คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EPISODE 01 เริ่มด้วยทักทาย ลงท้ายด้วยจูบ [2]
EPISODE 01
เริ่ม้วยทัทาย ลท้าย้วยูบ [2]
“เมโอเว่อร์” เธอประาศเสียั สายาอเธอสะให้ผม้อมอเธอสลับับแ้วเหล้า้านบน ระทั่เห็นว่าเหล้าในแ้วไหลลบนเส้นผมเธอ
“หยุ!”
ทันทีที่ผมเห็นว่าเธอำลัเทเหล้าราหัวัวเอ สัาิาอผม็สั่ให้ผมรีบเ้าไปห้าม แ่นั่นลับทำให้เธอระุยิ้มมุมปา แถมยัวยโอาสเอนัวมาบผมทันที
“ทำเพื่อันหน่อยนะมัร” เธอทำเสียระเส่าอ้อนวอน ทุบอผมเบาๆ พร้อมับถูแ้มลบนเสื้อ
วามรู้สึัี้ทำผม้อสูลมหายใเ้าเ็มปอ ่อนะผละัวออมายืนให้ห่าาเธอ พยายามะั้สิเอาไว้ แ่ผม้าวพ้นัวเธอเสียที่ไหนเพราะเธอเล่น้าวามมาิๆ
“แ่เมเอ นาย่วยให้ันนะหน่อยไม่ไ้หรือไ ันไม่อยาถูยัยพวนั้นหัวเราะเยาะ” สีหน้าเศร้าๆ อเธอเสแสร้สิ้นี
ผมมอามปลายนิ้วอเธอไปยัลุ่มเพื่อนที่เธอี้ใหู้ แ่เห็นแล้วยัไล่ะ ะให้ผมับเธอโยนลับไปที่โ๊ะหรือไ
“นายะไม่่วยันริๆ เหรอมัร”
“แพ้็แ่ยอมรับว่าแพ้” ผมบออย่าไม่ใส่ใ เมินหน้าหนีเธอที่พยายามยื่นหน้าเ้ามาใล้ อนนี้ไม่รู้้วย้ำว่าภาพามุมไหนะเห็นว่าเราใล้ิันแ่ไหน นี่ถ้าผมผลัเธอออไป พรุ่นี้มีลิปว่าผมทำร้ายผู้หิแร์ันว่อนอีแน่ๆ
“ั้นเมื่อี้นายห้ามันทำไม”
“ถอยออไป่อนที่ันะ...”
“แ่ื่มเหล้าแ้วเียวเอ นายอย่าทำเป็นลัวผู้หิัวเล็ๆ อย่าันไปหน่อยเลยน่า ัน่าหาที่้อลัวผู้ายอย่านาย ประวัิ็เยบออยู่แล้วว่านายเย้อมแฟนเ่า”
“ถอย-ออ-ไป”
วามอทนอผมหมลอนที่ไ้ยินำพูประโยสุท้ายอเธอเมื่อรู่ เสียุบิบเริ่มัึ้นและมันำลัทำให้ผมเริ่มหุหิ
“นะ”
“ันบอให้...”
“โอเ ันถอย็ไ้” เธอทำทีเป็นยอมแพ้อีเหมือนเย พูบ็ถอยหลัออไปหนึ่้าว านั้น็ยแ้วเหล้าใบเิมึ้นสูแล้วเทราเหล้าในแ้วราหัวัวเออีรอบท่ามลาสายาอผมและนอื่นๆ
ปั่!
“เสียายเหล้าเนอะ”
ทำไมผมถึรู้สึว่ารอยยิ้มอเธอูไม่เหมือนนถอใยอมแพ้เลยสันิ
พูบเธอ็ใ้นิ้วี้ปาเหล้าที่เปื้อนแ้มเ้าปา วินาทีที่เธอแลบลิ้นออมาเลียปลายนิ้วอัวเอทำให้ผมำหมั ัฟันแน่น ไหนะยัสายาเย้ายวนู่นั้นทีู่ยัไ็ไม่ใ่แววาอนผิหวัาารถูปิเสธเลยสันิ
“รสาิี้วยสิ ไม่เื่อนายลอ...ิม”
เหมือนผม้อมนร์สะอะไรสัอย่าที่ทำให้ไม่สามารถบัับัวเอไ้ เพราะรู้ัวอีที เพิร์ล็้าวลับเ้ามาประิัวผมอีรั้พร้อมับยนิ้วี้อเธอที่มีลิ่นและรสาิอเหล้าบวับสีแอลิปสิาริมฝีปาอเธอปาลบนริมฝีปาอผมเสียแล้ว
“ถ้านายิใอยาิม่อ...” เธอสบาผม พูเบาๆ ล้ายลับั้ใสะิให้ผมเื่อฟั พร้อมับลาปลายนิ้วไปามริมฝีปาอผม
“เป็นแฟนันนะ”
“อุ้บ!”
สอาอผมเบิโพลเมื่อถูเธอปล้นูบไป่อหน้า่อา ยิ่ไปว่าารถูปล้นูบ ือารถูเย้ย้วยสายา เมื่อทุวินาทีที่ริมฝีปาอเรายัแนบสนิทันอยู่ เธอไม่แม้แ่ะหลับาล
พอใเธอ็เป็นฝ่ายผละัวออ รอยยิ้มอเธอำลัประาศัยนะอย่าัเนและมัน็ทำให้ผมถึับ้อสั่ให้ัวเอหายใเ้าลึๆ อีรั้
ถ้า่อนหน้านี้ไม่เิเรื่อับผม ถ้าผมยัเป็นมัรแบบที่เยเป็น รับรอเลยว่าเธอถูผมหิ้วออไปั้แ่ถอนริมฝีปาออแล้ว
“เราูบันแล้ว นายเลิมอันเป็นนแปลหน้าไ้รึยั”
นี่ือวิธีเ้าหานอื่นอเธอเหรอ ใรสั่ใรสอนมาวะ
“หรือนายะเรียร้อ่าเสียหาย อยาไ้เท่าไหร่็ว่ามา ันพร้อมเปย์”
ในะที่ผมยัไม่ไ้พูสัำ เธอ็ยัเอาแ่พูเอเออเออยู่ฝ่ายเียวไม่หยุ หนำ้ำยัำลัล้วเินออมาาหน้าออัวเอ ยื่นมาให้ผมอี่าหา พอผมไม่รับเธอ็วาไว้บนโ๊ะใล้ๆ โยเอาแ้วเหล้าที่เธอเพิ่ะวาเมื่อรู่ทับไว้อีที
ผมมอารระทำอเธอ้วยวามเือาลในอ ู็รู้ว่าเธอำลัยั่วโมโหผม อนนี้หาผมทำอะไรลไป็ไม่พ้นถูับโยับประเ็นลิปราว่อน และนี่น่าะเป็นแผนารอเธอั้แ่แร
หรือว่าเธอะเป็นเพื่อนอพลอย แ่ถ้าเป็นเพื่อนพลอย ทำไมผมไม่เยไ้ยินพลอยพูถึเธอเลย
“ไม่พอเหรอ โทษทีนะ พอีันพเินสมาแ่นี้ เอาเป็นว่าันถอนี่มัำไว้ให้นายมั่นใแล้วัน อยาให้นายลอเ็บลับไปิูเรื่อที่ะยอมบับัน รับรอว่าเยอะว่านี้ัน็ยอม่าย”
พูบเธอ็ถอนาฬิา้อมืออเธอวาใล้ัน แ่ไม่ทันที่เธอะไ้ปล่อยมือออานาฬิาราาแพอเธอ ผม็ว้า้อมือ้านั้นอเธอไว้แล้วึเธอเ้าหาัวทันที
“เธอ่ายหนัแบบนี้ ัน้อิูริๆ แล้วสิ” ผมระุยิ้มบ้า บาทีผู้หิร้ายๆ อย่าเธอ็้อเอับผู้ายเลวๆ อย่าผมนี่แหละถึะสมน้ำสมเนื้อ
แวบหนึ่อนผมบอว่าผมเริ่มสนใ้อเสนออเธอ ลับูเหมือนว่าเธอะในิหน่อย
“ถ้าันล หมายวามว่าเราเป็นแฟนันเลยใ่ไหม” ผมแล้โน้มใบหน้าลไประิบถามใล้ๆ ั้ใะใ้ลมหายใอุ่นๆ ำราบเธอสัหน่อย
“ะ ใ่” านพูาะาน พอผมอบล เธอ็ันเสียวามมั่นใไปเยเลย
ผม้อลึเ้าไปในวาที่เริ่มสั่น ้อมืออเธอเย็นเียบ มีอาารลืนน้ำลายบ่อยๆ เพราะำลัประหม่าและน่าะเริ่มลัวผม ทั้ที่วระลัวั้แ่แร
แ่เื่อไหมว่าบนใบหน้าสวยมอเธอ ยัาบไป้วยรอยยิ้มบานอื่น หนำ้ำยัอวี ล้ายมือึ้นมาวาเบาๆ บนหน้าออผมทั้ที่มันสั่นนวบุมไม่ไ้แล้ว้วย้ำ
“็ี ั้นอูบอีที เมัวร์”
“อื้อ”
ผมไม่อยาฟัเธอพล่ามอะไรยืยาว ำไ้ว่า่อนที่เรื่อะมาบแบบนี้ ผมหยิบยื่นโอาสให้เินออไปหลายรั้ แ่เหมือนเธอะอยาลอี ั้น็ให้เธอไ้ลอูสัหน่อย็แล้วัน
หัวใอเธอเ้นัมาเมื่อผมเป็นฝ่ายรุไล่ บาที่อนหน้านี้เธออาเ้าใผิเรื่อูบ เพราะอนที่เธอเริ่ม มัน็แ่ริมฝีปาแะันเท่านั้น ึ่ผมไม่เรียอะไรแบบนั้นว่าูบหรอ ูบอริมัน้อแบบที่ผมำลัทำอยู่่าหา แบบที่เาเรียันว่า...แลลิ้น
“อื้อออ”
เสียราในลำออเธอไม่ไ้ทำให้ผมใอ่อนหรือยอมปล่อย แ่ลับยิู่แรึ้นนรู้สึไ้ว่าเธอำลั่อยๆ อ่อนแรลในอ้อมแน ยิ่เห็นว่าเธอเปลี้ยลเท่าไหร่ ผม็ยิ่ัววามหวานาโพรปาอเธอมาึ้นเท่านั้น รสาิแอลอฮอล์ในโพรปาอเธอมอมเมานยาะหยุ
“มะ มัร” เสียระเส่าแบบนี้่าหาที่น่าฟั ไม่ปลอมแบบที่เธอพยายามทำเมื่อรู่ ใบหน้าที่ถูแ่แ้ม้วยเรื่อสำอาแัึ้นทันาเห็น หอบหายใถี่นน่าสสาร แ่็แ่แวบเียวที่ผมรู้สึแบบนั้น อนนี้ในใผมำลัสสัยว่า่อนะเินมาหาผมเธอื่มไปแ่ไหนถึไ้เมานล้าทำอะไราสินานี้
“ยัยเพิร์ล”
เพื่อนอเธอพาันวิ่ออมา สีหน้าอทุนูื่นระหนเพราะมออแล้วว่าอนนี้นุมเมือผม ไม่ใ่เพื่อนอพวเธออย่าในอนแร
“โทษทีนะมัร ยัยเพิร์ลมันเมาน่ะ นายอย่าไปถือสามันเลยนะ”
หนึ่ในสามรีบแ้ัวแทน แ่วินาทีนี้่อให้พวเธอะอ้าเหุผลอะไร ็หยุวามิอผมไม่ไ้แล้ว
“ื่มไปเท่าไหร่” ผมถามเสียเรียบและยัโอบเพิร์ลเอาไว้ในอ้อมแน
ผู้หิสามนนั้นมอหน้าันเลิ่ๆ เหมือนะไม่แน่ใหรือไม่็ำลัเี่ยันอยู่ว่าใระเป็นนอบ
“สะ สี่ว”
ยอมใในวามใสู้และทัษะารทรัว เพราะถ้าเป็นผู้หิปิร่วไปั้แ่ยืนเยๆ แล้ว แ่ยัยนี่ยัเินไ้ทั้ที่ใส่ส้นสูอี่าหา
ผมพ่นลมหายใออทาปาอย่าเบื่อหน่าย ้มหน้าลไปมอใบหน้านเมาอีรั้ ึ่็ไม่ไู้มีสิึ้นมาเลยสันิ
“ปะๆ ลับบ้านันเถอะยัยเพิร์ล แเมามาแล้วนะเว้ย”
“ันไม่ไ้เมา แ่รู้สึมึนๆ เยๆ”
ปิ็ไม่มีนเมาที่ไหนยอมรับว่าัวเอเมาอยู่แล้ว
“เี๋ยวันไปส่เพิร์ลเอ” ผมอาสา เพื่อนเธอแ่ละนถึับใ พาันทำาโใส่ผมันหม
ผมอยู่อผมีๆ เพื่อนอพวเธอเป็นฝ่ายเินเ้ามาหาผม ถ้าผมปล่อยไป่ายๆ ็อย่ามาเรียผมว่ามัร
“ทำไม ไม่ไว้ใ?”
“มะ ไม่ใ่อย่านั้น”
“แล้วอย่าไหน ันับเพิร์ลลบันแล้ว ใ่ไหมเพิร์ล”
“ใ่”
“ยัยเพิร์ลโว้ยยย” เพื่อนอเพิร์ลพยายามส่เสียเรีย แ่เ้าัวเหมือนะร่วแล้ว อาารนี้อีไม่ี่นาทีภาพั ถ้าไม่ัเอาีนมาลูบหน้าผมเลย
“พวแลับไป่อนเลย”
“อีเพิร์ล!”
บอรๆ ว่าผมเอยัใเลย
“ามนี้นะ แลับไปสวมนร์นอนไ้แล้วนะป้า พวแ็้วย บอเ้ับรถีๆ นะ บาย” นเมาไล่เพื่อนลับบ้านพร้อมับโบมือลาไปทั่ว ไม่รู้เหมือนันว่าโบมือลาใร เพราะหันหน้าไปไหนไม่รู้ ไม่รเพื่อนสัน
“แ่ว่า...”
“ไปน่า ันไหว”
เี๋ยว็รู้ว่าไหวริมั้ย
“ยัยเพิร์ล”
“โอ๊ย ไหวไป้า เี๋ยวให้มัรไปส่ เราเป็นแฟนันแล้ว เนอะมัรเนอะ” เธอหันมาเนอะับผม ยิ้มหวานเียว
เอาเถอะ ผมะทำอะไรไ้นอาพยัหน้า
“ยัยเพิร์ล”
“บอว่าะลับับมัรไ” เพิร์ลโวยวายใส่เมื่อเพื่อนอเธอยัพยายามะพาเธอลับไป้วยัน พูบ็ยสอแนึ้นล้ออผมแล้วระโเาะผมทั้ัว สอาพันรอบเอวแน่นแบบที่่อให้ผมไม่รับไว้เธอ็ไม่ลไปแน่ๆ
“สรุปว่านายับันเป็นแฟนันแล้วนะมัอนนน ุ๊บ”
โมยูบแ้มผมไปทีหนึ่แล้วเอนหัวบบ่าผมเพราะประอหัวัวเอ่อไปไม่ไหว
“ลับเลยนะ” ผมบอลาเพื่อนอเธอแล้วหมุนัวออมาอีทา
“เี๋ยว”
“อะไร”
“นาฬิา” สิไม่มีแล้วแ่ยั ผมไม่ไ้บัับให้เธอถอทิ้สัหน่อย
ถอนหายใแล้วหันลับไปเ็บนาฬิาอเพิร์ลลับมาใส่ระเป๋าเอาไว้ ในสมอำลัิอยู่ว่าพรุ่นี้ะเรีย่าไถ่นาฬิาเรือนนี้เท่าไหร่ี
“บับันไม่้อถอนาฬิา ถอแ่เสื้อผ้า็พอ” ผมระิบทิ้ท้ายแล้วเิน่อ ไม่สนว่าใระมอยัไ ไม่สนว่าแ่ละนะถ่ายรูปหรือว่าลิปวิีโอเอาไว้วามยาวเท่าไหร่ นาทีนี้ผมไม่ไ้สนใอะไรทั้นั้นนอาผู้หิที่ผมำลัะพาลับอนโ้วยัน
ลอทาที่ผมอุ้มเธออมาาร้านนถึรถ เธอไม่พูหรือโวยวายอะไรเลยสัำ ึ่ผมเพิ่ะมารู้อนที่พาเธอเินมาถึรถแล้วนั่นแหละว่าเธอหลับ
ฟุ่บ!
สุท้ายผม็้อโยนเธอเ้าไปในรถเพราะลอปลุแล้วหลายรั้แ่ไม่ื่น
“นายาพา้านปายหนายย”
“ึ้นสวรร์”
“อารายนนะ”
“ันบอว่าันะพาเธอไปึ้นสวรร์” ผมย้ำออไปเหมือนเิม แ่แทนที่เธอะใหรือเสแสร้ลัวผมสันิ เธอลับหัวเราะิัเหมือนมันเป็นเรื่อล
“นอย่านายรู้ัทาไปสวรร์้วยเหรอ ันิว่ารู้แ่ทาไปนระอี”
นาเมานไม่มีสิแล้ว็ยัปาี
“เอาเป็นว่าเี๋ยวันะพาเธอไป้วยัน็แล้วัน อย่าร้อลับล่ะ เพราะถ้าไปไม่ถึ ันไม่ให้ลับ” ผมเือน่อนะถอยลับออมายืนมอผู้หิแปลหน้า้วยวามรู้สับสนไปหม
ู่ๆ เธอมาับผมไ้ยัไทั้ที่เราไม่เยรู้ัันมา่อน แถมเพื่อนเธอ็ยัทิ้เธอไว้ับผม่ายๆ วาสายามอูรอบๆ สัหน่อยเผื่อว่าพวเธอะมีแผนารอะไร บาทีเพื่อนอเธออาะแอบถ่ายลิปวิีโออยู่แถวนี้เพื่อเอาไปแบล็เมล์ผม อนนี้เริ่มเหมือนันว่าลแล้วใร้อลัวใรันแน่
ถอนหายใ้ำอีรอบแล้วเอื้อมมือไปึประูรถลับมาปิ ทว่านเมาเล่นผมแล้วไ
ลูาผมแทบถลนออาเบ้าเมื่อเธอยับัว ทำไมท่านอนับวามสวยมันถึไ้รัน้ามันนานี้็ไม่รู้
“แม่เอ๊ย เป็นลูเป็นหลานะีใหู้ลายเลยริๆ” ผมพึมพำ่อนะรีบถอเสื้อแ็เ็ยีนส์ที่สวมอยู่โยนไปปิ้นเธอไว้แทบไม่ทัน
บ้าิบ ผ้าีทรูลูไม้สีแนั่นิาผมริๆ ย้ำว่าีทรู ปั๊โธ่โว้ย!
ความคิดเห็น