คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 : พนักงานใหม่
ตอนที่ 11 : พนักงานใหม่
ชวัลยิ้มกริ่มขณะเดินขึ้นไปยังชานชาลาของรถไฟฟ้า มือกดต่อสายหาลุงรหัสที่เป็นคนแนะนำงานนี้ให้ตน เขาคิดว่าอย่างน้อยควรบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าได้งานแล้ว
[ว่าไงวัน] เสียงปลายสายทุ้มนุ่มอันคุ้นเคยตอบกลับมา
“ผมได้งานที่เด็กเสิร์ฟที่พี่ตงแนะนำมาแล้วนะครับ” เด็กหนุ่มบอกข่าวดีทันทีด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณพี่ตงมาก ๆ เลยครับ แล้วก็ฝากขอบคุณคุณคินด้วยนะครับ”
เสียงหัวเราะลอดออกมาจากลำโพง [ยินดีด้วยนะ พี่รู้อยู่แล้วว่านายต้องสัมภาษณ์ผ่านแน่นอน] ตุลธรว่า
ชวัลเกาแก้มเบา ๆ อย่างละอายใจเล็กน้อย เขาไม่มีทางบอกหรอกว่าเขาได้งานนี้มาอย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มั่นใจในความสามารถของตัวเองประมาณนึงละ ตอนนั้นเองที่ชวัลได้ยินเสียงโทนทุ้มต่ำอีกเสียงแทรกเข้ามาในลำโพง คลับคล้ายคลับคลาว่าถ้าทำงานไม่ดี เขาช่วยให้ไม่โดนเด้งไม่ได้หรอกนะ
อืม...บางทีลุงรหัสของตนอาจจะอยู่กับแฟนหนุ่มก็เป็นได้
[น้องผมไม่ทำเสียชื่อหรอกน่าพี่คิน]
นั่นไง จริงด้วย
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียชื่อคนแนะนำเลยครับ” ชวัลรีบพูดขณะรอขบวนรถไฟบนชานชาลา มาถึงจุดนี้เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ...แต่เขาไม่แน่ใจว่าควรถามหรือไม่ และคณภัทรจะมองว่าเขาเป็นพวกสอดรู้สอดเห็นเกินไปหรือเปล่า “ผมขอถามอะไรคุณคินหน่อยได้ไหมครับ?”
แต่ปากก็ไปไวเกินกว่าจะห้ามได้
[ว่ามาสิ พี่คินอยู่ข้าง ๆ นี่เอง]
“คือ...” ชวัลรู้สึกอยากกัดลิ้นตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด “พี่...คุณศิลาเขามีแฟนรึยังเหรอครับ?”
[เห?]
“ไม่...ไม่มีอะไรครับ ผมถามไปงั้นแหละ” เด็กหนุ่มรีบปฏิเสธพัลวัน มาคิดดูอีกทีก็พบว่าคำถามของตัวเองไร้สาระมาก ตอนเจอกันครั้งแรกอีกฝ่ายก็บอกไปแล้วว่าไม่มีเรื่องมือที่สาม อีกทั้งจะโดนจับคลุมถุงชนขนาดนั้นก็ต้องโสดอยู่แล้ว
เหมือนปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม
[เคยมี แต่เลิกกันไปนานแล้ว] คราวนี้เป็นเสียงทุ้มต่ำแปลกหู น่าจะเป็นคณภัทรที่ปลายสาย [ทำไม? ชอบมันเหรอ?]
จู่ ๆ ใบหน้าพลันร้อนผ่าวขึ้นมาเฉย “เอ่อ...เปล่าครับ ไม่...” จะตอบอย่างไรดีในเมื่อเขายังอธิบายความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ไม่ถูกเลย “...ไม่ใช่แบบนั้น”
[เหนื่อยหน่อยนะ แผลมันใหญ่]
หือ?
[วัน เดี๋ยวพวกพี่จะออกไปข้างนอกแล้วน่ะ ต้องวางสายแล้ว ยินดีด้วยอีกครั้งนะ] คราวนี้กลับมาเป็นเสียงของตุลธร และเป็นจังหวะเดียวกับที่ขบวนรถไฟมาถึงพอดี พวกเขาจึงบอกลากันอีกครั้งและวางสายไป
ระหว่างนั้นชวัลอดคิดถึงประโยคสุดท้ายของคณภัทรไม่ได้ แผลงั้นเหรอ? แต่ว่าไปนั่น...ความรู้สึกที่เขามีต่อเจ้าของร้านคนนั้นคือ สนใจมากกว่าเป็นคำว่าชอบ
จู่ ๆ ภาพความเร่าร้อนที่เพิ่งผ่านมาในห้องทำงานของคริมสันทำเอาใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนผะผ่าว ยิ่งใบหน้าที่แดงระเรื่อและเสียงหอบหายใจข้างหู...
ชวัลเม้มปากแน่น ทั้งที่เพิ่งเจอกันเมื่อกี้...แต่ตอนนี้เขาอยากพบหน้าศิลาเสียแล้ว
###
ชวัลไปทำงานที่ร้าน SL Restaurant & Bar วันจันทร์ถัดไปเป็นวันแรกโดยเริ่มทำกะเย็นเป็นกะแรก ยูนิฟอร์มของร้านไม่ต่างจากชุดบริกรทั่วไป แต่ที่ต่างออกไปคือ เสื้อเชิ้ตเป็นสีน้ำตาลเข้มแขนยาวและมีผ้ากันเปื้อนผืนเล็กรอบเอว ส่วนกางเกงเป็นกางเกงสแล็คสีดำ สวมรองเท้าสีดำหุ้มส้น จะเป็นผ้าใบหรือคัทชูก็ได้ แต่ต้องไม่มีลาย เสื้อกับผ้ากันเปื้อนเป็นสิ่งที่ร้านจัดหาให้ แต่กางเกงกับรองเท้าพนักงานต้องหามาเอง เป็นโชคดีของชวัลที่กางเกงกับรองเท้าไม่ต่างจากเครื่องแบบนักศึกษา เขาจึงไม่ต้องซื้อใหม่
“สวัสดีอีกครั้งนะชวัล” พนักงานหญิงคนเดิมที่เขาคุ้นตาชื่อ นารี เป็นรุ่นพี่ที่จะสอนงานให้ตน พร้อมกับพนักงานใหม่อีกคน ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นไกลที่ไหน แต่เป็นผู้สมัครคิวก่อนหน้าที่ชวัลมีโอกาสได้คุยด้วย “สวัสดีค่ะเมฆา”
ชวัลค่อยโล่งใจหน่อยที่อย่างน้อยมีคนรู้จักมาเริ่มทำงานพร้อมกัน ส่วนรุ่นพี่คนนี้ก็ใจดี ใจเย็น ไม่เหมือนบางร้านที่เขาไปทำงานมา พนักงานสอนงานชอบพูดข่มและดูหงุดหงิดตลอดเวลา
“ก่อนเราจะเริ่มงานกันวันนี้ พี่จะแนะนำหน้าที่ต่าง ๆ และย้ำเรื่องกฎระเบียบอีกครั้งนะคะ” ว่าแล้วนารีก็พาทั้งสองเดินไปรอบร้าน ทั้งเบื้องหน้าและในครัว แนะนำให้รู้จักกับพ่อครัวและกลุ่มลูกมือทั้งหลาย จากนั้นพาออกมาหน้าร้านอีกครั้ง
“ลูกค้าส่วนใหญ่ของร้านมักจะมากันตอนเย็น สั่งแอลกอฮอล์ กับแกล้ม แล้วก็ฟังดนตรีสดค่ะ” นารีอธิบายพร้อมกับผายมือไปทางเวทีเล็ก ๆ ภายในอาณาเขตร้านและเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม “ตรงนั้นคือเคาน์เตอร์สำหรับสั่งคอกเทลค่ะ คุณศิลาเองก็เป็นบาร์เทนเดอร์ประจำเคาน์เตอร์นั้นเกือบทุกคืน สลับกับบาร์เทนเดอร์อีกคนค่ะ”
ชวัลตั้งใจแน่วแน่เลยว่าอย่างน้อยต้องเข้ากะกลางคืน จะได้เจอหน้าอีกฝ่ายบ่อย ๆ
“อ๊ะ พอดีเลย คุณศิลามานั่นแล้วค่ะ ทั้งสองคนเคยเจอเขาแล้วเนอะตอนสัมภาษณ์” นารียิ้มกว้างก่อนขยับที่ให้เจ้าของร้านที่เดินมาหาพนักงานใหม่ทั้งสองด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกัน หวังว่าจะได้อยู่กันไปนาน ๆ” ศิลาพูด ไม่ได้เจาะจงวางสายตาไปที่ใครเป็นพิเศษ ก่อนเจ้าตัวจะขอตัวไปก่อนเพราะมีลูกค้าสั่งคอกเทลพอดี
ชวัลมองตามแผ่นหลังของร่างสูงไป หางม้าเล็ก ๆ ขยับตามจังหวะการก้าวเดิน เผลอจดจ้องรอยยิ้มเล็ก ๆ และแววตาอันเป็นประกายยามคุยกับลูกค้า
“เท่เนอะ” เมฆากระซิบกระซาบ “ฉันคิดแบบนั้นตั้งแต่ตอนสัมภาษณ์แล้ว”
“อือฮึ” ชวัลเห็นด้วย พยักหน้ารับหงึกหงัก ทั้งเท่...และเซ็กซี่มาก ๆ
การทำงานในวันแรกไม่ถือว่าว่าวุ่นวายมากนักเพราะแขกไม่ค่อยเยอะเท่าไร แม้ยังไม่คุ้นเคยกับเมนูของร้าน แต่ชวัลคุ้นชินกับการเป็นพนักงานเสิร์ฟมาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นจึงไม่ใช่ปัญหา เขาขยับตัวอย่างคล่องแคล่ว ยิ้มแย้มต้อนรับลูกค้า พูดคุยหยอกล้อนิดหน่อยกับชาวต่างชาติอย่างคล่องปาก แม้แต่เมฆายังอดชมเชยอีกฝ่ายไม่ได้
“ผมทำงานนี้มาหลายที่แล้วน่ะ” ชวัลถ่อมตัว ตอนนี้แขกซาลงแล้ว จึงมีเวลาได้หายใจหายคอและยืนคุยกันบ้าง
“ฉันไปห้องน้ำเดี๋ยวนะ ฝากบอกพี่นารีด้วย” เมฆาเอ่ยขึ้นมาเมื่อสบโอกาสได้จังวะปลีกตัวไปทำธุระส่วนตัว ชวัลทำนิ้วโอเค ยืนอย่างสงบเสงี่ยมอยู่บริเวณทางเข้าร้าน สายตาก็กวาดมองรอบ ๆ เผื่อว่าจะมีใครที่ต้องการความช่วยเหลือ
ตอนนั้นเองที่นารีก้าวเข้ามาประชิดตัวและกระซิบข้างหู “ชวัล ฝากนายบอกครัวให้ทำชาเอิร์ลเกรย์มาเหยือกนึง ด่วนเลยนะ” น้ำเสียงของเธอรีบร้อนชอบกล
“ได้ครับ มีคนสั่งเหรอ?” ชวัลประหลาดใจ เพราะเขาไม่เห็นมีลูกค้าคนไหนยกมือเรียกสักคน
“เตรียมไว้ก่อน...”
“ศิลาอยู่ไหน?”
To Be Continued
เอ๊ะ ใครมา
#สาดแสงศิลา
ความคิดเห็น