คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : สถานการณ์แปลก ๆ
ตอนที่ 1 : สถานการณ์แปลก ๆ
คืนวันศุกร์สุดสัปดาห์มักเป็นวันที่ทั้งร้านอาหารกลางคืนและสถานบันเทิงคลาคล่ำไปด้วยลูกค้า ยิ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากสถานศึกษาเท่าไรนัก จะพบเหล่านักศึกษามาใช้บริการกันเป็นว่าเล่น เช่นเดียวกับร้านเหลาสุราซึ่งเป็นที่นิยมของเด็กในวัยเรียนมหาลัยฯ ไปจนถึงผู้ใหญ่วัยทำงาน
ชวัลเป็นหนึ่งในนักศึกษาชั้นปีที่สี่ คณะมนุษยศาสตร์ที่ถูกเพื่อนลากมายังร้านเหลาสุราเพื่อฉลองหลังการสอบมิดเทอมผ่านพ้นไป ความจริงแล้วเขาก้ำกึ่งว่าจะมาดีหรือไม่ เพราะสถานการณ์ทางการเงินของเขาไม่ดีนัก ถ้าเป็นไปได้ก็อยากเก็บหอมรอมริบไว้เสียมากกว่า
แต่เพราะมิดเทอมที่ผ่านมานั้นสาหัสน่าดูจนไม่แน่ใจว่าคะแนนที่ออกมาจะเป็นอย่างไร อีกทั้งร้านเหลาสุราตั้งราคาไว้เป็นมิตรต่อกระเป๋าเงินของนักศึกษา ดังนั้นชวัลจึงคิดว่ามาคลายเครียดสักหน่อยน่าจะไม่เป็นไร หรือไม่ก็ขอตัวกลับก่อนถ้าเห็นว่าไอ้พวกดื่มเหล้าเป็นน้ำเปล่าตั้งท่าจะอยู่ยาว
โต๊ะยาวตัวหนึ่งริมผนังจึงถูกจับจองด้วยกลุ่มเด็กหนุ่มทั้งหมดเจ็ดคนซึ่งยังอยู่ในเชิ้ตยาวแขนยาวและกางเกงสแลคสีดำ มองยังไงก็รู้ว่าเป็นกลุ่มนักศึกษา อีกทั้งส่วนใหญ่หน้าตาน่ามอง จึงค่อนข้างเป็นจุดสนใจของลูกค้า ทั้งสาวน้อย สาวใหญ่ หนุ่มเล็ก…และหนุ่มใหญ่
“ไอ้สัด มึงคิดดูนะ ไอ้คนข้างหน้ากูแม่งเขียนโคตรเร็ว ขอเล่มเพิ่มอีก!! แดกชีทเข้าไป หรือเขียนแต่น้ำวะ”
“แล้วมึงเขียนยาวแค่ไหน?” ชวัลถามมนัส เพื่อนสนิทของตนและเป็นหัวโจกตี้คืนนี้
“ข้อนึงครึ่งหน้าก็บุญหัวกูแล้วคร้าบบบ”
ทั้งกลุ่มฮาครืน ชวัลเองก็ร่วมวงด้วยเช่นกันแม้ว่าคะแนนของเขาอยู่ในเกณฑ์ค่อนข้างดีด้วยดีกรีเด็กทุน แต่ถึงบอกว่าเป็นนักเรียนทุน ก็ไม่ได้อยู่ในระดับได้ค่าเทอมเต็มจำนวน ชวัลยังต้องหาเงินบางส่วนมาจ่ายส่วนต่างอยู่ดี นู่น ต้องพี่ตง หนึ่งในสายรหัสต่างหากที่ได้ทุนเต็มจำนวนซึ่งเรียนจบไปแล้วสามปี
“ว่าแต่มึงเหอะไอ้วัน” จู่ ๆ เข็มก็เบนมาทางตนเฉย ลดเสียงลงจากเมื่อครู่
“หือ?” คนถูกเล็งเป้ายกแก้วเบียร์ขึ้นซดพลางเลิกคิ้ว
“ผู้ชายโต๊ะนั้นแอบมองมึงมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน้า” มนัสยักคิ้วให้อย่างมีเลศนัย บุ้ยใบ้สายตาไปยังโต๊ะข้างเสาที่ถูกยึดครองด้วยกลุ่มหนุ่มสาวกลุ่มใหญ่ที่น่าจะอายุมากกว่าพวกตนอยู่หลายปี
ชวัลชำเลืองทางหางตาไปข้าง ๆ โชคดีที่ตำแหน่งที่ตนนั่งอยู่นั้นทำให้การลอบมองไม่ใช่เรื่องยาก เขาจึงเห็นอย่างที่มนัสบอก
อีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มผิวขาวเหลือง ต่อให้ไฟร้านสลัวก็ยังเห็นความออร่ามาแต่ไกล ผมยาวและน่าจะมัดเป็นหางม้าเล็ก ๆ เจ้าตัวรีบยกเบียร์ขึ้นดื่มราวกับรู้ตัวแล้วว่าถูกจับได้
“อือฮึ หนุ่มมาดเซอ” มนัสยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย แบบนี้อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว
ไอ้หมอนี่มันชอบล้อเขามาแต่ไหนแต่ไร…หมายถึงตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่มีรุ่นพี่ทั้งหญิงและชายมาแจกขนมจีบ พอขึ้นปีสองก็มีรุ่นน้องเข้าหาอีกพอตัว
แต่ขอโทษที จะหาว่าเขาเป็นหนุ่มอินโนเซนท์ใส่ซื่อก็ได้ แต่ชวัลไม่เคยสนใจใคร เรียกได้ว่าบริสุทธิ์ผุดผ่องเพราะลำพังตอนนี้แค่เรียนกับหาเงินมาจ่ายค่าเทอมกับค่าหอก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว
เขาไม่อยากหาเรื่องวุ่นวายมาให้ตัวเองหรอก
“ก็เรื่องของเขา” ชวัลยักไหล่
“เออ เรื่องของเขาจริง นั่นไง…มีผู้หญิงมานั่งข้าง ๆ แล้ว โธ่เอ๊ย”
“แล้วมึงเป็นอะไร? หาคู่ให้กูไม่หยุด”
“ชีวิตนักศึกษาก็ต้องมีบ้างปะว้า แบบสบตาปิ๊งป๊าง ไปต่อ เปิดห้องแล้วป้าบ ๆ” มนัสผิวปาก “แต่ทั้งหน้ากับนิสัยอย่างมึงมีแต่คนชอบเหอะ มีแต่คนบอกว่ามึงหล่อ แต่หล่อน้อยกว่ากูนะ แต่นิสัยช่างเอาอกเอาใจ ขี้เล่น อารมณ์ดี สาว ๆ ชอบจะแย่ ไม่งั้นวันวาเลนไทน์มึงไม่ได้ดอกไม้เยอะขนาดนั้นหรอก ไหนจะเปิดช่องอัด Vlog ได้ไม่นาน ยอดฟอลพุ่งกระฉูด”
น้ำเสียงเริ่มยืดยานและพูดไปเรื่อยเปื่อย บ่งบอกว่าเจ้าตัวเมาน่าดู ไม่งั้นคงไม่พูดอะไรแบบนี้
ชวัลพ่นลมออกจมูกพลางยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกครั้งจนหมดแแก้ว ช่องลงคลิปพวกนั้นเขาก็แค่ลองทำเพราะมีคนบอกว่า อาจจะหาเงินได้จากการเนียนขายของบางอย่างเพื่อรับสปอนเซอร์ แต่เพราะเรียนหนัก อีกทั้งมือถือของเขาไม่สามารถอัดคลิปคุณภาพสูงได้ การตัดต่อในมือถือก็ยิ่งทำให้ไอ้แก่กระตุกบ่อย ๆ ทำให้เขาไม่สามารถลงคลิปได้บ่อย
จนกว่าจะซื้อมือถือเครื่องใหม่ เขาคงต้องหยุดพักการอัด vlog ไปก่อน
“ไร้สาระโคตร มึงเมาละ” เขาว่าอย่างหน่ายใจ “กูไปเข้าห้องน้ำแป๊ป เดี๋ยวมา”
“จ้า ๆ ฝากสั่งเบียร์อีกทาวเวอร์ด้วยน้า”
“แดกแทนน้ำแล้วพวกมึงน่ะ” ชวัลบ่นไปงั้น แต่สุดท้ายระหว่างทางไปห้องน้ำ เขาก็ยังแวะสั่งเบียร์เพิ่มให้เพื่อนที่เคาน์เตอร์อยู่ดี
เด็กหนุ่มเดินหลบหลีกกลุ่มลูกค้าทั้งหลายที่เริ่มกรึ่ม ๆ กันแล้ว มุ่งตรงไปยังห้องน้ำที่คนค่อนข้างคลาคล่ำ ต่อคิวอยู่ราว ๆ สองนาทีก็ได้ก้าวเข้าไปทำธุระส่วนตัว
ชวัลใช้เวลาไม่นานก็เดินออกจากห้องน้ำ ทว่าระหว่างที่กำลังเช็ดมือทั้งสองข้างกับกางเกงสแลคลวก ๆ อยู่นั้นเอง เขาได้ยินบทสนทนาที่คล้ายกับว่ากำลังโต้เถียงกัน
“เธอตามมาถึงนี่เพราะแม่บอกเธอใช่ไหม?”
“…”
“ผมปฏิเสธไปแล้วไง”
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายโต้เถียงกับคนในโทรศัพท์มากกว่า ชวัลอดไม่ได้ที่จะหันไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างห้ามไม่อยู่ เป็นชายหนุ่มตัวสูงในเชิ้ตแขนสั้นสีกรมท่าและกางเกงยีนสีดำขายาวเข้ารูป ผิวขาว เส้นผมสีดำมัดรวบเป็นหางม้าลวก ๆ
ชวัลรู้สึกคุ้นตาอย่างไรชอบกล
“ถึงจะเลิกกันไปแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะหมั้นกับเธอ”
ปัญหาหนักอกของคนวัยผู้ใหญ่สินะ
ตอนนั้นเองที่อีกฝ่ายหันขวับมาราวกับรู้ตัวแล้วว่ามีคนมองตนอยู่ ชวัลสะดุ้งเล็กน้อย ค้อมศีรษะเบา ๆ เป็นเชิงขอโทษที่แอบฟังและรีบเผ่นไปจากตรงนั้น แต่แน่นอนว่าเขาจำหน้าอีกฝ่ายได้
ผู้ชายคนนั้นที่มนัสบอกว่าแอบมองตนที่โต๊ะ
“ไอ้ชวัลเอ๊ย” เขาสบถด่าตัวเอง ทว่าก้าวไปได้ไม่เท่าไร หัวไหล่กลับถูกคว้าไว้จากข้างหลังเสียก่น
“เดี๋ยวก่อน” เสียงทุ้มต่ำฟังดูร้อนรนเรียกให้ชวัลหันกลับไปมองอย่างช่วยไม่ได้
เพราะตำแหน่งที่ยืนตรงนี้อยู่ใต้หลอดไฟพอดี ทำให้ชวัลเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน
โครงหน้าค่อนข้างชัด ตาสีน้ำตาลเข้มชั้นเดียว คิ้วตรง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปาบางและมีขี้แมงวันเล็ก ๆ ที่มุมปากขวา กรอบหน้าล้อมด้วยเส้นผมสีดำบางส่วนที่หลุดจากหางม้าจิ๋ว โดยรวมแล้วเป็นผู้ชายหน้าตาโดดเด่นไม่ใช่น้อย และชวัลเพิ่งรู้ตอนนี้เลยว่าอีกฝ่ายสูงกว่าเขาเล็กน้อย
“ครับ?”
“ผมมีเรื่องอยากขอร้องให้คุณช่วยหน่อย ถ้าคุณสะดวก” อีกฝ่ายพูดรัว
“ผมน่ะเหรอ?” ชวัลชี้ตัวเอง
คนแปลกหน้าสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ในขณะที่สายตาชำเลืองผ่านไปข้างหลังคล้ายกับว่ากำลังหลบหลีกใครบางคนอยู่ “คุณช่วยผมกันผู้หญิงคนนั้นออกไปได้ไหม?” เขาถาม
“หา?”
“ถือว่าผมจ้างก็ได้” สีหน้าของเจ้าตัวร้อนรนระคนอ้อนวอน “ขอร้องล่ะ ไม่อย่างนั้นเธอไม่ยอมไปง่าย ๆ แน่”
ชวัลขมวดคิ้วมุ่น งงงวยกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรวมไปถึงคำขอร้องแปลก ๆ นี่ด้วย แต่เพราะบทสนทนาที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ทำให้เขาพอเดาอะไรบางอย่างได้ ถ้าหากไม่ยอมช่วย สีหน้าอ้อนวอนที่เห็นอยู่ตอนนี้คงติดตาไปจนวันตาย ไหนจะคำว่า ‘ถือว่าผมจ้างก็ได้’ นั่นอีก
ชวัลปฏิเสธไม่ได้ว่ากำลังร้อนเงิน และเห็นแก่เงินอยู่นิดหน่อย
เขาถอนหายใจสั้น ๆ “ผมจะไม่เป็นมือที่สามของใครใช่ไหม?” นั่นคือสิ่งที่เขาระแวงที่สุด “แล้วก็ขอโทษที่ทวง แต่…คุณบอกเองนะว่าจะจ้างผมน่ะ”
“ผมจ่ายเงินให้แน่นอน และไม่ต้องห่วง คุณจะไม่ใช่มือที่สาม” ในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอมเผยรอยยิ้มโล่งอก
และเป็นรอยยิ้มที่ปล่อยหมัดฮุกใส่หน้าชวัลเข้าอย่างจัง
To Be Continued
เอ๊ะ รักแรกพบรึเปล่านะ?
#สาดแสงศิลา
ความคิดเห็น