||:+:||ร้าย แสบ ซ่า แบบว่า รักเธอ||:+:||

ลำดับตอนที่ #11 : วันแรกในรั้วโรงเรียน

หวะดีน๊ออออ =W= เริ่มเล็งเห็นว่า ระยะพักนี้ไร้คนวนเวียนเยี่ยมเยียนแคอมเม้นเลยน๊อออ T^T แง้ววว
ใครเข้ามาก็เม้นๆกานหน๊อยจิ๊  นะ...จ๊ะ..? ^^" ปิดเทอมแล้วน๊อออ มีความสุขกานมากๆน๊าจ๊ะ

ปล. ใครมาอ่านและเม้นขอให้มีแฟนแฟนก็รวยทั้งสวยหรือหล่อ นิสัยดี เลิศเพอร์เฟ็คไปทุกอย่าง เรียนเก่ง สอบผ่านไม่ต้องซ่อม โชคดีเรื่องความรัก และมิตรภาพที่ร.ร. สู้ตายไว้ลาย สอบได้ เอนทรานติด เพี้ยงงงง
 

หวะดีน๊ออออ =W= เริ่มเล็งเห็นว่า ระยะพักนี้ไร้คนวนเวียนเยี่ยมเยียนแคอมเม้นเลยน๊อออ T^T แง้ววว
ใครเข้ามาก็เม้นๆกานหน๊อยจิ๊  นะ...จ๊ะ..? ^^" ปิดเทอมแล้วน๊อออ มีความสุขกานมากๆน๊าจ๊ะ

ปล. ใครมาอ่านและเม้นขอให้มีแฟนแฟนก็รวยทั้งสวยหรือหล่อ นิสัยดี เลิศเพอร์เฟ็คไปทุกอย่าง เรียนเก่ง สอบผ่านไม่ต้องซ่อม โชคดีเรื่องความรัก และมิตรภาพที่ร.ร. สู้ตายไว้ลาย สอบได้ เอนทรานติด เพี้ยงงงง
 

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------

เมื่อวานนี้บิมบี้มาค้างที่บ้าน ด้วยเหตุผลที่บอกว่าที่บ้านมีปีศาจบุก ต้องรออาบะเรนเจอร์มาช่วย -*-

แต่อาบะเรนเจอร์มาไม่ได้ เพราะงั้นเลยต้องรอมาสไรเดอร์ไฟว์ มาแทน = =

บิมบี้ยังคงหาเรื่องโดดการไปมหาลัยเช่นเดิม อ้างว่า วันนี้เรนจะมา อยากอยู่เล่นก่อน ชักสงสัยว่าแฟนใครกันแน่

พ่ออนุญาตให้อยู่เล่นได้แต่ต้องอ่านหนังสือทบทวนบทเรียน  โดยเจ๊บิมบี้ก็ตอบว่า

"ค่า เตี่ย บิมจะตั้งใจอ่านหนังสือ" แล้วก้มอ่านการ์ตูนทันที =*=

"ไหนเจ๊ว่าจะตั้งใจอ่านหนังสือไง"

 ใบไม้ที่โดนสั่งให้มาอ่านหนังสือด้วยพูดขึ้น ต้นสนเงยหน้าจากหนังลือขึ้นมามอง

"นี่ไง เจ๊อ่านอยู่ การ์ตูนเป็นหนังสือมั๊ย  อย่าเถียงเจ๊ ไอ้น้องชายสุดรัก"

บิมบี้ก้มลงไปอ่านต่อ  ใบไม้แยกเขี้ยวให้ แล้วทำไม่สนใจ

"บิมบี้ เตี่ยบอกให้อ่านหนังสือเรียน" คุณพ่อเปิดประตูเข้ามาพูดย้ำอีกรอบ บิมบี้ทำหน้าอยากตาย แล้วตะกุยหาหนังสือเรียน มาวางไว้ ก่อนทำหน้าบึ้ง

"เหอะ อ่านก็อ่านวะ มาเลย ไอ้หนังสือเรียน บิมบี้คนนี้จะเป็นคู่มือให้แกเอ๊ง วะฮ่ะฮ่า"

"เธอเป็นหน้ากากแอ็คชั่นเรอะไง -*- หนวกหูจริง" ชั้นพูดแบบรำคาญ  คนอะไรปัญญาอ่อน

"งื้มมๆ งึมงำๆ แซลลี่ เซล ซีเชล ออน เดอะ ซีชอร์ แซลลี่ เซล ซีเชล ออน เดอะ ซีชอร์..แง่มๆ แซลลี่ เซล…"

พี่สาวที่แสนดีพูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ประโยคเดียว  อย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ไม่มีการมองหนังสือเรียน สายตาส่องไปนอกหน้าต่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น มือก็ควานหาขนมยัดใส่ปาก

มันท่องอะไรของมันวะ - -

ชักสงสัย อะไร แซลลี่ เซล ซีเชล..

ชั้นเลยลุกไปดูว่าเจ๊แกเอาหนังสืออะไรมาวาง หนังสือเล่มนั้นคือ...

กฎหมายคดีแพ่งและอาญา

- -" ลืมไปว่าเจ๊แกอยู่คณะนิติ

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแซลลี่เซลซีเชลออนเดอะซีชอร์วะเนี่ย

"แซลลี่ เซล ซีเชล ออน เดอะ ซีชอร์…"

เจ๊แกยังไม่เลิก ชักรำคาญละคนสงสัย

"อะไรแซลลี่ หมายถึงใคร เจ๊บิม == "

รำคาญสุดกู่แล้วนะ บิมบี้

"มึงไง"

กวะพระบาทหรอพระเจ้าคะ

"..อะไรวะ.."

ชั้นพึมพำนิดหน่อย ก่อนจะก้มลงสนใจหนังสือเรียน ปล่อยให้เจ๊แกพูดต่อไป

"..ใครวะ.."เฮียไม้รับมือถือด้วยวาจาที่ไพเราะ

"อ้อ ว่าไง เรน ห๊ะ เออ..อะไรนะ อ้อๆ ยามเปิดให้แล้วใช่มั๊ย ดี กูจะได้ไม่ต้องลงไป ..ขึ้นมาดิ..ห้องนั่งเล่นอ้ะ..เออ..ห้องนั้นแหละ..บิมบี้ก็อยู่....ไอ้ลี่หรอ..อ้อ อยู่นี่..เออ เอามาหรอ..อื้มม แค่นี้นะ"

ใบไม้ก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ ไม่สนใจสายตาสอดรู้สอดเห็นของบิมบี้

"เรนนี่มาแล้วหรอตัว"

บิมบี้ถาม ดวงตาเป็นประกาย

สาบานเลยว่าถ้าเจ๊เป็นแบบนี้อีกครั้งเดียว ได้เกิดศึกแย่งแฟนกันแน่

  "อื้ม มาแล้ว ไปรับดิ"

ไม้พูดอย่างไม่ใส่ใจ 

"ให้เค้าไปรับหรอตัว"บิมบี้ดวงตาเป็นประกายยิ่งกว่าเก่า   ใบไม้เงยหน้าขึ้นมามอง

"ผมหมายถึงสาลี่"

"ไอ้น้องเลว ไม่รักแล้ว เชอะๆ"ว่าแล้วเจ๊บิมก็อัญเชิญพระวรกายของท่านกระดึ๊บๆไปใกล้ๆเฮียสน ที่กำลังหลับคาหนังสือ

"อ้าว ไม่ไปรับล่ะ"

ไม้เอ่ยถามขึ้นมา

"จะรับทำไมล่ะ ก็อยู่นี่อ้ะ"

ชั้นชี้ไปที่เรนที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง วันนี้เรนใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์แบบง่ายๆ ผมก็ไม่ได้จัดอะไรปล่อยให้มันยุ่งๆ ในมืออุ้มน้องหมาพันธุ์ชิสุเดินเข้ามา ในขณะที่รุยกับชาร์ลูลูเดินตามมา

"ว่าไง"

ชั้นทักสั้นๆ เรนยิ้มตอบ ก่อนจะพูดกับบิมบี้

"ได้ยินมาว่าป้ามาด้วยหรอ"

โอะ..ร้อยวันพันปี เพิ่งเคยได้ยินคนเรียกบิมบี้ว่าป้า..

บิมบี้ทำตาโต ปฏิกิริยารีเฟล็กแอ็คชั่นทันที

"แกว่าไงนะ ไอ้เด็กน้อย เรียกชั้นว่าป้าหรอ หนอยแน่"

"อ้าว เจ๊ จะถามซ้ำทำไม ก็เมื่อกี้เรียกว่าป้า อ้อๆ แก่แล้วหูตึงนี่เอง อืมม์ๆ เรียก ยาย เลยดีมั๊ย อ๊ะ หรือเอา อาม่า ดี"

เรนพูดด้วยสีหน้ากวนๆ ยักคิ้วกวนบิมบี้ ในขณะที่บิมบี้กำลังสงบสติอารมณ์ เชื่อได้เลยว่าถ้าเป็นการ์ตูน บิมบี้คงมีควันออกหู ดวงตาคงเป็นประกาย หัวมีรูปสี่แยก หรือไม่ก็สามแยกแล้ว

"ช่างเถอะ ชั้นไม่ถือโทษโกรธเด็ก"

บิมบี้เค้นคำพูดออกมา ในขณะที่ดวงตาแววโลดจ้องมองลูกหมาตัวเล็กที่เรนอุ้มอยู่  สีหน้าบิมบี้เริ่มเปลี่ยนเป็นคนอดอยากเห็นอาหารลอยมา

เรนชูน้องหมาของตัวเองมามองหน้า ก่อนจะหันไปมองบิมบี้แล้วรีบกอดน้องหมาแน่น

"หมาผมนะ"

- - คงไม่ใช่หมาของบิมบี้หรอก..

บิมบี้ทำหน้าไม่สนใจ วิ่งออกไปนอกห้องด้วยความเร็วสูง

มันเหยียบนิ้วชั้น TT^TT ไอพี่บ้า

"เออ ลี่ๆ นี่ลูนาร์ ที่เคยบอกอ้ะ" เรนนั่งลงข้างๆ แล้วเอาลูนาร์นั่งตัก น้องหมามองไปรอบๆ อย่างตื่นสถานที่ แล้วหันไปเกาะเรน ให้เรนอุ้ม

"จะกลัวอะไรขนาดนั้น ใบไม้ไม่กัดหรอก มันไม่กัดพวกเดียวกัน"

ต้นสนเดินมาดูน้องหมาต่างถิ่น ในขณะที่ใบไม้แยกเขี้ยวใส่พี่ชายฝาแฝดของตัวเอง

"ก็นะ ปกติได้ออกมาไกลที่สุดก็สวนในบ้าน ไม่เคยพาออกมาถ้าไม่จำเป็น"

เรนกำลังพยายามเอาลูนาร์ออกไปจากตักตัวเอง พอเอามันวางบนพื้น มันก็กระโดดขึ้นมานั่งเหมือนเดิม

รุยกับชาร์ลูลูเดินเข้ามาดมๆน้องหมาตัวใหม่ ลูนาร์แสดงอาการหวาดระแวงสุนัขที่ตัวใหญ่กว่า 

ชั้นรู้สึกถึงรังสีฆ่าฟันอย่างรุนแรงหน้าประตูห้อง เสียงคนพึมพำอะไรซักอย่างจับใจความได้ว่า

เอาหมาไปทำอะไรดีนะ..เอาไปทอดกระเทียมพริกไทยอร่อยมั๊ยเนี่ย แต่ต้มพะโล้ก็เข้าที หมาตัวเล็กๆอย่างนี้เชือดง่าย

"เรน ขอแนะนำว่า..ลุก!!!"

สิ้นเสียงที่ชั้นบอกบิมบี้ก็กระโจนเข้ามาในห้อง พร้อมมีดในมือ และหม้อขนาดใหญ่

ชั้นค้าเอาน้องหมาที่กำลังงงขึ้นมาอุ้ม

"ไอ้น้องสาว ส่งหมามา ฮ่าๆ วันนี้กูจะกินหมา"

รุย กับชาร์ลูลูส่งเสียงครางในคอ หูของลูนาร์ยกสูงขึ้นในขณะที่เอี้ยวคออย่างน่ารัก แบบสงสัย

"เฮ้ย ป้าจะทำอะไร นี่หมาผมนะ"

เรนพยามเอาบิมบี้ออกไปไกลๆ แต่บิมบี้เอามีดชี้

"ไปไกลๆนะ ไปไกลๆ ไม่งั้นเอามีดจิ้มหัวเลย เดี๋ยวไม่หล่อนะจะบอกให้ หึหึ"

พี่สาวชั้นเล่นอะไรเนี่ย ขออกไว้ก่อนเลยว่า ชั้นไม่เคยเล่นแบบนี้

ในขณะที่ทุกคนกำลังทำอะไรไม่ถูก ใบไม้เดินเข้าไปหาบิมบี้แล้วพูดว่า

"ลืมบอกเจ๊ไป แบงค์บอกผมว่ารายงานที่เจ๊ต้องรายงานวันจันทร์หน้าโดนทิ้งไปแล้ว"

เงียบเลยครับท่าน..บิมบี้อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก พี่สาวเอ๋ย น่าเศร้าจริง

"แกว่าไงนะ รายงานชั้น..ที่ชั้นทำทั้งคืนนั่นน่ะนะ"

"เออ เล่มที่ปกสีม่วง เมื่อคืนไอแบงค์มันโทรมาบอก บอกว่าพ่อเจ๊ทำกาแฟหกใส่ เละหมดก็เลยให้คนเอาไปทิ้งแล้ว"

"กรี๊ดด ไม่จริง!!! หง่ะ..ชั้นอุตส่าห์นั่งทำทั้งคืน พระบิดาเจ้าขา..ทำไมพระบิดาซุ่มซ่ามอย่างนี้..ไม่นะ"

บิมบี้ทรุดลงกับพื้น แล้วรีบกดมือถือต่อไปที่บ้านอย่างเร็ว

ในขณะเดียวกันชั้นส่งลูนาร์ให้เรน แล้วต้นสนก็ผลักให้ออกไปนอกห้อง รีบหนีก่อนที่บิมบี้จะอาละวาดประสาทกินอีกรอบ

"ป้านั่นน่ากลัวเนอะ"

เรนพูดขึ้น

"น่ากลัวหรอ  แค่นี้น้อยไปมั้ง ปกติมันต้องไล่กัดแมวที่มานั่งบนหลังคาบ้าน"

เรนเงียบทันที นึกสภาพไม่ออก ดาวมหาลัยคณะนิติ วิ่งไล่ฟัดกัดกระชากลากถูแมวเหมียวผู้น่าสงสาร

เราสองคนออกมานอกบ้าน เดินเล่นไปเรื่อยๆ เพราะกลัวว่าบิมบี้มันวิ่งตามหาทั่วบ้าน

เรนอุ้มลูนาร์เดินอย่างอารมณ์ดี

"เรน นึกอะไรออกแล้ว"

เรนหันมาสบตา แล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

ชั้นแบมือไปด้านหน้า

"ของขวัญคบกันครบ 3 วัน"

เรนทำหน้าเหวอไปเลย

"3วัน"

เรนทวนอีกรอบ ชั้นพยักหน้ารับ

"ถามจริง ยังไม่ถึงปีเลยนะ เดือนนึงก็ยังนะลี่"

ตอบกลับโดยการพยักหน้าอีกรอบ

เรนกระพริบตาปริบๆ อย่างน่ารัก ก่อนจะก้มลงมองน้องหมาที่ตัวเองอุ้มอยู่ ลูนาร์มองกลับแล้วกระดิกหางดิกๆ

หนี่งคนกับหนึ่งตัวจ้องหน้าประสานสายตาซักพัก

"อ๊ะ"

เรนเอาลูนาร์มาให้อุ้ม

อยากทราบว่าเมื่อกี้นายคุยกับหมาอยู่เรอะ  - -" จ้องตารู้ถึงความคิด

"ให้ไอลูกหมาเนี้ยนะ"

"ให้ยืม"
== ไอ้งก

"กี่วันอ้ะ"

เรนทำหน้านึก

"สัปดาห์นึงก็แล้วกัน ดีมั๊ย"

ไม่ให้ซัก1ชม.เลยล่ะ

ชั้นพยักหน้ารับ แล้วมองหน้าไอน้องหมาที่ทำตาใสปิ้งๆ รู้สึกว่ามันเหมือนเจ้าของจังเลยอ้ะ

"แล้วลี่ให้อะไรเรา"

เรนถามแล้วยิ้มแบบมีเลศนัย

"..เอาบิมบี้ไป.."

พอเรนได้ยิน ก็หุบยิ้มทันที ทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"เธอว่าอะไรนะ"

เรนถามแบบไม่มั่นใจ

"ชั้นให้พี่สาวชั้น เอาไปเลยไม่รับคืน  แถมเพ็ดดีกรีให้เลยกระสอบนึง"

"เอาเป็นอย่างอื่นได้มั๊ย  ไม่อยากได้ป้าไปเลี้ยงดู เดี๋ยววิ่งไล่แมวหน้าบ้านเรา"

"งั้น…"

ชั้นควักอะไรซักอย่างในกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นให้

เหรียญ 1 บาท...

" 1 บาท โอ้ สาลี่ ตั้ง 1 บาทแน่ะ แหม เราจะเอาไปซื้อตั๋วเครื่องบินไปกลับอังกฤษเมืองผู้ดี ได้ตั้งไม่ถึงครึ่งใบแน่ะ"

นายกวนชั้นใช่ไหมเนี่ย

"นี่นายไม่เข้าใจถึงคุณค่าของเงินเลย รู้รึเปล่าว่าเงินแต่ละบาทได้มาไม่ใช่ง่ายๆนะ แล้วชั้นก็ไม่ได้ไปขอทานเค้ามาด้วย  นายรู้เปล่าว่าหนึ่งบาทเนี่ย มันมาจาก 25 สตางค์ ตั้ง 4 เหรียญ หรือเหรียญสลึง 4 เหรียญ หรือ 50 สตางค์ ตั้ง 2 เหรียญ นะ หรือ 75 สตางค์ กับ 25 สตางค์ มันมีค่าเท่ากับ 100 สตางค์เลยนะ"

เรนพยักหน้าตาม ด้วยสีหน้าสมเพชนิดๆ

"ฮะ ทราบแล้วครับว่ามันมีค่ามากแค่ไหน เอาเถอะ ซื้อเยลลี่ได้ตั้งชิ้นนึง"

"อ๊าย เรน นายดูถูกบาทนึงได้ไง นายคิดดูนะถ้ามีของราคา 1,000 บาท แล้วนายมีตั้งแค่ 999 บาท ขาดอีกตั้งบาทนึงแน่ะ แล้วนายจะซื้อของชิ้นนั้นได้ไง มันขาดบาทนึงเชียวนะ ถ้านายไม่มีบาทนึงนั่น นายก็อดจริงมั๊ย อย่าดูถูกเงินบาทนึงเชียวนา"

"ทราบแล้วครับ แม่"

"ใครเป็นแม่นาย"

"ห๊ะ เราพูดอะไรไปหรอ  เปล่านะ ไม่มีๆ"

กวนประสาทรึเปล่าเนี่ยแบบนี้

"แต่เมื่อกี้ได้ยินเต็มสองรูหูเลยนะ เรน"

"เปล่าจริงๆนะ ไม่มีหลักฐานซักหน่อย"

เรนทำหน้าใสซื่อกระพริบตาอย่างน่าสงสาร

"นี่ สาลี่ ถามจริงๆนะ มีแฟนมากี่คนแล้วอ้ะ"

อยู่ดีๆเรนก็ถามขึ้นมา อะไร นายจะเอาไปบอกเฮียๆชั้นเรอะ

"ถามทำไมอ้ะ"

"เปล่า อยากรู้เฉยๆ เดี๋ยวเราก็จะบอกของเราเหมือนกัน"

เรนยิ้มอย่างน่ารัก

"ก็..คนแรกตอนอยู่ป.5 ต่อมาก็เลิกเรื่องพวกนี้ไป มาอีกทีก็ตอนม.1 เปลี่ยนมาประมาณ 5-6 คน ไม่ค่อยมีใครอยู่นานหรอก ไอที่คบนานที่สุดก็ตอนม.1นี่แหละ"

"อืมม์ คนแรกตั้งแต่ป.5 เลยหรอ ของเรา คนแรกตอน ป.6 แล้วก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเรื่อยๆ  คนที่นานที่สุดก็ตอนที่อยู่ม.3 ปีที่แล้วอ้ะ"

"คนที่ชื่อเดลหรอ"

เรนเลิกคิ้วอย่างสงสัย

"เฮ้ย ไหงคิดงั้น  เปล่าไม่ใช่ ก่อนหน้าเดล"

"อ้อ งั้นขอเดานะว่า เดลคือคนที่คนกันนานน้อยที่สุด"

"เอ่อ.." เรนทำหน้าเหวอๆหน่อย ลูนาร์เห่าเรียกสติเจ้านาย แล้วกระดิกหางชอบใจที่ เรนลูบหัว

"ว่าไง" ชั้นเลิกคิ้วข้างขวาถาม แล้วอุ้มลูนาร์ให้กระชับขึ้น

เรนเกาหัวกรอกตาขึ้นฟ้า

"รู้ได้ไงเนี่ย" 

"ถามจริง  ตอบตรง พูดใหม่ดิ"

"อืมม์ ใช่  กับเดลคบกันไม่นาน"

เรนหัวเราะเบาๆ

"อ้อ ไม่แปลกใจเลย" ชั้นพูดเบาๆกับตัวเอง

ซักพักก็พากันเดินกลับบ้าน พอถึงหน้าบ้านก็ค่อยๆย่องเข้าไป เพราะกลัวเซอร์ไพรซ์บิมบี้อีก  เมื่อเดินเข้าไปในสนามหญ้าหน้าบ้าน เห็นร่างคนๆหนึ่งกำลังนั่งเขี่ยพื้นอยู่ มีดวางอยู่ข้างๆ แต่หม้อหายไปแล้ว - -

"เจ๊บิมทำไรอะ - -"

บิมบี้เงยหน้าขึ้นมา ด้วยใบหน้ายิ้มแบบคนบ้าเพิ่งหนีออกมาจากโรงพยาบาล

เจ๊แกชูก้อนหินขึ้นมา  มีอยู่ประมาณ 5-6 ก้อน  เพื่อสังเกตว่าเจ๊แกเอามีดมาขีดเป็นลายดาวบนก้อนหิน

"อะไรน่ะ - - "

"แกรู้เปล่า ไอ่ลี่ เนี่ย เค้าต้องรวบรวมดราก้อนบอลให้ครบ 7 ลูกน๊า แล้วจะมีมังกรออกมา แล้วความปรารถนาจะเป็นจริงล่ะเธอ"

"หรอยะ - - "

"ก็ใช่น่ะสิ แกดูๆ นี่ๆดราก้อนบอลมีลายดาวด้วย อันนี้มี 6 ลูก เอ๊ะ อันที่มี 7 ลูกล่ะ เอ..ไปไหนนะ..อ้อ ชั้นรู้แล้ว หมา หมา..มันต้องอยู่ในท้องเจ้าลูกหมานั่นแน่ๆ หึหึ..มาให้แม่ผ่าท้องมาลูกมา..ฮิฮิ...มามะ โมโมโมโม"
- - เจ๊เรียกปลาเก๋าหรอ

"บิมบี้ตอนนี้ลูกหมานี่เป็นของเรา อย่ายุ่ง"

"แกมีหมาอยู่แล้วตั้ง 2 ตัว เอาตัวเล็กมาให้ชั้นมา เดี๋ยวนี้ โว้ยย >0<"

บิมบี้แหกปากลั่น

เรนทำหน้าสมเพชเวทนาเล็กน้อย

วันนั้นนั่งเล่นกับน้องหมา กับเรนจนถึงเย็น ส่วนบิมบี้ไล่ให้กลับบ้านไป โดยบอกว่า อุลตร้าแมนมาช่วยแล้ววางใจได้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงวันเปิดเทอม อ้อ..เรื่องกระเทยช่างตัดเสื้อ วันจันทร์ที่ผ่านมาเอามาส่งหน้าบ้าน พอดีเดะ คงไม่คิดจะเอากลับไปแก้ แล้วมาใหม่ เครื่องแบบของรร.นี้เป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว ที่อกเสื้อมีปักชื่อโรงเรียนเป็นภาษาอังกฤษ ตรงปกเสื้อมีเข็มกลัดตราโรงเรียนมีโซ่ห้อยลงมาเป็นชื่อรุ่น กระโปรงจีบสีเทา  ถุงเท้ายาวสีเทาแบบนร.ญี่ปุ่น ไอพวกนี้ไม่นึกถึงความเป็นไทยเล้ย ให้ตายสิ -*- เออ..มันเป็นรร.อินเตอร์นี่หว่า..ลืม.. ส่วนกระเป๋านร.จะเป็นอะไรก็ได้ที่สีดูเรียบร้อยหน่อย รองเท้าหนัง

วันเปิดเทอมเป็นวันจันทร์พอดี และ..

"เฮ้ย เมิง ตื่นๆ เดี๋ยวสายนะเว้ย"
เสียงเฮียไม้ดังมาแต่ไกล  มันไม่ได้ปลุกชั้น..เพราะชั้นตื่นก่อนมันซะอีก

บุคคลที่มันกำลังแผดเสียงปลุกอยู่ก็คือพี่ชายแท้ๆฝาแฝดมัน - -

เฮียสน นั่นเอง

เสียงดังน่ารำคาญจริง ไอใบไม้นี่ - -

"เฮ้ ย ไอลี่ หน้าอย่างนี้บ่นกรูในใจแน่ๆ ใช่มั๊ยเมิง"

คิดบ่นมันในใจ มันยังรู้อีก ฉลาดแสนรู้

"เปล๊า เปล่า ไม่มี ไม่เคย น้องสาวแกออกจะเป็นคนดี"

ใบไม้มันทำหน้าแบบนี้ =[]= ราวกับไม่เคยรู้มาก่อน ช่างเป็นพี่ชายที่กวนพระบาทจริงๆ

"ไปโรงเรียนเถอะ ไปๆ เดี๋ยวสาย" เสียงเฮียสนดังขึ้นข้างหลัง เฮียแกเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ข้าวเช้าไม่กินหรอคะ - -"

"ไปเว้ย ไอลี่ไปๆ แกคงไม่อยากไปสายวันแรกหรอกนะ"

ใบไม้เอ๋ย ไม่เคยรู้รึไงว่าตามหลักทฤษฎีนางเอกในจอแล้ว นางเอกต้องไปโรงเรียนสายวันแรก เสียแต่ชั้นมันนางเอกแหวกแนวไปหน่อย หน่อยเดียวเองนะเธอเอ๊ย >W<

"แล้วไม่กินข้าวกัน.."ยังพูดไม่จบประโยคเฮียสนก็กระชากวิ่งออกไปหาจักรยานยนต์ที่รักของเฮีย

"ที่รร."

คำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ เค้าหิวนะเฮีย

ไม่เหลือเวลาให้รำพันในใจเฮียทั้งสองต่างสามัคคีกระโดดขึ้นรถ จะรีบอะไรขนาดนี้ -*- 

"เอ้า"เฮียไม้โยนหมวกกันน็อกมาให้ คิดไปคิดมาคำว่า กันน็อก เนี่ย เหมือนแข่งให้ตูน็อกเลย เหอะๆ เอาเถอะ

ชั้นนั่งซ้อนเฮียสน เพราะมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีกับไอไม้ เวลาคุยกับมันเหมือนนั่งคุยกับหมาที่พูดไม่รู้เรื่อง

ซักพักก็ถึงโรงเรียน เหตุผลที่ใช้เวลาแป๊ปเดียวคือการสามัคคีเหยียบ100กว่า จะรีบไปไหนกันนะเนี่ย ==

"เฮ้ สาลี่ มานี่ อย่าเพิ่งเข้าโรงเรียนนะ"เฮียสนพูดแล้วลากไปข้างๆโรงเรียนซึ่งมีร้านกาแฟเล็กๆตั้งอยู่ เฮียไม้เปิดประตูเข้าไปก่อน

"สวัสดีทุกคน ^^"เฮียสนพูดอย่างอารมณ์ดี  แล้วเดินตามเฮียไม้ไป พร้อมกับลากคอชั้นเข้าไปด้วย 

ลืมนึกไป ไอ้หวัน ไอ้ฟินเป็นไงกันมั่งเนี่ย

ชั้นไม่สนใจกลุ่มคนที่อยู่ในร้าน แต่กำลังควานหามือถือ แล้วโทรออกหามัฟฟินเป็นคนแรก ทันทีที่โทรออก สิ่งที่ได้ยินตามมาคือเสียงผู้หญิงคนที่ชั้นเบื่อ และเกลียดที่สุดเวลาโทรศัพท์ จับใจความได้ว่า ให้กรูไปตรวจสอบฐานะและสตางค์ในกระเป๋าเมิงให้ดีๆ สรุปคือ..กู..ไม่..มี..ตัง TT^TT อะไรว้า..ชั้นไม่อยู่ตั้งนาน ตังมันไปไหนหมด แง่ง..

คิดดูอีกทีพอจะนึกสาเหตุออกแล้ว "ไอหมาไม้"

เฮียไม้ที่นั่งอยู่ตรงโซฟาสะดุ้งทันทีที่ชั้นเรียก เฮียไม้ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างตกใจ

"มีอะไรวะ"

มันถาม แล้วทำหน้าตื่นๆ เฮียสนหันหน้ามามองแบบงุนงง

"แกทำอะไรกับเงินในมือถือชั้น"

ชั้นยื่นมือถือไปให้มันฟัง หลังจากกดโทร *1001 เหลือเงิน 0 บาท 4 สตางค์ ดีเนอะ เหลือให้ตั้ง 4 สตางค์

ใบไม้ทำหน้าแหยๆนิดหน่อยให้เฮียสน ส่วนเฮียสนก็ทำหน้าไม่รู้เรื่องไม่รู้ไม่ชี้หนหน้าไปทางอื่น

"เออ..เรื่องนี้..กรูกับไอสน..^W^"เฮียไม้พูด เฮียสนมองหน้าเฮียไม้นิดหน่อย เมื่อใบไม้พูดชื่อตนเอง

"เมิงกับเฮียสน^W^"ชั้นพูดทวน ในขณะที่รังสีอำมหิตเริ่มแพร่กระจายทั่วห้อง

"กรูอธิบายได้เว้ย"

"อธิบายมาเลย กรูรอฟังอยู่ ^^"

ใบไม้มองหน้าต้นสนแบบขอความช่วยเหลือ

"คืองี้ ==" พี่ชายที่แสนดีของมึง 2 คนนี้ได้คิดและตระหนักว่าระหว่างที่เมิงไม่อยู่เนี้ย กลัวว่าเงินในมือถือเมิงจะโดนตัด ^^" เราสองคนเลย.."

"เลย..^W^" ชั้นพูดทวนอีกครั้ง ก่อนจะสรุปเอง  "เลยใช้จนแทบหมด ขอบใจไอพี่ชาย เอามือถือเมิงมา!!!"

ใบไม้ส่งมือถือมาให้ด้วยหน้าตาเหมือนหมาโดนเจ้านายด่า

"เดี๋ยวเสร็จธุระเมื่อไหร่..เมิงอย่าอยู่เลย ขนมในตู้สมบัติกรูเมิงก็คุ้ยไปกินจนหมด..จำไว้นะ เดี๋ยวจะมาเอาคืน"

ชั้นพูดจบแล้วก็เดินออกนอกร้าน

ฝ่ายต้นสนกับใบไม้ที่ยังมองหน้ากันอย่างหาทางออกไม่ได้

"น้องเมิงอ้ะ"ใบไม้พูดขึ้นด้วยเสียงจะร้องไห้กับเฮียสน

"น้องกรูก็น้องเมิงด้วยอ้ะ"เฮียสนพูดด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกัน

"ทำไมน้องพวกเมิงโหดจังวะ"ชาเดินมาตบไหล่ใบไม้ที่ทำสีหน้าขอความเห็นใจ และช่วยเหลือ

"ชา..มือถือกรูจะเสียมั๊ยเมิง..เมิงดูดิ..แบบนี้กรูตายแน่เลย"

ใบไม้พูดกับชา ออทั่มเดินมานั่งตรงข้ามต้นสน ก่อนจะถามเบาๆด้วยเสียงแปลกใจ

"นั่นที่ชื่อสาลี่หรอ..ซ่ากว่าที่คิดไว้อีก" ใบไม้หันหน้ามามองออทั่ม แล้วพูดเสริม

"เชื่อกรูดิ ยิ่งกว่าที่เมิงเห็นเมื่อกี้นี้อีก น้องอะไรไม่รู้โหดร้าย"

 "จริงหรอเฮียไม้ ไม่แปลกใจเลยที่เป็นน้องเฮีย เอาเถอะ มีพี่แบบนี้ ก็ต้องเป็นแบบนี้ละน๊า กลุ้มใจแทนลี่จัง"เรนพูดขึ้นด้วยเสียงกวนๆ ใบไม้หันหน้ามามองเด็กหนุ่มช้าๆด้วยสีหน้าก็เตรียมพร้อมขย้ำ

"ไอ่เรน เมิงยังไม่อยากแดกยำๆไวๆบะหมี่สำเร็จรูปใช่มั๊ย" เรนเลิกคิ้วอย่างไม่ใส่ใจ "ไวๆกับยำๆมันกึ่งสำเร็จไม่ใช่หรอเฮีย"

"มันจะสำเร็จรูปเพราะกรูจะส่งถึงปากเมิงเลย"

เรนยักคิ้วกวนโทสะแบบไม่กลัว ใบไม้ทำท่าจะลุกขึ้นมาต่อย แต่ต้นสนดึงให้ลงให้ไปนั่งที่เดิม

"ฮัลโหล หวะดีค่า^W^"เสียงมัฟฟินที่กรอกตอบรับโทรศัพท์ สบายใจจังนะแก -*-

"ไฮโย่ว นี่สาลี่นะเว้ยเฮ้ย เรื่องรร.อ้ะ นี่มันเปิดเทอมแล้วนะเฟ้ย แกอยู่ไหนวะ"

จนเปิดเทอมยังไม่ถามมันเลยว่ามันจัดการอะไรเรียบร้อยรึยัง รอบคอบจริงชั้น

"ห๊า อะไรนะ เปิดเทอม ตายห่า..ลืม"

ชิหายวายวอด =[]=

"อะไรน๊าาา นี่แกไม่รู้เรื่องเลยเรอะ มันเปิดเทอมแล้วนะเว้ย วันนี้มันวันจันทร์แล้วนะแก"

ตามมาด้วยเสียงไอฟินงึมงำอะไรซักอย่างก่อนจะตอบมา

"เออ..จัดการเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่าง เพียงแต่เราเพิ่งตื่นเฉยๆ ไอหวันก็เรียบร้อยแล้ว โทรไปปลุกมันด้วยล่ะ"

เรียบร้อยแล้วทุกอย่าง..ไม่แปลกใจถ้ามันใช้เส้น พอกับชั้นแหละ ไอพวกนี้

มัฟฟินบ๊ายบายแป๊ปนึงก็ตัดสายไป ชั้นเลยโทรหาท่านหลี่หวันแทน

"แง่มๆ ฮัลโหลลล"

ยานจริงแก  เป็นญาติแดจังกึมหรอวะ - -

"หวันเว้ย ตื่นยัง" อย่าตอบกลับมานะว่าถ้ายังไม่ตื่นจะมารับโทรศัพท์ได้มั๊ย เดี๋ยวแม่ต่อยร่วง

"ยาง"

- -"   -*-   =="   =*=   =[]="

"แกอัดเสียงไว้หรอ ถึงรับได้เนี่ย"

"เปล่าาน๊าาา" อะไรของมันวะเนี่ย

"เฮ้ย จะโทรมาบอกว่าไอเอกมันอยู่หน้าบ้านแกอ่ะ" ไม้ตายพิฆาตกลัวเหลือเกินนี่แก

"เฮ้ย จริงหรอเมิง!!" ทีอย่างนี้ตื่นเชียวนะ

"ไม่จริง" คนดีไม่โกหก หลี่หวันสบถบางอย่างซึ่งถ้าหูชั้นไม่ฝาดมันด่าตูนี่หว่า - -" เอาเถอะช่างมันๆ ต้องถามธุระสำคัญก่อน "วันนี้เปิดเรียนนะเว้ย แกจัดการเรื่องรร.รึยัง"

"อ้อ ยังว่ะ แง่มๆ...ตาแป๊ะขายขวด..มีขวดอยู่สิบ..ใบ..เอามาให้ตาแป๊ะดิ..งื้มมๆ"

เมิงบ้าปะเนี่ย  ตาแป๊ะอะไรตอนนี้ อย่าบอกนะว่าละเมอ

เอ..เมื่อกี้มึงตอบว่าอะไรนะ..ยังว่ะ..หรอ..อ่อ..เฮ้ยย ว่าไงน๊า

"วันนี้เปิดเรียนแล้วนะเว้ยเมิง ตื่นเดี๋ยวนี้นะไอหวัน"

"ห๊ะ..แกถามว่าอะไรนะ..แกไม่ได้ถามว่าเราอาบน้ำรึยังหรอ..แกถามว่าไงนะ"

ไอเพื่อนรัก...นี่แกเป็นเพื่อนชั้นรึเปล่าวะ..

"ฟังดีๆนะ..เราถามแกว่าแกจัดการเรื่องเรียนรร.ใหม่รึยัง"

"อ้อ เรียบร้อยแล้วแก..นอนต่อนะ.."

TT^TT ไอเพื่อนเลว แกคิดว่าวันนี้วันเสาร์หรอ..

"ตื่นได้แล้วโว้ย อีก 20 นาที แกจะสายสมบูรณ์แบบ แกคงไม่อยากอายเพราะไปสายวันแรก แล้วโดนเพื่อนใหม่ล้อหรอกนะ"

"..ไม่ว่ะ.."เออ..ค่อยมียางอายหน่อย..

"ถ้าแกไม่อยากอายก็จัดการตัวแกให้เรียบร้อยเร็วๆ"

"เปล่า..เราหมายความว่าไม่อยากไปเช้าวันแรก ไปสายดีกว่าเด่นดี ครูจะได้จำหน้าได้ไง^W^"

ดูมาน..ดูมั๊นดูมัน..งี่เง่าเกินคำบรรยาย

"เออ..ตามใจ"

ชั้นกดตัดมือถือทันที พอดีกับเรนที่เดินออกมา

"ว่าไง เป็นไงมั่ง^^"

รู้สึกอะไรบางอย่าง..อ้อ..มีลางอะไรลอยมานะ..

"รู้สึก มีคนนินทา และนั่นคือ..ไอใบไม้"

"เฮ้ย  รู้ได้ไงอ้ะ เอ๊ย ไม่มี"

อะไรนะ..ไอใบไม้..ฮึ่ย..แกตายยย

"ขอบใจนะที่ช่วยให้มั่นใจ"

ชั้นเดินกลับเข้าไปในร้าน เรนเดินตามหลังมา

"ใบไม้ ได้ข่าวมาว่ามีการนินทากาเลเหมือนเทน้ำลับหลังด้วยหรอ ใจกล้าดีนะ^W^"

ใบไม้หน้าเหลือ 2 เซนติเมตรทันที พยามหลบหลังเฮียสนซึ่งยิ้มแห้งๆ คล้ายจะบอกว่า พี่ไม่เกี่ยว

"ว่าไง^W^"ชั้นถามซ้ำย้ำอีกรอบ ใบไม้มองหน้าออทั่มที่อยู่ตรงข้าม

"ไอ้นี่เว้ย ไอออยนี่ มันนินทาแกนะ มันเริ่มก่อน เฮียเปล่า"

ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าออยเดินไปเกาะแขนฟอลทันที ส่ายหน้าแบบปฏิเสธ

"เมิงไม่ต้องโทษคนอื่นหรอ ไอไม้ เผอิญว่ามือถือเมิงน่ะ ตอนนี้เป็นของเราก็แล้วกัน"ชั้นเก็บมือถือเฮียที่รักลงกระเป๋ากระโปรง

"ไม่นะ..ไอน้องสาวที่รัก TT^TT"