คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : พี่ขอ...นะครับคนดี
“หวานที่สุ...รู้ัวหรือเปล่า?” เมื่อสัมผัสถึนวลเนื้อที่ไร้อาภร์มันทำให้อารม์อทั้สอร้อนรุ่มามธรรมาิ
“พี่ริ...” เสียเว้าวอนเบาราวับระิบ
“ฮื้อ...” เาไม่ิะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ่ายๆ
หาไม่ลัวว่าเธอะาใเพราะาอาาศหายใเาะไม่ยอมละาริมฝีปาที่แสนหวานอเธอเป็นแน่
ยิ่ลมหายใฝืเือนั่นยิ่ปลุอารม์อเาให้ื่นไ้่ายายยิ่นั
“อ้อยไม่พร้อม...” ปาบอไม่พร้อมแ่ร่าายอเธอสิยินยอมพร้อมใับสิ่ที่เาปรนเปรอให้อย่าน่าอายที่สุ
“ลัวเหรอ?” เธอไ้แ่พยัหน้าหลบสายาอเาที่้อมอปานะลืนินเป็นพัลวัน
แม้เาะพยายามทำให้ร่าายอเธอุ้นเยับารรอบรออเา
แ่ผู้หิที่ไม่เยผ่านายใอย่าเธอ็ไม่ินาับเรื่อแปลใหม่นี้่ายๆ
“ไม่้อลัวนะรับ...พี่ะไม่รุนแร
และะรอนอ้อยพร้อมที่สุ” ปาสัาว่าะรอ แ่ร่าายอเาลับั้านเหยๆ
เพราะโนมเนื้ออเ้าสาวำลัะทำให้ร่าายแร่อเาแเป็นเสี่ยๆอยู่แล้ว
เารู้ว่าเธอ็ะรู้สึไม่แ่าาเานัหรอ
เพราะร่าบอบบาอเธอบอเาไ้เป็นอย่าีว่าำลั้อารเาเิมเ็มให้เ่นัน
ประสบาร์อเามีมาว่าเธอหลายเท่านั
เธอมัวแ่เพลิเพลินับวามรู้สึแปลใหม่ที่เาพร่ำพรอมอบให้ระมัถึไม่รู้ว่าัวเอนอนอยู่บนเียเนื้อนุ่มไ้อย่าไร
มารู้ัวอีที็อนที่ร่าายอเาำลัพยายามบเบียสอประสานรวมเป็นหนึ่ับัวเธอนั่นแหละ
แม้ะไร้ประสบาร์แ่วามเ็บแปลๆ็ทำให้สัาาอวามเป็นผู้หิอเธอ้อถอยหนี
แ่เ้าบ่าว็เร็วพอที่ะไม่ให้เธอไปไหนไ้ไล
“พี่ริ...อ้อยเ็บ” เ้าสาวหลบาเ้าบ่าวอย่าเอียอาย
ใบหน้าแ่านเินำลัที่เธอเอะวบุมไ้
“อย่าเร็สิรับ... รีแล็์รับนี...อื้อ”
วามับแน่นอเธอทำให้เาอยาระโนทยานอย่าเร่รีบามที่ร่าายเรียร้อ
แ่เา็ยอมอลั้นเพราะอยาถนุถนอมนใ้ร่าอย่าสุวามสามารถ เธอบอบบาเินว่าที่เาะเอารัเอาเปรียบไ้ในอนนี้
นี่เป็นรั้แรอเธอ
ายหนุ่มพยายามท่อในใเือนัวเอว่าห้ามรุนแรับเธอเ็า
เาพยายามแทรัวเ้าหาเธออย่า้าๆเพื่อให้เธอไ้ปรับัว
“ีึ้นไหม๊?” เสียระิบแหบแห้รวถาม
อารียาพยัหน้าอบรับ เาพร่ำบอพร่ำสอนเธอทุั้นทุอน
เพราะเาอยาให้รั้แรอเธอเป็นที่น่าำที่สุ
และเธอเอ็ยอมเื่อฟัำสอนอเาทุประาร ไม่ื้อึอย่าที่เยเป็น
วามรู้สึหวาหวั่น่อยๆลน้อยถอยล
เาทำให้เธอรู้สึมั่นใและไม่มีวามลัวอี่อไป ร่าายอเธออบรับเาามลไอธรรมาิ
ารโลมเล้า้วยริมฝีปา มือหนานวลึเบาๆ
ทำให้ร่าายอเธอผ่อนลายและพร้อมที่สุสำหรับารหล่อหลอมเป็นหนึ่เียวับเา
“อื้ม...อ้อย...ที่รั”
เสียระเส่าร่ำร้อเมื่อเายับัวเ้าหาเธอแนบิมาึ้น
“ยัเ็บอยู่ไหม๊?” เาถามในะที่ัวเอำลัมิ่ลึลเรื่อยๆอย่า้าๆเนิบนาบ
นี่สินะวามหอมหวานอสาวบริสุทธิ์ มันวิเศษอย่านี้นี่เอ
ไม่มีำอบใๆนอาเสียรวราที่บ่บอว่าเธอเอ็มีวามสุับรสรัที่เาำลัมอบให้
าบทรั้าๆ เาเริ่มรีบเร่ทุ่มเทำลัให้เธอมาึ้นๆ และเร็วึ้นเรื่อยๆนนที่รอรับเผลอร้อเสียันลืมอายเพราะวามวาบหวาบที่ไม่เยรู้สึมา่อนในีวิ
เสียอเธอ ใบหน้าอเธอ ริมฝีปาที่เผยออย่ารัวน
าที่ำลัหลับพริ้มอย่าสุสม และร่าายที่เร่าร้อนอบสนอ
ทำให้เาเร่รีบอย่าสุำลั ฝั่ฝันที่เาพาเธอล่อลอยมาถึมัน่าามรัวนใเหลือเิน
เามีวามสุที่สุ และเธอเอ็รู้สึไม่่าัน
เาูบับหน้าผาื้นเหื่ออหิสาวร่าอ้อนแอ้นที่บันี้ไ้ื่อว่าเป็นภรรยาอเาอย่าถู้อทุประาร
ทั้นิินัย และพฤินัย
“อบไหม๊?” ภรรยาหมาๆไ้แ่หลับา้อนและหันหน้าหนี้วยวามเินอาย
ถามมาไ้ยัไว่าอบไหม๊ ถึอบเธอ็ไม่มีวันยอมรับหรอนะ น่าอายที่สุ นบ้า
“พี่รัอ้อยนะรับ...รั...และรัมาๆ้วย”
เาำลัแสวามรัประอบับำสารภาพ้วยารพลิร่าไร้อาภร์อเธอให้ันมาเผิหน้าับเา
เาอยาบอรัเธอ้วยำพู สายา และ้วยารระทำอร่าาย
“อย่าเพิ่นะะ พี่ริ...” อารียารีบร้อห้ามเพราะเาำลัรุเธออีรั้อย่ารวเร็วทั้ที่อีฝ่ายยันอนหายใหอบ
ทั้มือและปาอเาไม่ยอมอยู่นิ่ ทำราวับหิวระหายายอายอยามานานแสนนาน
“อื้อ อย่าห้ามพี่เลยนะรับ” เสียแหบระเส่าร้อวิวอน้วยวามโหยระหายอย่าที่สุ
“พี่ริ...อย่า่ะ”
อารียาัืนทันที่เาับเ่าทั้สอ้าอเธอ
แม้ะไม่ร้านโลเธอ็พอะเาออหรอนะว่าเาำลัิะทำอะไร
“พี่อ...นะรับนี”
เ้าบ่าวบรรูบอย่าพิรี้พิไรอ่อนหวานทั่วทุ่อทุมุมบนเรือนร่าเปล่าเปลือยรั้แล้วรั้เล่า
บ้านริมทะเลที่เยเียบันและเหน็บหนาว
บันี้มันำลัลับลายเป็นบ้านที่ร้อนระอุ้วยเพลิรัเพลิพิศวาส
และระมไป้วยเสียรวราอเ้าบ่าวและเ้าสาวเพราะบทรัรั้แล้วรั้เล่า
ไฟรัโหมระหน่ำ้ำแล้ว้ำเล่าปัเป่าวามหนาวเย็นนหลุพ้นไม่เหลือแม้ระทั่ไออวามเหน็บหนาว
...........................
ร้อนแรเินไปเี๋ยวเอแบน.... ัเ็มที่อีบุ๊นะะ
ความคิดเห็น