คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
โลที่เยสใสสีรามราวับผืนผ้าไหม บันี้ไ้ถูย้อมไป้วยสีแานล้ายวันสิ้นโล รเล็บสีาวมริบีระาอาาศเหนือึระฟ้าสูัน รอยแยสีำมืมิไร้้นบึ้ั่หลุมำทีู่ลืนทุสรรพสิ่่อยๆอ้าอออย่าเนิบ้า
ในวามมืมินั้น วาสีเลือู่หนึ่ปราึ้น วานั้นให่โราวับวันทร์เ็มว ม่านาสีแานส่อประายอย่าน่าสะพรึลัวราวับเปลวไฟาุมนร เบื้อล่าวาือารรไรนามหึมาที่เปิอ้าออ เผยให้เห็นเี้ยวยาวแหลมมสีำสนิทั่มหอที่พร้อมะสัหารทุีวิ
“โลระ้อยร่อยใบนี้อยู่ในำมือ้า ‘าัน’ ราันอสูร ศิโรราบะ มปลว”
สิ้นเสียฝูอสูรร้ายรูปร่าน่าเลียน่าลัวทะลัออมาารอยแยนั้น พวมันมีผิวหนัรุระสีเียวล้ำ เล็บยาวแหลมม และวาสีแ่ำราวับเลือ พวมันำรามเสียัึ้อ สั่นสะเทือนไปทั่วแผ่นิน ผู้นรีร้อ้วยวามหวาลัว วิ่หนีเอาีวิรอ ทิ้ไว้เพียาปรัหัพัและวามาย อาวุธยุทโธปร์อมนุษย์ทำร้ายมันไ้เพียเล็น้อยราวับไม้ิ้มฟัน
ในะโลอันสใสและสบสุำลัถูวามมืมิสิ้นหวัรอบำ ละออบาอย่าที่ไม่อามอเห็็็น้วยาเปล่า็หล่นลมาารอยแย และมีบาอันหล่นลมาสัมผัสับมนุษย์
ทันในั้นแสสว่าเิ้าพลันปราึ้น ปลายอบฟ้า ราวับรุ่อรุที่ำลัับไล่รารีอันยาวนาน แสนั้นสว่าไสวและอบอุ่น ่อยๆ ทวีวามเ้ม้นึ้นเรื่อยๆ นลบรัศมีอเหล่าอสูร ในแสสว่านั้น ปราหิสาวนหนึ่ ร่าอเธอส่าามและเปล่ประายุวอาทิย์ ผิวาวผ่อราวหิมะสะท้อนแสเิ้า วาสีทออเธอเปล่ประาย้วยวามมุ่มั่นและวามล้าหา ผมยาวสลวยสีทออเธอพลิ้วไหวไปามแรลมราวับเปลวเพลิที่ำลัลุโน
เสื้อผ้าในุพนัานออฟฟิศอเธอ ถูแทนที่้วยุเราะสีาวบริสุทธิ์ประับ้วยลวลายสีทออร่าม ส่อประายระยิบระยับราวับวาวบนท้อฟ้า าบยาวในมืออหิสาวเปล่แสเิ้า ั่สัลัษ์แห่วามหวัและวามยุิธรรม ทุย่า้าวอเธอือวามหวั เธอือแสสว่าในวามมืมิ ือสัลัษ์แห่วามล้าหา เธอือผู้ที่มวลมนุษย์เฝ้ารออย ผู้ที่ะนำพาพวเาไปสู่ัยนะ มนุุุุุุุุุุุษย์์นแรผู้ปลุพรสวรร์ึ้นมาไ้
“วีรสรีแห่แส!” ใรนหนึ่ในฝูนะโนอย่าเหลือเื่อ านั้นฝูน็ะโนามันอย่ามีวามหวั
วีรสรีแห่แสพุ่ทะยานเ้าสู่สมรภูมิรบ ราวับาวหาที่พุ่ลมาาฟาฟ้า าบในมือเปล่ประายเิ้าุวอาทิย์ยามเที่ยวัน แสสีทอสว่าไสวสาส่อไปทั่วบริเว ับไล่เามืและวามสิ้นหวัที่ปลุมทั่วสมรภูมิ เธอวาาบศัิ์สิทธิ์เป็นวโ้ สร้าเราะำบัแสสว่าึ้นรอบัว ปป้อเธอามเี้ยวและรเล็บอเหล่าอสูรที่รูันเ้ามาุลื่นมระ
หิสาวพุ่ัวเ้าหาศัรู้วยวามเร็วเหนือแส าบในมือฟาฟันร่าอสูรราวับสายฟ้าฟาผ่า ทุมาบอเธอือัวแทนแห่วามหวัและวามยุิธรรม พลัศัิ์สิทธิ์แผ่่านออไปทุทิศทา เหล่าอสูรร้ายร้อโหยหวน้วยวามเ็บปวทรมาน ร่าายอพวมันสลายลายเป็นผุยผสีำฟุ้ระายไปในอาาศราวับไม่เยมีัวนอยู่ วีรสรีแห่แสเลื่อนไหวอย่าส่าามและทรพลั หิสาวหลบหลีารโมีอศัรู้วยท่วท่าที่ามราวับนัเ้นระบำ เธอใ้าบอย่าเี่ยวาและแม่นยำ ทุารฟาฟันือศิลปะ ทุารเลื่อนไหวือวามาม เธอือแสสว่าที่นำทาและวามหวัอมวลมนุษย์
าัน อมอสูรผู้บัาารทัพปีศา ทอสายาสีเลือวามอไปทั่วสมรภูมิ ภาพเบื้อหน้าืออทัพปีศาที่เยเรียไร บันี้เือบรึ่ลายเป็นาศพเน่าเหม็นและเศษาอวัยวะระัระาย วามโรธแ้นเือพล่านราวับลาวาในออมัน รเล็บสีำยับเยื้อนอย่าระวนระวาย ร่าายสูให่สั่นเทิ้ม้วยแรโทสะ าันสูลมหายใเ้าลึ พลัานมืมิาทั่วทุสารทิศหลั่ไหลเ้าสู่ร่าอมันราวับสายน้ำเี่ยวรา วาสีแานลุโน้วยไฟพยาบาท เสียำรามึ้อัวานไปทั่วแผ่นินราวับสัาแห่หายนะ มันพุ่ัวออไป้วยวามเร็วที่เหนือว่าแส มุ่รไปยัวีรสรีแห่แส ศัรูัวาที่มันหมายหัวไว้
วีรสรีแห่แสสัมผัสไ้ถึพลัานมหาศาลที่พุ่เ้ามา เธอั้ท่ารับมืออย่าสบนิ่ าบแสในมือเปล่ประายเิ้า สัลัษ์แห่วามหวัและวามีาม
ารปะทะันอพลัทั้สอฝ่ายรุนแรยิ่ว่ารั้ไหนๆ แสสว่าและวามมืมิปะทะันุั่พายุลั่ แรระเบิทำให้พื้นินรอบ้าปริแเป็นทายาว ท้อฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีแาน
"เ้ามปลว! ้าะบยี้เ้าให้แหลเป็นผุยผ!" าันำรามลั่น เสีย้อัวานราวับแผ่นินสะเทือน มันระารเล็บสีำมะเมื่อมที่แหลมมุใบมีลมาหมายะัร่าวีรสรีแห่แสออเป็นสอท่อน อาาศรอบ้าบิเบี้ยว้วยแรันมหาศาล ราวับธรรมาิำลัหวาลัว่อพลัอำนาออมอสูร
แ่วามลัวหาไ้อยู่ในแววาอวีรสรีแห่แสไม่ เธอหลบมเล็บที่พุ่เ้ามาอย่าเียิว้วยวามว่อไวราวับสายลม พร้อมับร่ายมนร์ศัิ์สิทธิ์ "แสศัิ์สิทธิ์ุ้มภัย!" แสสีทออร่ามเปล่ประายออมาาร่าอเธอ ห่อหุ้มเธอไว้ในวแหวนพลัานบริสุทธิ์ รเล็บอาันระทบเ้าับเราะแสนเิประายไฟระายไปทั่วบริเว แรปะทะทำให้พื้นินรอบ้าสั่นสะเทือน แ่เราะแสยัแ็แร่ ไม่บุบสลายแม้แ่น้อย
"อึ!" าันราอย่าประหลาใ มันไม่ิว่ามปลวในสายามันะสามารถ้านทานพลัอมันไ้ถึเพียนี้ วามโรธแ้นในใออมอสูรเพิ่มพูนึ้นเป็นทวีู
"แ่เราะระอ!" าันำรามลั่น้วยวามูแลน รเล็บสีำมะเมื่อมอมันสั่นระริ้วยวามโรธแ้น มันพุ่เ้าใส่ราวับอุาบา พุ่นเราะแสอวีรสรีอย่าั ทว่าแสศัิ์สิทธิ์ลับเปล่ประายเิ้าึ้นอีเป็นเท่าัว สะท้อนมเล็บอมันลับไป วีรสรีแห่แสหลบารโมี้วยท่วท่าอันส่าามราวับสายน้ำไหล เธอหมุนัวลาอาาศ าบแสในมือเปล่ประายเิ้า ่อนะฟาฟันลมาใส่าัน้วยท่า "าบประายแส" มาบรีผ่านผิวหนัอาันราวับมีัเนย เลือสีำ้นลั่พุ่ระูออมาาบาแผล
"เ้ามปลวไม่เียมัว!" าันำรามลั่น้วยวามเ็บปวและโรธแ้น มันรวบรวมพลัานมืทั้หมที่มี ปล่อยออมาาร่าายในรูปอวันำหนาทึบ หมายะลืนินวีรสรีแห่แสให้สิ้นา
ท่ามลาวามมืมิที่แผ่ปลุม วีรสรีแห่แสเปล่ประายเิ้าึ้นอีรั้ เธอหลับาลและเริ่มร่ายมน์ริมฝีปาอเธอยับอย่าแผ่วเบา แ่ทุำที่เปล่ออมานั้นทรพลัยิ่นั
"แสแห่วามหวั ส่อประาย!"
แสสว่าเิ้าราวับวอาทิย์แผ่่านออมาาร่าอเธอ ับไล่วามมืมิให้ลับืนสู่ห้วเหว าันพยายาม้านทานสุำลั แ่มันไม่อา้านทานพลัแห่แสสว่าอันบริสุทธิ์ไ้ ร่าายอมันเริ่มสลายไปทีละน้อย
"ไม่! ้าะไม่ยอมแพ้!" าันำรามอย่าสิ้นหวั แ่มัน็ไม่อาหลีหนีะารรมที่รออยู่
ในที่สุ ร่าอาัน็สลายไป เหลือเพียละออมืที่่อยๆ าหายไปในอาาศ ทิ้ไว้เพียวามเียบสัและแสสว่าที่สาส่อลมา วีรสรีแห่แสทรุลับพื้น ร่าายอเธออ่อนล้าอย่าถึที่สุ พลัที่เธอใ้ไปมหาศาลเินว่าที่ร่าายะรับไหว ร่าอเธอเริ่มสลายไปเ่นัน
"นี่ือ...ะารรม..." หิสาวพึมพำเบาๆ ่อนที่ร่าอเธอะสลายไป ลายเป็นแสสว่าที่เิ้าที่สุ ่อนะับวูบล ทิ้ไว้เพียวามหวัและำนานที่ไม่มีวันาหาย
ความคิดเห็น