คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : หวั่นไหว
หลายั่วโมผ่านมา
แ๊ร.....
ประูห้อผ่าัถูเปิออมา้วยฝีมืออปีเอร์ าม้วยุหมอสเฟราน ร่าเล็หยัายลุึ้นเินรไปยัห้อผ่าัทันที
"ุฟรานอาเธอร์เป็นยัไบ้าะ"
"ไม่มีอะไรน่าห่วรับ แผลนิเียว ผ่าัเอาระสุนออแล้ว อนนี้ให้ยานอนหลับ หลับไปแล้ว น้อริศไปพัผ่อนเลย"
"ริศอเฝ้าไ้ไ้ไหมะ"
"ไ้รับแ่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนเ้าไปในห้อปลอเื้อนะรับ"
"ไ้ะ" นัวเล็หันมอห้อผ่าัเพียนิ่อนะเินออไปห้ออัวเอ
"ุฟรานเิ ห้อ้านบนรับผมเรียมห้อไว้ให้แล้ว"
"อืม อบใ ไอ้เอร์ มึ็ไปพัไ้แล้ว"
“รับ”
สอั่วโม่อมา
สอเท้าเล็้าวเ้ามาหน้าห้อพัฟื้นที่อยู่ิับห้อผ่าั พบับสเฟรานที่ยืนสำรวระปุน้ำเลือและระปุยาอยู่ ริศษาเินเ้าหาุหมอหนุ่ม ิ้วบามวเ้าหาันทันที เมื่อพบวน้ำเลือับวยาสีแปลๆ
"ทำไมสีน้ำเลือับยา เป็นแบบนั้นะ"
"น้อริศรู้ใ่ไหมรับ ว่าพวเราไม่เหมือนมนุษย์นอื่น"
"ะ ริศรู้ อาเธอร์เยเล่าให้ฟั ั้แ่เอันรั้แรเมื่อสามปี่อน"
"ใ่รับทุอย่าแ่าันหม ไม่ว่าะเป็นเลือ ยารัษาโร พวเราะ้อิ้นันึ้นมาใหม่ทั้หม"
"อาเธอร์ะเป็นนทลอปลูพื และพวเรา่วยันวิัยนออมาเป็นผลสำเร็ แ่เลือะ้อทยอยันบริา าพวเราันเอทั้ห้าน นมีลัเลืออยู่ที่อิาลีรับ พวเราะ้อูแลันไม่ให้ใรเป็นอะไรมาถึั้นเ็บหนั นหาหนทารัษาไม่ไ้"
หมอสเฟรานอธิบายให้นัวเล็ฟัอย่าละเอีย านั้นึเินออไป ปล่อยให้หิสาวูแลนป่วยในห้อพัฟื้นเพียลำพั
ริศษานั่มอมาเฟียหนุ่ม นัยน์าสวยปนเศร้าหมออีรั้ เมื่อนึถึเรื่อแฟนอเา และเหุาร์ร้ายที่พึผ่านมา น้ำาหยเผาะลหลัมืออนัวโ ใบหน้าเล็บลมือหนา่อนที่ะเผลอหลับไป้าๆ เียผู้ป่วย
เ้าวัน่อมา
อื้อ เสียเล็ราในลำอเมื่อรู้สึัวื่นึ้นมา่วสายๆ อวันใหม่ วาลมโู่สวย่อยๆลืมาึ้น เมื่อรู้สึถึมือหนา่อยๆลูบที่ศีรษะเล็อย่าแผ่วเบา ริมฝีปาบา่อยๆ ลี่ยิ้มหันหน้าไปมอนัวโที่้อมอเธออยู่เ่นัน
"ื่นแล้วหรอ เ็บมาไหม"
"อืม พึ่ื่น" เสียทุ้ม่ำราอบหิสาวออไป
"ทำไม ไม่ไปนอนที่ห้อ เป็นห่ว?"
"อืม" นัวเล็ราอบพร้อมเบือนหน้าหนี้วยวามเินอาย เมื่อยอมรับับายหนุ่มไปรๆ
"แล้วเมื่อวาน หนีไปทำไม บอให้ลับบ้าน"
"เอ่อ แฟนนายรู้ยัว่านายถูยิ"
"ผู้หินนั้น ไม่ใ่แฟน แ่เยรู้ััน"
"แล้วทำไม เธอถึูบ" ำพูหยุะัทันทีเพื่อรอให้เาอบ
"หล่อนอยาไ้ัน อยะทำทุอย่าเพื่อให้ลับไปมีวามสัมพันธ์เหมือนเิม"
"แสว่าเยมีอะไรัน"
"อืม แ่อี ทำไมไม่รอฟัอธิบาย"
ใบหน้าเล็้มหน้าุ ไม่เยหน้ามอายหนุ่ม ริมฝีปาบายยิ้มมุมปา
"ที่หายไปเพราะหึ?"
"ปะ เปล่านะ ันไม่มีสิทธิหึนายอยู่แล้ว อยาทำอะไร็เิเลย"
อะ...แฮม "หมอมาััหวะนไ้หรือเปล่ารับ ุอาเธอร์ หึ หวานะไม่มี"
สเฟานยืนพิอบประูห้อพัฟื้นแอบูทัู้่ อยู่พัหนึ่ ่อนะสาวเท้ายาวเ้าไปรวูอาารอเพื่อนรั
ุหมอหนุ่มเปิผ้าพันแผลออ เผยให้เห็นรอยเย็บแบบละเอีย ที่แทบะมอ้วยาเปล่าไม่เห็น บาแผลแห้สนิท นริศษามอแล้วยัอึ้ เพราะเมื่อืนแผล่อน้ารร์
"เหมือนไม่เยมีแผลเลยะ ุฟรานเ่ัเลยะ"
"เป็นเทโนโลยี่แบบใหม่นะรับ บวับยาที่ล้ำสมัยทำให้แผลหายเร็ว"
"ลอยับูหน่อย ไอ้เธอร์ เ็บไหม"
"มึอาะ้อนอนพั่อนสัสอสามวันนะ อย่าพึน"
"อืม ปวรึที่แผลนิหน่อย"
"ั้นฝาุริศ ูแลมันหน่อยนะรับ วันนี้็ลับึ้นไปนอน้าบนห้อไ้แล้ว"
"เี๋ยวู้อลับอิาลีเย็นนี้ ไว้่อยเอัน มีไรโทรบอู"
"อืม เี๋ยวามไป" นัวโอบุหมอเ้าอไ้
หลายั่วโม่อมา
หิสาวประอร่าให่อเ้าอบ้านออาห้อพัฟื้นรไปที่ห้อนอนให่ มือเล็ผลัประเ้าไป โยมีมาเฟียหนุ่มเินามเ้ามาไปยัเียนอน
"นายะเ็ัวเลยไหมเี๋ยวทำให้"
"อืม" เสียทุ้ม่ำราอบ
หิสาวอยปรนิบัิายหนุ่มไม่าบพร่อ หลัาเ็ัวแล้ว ป้อนอาหารเ้าและให้ทานยาามที่หมอสเฟานสั่ ายหนุ่มนั่พิอบเียสัพั ่อนะใ้ฝ่ามือหนาบเียเรียเธอเ้ามาหา
"มานอนนี่"
"ไม่เอาไม่่ว นายนอนเถอะ"
"มาให้อหน่อยนอนไม่หลับ"
ำพูทีู่เรียบเยแ่แววาเว้าว้อนอมาเฟียหนุ่มทำให้เธอ ้อยับเ้าหาอย่าเลี่ยไม่ไ้ สอมือหนาึนัวเล็เ้าหาแผอแร่เปือยเปล่า ใบหน้าเล็เห่อร้อน หัวใวน้อเ้นไม่เป็นส่ำ นลัวว่าเาะไ้ยิน
"เป็นอะไรทำไมใเ้นแรั"
"เปล่า สัหน่อย"
"หึ แอบอบัน?"
หิสาวใ้วามเียบเป็นำอบ ใบหน้าเล็ุเ้าแผอ สูมลิ่นหอมประำัวายหนุ่มทีุ่้นเย
"หึ ถ้าเียบแสว่าใ่" ใบหน้าหล่อเหลา้มใบหน้าลฝัูบเ้าศีรษะเล็ เปลือาหนา่อยๆ ปิลเพราะฤิทธิ์ยา ริศษาเยหน้าึ้นมอเมื่อเห็นายหนุ่มเียบไป มุมปาบายยิ้มเล็น้อย ่อนะเอยถามในประโย่อมา
"แล้วนายละหวั่นไหวับันบ้าไหม"
"อืม" ายหนุ่มราอบแ่ไม่ไ้ลืมาึ้นมา หิสวยไม่ไ้สนใมานัเพราะิว่านัวโละเมอมาว่าอบำถามเธอ
สอวันมาแล้วที่ริศษาอยูแลายหนุ่มไม่ห่าายไปไหน อาารอเาเริ่มีึ้นเรื่อยๆ นลืมไปว่าวันพรุ่นี้้อเินทาไปเทศาลเมือานส์ที่ปารีสฝรั่เศษ ึัสินใะบอเา่อนะเ้านอนวันนี้
"ันมีอะไระบอนายหน่อย"
"มีอะไร" ใบหน้ามเ็มละาไอแพรหน้าหันลับมามอหิสาวทันที
"พรุ่นี้้อเินทาไปเทศาลเมือานส์ ที่ฝรั่เศษ น่าะอยู่ที่นั้นประมาหนึ่อาทิย์"
"ทำไมพึ่มาบอ ไม่ให้ไป"
"ไม่ไปไม่ไ้ รับปาบอสไว้แล้ว"
"อย่าบอนะที่เ็บระเป๋าเมื่อวัน่อนนั้นะหนีไปานส์ หึ"
หิสาวไม่อบ ระโึ้นเียร่อมหน้าัแร่ไว้ มือเล็ล้อลำอหนาไว้หลวมๆ โน้มใบหน้าเ้าหอมแ้มสาฟอให่
ฟอ
"ไม่้อมาอ้อน ไม่ให้ไป"
"น้าา อไปหน่อย สัาะไม่น"
"อ็อนท๊อป" ริมฝีปาหนาระุ้ยิ้มมุมปา
"หื่นลอเลยนะ นายเ็บอยู่ไม่ทำ"
"ั้น็ไม่้อไป"
“ไม่นะ” นัวเล็แวเสียใส่ทันที
"ทะ..ทำยัไ"
หึ หึ เสียหัวเราะำอมาเฟียหนุ่มัึ้น เมื่อหิสาวยอมำนน
ริศษา้อมอใบหน้าหล่อเหลาอายหนุ่ม ่อนะ่อยๆเลื่อนริมฝีปาบาเ้าริมฝีปาหยัไ้รูปู่สวย มือหนาอี้าท้ายทอยหิสาวไว้มั่น ประบูบปาอย่าูื่ม ลิ้นสาวนหาวามหอมหวานในโพรปาเล็ ่อนะูึหยอล้ออย่าอ่อนโยน ริมฝีปาบาผละออาริมฝีปาหนา้อมอใบหน้าหล่อเหลาอายหนุ่ม ่อนะเอยถาม
"ทำรอยไ้ไหม ไม่อยู่หลายวัน"
"หึ ไหนบอไม่หว อย่าทำเยอะเียวไอ้เอร์มันล้ออี"
"ไม่อยาให้นายมีใรอนที่เรายัอยู่้วยัน"
"ไม่มีใรอยู่แล้ว ็เห็น"
ริมฝีปาบาเลื่อนเ้าหาออหนาอมาเฟียหนุ่ม ่อนะบเม้นอย่ารุนแรนเิรอยแเ้ำไปทั่วลำอหนา
อร้าส “ริศ ทำเลยไ้ไหมไม่ไหวแล้ว”
"หวั่นไหวับริศไหม"
นัวเล็ผละออมาถามำถามเมื่อืนอีรั้ นัยน์ามที่เยเรียบเย อนนี้ำลัแปลเปลี่ยนเป็นโหยหาและ้อารหิสาวอยาสัมผัสเธอ
"อืม " ริศษายยิ้มมุมปาอย่าพึพอใ เมื่อไ้รับำอบ
ใบหน้าสวยหวานโน้มเ้าหน้าแผอแร่ประบูบลเม็ถันสีเ็มอายหนุ่ม ูึอย่าหนัหน่ว มือเล็อี้าเอื้อมเ้าไปในาเบ็อเอร์ ัรูแ่นายให่อย่าแผ่วเบา เสียราทุ้ม่ำัึ้นในลำอหนา้วยวามเสียว่าน
**********************************
พี่เธอร์ยัปาแ็ เ่นเิม น้อริศ้ออทน่อไป หิแร่
ความคิดเห็น