ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : อาณาจักรซู ตระกูลหวัง! การลอบสังหารจากตระกูลหวัง
อาาเเหนือรามั้อยู่ทาเหนือสุอทวีปสวรร์ ภายในอาาเเหนือรามอันว้าให่ มีอาาัรย่อยอยู่ทั้หมเ็อาาัร ทาใ้ออาาัรีาน ือ อาาัรู พื้นที่ออาาัรูไม่้อยไปว่าอาาัรีานแ่อย่าใ
หาระูลหลินเป็นให่ในอาาัรภูเาี ระูลหวั็ือผู้รออำนาออาาัรูอย่าไม่้อสสัย ไม่มีใรรู้ว่าระูลหลินและระูลหวัเริ่มเป็นศัรูันั้แ่เมื่อใ แ่ทุนในอาาัรเหนือราม่ารู้ีว่า ระูลหลินและระูลหวัไม่อาอยู่ร่วมันไ้
ไม่ว่าะเป็นานเลี้ยหรือแนลับ ราบใที่นอระูลหวัและระูลหลินพบัน มันะเป็นพายุเลือ ไม่ว่าเมื่อใ ราบใที่ทั้สอระูลพบัน พวเาะสู้ันนาแ่ำ
...
แม่น้ำสายยาวไหลผ่านเทือเาโยรอบสายอเมือั้อยู่ามแนวเทือเาหามอลมาาท้อฟ้าะเห็นแสไฟนับพันว อาาัรูเริรุ่เรือเสมอมา
ใลาอาาัรู มีเมือโบราื่อ "เมือสันิ"
ำแพเมือสีำ เ็มไป้วยลิ่นอายอประวัิศาสร์ มีเรื่อเล่าว่า เมือสันิมีอยู่ั้แ่ยุโบรา และที่นี่็ือศูนย์ลาอระูลหวั
เมือสันิปลุมไป้วยอัระวิเศษที่ับ้อน ระูลหวัหลายั่วอายุนอาศัยเมือสันิในาร้านทานระแสลื่นอสูรทีุ่ร้ายที่สุ
บนึที่สูที่สุในเมือสันิ ายวัยลานในุลุมยาวนั่ร้ามับายรา
บนท้อนภา วันทร์และาราน้อยให่ระัระาย เหนือศาลา เมหมอปลุมูราวับแนเียน อาาศเย็นเยือเล็น้อย
ายราใ้หมาสีำ ส่วนายวัยลานใ้หมาสีาว สีหน้าอทั้สอผ่อนลาย ยับหมาไปอย่า้าๆ ูท่าะพึพอใับสถานาร์ในปัุบัน
"่าวไ้รับารยืนยันแล้วหรือไม่?" ายราวาหมาล่อนเอ่ยถาม้วยน้ำเสียราบเรียบ
ายวัยลานมีใบหน้าล้ายลึับเา ทัู้่มีวายาวเรียว รูปร่าผอมบา บนร่าายเปล่ไอสัหารอันเย็นยะเยือ วาพราวระยับั่อสรพิษวนให้ผู้นนลุ
หมาอทั้สอเินอย่ามีั้นเิ ภายใ้วามสบนั้นแฝเร้น้วยารรออยเพื่อโมีเ็า
"ท่านบรรพน ไ้รับารยืนยันแล้วว่า่าวที่ระูลหลินปล่อยออมาเป็นเท็ บรรพนระูลหลินยัไม่ไ้้าว้ามั้นนั้นเลย" ายวัยลานึ่เป็นผู้นำระูลหวัในปัุบันล่าว้วยวามเารพ
เมื่อายราไ้ยิน รอยยิ้ม่อยๆ ปราึ้นบนใบหน้า "ี! ระูลหลินระ้อยร่อย ล้าีอย่าไรถึิะ้าว้ามั้นนั้น? ่าเพ้อฝันสิ้นี!"
"้าไ้ยินมาว่าเาประาศว่าะสามารถทะลวึ้นไปไ้ในสามปี" ายวัยลานล่าว
"สามปี? เฮอะ น่าันนั!" บรรพนระูลหวัหัวเราะเยาะ เาหยิบหมาสีำึ้นมา้วยสอนิ้ว แววาเย็นเยียบเปล่ประาย ไม่เื่อถือและเ็มไป้วยารูแลน
"อนแรที่่าวแพร่ออมา ้า็วรรู้แล้ว มันเพิ่ผ่านไปแ่ร้อยปีนับาารทะลวั้นรั้่อน แม้แ่้าเอยั้อใ้เวลาหลายร้อยปีเพื่อ้าวไปอีั้น"
"สามปี? ไร้สาระ! อย่ามาทำให้้าำ!"
"บรรพนระูลหลินนั่นไม่มีวันทำสำเร็ภายในสามปีแน่นอน!"
ายราเอ่ยัสิน้วยน้ำเสียหนัแน่น พลันรัศมีรอบายเปลี่ยนไป หมาสีำลบนระาน เื่อมโยันินพื้นที่ว้าวา หมาสีาวถูันนแทบไม่อายับไ้!
"บรรพน่าเียบแหลม" ายวัยลานถอนหายใ
ายรามอเาแวบหนึ่่อนสะบัมืออย่าไม่ใส่ใ พลันหมาาวบริเวเล็ๆ บนระานสลายเป็นเถ้าธุลีที่ปลิวหายไป "เลิพูำไร้ประโยน์เถอะ มี่าวอะไราระูลหลินอีหรือไม่?"
ใบหน้าอายวัยลานแปรเปลี่ยนเป็นเร่รึม "บรรพน แม้ว่าบรรพนระูลหลินะยัไม่ทะลวั้น แ่ปราาร์ประหลาเหล่านั้นเป็นเรื่อริ พรสวรร์อัริยะไ้ถือำเนิึ้นในระูลหลิน"
"พรสวรร์อัริยะ?" ายราวาหมาลอีัว่อนหรี่า "อย่าบอ้าว่าปราสีม่วและเสียแห่มหาเ๋านั่นปราึ้นเพราะเ็นนั้น?"
ายวัยลานะัไปรู่หนึ่ ่อนัฟันล่าว "บรรพน... ารสั่นสะเทือนเหล่านั้นเิึ้นเพราะพรสวรร์อเ็ระูลหลินริๆ..."
เาสูลมหายใลึแล้วล่าว้วยน้ำเสียหนัแน่น "แ่บรรพน! อัริยะาระูลหลินหาไ้มีสิ่ใน่าหวาลัว! เาเทียบไม่ไ้ับอัริยะอพวเราเลย!"
"บุรายอ้า หวัเถิเฟย ไ้รับโวาสนาอัรพรริ!"
"ในวันที่เาเิ นระเรียนสวรร์นับหมื่นพาันมาุมนุม เาือารลับาิมาเิอเียนโบรา!!"
"เมื่อเทียบับบุรายอ้าแล้ว นอระูลหลินล้วนไร้วามหมาย!"
สายลมเย็นยะเยือพัผ่านหออยสู บรรยาาศเียบันเนิ่นนาน
"อัริยะอระูลเรา หวัเถิเฟย แท้ริแล้วมีท่วท่าอัรพรริ ในานะารลับาิมาเิอเียน เมื่อเาเิบโึ้น ะไม่มีผู้ใในโลนี้สามารถเทียบเียเาไ้"
หลัาผ่านไปรู่ให่ ายราึล่าวึ้น้วยน้ำเสียเรียบเย "แ่ในเมื่อระูลหลินมีอัริยะ เ่นนั้นเหุใเ้าึไม่รู้เรื่อนี้มา่อน?"
ายวัยลานเบิาว้า รีบเยหน้าึ้นหมายะแ้่า ทว่าั่วพริบาเาลับรู้สึเหมือนถูโมีอย่ารุนแร!
ร่าทั้ร่าระเ็นไปั่ระสอบทราย ถูพลัมหาศาลอัเ้าใส่โยร!
"ร๊อบ!"
เสียระูลั่นัสนั่น ายวัยลานระอัโลหิสีแเ้มออมาำโ่อนร่าะปลิวออไป!
่อนที่เาะถึพื้น หมาำเ้าัวพลันเปลี่ยนเป็นเ็มสีำพุ่ทะลวร่าอย่าแม่นยำ แทผ่านแนาและปออเา ปัรึร่าิับผนัศาลา!
"แ่!"
"ท่านบรรพน..."
ร่าอายวัยลานสั่นระริ้วยวามเ็บปว แ่เาไม่ล้าเปล่เสียแม้แ่น้อย วบนผ่านไปรู่ให่ หมาเหล่านั้นึลพร้อมับร่าอเาที่ร่วลระแทพื้น
"ะ...อบุท่านบรรพนที่ไว้ีวิ้า..." เาหอบหนั ่อนรีบุเ่า้มศีรษะทันที
"เ้ามา เมยัไม่บ" ายราล่าวอย่าราบเรียบ
"อรับ" แม้ะเ็บปวเพียใ ายวัยลาน็ล้ำลืนฝืนทนแล้วลับไปนั่ลหน้าโ๊ะหมาล้อม
"ยัมีอะไรอี?" ายราถาม่อ ราวับเหุาร์เมื่อรู่ไม่เยเิึ้น เาไม่ไ้แม้แ่ะปรายามอายวัยลานที่แทบสิ้นีวิ
"มีอีเรื่อหนึ่ ภรรยาอหลินห่าว บุรีระูลวน ึ่ั้รรภ์มานานว่าร้อยปี ูเหมือนะลอบุรแล้ว" ายวัยลานล่าวพลาลั้นวามเ็บปว
"ภรรยาอหลินฮ่าวหรือ?"
"ท่านบรรพน เพื่อัวาไม่ให้หลินฮ่าวแ็แร่ึ้น พวเราเยใ้ำสาปมระับนา"
"ำสาปนี้มาาโวาสนาที่บุราย้า หวัเถิเฟย ้นพบาาบเล่มนึที่พัทลาย มันเป็นเพียเศษสนิมสัมฤทธิ์ ทว่าลับสามารถัร่อนสรรพสิ่ เมื่อนำมาใ้ะทำให้ผู้เป็นเป้าหมายทนทุ์ทรมานไปลอ และสามารถััทารไว้ในรรภ์ไ้ถึร้อยปีโยไม่ให้ถือำเนิ"
"แ่ไม่รู้้วยเหุใ เ็นนั้นลับลอออมาไ้"
"แ่เรื่อนี้ไม่มีผลระทบใๆ เมื่อลืมาูโล ำสาป็ะสำแฤทธิ์รุนแรึ้น ำสาปนี้ไม่มีทาลบล้าไ้ นาไม่ไ้รับมันไปโยเปล่าประโยน์ ้ามั่นใว่าอนนี้บุรีระูลวน้อายแล้วอย่าแน่นอน"
"หลินฮ่าวและบุรีระูลวน่ามีสถานะสูส่ในระูลหลิน หามีผู้หนึ่้อาย ระูลหลินย่อมเผยุอ่อนออมาโยไม่้อสสัย านั้นมือสัหารอเรา็สามารถแทรึมเ้าไปและ้นหาอัริยะอระูลหลิน..."
"แล้วเราะสัหารมันไ้!"
ายราหันไปมอายวัยลานแวบหนึ่่อนแ่นเสียเย็นา "อย่าน้อยเ้า็ไม่ไ้ไร้ประโยน์นเินไป"
ายวัยลานัวสั่นสะท้าน้วยวามหวาลัว มิล้าเอื้อนเอ่ยำใ
ภายใ้ม่านรารี ายราเยหน้าึ้นมอไปยัที่ห่าไล พระันทร์เสี้ยวสาแสเย็นเยียบลมา ประายแสในวาอเาายแววสีำสนิทั่นัยน์าออสรพิษ เย็นาและอำมหิ!
"อัริยะผู้ทำให้พลัปราสีม่วพัมาาทิศะวันออยาวไลถึสามหมื่นลี้..."
"เ้าะเป็นผู้นำทีมสัหารรั้นี้้วยัวเอ"
"ระหว่าเ้าและอัริยะอระูลหลิน ะมีเพียนเียวเท่านั้นที่รอีวิ"
ายวัยลานสูลมหายใลึ่อนพยัหน้า
"อรับ ท่านบรรพน!"
ความคิดเห็น