สัตว์เทพสายลมกับเจ้าของวารี

ลำดับตอนที่ #3 : 2

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...คุณคะ?

...หืม?

คิดว่า...เราควรบอกเรื่องนี้กับลูกของเราไหม?

..................เรื่องอะไรล่ะ?

..นั่น...สินะคะ...มัน...ไม่สบายใจเลยค่ะ ถ้าเราไม่บอกลู

ลูกของเราน่ะยังเด็กอยู่เลยนะ...ไว้..ค่อยบอกลูกของเราทีหลังละกัน คิดว่าไง?

...ถ้าคุณบอกแบบนั้นละก็นะคะ.....?

.

..

.

..

..

.

.

.

.

.

".....ทำไมเราถึงนอนไม่หลับนะ.."

"............มีอะไรในใจเราอีก...."

"......ว่าไปนั่น..................หิวด้วย....."

"...นอนไปก็งั้นๆ...ลุกดีกว่า.."

...เงียบดีจัง...นี่มันกี่โมงละนะ...เพราะอะไรตัวเราถึงได้ชอบความเงียบแบบนี้กัน...มันสงบ...ซะจนอยากให้มันเป็นแบบนี้ไปตลอดจัง...เสียดายที่ว่ามันอยู่ในช่วงราตรีที่มนุษย์นั้นจะต้องหลับไหล...แม้แต่เสียงที่เรากำลังเดินอยู่นั้น เรายังได้ยินเสียงที่ตัวเองนั้นกระทำอย่างได้ชัด...

ผม...ได้แต่คิด และก็คิด...คิดแล้วคิดอีกว่าเราเป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา...ทำไมเราถึงกลายเป็นอากาศที่ยังฝืนมีชีวิตอยู่ได้...เพราะอะไรกันนะ? เพราะอะไรกัน...ใช่....เพราะอะไรกัน...ได้แต่ถามว่าเพราะอะไร...ลงบันไดมาก็แล้ว ก็ไม่สามารถสลัดคำถามนี้ได้...

"...เราเกิดมา...ทำไมกันนะ?" ...แค่นั้น เพียงแค่คำสั้นๆที่ออกมาจากปากของผม...แค่นั้นจริงๆ ทำไมเราต้องเกิดมาด้วยนะ? หายไปตอนนี้ยังทันอยู่รึเปล่า...ไม่สิ...ถ้าเกิดเราหายไปซะตอนนี้ล่ะ?

"...ตาย...หรอ..." ...พอผมมารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องครัวซะแล้วสิ...พร้อมกับมีดที่ผมจับอยู่...ห้องครัวงั้นหรอ? ...นั่นสินะ...มีดก็ต้องอยู่ในห้องนี้ด้วยหนิ..

"...นั่นสินะ...เราน่ะอ"

"เจ้ามาทำอะไรอยู่นี่กัน?" 

"..." เสียง...มาจากข้างหลัง...

"...เงียบทำไมล่ะ? ข้ากำลังถามเจ้าอยู่ ว่าทำไมยังมาอยู่นี่" และสำเนียงการพูดแบบนั้น...ผมจำได้ดีเลยล่ะ... 

"ม่ะ...มาหาน้ำดื่มกิน..น่ะ"

"...แต่ทำไมเจ้าถึงยกมีดออกมาแบบนั้นกัน?" ...

"...เอ่ออออ...พะ...พะพอดีว่า...มันมีเชือกที่อยากจะ...ตัด...อยู่น่ะครับ" ...ไม่อยากเชื่อเลยนะว่า เราจะต้องเอามีดมาหลบๆซ่อนๆแบบนี้...โดยเฉพาะกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ภูตวิญญาณ นี่อีก......

"...เอาไอ้นั่นมาให้ข้าซะ" .............ทำไมกันนะ?

"...ครับ" แต่จะทำไงได้ล่ะ...โดยเฉพาะกับภูติตนนี้แล้วนะ...เฮ้อ...

"...ไม่อยากเชื่อเลยนะ ว่าเจ้าจะตื่นได้เร็วขนาดนี้เนี่ย" แล้วเขาก็ถือวิสาสะหยิบมีดในมือของผมออกไป...โดยที่ผมยังไม่ได้ยื่นให้เขาเลยสักนิด

"...พอดีว่าฉ...ผมน่ะ นอนไม่หลับ...แค่นั้น"

"...งั้นเจ้าไปนั่งตรงโซฟาก่อนไป เดี๋ยวข้าจ"

"ไม่ต้องหรอก...เดี๋ยวผมทำเอง" ผมพูดตัดหน้าเขาออกไป ก่อนที่จะหันตัวไปเปิดตู้เย็นที่อยู่ใกล้ๆนี้..

"..." แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนที่ตัวของเขาจะเดินออกห่างจากผม...คงจะเอามีดไปเก็บล่ะมั้ง?

"...ไม่ไปทำงานเหรอ วันนี้น่ะ?"

"..."

"...หรือมีอะไร ถึงได้กลับบ้านมาตอนนี้?" พอผมเห็นว่าได้น้ำที่คาดว่าจะเย็นที่สุดในหลายๆขวดนี้แล้ว ก็หยิบมันออกมา และเอาขวดน้ำที่กรอกไว้แล้วด้านนอกตู้เย็น ใส่เข้าไปแทนขวดที่หยิบออกไป

"...เปล่าหรอก"

"..." แล้วผมก็ปิดตู้เย็น พร้อมกับหันหน้าไปหาเขา

"...แค่อยากจะอยู่นี่ซักเดี๋ยวเดียว แล้วเดี๋ยวสักพักข้าก็ไป"

"...เหรอ?" และจากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องครัว แล้วกะว่าจะไปนั่งตรงโซฟาแทน

"อ่า..."

"...แล้วงานเป็นไงบ้างล่ะ? ฆ่าไปกี่ตัว?"

"...เด็กอย่างเจ้าเนี่ย ไม่สมควรพูดคำนั้นออกมาเลยนะ" ผมนั่งลงบนโซฟาอย่างแรงเมื่อได้ที่ เพราะสาเหตุอะไรก็ไม่รู้...มันทั้งเหนื่อยและเบื่อในเวลาเดียวกัน...เพราะอะไรกันนะ...

"แต่มันก็ถูกหนิ...เห็นบอกจะไปฆ่าไอ้พวกนั้นให้ตายห่าไปเลยน่ะ.."

"...ได้ยินข้าพูดแบบนั้น ก็อย่าเอาคำที่ข้าพูดมาปรับเป็นคำพูดของเจ้าจะได้ไหม?" 

"..." ...และผมก็เห็นเขาเดินออกมาจากห้องครัว พร้อมกับมีด...ที่อยู่ในมือของเขาข้างนึง...

"...เจ้าน่ะ...ยังไม่รู้ความหมายที่แท้จริงของคำว่า ฆ่า นักหรอก...โดยเฉพาะเด็กอย่างเจ้าแล้ว.."

"..." ผม...ยังคงเงียบ และกำลังคิดหาเหตุผลอะไร ทำไมเขาถึงเอามีดออกมา...จะฆ่าผมเรอะ?

"...แต่ข้าก็ไม่ได้ประสีประสาอยากว่าอะไรกับเด็กที่ไม่มีประสบการณ์อย่างเจ้านักหรอก...รู้แค่รูปอักษรยังดีกว่ารู้ทั้งความหมายของมัน" ...และทีแกทำกับแม่ฉันในวันนั้น ยังคิดว่าฉันไม่รู้คำว่า ฆ่า นักรึไง...

"...เคตะโมะโ-"

"แต่อย่าลองก็แล้วกัน" 

"..."

"...เมื่อกี้...เจ้าจะว่าอะไรข้านะ?" 

"..." พอเขาพูดจบ ก็ค่อยๆนั่งลงบนพื้นไม้ข้างๆผมอย่างช้าๆ

"..."

"เปล่าหรอก ก็แค่...พูดแบบลอยๆออกมาเฉยๆน่ะ"

"..."

"เฮ้อ...อย่าห่วงครับ...ไม่มีอะไรต้องรู้หรอก" ผมถอนหายใจออกมา พร้อมกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น...เขาคงไม่เชื่อผมหรอก โดยเฉพาะแบบนี้เนี่ย...

"...ถ้างั้น ข้าน่ะอยากที่จะรู้อะไรซักหน่อย"

"...ว่า" แต่ก็นะ...

"เรื่องการเรียนรู้ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?"

"...หือ?" ..ผมหันหน้ากลับมามองหน้าเขาด้วยความสับสนเล็กน้อย...

"ดูเหนื่อยๆกว่าปกติช่วงนี้...คงจะหนักน่าดูเลยสิ"

"...ทำไมถึง...?"  

"'.......อืม.......เห็นว่าเจ้าสุขภาพไม่ดีช่วงนี้ แถมตอนที่ได้ฝึกด้วยแล้ว เจ้าก็ดูเหนื่อยง่ายกว่าปกตินี่อีก...ข้าจึงอยากจะถามเจ้าซักอย่างสองอย่างหน่อย คงไม่เป็นการเสียหายอะไรหรอกนะ"

"...ครับ" ...ใจอยากตอบว่า เออ แล้วแต่...แต่ติดตรงความเป็นผู้ใหญ่กว่านี่ดิ...ชิ

"...คำถาม...เรื่องการเรียนรู้ของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?"

"...ก็ดีครับ"

"...ความ...สัมพันธ์ภายในโรงศึกษา?"

"...ก็เรื่อยๆครับ ไม่มากก็น้อย"

"...แล้วการเดินทาง ติดขัดหรือ?"

"...ไม่เท่าไหร่ครับ...ตอนนี้ก็สอบเสร็จแล้ว คงจะไม่ได้ไปโรงเรียนหรอกหลังจากนี้"

"อืม...ก็ถือว่าดีสำหรับเจ้าที่จะได้พักบ้างล่ะนะ"

"...ครับ" ไอ้ที่ถามนี่ ต้องการอะไร?

"เฮ้อ...งานที่อีกฝั่งของข้าก็ใช่ว่าเล่น ไม่มีวันพักเลยแม้แต่เพียงเดียว...คงต้องใช้เวลานี้ให้คุ้มค่าซะเสีย ก่อนที่ข้าจะไม่ได้พักอีก..."

"...ก็ถือว่าดีหนิครับ"

"อ่า ก็แค่ตอนนี้ละก็นะ..........ฮื้ม...ข้าละอยากดื่มเหล้าเย็นให้ชุ่มคอเสียเดียวนี้เลย..."

"...เหมือนในตู้เย็นจะมีนะครับ"

"...จริงหรือนี่? ทำไมไม่รีบบอกข้าซะก่อนล่ะ?"

"...นึกว่าคุณไม่ชอบกินเหล้า"

"แหมะ! ไอ้ของแบบนี้เนี่ย อยู่ไปก็เสียของซะเปล่านี่น่ะสิ! ถ้างั้นเดี๋ยวข้าขอตัวไปหยิบเสียก่อนละกัน" พูดจบเขาก็ลุกขึ้น แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องครัวโดยเร็ว...

"..." ส่วนผมละสายตาจากเขา แล้วมองมายังของบนโต๊ะที่เตะตาผมอันนึง...มีดที่เขาถือออกมาจากห้องครัว...

"..." ...เขาต้องการอะไรจากผมกัน?

"..." การถามแบบนั้นของเขามันดูแปลกไป...

"..." ปกติ...เขาไม่เคยถามอะไรแบบนี้มาก่อนด้วยซ้ำ...ทำไมวันนี้เขาถึงได้มาถามกัน...

"..." ...ให้เราตายใจสินะ...

"..." ...ใช่...คงจะเป็นแบบนั้นแ-

"อ่า...เหล้าเย็นๆแบบนี้ ข้าละชอบจริงๆเลย"

"..."

"ถ้าเกิดเจ้าไม่บอกซะก่อนเนี่ย ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้ามีสิ่งๆนี้อยู่" ...อืม...ขวดเล็กๆบนมือของเขา พร้อมกับแก้วชานั่น...เดาไม่ยากเลย...

"..งั้นหรอครับ? ก็ถือว่าดีสำหรับคุณ" พอถึงที่ๆจะนั่ง เขาก็ค่อยๆนั่งลงอย่างระวัง ไม่ให้เหล้าของเขาหก...

"อ่าๆๆ...เอ้า อยากลองดื่มก่อนไหมล่ะ? ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทน" ...ค่าตอบแทน?

"...ไม่หรอกครับ อายุผมยังไม่ถึง" ...อายุสิบสามปี แต่ภูติเอาเหล้ามาให้กิน...เอาอะไรมาคิดเนี่ย?

"อืม...นั่นสิเนี่ย เฮ้อ.....เจ้าก็รีบๆโตซะล่ะ จะได้มาดื่มเป็นเพื่อนข้าน่ะ ดื่มคนเดียวมันไม่มีเพื่อนคุยนี่สิ..."

"...หวังว่านะครับ" ...คนที่กินเหล้าเป็นแบบนี้ไปซะทุกคนไหมเนี่ย? ...ผมละไม่ชอบคนขี้เมาแบบนี้จริงๆเลย

"...ซูดดดดดดดดดดดดด...ฮ้า.......ชุ่มคอเสียจริงเลย...ความเหม็นสาบภายในปาก หลังจากดื่มเจ้านี่แล้ว..."

"..." พอฟังๆไปแล้ว ผมก็ยกน้ำดื่มบนโต๊ะนั่นขึ้นมาดื่มตาม...

"...แล้วก็...ข้าขอถามเจ้าอีกอย่างก็แล้วกันจะได้หรือไม่กัน?"

"...ถามมาเลยครับ" จะถามอะไรก็รีบถามเถอะ ขี้เกียจจะตอ

"มีดที่ข้าหยิบออกมาเนี่ย เจ้าอยากที่จะตัดอะไร?"

"..." ...พอผมตั้งสติได้ ก็ค่อยๆเอาขวดน้ำออกจากปาก...และก็วางมันลงบนโต๊ะ...  

"...ถึงข้าจะพอรู้คำตอบอยู่แล้วนั้น...แต่ข้าก็ยังอยากจะฟังจากปากของเจ้าอยู่ดี..."

"..." 

"...และก็บอกมาซะสิ ว่าเหตุอะไรกันแน่...เจ้าถึงตื่นขึ้นมายามนี้?"

"ถ้ารู้อยู่แล้ว..........ทำไม...ผมต้องบอกอี"

"อย่ามาต่อความยาวสาวความยืด เล่นลิ้นแบบนี้กับข้า" ...อะไรวะ?

"..."

"เจ้าคงจะรู้นิสัยข้าดีอยู่ใช่ไหม? ว่าข้าไม่ชอบให้ใครมาต่อความว่ายาวแบบนี้" ...นี่สิคือนิสัยของมัน......

".........เออ ได้.......โอเค ก็ได้แบบคือ...ผมอยากจะฆ่าตัวเองตายนี่แหละ"

"..." 

"พอใจยัง? พอใจแล้วใช่ไหมครับ? คำตอบของคุณคงจะเดาถูกละสินะ? ใช่ป่ะครับ? หา?"

"..."

"ต้องการจะถามอะไรอีกมั้ย??? อยากตายแบบไหน? ทำท่าตอนตายยังไง? อีกกี่นาทีจะตา"

"แล้วเหตุที่กระทำแบบนั้นของเจ้าล่ะคือ?"

"..." ...หา?

"ทำไมเจ้าถึงต้องทำเยี่ยงนั้น? ...เหตุใดที่เจ้าต้องทำในสิ่งที่โง่เขลาที่สุดแบบนั้น? พอจะบอกข้าเพียงสักข้อได้หรือไม่กัน?"

"...จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วย?"

"...เจ้าคิดว่ามันไม่มีเหตุที่ต้องทำรึ?" 

"..." พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืน โดยวางขวดเหล้ากับแก้วไว้บนพื้น เพียงแค่วิเดียวที่เขาใช้มือข้างนึงคว้ามีดที่อยู่บนโต๊ะ...แล้วก็ยื่นมาหาผม...

"...รับไปซะสิ แล้วลองทำต่อหน้าข้าดู" ...

"..." ผมมองมีดนั่น...สลับกับใบหน้าของปีศาจนั่น...

"...ก็เจ้าอยากตายไม่ใช่รึไง? ข้าจะไม่ห้ามและก็ปล่อยให้เจ้าทำในสิ่งที่เลือก เพราะนั่นคือสิ่งที่เจ้าตัดสินใจไปแล้ว"

"..." ...นี่ท้าทายกันใช่ป่ะ?

"...แต่เจ้าตัดสินใจที่จะทำแบบนั้นจริงๆแล้วน่ะหรือ?"

"..." ก็ใช่ไง! จะทำแน่!

"...แน่ใจนะว่าเจ้าไม่ได้ใช้การตัดสินเพียงอารมณ์ชั่วขณะ...แน่ใจนะว่าไม่ได้ใช้การตัดสินใจจากความไม่แน่นอนนั่น...แน่ใจนะว่าไม่ได้ใช้การตัดสินใจไปแบบไม่ได้ยั้งคิด"

"..."

"...สามข้อที่ข้าบอกนั้น ถ้าเจ้ามั่นใจที่จะทำ แล้ว...ได้ลองมองไปยังจุดที่เจ้าผ่านมาแล้วรึยัง...อย่างอดีตที่เจ้าได้ผ่านมา"

"..."

"...ถ้าที่เจ้าเป็นอยู่มันเจ็บปวด...ทรมาน...ลำบาก...อยากดับทุกข์ให้หายไปโดยการฆ่าตัวเองตาย...งั้นก็ขอให้เจ้าย้อนคิดในตอนอดีตซะใหม่เสีย"

"..."

"...เพราะคำบอกที่ว่าตายแล้วจะได้สบาย...มันใช้ไม่ได้สำหรับคนที่อยู่ใกล้ตัวเจ้า คนที่รู้จักเจ้า คนที่ได้อยู่กับเจ้า..."

"..."

"...หรือแม้แต่ตอนใกล้เสียจะดับสิ้น ก็ยังคงความรู้สึกทรมานนั่นไว้...ความเจ็บ มัด กัด แทง เผา สำลัก กระอัก กริยาด้านลบต่างๆตอนใกล้จะดับ..."

"..."

"...นี่น่ะหรือ? คือการตายแล้วจะสบาย?"

"..." ...ไม่เข้าใจเลยสินะ...

"..."

"..." คำพูดแบบนั้น มันสวยหรูที่ใครก็พูดกันได้...

"..." 

"..." ...ไม่เข้าใจ ไม่รู้ ก็อยากทำเป็นรู้ ทำเป็นเข้าใจ...ทั้งที่ไม่ได้เข้าใจมันเลยซักนิ

"การที่จะก้าวเข้ารุ่นใหญ่...มันยากนะ น้ำ"

"..."

"...พวกเจ้าได้รับผิดชอบกายยาตัวเองมาตั้งแต่เล็ก...การตายตามเวลาคือไขอายุของกายยาที่เจ้าจะหมดหน้าที่รับผิดชอบ"

"..."

"...คนส่วนมากเลือกใช้ระยะทางที่...กระทัดรัด สะดวกสบายต่อชีวิตของเจ้าเอง...ไม่ว่าสิ่งของจะใหญ่หรือเล็ก สั้นหรือยาว...ไม่เว้นแม้แต่สิ่งที่ไม่มีรูปร่างอย่างความตาย...ที่้เจ้ากำลังเลือกมันอยู่"

"..."

"...แทนที่เจ้าจะเลือกโดยการฆ่าตัวเองให้ตาย เพื่อใช้ทางที่รวดเร็วแบบนั้น...ทำไมเจ้าไม่ลองให้เวลา ต่อเวลา หรือใช้เวลาที่อยากจะจบมันซะตอนนี้ ไปลองคิดถึงมันดูอีกทีอย่างถี่ถ้วนกัน?"

"..."

"...การที่จะเข้าวัยใหญ่นี้ มันช่างลำบากซะยิ่งกว่าวัยชีวิตของพวกเจ้าที่เป็นอยู่เสียอีกนะ..."

"..."

"การที่คนเรารับผิดชอบอะไร แล้วละทิ้งจากมันนี่...สำหรับข้า ถือว่าเป็นความเห็นแก่ตัวรูปแบบนึงก็แล้วกัน..."

"..."

"...เจ้าจะละทิ้งชีวิตที่ต้องรับผิดชอบจนแก่ตายนี่ โดยการใช้ทางตายที่รวดเร็วแบบนี้ ดูเห็นแก่ตัว...เองจังเลยนะ"

"..."

"...ข้าเชื่อว่าคำที่พูดออกไปจากปากสัตว์เทพตัวนึงอย่างข้าที่คอยรับใช้นายมานับต่อนับ จะพอทำให้เจ้านึกคิดได้นะ..."

"..."

"...และก็ขอบใจที่ไม่ขัดจังหวะในตอนข้ากำลังเทศน์ละกัน..." ...เขา...วางมีดไว้บนโต๊ะที่ที่เดิม

"..."

"...เอ้า ในระหว่างที่เจ้าลองคิดดู" ...แล้วหยิบแก้วกับถ้วยที่อยู่บนพื้นนั่น...ให้กับผม

"..."

"...ถือถ้วยใบนี้ที่มีเงาสะท้อนของเจ้าให้ดีๆ และถามใจตนเองดูในตอนที่เจ้ามองหน้าตัวเอง..."

"..." ผม...รับถ้วยนั่น...และก็จ้องมองไอ้ของเหลวนั่น...เหมือนคนที่โดนสะกดจิต...

"...ว่านั่นคือสิ่งที่เจ้าคิดจริงๆหรือ?"

"..."

"...เหล้าที่เจ้าเคยคิด มันอาจเป็นชาที่ข้ากำลังดื่มอยู่"

"..."

"สิ่งที่เจ้าคิด กับสิ่งที่เจ้าจะทำ...พอลงมือแล้ว มันกลับคืนมาไม่ได้อีกแล้วนะ..." !

"..."

"...ไม่ใช่จะไปแต่ตน โดยยังทิ้งเศษความขมนั่นให้คนที่อยู่ซะสิ...มันเห็นแก่ตัว"

"..." ...ด

"คิดถึง...ยัยแก่ที่กำลังดูแลเจ้าให้มากอีกหน่อยทีเถอะ..."

"..."

"...ขอบคุณที่ยังคงคิดอยู่เสมอว่าข้าไม่ชอบกินเหล้าด้วยก็แล้วกัน...ข้าขอตัวไปทำงานก่อนล่ะ"

"..."

"..."

"..."

"..."

"..."

"..."

"..."

"..."

"..."

"...ให้ลองคิดใหม่หรอ?"

"..."

"..."

"..."

"...เหอเหอเหอ..."

"...คิดอยู่ทุกคืนเลยล่ะ ว่าต้องตายให้ได้น่ะ"

"ใช่...คิดว่าวันนี้จะตายให้ได้เลยด้วย..."

"...เอ็งไม่เข้าใจหรอก ว่าฉันน่ะอยากตายขนาดไหนน่ะ..."

"หายไปซะตอนนี้...หายไปจากที่นี่...หายไปจากตรงนี้"

"ฉันอยากตาย...เอ็งเข้าใจมั้ย???"

"...เห็นแก่ตัวหรอ?"

"เห็นแก่ตัวอะไร? ...มีด้วยหรอ? จะตายแล้วบอกเห็นแก่ตัวน่ะ???"

"ไม่มีหรอก! สัตว์ฆาตกรอย่างแกมีสิทธิ์พูดกับคนที่ฆ่าแม่ฉันเหรอ!"

"..."

"..."

"..."

"..."

"..."

"..."

"ฉัน...ไม่เข้าใจเอ็งเลยซัก...นิด..."

"...ฮึก...ชั้น.......ไม่เข้าใจเอ็ง....เลยซักกะนิด!"

"ทุกคืนที่ฉันต้องแบกตัวเองขึ้นบนเตียง! มันลำบากแค่ไหน! รู้มั้ย!?"

"..."

"..."

"..."

"..."

"...แล้วทำไม...มาวันนี้ถึงมาห้ามล่ะ?"

"ทำไม...ถึงมาห้าม...ล่ะ..."

มัน...เป็นเวลาสั้นๆที่ผมกับเขาได้คุยกัน

...แต่ผมใช้เวลานานที่ต้องมาทุกข์ใจจากเขาอีกครั้ง...

...ผมไม่รู้เวลาว่าถือแก้วชานั่นร้องไห้ไปกี่นาทีแล้ว...

...ความอดทน ความอดกลั้น ความดื้อด้าน...มันพังทลายไม่เป็นท่าลงอย่างง่ายดาย...

...เพราะคำพูดของปีศาจ...ที่เป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่ผมยังเล็ก...เป็นคนที่ผมรักเสมือนน้าตั้งแต่ตอนที่ได้รู้จักกันมา...

...ทั้งที่เขาเป็นปีศาจพรากชีวิตแม่ผมไปแท้ๆ...

...ทั้งที่ไอ้ปีศาจ...มันมาแสร้งทำเป็นสัตว์เทพแท้ๆ.......ทำไม....