เกิดใหม่ครั้งนี้ขอเริ่มต้นใหม่

(อะวาดา เคดาฟ-รา!!!!) 

(เอกซ์เปกโต พาโตรนุม) 

ร่างหนากับร่างบานปะทะกันของเวทมนต์ครั้งสุดท้ายก่อนจะจบด้วยการอวสานของ คนที่รู้ว่าใคร ก่อนที่คนร่างบานจะเห็นร่างเส้นในลมหายใจเป็นปุ๋ยผมจางหายไป 

น้ำตาสุดท้ายก็ไหลเองโดยไม่รู้สาเหตุเป็นเพราะอะไร ทำไมเขาถึงร้องไห้

"ทำไมผมต้องร้องไห้ล่ะ"

เวลาเดินทางจางหายไปทุกอย่างในโลกเวทมนตกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยางสงบสุขอีกครั้งหนึ่ง

ส่วนร่างบางเด็กชายแฮร์รี่ พอตเตอร์ปราบจอมมารได้ทำในสิ่งที่เขาต้องการ  ส่วงเพื่อนพร้อมได้ทำสิ่งที่พวกเขาอยากทุกคนล้วนอยากทำ

จนนานหลายปีผ่านไป

หน้าหลุมศพของ ทอม ดินเนอร์ ร่างบานที่ยืนอยู่ในหน้าสุสาร พร้อมดอกไม้ลินลี่

"คุณรู้ไหมทอมชีวิตที่ผมใช้  มันไม่เคยมีความสุขสักครั้งเลย  ถ้าคุณไม่พยายามจะฆ่าผมหรือทำให้มันมีความถูกต้องโดยไม่ต้องให้พวกเขาทั้งหวาดกลัวคุณคงได้ทำให้โลกเวทมนต์มีสาดมืดที่คุณต้องการ "

หวังว่าคุณจะมีความสุขนะ

แก๊ ! (เสียงเหยียบไม้หัก)

"นั่นใครออกมาเดี๋ยวนี้!"

ร่างบานรู้สึกถึงอันตรายเลยเตรียมไม้กายสิทธิ์เอาไว้พร้อม

สิ่งที่ร่างบางเห็นก็ต้องตกใจสิ่งที่ควรที่จะจากไปจากโลกเวทมนต์เขากลับมาชายร่างผมสีขาวผมยาวเดินมาหาเขาอยางช้าๆ ยิ้มอยากมีเกียรติอย่างกับว่าเห็นงานชิ้นเอก

"ทำไมคุณถึงได้.."

"ที่ฉันยังไม่ตายใช่ไหม แฮร์รี่ที่รัก"

อาบัตรดัมเบิลดอร์

แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าจะต้องตกใจอะไรก่อนจากน้ำเสียงที่เขาพูดและท่าทีของเขาด้วยอาจารย์ที่แสนดีทำไมกลายเป็นแบบนี้คนที่เขาไว้ใจที่สุด

แฮร์รี่ที่ยังไม่ทันหายตกใจเลย ไม่ได้ทำคาถาป้องกันตัว โดนคาถาโจมตีสะกดนิ่งใส

(เพ็ตตริฟิคัส โททาลัส)

อีกคนที่ทำให้เขาตกใจยังไม่พอ คนที่เสกคาถาใส่เขาก็คือ รอล

"ขอโทษด้วยนะ~เพื่อนรักฉันต้องทำจริงๆเพื่อเงินเพื่ออนาคตของฉัน"

"ในที่สุดเธอก็จะได้เป็นของฉันสักทีนะแฮรี่"

ของคุณ?หมายความว่าไง

"แม่ของเธอคือสายเลือดตระกูลทายาททั้ง 4 และยังเป็น~ตระกูลสปาร์คเคิลอีก ด้วย ขอบคุณมากแฮร์รี่ที่รักที่ฆ่าโซนเมดของตัวเองนะ "

ว่าไงนะ

"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิแฮร์รี่เดี๋ยวเธอก็จะได้เป็นของฉันแทน" 

ร่างหนาเดินเข้ามาใกล้ร่างบาง จับที่แก้มเนียนขาวยกขึ้นจ้องดวงตาสีมรกตที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตา จนร่างหนาอยากจะกลืนกินสะเดียวนี้เลย

"ที่ผ่านมาตลอดมันเป็นเพราะเกมใช่ไหม"

ดัมเบิลดอร์มองสีหน้าของร่างบางอยางชอบใจ

"ใช่แฮรี่ เธอเป็นหมากของฉัน ฉันเป็นคนที่ทำให้ทอมไปฆ่าพ่อแม่เธอ พร้อมกับซีเรียสที่เธอรักนักหนา ถ้าฉันได้ครอบครองเธอในโลกมืดหรือเวทมนต์ก็จะตกเป็นของฉันรวมถึงเธอด้วยแฮรี่ ไม่ใช่สิต้องเรียกเธอว่า~ ทีริแฮรี่ พอตเตอร์ สปาร์คเคิล  รู้ไหมแฮรี่ตระกูลนแม่ของเธอพวกเขาพยายามจะปกป้องเธอจากฉันถ้าคนอื่นได้เธอไปฉันก็ต้องได้"

ทุกอย่างที่ผ่านมาโดยตลอดที่ฉันถามตัวเองมันเป็นเพราะฉันหรอที่ทำให้พวกเขาตายน่ะ ไม่ ไม่ใช่เป็นเพราะมัน!! ตาแก่ดัมเบิลดอร์ แก!!

แกผิดเองนะดัมเบิลดอร์ 

แสงสี เขียว แดง ฟ้า เหลือง ที่ออกมาจากตัวร่างบางเขามาลายลอมล้อมเป็นเกาะ

"นี่มันอะไรกัน! ไม่จริงเธอ แฮร์รี่!!"

"ด้วยอำนาจของข้าตระกูลสายเลีอดญาติทั้ง 4 ข้าขอได้ย้อนกลับไปอดีตเพื่อแก้ไขทุกอย่างนี้ด้วยเถิดข้าขอร้องพวกท่าน! "

แฮร์รี่มองหน้าตาแก่ที่พยายามจะหยุดการย้อนกลับไปของร่างบางกับคาถาโจมตีมากมายพร้อม รอล กับเฮอร์ไมโอนี่ที่จะฝ่าด่านเข้ามาเพื่อหยุดเขา 

"ผมจะไม่มีวันให้คุณได้เจอผมอีก ดัมเบิลดอร์"

แสงสีสุดท้ายดับไป 

"แกไปรีบรับจดหมายสิ ยื่นอยู่ได้น่ารำคาญ"

เอ? ลุงเวอนอน

นี่ย้อนมาช่วง....    ได้จดหมายจากเรียนฮอกวอตส์หรอ

"อะ ครับ"

อุ๊ก เสียงนก

มาเกาะแขนร่างบานเกยคางใส่ ทำให้เขาได้หายเครียดมาบาง

หิๆแกเป็นนกที่น่ารักดีเหมือนกันนะ

แฮร์รี่รับจดหมายจากนกฮูกแอบเอาจดหมายจากฮอกวอตส์ใส่ในกระเป๋า 

แกจะไม่มีวันได้เจอผมหรอ