คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 04 บำเรอ [2]
บทที่ 04
บำเรอ [2]
ิ๊!
ีย์าร์นาเล็ว่าฝ่ามือแะลเบาๆ บนัวรับสัา เสียปลล็อประูห้อัึ้น ภัทรพลเปิประูเ้าไปอย่ารวเร็ว ถอรอเท้าวาเอาไว้ พลาวาสายามอหาเ้าอห้อที่ไม่รู้ว่าอนนี้ทำอะไรอยู่ แ่ไฟในห้อยัถูเปิเอาไว้นสว่าโร่ นั่นหมายวามว่าเธอน่าะยัไม่หลับ
“ุพอล” รสรินทร์เปิประูเินออมาาห้อนอน เธอสวมเสื้อนอนสีาวัวยาว มีลายปัรูปหมีบนอเสื้อับาเาสั้น ภัทรพลไม่แน่ใว่าาเอเธอยาวถึระับไหน เพราะเสื้อัวโร่ที่เธอสวมใส่นั้นลุมมันเอาไว้นมิ
“เอ่อ สัรู่่ะ ันเรียมน้ำให้” รสรินทร์บอะุะัเมื่อถูสายาอภัทรพลับ้อไม่วาา ่อนะเินเลี่ยสายาอเาไปทีู่้เย็น
ฟุ่บ!
“ะ ุพอล” ยัไม่ทันที่รสรินทร์ะเปิู้เย็น เธอ็ถูเาเินเ้ามาสวมอาทา้านหลั ทว่ามันไม่ใ่อ้อมอที่อบอุ่น แ่ลับเป็นอ้อมอที่เ็มไป้วยวามปรารถนา พันธนาารแน่นนเธอรู้สึอึอั
“อื้อออ ุพอละ เี๋ยว่อน่ะ” เธอพยายามร้อห้าม แู่เหมือนเาะไม่ไ้สนใเลยแม้แ่น้อย เพราะสอมืออเาอยแ่ะโอบรัเธอแน่นึ้นเรื่อยๆ ปลายมูโ่รั้นฝัลที่ออ บเม้มรุนแรนเธอรู้สึแสบร้อนไปหม
“ุพอละ เี๋ยว่ะ”
“เี๋ยวนี้” ภัทรพลระิบบอ เสียอเาสะวามร้อนในร่าายอรสรินทร์ร้อนวูบราวับถูไฟสุม
ุ้บ!
มือทั้สอ้าอเธอถูเาึออ ไม่ให้เธอมีโอาสไ้ปัป้อมืออเา เามันลับู้เย็น ่อนะระาสิอเธอออาร่า้วยารัเบาๆ ที่หัวไหล่
“ี้ เ็บ่ะ ุพอล เ็บ”
“ไม่เท่าับที่ันเ็บหรอ รสรินทร์” ภัทรพลรั้ปลายาอรสรินทร์ให้หันลับไปหา เาเอ่ยบอ้วยน้ำเสียทุ้ม่ำ แววาอเาในเวลานี้าบไป้วยวามโรธรุ่น โยที่รสรินทร์ไม่รู้้วย้ำว่า เาไปโรธอะไรใรที่ไหนมา ถึไ้มาลับเธอ
ฟุ่บ!
ายเสื้ออรสรินทร์ถูรั้ึ้นมาเผยให้เห็นาเาสั้นัวิ๋ว ภัทรพลเปลื้อมันลไปามเรียวายาวๆ อเธอ าม้วยั้นในลายลูไม้สีรีมที่แม้ะเย้ายวน หาแ่ในเวลานี้ภัทรพลลับรู้สึว่ามันรหูรา
เพียะ!
“โอ๊ย!” รสรินทร์สะุ้เฮือทันทีที่ภัทรพลใ้มือฟาลบน้นอเธอ ร่าบาบิัวไปมายามอีฝ่ายพยายามรุรานเธอ้วยสัมผัสที่หยาบโลน แ่เธอลับไม่อาัืน เพราะไม่ไ้อยู่ในสถานะที่สามารถ่อรออะไรไ้
“แยาออ”
“แ่ันยัไม่…” ยัไม่ทันล่าวบ รสรินทร์็้อเม้มริมฝีปา เมื่อภัทรพลล้วฝ่ามือมาทา้านหน้า และใ้ปลายนิ้วลูบลึลบนลีบสาวอเธอ ่อนะ่ออยู่ที่ส่วนอ่อนไหว
“ุพอละ ้าหน่อย่ะ ันเ็บ” ที่สุแล้วรสรินทร์็้อปริปาอ้อนวอน ทว่าอารม์อภัทรพลลับอัแน่นไป้วยวามโรธ เธอเ็บเท่านี้ ็ไม่เทียบเท่าับที่น้อสาวอเาเ็บแน่ๆ
ึ!
“อื้อออ” รสรินทร์สะุ้เฮือเมื่อภัทรพลันนิ้วผ่าน่อทา้านหน้าอเธอเ้ามานสุ รสรินทร์รู้สึเ็บน้อนิ่วหน้า แม้ะมีน้ำหล่อลื่นไหลึมออมา หามัน็ยัไม่เพียพอ
รสรินทร์ล้ายับถูระาหัวใออไปาอ เมื่อไ้ยินเสียรูิปาเานที่้อนอยู่เบื้อหลั ไม่ี่อึใ่อมา ภัทรพล็รั้เอวอเธอให้ประิาย ่อนะ่อแ่นายอันแ็ืนบริเว่อทาอุ่นร้อน ส่วนปลายอวามให่โถูเ้าไปในผนัอ่อนนุ่มอย่าเนิบ้า สร้าวามเ็บปวให้รสรินทร์อย่ามหัน์นเธอ้อัริมฝีปาเอาไว้แน่น ่อนที่ภัทรพละลทั์เธอ้วยารโถมายเ้าไปอย่าเ็มำลันสุวามยาว ะนั้น รสรินทร์รู้สึราวับร่าอเธอำลัีาออาันอย่า้าๆ
ึ!
“อื้อออ” รสรินทร์สะุ้เฮือ เรียวเท้าเล็เย่สู เธอเร็ไปทั้ร่านนิ้วเท้าหิอ
ึ!
แรระแทระทั้นาทา้านหลัทำให้สอาอรสรินทร์สั่นและอ่อนแร แม้เธอะพยายามหุบาเ้าหาันหมายะิ้นรนัืน แ่ระนั้น็ไม่สามารถหยุยั้เาไ้อีแล้ว ทุรั้ที่ภัทรพลพยายามเบียเสียเ้ามา หัวใอเธอ็ล้ายะหยุเ้นเป็นพัๆ
ึ!
“เ็บ่ะ” เธอร้อบอเสียแผ่ว ลมหายใอเธอัรืราไม่่าานทา้านหลั ร่าายอเธอยัระเ้ไป้านหน้าทุรั้ที่เาระแทสะโพเ้าใส่ พร้อมับเล้นลึหน้าออเธออย่ารุนแร
“อื้อออ”
ยอออเธอถูระุ้นาปลายนิ้วที่ร้อนุเปลวไฟ มันูัน และแ็เป็นไนรสรินทร์เสียว่านไปทั้ัว ุอ่อนไหวถูปลุให้ื่นาฝ่ามืออุ่นที่เลื่อนลไปลูบไล้ ภัทรพลสัมผัสเบาๆ แล้วยี้ราวับลั่นแล้ให้นใ้อาัิแสลาย
“ะ ุพอล” รสรินทร์ราระเส่า วินาทีที่แนทั้สอ้าถูภัทรพลรั้ไปทา้านหลัแล้วระแทายเ้ามารัวเร็วอย่าไม่ยั้แร ทำให้เธอแทบใะา ้นาอเาับบั้นท้ายอเธอระแทันรุนแรนเิเสียเป็นัหวะั้อไปทั่วห้อ สลับับเสียรีร้ออเธอที่ภัทรพลไม่ิะไยี
ึ!
“โอ้ววว” ภัทรพลำรามเสียเ้มเมื่อันแ่นายเ้าไปฝัอยู่ในร่าายอเธอมิลำ ผนัอ่อนนุ่มอันับแน่นอรัวามให่โอเานเสียวระสัน ภัทรพลวาบหวิวทั่วทั้ร่า แ่ยัไม่มาพอให้เารู้สึสมใ
ุ้บ!
ภัทรพล้อนัวเธอึ้นวาบนเาน์เอร์ ่อนะับาอเธอให้ั้ันับพื้น รสรินทร์แทบหายไป้านหลั เธอรีบเหยียแนไป้ำร่าเอาไว้
“อื้อออ” สะโพาวลอยึ้นาแผ่นท็อปเาน์เอร์เย็นเียบ ภัทรพลุใบหน้าลไปื่นมลีบสาวสีหวาน ปลายลิ้นร้อนวัผ่านรอยแยรส่วนนั้น เป็นผลให้ร่าบาสั่นสะท้าน ไม่ว่าะัริมฝีปาแน่นแ่ไหน ็ไม่อาสะลั้นเสียราเอาไว้ไ้เลยสันิเียว
ึ!
สลับับมาสอใส่อีรั้อย่ารวเร็ว รสรินทร์ใล้าใอยู่รอมร่อ เพราะถูรุหนันเิน้านทาน ้อนเนื้อในออเธอทำานหนัึ้นทุที แ่เา็ยัไม่มีทีท่าว่าะอ่อนแรลเลย
“อื้ออ ุพอละ ันสะ เสียว” รสรินทร์หวีร้อเมื่อยอออเธอถูรอบรอเอาไว้้วยโพรปาอุ่น ภัทรพลูึยอออเธอราวับนหิวระหาย
“อื้มมมม” ภัทรพลำรามในลำอ ่อนที่เาะถอนัวออ ้าวถอยหลัออไปแล้วุรสรินทร์ลาเาน์เอร์ รั้นแล้วึไหล่เธอลเพื่อให้เธอนัุ่เ่าลับพื้น และ่อแ่นายที่ร้อน่าไปิที่ริมฝีปาบา
เมื่อมอเห็นส่วนหัวสีแั วาอรสรินทร์็เบิโพล ทว่ายัไม่ทันที่ะไ้ั้ัว ภัทรพล็บีบปลายาเธออย่าแรเพื่อให้เธอเผยอปาออ ่อนะันแ่นายในอุ้มือเ้าไปในโพรปาเล็อย่ารวเร็ว
“อึ!” รสรินทร์แทบสำลัเมื่อภัทรพลส่วามเป็นายเ้าไปในโพรปาอเธอนสุวามยาว สอมืออเาศีรษะอเธอไม่ให้เลี่ยหลบ แม้ว่ามือทั้สอ้าอเธอที่ับอยู่ที่้นาอเาะพยายามันเาออ แ่แรระแทระทั้นอสะโพสอบ็มีมาว่าเธออยู่วันยั่ำ
“อึ! อึ อึ”
“โอ้วววว” ภัทรพลำรามอีรั้เมื่อถึุที่ใปรารถนา ร่าสูให่ระุเร็ ทั้ยัหัวอรสรินทร์ให้มลไปลาหว่าาอเา ภัทรพลปลปล่อยอเหลวอุ่นร้อนาายอเาไหลเ้าสู่โพรปาอเธอนเธอแทบสำลั
ฟุ่บ!
เพียรู่เียว ภัทรพล็ผละออห่ารสรินทร์ทิ้ัวนั่ลับพื้นอย่าหมแร ใบหน้าแ่ำ ่อนะายอเหลวในปาลบนฝ่ามือแล้วหอบหายใถี่
“ลุึ้น”
“ะ”
“ยัไม่เสร็ไม่ใ่เหรอ”
“แ่ัน…” รสรินทร์ไม่ทันไ้พูบ ภัทรพล็ระา้อมือ้านั้นอเธอให้ลุึ้นยืน แล้วพาเธอเินไปที่ิ์ เปิน้ำล้าอเหลวในมืออเธอออไปนหม แล้วึปิน้ำลให้สนิท
“ุพอละ” เธอหันลับไปเรียเาเสียระเส่า แ่ทันทีที่หันลับไปสบาเา เาลับเอื้อมมือไปทา้านหลั แล้วรั้เธอไปประิายอย่าทันที
มือหนาเล้นสะโพอเธอไม่หยุหย่อน แม้สายาอเาในเวลานี้ะนิ่ลมาแล้ว แ่ารระทำอย่าอื่นไม่ไ้บอว่าเาะหยุเพียเท่านี้
“อื้อออ”
มือ้าหนึ่อภัทรพลล้วเ้าไปใน่อทา้านหน้าอเธออย่ารวเร็ว “ะ ุพอล”
“่อให้เธอะร้อไห้นาย น้ำาอเธอมัน็ไม่มี่าเท่าับน้ำาอยัยพราวสัหยเียว” ภัทรพลระิบบอ ่อนะรัแเธอ้วยารใ้ปลายนิ้วสัมผัสรุอ่อนไหวลาายอเธอ รสรินทร์พยายามะระถายหนี แ่ายหนุ่มลับพันธนาารเธอเอาไว้ทุทา
ฟุ่บ!
รสรินทร์ถูอ้อมแนแ็แรอรัเอาไว้นแน่น มันเป็นอ้อมอที่ไร้ไออุ่น และทำให้เธอรู้สึทรมานอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อนในีวิ สัมผัสรลาหว่าาทวีรุนแร และรวเร็วึ้นนรสรินทร์อยารีร้อ เมื่อเธอรู้สึัวว่าไม่สามารถประอัวเอให้ยืนไ้ไหว เธอึใ้สอมือระับรไหล่ว้าเอาไว้แน่น ยิ่ปลายนิ้วอภัทรพลยับถี่รัว เธอรู้สึล้ายับว่าร่าอเธอวนะแสลายลทุะ
“ะ… ุพอล”
“ร้ออีสิ ร้อให้าใไปเลยรสรินทร์”
“อื้อออ” รสรินทร์ราแผ่ว ร่าายเหยียึเมื่อถึุสูสุ ร่าอเธอระุเร็อยู่ในอ้อมแนอเาอย่าเสียารวบุม สมออเธอาวโพลน ใน่อท้อที่เยอัแน่นไป้วยมวลวามรู้สึพลันว่าเปล่าลในพริบา
เสียหอบใหายอเธอัรืราน่าลัว ลมหายใอเธอร้อนผ่าวราวับะมีไ้ ภัทรพล่อยๆ ึมือลับึ้นมา้าๆ ่อนะันัวอเธอออแล้ว้อมอใบหน้าที่เหนื่อยล้าอเธอ้วยสายาที่ยาเินว่าะาเา
“ะ ัน…”
“ู่...” ภัทรพลส่เสียระิบแผ่วเบา ่อนที่เาะ้อนัวเธอึ้นาพื้น
รสรินทร์บหน้าลับไหล่ว้าอย่าไม่รู้ัว เธอเหนื่อยเหลือเิน สูสิ้นทั้พลัาย และพลัใ
ฟุ่บ!
ภัทรพลทิ้ัวนั่ลบนโฟาโยที่ยัประอเธอ้วยสอแนอเา รอยยิ้มที่มุมปาอเาในเวลานี้ไม่ใ่สัาที่ีเอาเสียเลย ไม่น่าไว้ใเลยสันิ
“ยสะโพึ้นสิ”
“ุพอละ”
“ู่ เ็บแรไว้หายใเถอะรสรินทร์” ภัทรพลระิบบอ ่อนะูบลบนหน้าอเธอแผ่วเบา เาัแท่านั่อเธออย่าถือวิสาสะให้หันหน้าเ้าหาเา แล้วยเรียวาาวร่อมร่าอัวเอเอาไว้ สัมผัสที่แ็ึอยู่ลาหว่าาอเธอ ทำให้เธอำ้อเม้มริมฝีปาแน่น
ความคิดเห็น