{Fic boku on hero academia} คนอย่างผมไม่น่าคบหรอกครับ

ห้องสีขาวห้องหนึ่ง ที่มีสองแม่ลูกคู่หนึ่ง คนเป็นแม่นอนบนเตียงสีขาวสะอาด ส่วนคนลูก ยืนกุมมือมารดาของตน 

"แม่ครับ"เด็กชาย เรียกผู้เป็นมารดาของตน ที่นอนอยู่บนเตียงสีขาว 

ไม่มีเสียงการตอบรับของผู้เป็นมารดา แต่ได้ยินเสียงคลื่นไฟฟ้าหัวใจของมารดา ดังมาจากเครื่อง MONITOR แทน

 ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

เด็กชายรู้ทันทีเลยว่า ผู้ให้กำเนิดเขา...

ไม่นานนักก็มีหมอกับนางพยาบาลก็เปิดประตูมา เด็กน้อยมองภาพตรงหน้า น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพรั่งพรูออกมาจากนัยน์ตาของเด็กชายไม่หยุดหย่อน

เด็กอายุพึ่งจะสี่ขวบหมาดๆ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณหมอถึงรักษาแม่ของเขาไม่ได้ทั้งๆที่จ่ายเงินไปแล้ว รักษายังไงก็ไม่หาย เขาไม่รู้แล้วว่าจะจ่ายเงินไปทำไม ในเมื่อรักษาไม่หาย 

"แม่ครับ ร้องไห้ทำไมหรอครับ?"

"ป-ป่าวจ๊ะ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ"

เด็กชายยิ้มกว้าง

"คุณแม่น่ะ ไม่ควรคู่ควรกับน้ำตาหรอกนะ แต่เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะครับ"

"ทั้ทั้งๆที่บอกกับแม่ไว้แบบนั้นแท้ๆแต่ตัวเองดันร้องไห้ออกมาซะได้"

ผมคือ ฮามาวาริ เซน