อนจะหยิบเหรียญบาทออกมา

“แอ๊ปเปิ้ลนำพาความราบรื่น..และเหรียญนำพาความสมดุล”หลี่หวันหย่อนเหรียญลงไปในกระเป๋า

“สร้อยพันคอให้แวววาว”มันเอาเชือกรองเท้าที่เตรียมมาหย่อนลงไป

“เอะ..ข้าไม่มีจิ้งหรีด..”หลี่หวันทำท่ามองหา ก่อนจะเอามือควักในกระเป๋า

“เอาจิ้งจกไปแทนล่ะกัน ”

มันเอาจิ้งจกปลอมของสาลี่ยัดใส่กระเป๋านักเรียน เรน กับเมฆเริ่มเกิดอาการหลังตรงขึ้นมาทันทีแบบแนบเนียน

“ได้เวลาเดินทางแล้ว แต่ข้าจะไม่เดินเท้าไปแน่นอน อ้อ ข้ามีสหายมากมาย”หลี่หวันพูด แล้วทำท่านึกได้

“ปีเตอร์แผน”

“มาจากขุนแผนค่ะ = =”ไทม์ทำหน้าที่พากย์แทนเมฆ

“เมื่อเธอมีรอยยิ้มในจิตใจ แล้ว..ยังมัวรีรออะไร จงคิดแต่เรื่องราวที่ดี เอาเรื่องราววุ่นวายเก็บไว้…”

เมฆทำท่ากระพือปีกมาเป็นปีเตอร์แผน ซึ่งมีเสียงกรี๊ดรับทันที

“เอะๆ..ไม่ๆ ปีเตอร์แผนเจ้ากลับไป”หลี่หวันไล่ปีเตอร์แผนไป เมฆกระพือปีกกลับไป

“โอ้ สหายข้า อาละดิน”หลี่หวัน เรียกอาละดินสหายเก่ามา

“เธอจะพบโลกใบใหม่ ชวนนิ่งชมวิเศษสวยงาม นานใช่ไหม ไม่เคย ได้ทำอย่างใจปรารถนาซักอย่าง..”

เรนเอาผ้าเช็ดหน้าของไทม์มากระพือๆเป็นพรหมวิเศษ ซึ่งเสียงกรี๊ดยังคับคั่งเช่นเดียวกับเมฆ

“เอ่อ..ดูไม่สวยเท่าไหร่ เจ้ากลับไป”หลี่หวันทำมือไล่เรนกลับไป เรนส่ายหน้าก่อนกระพือพรหมวิเศษกลับที่

“โอ้ใช่..สหายสนิทของข้า จงออกมา โด..ร่ะ..เอ..ม่อน”หลี่หวันเรียก โดราเอมอนมาช่วย

“ติง ต๊อง เหล่ ร่า”

โบว์ลิ่งออกมาเป็นโดราเอมอนทันที เสียงตอบรับยังท่วมท้นเช่นเดิม

“นี่ คือ..คอปเตอร์ไม้ไผ่”โบว์ลิ่งเอากระดาษติดสก๊อตเทปแปะหัวหลี่หวัน ก่อนจะวิ่งหลบฉากไป

“อ้า ได้เวลาเดินทางแล้ว”หลี่หวันกระพือปีกทำท่าบิน

“จนถึงบ้านท่านยายที่เคารพ”ไทม์พากย์ต่อไปอย่างเบื่อหน่าย

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”หลี่หวันเอามือเคาะโต๊ะเรียน 3 ครั้ง โบว์ลิ่งวิ่งไปประจำที่คุณยาย ตามที่อยากแสดงเป็นหมูน้อยหมวกแดง

“ใครมา”โบว์ลิ่งตอบเสียงยานคาง

“หมาป่าเขี้ยวยาว ขอเข้าไปหน่อย เจ้าหมูตัวน้อย เปิดป๊ะกะตูที”หลี่หวันตอบไป ทำให้โบว์ลิ่งเกิดการฉุนขึ้นมา

“เมิงว่าใครหมูน้อยวะ >0<”โบว์ลิ่งตะโกนกลับมา

“เอ๊ย โทษที ผิดบท”หลี่หวันพูดเบาๆ ก่อนจะพูดใหม่

“ท่านยาย ข้าฮัวหลี่หวันมาเยี่ยมท่านยาย….ค่ะ”หลี่หวันพูดคำสุดท้ายอย่างยากเย็น

“โอ้ เข้ามาๆ หลานรัก”โบว์ลิ่งดัดเสียงเป็นคนแก่

“เฮ้ย ท่านยายมี 7 คน”หลี่หวันทำท่าตกใจ มัฟฟินเดินไปวาดรูปโบว์ลิ่งตัวกลมๆอีก 6 ตัวบนกระดาน

“โอ้ ข้าลืมไป รวมร่าง”มัฟฟินส่ายหน้าอย่างหน่ายๆแล้วลบรูปที่ตัวเองเพิ่งวาดไปไม่ถึง5วินาที ก่อนจะเดินกลับไป

“ท่านยาย โอ้ท่านยายเป็นคนแคระทั้ง 7 หรือนี่ ไม่น่าเชื่อเลย ไม่น่าเชื่อว่า..คนแคระจะตัวใหญ่ขนาดนี้..เอ๊ย ..ไม่น่าเชื่อว่าข้าจะมีสายเลือดคนแคระอยู่ แหม ตอนเด็กๆ ท่านแม่เคยเล่าให้ฟัง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริง ถึงว่าสิ ข้าถึงได้สง่างามเช่นนี้ แต่..ข้าไม่อ้วนเตี้ยนะ -*-”

โบว์ลิ่งทำท่าจะลุกขึ้นไปฟัดกับหลี่หวัน แต่สงบสติอารมณ์ได้ก่อน

“ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตู ซึ่งคือโต๊ะเรียนดังขึ้นอีกครั้ง

“อ้อ  ซิมบ้า...หมาน้อยๆของข้ากลับมาแล้ว เปิดประตูให้มันเข้ามา”โบว์ลิ่งพูด

หลี่หวันทำท่าเปิดประตูอากาศให้เมฆคลานเข้ามา

“อ๊า นี่ แกไปไหนมา”โบว์ลิ่งพูด “ซี้ซั๊วฉี่เดี๋ยวตีตายห่า”

“นี่ แกไปฉี่บ้านคนอื่นอีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย ไม่ไหวเลยไอแมวโง่”

“ยาย เมื่อกี้ยายบอกว่าหมาน้อย..”หลี่หวันถาม

“หมาอะไรเล่า เห็นมั๊ยว่ามันเป็นแมว เฮ้อ ไม่ไหวเลยหลานคนนี้”โบว์ลิ่งพูด ส่ายหน้าอย่างระอา

“โอ้ เจ้านี่ต้องเป็นเจ้าชายอสูรแน่ๆ”หลี่หวันโยนตระกร้าของฝาก หรือกระเป๋านักเรียนทิ้ง แล้ววิ่งกลับไปรวมกลุ่ม ให้มัฟฟินออกมาแทน

“ข้าคือ อิสซาเบลล่า ข้าคือโฉมงาม ที่จะคู่กับเจ้าชายอสูร”มัฟฟินพูด เมฆขึ้นมายืนสองขา

“จากเวลาที่ผ่าน..กับบทเพลงหวานฉ่ำ….อสูร..และโฉม..งาม.........Beauty and The Beast”

มัฟฟิน กับเมฆจับมือกัน และมองไปยังเพื่อนร่วมห้องทั้งหลาย เหมือนว่ามันจะจบ

“เดี๋ยว..ท่านเจ้าชายอสูรจะต้องกลับเป็นเจ้าชายรูปงาม”มัฟฟิน พูดแล้วต่างคนต่างวิ่งกลับไป เปลี่ยนตัวเป็นเรน กับสาลี่แทน

ไทม์วิ่งเอากาละมังใส่น้ำเปล่ามาวางไว้ข้างหน้าใหทุกคนเห็น

“แอเรียล”เรนพูด

“ปริ้น ชาร์มมิ่ง(Prince Charming)”สาลี่พูด

“เราจะไปสู่ทะเลเบื้องหน้า”เรนพูดแล้วชี้ไปหลังห้อง

“โอ้..ทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล ช่างงกว้างใหญ่จริงๆ”สาลี่พูดแล้วมองน้ำในกาละมัง

“Part..of..your..world”

“จบค่ะ”ไทม์พูดตัดบท แล้วเดินกลับเข้าไปนั่งที่คนแรก ตามด้วยเมฆที่รีบกลับไปเช่นกัน

เสียงกรี๊ด และเสียงตบมือล้นหลาม ขนาดครูยังฮากับการมิกซ์เรื่องได้ปัญญาอ่อน และลงตัวในเวลาเดียวกัน

“นึกว่าจะตายซะแล้ว”หลี่หวันพูดแล้วถอนหายใจ

“แกนะแก หน๊อยแน่ เกลียดหวัน”โบว์ลิ่งพูด แล้วหันไปสนใจการแสดงของกลุ่มต่อไป

“อ้าว..เราไม่ได้ใช้เสน่ห์อะไรนะเว้ย แกก็เห็น ครูเค้าชมเราเอง  พาล จริง แก”หวันตอบกลับไป โบว์ลิ่งแลบลิ้นแล้วเถียงกลับมา”ไม่ต้องมาพาลจริงแกเลย เราไม่ได้เป็น แดจังกึม”

หวันทำหน้าเหวอนิดหน่อย ก่อนจะทำเป็นไม่ใส่ใจ

“ทำไมบทฉันมันน้อยขนาดนี้ -*-“ไทม์นั่งฉีกกระดาษเล่นไปบ่นไป

“บทแกน้อย เราไม่น้อยกว่าเรอะ - -“มัฟฟินพูดแล้วเอาดินสอมาวาดรูปเล่น

“แกอย่าบ่นกันเลย บทเราก็พอกับแกแหละ”สาลี่พูดในขณะที่มันกำลังเอาจิ้งจกปลอมที่ใช้แสดง ตั้งท่าจะโยนใส่กลุ่มแพนที่แสดงหน้าห้องเป็นกลุ่มต่อไป

“แต่ทำไมบทไอหวันมันเยอะอ้ะ >M<”ไทม์ยังบ่นต่อไป

“แกคิดว่าเราอยากแสดงนักเรอะ นอนเล่นยังสนุกซะกว่า เฮ้อ นอนดีกว่า”หลี่หวันฟุบลงไปนอน

“สา ลี่”เรนเรียก

“ว่าไง”สาลี่ขาน แล้วหันไปมอง

“จะทำอะไรน่ะ”เรนถาม เมฆยักคิ้วให้

“เล่น”สาลี่หันกลับไปมองหน้าจิ้งจกปลอมน้อยที่กำลังจะเป็นนักบินโคจรรอบโลกในไม่ช้า

“นี่แก ยัยกลุ่มนั้นมันแสดงอะไรน่ะ”มัฟฟินถามไทม์

“ถ้าเดาไม่ผิด ก็พาวเวอร์พัฟเกิร์ล - -”ไทม์พูดแล้วหรี่ตามอง

“อ้อ..กะหรี่ปั๊บเกิร์ล^^”สาลี่พูด แล้วเดินไปแถวหน้าๆ พร้อมจิ้งจกปลอม โดยอ้างว่ามองไม่เห็น

“อ้าว สาลี่ ทำไมมาตรงนี้ล่ะ”เด็กผู้หญิงแถวหน้าถามด้วยความมีมิตรไมตรี

“อ้อ มองไม่เห็นน่ะ ^^”สาลี่ตอบกลับไป ทั้งที่ใจไม่ได้คิดอย่างนั้นซักนิด

“หรอ นั่งกับเรามั๊ย”เพื่อนร่วมห้องที่แสนดีเอ่ยชวน

“อ้อ ขอบใจนะ เดี๋ยวเราดูแป๊ปเดียวก็กลับแล้วล่ะ”สาลี่พูดอย่างอารมณ์ดี เนื่องจากจะได้แกล้งคน

“อือ แต่เมื่อเช้าเท่ห์ดีนะ ใจกล้าจัง แล้วแสดงน่ารักมากด้วย”

“ขอบใจนะ^W^”

สาลี่นั่งลงกับพื้น หาจังหวะดีๆ

พวกนั้นแสดงไปจนถึงตอนที่ล้มลงกับพื้น ท่านสาลี่ก็โยนจิ้งจกปลอมไปลงหัวยัยคนที่ชื่อแพนพอดี พอยัยนั่นทำท่าจะลุกจิ้งจกก็ตกลงมาอยู่ที่พื้น ทั้งกลุ่มหน้าห้องกรี๊ดกันลั่น ส่วนสาลี่ก็หัวเราะชอบใจ แล้วเดินกลับที่ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แกทำอะไร บอกมั่งดิ^W^”มัฟฟินกระโดดมาเกาะข้างๆสาลี่ ซึ่งกำลังเก็บอาการความสะใจอยู่

“เปล่าหรอกฟิน เผอิญว่าจิ้งจกมันกระโดดได้น่ะ^0^”สาลี่ตอบด้วยสีหน้าเทพธิดาสุดๆ

“ถามจริง”

“จริงดิ^0^”

“ฮ่าๆ เอาอีกแล้วนะ”ฟินหัวเราะเบาๆแล้วเดินกลับที่

โบว์ลิ่งเดินมานั่งใกล้ๆ

“สาลี่”

“อะไรหรอ ^^”สาลี่ที่กำลังอารมณ์ดีถาม

“เราว่าหลี่หวันเท่ห์เนอะ”โบว์ลิ่งพูด แล้วเหร่มองหวันที่หลับไปแล้ว

“หรอๆ มันเป็นงี้มานานแล้วอ้ะ^^”

“อื้อ เราว่าถ้าลี่ซอยผมสั้น เราจะเป็นคนนึงที่สมัครเป็นแฟนคลับแกเลย”โบว์ลิ่งพูด

“อ่านะ ทำอย่างนั้นเดี๋ยวเค้าก็ว่าเราเป็นทอมสิ ไม่เอาหรอก”

“เราว่าสาลี่เท่ห์พอๆกับหลี่หวันเลยอ้ะ”

“จริงหรอ ดีใจจัง ^^ แต่เรายังไม่เท่าพี่สาวเราหรอก”

โบว์ลิ่งเลิกคิ้วขึ้น แล้วทำหน้าสงสัย

“พี่สาวเธอเป็นยังไงหรอ”

“อ้อ เจ๊บิมบี้ ก็เหมือนไอหวันเงี้ยแหละ^^แต่เจ๊เค้าเป็นตัวอย่างรุ่นพี่ของพวกเราน่ะ”

“อ้อนะ คงน่ารักมากเลย”โบว์ลิ่งพูด สาลี่พยักหน้ารับ

“แต่นิสัยเสี้ยเสีย^^”สาลี่พูด ก่อนที่เรนจะเดินมานั่งด้วย

“คุยอะไรกันอ้ะ”เรนถาม

“อ้อ คุยเรื่องบิมบี้”สาลี่ตอบไป “เผอิญว่าโบว์ลิ่งมันอยากรู้ว่าบิมบี้เป็นยังไง”

“อ้อ..คนที่แก่แล้วไม่เจียมสังขาร โหดร้ายทารุณแล้วยังเถื่อนกินหมาอีกน่ะหรอ^^”เรนพูดอย่างหน้าตาเฉย

“เรน - - แต่นั่นมันพี่ฉันนะ”สาลี่พูดบอก เรนก็ทำเป็นไม่ได้ยิน

“พวกเธอสนิทกันจังนะ เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว”โบว์ลิ่งถาม แล้วมองหน้าสาลี่ สลับกับเรน

“ก็เราเป็นแฟนกัน ก็ต้องสนิทกันสิ จะให้เกลียดกันหรอ”เรนถาม

“อือ ใช่ ก็เรารักกัน เนอะ^^”สาลี่พูด เรนยิ้มรับ”ใช่”

“แล้วคนที่ชื่อเดลห้อง 5ล่ะ”โบว์ลิ่งทำหน้าแปลกใจ

“อ้อ เลิกไปแล้ว”เรนพูดง่ายๆ

“อ้าว ทำไมอ้ะ เดลเค้าก็น่ารักดีนี่”โบว์ลิ่งยังถามไม่เลิก

“นี่เธอจะบอกว่ามันน่ารักกว่าเราหรอ ห๊ะ >0<”สาลี่ถามโบว์ลิ่ง โบว์ลิ่งมองหน้าสาลี่แล้วตอบตามตรง

“แกสวยกว่า”

“ใช่มั๊ย^^”สาลี่เปลี่ยนอารมณ์กลับเป็นอารมณ์ดีทันที

“คืองี้ เดลน่ะ เรารับนิสัยเค้าไม่ค่อยได้น่ะ”เรนพูดแบบไม่สนใจว่าใครจะได้ยิน

“หรอ..อือ..ความจริงก็เป็นอย่างนั้นจริงๆนะ จะว่าไป”โบว์ลิ่งพูด แล้วทำท่าใช้ความคิด

เรนยิ้มรับบางๆ

“แล้วนายรับนิสัยสาลี่ได้หรอ โหด เถื่อน อาละวาดอย่างเมื่อเช้าน่ะ - -”

“ยัยโบว์ลิ่งพิ้งกี้พิกซี่เทลล์ นี่ แกจะบอกว่าฉันนิสัยไม่แย่เรอะ เดี๋ยวจับต้มกินซะนี่”สาลี่เอาคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋า เตรียมสำเร็จโทษ

“อ้อ ไม่หรอก อย่างสาลี่อ้ะ ปกติ^^”เรนพูด

“เนอะๆ เราออกจะปกติ^^”สาลี่รีบพูดเสริม

“ได้ทีขี่แพะไล่นะแก”โบว์ลิ่งพูด

“ขี่หมูไล่เว้ย =W=”สาลี่ตอบอย่างมั่นใจ  

“ยัยสาลี่!!!!”โบว์ลิ่งวิ่งไล่สาลี่ ซึ่งแลบลิ้น แล้วหนีไปหลบหลังเรน

“เค้าพูดเรื่องจริง ทำไมน้องหมูต้องโกรธด้วยอ้ะ >W<”

“แกเคยตายมั๊ย”

“จะไปเคยได้ไง ยังยืนเป็นเทพธิดาอยู่เนี้ย >W< ”

“เราจะฆ่าแก!! ไอสาลี่!!!”

“ฆ่าเรา ฆ่าเรนไปก่อนล่ะกัน^W^”

“เฮ้ย - -“เรนพูดออกมาเล็กน้อย

“ไหนบอกรักกันมากไง - -”โบว์ลิ่งถาม

“ก็รักกัน ให้เรนตายก่อนไง เพราะถ้าเราตาย พี่ชายเราก็ต้องมาฆ่าเรน เพราะงั้นให้เรนตายก่อนไง>W<”สาลี่พูดได้หน้าตาเฉย

“ขอบใจนะ= =”เรนบอก

“จ้า ไม่เป็นไร^^”สาลี่พูด โดยยังอารมณ์ดีไม่เลิก ที่ได้แกล้งคนตั้งแต่วันแรก

หลี่หวันที่นอนอยู่ได้ซักพักตื่นขึ้นมา หันซ้าย หันขวา แล้วก็นั่งเฉยๆ ก่อนจะหันหน้ามามองสาลี่

“ไอลี่”

“ว่าไงจ๊ะ ^^”สาลี่ยิ้มรับ หลี่หวันเลิกคิ้วขึ้นแบบงงๆ

“แกไปอารมณ์ดีมาจากไหนอีกล่ะ..ประสาทเปล่า= =”หวันพูดแบบไม่เกรงกลัว สาลี่ทำท่าไม่พอใจกับคำว่า  ประสาทของหลี่หวันเท่าไหร่

“อุตส่าห์อารมณ์ดี นานทีมีหน แกอย่าทำให้เสียอารมณ์จะได้ไหม -*-”

“นานทีมีหน อ้อ ไม่แปลกหรอก แกไปต่างประเทศตั้งนาน ไปญี่ปุ่นเจอแต่พวกโนะเนะเลยเบื่ออ้ะสิ ของฝากก็ยังไม่ให้ เพื่อนที่ดีจังนะแก - -“

“อะไรของแกว้า อยู่ดีๆมาทวงของฝาก =[]=”

“ก็แกอ้ะ ไม่ยอมเอาของฝากมาให้ซักที แกลืมเพื่อนคนนี้ของแกหรอ >0<ห๊ะ”

“เออ..ลืมว่ะ - -”

“…”หลี่หวันเงียบไปเลย ก่อนจะพูดว่า “ไอ่เพื่อนเลว” แล้วมันก็นอนต่อ

“แล้วแกมาว่าเราได้ไงล่ะ - - ที่บอกว่าลืมน่ะ มันอยู่ที่บ้านโว้ย พอเลยเลิกอารมณ์ดีแล้ว”

“จริงนะแก ^^”หลี่หวันกระเด้งขึ้นมาใหม่

สาลี่มองหน้าเพื่อนอย่างสมเพช ก่อนจะพยักหน้า เรนก็ยิ้มๆแบบไม่รู้จะว่ายังไง หรือตามอารมณ์ไม่ทันกันแน่

“นี่ สาลี่ เธอแกล้งเราใช่มั๊ย”เสียงใครบางคนซึ่งไม่ค่อยอยากได้ยิน และสนทนาด้วยเรียกสาลี่ เรน และหลี่หวันหันไปมองพร้อมกัน

แพนที่ยืนเท้าเอวอยู่มองสาลี่ด้วยแววตาชิงชัง

“แกล้งอะไรหรอ”สาลี่ถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่รู้เรื่อง

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ จิ้งจกปลอมที่ถูกโยนมาตอนที่เราแสดงอยู่ เธอเป็นคนแกล้งเราใช่มั๊ย”ผู้หญิงผมสั้นที่แสดงเป็นบัตเตอร์คัฟ หรือคนที่เป็นหนึ่งใน 2 ชะนีหน้าวอกที่สาลี่เรียกพูดขึ้น

สาลี่ กับหลี่หวันมองหน้ากัน หวันทำหน้างงๆ

“เธอรู้ได้ไงว่าเราทำ เอาอะไรมาอ้างน่ะ เราก็อยู่กับ เรน หลี่หวัน โบว์ลิ่งตลอดนะ จริงมั๊ย เรน”สาลี่หันไปถามแฟนตัวเอง ซึ่งยังไงซะก็เข้าข้างกันอยู่แล้ว เรนยิ้มบางๆ

“นั่นสิ เรา กับสาลี่ก็นั่งตรงนี้ตั้งแต่แสดงเสร็จน่ะ หรือพวกเธอไม่เชื่อเรา^^“เรนพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆเรื่อยๆ

“เปล่า..ไม่ใช่อย่างนั้น..แต่ ก็เห็นๆอยู่นี่ว่ากลุ่มเธอมีเอาจิ้งจกปลอมมาแสดงด้วย”แพนยังคงไม่เลิก หลี่หวันมองหน้าแพนแบบเคืองๆ

“อย่างงี้ไม่สงสัยเราล่ะ”หวันถาม

“เอ่อ..ไม่ใช่นะ หวัน คือว่า เราเห็นสาลี่เดินไปข้างหน้าด้วยน่ะ ตอนแสดงอ้ะ”เด็กผู้หญิงหน้าม้าคนนึงพูดกับหลี่หวัน ด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเรื่อ

“หรอ แกเดินไปหรอ ลี่”หลี่หวันหันมาถามสาลี่ ซึ่งทำหน้าตาใสซื่อแบบตุ๊กตา

“เรายอมรับว่าเดินไป ก็เราอยากดูพวกเธอแสดง..เอ่อ..อ้อ..พาวเวอร์พัฟเกิร์ล..น่ะ จริงๆน๊า แล้วเราก็เดินกลับมาเลย”ผู้ถูกกล่าวหาทำหน้าจริงจัง

"พวกเธอพูดกลับกลอกนี่ -*-“แพนทำหน้าไม่พอใจ

“คุยอะไรกัน =0=”ไทม์โผล่าหน้ามาข้างๆหลี่หวัน โดยมีมัฟฟินเกาะอยู่บนหัว

“ก็สาลี่เอาจิ้งจกปลอมมาโยนใส่พวกเราตอนแสดงอยู่หน้าห้องนี่ ไทม์ เราพูดจริงๆนะ”แพนหันไปพูดกับไทม์ ซึ่งทำหน้าเอ๋อๆ

“อ่อ..แล้วไง”

“ไทม์ แล้วไงล่ะ สาลี่ไม่ยอมรับน่ะสิ แบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ”เด็กผู้หญิงผมสั้นพูดแบบเอาเรื่อง

ไทม์นิ่งไปซักแป๊ปนึง ก่อนจะมองหน้ามัฟฟิน แล้วพูดว่า

“เรื่องนั้นเราทำเองตะหากล่ะ เนอะ ฟิน สาลี่ไม่เกี่ยว”ไทม์พูดแล้วยักคิ้วให้มัฟฟิน

“ห๊ะ ไทม์เป็นคนทำเองหรอ 0o0”แพนทำหน้าเหรอหรา

“เออ - -“ไทม์พูดแล้วเอามือเกาคางตัวเอง

“งั้น..ไม่เป็นไรอ้ะ..”แพน และพวกเดินกลับที่ทันที

สาลี่เลิกคิ้วนิดหน่อย ก่อนจะมองหน้าไทม์

“แกโง่หรือฉลาดวะเนี่ย”

“ฉลาด ^W^ คนที่สวยที่สุดในโลกอย่างฉันฉลาดอยู่แล้วล่ะ โฮะๆ”ไทม์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

หลี่หวันที่เริ่มเข้าใจเหตุการณ์ มองหน้าไทม์ แล้วพูดพร้อมกับสาลี่ว่า “ไอ่โง่ - -“

“แล้วแกมาว่าฉันโง่ได้ไง ห๊า อุตส่าห์ช่วยนะ ขอบคุณนางสาวไทย มิสยูนิเวิร์ดซะซี่ >W<”

“แล้วแกเอาตรงไหนมาวัดว่าฉลาดมารับแทนคนอื่นเค้าเนี่ย”สาลี่พูดแบบเคืองๆ เพราะตัวคุณเธอเองก็อยากมีเรื่องกับกลุ่มยัยพวกนั้นตั้งแต่ตอนที่มาเกาะแขนพี่ชายของคุณเธอ

“ก็ตรงที่เค้ามีน้ำใจไง นางเอกจังเลยฉัน กร๊าก ปกติฉันก็เป็นนางเอกอยู่แล้วนี่นา โอ้เย >W<”

“หรอ..ขอบใจนะ..วันหลังอย่าทำอีก..ขอบคุณ”สาลี่หันหน้ากลับไปคุยกับเรนต่อ ปล่อยให้ไทม์เกิดอารมณ์ขุ่นเคืองเล็กๆ แล้วแหกพระโอดโครณด่า “ไอสาลี่บ้า>M<”

“จริงสิ เรน เรามาเล่นอะไรกันดีกว่ามั๊ย”สาลี่เอ่นชวน เรนทำหน้าคิดอยู่สักพักก็ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

“เล่นอะไรล่ะ”

“เรามาพนันกัน..คนละเกมส์ ให้นายเลือกก่อนว่าจะพนันอะไรยังไง แล้วค่อยฟังการพนันของฉัน”สาลี่พูดแล้วหยิบดินสอไม้สีเขียวแท่งหนึ่งขึ้นมาหมุนเล่น

“ได้..จะพนันเป็นอะไรดีล่ะ”เรนพูด ทำท่าคิด

“งั้นนายคิดไป ฟังของเราก่อน - -“สาลี่พูด ด้วยความอดทนต่ำ ประสมกับความเกลียดการรอคอย

เรนมองหน้าสาลี่แบบไม่ไว้ใจ ก่อนจะพยักหน้ารับ

“ฟังน๊า >W<”

“อือ..ฟังอยู่”

“ฟังดีๆน๊า>W<”

“อ่าฮะ กำลังฟังอยู่”

“เอาล่ะนะ ฟังเค้านะ >W<”

“..อืมม์..ฟัง - -”

“จะเริ่มแล้วน๊า>W<”

“-*- เออ..ฟังอยู่..”

“เริ่มล่ะนะคือว่า..”สาลี่ยังพูดไม่จบประโยค เรนก็พูดแทรกขึ้นมา

“เข้าใจแล้ว ฟังอยู่ เริ่มซักที -*-“

สาลี่ทำหน้าไม่พอใจ

“ก็กำลังจะพูดอยู่นี่ไงล่ะ >0<”

“..เออ..ว่ามา - -“

“เราให้นายทำยังไงก็ได้ แต่ห้ามถามใครก็แล้วแต่นะ เดาให้ถูก มีสิทธิ์เดาเพียงครั้งเดียว ว่าเรากลัวอะไร แล้วเราก็จะเล่นด้วยกติกาเดียวกันนั่นแหละว่านายกลัวอะไร เวลาอาทิตย์เดียว ก็พอสมควรแล้ว โอเคมั๊ย^W^”

เรนคิดหนัก เรื่องสิ่งที่ตัวเองกลัว

“เอาสิ แล้วของพนันล่ะ”

“น้องหมาพันธุ์ชิสุที่อยู่ที่บ้านเราไงจ๊ะ^W^”

”เฮ้ย =[]= หมาทั้งตัวนะ..”

“เยส -*- มีปัญหาขัดสนเงินทองรึไง“

“แต่หมานะนั่น..”

”บ้านฉันรวยพอที่จะเลี้ยงเพิ่มอีกซักตัว 2 ตัว -*-“

“แต่นั่นหมาบ้านเค้าอ่า TT^TT”เรนทำหน้าน่าสงสาร

“ไม่สนซะอย่าง =0=”

“คนอไรวะโหดร้าย”เรนพึมพำกับตัวเอง

“เมื่อกี้ว่าอะไรใครโหดนะ-*-”

“เปล่า ซักนิด”

“แต่เยอะเลย ใช่มั๊ย”

“ใช่..เฮ้ย..เปล่า - -”

“เอาเป็นว่าตกลง^W^”

“ตามใจละกัน..แล้วถ้าฉันชนะ ฉันจะได้อะไร”

“เอาน้องหมานายคืนไปไงเล่า -*-“

“คุ้มจังนะเธอ..”

“นายมีสิทธิ์เลือกของพนันที่ได้เปรียบ ถ้ามันเป็นเกมส์ของนาย แต่นี่เป็นเกมส์ของเรา..ไม่มีสิทธิ์เถียง!!”

”ครับ นายท่าน - -“

“งั้นว่ามา กติกาเกมส์ของนายน่ะ ^^”เด็กสาวพูดอย่างอารมณ์ดี

“เอ่อ..อ้อ..เอาอย่านี้นะ เรื่องที่เราเป็นแฟนกัน ถ้าเธอทำให้คนทั้งโรงเรียนรู้ได้ ภายใน 10 นาที เธอชนะ แต่ถ้าทำไม่ได้ชัยชนะเป็นของเรา ^^”

“คนทั้งโรงเรียนเป็นไปไม่ได้ เพราะในช่วงเวลาที่ทำตามพนันมันอาจจะมีคนไม่มาก็ได้ เอาเป็นว่า คนส่วนมากในโรงเรียนพอจะได้ไหม”เด็กหญิงวางดินสอในมือ แล้วพูดต่อรอง

“ได้ ไม่มีปัญหา จะเริ่มเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน”

“เดี๋ยว..แต่เรื่องพนันนั้น นายไม่มีสิทธิ์ขัดขวางเรานะ..ถ้าเราเห็นวิธีที่จะทำได้สำเร็จ ในเกมส์ของเรา เราก็จะไม่ขัดขวางเรนเหมือนกัน ตกลงไหม”

“มันดูเอาเปรียบไปหน่อย แต่ก็เอาเถอะ ก็ได้”

“สบายๆ..พรุ่งนี้ พักเช้า คนส่วนมากจะได้รู้กัน”สาลี่ยิ้มแบบเหนือกว่า ก่อนจะทำหน้าใสซื่อแล้วกระโดดไปเกาะหลี่หวันที่หลับไปอีกรอบ

“เรายังไม่บอกเลยว่าของพนันคืออะไรนะ ^^”เรนพูดเบาๆกับตัวเอง