Magic Castle of The Love

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 โรสแมรี่ผู้เลอโฉม

บทที่ 7 โรสแมรี่ผู้เลอโฉม

                ณ บ้านของ 5 สาว  ดาจองกำลังนั่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นเมื่อนึกถึงรอยยิ้มของยุนโฮที่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนเธอก็เผลอนั่งอมยิ้ม  จนทำให้พี่น้องของเธออีก 4 คนหันมามองในความผิดปกติของเธอ   “ฉันว่าดาจองกำลังมีความรัก” ชุนมีเอ่ย  “ไม่น่าใช่เราเพิ่งมาอยู่โลกมนุษย์ได้ไม่กี่วันเองดาจองจะมีความรักได้ไงกันอีกอย่างเขายิ่งไม่สุงสิงกับใครด้วย   แต่ที่ฉันสงสัยนะว่าวันนี้ฉันกลับบ้านทำไมไม่เห็นเธอ ชุนมีเธอไปไหนมาบอกให้เฝ้าร้านก็ไม่เฝ้า” ซินกิลออกความคิดเห็นพร้อมบ่นใส่ชุนมีเรื่องที่เธอหนีเที่ยว  “ก็ฉันเบื่อนี่ไม่มีอะไรทำด้วย   ฮ้าาาาว....ง่วงนอนจังฉันไปนอนก่อนนะราตรีสวัสดทู้กคน..” ชุนมีตอบพร้อมกับหลีกเลี่ยงแล้วเธอก็แกล้งเดินบิดขี้เกียจเข้าห้องนอนไป ซินกิลส่ายหัวอย่างละอาอยู่ข้างหลัง  เมื่อชุนมีเข้าห้องไปแล้วเธอก็เดินไปนั่งที่โต้ะแล้วเปิดลิ้นชักหยิบถุงใบเล็กขึ้นมาแล้วเปิดดูมันเพื่อหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมาสิ่งนั้นก็คือต่างหูที่จุนซูซื้อให้เธอโดยไม่ตั้งใจนั่นเอง  เธอจัดการถอดต่างหูข้างนึงของเธอออกมาแล้วใส่ต่างหูอันใหม่แทน

                “ทำไรอ่ะโพมี” ซินกิลถาม  “กำลังดูสถานการ์ณในโลกของพวกเราน่ะสิ” โพมีตอบ  “หรอเป็นอย่างไรมั่งอ่ะ” ซินกิลถามอย่างกระตือรือร้น  “ก็ไม่มีอะไรแค่ตัวจำลองของเธอหกล้มต่อหน้าสาธารณะชนเท่านั้นเอง” โพมีพูดพรางหัวเราะชอบใจ  “เธอแกล้งฉันน่ะสิโพมี” ซินกิลเอ็ด  “เปล่าน้าฉันเปล่าทำฉันจะทำได้ไงก็ในเมื่อไม้กายสิทธิ์ฉันอยู่ที่เธอนี่” โพมีไก๋   “เออนี่....โพมีเป็นไปได้ไหมที่จะมีคนหน้าตาเหมือนฉันนอกจากเจ้าชายอีริกที่โลกเวทมนต์น่ะ” ซินกิลถามโพมีพร้อมกับนึกถึงเรื่องของแจจุง  “ความน่าจะเป็นน่ะเป็น 0 เลยล่ะเรื่องอย่างนี้น่ะไม่มีแน่ ๆ ถ้ามีก็คนใดคนหนึ่งเป็นตัวปลอมแล้วล่ะทำไมหรอ”  โพมีตอบ  “เปล่า..ไม่มีอะไรว่าแต่เธอเถอะไปนอนได้แล้วนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายฉันไม่ปลุกด้วยนะ” ซินกิลขู่   “แปป...ขออีก 5 นาที”  โพมีตอบพร้อมกับจิ้ม เมจิกบุ๊ค(โน้ตบุ๊ตของโลกเวทมนต์)ของเธอต่อไป 

                ณ ห้องนอนของ ฮัน ดาจอง  เธอกำลังนั่งเล็มต้นโรสแมรี่อย่างทะนุถนอมพร้อมกับนำต้นไม้นั้นใส่กล่องเล็ก ๆ ที่ผูกริ้บบิ้นไว้อย่างสวยงามแล้วเขียนป้ายติดไวหน้ากล่องว่า To Jung YoonHo  “เอาล่ะโรสแมรี่น้อยเธอช่วยไปเป็นตัวแทนฉันไปบ้านของผู้ชายคนนั้นที...อย่าให้ใครเห็นนะ” เมื่อเธอพูดจบต้นโรสแมรี่ก็ค่อย ๆ คืบคลานตัวเองออกไป (ดาจองควบคุมต้นไม้ได้) จากห้องนอนของดาจอง

                 เช้าที่สดใส ณ บ้านของ 5 หนุ่มดงบังชินกิ  วันนี้ยุนโฮตื่นแต่เช้าเพื่อจะวิ่งจ้อกกิ้งแต่ก็ต้องสดุดกับของสิ่งหนึ่งนั่นคือ กล่องของขวัญเล็ก ๆ กล่องหนึ่งที่จ่าหน้ากล่องถึงเขา ยุนโฮค่อย ๆ ถือกล่องนั้นเข้ามานั่งแกะในบ้าน  “กล่องไรอ่ะยุนโฮ” แจจุงถามขณะกำลังทำกิจวัตประจำวันนั่นคือทำกับข้าวนั่นเอง  “ไม่รู้เหมือนกันสงสัยจะมาจากแฟนเพลงมั้ง”  ยุนโฮตอบ  “อย่าเปิดนะ” จุนซูรีบวิ่งตะโกนเข้ามาในห้องนั่งเล่น  “อะไรของนายแต่เช้าอีกล่ะจุนซู” แจจุงบ่น  “ก็ในนั้นอาจจะเป็นระเบิดก็ได้นี่” จุนซูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้แจจุงกับยุนโฮส่ายหน้ากันอย่างเอี่ยมละอา  “ทำไมอ่ะพวกนายไม่เชื่อฉันหรอ” จุนซูบ่น “ไม่เชื่อ” แจจุงกับยุนโฮตอบพร้อมกัน  ยุนโฮค่อย ๆ เปิดกล่องของขวัญออกแล้วเขาก็ต้องตะลึงเพราะของข้างในนั้นคือ ต้นไม้ชนิดหนึ่งที่กำลังออกดอกบานสะพรั่ง อย่างสวยงามที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน “นายรู้ไหมอ่ะนี่มันต้นอะไร” ยุนโฮถามขึ้นมา  แจจุงกับจุนซูส่ายหน้าพร้อมกัน“แต่สวยดีนะสวยแบบแปลก ๆ “ แจจุงออกความคิดเห็น  “อรุณสวัสฮะทุกคน” ชางมินทักขณะเดินลงมาจากบันได  “อ้าว...นั่นดอกโรสแมรี่นี่ฮะพวกพี่ไปได้มาจากไหนหรอ” ชางมินถามทำให้ทุกคนหันควับมาทางชางมิน “เมื่อกี้นายเรียกว่าดอกอะไรนะ” ยุนโฮถาม “โรสแมรี่ไงฮะ”  ชางมินตอบ  “นายไปได้ยินมาจากไหนอ่ะชางมิน” แจจุงถาม  “อ๋อ...ผมก็เพิ่งรู้จักเมื่อวานนี้เองที่โรงเรียนผมมีอาจาร์ยสอนวิชาพฤษาชาติมาใหม่แล้วเขาก็พึ่งสอนเกี่ยวกับต้นโรสแมรี่ไปด้วยเห็นบอกว่าสรรพคุณเยียวยาโรค อกหักได้นะ  แต่ผมว่ามันขำ ๆ นะ เยียวยาโรคอกหักเนี่ย” ชางมินอธิบาย  “แล้วอย่างนี้ฉันจะดูแลอย่างไงล่ะเนี่ยฉันไม่เคยปลูกต้นไม้ซะด้วย” ยุนโฮบ่น  “ง่ายจะตายแค่ตั้งให้โดนแดดวันละ 1-2 ชั่วโมงก็ได้แล้ว” ชางมินแนะนำ  “หรอ..ขอบใจนะที่แนะนำ  อ้อแล้วยูชอนยังไม่ตื่นหรอ” ยุนโฮถาม  “รู้สึกเมื่อคืนจะกลับดึกนะเลยยังไม่ตื่น” จุนซูบอก “งั้นนายไปปลุกยูชอนซะเพราะวันนี้เรามีงานต้องทำ” แจจุงบอกกับจุนซู  “แล้วไมต้องเป็นป๋มด้วยล่ะชางมินก็ได้นี่” จุนซูบ่น  “นี่พี่อย่ามาโยนให้ผมง่าย ๆ สิ ผมเพิ่งตื่นยังไม่ได้แปรงฟันเลย” ชางมินตอบ  “ไม่ต้องทะเลาะกันเดี๋ยวฉันไปปลุกให้เองก็ได้ฉันจะไปข้างบนพอดีด” ยุนโฮบอกพร้อมกับถือต้นไม้เดินขึ้นไปข้างบน