ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : == ไม่อยากยุ่ง แต่ก็ต้องยุ่ง ==
วันรุ่งขึ้นฉันตื่นมาด้วยอาการคันแผลอย่างมากมาก >_< (ไอนี่ชักซาดิสต์ขึ้นทุกวัน)ก่อนที่จะลงไปข้างล่างด้วยหน้าอันบวมตุ่ย
แม่กำลังจัดโต๊ะอาหาร พ่ออ่านหนังสือพิมพ์ -_- ส่วนเฮียโจก็สาละวนอยู่กับการกวาดข้าวเข้าท้องให้ได้มากที่สุด
-_- ใครเค้าจะแย่งแกกินล่ะ รีบไปได้
“อ้าว! ลงมาแล้วเหรอเจ มากินข้าวต้มสุดอร่อยของแม่สิ”แม่ฉันพูดเสียงหว่น -_-^ คุณกำลังสงสัยอยู่ใช่มั้ยล่ะ ว่าทำไมฉันถึงคิดว่าแม่ดุนักหนา มาดูกัน…
“ไม่เอาอ่ะแม่ -_- หนูไม่มีอารมณ์กิน”
“ว่าไงนะ ลูกรัก /\\/\\ แม่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะเนี่ย”
“ไม่กินหรอกแม่ หนูปวดหัว”
“ปวดหัวก็ต้องกินข้าวสิ! จะปล่อยให้ตัวเองอดตายรึไง -O-^^^ แล้วเหตุผลที่ไม่กินข้าวจริงๆคือแม่ทำไม่อร่อยใช่มะ! ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมากินข้าวบ้านนี้อีกเลย เพราะแกน่ะไม่เคยช่วยแม่ซักนิด วันๆแค่ทำงานอย่างเดียวแม่ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว =O= แล้วแกกลับตอบแทนน้ำใจที่แม่อุตส่าห์ทำให้เนี่ยนะ! แล้วถ้าวันนี้โดนหมามันไล่ฟัดอีก อย่ามาขอให้แม่ทำกับข้าวให้กินล่ะ ในเมื่อทำให้ก็ไม่ชอบงั้นก็อย่ากินเลย! รู้มั้ย!!!”
“T_T จ้าแม่”
ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะและนั่งตักข้าวต้มเข้าปาก T^T ส่วนแม่ก็หันไปบ่นเฮียโจที่ไม่ยอมดูแลฉันดีๆจากนั้นก็หันไปบ่นพ่อที่เอาแต่อ่านหนังสือพิมพ์ ทั้งๆที่หนังสือพิมพ์ก็ไม่ได้แจกโชคร้อยล้าน
สุดยอดเลยแม่ตู
หลังจากกินข้าวต้มเข้าไปแล้ว ฉันกับเฮียก็ออกมาหน้าบ้านเพื่อจะขึ้นมอเตอร์ไซค์มรณะไปโรงเรียน
“(พูดด้วยเสียงเบา)แม่ดุว่ะ ไอเจ”
“เพิ่งรู้รึ”
“เงียบเถอะน่า -_-^ รีบสตาร์ทรถก่อนเร็ว”
บรึ่นๆๆ
“ขึ้นมาสิไอเจ ชักช้าเป็นเต่าไปได้”
“เดี๋ยวก่อนเฮีย >_< ฉันมีเรื่องจะถาม”
แล้วใบหน้าแสนสวยของวามี่ หรือว่านน้อยของฉันก็ลอยเข้ามาในหัว
“มีไร”
“ก็…>O< เฮียคิดว่าเพื่อนฉันน่ารักมั้ย”
“-O- คนไหนวะ อ๋อ ไอฝ้ายน่ะหรอ -_- ฉันก็เห็นเค้าหน้าอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“>O< ไม่ใช่ไอฝ้าย อีกคนนึงน่ะที่เดินมากับฉันกับไอฝ้ายตอนเย็นไง”
เฮียโจทำหน้าครุ่นคิด >_< มันจะคิดอะไรกันนักหนาวะ
“ไม่รู้สิ ฉันจำหน้าไม่ได้แล้ว”
“เค้าชื่อวามี่”
“วามี่? ทำไมชื่อแปลกๆอ่ะ”
“จะไปรู้เรอะ =_+ ไปถามแม่เค้าดูไป๊”
“ไอนี่ชักกวน -_-^ แล้วอยู่ดีๆทำไมแกพูดถึงเขาวะ”
“เปล๊า! -_- ก็คนมันคิดถึง”
“อย่าบอกนะว่าแก O.O”
“…?”
“เป็นทอม!!!!”
“>_< จะบ้าเรอะ! ทอมที่ไหนสวยขนาดนี้!”
“ฉันว่าหาความสวยไม่ได้ซะมากกว่า”
“ไม่จริง -_-^ ก็ฝ้ายมันเคยบอกว่าฉันสวย”
“แกเชื่อมันเรอะ /\\O/\\ ก๊ากๆๆๆ อยากขำให้ป่าช้าแตก”
“นี่เฮีย >_<”
“ทำไมไม่ไปโรงเรียนกันซักทีล่ะ คุยกันเสียงดังไปได้!”แม่ตะโกนออกมาจากบ้าน -_- ทำให้ฉันกับพี่เงียบไป
“ไปโรงเรียนเถอะไอเจ >_< เดี๋ยวผีเสื้อสมุทรจะมาจกตับไปกินนะเว้ย”
“เออๆ >O< ไปเหอะ”แล้วฉันก็กระโดดเกาะซ้อนท้ายเฮียโจทันที
==II++II==…==II++II==
“กรี๊ดดดดดดด!!!!! พี่โจ”แฟนคลับหน้ามืดบริหารปอดตัวเองตามเคย
ฉันกระโดดลงมาจากเบาะและจัดทรงผมให้เข้าที่
“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!! มัมมี่!”หนึ่งในแฟนคลับร้องกรี๊ดและชี้นิ้วมาที่ฉัน ทำให้ทุกคนหันไปมอง
T^T ไม่น้า…
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!! ปีศาจจริงๆด้วย”
“อ๊าย!! พี่โจกำลังมีอันตรายนะ”
“หลบออกมาห่างๆเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นไว้นะ”
“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!! ผีหลอก”แล้วแฟนคลับพวกนั้นก็วิ่งชนกันไปชนกันมา มีบางคนสะดุดล้มด้วยล่ะ >_< แต่ส่วนมากก็ชี้นิ้วมาที่ฉันแล้วแหกปากเสียงดัง
“ผีจริงๆด้วย”
“>O< ฉันมีพระนะยะ”แล้วเจ้าของเสียงก็โชว์สร้อยพระออกมา
โอ๊ย! อูย ปวดแสบปวดร้อน >O< แหะๆล้อเล่นนะ
พวกนี้เป็นบ้ากันไปหมดหรือไง
“เดี๋ยวก่อนครับทุกคน -O- นี่ไม่ใช่ผีที่ไหนหรอก”เฮียโจตะโกนเสียงดัง ทำให้ทุกคนหยุดชะงักอยู่กับที่
“แต่มันเป็นปีศาจจากอียิปต์ >O< มันจะมากินพวกเราทุกคน”ทันทีที่เฮียพูดจบ แฟนคลับก็กรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง
ไอพี่เนรคุณ
“เล่นบ้าอะไรน่ะเฮีย! >O< ฉันไม่มีอารมณ์มาสนุกด้วยหรอกนะ”ฉันตะโกนตอบกลับไป ได้ผล -_- พวกแฟนคลับหยุดวิ่งทันที
“เสียงคุ้นๆว่ะ”
“เหมือนเสียงน้องเจเลย”
ก็ใช่นะสิยะ -_-^^^ เจของแท้แผ่นมาสเตอร์ด้วย
“เฮ้ย! O_o นั่นมันน้องเจจริงๆด้วย”
ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจบ ทุกคนก็อ้าปากค้าง
เงียบ~~!?!
ฉันสะพายกระเป๋าเดินผ่านพวกนั้นไป ในขณะที่พวกนั้นยังคงมองฉันไม่วางตา
หุบปากลงก็ได้ เดี๋ยวแมลงวันก็ไปไข่ทิ้งไว้หรอก
“นี่พวกเธอกรี๊ดกร๊าดอะไรกัน -_-^^^ ทำฉันเสียสมาธิแล้วนะ”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันกลับไปดู
-O- โก้เป็นคนพูดประโยคนั้นในมือของเขามีลูกบาสอยู่ ข้างๆกันคือโต ข้างหลังคือแบงค์กับกอล์ฟ(ซึ่งฉันไม่รู้ว่าใครเป็นใครกันแน่)ส่วนข้างหน้าสุดคือทีน
พวกเขาทั้งห้าคนเหงื่อโทรมและหน้าแดงด้วยความเหนื่อย ถ้าให้ทายคงไปเล่นบาสกันมา -_- โชคดีที่ฉันเดินออกมาจากบริเวณนั้นไปแล้ว พวกเขาจึงไม่เห็นฉัน( -_-^ ถึงเห็นก็คงจำไม่ได้)
“รู้มั้ยพวกเธอน่ะน่ารำคาญมาก”คราวนี้โตเป็นคนพูด ยิ่งทำให้ทุกคนเงียบเข้าไปใหญ่
-_- ส่วนพี่ฉันน่ะเหรอ -_- ตอนนี้ตัวหดเหลือสองนิ้ว
“นี่นาย”ทีนเรียกพี่ชายฉัน
คราวนี้โรงเรียนเงียเป็นป่าช้าเลยล่ะ บรื๋อ~~
“ครับ”เฮียตูขานรับ
O_O ครับเหรอ แสดงว่ากลัวขนาดหนัก
“ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา”พูดจบทั้งแก๊งค์ก็เดินกลับไป
“ครับ”เฮียตูยังไม่วายขานรับอีกที
‘ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา’
‘ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา’
‘ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา’
‘ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา’
คำพูดนั้นลอยวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน -_-^^^ อย่าให้สร้างปัญหาเรอะ แล้วนายล่ะ
>O< นายก็กำลังสร้างปัญหาให้ฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ!!!
ฉันเก็บก้อนหินบนพื้นขึ้นมากะว่าจะปาให้หัวนายทีนให้แตก
‘ไม่เอาแล้ว >O< ฉันจะไม่ยุ่งกับอิตานั่นอีกต่อไปแล้ว >O< เดือดร้อนทุกที’ คำพูดของฉันที่พูดกับไอเบนโตะลอยขึ้นมาทันที
จริงสินะ -_- ก็ฉันตั้งใจอย่างนั้นไว้แล้วนี่นา
ฉันปาก้อนหินลงพื้นด้วยความโมโห >O< ฮึ่ย ทำไมบนโลกนี้ต้องมีคนชื่อทีนเกิดมาด้วยนะ แล้วทำไมพระเจ้าถึงกำหนดให้ฉันมากัดกับเขาอย่างนี้
พระเจ้างี่เ ง่า!!!!!!!!!!!!!!!
==II++II==…==II++II==
เช้าวันนั้นฉันเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง -_-^^^ ก็จะให้รู้เรื่องได้ยังไงล่ะในเมื่อเพื่อนมันจ้องฉันจนตาแทบจะถลนออกจากเบ้าอยู่แล้ว >_< แถมมองกันทุกคนด้วย
แค่นั้นยังไม่พอ ฉันต้องมานั่งโกหกอาจารย์ประจำชั้นว่าโดนหมาไล่กวดมาอีก >_< ดูเหมือนอาจารย์จะไม่เชื่อแถมยังเตือนฉันอีกว่าไม่ให้ไปหาเรื่องใคร ไม่ให้ไปก่อปัญหาอีกด้วย
>O< คนที่อาจารย์ควรไปอบรมมันคือนายทีนไม่ใช่เหรอ!!! >O<
“เอาน่า ใจเย็นๆนะไอเจ”ไอเบนโตะที่ย้ายโต๊ะมาเพื่อดับเพลิงอารมณ์ฉันโดยเฉพาะพูดเสียงเบาในวิชาภาษาไทย
“>O< จะให้เย็นได้ยังไงเล่า ฉันจะระเบิดแล้วนะเว้ย >O<”
“เบาๆสิวะ ไอเจ >_< เดี๋ยวอาจารย์แมร่งหวดตู ดลาย”
“ฮึ่ย! ตู ดแกไม่ใช่ตู ดฉันนี่”
ไอเบนโตะทำท่าจะกินหัวฉันทันที
“แล้วแกจะทำไงได้วะ ในเมื่อแกบอกเองนะว่าจะเลิกยุ่งกับเค้าแล้ว”
“อยากจะบ้าตาย -_-^^^ กลับคำพูดยังทันมั้ย”
“ขืนแกแก้แค้นเค้า ก็มีแต่แกแหละที่จะเสีย”
“จิรยา บวรพันธ์ -_-^ พวกเธอสองคนอยากออกมายืนหน้าห้องใช่มั้ย”เสียงอาจารย์ภาษาไทยสุดโหดเรียกชื่อฉันกับไอเบนโตะด้วยน้ำเสียงคมกริบ จนทำให้ฉันต้องหยุดการสนทนาโดยอัตโนมัติ
“ไม่ค่ะ/ครับ”ฉันกับไอเบนโตะพร้อมใจกันตอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็ออกมาสรุปเรื่องบทนี้ทีซิ”อาจารย์ยังสั่งต่อ
TOT ฉันมองหน้าไอเบนโตะ ในขณะที่มันก็มองหน้าฉันเหมือนกัน
+ แกออกไปดิ
+ แกก่อนดิ
+ แกไปสิ
+ แน่จริงก็ไปก่อนดิ
ฉันกับไอเบนโตะเริ่มส่งโทรจิตหากัน >_< แกไปสิวะไอเบนโตะ
“ชักช้าอะไรล่ะ -_- ออกมาทั้งคู่พร้อมๆกันนี่แหละ”อาจารย์พูดขัดจังหวะ
ไอว่านเขียนอะไรสักอย่างบนมือก่อนจะชูให้ฉันอ่าน
‘ ถ้าแกไม่ออก แกตกภาษาไทยแน่ ฮ่าๆๆๆๆ ‘
=_=^ เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ
ฉันกันไอเบนโตะลุกพร้อมกัน และเดินไปหาอาจารย์หน้าห้อง
“เอ้า สรุปมาซิ”
>O< เซอร์ไอแซค นิวตัน HELP ME~~
“เรื่องรามเกียรติ์ ตอนสุครีพหักฉัตร >_< เริ่มจาก…”
“ขออนุญาตฮะ อาจารย์”เสียงๆหนึ่งขัดจังหวะเสี่ยงตาย >_< แต๊งกิ้ว เซอร์ไอแซค นิวตัน
เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อายุไม่น่าจะเกินม.2 ยืนหอบพิงประตูในขณะที่กำลังพนมมือขออนุญาตอาจารย์
-_- เออ เอ็งมารยาทดี
“มีอะไร พัชรพงษ์”
“คือพี่ทีนให้มาตามคนที่ชื่อเจฮะ”
=O= เฮ้ย! วันนี้จะซว ยอะไรอีกเนี่ย
ทั้งห้องหันมามองที่ฉันเหมือนกำลังมองสิ่งมหัศจรรย์ของโลก -O- พอๆเถอะ ตาจะหลุดออกจากเบ้าแล้ว
“หือ? ใครชื่อเจ”อาจารย์ยังคงงงๆอยู่เหมือนกัน
T_T เจ ก็คือเด็กผู้หญิงแสนสวยที่อาจารย์กำลังลงโทษอยู่นี่ไงคะ
“T_T หนูเองค่ะ”
ไอเบนโตะกระตุกแขนฉันเหมือนกำลังจะบอกว่า ‘อย่าไปบอกเด็กนั่น’
“พี่เหรอฮะ งั้นพี่ตามผมมาเลย”
“แต่…”
“นี่มันอะไรเนี่ย >O<^^^ เป็นการเสียมารยาทมากนะ เธอไม่เห็นหัวฉันที่ยืนสอนอยู่รึไง”อาจารย์แว้ดออกมาเสียงดัง
หัวอาจารย์ออกจะใหญ่ -_- ทำไมหนูจะไม่เห็นล่ะคะ
“ฉันไม่ไปหรอกนะ ฝากบอกนายนั่นด้วย”
เด็กผู้ชายคนนั้นทำหน้าเหมือนจะตายทันที
“ไม่ได้นะฮะ >O< ถ้าพี่ไม่ไปผมต้องตายแน่”
“นี่พวกเธอ…”อาจารย์พูดอย่างหมดความอดทน
“>_< เรื่องของเธอสิ ฉันจะเรียนภาษาไทย ไม่มีอะไรสำคัญยิ่งกว่าภาษาไทยหรอกนะ >_< รู้มั้ยว่าฉันตั้งหน้าตั้งตาเรียนวิชานี้มากแค่ไหน ฉันจะไม่ไปเด็ดขาด >O< ฉันจะเรียนภาษาไทย”ฉันพูดแบบอกผายไหล่ผึ่งเต็มที่
ความจริงฉันก็ไม่ได้ชอบวิชาอะไรนี่นักหนาหรอกนะ
>_< แต่พอนึกถึงจิตพิสัยแล้ว…
พรุ่งปรี๊ดแน่เลยตู >O< เหอๆ
“โอ้ ครูไม่นึกเลยนะว่าเธอจะเป็นเด็กดีขนาดนี้”อาจารย์พูดชื่นชมฉัน ส่วนไอว่านกับไอฝ้ายก็ทำท่าอ้วกใส่กัน
น่าน >O< จิตพิสัยตูลอยมาแล้ว ฮิๆโฮะๆหุๆเหอๆเอิ๊กๆโอ๊กๆอ๊ากๆ
“ตะ…แต่พี่ฮะ…”
“เรื่องรามเกียรติ์ตอน สุครีพหักฉัตรเริ่มจาก…”ฉันพูดไม่สนใจเด็กคนนั้น ทำให้เด็กนั่นยืนมองฉันด้วยหน้าเซ็งชีวิต ก่อนจะเดินคอตกจากไป
เฮ้อ! อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่มีเรื่องซว ยเกิดขึ้นแล้วเรา
“มันเริ่มจาก…เอ่อ…”
ไอเบนโตะมองฉันอย่างลุ้นๆ >O< ช่วยกันคิดหน่อยเด้
“เอ่อ…หนุมาน เอ่อ พระรามใช้ให้หนุมานไปเซเว่น”ฉันมั่วๆออกไป เดี๋ยวก็ถูกเองแหละ
“หนุมานซื้อขนมจีบกับซาลาเปาแล้ว…ก็เอ่อ…”
คราวนี้ทั้งห้องเริ่มมองฉันจากสิ่งมหัศจรรย์เป็นตัวประหลาด
รวมทั้งไอเบนโตะด้วย
“>_< แล้วหนุมานก็ซื้อไส้ผิด ดันไปซื้อไส้หมูสับมาแต่พระรามอยากกินไส้หมูแดง พิเภกเลยให้สุครีพไปหักฉัตร >_< จบแล้วค่ะ >O<”ฉันเดาสุ่มไปจนจบ
แต่อาจารย์มองฉันด้วยแววตาโมโห ในขณะที่ไอฝ้ายก่ายหน้าผาก
นอกจากนั้นแล้ว ทั้งห้องก็หัวเราะกันครืน
“เธอแน่ใจเหรอ จิรยา -_-^ ไหนว่าเธอชอบวิชาภาษาไทยไง”อาจารย์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงคมกริบเหมือนเดิม
“TOT ค่ะ หนูมั่นใจค่ะ(มั่นใจว่ามั่วเต็มๆ)”
“ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องลงโทษ…”
“ขอร้องนะฮะพี่เจ TOT ถ้าพี่ไม่ไปผมต้องตายแน่”เด็กผู้ชายคนเดิมโผล่มาอีกครั้ง แต่คราวนี้เหงื่อเต็มตัวแถมหอบหนักกว่าเก่า >O<
จะมาทำไมอีกว้าาาาา
“นี่เธออีกแล้วเหรอ ครูจะส่งจดหมายไปหาผู้ปกครองเธอ”
“ขอร้องนะพี่เจ TOT ถ้าพี่ไม่ไปผมต้องตายแน่”เด็คนนั้นไม่สนใจอาจารย์แต่ยังคงขอร้องฉัน
“ไม่”
“แต่ว่า…”
“พัชรพงษ์! ครูจะขอเตือนเธอเป็นครั้งสุดทะ…”
“พี่ทีนบอกว่าเกี่ยวกับคนที่ถ่ายรูป >O< ได้โปรดนะฮะพี่”เด็กคนนั้นพูดขัดจังหวะอาจารย์
เกี่ยวกับคนที่ถ่ายรูปงั้นเหรอ
นายจับตัวมาได้แล้วเหรอ =O=
แล้วฉันควรจะไปดีมั้ย
“พัชรพงษ์ เธอ…”
“นะฮะพี่ >O< ผมขอร้อง”
ฉันไม่ใช่นางสาวไทยนะยะ -_- ไม่ได้รักเด็กด้วย
แต่เรื่องนี้…
“นะฮะ”
“อย่าไปนะไอเจ -_- แกคงไม่อยากเดือดร้อนอีกใช่มั้ย”ไอเบนโตะเตือนสติฉัน
จริงสินะ >_< ฉันไม่ควรจะไปเจอนายนั่นอีกแล้ว
“ขอโทษนะน้อง แต่พี่…”
“พี่ไม่อยากรู้ตัวคนถ่ายรูปเหรอฮะ พี่ไม่อยากรู้เหรอฮะ”เด็กคนนั้นเริ่มยั่วต่อมสงสัยของฉัน
ฉันอยากรู้สิ ทำไมจะไม่อยากล่ะ
“แต่พี่…”
“ได้โปรดนะฮะ ไม่งั้นพี่ทีนต้องจามมาลากพี่ถึงห้องแน่”
“นี่พวกเธอ…”
“อาจารย์คะ >_< หนูขออนุญาตนะคะ”
“ว่าไงนะจิรยา เธอ…”
“ไอเจ… -O-“
ไอเบนโตะกับอาจารย์มองฉันอย่างงงๆแต่ฉันก็หันไปพยักหน้าให้เด็กคนนั้นที่ยิ้มอย่างสดสัย
“นำทางไปเลยไอน้อง”
“ได้ฮะพี่คนสวย /\\O/\\”
แล้วฉันก็วิ่งตามเด็กคนนั้นออกจากห้องไป โดยไม่สนใจเสียงตะโกนของอาจารย์และไอเบนโตะซักนิด
ฉันกะว่าจะไม่ยุ่งกับนายแล้วนะ
แต่มันก็อดไม่ได้นี่
>O< นายนี่มันจริงๆเลย นายทีน
แม่กำลังจัดโต๊ะอาหาร พ่ออ่านหนังสือพิมพ์ -_- ส่วนเฮียโจก็สาละวนอยู่กับการกวาดข้าวเข้าท้องให้ได้มากที่สุด
-_- ใครเค้าจะแย่งแกกินล่ะ รีบไปได้
“อ้าว! ลงมาแล้วเหรอเจ มากินข้าวต้มสุดอร่อยของแม่สิ”แม่ฉันพูดเสียงหว่น -_-^ คุณกำลังสงสัยอยู่ใช่มั้ยล่ะ ว่าทำไมฉันถึงคิดว่าแม่ดุนักหนา มาดูกัน…
“ไม่เอาอ่ะแม่ -_- หนูไม่มีอารมณ์กิน”
“ว่าไงนะ ลูกรัก /\\/\\ แม่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะเนี่ย”
“ไม่กินหรอกแม่ หนูปวดหัว”
“ปวดหัวก็ต้องกินข้าวสิ! จะปล่อยให้ตัวเองอดตายรึไง -O-^^^ แล้วเหตุผลที่ไม่กินข้าวจริงๆคือแม่ทำไม่อร่อยใช่มะ! ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมากินข้าวบ้านนี้อีกเลย เพราะแกน่ะไม่เคยช่วยแม่ซักนิด วันๆแค่ทำงานอย่างเดียวแม่ก็เหนื่อยจะแย่แล้ว =O= แล้วแกกลับตอบแทนน้ำใจที่แม่อุตส่าห์ทำให้เนี่ยนะ! แล้วถ้าวันนี้โดนหมามันไล่ฟัดอีก อย่ามาขอให้แม่ทำกับข้าวให้กินล่ะ ในเมื่อทำให้ก็ไม่ชอบงั้นก็อย่ากินเลย! รู้มั้ย!!!”
“T_T จ้าแม่”
ฉันเดินกลับไปที่โต๊ะและนั่งตักข้าวต้มเข้าปาก T^T ส่วนแม่ก็หันไปบ่นเฮียโจที่ไม่ยอมดูแลฉันดีๆจากนั้นก็หันไปบ่นพ่อที่เอาแต่อ่านหนังสือพิมพ์ ทั้งๆที่หนังสือพิมพ์ก็ไม่ได้แจกโชคร้อยล้าน
สุดยอดเลยแม่ตู
หลังจากกินข้าวต้มเข้าไปแล้ว ฉันกับเฮียก็ออกมาหน้าบ้านเพื่อจะขึ้นมอเตอร์ไซค์มรณะไปโรงเรียน
“(พูดด้วยเสียงเบา)แม่ดุว่ะ ไอเจ”
“เพิ่งรู้รึ”
“เงียบเถอะน่า -_-^ รีบสตาร์ทรถก่อนเร็ว”
บรึ่นๆๆ
“ขึ้นมาสิไอเจ ชักช้าเป็นเต่าไปได้”
“เดี๋ยวก่อนเฮีย >_< ฉันมีเรื่องจะถาม”
แล้วใบหน้าแสนสวยของวามี่ หรือว่านน้อยของฉันก็ลอยเข้ามาในหัว
“มีไร”
“ก็…>O< เฮียคิดว่าเพื่อนฉันน่ารักมั้ย”
“-O- คนไหนวะ อ๋อ ไอฝ้ายน่ะหรอ -_- ฉันก็เห็นเค้าหน้าอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“>O< ไม่ใช่ไอฝ้าย อีกคนนึงน่ะที่เดินมากับฉันกับไอฝ้ายตอนเย็นไง”
เฮียโจทำหน้าครุ่นคิด >_< มันจะคิดอะไรกันนักหนาวะ
“ไม่รู้สิ ฉันจำหน้าไม่ได้แล้ว”
“เค้าชื่อวามี่”
“วามี่? ทำไมชื่อแปลกๆอ่ะ”
“จะไปรู้เรอะ =_+ ไปถามแม่เค้าดูไป๊”
“ไอนี่ชักกวน -_-^ แล้วอยู่ดีๆทำไมแกพูดถึงเขาวะ”
“เปล๊า! -_- ก็คนมันคิดถึง”
“อย่าบอกนะว่าแก O.O”
“…?”
“เป็นทอม!!!!”
“>_< จะบ้าเรอะ! ทอมที่ไหนสวยขนาดนี้!”
“ฉันว่าหาความสวยไม่ได้ซะมากกว่า”
“ไม่จริง -_-^ ก็ฝ้ายมันเคยบอกว่าฉันสวย”
“แกเชื่อมันเรอะ /\\O/\\ ก๊ากๆๆๆ อยากขำให้ป่าช้าแตก”
“นี่เฮีย >_<”
“ทำไมไม่ไปโรงเรียนกันซักทีล่ะ คุยกันเสียงดังไปได้!”แม่ตะโกนออกมาจากบ้าน -_- ทำให้ฉันกับพี่เงียบไป
“ไปโรงเรียนเถอะไอเจ >_< เดี๋ยวผีเสื้อสมุทรจะมาจกตับไปกินนะเว้ย”
“เออๆ >O< ไปเหอะ”แล้วฉันก็กระโดดเกาะซ้อนท้ายเฮียโจทันที
==II++II==…==II++II==
“กรี๊ดดดดดดด!!!!! พี่โจ”แฟนคลับหน้ามืดบริหารปอดตัวเองตามเคย
ฉันกระโดดลงมาจากเบาะและจัดทรงผมให้เข้าที่
“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!! มัมมี่!”หนึ่งในแฟนคลับร้องกรี๊ดและชี้นิ้วมาที่ฉัน ทำให้ทุกคนหันไปมอง
T^T ไม่น้า…
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!! ปีศาจจริงๆด้วย”
“อ๊าย!! พี่โจกำลังมีอันตรายนะ”
“หลบออกมาห่างๆเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นไว้นะ”
“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!! ผีหลอก”แล้วแฟนคลับพวกนั้นก็วิ่งชนกันไปชนกันมา มีบางคนสะดุดล้มด้วยล่ะ >_< แต่ส่วนมากก็ชี้นิ้วมาที่ฉันแล้วแหกปากเสียงดัง
“ผีจริงๆด้วย”
“>O< ฉันมีพระนะยะ”แล้วเจ้าของเสียงก็โชว์สร้อยพระออกมา
โอ๊ย! อูย ปวดแสบปวดร้อน >O< แหะๆล้อเล่นนะ
พวกนี้เป็นบ้ากันไปหมดหรือไง
“เดี๋ยวก่อนครับทุกคน -O- นี่ไม่ใช่ผีที่ไหนหรอก”เฮียโจตะโกนเสียงดัง ทำให้ทุกคนหยุดชะงักอยู่กับที่
“แต่มันเป็นปีศาจจากอียิปต์ >O< มันจะมากินพวกเราทุกคน”ทันทีที่เฮียพูดจบ แฟนคลับก็กรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง
ไอพี่เนรคุณ
“เล่นบ้าอะไรน่ะเฮีย! >O< ฉันไม่มีอารมณ์มาสนุกด้วยหรอกนะ”ฉันตะโกนตอบกลับไป ได้ผล -_- พวกแฟนคลับหยุดวิ่งทันที
“เสียงคุ้นๆว่ะ”
“เหมือนเสียงน้องเจเลย”
ก็ใช่นะสิยะ -_-^^^ เจของแท้แผ่นมาสเตอร์ด้วย
“เฮ้ย! O_o นั่นมันน้องเจจริงๆด้วย”
ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจบ ทุกคนก็อ้าปากค้าง
เงียบ~~!?!
ฉันสะพายกระเป๋าเดินผ่านพวกนั้นไป ในขณะที่พวกนั้นยังคงมองฉันไม่วางตา
หุบปากลงก็ได้ เดี๋ยวแมลงวันก็ไปไข่ทิ้งไว้หรอก
“นี่พวกเธอกรี๊ดกร๊าดอะไรกัน -_-^^^ ทำฉันเสียสมาธิแล้วนะ”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันกลับไปดู
-O- โก้เป็นคนพูดประโยคนั้นในมือของเขามีลูกบาสอยู่ ข้างๆกันคือโต ข้างหลังคือแบงค์กับกอล์ฟ(ซึ่งฉันไม่รู้ว่าใครเป็นใครกันแน่)ส่วนข้างหน้าสุดคือทีน
พวกเขาทั้งห้าคนเหงื่อโทรมและหน้าแดงด้วยความเหนื่อย ถ้าให้ทายคงไปเล่นบาสกันมา -_- โชคดีที่ฉันเดินออกมาจากบริเวณนั้นไปแล้ว พวกเขาจึงไม่เห็นฉัน( -_-^ ถึงเห็นก็คงจำไม่ได้)
“รู้มั้ยพวกเธอน่ะน่ารำคาญมาก”คราวนี้โตเป็นคนพูด ยิ่งทำให้ทุกคนเงียบเข้าไปใหญ่
-_- ส่วนพี่ฉันน่ะเหรอ -_- ตอนนี้ตัวหดเหลือสองนิ้ว
“นี่นาย”ทีนเรียกพี่ชายฉัน
คราวนี้โรงเรียนเงียเป็นป่าช้าเลยล่ะ บรื๋อ~~
“ครับ”เฮียตูขานรับ
O_O ครับเหรอ แสดงว่ากลัวขนาดหนัก
“ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา”พูดจบทั้งแก๊งค์ก็เดินกลับไป
“ครับ”เฮียตูยังไม่วายขานรับอีกที
‘ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา’
‘ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา’
‘ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา’
‘ดูแลยัยพวกนี้ อย่าให้สร้างปัญหา’
คำพูดนั้นลอยวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน -_-^^^ อย่าให้สร้างปัญหาเรอะ แล้วนายล่ะ
>O< นายก็กำลังสร้างปัญหาให้ฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ!!!
ฉันเก็บก้อนหินบนพื้นขึ้นมากะว่าจะปาให้หัวนายทีนให้แตก
‘ไม่เอาแล้ว >O< ฉันจะไม่ยุ่งกับอิตานั่นอีกต่อไปแล้ว >O< เดือดร้อนทุกที’ คำพูดของฉันที่พูดกับไอเบนโตะลอยขึ้นมาทันที
จริงสินะ -_- ก็ฉันตั้งใจอย่างนั้นไว้แล้วนี่นา
ฉันปาก้อนหินลงพื้นด้วยความโมโห >O< ฮึ่ย ทำไมบนโลกนี้ต้องมีคนชื่อทีนเกิดมาด้วยนะ แล้วทำไมพระเจ้าถึงกำหนดให้ฉันมากัดกับเขาอย่างนี้
พระเจ้างี่เ ง่า!!!!!!!!!!!!!!!
==II++II==…==II++II==
เช้าวันนั้นฉันเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง -_-^^^ ก็จะให้รู้เรื่องได้ยังไงล่ะในเมื่อเพื่อนมันจ้องฉันจนตาแทบจะถลนออกจากเบ้าอยู่แล้ว >_< แถมมองกันทุกคนด้วย
แค่นั้นยังไม่พอ ฉันต้องมานั่งโกหกอาจารย์ประจำชั้นว่าโดนหมาไล่กวดมาอีก >_< ดูเหมือนอาจารย์จะไม่เชื่อแถมยังเตือนฉันอีกว่าไม่ให้ไปหาเรื่องใคร ไม่ให้ไปก่อปัญหาอีกด้วย
>O< คนที่อาจารย์ควรไปอบรมมันคือนายทีนไม่ใช่เหรอ!!! >O<
“เอาน่า ใจเย็นๆนะไอเจ”ไอเบนโตะที่ย้ายโต๊ะมาเพื่อดับเพลิงอารมณ์ฉันโดยเฉพาะพูดเสียงเบาในวิชาภาษาไทย
“>O< จะให้เย็นได้ยังไงเล่า ฉันจะระเบิดแล้วนะเว้ย >O<”
“เบาๆสิวะ ไอเจ >_< เดี๋ยวอาจารย์แมร่งหวดตู ดลาย”
“ฮึ่ย! ตู ดแกไม่ใช่ตู ดฉันนี่”
ไอเบนโตะทำท่าจะกินหัวฉันทันที
“แล้วแกจะทำไงได้วะ ในเมื่อแกบอกเองนะว่าจะเลิกยุ่งกับเค้าแล้ว”
“อยากจะบ้าตาย -_-^^^ กลับคำพูดยังทันมั้ย”
“ขืนแกแก้แค้นเค้า ก็มีแต่แกแหละที่จะเสีย”
“จิรยา บวรพันธ์ -_-^ พวกเธอสองคนอยากออกมายืนหน้าห้องใช่มั้ย”เสียงอาจารย์ภาษาไทยสุดโหดเรียกชื่อฉันกับไอเบนโตะด้วยน้ำเสียงคมกริบ จนทำให้ฉันต้องหยุดการสนทนาโดยอัตโนมัติ
“ไม่ค่ะ/ครับ”ฉันกับไอเบนโตะพร้อมใจกันตอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็ออกมาสรุปเรื่องบทนี้ทีซิ”อาจารย์ยังสั่งต่อ
TOT ฉันมองหน้าไอเบนโตะ ในขณะที่มันก็มองหน้าฉันเหมือนกัน
+ แกออกไปดิ
+ แกก่อนดิ
+ แกไปสิ
+ แน่จริงก็ไปก่อนดิ
ฉันกับไอเบนโตะเริ่มส่งโทรจิตหากัน >_< แกไปสิวะไอเบนโตะ
“ชักช้าอะไรล่ะ -_- ออกมาทั้งคู่พร้อมๆกันนี่แหละ”อาจารย์พูดขัดจังหวะ
ไอว่านเขียนอะไรสักอย่างบนมือก่อนจะชูให้ฉันอ่าน
‘ ถ้าแกไม่ออก แกตกภาษาไทยแน่ ฮ่าๆๆๆๆ ‘
=_=^ เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ
ฉันกันไอเบนโตะลุกพร้อมกัน และเดินไปหาอาจารย์หน้าห้อง
“เอ้า สรุปมาซิ”
>O< เซอร์ไอแซค นิวตัน HELP ME~~
“เรื่องรามเกียรติ์ ตอนสุครีพหักฉัตร >_< เริ่มจาก…”
“ขออนุญาตฮะ อาจารย์”เสียงๆหนึ่งขัดจังหวะเสี่ยงตาย >_< แต๊งกิ้ว เซอร์ไอแซค นิวตัน
เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อายุไม่น่าจะเกินม.2 ยืนหอบพิงประตูในขณะที่กำลังพนมมือขออนุญาตอาจารย์
-_- เออ เอ็งมารยาทดี
“มีอะไร พัชรพงษ์”
“คือพี่ทีนให้มาตามคนที่ชื่อเจฮะ”
=O= เฮ้ย! วันนี้จะซว ยอะไรอีกเนี่ย
ทั้งห้องหันมามองที่ฉันเหมือนกำลังมองสิ่งมหัศจรรย์ของโลก -O- พอๆเถอะ ตาจะหลุดออกจากเบ้าแล้ว
“หือ? ใครชื่อเจ”อาจารย์ยังคงงงๆอยู่เหมือนกัน
T_T เจ ก็คือเด็กผู้หญิงแสนสวยที่อาจารย์กำลังลงโทษอยู่นี่ไงคะ
“T_T หนูเองค่ะ”
ไอเบนโตะกระตุกแขนฉันเหมือนกำลังจะบอกว่า ‘อย่าไปบอกเด็กนั่น’
“พี่เหรอฮะ งั้นพี่ตามผมมาเลย”
“แต่…”
“นี่มันอะไรเนี่ย >O<^^^ เป็นการเสียมารยาทมากนะ เธอไม่เห็นหัวฉันที่ยืนสอนอยู่รึไง”อาจารย์แว้ดออกมาเสียงดัง
หัวอาจารย์ออกจะใหญ่ -_- ทำไมหนูจะไม่เห็นล่ะคะ
“ฉันไม่ไปหรอกนะ ฝากบอกนายนั่นด้วย”
เด็กผู้ชายคนนั้นทำหน้าเหมือนจะตายทันที
“ไม่ได้นะฮะ >O< ถ้าพี่ไม่ไปผมต้องตายแน่”
“นี่พวกเธอ…”อาจารย์พูดอย่างหมดความอดทน
“>_< เรื่องของเธอสิ ฉันจะเรียนภาษาไทย ไม่มีอะไรสำคัญยิ่งกว่าภาษาไทยหรอกนะ >_< รู้มั้ยว่าฉันตั้งหน้าตั้งตาเรียนวิชานี้มากแค่ไหน ฉันจะไม่ไปเด็ดขาด >O< ฉันจะเรียนภาษาไทย”ฉันพูดแบบอกผายไหล่ผึ่งเต็มที่
ความจริงฉันก็ไม่ได้ชอบวิชาอะไรนี่นักหนาหรอกนะ
>_< แต่พอนึกถึงจิตพิสัยแล้ว…
พรุ่งปรี๊ดแน่เลยตู >O< เหอๆ
“โอ้ ครูไม่นึกเลยนะว่าเธอจะเป็นเด็กดีขนาดนี้”อาจารย์พูดชื่นชมฉัน ส่วนไอว่านกับไอฝ้ายก็ทำท่าอ้วกใส่กัน
น่าน >O< จิตพิสัยตูลอยมาแล้ว ฮิๆโฮะๆหุๆเหอๆเอิ๊กๆโอ๊กๆอ๊ากๆ
“ตะ…แต่พี่ฮะ…”
“เรื่องรามเกียรติ์ตอน สุครีพหักฉัตรเริ่มจาก…”ฉันพูดไม่สนใจเด็กคนนั้น ทำให้เด็กนั่นยืนมองฉันด้วยหน้าเซ็งชีวิต ก่อนจะเดินคอตกจากไป
เฮ้อ! อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่มีเรื่องซว ยเกิดขึ้นแล้วเรา
“มันเริ่มจาก…เอ่อ…”
ไอเบนโตะมองฉันอย่างลุ้นๆ >O< ช่วยกันคิดหน่อยเด้
“เอ่อ…หนุมาน เอ่อ พระรามใช้ให้หนุมานไปเซเว่น”ฉันมั่วๆออกไป เดี๋ยวก็ถูกเองแหละ
“หนุมานซื้อขนมจีบกับซาลาเปาแล้ว…ก็เอ่อ…”
คราวนี้ทั้งห้องเริ่มมองฉันจากสิ่งมหัศจรรย์เป็นตัวประหลาด
รวมทั้งไอเบนโตะด้วย
“>_< แล้วหนุมานก็ซื้อไส้ผิด ดันไปซื้อไส้หมูสับมาแต่พระรามอยากกินไส้หมูแดง พิเภกเลยให้สุครีพไปหักฉัตร >_< จบแล้วค่ะ >O<”ฉันเดาสุ่มไปจนจบ
แต่อาจารย์มองฉันด้วยแววตาโมโห ในขณะที่ไอฝ้ายก่ายหน้าผาก
นอกจากนั้นแล้ว ทั้งห้องก็หัวเราะกันครืน
“เธอแน่ใจเหรอ จิรยา -_-^ ไหนว่าเธอชอบวิชาภาษาไทยไง”อาจารย์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงคมกริบเหมือนเดิม
“TOT ค่ะ หนูมั่นใจค่ะ(มั่นใจว่ามั่วเต็มๆ)”
“ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้องลงโทษ…”
“ขอร้องนะฮะพี่เจ TOT ถ้าพี่ไม่ไปผมต้องตายแน่”เด็กผู้ชายคนเดิมโผล่มาอีกครั้ง แต่คราวนี้เหงื่อเต็มตัวแถมหอบหนักกว่าเก่า >O<
จะมาทำไมอีกว้าาาาา
“นี่เธออีกแล้วเหรอ ครูจะส่งจดหมายไปหาผู้ปกครองเธอ”
“ขอร้องนะพี่เจ TOT ถ้าพี่ไม่ไปผมต้องตายแน่”เด็คนนั้นไม่สนใจอาจารย์แต่ยังคงขอร้องฉัน
“ไม่”
“แต่ว่า…”
“พัชรพงษ์! ครูจะขอเตือนเธอเป็นครั้งสุดทะ…”
“พี่ทีนบอกว่าเกี่ยวกับคนที่ถ่ายรูป >O< ได้โปรดนะฮะพี่”เด็กคนนั้นพูดขัดจังหวะอาจารย์
เกี่ยวกับคนที่ถ่ายรูปงั้นเหรอ
นายจับตัวมาได้แล้วเหรอ =O=
แล้วฉันควรจะไปดีมั้ย
“พัชรพงษ์ เธอ…”
“นะฮะพี่ >O< ผมขอร้อง”
ฉันไม่ใช่นางสาวไทยนะยะ -_- ไม่ได้รักเด็กด้วย
แต่เรื่องนี้…
“นะฮะ”
“อย่าไปนะไอเจ -_- แกคงไม่อยากเดือดร้อนอีกใช่มั้ย”ไอเบนโตะเตือนสติฉัน
จริงสินะ >_< ฉันไม่ควรจะไปเจอนายนั่นอีกแล้ว
“ขอโทษนะน้อง แต่พี่…”
“พี่ไม่อยากรู้ตัวคนถ่ายรูปเหรอฮะ พี่ไม่อยากรู้เหรอฮะ”เด็กคนนั้นเริ่มยั่วต่อมสงสัยของฉัน
ฉันอยากรู้สิ ทำไมจะไม่อยากล่ะ
“แต่พี่…”
“ได้โปรดนะฮะ ไม่งั้นพี่ทีนต้องจามมาลากพี่ถึงห้องแน่”
“นี่พวกเธอ…”
“อาจารย์คะ >_< หนูขออนุญาตนะคะ”
“ว่าไงนะจิรยา เธอ…”
“ไอเจ… -O-“
ไอเบนโตะกับอาจารย์มองฉันอย่างงงๆแต่ฉันก็หันไปพยักหน้าให้เด็กคนนั้นที่ยิ้มอย่างสดสัย
“นำทางไปเลยไอน้อง”
“ได้ฮะพี่คนสวย /\\O/\\”
แล้วฉันก็วิ่งตามเด็กคนนั้นออกจากห้องไป โดยไม่สนใจเสียงตะโกนของอาจารย์และไอเบนโตะซักนิด
ฉันกะว่าจะไม่ยุ่งกับนายแล้วนะ
แต่มันก็อดไม่ได้นี่
>O< นายนี่มันจริงๆเลย นายทีน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น